Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2021 στις 21.00
Συγκέντρωση υπεράσπισης και μνήμης στο μνημείο του Α. Γρηγορόπουλου
13 χρόνια μετά, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 συνεχίζουν να ασκούν επιρροή και να εμπνέουν με εκείνη την ακαταμάχητη, ορμητική και αδιάλλακτη εξερτικότητα που ξεδιπλώθηκε στους δρόμους, κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. Συνεχίζουν να μας υπενθυμίζουν τον ρόλο του κράτου-δολοφόνου και των κατασταλτικών οργάνων του, αλλά και όλα όσα εκτυλίχθηκαν μετά την κρατική δολοφονία από αστυνομικά πυρά, του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο Αλέξης ήταν ένα παιδί που είχε όλη την ζωή μπροστά του, ένα παιδί που αμφισβητούσε το επιβαλλόμενο σύστημα της εξουσίας και της υποδούλωσης, που διακατέχονταν από την όμορφη εξεγερσιακότητα της νιότης και από όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο. Η τόσο άδικη και απροκάλυπτη δολοφονία του αποτέλεσε το οριακό σημείο μηδέν για να πυροδοτηθεί μια μεγάλη εξεγερσιακή δυναμική και μια ολόκληρη γενιά να αμφισβητήσει στην πράξη την κρατική κυριαρχία.
Τις ημέρες του Δεκέμβρη του 2008, η εξέγερση φούντωσε σε κάθε γωνιά της χώρας. Οι καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, οι καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις και οι μαχητικές οδομαχίες στο κέντρο των πόλεων, οι πορείες στις γειτονιές, τα φλογισμένα οδοφράγματα και οι επιθέσεις σε Α.Τ συνέθεσαν το σκηνικό μιας μεγαλειώδους εξέγερσης, πρωτοφανούς έκτασης και έντασης για τα δεδομένα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά η οποία κατακλύστηκε από οργή για τους κρατικούς δολοφόνους και ξεχύθηκε στους δρόμους και τα οδοφράγματα. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, αποτέλεσαν για εκείνη την γενιά εφαλτήριο πολιτικοποίησης, πηγή προβληματισμών, γέννα ριζοσπαστικών και ελευθεριακών αντιλήψεων. Ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας πλησίασε ή και υιοθέτησε τις επαναστατικές αντικρατικές-αντικαπιταλιστικές ιδέες, ήρθε κοντά στον αναρχισμό, διαμόρφωσε κοινωνική και ταξική συνείδηση.
Παρά τον αυθόρμητο και απρόβλεπτο χαρακτήρα της, η εξέγερση του 2008 δεν εκδηλώθηκε τυχαία σε εκείνη την ιστορική συγκυρία. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είχε ήδη πυροδοτηθεί και πλησίαζε στην Ελλάδα, το κρατικό χρέος όλο και διογκωνόταν, τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονταν, πολιτικά σκάνδαλα έρχονταν στην επιφάνεια, το κοινοβουλευτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό απονομιμοποιούνταν σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και η λαϊκή οργή οργή σιγόβραζε. Η περίοδος της επίπλαστης ευμάρειας με δανεικό χρήμα και της ταξικής ειρήνης που χτίστηκε πάνω στα κοινωνικά συμβόλαια της "μεταπολίτευσης" δέχονταν σοβαρούς τριγμούς. Ο κοινωνικός αναβρασμός είχε αρχίσει ήδη να οξύνεται, με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-7 να προϋπαντίζουν τα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν τον Δεκέμβρη του 2008.
Ταυτόχρονα, η κρατική καταστολή οξυνόταν, όπως γίνεται και σήμερα, προλειαίνοντας το έδαφος για την επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης εις βάρος της εργατικής τάξης και των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, με μια σειρά από μέτρα λιτότητας, αντιλαϊκών και αντεργατικών νομοσχεδίων που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια. Η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, ούτε ήταν η κακιά στιγμή που όπλισε το χέρι του Κορκονέα. Ήταν η μοιραία συνέπεια της κρατικής αυταρχικότητας που προεικόνιζε μια εποχή που έφευγε και μια εποχή που ερχόταν. Η σφαίρα του μπάτσου δολοφόνου αποτέλεσε την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και την αφορμή για να βγουν στον δρόμο χιλιάδες θάβοντας την κοινωνική ειρήνη κάτω από τόνους μαρμάρων, στο σημείο μηδέν που η κρίση έμπαινε στην χώρα και θα σάρωνε τα πάντα.
13 χρόνια μετά, μπορούμε να εντοπίσουμε πολλές ομοιότητες εκείνης της περιόδου με την σημερινή. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και τα συστημικά αδιέξοδα που αυτή επιφέρει συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν το ιστορικό πλαίσιο της εποχής μας, και διαρκώς αποκαλύπτουν το βάθος και την δομικότητα μιας κρίσης που αφενός είναι αξεπέραστη και αφετέρου αναδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Οι αντικοινωνικές και αντεργατικές πολιτικές διευρύνονται μέσα από νέα νομοσχέδια-λαιμητόμους και ως απότοκο διευρύνουν και τα ταξικά χάσματα, οι κρατικές δολοφονίες και τα εργατικά ατυχήματα πολλαπλασιάζονται, η φτωχοποίηση και η ανεργία βαθαίνουν ενώ νέες επιθέσεις βρίσκονται στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου για να αντιμετωπιστεί η νέα ύφεση που πυροδότησε η πανδημία και το νέο επεισόδιο της κρίσης που ανεξάρτητα από αυτήν ήταν προ των πυλών.
Η καθίζηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και ο αφοπλισμός των μαχητικών αγώνων -με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις - που ακολούθησαν την άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας, δημιούργησαν ένα έδαφος ευνοϊκό για το κράτος και το κεφάλαιο για να προετοιμάσουν και να δώσουν και τα τελευταία χτυπήματα. Όμως είναι στο χέρι μας να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Για να βάλουμε ένα αντιστασιακό φρένο στην ταξική λεηλασία και την κοινωνική υποδούλωση. Για να τσακίσουμε την κρατική τρομοκρατία και να κάνουμε ξανά τους δρόμους δικούς μας.
Σε αυτή την κατεύθυνση, υπεράσπιση της μνήμης των εξεγέρσεων του παρελθόντος, σημαίνει να ξαναπιάσουμε το νήμα της μάχης και του αδιάλλακτου αγώνα. Η 6η Δεκέμβρη ήταν και είναι μια μέρα αγώνα, μνήμης και οργής και έτσι θα πρέπει να παραμείνει. Έναν χρόνο μετά την απαγόρευση των διαδηλώσεων και την βεβήλωση του μνημείου απ' τους στρατοπεδευμένους έμμισθους ρουφιάνους του κράτους δεν έχουμε άλλη επιλογή απ' το να οργανωθούμε και να υπερασπιστούμε τις διαδηλώσεις, τα Εξάρχεια και το μνημείο του Αλέξανδρου που κάθε χρόνο γίνεται στόχος των έμμισθων δολοφόνων της αστυνομίας.
Εμείς δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ τους άδικα δολοφονημένους από την κρατική βία. Δεν θα αφήσουμε την μνήμη του Αλέξανδρου να χαθεί, ούτε καμία κρατική δολοφονία να περάσει στην λήθη. Γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται ούτε για "μεμονωμένα περιστατικά", ούτε για την "κακιά στιγμή", πρόκειται για μια πραγματικότητα που επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται, μέσα σε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που εκμεταλλεύεται και υποτιμά την ανθρώπινη ύπαρξη, που στερεί τόσο άδικα και αδικαιολόγητα την ζωή σε νέα παιδιά μέσω των έμμισθων φρουρών του, όπως έγινε και στο πρόσφατο παράδειγμα της δολοφονίας του 16χρονου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα από πυρά αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ. Δεν πρόκειται, επίσης, να ξεχάσουμε ποτέ τους συντρόφους μας που έπεσαν μέσα από τις γραμμές του αναρχικού αγώνα, μέσα από άνισες μάχες με τα ένστολα καθάρματα του κράτους: τον Λάμπρο Φούντα, τον Χρ. Τσουτσουβή, το Μαρίνο και όλους και όλες εκείνους/ες που σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι/ες τα επαναστατικά και ελευθεριακά ιδανικά. Η μνήμη όλων εκείνων παραμένει ζωντανή μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, μέσα από τις εξεγέρσεις, μέσα από τον αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας, όπου κρατικοί δολοφόνοι και εκμεταλλευτές του ανθρώπινου μόχθου και πόνου δεν θα έχουν καμία θέση.
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Συγκέντρωση: 6 Δεκέμβρη στις 21:00, στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (Μεσολογγίου και Τζαβέλλα)
Αναρχικοί/ες από σχολές της Αθήνας
Στηρίζουμε τις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη
Τον Δεκέμβρη του 2008 η χώρα συνταράχτηκε από την μεγαλύτερη σε ένταση, διάρκεια και έκταση εξέγερση της σύγχρονης ιστορίας της. Για εβδομάδες ολόκληρες τα κέντρα των πόλεων χόρευαν στους ρυθμούς της εξέγερσης, με την ακτινοβολία της να διαπερνά γειτονιές και συνοικίες και να συμπαρασύρει τον μαθητικό και φοιτητικό κόσμο που απ' τις πρώτες μέρες ρίχτηκε και πρωταγωνίστησε στην εξέγερση. Ο αντίκτυπος των γεγονότων είχε διεθνή ισχύ και στον ελλαδικό χώρο απασχόλησε για καιρό, με τους επόμενους μήνες να συνοδεύονται με σχεδόν καθημερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν από τον Δεκέμβρη του 2008, δεν ξέρουμε αν θα καταστεί εφικτό να δραπετεύσει η αφήγηση των γεγονότων από τα κείμενα μας. Οι συνελεύσεις συνήθως τροφοδοτούν με διαφορετικούς άξονες τους συντάκτες/τριες και η συμφωνημένη κατεύθυνση για την έκδοση ενός κειμένου τείνει να κεντροβαρίζει στον Δεκέμβρη του σήμερα. Η μνήμη ωστόσο πάντα ξεγλιστράει και τελικά καταφέρνει και επιβάλλεται. Τα πρώτα χρόνια οι μνήμες ήταν νωπές, ο ενθουσιασμός ίσως να επισκίαζε την πολιτική αποτίμηση και έκδηλα ξεχυνόταν στην συγγραφή που αποκτούσε ιδίως χαρακτήρα αφηγηματικό και λογοτεχνικό. Πλέον η τροπή της κοινωνικής και ταξικής πάλης με τους αρνητικούς συσχετισμούς και την μεγάλη υποχώρηση των αντιστάσεων, φέρνει τις θύμησες μιας εξέγερσης αυτόματα στην αγωνιστική σκέψη, που σήμερα διψά για ανανέωση και εξεγερσιακή ζωντάνια. Ταυτόχρονα φέρνει και τον αναγκαίο πολιτικό αναστοχασμό.
Είναι αλήθεια ότι δεν γίνεται να μιλήσουμε για τον Δεκέμβρη του 2008 χωρίς να μπούμε στην καρδιά των γεγονότων, να τα ζήσουμε ξανά περιπλανώμενοι στο τότε. Δεν γίνεται να μην ταξιδέψουμε στα πυρπολημένα κρατικά και καπιταλιστικά κτήρια, στα χτυπημένα Α.Τ., στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις εκείνων των ημερών. Να μην αναλογιστούμε τι απέγινε μια ολόκληρη γενιά που προβληματίστηκε, πολιτικοποιήθηκε και ριζασπαστικοποίηθηκε με εφαλτήριο τα γεγονότα του '08, αλλά δεν έγινε "η γενιά της ανατροπής". Και βέβαια δεν θα πάψουμε ποτέ να θυμόμαστε τον δολοφονημένο μαθητή και αναρχικό σύντροφο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, δεν θα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πόσο χρονών θα ήταν σήμερα, δεν θα σβήσει η οργή μας για το ένστολο σκουπίδι που τον πυροβόλησε και το δολοφονικό σύστημα που τον όπλισε για να περιφρουρεί την κυριαρχία του.
Την ίδια στιγμή, δεν γίνεται να αφήσουμε την εμπειρική-συναισθηματική σκέψη να υπερκεράσει την πολιτική ανάγνωση των γεγονότων και μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, ούτε και το συναίσθημα μια εξεγερσιακής μελαγχολίας να παραμερίσει την λογική. Δεν αγωνιζόμαστε για να αντλήσουμε στιγμής αδρεναλίνης και δεν είμαστε αναρχικοί επειδή είμαστε αντιδραστικοί αμφισβητίες. Χαιρόμαστε για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας, μελετάμε εντούτοις τα όρια και τις αδυναμίες τους. Ο αγώνας μας είναι αγώνας επαναστατικός και δεν στοχεύει σε πρόσκαιρες εκτονώσεις οργής - την οποία οι δυνάμεις του συστήματος έχουν την δύναμη να αφομοιώνουν - αλλά στο πώς η δίκαιη λαϊκή οργή θα εκφραστεί με τρόπο που θα ανοίξει τον δρόμο σε μια επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους.
Η εξέγερση του 2008 ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί την στιγμή που εκδηλώθηκε και με την δεδομένη - πριν και κατά την διάρκεια - οργάνωση, δύναμη και υποδομή που διέθετε το αναρχικό κίνημα που όπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν ενιαίο. Ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα χωρίς πολιτικές διαμεσολαβήσεις που απελευθέρωσε δημιουργικότητα από τις εξεγερμένες μάζες και συνάμα φανέρωσε τα όρια της αφορμαλιστικής δράσης που μην έχοντας σχέδιο, σκοπό και στρατηγικό ορίζοντα είναι καταδικασμένη να ολοκληρώσει τον κύκλο της χωρίς να παράξει πρακτικό αποτέλεσμα. Η εξέγερση του 2008 επιβεβαίωσε ότι η λαϊκή διαμαρτυρία δεν χρειάζεται κηδεμονίες για να πλήξει τον εχθρό αλλά και ότι για να υπερβεί τον αυτοπεριοριστικό της χαρακτήρα, να μετουσιωθεί από κοινωνική και ταξική αντίσταση σε δράση επαναστατικής ανατροπής, οφείλει να έχει και οργάνωση και επαναστατικούς στόχους. Χρειάζεται να αναπτυχθεί η διαλεκτική σχέση "μεταξύ της επαναστατικής ιδέας και του λαϊκού ενστίκτου".
Εκ των υστέρων μια συζήτηση για το πώς μπορούσε να είναι μια εξέγερση στο παρελθόν χωρίς την ύπαρξη ενός οργανωμένου κινήματος στο τότε είναι μάταιη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, δεν άνοιξε τον δρόμο στην επαναστατική προοπτική, δεν άλλαξε την κοινωνία και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν ήταν αυτός ο προορισμός και η αποστολή της για να συζητήσουμε "τι δεν πήγε καλά". Ήταν ένα αυθόρμητο εξεγερσιακό ξέσπασμα, δίκαιο, δημιουργικό, ελπιδοφόρο αλλά δεν στόχευε στην ανατροπή του καθεστώτος. Δεν επεκτάθηκε στον πυρήνα της κοινωνικής παραγωγής, δεν διαμόρφωσε επαναστατικές συνθήκες. Αντίθετα μπορούμε στο εδώ και το τώρα να χαράξουμε στρατηγική για το πώς θα είμαστε προετοιμασμένοι για τις εξεγέρσεις και τις αντιστάσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Όχι να προσμένουμε μια επανάληψη γεγονότων του παρελθόντος, κάτι το οποίο εκτός από ιστορική βλακεία, είναι και ισοδύναμο πολιτικής απελπισίας. Αλλά να οργανώσουμε μεθοδικά την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, ένα ελευθεριακό επαναστατικό κίνημα και ένα σύγχρονο αναρχικό πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής και ανοικοδόμησης της κοινωνίας σε άλλες βάσεις.
13 χρόνια μετά οι αιτίες είναι εδώ, είναι μπροστά μας. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που μετά την εξέγερση εισήλθε δυναμικά και στον ελλαδικό χώρο με την μορφή της κρίσης χρέους εξακολουθεί να διαμορφώνει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής μας το οποίο δεν χαρακτηρίζεται "από το τέλος της κρίσης" και την "μεταμνημονιακή μετάβαση" αλλά από την περαιτέρω όξυνση της. Στο βωμό της κερδοφορίας των λίγων οι επιθέσεις στο κόσμο της εργασίας και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βαθαίνει και τον δρόμο της ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης στρώνει ο κρατικός αυταρχισμός: άλλοτε ωμός και καθολικός, άλλοτε πιο προσεκτικός και στοχευμένος, πάντα όμως δολοφονικός, μισάνθρωπος, αντικοινωνικός και ταξικός, αναγκαίος για την επικράτηση του καπιταλισμού και του κράτους στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο.
Όμως, ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται μέχρι την δική μας, τελική νίκη. Και η 6η του Δεκέμβρη είναι μια στιγμή αυτού του πολέμου, μια ημέρα μνήμης και αγώνα για τον Αλέξη και όλους τους νεκρούς και τις νεκρές μας. Μια ημέρα εξεγερσιακής οργής και αντίστασης στο κράτος-δολοφόνο.
Στηρίζουμε τις πρωινές και απογευματινές διαδηλώσεις της 6ης Δεκεμβρίου και την βραδινή συγκέντρωση στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Δεν ξεχνάμε - Δεν συγχωρούμε
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού