Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2022 στις 14.00
Μικροφωνική ενάντια στα pushbacks και τη συνοριακή βία
STOP PUSHBACKS
Να σταματήσουμε το θάνατο στα σύνορα
Η συνοριακή βία και τα pushbacks που πραγματοποιεί το ελληνικό κράτος, έχουν ενταθεί και γενικευτεί τα τελευταία χρόνια. Το συνοριακό καθεστώς, με ευθύνη του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, συνεχώς αναβαθμίζεται και γίνεται όλο και πιο δολοφονικό: φράχτες, συνοριοφύλακες, αστυνομία και στρατός, λιμενικό, «έξυπνα συστήματα» επιτήρησης, εθνικιστικές «λέσχες εφέδρων». Όλο αυτό το (παρα)στρατιωτικό και αστυνομικό σύμπλεγμα δολοφονεί, κατασκευάζοντας αφενός την εικόνα του «εισβολέα» και αφετέρου χρησιμοποιώντας πολεμικές πρακτικές ενάντια στις μετανάστριες.
Σύμφωνα με στοιχεία, τα μέλη της ΕΕ χρησιμοποίησαν εν μέσω πανδημίας παράνομες τεχνικές για να επαναπροωθήσουν πάνω από 40.000 μετανάστες με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 2.000 ανθρώπων. Από το Μάρτιο του 2020, οι ελληνικές αρχές αξιοποιώντας την αδιαφάνεια που παρείχε το lockdown ξεκίνησαν να πραγματοποιούν όλο και συστηματικότερα pushbacks. Μόνο από τον Ιανουάριο του 2021 μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου έτους καταγράφηκαν τουλάχιστον 281 περιπτώσεις pushbacks στο Αιγαίο που αφορούσαν συνολικά 7.341 ανθρώπους που στερήθηκαν το δικαίωμά τους να κάνουν αίτηση ασύλου (πηγή Mare Liberum), ενώ παράλληλα μόνο στον Έβρο από τον Απρίλιο ως τον Νοέμβριο του 2021 «αποτράπηκε» η είσοδος σε 140.000 μετανάστριες. Η «μείωση των ροών» για την οποία πανηγυρίζει ο εθνικός κορμός δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά pushbacks, βία και δολοφονίες.
Πέρα από τα pushbacks που πραγματοποιεί το ελληνικό λιμενικό στα υδάτινα ελληνοτουρικά σύνορα ή στη θάλασσα νότια από την Κρήτη, υπάρχουν πάρα πολλές μαρτυρίες για pushbacks που συμβαίνουν στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον έβρο, οι οποίες συγκλίνουν σε ένα παγιωμένο μοτίβο: Η σύλληψη των μεταναστριών από το στρατό ή την αστυνομία ακολουθείται από την κράτησή τους σε ΑΤ ή παράτυπους χώρους, οι δεσμοφύλακες προβαίνουν στην αφαίρεση των προσωπικών τους αντικειμένων, ακόμη και των ρούχων τους. Πολλές φορές έχουν αναφερθεί περιστατικά ανείπωτης βίας όπως εικονικές εκτελέσεις ή έμφυλης βίας και βιασμών από συνοριοφύλακες. Έπειτα, οι μετανάστριες, οδηγούνται σε βάρκες και εξωθούνται με τη βία στην Τουρκία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να εγκλωβίζονται σε νησίδες του Έβρου χωρίς φαγητό και νερό.
Όμως, πέρα από τις επαναπροωθήσεις των νεοεισερχομένων μεταναστών στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, έχουν επίσης καταγραφεί περιστατικά pushback-απαγωγών είτε από τα κέντρα των πόλεων είτε μέσα από τα camps. Και στις δύο περιπτώσεις, η αστυνομία κυριολεκτικά απαγάγει ανθρώπους χωρίς χαρτιά ή ανθρώπους με χαρτιά τα οποία σκίζει, τους μεταφέρει πάλι σε ΑΤ ή παράτυπους χώρους κοντά στα σύνορα (πχ στο Τυχερό του Έβρου) και έπειτα η διαδικασία είναι η προαναφερθείσα. Τέλος, έχει γίνει επίσης συστηματική καταγραφή περιστατικών, στα οποία οι μετανάστες έφτασαν σε κάποιο νησί (πχ Λεσβος, Χίος κτλ) και εφόσον τους εντόπισε η αστυνομία στην ακτή, επαναπροωθήθηκαν. Ως αποτέλεσμα της δολοφονικής πολιτικής των pushbacks και των κλειστών συνόρων, η μεταναστευτική διαδρομή αλλάζει και γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, καθώς για να παρακαμφθεί η ελλάδα οι μετανάστες προσπαθούν να φτάσουν κατευθείαν στην ιταλία από την τουρκία. Τα χριστούγεννα είδαμε δεκάδες νεκρούς μετανάστες στα ναυάγια της Πάρου, της Φολεγάνδρου και των Αντικυθήρων.
Τα pushbacks είναι μία στιγμή που συμπυκνώνει τη ρατσιστική βία που ασκεί το κράτος και οι μηχανισμοί του στα σώματα των μεταναστών. Είναι η στιγμή που καθορίζεται βίαια ποιος θα περάσει και ποιος όχι, με κίνδυνο τη ζωή του, ποια έχει δικαίωμα να αιτηθεί άσυλο και ποια όχι, ποιος χωράει και ποια περισσεύει. Μαζί με τον εγκλεισμό στα camps-στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εργασιακή εκμετάλλευση, την παρανομοποίηση συνθέτουν τη γενικότερη είκονα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής σήμερα.
Η αντιμεταναστευτική πολιτική όμως δεν ασκείται χωρίς αντιδράσεις. Από τα σύνορα μέχρι τα camps και τα κέντρα των πόλεων, οι μετανάστριες αντιδρούν απέναντι στις ρατσιστικές και δολοφονικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Αγώνες που πολλές φορές πετυχαίνουν νίκες, αγώνες με τους οποίους οι ντόπιοι και οι ντόπιες μπορούμε να συναντηθούμε. Γιατί οι πολυεθνικές αντιστάσεις είναι ο μόνος τρόπος να βελτιωθούν οι ζωές όλων μας.
ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΝΤΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ
Συνέλευση Stop War on Migrants
Στηρίζουμε το κάλεσμα του Stop War On Migrants ενάντια στις επαναπροωθήσεις.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ PUSHBACKS ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ
Φάμπρικα Υφανέτ
Σε όλο τον κόσμο και τη δήθεν πολιτισμένη Ευρώπη, πρόσφυγες και μετανάστες αντιμετωπίζουν, ολοένα και πιο έντονα, την εχθρότητα των κλειστών συνόρων, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τη φτώχεια, τον πόλεμο, την κλιματική κρίση και τις πολιτικές διώξεις και να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο.
Η Ελλάδα, με σημαία ότι φυλάσσει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, έχει αποθεώσει το δόγμα «της ασφάλειας των συνόρων» με κάθε κόστος:
Με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξοπλίζει, δαπανώντας υπέρογκα κονδύλια, τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας με υπερσύγχρονα συστήματα εντοπισμού, θερμικές κάμερες, συρματοπλέγματα, φράχτες, και συστήνει ειδικά αστυνομικο-στρατιωτικά σώματα και παρακρατικές ομάδες κρούσης για την αποτροπή προσφύγων και μεταναστών.
Εφαρμόζει, χωρίς να το κρύβει πλέον, απάνθρωπες και δολοφονικές επαναπροωθήσεις για τον αποκλεισμό των κατατρεγμένων ακόμη και από αυτό το δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο και προστασία. Επικαλούμενη την κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, αλλά καταπατώντας διεθνείς συνθήκες, επιτρέπει στο λιμενικό να διώχνει βίαια προς την Τουρκία βάρκες προσφύγων ή να τους προκαλεί φθορές κρίσιμες για το αξιόπλοο τους ή ακόμη και να εξαφανίζει πρόσφυγες που καταφέρνουν να φτάσουν στα κατοικημένα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου και σε βραχονησίδες, χωρίς να προβαίνει σε διάσωση και καταγραφή τους. Στην ενδοχώρα, η αστυνομία εφαρμόζει μαφιόζικες απαγωγές προσφύγων μέσα από τα άθλια κέντρα κράτησης ή και από το κέντρο πόλεων, για να τους οδηγήσει βίαια στην Τουρκία από τα σύνορα του Έβρου. Την καταπάτηση συμπληρώνουν ξυλοδαρμοί, εκφοβισμοί και ταπεινώσεις, ειδικά σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα, καταστροφή ταξιδιωτικών εγγράφων, κλοπή προσωπικών αντικειμένων και κυρίως κινητών τηλεφώνων, ώστε να μην υπάρχουν ντοκουμέντα της κρατικής παρανομίας.
Τα περιστατικά είναι πάρα πολλά και αριθμούν δεκάδες εξαφανισμένων προσφύγων. Με τη θανατοπολιτική καταφέρνει η κυβέρνηση και ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου κ. Μηταράκης να πανηγυρίζουν την πολυπόθητη γι αυτούς «μείωση των ροών». Και για να ξεμπερδεύουν με τις αντιστάσεις, ποινικοποιούν την αλληλεγγύη, απαγορεύοντας την παροχή βοήθειας, με βία και απειλές σύλληψης αυτοπτών μαρτύρων επαναπροωθήσεων, με έτοιμα κατηγορητήρια για «διακίνηση μεταναστών», «απείθεια», ακόμη και «κατασκοπεία».
Όμως, το ταξίδι προς την ελευθερία και μια καλύτερη ζωή δε γνωρίζει όρια. Γίνεται πιο επικίνδυνο, στην προσπάθεια να παρακαμφεί η βαρβαρότητα των συνόρων. Αυτό μαρτυρούν τα πάμπολλα ναυάγια στη Μεσόγειο, με εκατοντάδες πλέον νεκρούς πρόσφυγες, που ρίσκαραν τη ζωή τους και των παιδιών τους για να φτάσουν απευθείας στην Ευρώπη είτε από τη Λιβύη είτε από την Τουρκία. Ακόμη ξεβράζονται στις ακτές των νησιών του Αιγαίου πτώματα από τα τρία ναυάγια σε Πάρο, Φολέγανδρο και Αντικύθηρα, στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη.
Όταν, το μακρινό Σεπτέμβρη του 2015, μετά από ναυάγιο, ξεβράστηκε σε παραλία της Αλικαρνασσού, στην Τουρκία, το άψυχο κορμί του τρίχρονου Αυλάν, πρόσφυγα από τη Συρία, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία δήλωνε συγκλονισμένη. Η φωτογραφία του άψυχου παιδιού κατέκλυσε τα κοινωνικά δίκτυα, ενώ, ακόμη και τα συστημικά ΜΜΕ εξέφραζαν θλίψη και αποτροπιασμό. Σήμερα, τι κάνουμε;
Θα ανεχόμαστε να ξεβράζονται πτώματα ναυαγών προσφύγων στις ακτές των νησιών του Αιγαίου; Θα ανεχόμαστε να εγκαταλείπονται αβοήθητοι για μέρες στη βαρυχειμωνιά του Έβρου, άντρες, γυναίκες και παιδιά, να γίνονται μπαλάκι μεταξύ ελληνικής και τουρκικής συνοριοφυλακής;
Λέμε ένα βροντερό όχι. Από την πλευρά της κοινωνίας του δικαίου και της αλληλεγγύης, νιώθουμε ντροπή και οργή για τις ακροδεξιάς έμπνευσης πολιτικές και πρακτικές, που βαφτίζονται «μεταναστευτική πολιτική» και «πολιτική φύλαξης των συνόρων».
Λέμε όχι στην εργαλειοποίηση των προσφύγων εκατέρωθεν των συνόρων, όχι στην κυβερνητική αναλγησία και τη θανατοπολιτική των συνόρων.
Αντιστεκόμαστε στη στοχευμένη προσπάθεια εκπαίδευσης των κοινωνιών μας στο μισανθρωπισμό, το ρατσιστικό μίσος και το φόβο του Άλλου, στην καταπάτηση κοινωνικών κατακτήσεων, στην εμπέδωση της ανελευθερίας, στην αποθέωση της απανθρωπιάς.
Ενώνουμε τις φωνές μας με το διεθνές κίνημα, που έχει καθιερώσει την 6η Φλεβάρη μέρα μνήμης των νεκρών στα σύνορα, με αφορμή την 6η Φεβρουαρίου 2014, που η ισπανική συνοριοφυλακή άνοιξε πυρ και δολοφόνησε 15 αφρικανούς πρόσφυγες, που, μαζί με δεκάδες άλλους, προσπάθησαν να περάσουν στην Ευρώπη από τον ισπανικό θύλακα της Θέουτα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν ευθύνονται οι κατατρεγμένοι της φτώχειας και των πολέμων για τα ελλείμματα στη χώρα μας σε υγεία, παιδεία, στέγη, εισόδημα, αλλά η αδηφάγα νεοφιλελεύθερη επέλαση.
Θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τους/τις πρόσφυγες και μετανάστες-μετανάστριες, με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Απαιτούμε
Ανοιχτά σύνορα για όλους κι όλες
Να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις
Να σταματήσει βία στα σύνορα της Ελλάδας και της Ε.Ε.
Ελεύθερη μετακίνηση για όλες κι όλους
Μικροφωνική - Συγκέντρωση, Σάββατο 5 Φλεβάρη 2022, 2μμ, Τσιμισκή & Αγ. Σοφίας
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
πηγή : email που λάβαμε στις 3 Φεβρουαρίου 22h