Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022 στις 13.00
8η Μάρτη: Κείμενο-κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση για την διαδήλωση
Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση για τη συγκρότηση μπλοκ, τη διοργάνωση και την προπαγάνδιση της διαδήλωσης της φετινής 8ης Μάρτη: το Σάββατο 12/2, 13:00, στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω (Πατρέως 87)
*με την τήρηση των μέτρων συλλογικής και ατομικής αυτοπροστασίας από την πανδημία του κορωνοιού.
8η Μάρτη: Ημέρα Μνήμης
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε το 1910 για να τιμηθούν οι εργατικοί γυναικείοι αγώνες. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τις απαρχές της ημέρας αυτής. Κάποιες από αυτές φαίνεται να είναι είτε η απεργία εργατριών ιματισμού το 1857, είτε μια διαδήλωση απεργών το 1908 στη Νέα Υόρκη. Η μαχητική απεργία και "η εξέγερση των 20.000" τον χειμώνα του 1910, η φωτιά της Triangle Waist με τις κλειδωμένες εργάτριες μέσα, η απεργία των κλωστοϋφαντουργών στο Λόρενς της Μασαχουσέτης το 1912 με τις γυναίκες να πρωτοστατούν, δείχνουν όλα, πως -όπως και να έχει- πρόκειται για μια εποχή κατά την οποία η Αμερική στιγματίστηκε από δυναμικές απεργίες και κινητοποιήσεις των πιο άγρια εκμεταλλευομένων κομματιών στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, που ήταν στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες εργάτριες και μετανάστριες.
Σήμερα, η μέρα αυτή έχει καθιερωθεί καθεστωτικά ως η μέρα της γυναίκας. Αυτό επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και συλλογικής μνήμης που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Έναν αγώνα, τον οποίο η κυριαρχία συνεχώς επιχειρεί να προβάλει ως «αίτημα για ισότητα στη διαχείριση της εξουσίας». Η προσπάθεια ενσωμάτωσης των διαφόρων κινημάτων και η αλλοίωση των ταξικών και ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών τους είναι συνήθης πρακτική της κυριαρχίας για να αφομοιώσει κάθε προσπάθεια αντίστασης. Για εμάς, η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα αντίστασης και αγώνα και όχι μια «γιορτή», που στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να επιβεβαιώνει και να αναπαράγει τους επιβεβλημένους έμφυλους ρόλους. Για εμάς, η 8η Μάρτη αποτελεί ορόσημο των εργατικών γυναικείων αγώνων και μία ημέρα που επιθυμούμε να κρατήσουμε ζωντανούς τους αγώνες του παρελθόντος εμπνεόμενες για τους ταξικούς αγώνες του μέλλοντος.
8η Μάρτη: Ημέρα Αγώνα
Όχι λοιπόν, η 8η Μάρτη δεν είναι η μέρα της γυναίκας, η 8η Μάρτη ήταν, είναι και θα φροντίσουμε εμείς να παραμείνει, μέρα αγώνα των γυναικών της τάξης μας. Η 8η Μάρτη δεν πρέπει να είναι αφορμή για «μεγάλες» κυρίες να κάνουν πλούσια gala και φιλανθρωπικούς εορτασμούς. Δεν είναι μέρα για λουλούδια και ανταλλαγές ευχών. Είναι μια μέρα, για όλες εκείνες τις γυναίκες που εξαντλούνται δουλεύοντας νυχθημερόν στα σούπερ μάρκετ, στα τηλεφωνικά κέντρα, στα νοσοκομεία κ.α. με ελάχιστα -έως μηδαμινά- μέτρα προστασίας, για να καταφέρουν να βιοποριστούν τελικά μ' ένα πενιχρό μεροκάματο. Είναι για όλες εκείνες τις γυναίκες, που ταυτόχρονα με τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας τους, επωμίζονται ολοκληρωτικά το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. Είναι για εκείνες, που με κίνδυνο τη ζωή τους, συνεχίζουν να πηγαίνουν καθημερινά στις δουλειές τους, γεγονός που τις επιβαρύνει ακόμα περισσότερο, ειδικά όταν πρόκειται για μονογονεϊκές οικογένειες. Είναι για εκείνες που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τους τόπους τους, που βίωσαν σεξουαλικές κακοποιήσεις από δουλεμπόρους και σώματα ασφαλείας, είναι γι' αυτές που είναι έγκλειστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε φυλακές και σε ψυχιατρικές κλινικές, σε μια διαρκή κατάσταση συνωστισμού σε καιρούς πανδημίας, άρα και κινδύνου για την ίδια τους τη ζωή. Είναι για όσες πήραν θέση και κοίταξαν κατάματα το τέρας του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, είναι για όσες αγωνίζονται ενάντια σε ό,τι γεννά την καταπίεσή μας, είναι για εκείνες που καλούνται καθημερινά να αντιμετωπίσουν τη χυδαία περαιτέρω επίθεση απέναντί τους επειδή είναι γυναίκες που τόλμησαν να αντισταθούν, είναι για όσες τελικά πορεύονται στο δρόμο της γυναικείας χειραφέτησης.
Αυτή η μέρα κερδήθηκε από τις γυναίκες της τάξης μας και στα χέρια αυτών θα παραμείνει!
Ένταση έμφυλης βίας
Μετά από πλήθος καθημερινών πλέον περιστατικών έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών, μας έχει γίνει σαφές πως η ένταση της έμφυλης βίας έχει φτάσει στο ζενίθ της. Μας έχει γίνει επίσης σαφές, πως το κράτος και το σύστημα στο σύνολό του, διαθέτει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο ευθείας επίθεσης στις γυναίκες των κατώτερων κοινωνικών και ταξικών στρωμάτων. Από τον υποχρεωτικό εγκλεισμό στο σπίτι κατά την περίοδο του lockdown και την αδιαφορία για τις γυναίκες και τα παιδιά που βιώνουν ενδοοικογενειακή βία μέχρι την ψήφιση του νόμου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων, από την συγκάλυψη της υπόθεσης Λιγνάδη μέχρι την αδιαφορία -αν όχι και συμμετοχή- της αστυνομίας σε κυκλώματα βιασμών και trafficking, από τις δημόσιες συμβουλές του συνδικαλιστή μπάτσου Μπαλάσκα σε μελλοντικούς γυναικοκτόνους μέχρι την αθώωση ή απόδοση ελαφρών ποινών σε βιαστές και κακοποιητές, το σύστημα βρωμάει βία και πατριαρχία.
Tα πρόσφατα περιστατικά που έχουν τραβήξει το φως της δημοσιότητας είναι ενδεικτικά. Η περίπτωση της Λ., μετανάστρια που ζει στην Πάτρα με το παιδί της, έχει κακοποιηθεί επανειλημμένα από τον πρώην σύντροφο και πατέρα του παιδιού της. Η Λ., ενώ έχει προσωρινή απόφαση ασφαλιστικών μέτρων να μην την πλησιάζει στα 100μ. και ενώ αυτός παραβιάζει διαρκώς την απόφαση, καλεί την αστυνομία και αυτή δεν εμφανίζεται καν. Ο κακοποιητής της απειλεί καθημερινά τη ζωή της ίδιας και του παιδιού της, ενώ σε 7 μηνύσεις που έχει κάνει εναντίον του δεν έχει γίνει ποτέ η αυτόφωρη διαδικασία, όπως προβλέπεται. Κράτος, αστυνομία και θεσμοί συγκαλύπτουν τους κακοποιητές, τους βιαστές και τους γυναικοκτόνους.
Κάτι το οποίο αναδεικνύεται και στην υπόθεση της 24χρονης που έπεσε θύμα νάρκωσης και ομαδικού βιασμού σε ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη από ομάδα μεγαλοεπιχειρηματιών και λοιπών κωλοπαίδων, η οποία είναι το επιστέγασμα της ραγδαίας επίθεσης στα σώματά μας που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα. Η εμπλοκή εκπροσώπων του ντόπιου κεφαλαίου, η συγκάλυψη της υπόθεσης από πολιτικά στελέχη της κυβέρνησης και την αστυνομία, με την ηθελημένη ή μη αδιαφορία για την διενέργεια τοξικολογικών και λοιπών εξετάσεων και με τις πρόσφατες καταγγελίες από πλευράς της 24χρονης για νόθευση των αποτελεσμάτων, αλλά και την -αρχικά- συγκάλυψη από τα μέσα, μας δείχνουν το αδιέξοδο μιας γυναίκας που της συμβαίνει μια τέτοια επίθεση και τολμάει να μιλήσει γι αυτήν και να την καταγγείλει. Ταυτόχρονα, ξεδιπλώνει το κουβάρι ενός παράλληλου, μαύρου κεφαλαίου που αναπτύσσεται κρυφά, στη νύχτα, σε πολυτελείς σουίτες και αρρωστημένα πάρτυ. Ένα κεφάλαιο που επενδύει στα σώματά μας -με ή χωρίς συναίνεση- με εμπλεκόμενους πολλούς παράγοντες.
Η έμφυλη διάσταση της εργασιακής εκμετάλλευσης
Ωστόσο, η έμφυλη βία δεν είναι η μόνη διάσταση της πατριαρχίας που φέρουν οι γυναίκες στην εξέλιξη της ζωής τους. Η πατριαρχία αναπαράγεται διαρκώς σε όλα τα πεδία της ζωής μας, με βασικό αυτό της εργασίας. Στην ήδη μεγάλη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς, ως γυναίκες, ερχόμαστε επιπλέον αντιμέτωπες με πιο δύσκολες συνθήκες εργασίας μόνο και μόνο εξαιτίας της γυναικείας μας φύσης.
Για μια γυναίκα είναι σύνηθες πια, να καλείται να αποδείξει καθημερινά την ικανότητά της και πως μπορεί και εκείνη να εργαστεί και να αποδώσει ισότιμα με έναν άντρα. Για χρόνια, το κυρίαρχο πρότυπο ήθελε τη γυναίκα κλεισμένη μέσα να μεγαλώνει τα παιδιά και να κρατάει το νοικοκυριό σε μια κοινωνία που είχε δομηθεί στο ότι ο άντρας είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και της οικογένειας, σε μια κοινωνία που -και σε ό, τι αφορά την οικογένεια-είχε δομηθεί με θεμέλιο την ιδιοκτησία. Το πρότυπο έχει μεν αλλάξει αλλά το θεμέλιο παραμένει. Ο φαινομενικός προοδευτισμός που συνοδεύει την καπιταλιστική εξέλιξη, οι γυναικείοι αγώνες που έπρεπε να ενσωματωθούν για να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στο υπάρχον, κέρδισαν το να μπορεί μια γυναίκα να δουλέψει, να έχει φαινομενικά ισότιμες ευκαιρίες στις σπουδές και στην εργασιακή ανέλιξη με τον άντρα, όμως στην πραγματικότητα, η ουσία ποτέ δεν άλλαξε. Απλά τροποποιήθηκε η συνθήκη προκειμένου να εξυπηρετεί τη διαχείριση των από τα κάτω. Η ιδιοκτησία εξακολουθεί να είναι το θεμέλιο των διαπροσωπικών σχέσεων και η γυναίκα ταυτόχρονα με την εργασία της καλείται να επιφορτιστεί και με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών, όπως και πριν.
Ακόμη, στον ιδιωτικό τομέα η μισθολογική ανισότητα φαίνεται να είναι καθεστώς. Ο μισθός κάθε εργαζόμενης και κάθε εργαζόμενου καθορίζεται από την κρίση των προσόντων και της προϋπηρεσίας του. Έχουμε πολλές φορές βιώσει στους εργασιακούς μας χώρους να παλεύουμε, να διαθέτουμε όλα τα εφόδια και η μισθολογική αμοιβή να μην είναι ισότιμη. Φυσικά, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας κατά τα τελευταία χρόνια της οικονομικής ύφεσης, ενισχύει την κατάσταση αυτή. Ταυτόχρονα, οι γυναίκες είναι πάντα επιφορτισμένες με τα κόστη των προϊόντων και των φαρμάκων που έχουν ανάγκη για την περίοδο και για την εγκυμοσύνη. Αυτά τα πάγια έξοδα μοιραία μειώνουν τον μισθό της σε σχέση με αυτόν του άντρα συναδέλφου της. Ειδικά σήμερα, που από τις αρχές του φθινοπώρου του 2021 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη, ένα νέο δηλαδή κύμα ακρίβειας το οποίο επηρεάζει βασικά αγαθά όπως και τα παραπάνω προϊόντα.
Τη στιγμή, μάλιστα, που κάθε μήνα κατά την περίοδο είναι αναγκασμένες να εργάζονται και να είναι παραγωγικές με δυσβάστακτους πόνους, καθώς μία βιολογική συνθήκη δεν αντιμετωπίζεται ως ζήτημα άξιο αναρρωτικής άδειας αλλά ακόμη κι αν αυτό συνέβαινε θα ήταν με μειωμένο μεροκάματο.
Από την ατζέντα αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει και η επίθεση που βιώνουν οι εργαζόμενες μέλλουσες μητέρες. Για τις περιπτώσεις που μια γυναίκα καταφέρνει να διατηρεί την εργασία της ούσα έγκυος, τα πράγματα δεν είναι καλά. Οι άδειες κύησης παραμένουν να είναι μόλις 2 μήνες πριν την γέννα, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες των εγκύων που είναι πολλαπλές και συχνές (βλ. προγεννητικές εξετάσεις, φυσικές αδιαθεσίες, κόπωση κ.ά.) και συμβαίνουν καθ' όλη τη διάρκεια της κύησης μετατρέποντάς την πολλές φορές σε βασανιστήριο. Μάλιστα, την περίοδο αυτή των 7 μηνών που απομένουν από την άδεια κύησης, οι εργαζόμενες που κυοφορούν, δικαιούνται τον ίδιο αριθμό αναρρωτικών (14 ημέρες με μισό μεροκάματο) ή κανονικών αδειών (2ημέρες/μήνα) με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, σαν να αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες. Αν δε αυτές εξαντληθούν και η εγκυμονούσα είναι ελαστικά απασχολούμενη, τότε κινδυνεύει να βγει σε άδεια άνευ αποδοχών για το υπόλοιπο της κύησης. Τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα ούτε με τις άδειες λοχείας και ανατροφής τέκνου που έπονται στη συνέχεια, καθώς οι εργαζόμενες πρέπει να επιστρέφουν στις δουλειές τους στη χειρότερη λίγο μετά τη γέννα και στην καλύτερη όταν το νεογέννητο είναι ούτε 5 μηνών, χωρίς φυσικά να υπάρχει καμία μέριμνα για τι θα απογίνει ένα νεογέννητο στο σπίτι. Πριν από όλα αυτά, βέβαια, μην ξεχνάμε πως αποτελεί πια κλασσική θέση των διαφόρων εργοδοτών του ιδιωτικού τομέα, πως εάν μια γυναίκα σκοπεύει να μείνει έγκυος δεν θα προσλαμβάνεται για δουλειά, ενώ και σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και εργαζόμενες που δουλεύουν χρόνια σε μια επιχείρηση, απολύονται άρον άρον μόνο και μόνο γιατί έμειναν έγκυες, με ολέθριες συνέπειες για την επιβίωσή τους. Άλλωστε, μετά και τον πρόσφατο νόμο Χατζηδάκη που απελευθερώνει τις απολύσεις, ο δρόμος είναι ανοιχτός για τ' αφεντικά, που δεν χρειάζεται καν να τηρούν ούτε τα προσχήματα όταν απολύουν.
Παράλληλα, με αυτή τη γενική εργασιακή συνθήκη, το «metoo» ανέδειξε, όχι μόνο, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο χώρο του αθλητισμού και του θεάματος αλλά και την συχνότητα και την κανονικότητα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων που δέχονται οι γυναίκες σε όλους τους χώρους εργασίας. Οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και οι εκβιασμοί είναι ένα από τα πολλά που καλείται να αντιμετωπίσει μια γυναίκα εργαζόμενη υπό την τρομοκρατία του εκβιασμού της μισθωτής εργασίας. Σε αυτή τη συνθήκη και ενώ οι θεσμικοί δρόμοι καταγγελίας είναι περιορισμένοι εξαιτίας της διαρκούς και ενορχυστρωμένης συγκάλυψης, έρχεται ο νόμος Χατζηδάκη ο οποίος τίθεται σε ισχύ ήδη από τις αρχές του 2022 και προβλέπει την καταγγελία οποιασδήποτε παρενόχλησης στον εργοδότη αδιαφορώντας για την πιθανή παρενόχληση από τον ίδιο, πράγμα σύνηθες εξαιτίας της θέσης εξουσίας του.
Η άνιση αντιμετώπιση των γυναικών στους χώρους εργασίας φαίνεται ακόμα από τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. σε σχέση με τα ποσοστά ανεργίας. Αυτά των αντρών είναι φανερά χαμηλότερα έναντι αυτά των γυναικών με τα πρώτα να μειώνονται και τα δεύτερα να αυξάνονται χρόνο με το χρόνο. Ταυτόχρονα, η ανέχεια και η φτώχεια οδηγεί τις γυναίκες πολύ συχνά στην σεξεργασία για να μπορέσουν να επιβιώσουν, καλούνται να πουλήσουν τη γυναικεία τους φύση, τη σεξουαλικότητά τους, να γίνουν το προϊόν ενός κερδοφόρου κεφαλαίου που αναπτύσσεται με όλους τους τρόπους.
Οργάνωση και Αγώνας
Ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωση των γυναικών είναι η συλλογικοποίηση και οργάνωσή τους. Η χειραφέτηση των γυναικών θα έρθει από τις ίδιες. Είναι αυτές που θα συζητήσουν και θα συναισθανθούν τα βιώματά τους, θα μπορέσουν να τα εντάξουν σε ένα συνολικό πολιτικό πλαίσιο προκειμένου να καταλάβουν πως η έμφυλη καταπίεση δεν είναι προσωπικό τους ζήτημα, αλλά κυρίαρχη κατεύθυνση και θα βρουν τους βέλτιστους τρόπους να αγωνιστούν, με βάση τις δυνατότητές τους και πάντα με θεμέλιο την ενδυνάμωσή τους. Ο αγώνας για την απελευθέρωσή τους από τα δεσµά της πατριαρχίας, είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του αγώνα για το γκρέµισµα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής. Όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο, τότε σίγουρα θα υπάρχει και πατριαρχία, θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι.
Επιπρόσθετα, οι γυναίκες εργαζόμενες οφείλουν να οργανωθούν και στα σωματεία τους, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αλλά και όσα τους ανήκουν και τους τα έχουν κλέψει. Ειδικά σε μια περίοδο που όλα τα παραπάνω, έρχονται ταυτόχρονα με την ψήφιση και την ισχύ του νόμου Χατζηδάκη που επιχειρεί να εξαφανίσει τη συνδικαλιστική δράση και τα σωματεία, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και ανάμεσά τους και των γυναικών. Οι γυναίκες της τάξης μας πρέπει να ενδυναμώνονται και να συμμετέχουν ενεργά στα σωματεία τους, να τοποθετήσουν στους συναδέλφους τους τα ζητήματα που τις θίγουν και να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα τους μέσα στους χώρους δουλειάς. Η 8η Μάρτη είναι μέρα τιμής και μνήμης, είναι μέρα αγώνα και οφείλουμε μέσα από τα σωματεία μας να την κάνουμε ημέρα απεργίας σε μια συγκυρία ακραίας επίθεσης στις γυναίκες της τάξης μας και ταυτόχρονα απόπειρας κατάργησης του συνδικαλισμού και της απεργίας ως όπλο.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία
enantiastinpatriarxia@gmail.com | fb page: Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία