Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2021 στις 18.00
Πορεία 6 Δεκέμβρη
Αυτός ο Δεκέμβρης του Αλέξη ανήκει στον 18χρονο Ρομά Νίκο Σαμπάνη και στην 8χρονη Όλγα. Κι αυτό γιατί οι δολοφόνοι έχουν ονοματεπώνυμο. Το Κράτος της εξαίρεσης και της καταστολής, αλλά και ο υφέρπων ρατσισμός αποφάσισαν ότι κάποιες ζωές δεν είναι άξιες να βιωθούν. Η συνταγή γνωστή από το ναζιστικό Κράτος. Αφού πρώτα τους μετέτρεψαν σε "γυμνούς" ανθρώπους, χωρίς δικαιώματα, το Νίκο τον εκτέλεσαν με 38 σφαίρες και την Όλγα την στραγγάλισαν στην καγκελόπορτα του κοινωνικού αποκλεισμού και ρατσισμού. Αυτή η ντροπή και αυτό το αίσχος αφορά εμάς και όλο το ανθρώπινο γένος. Ανασύρει και ορθώνει μπροστά μας το ιστορικό ερώτημα που δυστυχώς όσο υπάρχει Κράτος παραμένει επίκαιρο: " Είναι αυτό Άνθρωπος;".
Την Παρασκευή 22/10 το βράδυ άρχισε η καταδίωξη από ομάδα κουμπουροφόρων της ΔΙ.ΑΣ, ενός κλεμμένου αυτοκινήτου στο οποίο επέβαιναν τρείς νεαροί ανήλικοι. Η καταδίωξη σταμάτησε στο Πέραμα. Στο σημείο όπου εγκλωβίστηκε το αυτοκίνητο, οι τρείς ανήλικοι δέχτηκαν καταιγισμό πυρών από τους δολοφόνους της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. με αποτέλεσμα να πεθάνει επιτόπου ο συνοδηγός Νίκος Σαμπάνης, να τραυματιστεί ο συνεπιβάτης με τρείς σφαίρες και να διαφύγει ο 14χρονος οδηγός. Ο νεκρός Νίκος Σαμπάνης, ήταν ένας18χρονος Ρομά, πατέρας δυο παιδιών, ενώ περίμενε και τρίτο παιδί από την εγκυμονούσα γυναίκα του. Με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα οι δολοφόνοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Ήταν Ρομά ο Νίκος.
Την Τετάρτη 17 Νοεμβρίου και συγκεκριμένα στις 17:30 η Όλγα 8 ετών έπαιζε κοντά σε ανθρώπινες ρεπλίκες γιατί δεν μπορεί ένα παιδί ακόμα να ξεχωρίσει τους ανθρώπους από τις λευκές ρεπλίκες. Και οι ρεπλίκες την κρέμασαν στην καγκελόπορτα. Πέρναγαν οι σιχαμένοι δίπλα από την Όλγα που ξεψυχούσε και δεν έβλεπαν παρά ένα πεταμένο σώμα έτοιμοι να το κανιβαλίσουν. Πέρασαν μέρες, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε και οι αποκλεισμένοι έκλαψαν την Όλγα μόνοι τους. Ο ρατσιστικός θάνατος είναι ο πιο ειδεχθής. Η Όλγα φορούσε μαύρο ανεστραμμένο τρίγωνο, ήταν Ρομά.
Η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε να διαχειριστεί τον εγκληματικό μηχανισμό του Κράτους τον ενίσχυσε και τον νομιμοποίησε στην κατεύθυνση τού δόγματος του νόμου και της τάξης. Αυτό άνοιξε το χορό της θανατοπολιτικής, του αυταρχισμού της καταστολής, μια πολιτική που βρίσκει σύμμαχο τον πάντα παρόντα ρατσισμός εντός των κοινωνιών της εξαίρεσης. Απευθύνουμε έκκληση προς όλους να αντισταθούμε σήμερα πριν είναι αργά. Πριν σαπίσει όλη η κοινωνία από τον μισανθρωπισμό και τις συνακόλουθες ιδεολογίες του ρατσισμού και του μίσους στον "άλλον".
Κάτω η εξουσία- Δικαιοσύνη για τον Νίκο και την Όλγα
ΠΟΡΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 17:00 ΚΑΜΑΡΑ
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
Δεκέμβρης 2008-2021: Το κράτος δολοφονεί
13 χρόνια πριν, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον (αποφυλακισμένο πλέον) μπάτσο Κορκονέα αποκάλυψε τη γυμνή αλήθεια του Κράτους που δεν είναι άλλη από τον θάνατο. 13 χρόνια μετά, είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κατάσταση μετρώντας 100 νεκρούς τη μέρα, αποτέλεσμα μιας εγκληματικής κρατικής πολιτικής για την πανδημία του κορονοϊού. Την ίδια στιγμή οι ένστολοι δολοφόνοι του κράτους συνεχίζουν να έχουν ασυλία, τα αφεντικά βλέπουν τα χέρια τους να έχουν λυθεί με τις κρατικές πολιτικές και μας εξαναγκάζουν σε συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε νέες εργοδοτικές δολοφονίες (που βαφτίζονται εργατικά ατυχήματα) κάθε βδομάδα, ενώ οι μετανάστες πλέον σχεδόν απροσχημάτιστα πνίγονται στις ελληνικές θάλασσες.
Παρότι κοντεύουμε πλέον τα δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας, βρισκόμαστε και πάλι στην ίδια κατάσταση που μόνο μια έκτακτη και απρόβλεπτη συνθήκη, ίσως, θα μπορούσε να δικαιολογήσει. Όλο αυτό το διάστημα, το ΕΣΥ όχι μόνο δεν ενισχύθηκε, αλλά αντιθέτως, η απορρύθμιση και υποτίμησή του συνεχίστηκε απρόσκοπτα, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι μάλιστα επιταχύνθηκε. Ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία μειώθηκε αντί να αυξηθεί ενώ οι προσλήψεις του υγειονομικού προσωπικού που είχαν αναγγελθεί δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Ο λόγος, σύμφωνα με τον υπουργό επικρατείας (και πρώην γενικού διευθυντή του ΣΕΒ) Άκη Σκέρτσο, είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθεί ένα πολυτελές (sic) σύστημα υγείας, καθώς μετά την πάροδο της πανδημίας, αυτό δε θα χρειάζεται. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο άνθρωπος, είτε λόγω αγνής ηλιθιότητας, είτε λόγω πλήρους έλλειψης ενσυναίσθησης, είτε λόγω και των δύο μαζί, υπήρξε ειλικρινής. Είπε, απλά και κατανοητά, ότι για την κυβέρνηση είναι προτιμότερο να πεθαίνει κόσμος λόγω της τραγικής κατάστασης του δημόσιου συστήματος υγείας από το να προχωρήσει σε οποιαδήποτε δομική και ουσιαστική ενίσχυσή του. Αυτά λέγονται, την στιγμή που τα νοσοκομεία είναι και πάλι στα όρια της κατάρρευσης, το ιατρικό προσωπικό είναι και πάλι εξουθενωμένο, οι ΜΕΘ είναι και πάλι στα όρια της πληρότητάς τους, οι νεκροί έχουν φτάσει πλέον καθημερινά περίπου τους 100, την στιγμή που ο συνολικός αριθμός των νεκρών στην χώρα έχει ξεπεράσει τους 18000. Μπορεί επικοινωνιακά η μετακύλιση των ευθυνών που επιχειρεί η κυβέρνηση, να μετατοπίστηκε από την "ατομική ευθύνη" στους "αντιεμβολιαστές", όμως η ουσία παρέμεινε ίδια. Το κράτος όχι μόνο είναι σθεναρά ενάντιο στο να ενισχύσει της δημόσιες παροχές, αλλά επιταχύνει την υποτίμηση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας.
Παράλληλα, η υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όσων βρισκόμαστε στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αποκαλύπτεται ποικιλοτρόπως όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα. Μόνο τις τελευταίες βδομάδες, έχουμε τα εξής περιστατικά: Ο Νίκος Σαμπάνης, 18χρονος Ρομά, δολοφονήθηκε άγρια με 38 σφαίρες από τους μπάτσους της συμμορίας ΔΙΑΣ, επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα τους. Επτά μπάτσοι εκτελούν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο 18 ετών και πυρολοβούν έναντι άλλων 2 ανηλίκων, για ένα πλημμέλημα. Ενώ ισχυρίζονται ότι έχουν 7 τραυματίες μπάτσους, οι κλήσεις προς το κέντρο τους διαψεύδουν. Ενώ ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν ότι οι επιβαίνοντες ήταν Ρομά, οι ίδιες κλήσεις του διαψεύδουν. Ενώ η όπισθεν απεγκλωβισμού βαφτίζεται "απόπειρα ανθρωποκτονίας", οι μαρτυρίες των δύο επιζώντων τους διαψεύδουν καθώς ξεκάθαρα φαίνεται ότι οι δικάβαλοι σερίφηδες ξεκίνησαν να πυροβολούν πριν κάνει την όπισθεν, μόλις το αυτοκίνητο σταμάτησε. Τα ΜΜΕ ως καλά πετσωμένα παπαγαλάκια τους στηρίζουν στο ακέραιο παρουσιάζοντας όλο το παραμύθι τους, αφότου αυτό έχει ήδη καταρριφθεί από την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση δείχνει την αμέριστη στήριξη της, μέσω του Θεοδωρικάκου. Και τελικά έρχεται φυσικά η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη να τους αφήσει ελευθέρους.
Την ίδια στιγμή, με την αμέριστη στήριξη της κυβέρνησης, οι μπάτσοι φέρονται κυριολεκτικά σαν συμμορίες, επιτιθέμενοι άγρια σε συγκεντρώσεις απολύτως απρόκλητα, σπάζοντας τζάμια καταστημάτων, πουλώντας τσαμπουκά σε όποιον κινείται τριγύρω τους, κάνοντας απρόκλητες προληπτικές προσαγωγές πριν από πορείες, παρενοχλώντας σεξουαλικά γυναίκες στο δρόμο, κάνοντας τα στραβά μάτια και βοηθώντας θύτες ενδο-οικογενειακής βίας όταν καλούνται να διαχειριστούν τέτοια περιστατικά, τραμπουκίζοντας μάρτυρες περιστατικών. Και φυσικά, εν αναμονή του νέου lockdown που φαίνεται να έρχεται, ακόμα πιο χαρωποί γυαλίζουν τα γκλοπ τους για τη στιγμή που θα μπορούν και πάλι να μας δέρνουν επειδή καθίσαμε σε ένα παγκάκι ή ήπιαμε μπύρα σε μία πλατεία. Φαίνεται ότι η οργή που έστω και για λίγο του επιστράφηκε στην Νέα Σμύρνη δεν ήταν αρκετή για να τους "βάλει μυαλό".
Την ίδια στιγμή το πόσο μετράν οι ζωές μας είναι εμφανές όχι μόνο από τη συμπεριφορά των μπάστων στους δρόμους, αλλά και από τις απώλειες μας στους χώρους εργασίας. Λίγες εβδομάδες πριν, 60χρονος εργάτης σκοτώθηκε στο Σπήλι του Ρεθύμνου, αφού καταπλακώθηκε από φορτωτή. Λίγο νωρίτερα, ο Δημήτρης Δαγκλής, σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα/δολοφονία στο κάτεργο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Και λίγες μέρες πριν, δύο διανομείς, ο 18χρονος πρόσφυγας από το Πακιστάν Anees Meer στην Αθήνα και ο Δημήτρης Ασημάκης στην Θεσσαλονίκη, σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της εργασίας τους, από διερχόμενα αυτοκίνητα τα οποία παραβίασαν τον Κ.Ο.Κ.
Παράλληλα, βάρκα γεμάτη πρόσφυγες βούλιαξε ανοιχτά της Χίου, με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών παιδιών και μίας γυναίκας, στα νερά του Αιγαίου, ενώ φυσικά το ελληνικό κράτος κάνει ότι μπορεί προκειμένου οι αιτούντες άσυλο που καταφθάνουν στην Ελλάδα να επαναπροωθούνται παράνομα και απάνθρωπα σε σχεδίες μεσοπέλαγα χωρίς μηχανή.
Αυτή η κλιμάκωση «ατυχών περιστατικών» που τείνει να γίνει πλέον κανονικότητα και μακάβρια συνήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο πάρα απότοκο της επίθεσης του κράτους και κεφαλαίου προς τους ανθρώπους της τάξης μας, και παράλληλα, του κοινωνικού κανιβαλισμού που αυτή η συνθήκη παράγει και οξύνει. Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος που υποτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής όσων βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, που δολοφονεί όποιον και όποια "περισσεύει", πάντα με γνώμονα το κέρδος.
Εμείς από την πλευρά μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι κόσμος πεθαίνει λόγω έλλειψης επαρκούς και προσβάσιμης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, επειδή το κράτος θεωρεί κάτι τέτοιο "πολυτέλεια" και τζάμπα κόστος. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι η υγεία, από δημόσιο αγαθό -που εμείς άλλωστε πληρώνουμε μέσω των φόρων μας- μετατρέπεται όλο και περισσότερο, σε εμπόρευμα που κάποιοι/ες μπορούν να αγοράσουν και κάποιοι/ες όχι.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους μπάτσους-καουμπόηδες που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν ότι ένα πλημμέλημα μπορεί να επιφέρει θανατική καταδίκη, και μάλιστα να εφαρμόζουν αυτή τους την απόφαση. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα το να χτυπούν κόσμο επειδή αράζει σε πάρκα στην καραντίνα, το να ξυλοκοπούν απεργούς και διαδηλωτές, το να παρενοχλούν σεξουαλικά στον δρόμο ή στα τμήματα, το να βασανίζουν και να δολοφονούν εν ψυχρώ.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι τα κέρδη του κάθε αφεντικού βγαίνουν -απολύτως απτά και κυριολεκτικά- από το δικό μας αίμα. Ότι την ίδια στιγμή που τα αφεντικά μας βγάζουν υπερκέρδη, οι εργάτες/τριες πρέπει να τεντωνόμαστε όλο και παραπάνω και να διακινδυνεύουμε καθημερινά τη ζωή μας για ένα μεροκάματο-φιλοδώρημα (μια συνθήκη που εντατικοποιήθηκε μετά το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το οποίο νομιμοποίησε και με την βούλα του κράτους ό,τι μέχρι πριν τα αφεντικά προσπαθούσαν παράτυπα να μας επιβάλουν).
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους πνιγμένους στην θάλασσα μετανάστες και πρόσφυγες, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις από το λιμενικό στο Αιγαίο ή τον στρατό στον Έβρο αλλά και από τους διάφορους παρακρατικούς μηχανισμούς που επί χρόνια δρουν ανενόχλητοι, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις ακόμα και από τα αστικά κέντρα από τους ένστολους φασίστες της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και την απουσία στέγασης, την ελλιπή πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τον κλιμακούμενο αποκλεισμό από το αναφαίρετο δικαίωμα στο άσυλο κλπ.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους φιλήσυχους κανίβαλους της διπλανής πόρτας, που χαίρονται επειδή δολοφονήθηκε ένας "γύφτος" ή επειδή πνίγηκαν μερικοί "λαθρομετανάστες".
Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι φτωχοί και περιθωριοποιημένοι, οι υποτιμημένοι και επισφαλείς, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, με λίγα λόγια, όσοι και όσες βρίσκονται στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας με αποτέλεσμα το κράτος και το κεφάλαιο να τους/τις θεωρεί αναλώσιμους και περιττούς, για μας βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας.
Είναι ταξικό μας καθήκον να απαιτήσουμε την άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ, να απαιτήσουμε δηλαδή, το κράτος και τα αφεντικά, να αναλάβουν ένα κομμάτι του κόστους της αναπαραγωγής της εργασιακής μας δύναμης, αντί να το μετακυλήσουν εξολοκλήρου στις δικές μας πλάτες. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των μεταναστ(ρι)ών και προσφύγων, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τα εργατικά μας συμφέρονται κόντρα σε αυτά των αφεντικών που μας θέλουν θυσία -μεταφορικά και κυριολεκτικά- στον βωμό του κέρδους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να αντεπιτεθούμε στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που αποτελούν την πιο απτή και ορατή εκδοχή της βίας που ασκεί το κεφάλαιο καθημερινά στην προσπάθειά του να υποτιμήσει και να ελέγξει/πειθαρχήσει τις ζωές μας, ώστε να "αποδεχτούμε" τις επιταγές του ως κανονικότητα.
Από τις διεκδικήσεις των υγειονομικών υπαλλήλων για ενίσχυση του ΕΣΥ, μέχρι τις διαμαρτυρίες της κοινότητας των Ρομά με το κλείσιμο εθνικών οδών, από την δυναμική, μαζική και, εν τέλει, νικηφόρα απεργία των λιμενεργατών της COSCO, μέχρι τον εξίσου δυναμικό, μαζικό και νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων της e-food, και από τις εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών μέχρι τις συγκρούσεις διαδηλωτών με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους, είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τις ζωές μας κόντρα στην εξαθλίωση και το θάνατο που μας επιβάλουν το κράτος και το κεφάλαιο, που μας επιβάλλει η εξουσία.
Διέξοδο στα δομικά αδιέξοδα και τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού μπορεί να δώσει μόνο η αυτοοργάνωση των από τα κάτω, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, η ενδυνάμωση των σωματείων και των εργατικών πρωτοβουλιών, των φοιτητικών σχημάτων και συλλόγων, των ανοιχτών συνελεύσεων γειτονιάς, των κοινωνικών κέντρων, των δομών αλληλοβοήθειας, των αντιφασιστικών συντονισμών και των πολιτικών συλλογικοτήτων. Αυτό το σύστημα ή θα ανατραπεί ή θα πέσει στα κεφάλια μας, για να μας πλακώσει. Μέση λύση δεν υπάρχει. Όσο πιο σύντομα ο λαός επιλέξει την ευθεία σύγκρουση με τους κάθε λογής δυνάστες του, όσο συντομότερα προτάξει την ενότητα της τάξης απέναντι στην "εθνική ενότητα", τόσο πιο γρήγορα θα στρώσει τον δρόμο για τη συνολική χειραφέτησή του.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ
κάλεσμα : Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Το κράτος πάντα θα δολοφονεί, η Εξέγερση πάντα θα είναι δίκαιη
Το Κράτος πάντα θα δολοφονεί,
η Εξέγερση πάντα θα είναι δίκαιη
13 χρόνια από την δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου, Όλοι/ες στον Δρόμο.
Στις 6/12/2008 ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα μαζί με τον Β. Σαραλιώτη. Άμεσα, το Κράτος και τα ΜΜΕ επιχείρησαν να αποσιωπήσουν και να αποκρύψουν το γεγονός της δολοφονίας ή να το παρουσιάσουν ως «μεμονωμένο περιστατικό». Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου στις 6/12/08 πυροδότησε συγκρούσεις στο κέντρο των μητροπόλεων και έδωσε το έναυσμα για ανυπακοή, αυτοδιεύθυνση και αντιπαράθεση με το κράτος, τους θεσμούς και τους φύλακές τους. Σίγουρα ο Δεκέμβρης του '08 αποτέλεσε σημαντικό σημείο της σύγχρονης ιστορίας και ιδιαίτερα του αναρχικού κινήματος. Τότε φάνηκαν έντονα για μία ακόμη φορά τα σαθρά θεμέλια του σάπιου αυτού κόσμου. Ο Δεκέμβρης αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη για τους σημερινούς μας αγώνες και έχει χαράξει τον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση.
Η κρατική θανατοπολιτική αποτελεί οργανωμένο σχέδιο και με απτά και ορατά αποτελέσματα που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν απόκλιση από τον κανόνα αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Ένα σύστημα καταπιεστικό και χρεοκοπημένο δεν έχει άλλη επιλογή από την ένταση της εκμετάλλευσης, την επιβολή του φόβου, την βαρβαρότητα και τον αυταρχισμό. Οι δολοφονίες είναι ο θεμέλιος λίθος που το στηρίζει. Κι αυτός είναι ο λόγος που ο Κορκονέας πυροβόλησε τον Αλέξη και τώρα έχει αποφυλακιστεί και κυκλοφορεί ελεύθερος, που τα ένστολα καθάρματα της αστυνομίας έριξαν 38 σφαίρες για να δολοφονήσουν τον 18χρονο ρομά Νίκο Σαμπάνη χωρίς όχι μόνο να μην πάθουν τίποτα αλλά να δεχτούν και τα συγχαρητήρια των θεσμικών και κυβερνητικών εκπροσώπων. Για αυτό, αναβαθμίζονται οι αρμοδιότητες και τα υλικοτεχνικά μέσα της αστυνομίας. Ουσιαστικά, πρόκειται για τη δημιουργία ενός άρτια εκπαιδευμένου και οπλισμένου σώματος δολοφόνων.
Η χρεοκοπία του κράτους και του κεφαλαίου είναι έκδηλη σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Φαίνεται από την εγκληματική διαχείρισης της πανδημίας και τους χιλιάδες νεκρούς, από τις δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της χώρας. Όλο αυτό το διάστημα ο κρατικός μηχανισμός αναδιαρθρώνεται, οχυρώνεται και επιτίθεται σε κάθε καταπιεσμένο και αντιφρονούντα. Ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη, η κατάργηση του οκταώρου, οι απλήρωτες υπερωρίες, και η πληρωμή με ρεπό σκιαγραφούν μια βίαιη επίθεση στους από το κάτω. Μόνο το τελευταίο διάστημα έχουμε τρεις εργατικές δολοφονίες με αποκλειστικούς υπεύθυνους το κράτος και αφεντικά, του 18χρονου διανομέα Anees Meer στην Καλλιθέα, του 45χρονου ναυτεργάτη στη Cosco Δ. Δαγκλή στο λιμάνι της Πειραιά και του 47χρονου διανομέα Δ. Ασημάκη στην Θεσσαλονίκη. Είναι νεκροί, θύματα του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς που διαρκώς επιτάσσει όλο και πιο απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και εκμετάλλευσης, ώστε να παράγεται το μέγιστο δυνατό κέρδος για το κεφάλαιο και τα αφεντικά.
Ο ίδιος σχεδιασμός με τις απαραίτητες αναλογίες, ακολουθείται και στον χώρο της εκπαίδευσης και τα πανεπιστήμια. Ο νόμος 4777 και οι διατάξεις του οριοθετούν τους εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών ανοίγοντας ταυτόχρονα τον δρόμο για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Σχηματικά, η ΕΒΕ και οι εξεταστικές δοκιμασίες των μαθητών για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, η περίφημη διαδικασία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και η ποινικοποίηση της απεργίας/αγώνα τους, τα πειθαρχικά συμβούλια και οι διαγραφές προωθούν τον σχεδιασμό της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που θα σαρώσει πλήρως την δημόσια παιδεία, για να την μετατρέψει σε προνόμιο με αυστηρά ταξικά κριτήρια που θα λειτουργεί υπό τις αρχές του ανταγωνισμού, του ατομισμού και της πειθάρχησης. Αναγκαίος αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο σχεδιασμός για την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας που με την «πέννα και το γλομπ» θα τα επιβάλλει και θα μετατρέψει τον πανεπιστημιακό χώρο σε έναν αποστειρωμένο χώρο εκπαίδευσης και έρευνας. Έναν χώρο -κι αυτόν- αστυνομοκρατούμενο, χωρίς στέκια, καταλήψεις και φοιτητικούς αγώνες. Ας μην ξεχνάμε και την πρόσφατη απειλή εκκένωσης της Κατάληψης «Στέκι στο Βιολογικό» στο Α.Π.Θ.
Η εξέγερση το Δεκέμβρη του '08 ακόμα παραμένει ζωντανή όσο κι αν ο κρατικός μηχανισμός και οι υποτακτικοί του θέλουν να αποσιωπήσουν την κρατική δολοφονία και την εξέγερση, τις συγκρούσεις, και την ίδια την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε. Και το δόγμα της προληπτικής αντι-εξέγερσης στοχεύει στην διατάραξη του νήματος των μαθητών, των νέων, των απείθαρχων και των καταπιεσμένων από την πραγματικότητα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Στοχεύει στην επικράτηση του φόβου με την ένταση της καταστολής, τις παραδικαστικές μεθοδεύσεις και σκευωρίες, τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, τις συλλήψεις και τους σχεδιασμούς για εκκενώσεις καταλήψεων. Η εξέγερση μένει ζωντανή μέσα από τους αγώνες μας ενάντια στην αστυνομοκρατία, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τους ταξικούς φραγμούς. Ο Δεκέμβρης είναι πηγή έμπνευσης για νέους αγωνιστές που θα καταφέρουν, όχι να τον επαναλάβουν, αλλά να ξεπεράσουν κάθε όριο και να διεκδικήσουν την ζωή που μας αξίζει, την κοινωνική επανάσταση για έναν κόσμο που θα χωράει μέσα πολλούς κόσμους. Για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, για την Αναρχία.
Ανυποχώρητος Αγώνας ενάντια στο Κράτος, το Κεφάλαιο και τους προστάτες τους
Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη
Μαθητική - Φοιτητική Πορεία:
Δευτέρα 6/12 στις 12:00 Καμάρα
Στηρίζουμε τα αναρχικά μπλοκ στην απογευματινή πορεία στις 18:00, Καμάρα
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών «Quieta Movere»
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2008 ΝΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
6 Δεκεμβρίου 2008
Εξάρχεια
Μία παρέα παιδιών 15 χρονών, κάθονται ήρεμα και απολαμβάνουν το βράδυ τους και την ονομαστική εορτή ενός εκ των φίλων της παρέας
Ένα περιπολικό διέρχεται, και τα παιδιά το γιουχάρουν και πετάνε μικρά αντικείμενα
Το περιπολικό φεύγει
Λίγα λεπτά μετά επιστρέφουν οι δύο επιβαίνοντες αστυνομικοί, πεζοί στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου
Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί και δολοφονεί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο
Η περίοδος που διανύουμε είναι εν γένει βαριά φορτωμένη με βία. Μόνο μέσα στο 2021, γίναμε θεατές σε 14 γυναικοκτονίες καθώς και σε δεκάδες δολοφονίες που βαφτίζονται στο όνομα της ελληνικής μαφίας αλλά και σε ουκ ολίγα περιστατικά έμφυλης βίας. Σε αυτήν την έξαρση της βαρβαρότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού, δεσπόζουσα θέση έχει η κρατική «έννομη» βία. Η άγρια ομηρία και ο ξυλοδαρμός του Δημήτρη Ινδαρέ μέσα στο ίδιο του το σπίτι, το βάναυσο γρονθοκόπημα του Βασίλη Μάγγου στον Βόλο, ο βασανισμός μελών της Αναρχικής Συλλογικότητας «Μασόβκα» στην Αθήνα από τραμπούκους της αντιτρομοκρατικής, ο ξυλοδαρμός πολιτών στις πλατείες της Νέας Σμύρνης, το απρόκλητο ξύλο και χημικά που ρίχνουν οι διμοιρίες των ΜΑΤ καθώς και η πρόσφατη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, αποτελούν περιστατικά που αντικατοπτρίζουν πλήρως την πολιτική θέση της κυβέρνησης και την διαρκή θέση του κράτους απέναντι στην κοινωνία. Είναι εξόφθαλμο πως ενορχηστρωτής αυτού του κρεσέντου βίας είναι η ίδια η κυβέρνηση, μία κυβέρνηση η οποία έχει ως στόχο να νομιμοποιήσει τον θάνατο και την βία, να καλλιεργήσει την απόλυτη ανοχή στο χυμένο αίμα και να οικοδομήσει μία κοινωνία στην οποία τα αντανακλαστικά απέναντι στο ξύλο και τις δολοφονίες ατροφούν, μιας και τα καθεστωτικά ΜΜΕ συμβάλλουν με αξιοσημείωτη ζέση στην συγκάλυψη και στο ξέπλυμα της κρατικής βαρβαρότητας.
13 χρόνια μετά από την δολοφονία του Αλέξη και η αστυνομία συνεχίζει να δολοφονεί ανενόχλητη. Λιγότερο από έναν μήνα πριν, γίναμε για άλλη μία φορά μάρτυρες μιας κρατικής δολοφονίας. Ο 21 χρονών Νίκος Σαμπάνης δολοφονείται από κρατικά χέρια στο Πέραμα. Οι 36 σφαίρες που άδειασαν κατά την καταδίωξή του οι αστυνομικές αρχές, είναι η υλοποίηση του δόγματος «νόμος και τάξη», ενώ η άφεση άνευ περιοριστικών όρων για τους ίδιους του δολοφόνους από την ελληνική δικαιοσύνη, αποτελούν την εδραίωση της αυταρχικής κρατικής ιδεολογίας, που θέλει αστυνομικούς να πυροβολούν και να δολοφονούν κατά βούληση, μιας και «έτσι κάνουν καλά την δουλειά τους». Λίγες ημέρες μετά, στο Βούπερταλ, το Γερμανικό κράτος επιλέγει να επιτελέσει και αυτό μία κρατική δολοφονία. Ο Γιώργος Ζαντιώτης ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου από Γερμανούς αστυνομικούς, όντας μάλιστα προσφάτως εγχειρισμένος. Αξίζει δε να σημειωθεί, πως οι κρατικές αφηγήσεις για τις εν λόγω δολοφονίες είναι σαφώς διαστρεβλωμένες, και αποσκοπούν στην καλλιέργεια και διατήρηση των ρατσιστικών και αντιδραστικών ιδεολογιών που τόσο πολύ αγαπά το κράτος, ενώ ειδικά στην περίπτωση της δολοφονίας στο Βούπερταλ, η εκκωφαντική σιωπή των αστυνομικών αρχών της Γερμανίας, κράτησε 5 ολόκληρα 24ωρα, ενώ το θύμα είχε ήδη πεθάνει.
Μία από τις αφορμές που χρησιμοποιούνται από το κράτος για να υλοποιήσει την θανατοπολιτική του και να φέρει την βία σε πρώτο πλάνο στις ζωές μας, είναι η πανδημία. Την προ-CoViD-19 εποχή, η δράση της αστυνομίας δεν ήταν τόσο εμφανής σε ένα πολύ ευρύ φάσμα της κοινωνίας. Ως εκ τούτου, η κοινωνική πλειοψηφία δεν είχε γνώση, ή τουλάχιστον είχε την ευχέρεια να επικαλείται πλήρη άγνοια, για τον τρόπο με τον οποίο το κράτος, χρησιμοποιεί την αστυνομία για να τρομοκρατήσει, να ελέγξει, να εκφοβίσει και εν τέλει να καταστείλει ό,τι το ίδιο θεωρεί επικίνδυνο. Η πανδημία, λοιπόν, έδωσε την ευκαιρία που το κράτος χρειαζόταν: μία υγειονομική, ευρέως κοινωνικά αποδεκτή αφορμή για να εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι της αστυνομίας σε ό,τι κινείται και να αυξηθεί η καταστολή και η αστυνομοκρατία. Ερήμην, λοιπόν, οποιασδήποτε υγειονομικής τεκμηρίωσης, οι προσλήψεις νέων αστυνομικών έγιναν τα μηνιαία ψώνια της κυβέρνησης, την στιγμή που το Εθνικό Σύστημα Υγείας, βάλλεται σε εξωφρενικό βαθμό από το φορτίο μιας πανδημίας, την οποία προφανώς δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει. Αλλά αυτό φυσικά δεν ενδιαφέρει το κράτος. Το βασικό ενδιαφέρον του κράτους, εν μέσω πανδημίας (αλλά και εκτός αυτής), είναι να εξοπλίσει κατά τα μέγιστα την ελληνική αστυνομία οργανικά και υλικά, για να μπορεί να ελέγχει, να τρομοκρατεί, να καταστέλλει, να ξυλοφορτώνει, να δολοφονεί, να βεβαιώνει πρόστιμα και να τραμπουκίζει σε πλατείες και πάρκα την κοινωνική πλειοψηφία, ενώ παράλληλα, μέσα από την άσκηση της «νόμιμης βίας», που μόνο το ίδιο έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί, επιδιώκει να εδραιώσει την νεοφιλελεύθερη πολιτική του σε όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων όπως η εκπαίδευση, η εργασία, η υγεία και ο πολιτισμός.
Απέναντι σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση του κράτους σε σύσσωμη την κοινωνική βάση, εμείς προτάσσουμε τον συλλογικό τρόπο δράσης, την αυτό-οργάνωση και την αυτό-θέσμιση, ως μοναδικό τρόπο αντίστασης και διεκδίκησης. Η εξέγερση που συντελέστηκε τον Δεκέμβρη του 2008 άφησε μία πολύτιμη παρακαταθήκη για το παρόν μας. Ο αμείωτος αγώνας εκείνων των ημερών είχε ως τρόπαιο την δημιουργία πολιτικών δεσμών στην βάση της κοινωνίας μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς και πολιτικούς χώρους. Έγινε σαφές ότι η απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα δεν μπορεί να έχει θεσμικό χαρακτήρα και παράλληλα οφείλει να έρθει μέσα από την πολιτική αυτό-οργάνωση της κοινωνίας η οποία με αυτόν τον τρόπο θα καλλιεργήσει τα απαραίτητα αντανακλαστικά για να αμφισβητεί διαρκώς τους επιβεβλημένους κρατικούς θεσμούς, ενός κράτους που οπλίζει τα χέρια των ένστολων μπράβων του. Με μοναδικό και ικανότατο όπλο την κοινωνική αλληλεγγύη, την αδιαμεσολάβητη δράση και την άμεση δημοκρατία να οργανώσουμε τους καθημερινούς μας συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις, έτσι ώστε να μπορούμε να βγαίνουμε μαζικά στον δρόμο, ώστε ο φόβος να αλλάξει πλευρά, με μηδενική ανοχή απέναντι στην κρατική βία με την οποία το κράτος ντύνει τα σώματα και τα μυαλά μας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ/ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021 18:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
Βασ. Γεωργίου 27 & Μπιζανίου | sxoleio12.wordpress.com | libre12o@gmail.com
Ανοιχτή Πολιτική Συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 19:00
Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο ως το Νίκο Σαμπάνη,
δεν ξεχνάμε τους δολοφονημένους από την αστυνομία και το εξουσιαστικό σύστημα
Η μνήμη της εξέγερσης είναι ζωντανή
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο ειδικός φρουρός της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο, αναρχικό μαθητή, Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ακόμα μία κρατική δολοφονία έλαβε χώρα, μόνο που αυτή τη φορά οι προσπάθειες των κυρίαρχων να κουκουλωθεί ή να παρουσιαστεί ως «μεμονωμένο περιστατικό» δεν ευδοκίμησαν. Χιλιάδες κόσμου βγαίνει στους δρόμους ενάντια στην καταστολή, ενάντια στη βία που ασκεί το κράτος στα στενά των μητροπόλεων, στα σύνορα και τις φυλακές, ενάντια στα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης που είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται, ενώ αργότερα αναφέρεται ως ένα βαθμό και στην βία που ασκεί το κεφάλαιο στα εργατικά κάτεργα, με αφορμή την επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια καθαρίστρια Κ. Κούνεβα. Η εξέγερση που ξέσπασε εξαπλώθηκε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, κρατώντας μερικές εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια της πραγματοποιήθηκαν πορείες, απεργίες, σαμποτάζ, καταλήψεις σχολείων, φοιτητικών σχολών και δημόσιων κτηρίων, δημιουργήθηκαν συνελεύσεις γειτονιών και κέντρα αγώνα, έγιναν αμέτρητες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, υπουργεία, τράπεζες και άλλους κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, ενώ σε δεκάδες πόλεις του κόσμου έλαβαν χώρα δράσεις αλληλεγγύης.
Ο Δεκέμβρης του '08 ανέδειξε τις δυνατότητες που γεννιούνται όταν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν υποκύπτουν στον ατομισμό (που οι κεφαλαιοκράτες και οι εξουσιαστές θέλουν να επιβάλουν ως την κυρίαρχη αντίληψη στις σύγχρονες κοινωνίες), συναντιούνται στους δρόμους, αυτοοργανώνονται, εκφράζουν την οργή τους και τη δημιουργικότητα τους κι αμφισβητούν έμπρακτα την «κρατική παντοδυναμία». Όταν αντιλαμβάνονται ξανά τη δύναμη και την αξία του συλλογικού αγώνα. Ανέδειξε βέβαια και τα όρια της εξέγερσης όταν απουσιάζει ένας κοινός σχεδιασμός, όταν ένα γενικότερο πρόταγμα για την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν καταφέρνει να αντικαταστήσει την οργή και το αίτημα για περιορισμό μόνο των πιο ακραίων εκφάνσεων τους και να αγκαλιαστεί από την πλειοψηφία των εξεγερμένων. Η εξέγερση του '08, στις αρχές του 21ου αιώνα, ήταν ακόμα μια έμπρακτη διάψευση των ιδεολογημάτων που μιλάνε για το «τέλος της ιστορίας» και άφησε μεγάλη παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν από τότε, και για αυτούς που θα δοθούν στο μέλλον.
Κράτος και κεφάλαιο σπέρνουν μόνο θάνατο
Στα χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πολλά. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εκδηλώθηκε με τη σφοδρότητα και τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε. Οι κυρίαρχοι, προσπαθώντας να μετακυλήσουν το βάρος της στις πλάτες μας, εντείναν την επίθεση τους στην εργατική τάξη σε ακραίο βαθμό. Η άμπωτη των κοινωνικών και ταξικών αγώνων έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους κεφαλαιοκράτες, που στην προσπάθεια τους να αυξήσουν τα κέρδη τους κατάργησαν και καταργούν τα περισσότερα από τα κεκτημένα των τελευταίων δύο αιώνων. Σε αυτό φυσικά έχει παίξει σημαντικό ρόλο το ότι φρόντισαν να σβηστεί από την ιστορική μνήμη ότι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η ασφαλιστική κάλυψη, η Κυριακάτικη αργία, το 8ωρο, η -σε μεγάλο βαθμό- ελεύθερη πρόσβαση όλων στην υγεία και τη μόρφωση δεν ήταν πάντα κρατικές παροχές, αλλά κατακτήθηκαν μετά από ταξικούς και πολλές φορές αιματηρούς αγώνες.
Φυσικά η καταστολή και ο έλεγχος -βασικοί πυλώνες του καπιταλιστικού καθώς και κάθε εξουσιαστικού συστήματος- δεν θα μπορούσαν παρά να εντείνονται μαζί με την ένταση της εκμετάλλευσης, μιας και οι κυρίαρχοι πάντα φοβούνται το ενδεχόμενο της οργάνωσης και της αντεπίθεσης των εκμεταλλευόμενων που συνεπάγεται χάσιμο των προνομίων τους, πόσο μάλλον σε στιγμές που τα αδιέξοδα του καπιταλισμού γίνονται πιο εμφανή. Έτσι, παράλληλα με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, τις συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις που αυξάνουν το κόστος ζωής και μειώνουν τα μη εμπορευματοποιημένα πεδία της καθημερινότητας, είδαμε την αύξηση των κρατικών δαπανών για τον στρατό και την αστυνομία, δύο από τους ελάχιστους κλάδους που ενισχύθηκαν στην περίοδο της κρίσης, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την προσπάθεια ίδρυσης πανεπιστημιακής αστυνομίας, τις διώξεις μαθητών για καταλήψεις, την λειτουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστριών, την ψήφιση νομοσχεδίων που στοχεύουν στο περιορισμό των πορειών και των απεργιών, την επίθεση στα εργατικά σωματεία, τα τελεσίγραφα στις καταλήψεις, τις συνεχείς ποινικές αλλά και διοικητικές (με επιβολές προστίμων) διώξεις σε όσους συνέχισαν να αντιστέκονται στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.
Έχουν περάσει 13 χρόνια από τον Δεκέμβρη του '08 κι όμως δεν χρειάζεται και πολλά περισσότερα πέρα από το να παραμερίσει κανείς την παραμορφωμένη εικόνα που παρουσιάζουν τα -επιδοτούμενα και με την βούλα πλέον από το κράτος- ΜΜΕ, για να αντικρίσει την ίδια -αυτή την εγγενή- δολοφονική φύση του κράτους και του κεφαλαίου. Στα τέλη του Οκτώβρη είδαμε την αστυνομία να πυροβολεί με μανία νεαρούς Ρομά, δολοφονώντας τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη. Λίγες μέρες μετά ένα νέο ναυάγιο ήρθε να προστεθεί στην μακριά λίστα των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους σε μία προσπάθεια να επιβιώσουν, μόνο και μόνο για να χάσουν τη ζωή τους στο φράχτη του Έβρου ή τον πάτο του Αιγαίου στο όνομα της προστασίας των συνόρων. Λίγο αργότερα, έπειτα από μια συνηθισμένη και απάνθρωπη «κόντρα βάρδια» στο εργασιακό κάτεργο της Cosco, σκοτώνεται ο Δημήτρης Δαγκλής. Άλλος ένας άνθρωπος που δε γύρισε ποτέ σπίτι από τη δουλειά. Όπως δε γύρισε και ο Δημήτρης Ασημάκης, διανομέας της Wolt που έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο εν ώρα εργασίας. Όπως και τόσοι ακόμα που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους…
Τα παραπάνω περιστατικά σημειώθηκαν μέσα σε ελάχιστες μέρες, υπενθυμίζοντάς μας με τον πιο θλιβερό τρόπο το πόσο υπολογίζεται η αξία της ανθρώπινης ζωής από το κεφάλαιο και τις αστικές δυνάμεις μπροστά στην ανάγκη τους για όλο και περισσότερα κέρδη. Κάτι που φαίνεται (και πάλι) τον τελευταίο μήνα που παρόλο που δεκάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα επειδή δεν υπήρχε οξυγόνο ή διαθέσιμη ΜΕΘ στο νοσοκομείο που τους πήγαν, ή επειδή τους επιβλήθηκε να αναβάλλουν ξανά και ξανά ένα χειρουργείο ή μια θεραπεία λόγω των «έκτακτων και απρόβλεπτων» (επί δύο χρόνια!) συνθηκών, το κράτος εξακολουθεί να αρνείται να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, που οι διαχειριστές του καταστρέφουν μεθοδικά επί δεκαετίες προετοιμάζοντας την ιδιωτικοποίησή του. Με την πανδημία να βγαίνει εκτός ελέγχου σε πολλά σημεία του πλανήτη, τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε μια από τις πιο τρομακτικές και καλά κρυμμένες όψεις του καπιταλισμού: τη δυνατότητα των ισχυρών να διαλέγουν ποιοι θα πεθάνουν και ποιοι θα ζήσουν. Έτσι, η κυβέρνηση προχωρά ταυτόχρονα στην ενίσχυση της αστυνομίας, και ξοδεύει δις για την αγορά νέων πολεμικών εξοπλισμών και την αναβάθμιση των παλιών. Γιατί προφανώς για τους έχοντες αυτού του κόσμου είναι η μόνο δική τους ασφάλεια -όπως κι αυτή των κερδών τους- που έχει σημασία, κι αυτή εξασφαλίζεται με την ενδυνάμωση αυτών που χρησιμοποιούν για να επιβάλλονται στην πλειοψηφία της ανθρωπότητας, των μπάτσων και των στρατιωτικών.
Στα δικά μας μάτια λοιπόν οι παραπάνω θάνατοι δεν είναι ούτε τυχαίοι, ούτε απλοί αριθμοί, και σίγουρα δεν είναι ασύνδετοι μεταξύ τους. Ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω δολοφονιών -τις οποίες προσπαθεί να θάψει ή να υποβαθμίσει σχεδόν το σύνολο των μμε- είναι πως τα θύματα αποτελούν κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης που δεν έχει σταματήσει να μετράει τις πληγές της από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται τα τελευταία χρόνια.
Η οργάνωση κι η αντεπίθεση της εργατικής τάξης: η μόνη διέξοδος από τη διαρκή καπιταλιστική κρίση
Πάνε 13 χρόνια από τον Δεκέμβρη του '08, αλλά η μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η μνήμη όλων των επώνυμων και ανώνυμων δολοφονημένων από τους προστάτες των ανισοτήτων, των αστών, των εχόντων την εξουσία, δεν έχει ξεθωριάσει. Ο αγώνας για τις ανάγκες του προλεταριάτου και ευρύτερα των φτωχωποιημένων κοινωνικών στρωμάτων αποτελεί αγώνα για ζωή και επιβίωση. Αγώνα για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στις μητροπόλεις, στους χώρους δουλειάς, στους διαδρόμους και τις λίστες αναμονής των νοσοκομείων, στα σύνορα και στα πεδία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης.
Στο σήμερα, οι εκμεταλλευόμενοι όλου του κόσμου έχουμε ακόμα περισσότερους λόγους για να εξεγερθούμε. Πρέπει να οργανωθούμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα ενάντια στην θανατοπολιτική που εφαρμόζουν το κράτος και το κεφάλαιο για τη διαχείριση της πανδημίας, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Για να μη γίνουμε κρέας ούτε για τις μηχανές που παράγουν τον πλούτο για τους λίγους και φτώχεια για τους πολλούς,· ούτε για τα κανόνια των διακρατικών πολέμων που γίνονται προκειμένου να κριθεί ποιο κομμάτι της οικονομικής/κοινωνικής ελίτ θα αποκομίσει το μεγαλύτερο κέρδος από τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς ενέργειας.
Να βροντοφωνάξουμε μπροστά στους κουστουμαρισμένους και καλοταϊσμένους επιβολείς των δεινών αυτού του κόσμου, μπροστά στους ένοπλους προστάτες των ανισοτήτων, ότι δεν είπαμε ακόμα την τελευταία μας λέξη. Να πιάσουμε τον νήμα των ταξικών αγώνων του παρελθόντος, που εξασφάλισαν καλύτερες συνθήκες ζωής για εμάς σήμερα, που έδειξαν ότι το καπιταλιστικό και εξουσιαστικό οικοδόμημα δεν είναι άφθαρτο. Να πιάσουμε το νήμα των εξεγέρσεων που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Να διδαχτούμε από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά να στοχεύσουμε στην απαλλαγή της ανθρωπότητας αλλά και ολόκληρης της γης από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Να αγκαλιάσουμε τους διάφορους επιμέρους αγώνες που εκδηλώνονται από τα διάφορα κομμάτια της τάξης μας σε κάθε γωνιά του πλανήτη, να τους συνδέσουμε σε μια κοινή προοπτική, αυτή της οριστικής κατάργησης της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, και της δόμησης ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, ζωής εναρμονισμένης με τη φύση, χωρίς ατομική ιδιοκτησία, σύνορα, πολέμους ή διακρίσεις με βάση το χρώμα, τη φυλή και το φύλο.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ. ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ- ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
ΠΟΡΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά / anatolika.espivblogs.net
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες, κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε δώσει εντολή στους αστυνομικούς να μην κυκλοφορούν με τη στολή τους εκτός υπηρεσίας. Η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βία έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η γ.γ. του ΚΚΕ υποστήριξε ότι "στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι" και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε για "κοινούς προβληματισμούς" με την ΠΟΑΣΥ, αποδεικνύοντας -με τον δικό τους τρόπο- ότι η μαχητική δράση είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος αντίστασης. Το "τέλος της ιστορίας" μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν "οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία", ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη.
«Συντρόφισσα, σύντροφε, εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο µικροί, απ' αυτήν τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό µας και το θαυμασμό µας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε».
Subcomandante Marcos, 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής (για τον Δεκέμβρη 2008)
*Mέρος του κειμένου αποτελείται από την εισήγηση που είχε γράψει και παρουσιάσει σε εκδήλωση-συζήτηση που διοργάνωσε η Ταξική Αντεπίθεση με θέμα «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη! Ιχνηλατώντας το Δεκέμβρη του 2008», στις 3 Δεκέμβρη 2017, στον πολιτικό χώρο στην οδό Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια, ο Σύντροφος και Φίλος Χρήστος Πολίτης που έφυγε από τη ζωή στις 11 Μάρτη 2018 και θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και τους αγώνες μας.
Ο Δεκέμβρης ήταν η απάντηση
Ήταν 6 Δεκέμβρη 2008 όταν οι μπάτσοι Κορκονέας και Σαραλιώτης ακινητοποίησαν το περιπολικό που επέβαιναν στην Χ. Τρικούπη, στην περιοχή των Εξαρχείων, και ακολουθώντας πεζοί την οδό Ναυαρίνου έφτασαν στη Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί ο Κορκονέας σημάδεψε και δολοφόνησε τον 16 χρόνο αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ο Αλέξης ξεψύχησε στα χέρια φίλων και συντρόφων στον πεζόδρομο της οδού Μεσολογγίου. Η δολοφονία του αποτέλεσε την αφορμή, αλλά εν μέρει και την αιτία, για να ξεσπάσει η μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Όλες οι κυβερνήσεις πριν από το ξέσπασμα της εξέγερσης του 2008, στο όνομα του νεοφιλελευθερισμού, της καπιταλιστικής "ανάπτυξης" και της βίαιης προσαρμογής στο περιβάλλον των ελεύθερων αγορών, επιτίθενται σε κατακτήσεις που αφορούν την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τους μισθούς και τις συντάξεις, τη δημόσια περίθαλψη των εργαζομένων.
Αστυνομική βία - Ο Δεκέμβρης ήταν η αφορμή
Κάποια από αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας - όπως έγινε με τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή από ασφαλίτες στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο του 2006. Τα περισσότερα όμως περιστατικά μένουν στο σκοτάδι και αποτελούν κοινό μυστικό στα αστυνομικά τμήματα (ειδικά στης Ομόνοιας και του Αγ. Παντελεήμονα), στα μπουντρούμια της ασφάλειας, στα θαλάσσια σύνορα της χώρας, τις κλούβες των ΜΑΤ, τα κελιά των φυλακών. Στυγερά και φρικιαστικά εγκλήματα συνέβησαν, πριν την εξέγερση, τόσο μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, στην δ' πτέρυγα, όταν 4 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί και βρέθηκαν απανθρακωμένοι μέσα στο κελί όσο και στα θαλάσσια σύνορα που οι συνεχιζόμενες καταγγελίες σε βάρος του λιμενικού σώματος για δολοφονίες και κακοποιήσεις μεταναστ(ρι)ών, ακόμα και από οργανώσεις παγκόσμιας αναγνώρισης όπως η διεθνής αμνηστία, δεν ανέκοψαν την κάλυψη του κράτους στους ένστολους φονιάδες του που παραμένουν ατιμώρητοι.
Το 2007, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 113 εργαζόμενοι βρήκαν το θάνατο στα σύγχρονα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, ενώ από το 2000 μέχρι το 2007 είχαν σκοτωθεί 1.093 εργάτες.
Από τις κινητοποιήσεις των δασκάλων και των συμβασιούχων, των αγροτών και των εργατών, ως τις πιο πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, η κατασταλτική βία αποτελεί αποδεδειγμένα κεντρική πολιτική επιλογή του σύγχρονου αστικού κράτους, μέσω της οποίας δηλώνει τόσο την πάγια αρνητική στάση του απέναντι στις όποιες κοινωνικές διεκδικήσεις όσο και τη βούλησή του να συγκρούεται μετωπικά με όσους αντιδρούν στις επιλογές του. Το ποσοστό της βίας που το κράτος εξαπέλυσε εναντίον της κοινωνίας, ειδικά όταν αυτή σήκωσε το ανάστημά της και αντιστάθηκε, την ίδια στιγμή που τα κονδύλια για την ασφάλεια αυξάνονταν συνεχώς και νέες θέσεις δρομολογούνταν για την πρόσληψη περισσότερων μπάτσων, διαμόρφωσε ένα περιβάλλον διάχυτης δυσφορίας προς την αστυνομική βία.
Φασιστική βία
Η συνεργασία των διαφόρων παρακρατικών ομάδων με την επίσημη αστυνομία και το κράτος εκφράστηκε με ένα κύμα βίαιων επιθέσεων κατά πολιτικών και συνδικαλιστικών χώρων και κατά μεμονωμένων μεταναστών και αγωνιστών του κινήματος. Επρόκειτο για ένα κύμα βίας με δεκάδες τραυματίες, κατά το οποίο από τύχη δεν θρηνήσαμε κάποιο θύμα. Αρκετοί αγωνιστές χαροπαλέψαν στις εντατικές για να καταφέρουν τελικά να κρατηθούν στη ζωή, κυρίως μετά από επιθέσεις με μαχαίρια από φασίστες. Οι φασιστικές επιθέσεις και η αυξανόμενη έντασή τους ενεργοποίησαν τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά του αναρχικού, κυρίως, κινήματος που αναχαίτισε τα φασιστικά τάγματα εφόδου απαντώντας στην βία τους με βία. Κορύφωση της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης αποτέλεσε η οργανωμένη και συλλογική επίθεση αναρχικών και αντιφασιστών στις 19/11/2005 στην περιφρούρηση και στα κεντρικά γραφεία της Χ.Α στην οδό Σολωμού 74 που επέφερε το σφράγισμα τους.
Είχε προηγηθεί, μερικούς μήνες πριν την εξέγερση, η αντιφασιστική διαδήλωση στις 2 Φλεβάρη 2008 στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί, Ματ και μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, σε αγαστή συνεργασία, επιτέθηκαν από κοινού μαχαιρώνοντας και χτυπώντας δολοφονικά αντιφασίστες διαδηλωτές. Οι μαχαιροβγάλτες βγήκαν μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας, διέφυγαν ανενόχλητοι και παρέμεναν επί ώρες υπό την προστασία των διμοιριών που τους φυγάδευσαν με το σύνολο του οπλοστασίου τους άθικτο.
Φοιτητικό κίνημα - ο αγώνας για την κατάργηση του άρθρου 16
Η "κρίση στην Παιδεία", όπως τιτλοφορούνταν όλα τα σχετικά δημοσιεύματα και ρεπορτάζ της περιόδου, κορυφώθηκε το Γενάρη-Μάρτη του 2007. Ήταν το δεύτερο κύμα φοιτητικών καταλήψεων σε εννέα μήνες και ο τρίτος γύρος των κινητοποιήσεων συνολικά για την Παιδεία μέσα στο ίδιο διάστημα. Το πρώτο ξέσπασμα είχε γίνει το Μάη-Ιούνη του 2006 όταν οι φοιτητικές καταλήψεις σάρωσαν όλα τα πανεπιστήμια της χώρας και, μαζί με την απεργία διαρκείας των πανεπιστημιακών, ανάγκασαν τη Γιαννάκου να αναβάλει την προγραμματισμένη μέσα στο καλοκαίρι ψήφιση του νέου Νόμου Πλαίσιο. Ακολούθησε, το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς η -εμπνευσμένη από τη φοιτητική νίκη- απεργία διαρκείας των δασκάλων που για έξι εβδομάδες συγκλόνισε τα σχολεία με αιτήματα αυξήσεις και προσλήψεις.
Η "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" της κυβέρνησης Καραμανλή αποτελούσε τη μεγαλύτερη μέχρι τότε νεοφιλελεύθερη επίθεση στην Παιδεία. Η Αναθεώρηση του Άρθρου 16 του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει την Ανώτατη Εκπαίδευση ως δημόσιο αγαθό που είναι υποχρεωμένο να το προσφέρει σε όλους δωρεάν με την ανάλογη χρηματοδότηση αποκλειστικά το κράτος, άνοιγε την πόρτα για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μία από τις βασικότερες κατακτήσεις του εργατικού και φοιτητικού κινήματος της Μεταπολίτευσης, ότι η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται, ότι η παιδεία δεν είναι εμπόρευμα στα χέρια ιδιωτών με σκοπό το κέρδος, έμπαινε στο στόχαστρο. Αναθεωρώντας το άρθρο 16, η κυβέρνηση επιχειρούσε να πετάξει χιλιάδες φοιτητές έξω από τα πανεπιστήμια, επιβάλλοντας πλαφόν φοίτησης, ενώ διαμόρφωνε τους όρους με τους οποίους τα πανεπιστήμια, ένα ανέγγιχτο πεδίο επιχειρηματικής δράσης με τεράστια κέρδη, θα άνοιγε σε βιομήχανους και τραπεζίτες.
Στις κινητοποιήσεις της περιόδου, χιλιάδες ήταν αυτοί που ξυλοκοπήθηκαν από τους ένοπλους εγκληματίες της αστυνομίας, άπειρα τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των φοιτητών, πυροβολισμοί στον αέρα ρίχτηκαν από φρουρό του υπουργείου Αιγαίου, αμέτρητοι ήταν οι τραυματισμένοι, δεκάδες ήταν οι συλλήψεις. Η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων επιταγών σε όλες τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες προϋποθέτει για ακόμα μια φορά την βίαιη καταστολή κάθε αντίδρασης που εκδηλώνεται ενάντια σε αυτή την πολιτική.
Δεδομένου ότι ο δυναμικός αγώνας του φοιτητικού κινήματος το 2007, με αιχμή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, συνέβαλλε στη ριζοσπαστικοποίηση ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας, δεδομένου ότι η αδιαλλαξία των κυβερνώντων και οι συνθήκες ακραίας ταξικής επίθεσης άνοιξαν και άλλα κοινωνικά μέτωπα, δεδομένης της όλο και αυξανόμενης απαξίωσης της καθεστωτικής πολιτικής από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, ήταν ήδη φανερό πως μια περίοδος έντονης κοινωνικής κρίσης βρισκόταν σε εξέλιξη.
Μαθητικό κίνημα
Οι παρεμβάσεις εισαγγελέων σε υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια της Θεσσαλονίκης δεν ήταν ικανές να αναχαιτίσουν τις καταλήψεις που δύο μήνες πριν από την εξέγερση αριθμούν παραπάνω από 350. Παράλληλα οι εκπαιδευτικοί προχωρούν σε κινητοποιήσεις διαρκείας που προτείνουν τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Την ίδια στιγμή μαθητές μέσα σε κατειλημμένα σχολεία πραγματοποιούν βανδαλισμούς και εμπρησμούς σε γραφεία διευθυντών και υποδιευθυντών στοχοποιώντας τους ως σύμβολα καταπίεσης και επιβολής της εξουσίας.
Οι μαθητικές διαδηλώσεις, στις οποίες συχνά γίνονταν συγκρούσεις με την αστυνομία, το κλείσιμο δρόμων, οι καταλήψεις ως πεδία αντίστασης, πολιτικής ζύμωσης και κοινωνικής ανυπακοής, ήδη πριν από την εξέγερση τροφοδότησαν με καύσιμα την επόμενη περίοδο. Έτσι, μέσα στην εξέγερση, οι μαθητές αποτέλεσαν ίσως το πιο καθοριστικό κοινωνικό υποκείμενο. Η ιδιότητα του Αλέξη ως μαθητή δεν θα ήταν αρκετή από μόνη της να πυροδοτήσει τόσο δυναμικά γεγονότα εάν το μαθητικό κίνημα δε βρισκόταν από πριν σε τροχιά υλικής σύγκρουσης με το κράτος και την εξουσία του.
Οικονομικά σκάνδαλα
Τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα στην μεταπολίτευση με εμπλεκόμενους ισχυρούς ανθρώπους του οικονομικού και πολιτικού συστήματος αποκαλύφθηκαν όχι μεγάλο διάστημα πριν από την εξέγερση του 2008. Βατοπέδι, δομημένα ομόλογα, εξοπλιστικά, siemens. Αποκαλύψεις για αμέτρητα δισεκατομμύρια δραχμές που μπήκαν στις τσέπες πολιτικών, παπάδων, στελεχών πολυεθνικών. Λίγους μήνες μάλιστα πριν ξεσπάσει η εξέγερση ένα μπαράζ απαλλακτικών και αθωωτικών αποφάσεων για τα παραπάνω σκάνδαλα κλόνισε την εμπιστοσύνη μεγάλου πληθυσμού της κοινωνίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα εξουσίας εντείνοντας την αμφισβήτηση στους θεσμούς και στις τράπεζες.
Oι συλλήψεις της Ε.Ο. 17Ν, οι ένοπλες οργανώσεις, οι αντιεξουσιαστές πολιτικοί κρατούμενοι και οι αγώνες στις φυλακές
Ήδη από το καλοκαίρι του 2002 όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επέφερε ένα μεγάλο πλήγμα στο επαναστατικό στρατόπεδο με την εξάρθρωση της 17Ν, ο α/α χώρος πρωτοστάτησε δυναμικά και πολύμορφα στις κινητοποιήσεις συμπαράστασης. Η μεγαλειώδης συμμετοχή στην κορυφή της διαδήλωσης στις 1/10/2002, με το πανό «ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ - ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ» να αριθμεί 1.500 συντρόφους και συντρόφισσες, οι επιθέσεις με μολότοφ σε πολιτικούς, αστυνομικούς, οικονομικούς και δημοσιογραφικούς στόχους σε αλληλεγγύη στους «αμετανόητους ένοπλους αντάρτες», καθόρισαν την φυσιογνωμία του α/α κινήματος τα επόμενα χρόνια, αφού τοποθετήθηκε έμπρακτα απέναντι στην λυσσαλέα επίθεση, την τρόμο υστερία, τον κοινωνικό χαφιεδισμό, την νομιμοποίηση των βασανιστηρίων. Σύντομα, εμφανίζονται νέες οργανώσεις ένοπλης πάλης με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά που καλύπτουν το «κενό» και ξαναπιάνουν το νήμα της ένοπλης πάλης.
Η φυλάκιση αναρχικών αγωνιστών τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης διαμόρφωσε ένα ιδιαίτερα συγκρουσιακό δυναμικό αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Η σύνδεση των αγωνιστών στις φυλακές με κοινωνικούς κρατούμενους (κορυφαίο παράδειγμα αποτέλεσε ο Βαγγέλης Πάλλης) δημιούργησε αγώνες εντός των φυλακών με καθοριστικά για το κίνημα γεγονότα όπως η εξέγερση στις φυλακές τύπου γ΄ στο Μαλανδρίνο τον Απρίλιο του 2007 και η συντονισμένη και μαζική απεργία πείνας τον Νοέμβριο του 2008. Οι επιθέσεις ενάντια σε σύμβολα της εξουσίας και της καταπίεσης με σημείο αναφοράς τους αγώνες στη φυλακή και την αιχμαλωσία των φυλακισμένων αγωνιστών τροφοδότησαν με εξεγερσιακό πνεύμα μια ολόκληρη γενιά αντιεξουσιαστών που οικειοποιήθηκε τις πρακτικές της άμεσης δράσης και του σαμποτάζ. Αυτή η άτυπη προετοιμασία και η διάχυση της ανατρεπτικής βίας αποδείχθηκε καθοριστική αφού όλη αυτή η εμπειρία της αντίστασης με κόστος αποτέλεσε την πρώτη μαγιά, τον πυροκροτητή της εξέγερσης του 2008. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του α/α χώρου και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητά του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ.), είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Εξάρχεια και Δεκέμβρης
Οι αγώνες στην περιοχή των Εξαρχείων τα χρόνια πριν από την εξέγερση αποδείχθηκαν καταλυτικοί αφού κατάφεραν να διατηρήσουν την γειτονιά σε έναν σημαντικό βαθμό αναλλοίωτη από τις επιδράσεις της καταστολής και των ναρκομαφιών που διαχρονικά λυμαίνονται την περιοχή. Οι αγώνες για την οικειοποίηση του λόφου Στρέφη απέναντι στις επιχειρηματικές βλέψεις του κεφαλαίου, ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή μετρό στην πλατεία, ο αγώνας ενάντια στο ναρκεμπόριο και τις μαφίες ήδη από τις αρχές του 1990, η πολύωρη «ομηρία» βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο Πολυτεχνείο, οι εκατοντάδες εμπρηστικές επιθέσεις με ορμητήριο ή καταφύγιο την περιοχή εμπόδιζαν τις δυνάμεις καταστολής να προσεγγίσουν την γειτονιά αφού η παρουσία τους αποτελούσε κόκκινο πανί για τις δυνάμεις του αγώνα. Ειδικά, η γεωγραφική σημαντικότητα των Εξαρχείων ως γρήγορο πέρασμα στο κέντρο της καπιταλιστικής μητρόπολης έδωσε δυνατότητες που αξιοποιήθηκαν από τον α/α χώρο στο έπακρο προκειμένου να μεταφέρει τον πόλεμο στην καρδιά του κτήνους της καπιταλιστικής πρωτεύουσας. Σε τράπεζες, εμπορικά καταστήματα, ακόμα και μέσα στο Κολωνάκι.
Ακόμα, η οικειοποίηση του Πολυτεχνείου και η δυνατότητα του φοιτητικού ασύλου, απότοκο της θυσίας των αγωνιστών - φοιτητών της εξέγερσης το 73 που έπεσαν ηρωικά σαν μάρτυρες της επανάστασης αψηφώντας τα τανκς και τον ίδιο τον θάνατο, προσέδωσε στον α/α χώρο μια επιπλέον δυναμική, ένα ακόμα στρατηγικό πλεονέκτημα απέναντι στο Κράτος.
Το γεγονός ότι η δολοφονία του Αλέξη συνέβη στα Εξάρχεια αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες αιτίες για την γρήγορη εξάπλωση, ίσως και την πρωταρχική αιτία της εξέγερσης. Η δολοφονία ενός αναρχικού σε μια εμβληματική γειτονιά για το ανταγωνιστικό κίνημα όπως τα Εξάρχεια πυροδότησε τα ακονισμένα αντανακλαστικά του α/α χώρου που αξιοποίησε στο έπακρο τη μερική "απουσία" της αστυνομίας στην περιοχή που είχε κατακτηθεί από τους αγώνες των προηγούμενων χρόνων. Την ίδια μέρα της δολοφονίας, το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε και μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα και αντίστασης σχεδόν για όλες τις μέρες της εξέγερσης. Ακόμα, όπως αναφέραμε και πριν, ο γεωγραφικός προσδιορισμός των Εξαρχείων λειτούργησε καταλυτικά ώστε η εξέγερση να εξαπλωθεί ταχύτατα στο μητροπολιτικό κέντρο.
Η Εξέγερση του Δεκέμβρη
Λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Αλέξη, ξεσπούν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλο το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται επιθέσεις σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών εταιριών, ενώ καταλαμβάνονται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΣΟΕ και η Νομική. Λίγο πριν, είχε καεί το ΑΤ Ακροπόλεως και η Ερμού. Στην Θεσσαλονίκη καίγονται τα Α.Τ. Λευκού Πύργου και Άνω Πόλης ενώ επίθεση από πολύ κόσμο δέχεται η διμοιρία που φυλάει το Τούρκικο Προξενείο.
Τις πρώτες δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, τη Σπάρτη, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη, την Κοζάνη, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τη Λαμία, τη Κόρινθο, την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Ηγουμενίτσα... Ο κατάλογος των πόλεων δεν έχει τέλος. Την Κυριακή στην Αθήνα, μια διαδήλωση χιλιάδων πορεύεται με λύσσα προς τη ΓΑΔΑ. Συγκρούεται σε κάθε μέτρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καταφέρνει να φτάσει από το Μουσείο μέχρι το Εφετείο. To θράσος και ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας αποτυπώνεται εύγλωττα όταν ένας Ματάς σημαδεύει με το υπηρεσιακό του όπλο τους διαδηλωτές. Όλο το βράδυ τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε πεδίο μάχης. Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιείται μαζική διαδήλωση που καίει για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ώρες τα Α.Τ. Λευκού Πύργου και Άνω Πόλης. Το σύνθημα "Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη... Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη", δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιούνται μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις, όπου πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, η εξέγερση συνεχίζεται με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Καταλαμβάνονται δημοτικά κτίρια στον Αγ. Δημήτριο, το Χαλάνδρι, τη Ν. Φιλαδέλφεια, τη Ν. Σμύρνη, τα Πετράλωνα και το Περιστέρι. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας και το κτήριο της ΓΣΕΕ στην Πατησίων. "Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται. Έχουμε εξέγερση". Στη Θεσσαλονίκη καταλαμβάνονται τα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου, η Σχολή Θεάτρου στο κέντρο της πόλης, η δημοτική βιβλιοθήκη Άνω Πόλης αλλά και το Πολιτιστικό Κέντρο της Τούμπας.
Περιγράφοντας τον Δεκέμβρη, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε πιο συγκεκριμένα: Την επίθεση με μολότοφ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των δολοφόνων. Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Νέα Σμύρνη μετά την κηδεία του Αλέξη και τους πυροβολισμούς (στον αέρα) των Ζητάδων, ακριβώς απέναντι από τους εξεγερμένους. Αλλά και την αστεία δίωξή τους από τον εισαγγελέα για "άσκοπους πυροβολισμούς". Την παραίτηση των Υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, που δεν έγιναν δεκτές από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και τη χυδαιότητα του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέχισε ατάραχος την έξοδο του σε νυχτερινό κέντρο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, παρά το γεγονός ότι είχε ενημερωθεί για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή. Τα 700 σχολεία και τις 200 πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την χώρα που βρίσκονταν υπό κατάληψη τη δεύτερη εβδομάδα της εξέγερσης. Τους μετανάστες 2ης γενιάς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. "Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για την μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. 18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά", έγραφε τότε το Στέκι Αλβανών Μεταναστών. Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που κατατέθηκε στον Πρωθυπουργό για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και τη συμμετοχή του στρατού στη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Τα ΕΚΑΜ που φρουρούσαν το ΑΤ Εξαρχείων και τη Βουλή, αλλά οπισθοχωρούσαν κάτω από τον πετροπόλεμο στα Προπύλαια. Τον εμπρησμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του παραρτήματος περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμμάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης. Την επίθεση περισσότερων από 100 συντρόφων στην έδρα της ΥΜΕΤ στην Καισαριανή. Τον εμπρησμό του κτηρίου του (μηχανισμού φακελώματος των τραπεζών) ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Τους πυροβολισμούς ενάντια στα ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδο τους στο Γουδί και τα Εξάρχεια από τον "Επαναστατικό Αγώνα". Την κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ την ώρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και το πανό που ανέβηκε: "Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους".
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Η Αθήνα μέσα σε λίγες ώρες έγινε όμορφη για να την περπατήσεις. Μπορεί σήμερα να φαντάζει παράδοξο, αλλά εκείνο τον μακρινό (;) Δεκέμβρη και Γενάρη αισθανόσουν πραγματικά ασφαλής μέσα στην πόλη. Ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου από τις γραμμές των καταπιεσμένων συναντήθηκε στους δρόμους της εξέγερσης. Μέσα από τη σύγκρουση με το κράτους και τους μηχανισμούς εξουσίας, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, ντόπιοι μετανάστες κατάργησαν στην πράξη τους μεταξύ τους διαχωρισμούς, και μετατράπηκαν σε ένα νέο υποκείμενο, αφηρημένο μεν, αλλά απόλυτα πραγματικό, σε εξεγερμένους. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες, κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε δώσει εντολή στους αστυνομικούς να μην κυκλοφορούν με τη στολή τους εκτός υπηρεσίας. Η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βία έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η γ.γ. του ΚΚΕ υποστήριξε ότι "στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι" και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε για "κοινούς προβληματισμούς" με την ΠΟΑΣΥ, αποδεικνύοντας -με τον δικό τους τρόπο- ότι η μαχητική δράση είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος αντίστασης. Το "τέλος της ιστορίας" μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν "οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία", ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη.
Η κατάληψη της ΓΣΕΕ, μα κυρίως η επίθεση με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα, στις 23 Δεκέμβρη, από μπράβους της «ΟΙΚΟΜΕΤ» (εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, ιδιοκτησίας Ν.Οικονομάκη, στελέχους του ΠΑΣΟΚ) και ο πλατύς και πολύμορφος αγώνας που αποκάλυψε το έγκλημα της εργοδοσίας και τις άμεσες ευθύνες του κράτους επανέφερε δυναμικά, σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του "χώρου", τη σημασία της ταξικής πάλης. Το κάλεσμα της κατειλημμένης ΓΣΕΕ απευθυνόταν στην εργατική τάξη, ενώ ο αρχικός πυρήνας αυτοπροσδιοριζόταν σαν: "χειρώνακτες εργάτες υπάλληλοι, άνεργοι, προσωρινοί, ντόπιοι και μετανάστες, που δεν είμαστε τηλεθεατές και συμμετέχουμε από το Σάββατο βράδυ, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις με την αστυνομία, στις καταλήψεις του κέντρου και των γειτονιών, που πολλές φορές χρειάστηκε να παρατήσουμε τη δουλειά μας και τις καθημερινές μας υποχρεώσεις για να βρεθούμε στο δρόμο με τους μαθητές, τους φοιτητές και τους άλλους προλετάριους που αγωνίζονται". Μπορεί η εξέγερση του 2008 να μην επεκτάθηκε στους χώρους εργασίας και παραγωγής, τα γεγονότα όμως του Δεκέμβρη και του Γενάρη αποκάλυψαν τα αυτονόητα: Τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, την αξία της μαχητικής συνδικαλιστικής δράσης, την εκδικητικότητα των αφεντικών απέναντι σε όσους οργανώνονται και διεκδικούν μέσα στους χώρους εργασίας.
"Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον", έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Στον πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα αλληλεγγύης στην μετανάστρια εργάτρια Κούνεβα, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές επιλογές της: Στις καταλήψεις στα κεντρικά του ΗΣΑΠ και των εργατικών κέντρων, στις συγκεντρώσεις, τη μαχητική διαδήλωση στο Υπουργείο Εργασίας, στις παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα και τις πρακτικές άμεσης δράσης. Στην εδαφικοποίηση των προταγμάτων της αντίστασης και της αλληλεγγύης, στην άνθηση των καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα. Στην μετατροπή άχρηστων και εγκαταλελειμμένων χώρων στη μητρόπολη σε αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα. Στην ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση των εμπρηστικών επιθέσεων και του αντάρτικου πόλης. Στις λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του αντιμνημονιακού εξεγερτικού κύκλου του 2010-12, αποτελώντας έναν από τους πυλώνες της λαϊκής κινητοποίησης τη διετία αυτή. Στη πολύμορφη κοινωνική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής των διοδίων, του χαρατσιού, άρνηση επικύρωσης των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, επανασυνδέσεις ρεύματος, μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σούπερ μάρκετ κλπ) σε αυτόν τον εξεγερτικό κύκλο, αλλά και στα κατειλημμένα δημαρχεία, κέντρα αγώνα ειδικά τον Φλεβάρη του 2012, στη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, μα κυρίως στη μαζική συμμετοχή στις γενικευμένες συγκρούσεις.
Προληπτική αντί εξέγερση /Ο Δεκέμβρης ήταν η ερώτηση
Το κράτος, μετά το αρχικό σάστισμα, ανέπτυξε αμέσως ένα πρωτόλειο σχέδιο αντι-εξέγερσης το οποίο βασίστηκε σε προσαγωγές, συλλήψεις και προφυλακίσεις αλλά και ενεργοποίηση των παρακρατικών μηχανισμών. Ένα κατασταλτικό σχέδιο το οποίο διαρκώς ισορροπούσε μεταξύ της άμεσης καταστολής και της εκτόνωσης κάθε κοινωνικής οργής. Μονάχα μεταξύ 6ης και 21ης Δεκέμβρη υπήρχαν 246 συλλήψεις και 66 προφυλακίσεις. Στη Λάρισα υπήρχαν 25 συλληφθέντες (οι περισσότεροι μαθητές), οι οποίοι κατηγορήθηκαν με τις διατάξεις του "αντι"τρομοκρατικού. Στην Πάτρα, τη Λάρισα, την Κομοτηνή και τη Θεσσαλονίκη ένας όχλος παρακρατικών, μπράβων και φασιστών με το προκάλυμμα των "αγανακτισμένων πολιτών" επιτέθηκε στους εξεγερμένους. Στο Περιστέρι "άγνωστος" πυροβόλησε μια παρέα μαθητών που βρισκόταν έξω από σχολείο, τραυματίζοντας τον έναν. "Άγνωστοι" πέταξαν μια χειροβομβίδα στις 24 Φεβρουαρίου του 2009 στο Στέκι Μεταναστών κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιήθηκε (και) σαν απάντηση στα κενά κρατικής ασφάλειας που ανέδειξε ο Δεκέμβρης. Η ενίσχυσή της ήταν κομμάτι ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου πλέον σχεδίου αντι-εξέγερσης, που εφαρμόστηκε τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Ένα σχέδιο που περιλάμβανε εισβολές σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, νομιμοποίηση των βασανιστηρίων για την απόσπαση dna, επικηρύξεις αναρχικών, τη δημιουργία της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ, ένα σώμα έμμισθων χρυσαυγιτών, οι οποίοι στις 6 Δεκέμβρη του 2009 τραυμάτισαν σοβαρά την αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα Αγγελική Κουτσουμπού. Ένα σχέδιο που περιλάμβανε την οργανωμένη υποβάθμιση των Εξαρχείων, τόσο μέσα από την εισβολή των εμπόρων ναρκωτικών, όσο και από τη μόνιμη στρατοπέδευση της αστυνομίας στην περιοχή. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον αναρχικών και ένοπλων οργανώσεων, ο πυροβολισμός -από μπάτσο- και ακρωτηριασμός του συντρόφου Σ. Σεϊσίδη, η δολοφονία του αναρχικού και μέλους του Ε. Α Λάμπρου Φούντα κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της Οργάνωσης αποτέλεσαν γεγονότα που κορύφωσαν την επιθετικότητα και τον ρεβανσισμό του Κράτους ενάντια στο αναρχικό κίνημα, επιχειρώντας παράλληλα να εξουδετερώσουν ορισμένες από τις πιο δυνατές εκφράσεις του, ώστε τα μνημόνια και η ανθρωπιστική καταστροφή της χώρας να συμβεί όσο περισσότερο αδιαμαρτύρητα και χωρίς απόπειρες αποσταθεροποίησης και - ακόμα και ένοπλης - αμφισβήτησης του Καθεστώτος.
Ο αφορμαλισμός, παρά τη συνεισφορά του, έδειξε σαφώς και τα όρια του το 2008. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά και δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε.
Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Σίγουρα η εμπειρία του Δεκέμβρη, δεν απολογίστηκε και δεν αξιοποιήθηκε όσο θα μπορούσε. Περισσότερο λειτούργησε σαν μια φυσική δικαίωση όσων λέγαμε και όσων κάναμε μέχρι τότε, παρά σαν την αναγνώριση των ορίων της δράσης μας. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις "αντικειμενικές συνθήκες" που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές. Βρεθήκαμε ανέτοιμοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Δεν μπορέσαμε να προετοιμαστούμε πολιτικά και οργανωτικά για την χρηματοπιστωτική κρίση που έσκαγε το 2010 και για το ενδεχόμενο «κενό εξουσίας».
Έτσι, εκτός από την συνεισφορά μας στα οδοφράγματα, τις εκδιώξεις ακροδεξιών από την πάνω πλατεία κ.α. η απουσία ενός επαναστατικού σχεδίου πολιτικής και οργανωτικής αντιπαράθεσης με το αστικό σύστημα, προσαρμοσμένο στα καθήκοντα της εποχής, έδωσε χώρο σε ρεφορμιστικές δυνάμεις να ηγεμονεύσουν στα κινήματα καλλιεργώντας αυταπάτες στην κοινωνία για ένα αναίμακτο πέρασμα στην μεταμνημονιακή εποχή και ταυτόχρονα παραμονή στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ. Για μια αναίμακτη μετάβαση στην εποχή της διαγραφής του χρέους και των δεσμεύσεων σε τρόικα και ΔΝΤ, μέσα στα ναρκοθετημένα όρια του αστισμού χωρίς κοινωνική επανάσταση.
Δεκέμβρης 2020
Η 6η Δεκεμβρίου του 2020 ήρθε εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης. Εν μέσω covid 19, με τη δημόσια υγεία σε διάλυση, ο λαός είχε να αντιμετωπίσει από τη μία την πανδημία και από την άλλη τη δολοφονική της διαχείριση από το κράτος. Το κίνημα βρέθηκε μπροστά σε νέες προκλήσεις, καθώς, με απύθμενο θράσος, η ακροδεξιά κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας χρησιμοποιούσε -όπως και κάνει ακόμα- την πανδημία ως πρόσχημα για να εξαπολύσει ένα νέο κύμα σκληρής καταστολής. Απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, ξυλοδαρμοί, συλλήψεις και αστυνομοκρατία ήταν το στίγμα των ημερών.
Κι όμως, με λίγες δυνάμεις, αλλά με πολλή αποφασιστικότητα και μαχητικότητα, το κίνημα διεκδίκησε την παρουσία του στο δρόμο. Με κινήσεις στο κέντρο της πόλης, στα Εξάρχεια και σε γειτονιές της Αθήνας, καθώς και σε αρκετές πόλεις σε όλη την Ελλάδα, οι αγωνιζόμενες/ οι στάθηκαν με αξιοπρέπεια καταφέρνοντας να σπάσουν τις «κόκκινες ζώνες» της αστυνομίας και να προσεγγίσουν μέχρι και το μνημείο του αναρχικού μαθητή.
Ο κόσμος του αγώνα έδωσε τη μάχη, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, χωρίς να αφήσει χώρο στην καταστολή, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους ένστολους δολοφόνους τους, τίμησε τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και κράτησε αναμμένη την σπίθα της Εξέγερσης του 2008.
Αντί επιλόγου/λίγα λόγια για τη συγκυρία
Η πανδημία του Covid 19 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει επιφέρει ένα φόρο αίματος που ξεπερνάει τα 5 εκ. θανάτους, οι οποίοι συνεχώς αυξάνονται. Αν κάτι έχει διατυπωθεί πολλές φορές είναι το γεγονός πως η πανδημία του Covid αποτελεί καταλυτικό παράγοντα που επιτάχυνε την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης που διατρέχει εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Είναι αυτό το περιβάλλον λοιπόν μες στο οποίο τα ισχυρότερα κομμάτια του κεφαλαίου, εθνικά και διεθνή, βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος για να εδραιώσουν νέους τρόπους εργασίας και εκπαίδευσης (τηλεργασία και τηλεκπαίδευση, επιδοτούμενη ημιαπασχόληση και εκ περιτροπής εργασία) αλλά και νέες μορφές παραγωγής που οδηγούν ακόμα περισσότερους εργαζόμενους στην ανεργία. Ταυτόχρονα οι κοινωνικές δαπάνες συρρικνώνονται, πραγματοποιείται μία αναπροσαρμογή των όρων λεηλασίας του περιβάλλοντος, διαμορφώνονται νέες μέθοδοι προληπτικής αλλά και άμεσης καταστολής και ελέγχου αλλά κύρια γίνεται πιο φθηνή η εργασία μας. Οι αλλαγές αυτές συντελούνται κεντρικά, καθολικά, με σταθερότητα και ταχύτητα από τον παγκόσμιο καπιταλισμό που ξέρει πια πως ο μόνος τρόπος για να ξεπερνά τις αναπότρεπτες κρίσεις του, είναι να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και να βρίσκει νέες αγορές, αλλά και νέες μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της φύσης.
Η Ελλάδα, όπως και ο παγκόσμιος καπιταλιστικός κόσμος, βρίσκεται στη μέση μίας κρίσης που εντείνεται και εμβαθύνει ως προς τις συνέπειες της σε κάθε τομέα της ζωής. Το κεφάλαιο επιδίδεται σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση στην εργατική τάξη. Αυτή η επίθεση έρχεται ως μονόδρομος για την διάσωση της αστικής τάξης από την τρέχουσα κρίση που την κλονίζει και πρακτικά σημαίνει συνθήκες εργασίας με ελλιπή μέτρα προστασίας, εργασιακή υπερεκμετάλλευση με θεσμοθέτηση της 10ωρης εργασίας, εργατικές δολοφονίες, φτωχοποίηση, πείνα, ανεργία, αστεγία.
Το κράτος νομοθετεί πάνω στη βάση της τρέχουσας κρίσης και υλοποιεί έναν κατασταλτικό σχεδιασμό, εκεί που ο ρεβανσισμός για τα χρόνια που το προλεταριάτο συγκρούστηκε αποφασιστικά με την αστική τάξη, συναντιέται με την προληπτική αντί εξέγερση μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικές αναταραχές και εκρήξεις. Έτσι λοιπόν σχεδιάζει και υλοποιεί ένα ευρύ κατασταλτικό πλάνο, έχοντας επιδοθεί σε μία φρενήρη χρηματοδότηση της αστυνομίας αλλά και του στρατού, ιδρύοντας διαρκώς νέα σώματα, κάνοντας χιλιάδες προσλήψεις νέων ένστολων δολοφόνων, νομοθετώντας την απαγόρευση των διαδηλώσεων, στοχοποιώντας, διώκοντας, συλλαμβάνοντας, φυλακίζοντας αγωνιστές και αγωνίστριες, αλλά και δαπανώντας δεκάδες δισεκατομμύρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό.
Όλα αυτά όταν ταυτόχρονα, συνειδητά και στρατηγικά, επιλέγει να θυσιάσει την ενίσχυση του συστήματος υγείας (μαζί με τις ζωές μας) μπροστά στην προοπτική της διαμόρφωσης ενός κλίματος φόβου για την κοινωνία , διάχυτης καταπίεσης και ελέγχου δίνοντας την κατεύθυνση στους ένστολους δολοφόνους του να υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και σε κάθε πλατεία των πόλεων, και να ενεργούν πάνω στην ίδια παραδοσιακή γραμμή: διαλύοντας πορείες στο κέντρο της Αθήνας, ανοίγοντας κεφάλια στη Νέα Σμύρνη και πυροβολώντας δολοφονικά στο Πέραμα.
Η νεολαία, μαθητές/τριες και φοιτητές, οι προλετάριοι, εργαζόμενοι/ες και άνεργοι, τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, οι μετανάστριες και οι κάθε λογής αποκλεισμένοι και αδικημένοι, αυτοί που κρατούν σφιχτά τον ρου της ιστορίας στα χέρια τους, ξέρουν πως ο Δεκέμβρης του αναρχικού μαθητή Αλέξη, είναι ο Δεκέμβρης όλων των δολοφονημένων από τους ένστολους υπηρέτες του κράτους, των πνιγμένων μεταναστ(ρι)ών στο Αιγαίο, των νεκρών εργατών στα λιμάνια, των φυλακισμένων που νόσησαν και αφέθηκαν να πεθάνουν χωρίς περίθαλψη. Γνωρίζουν, πως ο Δεκέμβρης του Αλέξη είναι ο Δεκέμβρης του Μιχάλη Καλτεζά, του Ιάκωβου Κουμή, της Σταματίνας Κανελλοπούλου, του Λάμπρου Φούντα, του Ζακ Κωστόπουλου (Zackie oh), του Δημήτρη Δαγκλή, του Νίκου Σαμπάνη …
Η 6η Δεκέμβρη δεν είναι ένα κινηματικό "μνημόσυνο". Η 6η Δεκέμβρη είναι η ζωντανή υπενθύμιση αγώνα που καθιστά σαφές πως τιμή και εκδίκηση για τους νεκρούς μας είναι μονάχα η οργάνωση της προλεταριακής αντεπίθεσης και της ταξικής αυτοάμυνας. Η οργάνωση της αντεπίθεσης της τάξης μας που θα θεμελιώσει τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας.
Στις 6 Δεκέμβρη να συναντηθούμε στους δρόμους
Αθήνα, Προπύλαια, 18:00
Θεσσαλονίκη, Καμάρα, 18:00
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Αναρχική Μαθητική Ομάδα: Αταξία
Αυτόνομη Μαθητική Συλλογικότητα Gatto Nero
Δεκέμβρης 2008- Δεκέμβρης 2021
Η κοινωνική εξέγερση παραμένει πάντα ζωντανή και δίκαιη
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν το κράτος είχε δείξει πολλές φορές τα δόντια του σε όσους αντιστέκονταν στην ευρύτερη αναδιάρθρωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Ενδεικτικά του κλίματος και των διαθέσεων του κράτους -που προηγήθηκαν της δολοφονίας- ήταν η άγρια καταστολή των αντιστάσεων κατά της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. το 2003 στη Θεσσαλονίκη, το χτύπημα των μαζικών φοιτητικών και μαθητικών αγώνων κατά του νομοσχεδίου Γιαννάκου το 2006-07, αλλά και οι "προφητικές'' δηλώσεις του ακριβώς προηγούμενου τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρα περί «ευαίσθητου νευρικού συστήματος» των μπάτσων. Οι αυτοοργανωμένοι, οριζόντιοι, κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες όμως είχαν δομήσει ένα στέρεο υπόβαθρο, δημιουργώντας ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές συνειδήσεις σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αντεπίθεση των καταπιεσμένων μετά την απροκάλυπτη δολοφονία του Αλέξανδρου. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ξεσπάει η εξέγερση του Δεκέμβρη, η οποία κρατά σχεδόν έναν μήνα, απαντώντας δυναμικά στην κρατική τρομοκρατία, δείχνοντας πως ο ευρύτερος ξεσηκωμός είναι εφικτός και βάζοντας φρένο στο καλλιεργούμενο κλίμα φόβου και καταστολής του κράτους. Η κοινωνική και οικονομική ζωή όλων των μεγάλων αστικών κέντρων διαρρηγνύεται. Τα τμήματα πολιορκούνται, οι τράπεζες καίγονται, οι δρόμοι γεμίζουν εξεγερμένους, οι σχολές, τα δημαρχεία και τα δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται: η αυτοοργάνωση απλώνεται, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση μαίνεται. Η οργή των εξεγερμένων είναι ασταμάτητη.
Δεκατρία χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη το κράτος και τα αφεντικά συνεχίζουν ακάθεκτοι την εγκληματική πολιτική τους εις βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η συστηματική υποβάθμιση της ζωής των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων συνεχίζεται και εντείνεται εν μέσω πανδημίας, με το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει για ακόμη μια φορά, τον κόσμο να πακτώνεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τους μαθητές και τους φοιτητές να βρίσκονται εκτεθειμένοι σε υπεράριθμες αίθουσες, την ανέχεια και την ανεργία να γιγαντώνονται, την πατριαρχική βία να φουντώνει, τα εργασιακά δικαιώματα να συρρικνώνονται, τις εργατικές δολοφονίες να πληθαίνουν, σε αντίθεση με την ανάπτυξη των εξοπλιστικών προγραμμάτων του στρατού και τη διεύρυνση των αστυνομικών σωμάτων με την πρόσληψη χιλιάδων μπάτσων. Το βράδυ της Παρασκευής 22 Οκτώβρη ο 18χρονος, ρομά Ν. Σαμπάνης πέφτει νεκρός από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ, οι οποίοι γάζωσαν το όχημα που επέβαινε με 38 σφαίρες, έχοντας την πλήρη κάλυψη του κράτους που από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να δικαιολογήσει τις πράξεις τους, με τις "ανεξάρτητες'' δικαστικές αρχές να τους αφήνουν τελικά ελεύθερους, παρά την δημοσιοποίηση στοιχείων που καταδείκνυαν τόσο τη στυγνότητα του εγκλήματός τους, όσο και την επιχειρούμενη συγκάλυψη της δολοφονίας. Η δολοφονία του Δ. Δαγκλή στα εργατικά κάτεργα της COSCO, των εργαζομένων διανομέων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι συνεχείς γυναικοκτονίες, οι δολοφονίες μεταναστών και οι βιασμοί μεταναστριών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο είναι το αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.
Η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού γίνεται όλο και πιο φανερή μέρα με τη μέρα. Η επιμονή της κρατικής διαχείρισης να μην ενισχύσει το υγειονομικό σύστημα είναι υπεύθυνη για χιλιάδες θανάτους ασθενών με covid-19 αλλά και για την αφαίμαξη των υγειονομικών υπαλλήλων που δίνουν καθημερινά την μάχη απέναντι στην πανδημία, παρά τις αντιξοότητες και την εγκληματική υποστελέχωση του ΕΣΥ. Κομμάτια του πληθυσμού που θεωρούνται από την εξουσία απόκληροι (έγκλειστοι στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών) βρίσκονται την ίδια ώρα αποκλεισμένα ουσιαστικά από τις παροχές υγείας, πλήρως εκτεθειμένα καθημερινά στη θανατηφόρα πανδημία. Ταυτόχρονα, ο κόσμος της εξουσίας επιτίθεται κατά μέτωπο στο αναρχικό κίνημα, αναβαθμίζοντας το δόγμα της "μηδενικής ανοχής'' σε μια ενιαία στρατηγική "προληπτικής αντιεξέγερσης'', χρησιμοποιώντας το πρόσφατο νομοσχέδιο περιστολής των διαδηλώσεων ως ένα ακόμα όπλο του στο νομικό οπλοστάσιό του, αλλά και ευρύτερα στοχεύοντας στην κάμψη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων μέσα από συλλήψεις αγωνιστών, επιθέσεις σε διαδηλωτές, ξυλοδαρμούς, διώξεις και σκευωρίες.
Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με την διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την κοινωνική επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό την δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.
Η ουτοπία μας δε σταματά στο ξέσπασμα μιας αυθόρμητης εξέγερσης, ούτε τυφλώνεται από εναλλακτικές διαχειρίσεις του καπιταλισμού και των κρατικών θεσμών. Ο δικός μας αγώνας, ως αναρχικές και αναρχικοί, δίνεται στον δρόμο και στους χώρους εργασίας, στις σχολές και στα σχολεία, στις γειτονιές, εκεί που ζει και αναπνέει η κοινωνία και έχει ως σκοπό την καθολική αποτίναξη του παρασιτικού κόσμου της εξουσίας, του κράτους και του κεφαλαίου.
Δεν ξεχνάμε- δε συγχωρούμε
Για τον Χρήστο, τη Σταματίνα, τον Ιάκωβο, τον Μιχάλη, τον Χριστόφορο, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τον Παύλο, τη Zackie, τον Νίκο… Ο αγώνας μας συνεχίζεται!
Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Δευτέρα 6 Δεκέμβρη
Αθήνα:
Διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών
για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση, Προπύλαια, 18.00
Θεσσαλονίκη:
Προσυγκέντρωση, Κατάληψη "Mundo Nuevo", 17.00
Συγκέντρωση- διαδήλωση, Καμάρα, 18.00
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Πορεία 6 Δεκέμβρη
13 χρόνια έχουν περάσει από τη Δολοφονία του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η στιγμή αυτή της ψυχρής εκτέλεσής του σηματοδοτησε τη σύγκρουση δύο ολόκληρων κόσμων.
Από τη μια πλευρά το κράτος, που όπλισε το χέρι του μπάτσου ως που αυτός τράβηξε τη σκανδάλη.
Από την άλλη ο Αλέξης, ένα ανήσυχο παιδί που είχε ήδη καταλάβει και αποταθεί τη σαπίλα αυτού του συστήματος.
Η στιγμή που Αλέξης έπεσε νεκρός δεν ήταν απλά η δολοφονία ενός παιδιού από έναν μπάτσο. Ήταν ο απόλυτος συμβολισμός της εξουσίας που καταδυναστεύει όσους θεωρεί κατώτερους της και κυρίως όσους βρίσκουν το θάρρος να ορθώσουν το ανάστημά τους και να ταχθούν απέναντι της.
Στο άψυχο σώμα του Αλέξη αποτυπώνονται τα σώματα χιλιάδων αθώων, χιλιάδων παιδιών, χιλιάδων κυνηγημένων αυτού του κόσμου, χιλιάδων θυμάτων στο βωμό της "τάξης" της "ασφαλείας" της "κοινωνικής ειρήνης κι ευημερίας" της "νομιμότητας" του "καθωσπρεπισμού".
Παρά το γεγονός πως έχουν περάσει ήδη 13 χρόνια, η μνήμη παραμένει ολοζώντανη και δε δεχόμαστε να τη θάψουμε.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΕΙΣ.
Ο αγώνας μας δε πρέπει να πάψει να είναι όσο δυναμικός ήταν από τη πρώτη στιγμή της δολοφονίας, από τις πρώτες συγκρούσεις, από τα πρώτα οδοφράγματα.
Το ποτήρι ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο και ξεχείλιζε πολύ νωρίτερα. Η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν η τελευταία σταγόνα, αλλά ολόκληρος χείμαρρος.
Η εξουσία δε δύναται να είναι ηθική.
Η εξουσία είναι εξ ορισμού καταχρηστική.
Δε γίνεται να υπάρξει εξουσιαστική σχέση χωρίς να υπάρξει η δυναμική του "ανώτερου" και του "κατώτερου". Ο εξουσιαστής έχει ανάγκη την υποταγή του εξουσιαζόμενου.
Όσοι σκύβουν τη πλάτη για να δεχτούν το μαστίγιο της, φέρουν κι αυτοί μερίδιο ευθύνης για τις πληγές στις πλάτες των υπολοίπων. Καμία εξέγερση δεν καταστέλλεται χωρίς τη συνδρομή των "φιλήσυχων" και των μετριοπαθών και των νομιμοφρονούντων.
Από τις πρώτες στιγμές μετά την εκτέλεση, επικράτησε χάος σε ολόκληρη τη χώρα. Η οργή του κόσμου ξεχύθηκε κι εκφράστηκε στους δρόμους, στα πύρινα οδοφράγματα, στις συγκρούσεις με τους μπάτσους, στο κάψιμο των τραπεζών, στις επίθεσης κατά των αστυνομικών τμημάτων. Οι εξεγερμένοι επιτίθονταν σε οτιδήποτε συμβόλιζε στα μάτια τους το κράτος, την εξουσία, τη βρώμα και τη σαπίλα του κρατικού μηχανισμού.
Ταυτόχρονα, δεκάδες τηλεοπτικές περσόνες έτρεχαν πανικόβλητες να κουκουλώσουν το γεγονός, να καλύψουν με φτηνά αρώματα τη βρώμα του κράτους, μιλούσαν για σφαίρες που εξοστρακίζονται, για τραυματισμούς, για ασφάλεια. Οι συστημικοί ρουφιάνοι "δημοσιογράφοι" των πάνελ και οι υπόλοιποι μουλοι, πιστοί στο έργο τους έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να σπιλώσουν τη μνήμη του νεκρού & για να υποτιμήσουν την αξία της εξέγερσης. Κομματικά στελέχη δεξιάς και αριστεράς μιλούσαν για τυφλή βία, για μαφιόζους, σωματεμπόρους, και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να κατεβάσει το κλούβιο τους ώστε να παρουσιάσουν την εξέγερση σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που ήταν. Νομοταγείς "κομμουνιστές" μιλούσαν για ειρηνικές εξεγέρσεις που δε σπάει τζάμι & για το πόσο σημαντικό είναι να τονωθεί το ηθικό της αστυνομίας, τη στιγμή που ακόμη και μετά το συμβάν μπάτσοι είχαν το θράσος να σηκώνουν τα όπλα τους έναντι του κόσμου ως ένδειξη στήριξης στον συνάδελφό τους.
Η περσινή απαγόρευση των συγκεντρώσεων για τον Αλέξη με πρόφαση τη πανδημία, η βία κατά ακόμη και μεμονωμένων ανθρώπων που αγαπούσαν τον Αλέξη και ήθελαν να τον τιμήσουν, ο κανιβαλισμός του ΜΑΤατζη που γεμάτος χαιρεκακια κατέστρεφε τα λουλούδια για το μνημείο του, εκτός από προκλητικά συμβάντα, ήταν και μια περαιτέρω απόδειξη πως η κοινωνικές εκρήξεις ακόμη τους φοβίζουν, πως τίποτε δε κάνει την εξουσία να τρέμει περισσότερο από την ανυποταγή.
Εμείς από πλευράς μας λοιπόν δε θρέφουμε αυταπάτες. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να συμβιβαστούμε, δεν αναζητούμε μεσοβέζικες λύσεις. Δεν αρκούμαστε στη μετριοπάθεια και την ουδετερότητα. Το μίσος μας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει.
ΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙ.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 6 ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.
Στις 6 Δεκέμβρη του '08 , ένα παιδί δολοφονείται από την Ελληνική Αστυνομία.
Λίγο πριν τις 9.30 εκείνης της νύχτας οι πρώτες πληροφορίες ανεβαίνουν σε αντιεξουσιαστικές ιστοσελίδες , μιλούν για τραυματισμό 15χρονου στα Εξάρχεια από πλαστική σφαίρα μπάτσου, πως το παιδί είναι λιπόθυμο στο έδαφος και πως έρχεται ασθενοφόρο.
Δεν αργεί να διαπιστωθεί πως η σφαίρα δεν ήταν πλαστική και πως το παιδί που είναι στο έδαφος δεν αναπνέει, μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γύρω στις 10.00 το βράδυ διαπιστώνεται ο θάνατός του. Το όνομα του Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και το όνομα του δολοφόνου του Επαμεινώνδας Κορκονέας. Υπήρξε άμεση και αυθόρμητη αντίδραση από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ήδη από την πρώτη στιγμή. Οργισμένο πλήθος αρχίζει να συγκεντρώνεται στο Πολυτεχνείο ώστε να οργανωθεί και πλήθος κόσμου έχει πλαισιώσει ήδη το σημείο της δολοφονίας, όπου και ξεσπούν τα πρώτα επεισόδια. Για ακόμη μια φορά το κρατός επιχείρησε να καλύψει τους δολοφόνους , τους οποίους, το ίδιο είχε προσλάβει, αφού, μαζί με τα ΜΜΕ αμέσως προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τον Αλέξη και να "περάσουν" πως η σφαίρα εξοστρακίστηκε. Ένας μαύρος Δεκέμβρης ξημέρωνε και αυτο ήταν βέβαιο. Το παιδί έπεσε νεκρό διπλά στον φίλο του σε μία απλή βόλτα.
Να μην ξεχάσουμε ποτέ τον Αλέξη, γιατί ο Γρηγορόπουλος είναι εσύ, είναι εγώ, είναι εμείς. Είναι και θα είναι η ανάγκη για να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα απέναντι στην κρατική βία.
Η οργή δεν ξεθωριάζει όσο περνούν τα χρόνια. Ας μην τους αφήσουμε να νομίζουν πως ξεχάσαμε. Ας μην τους αφήσουμε να δολοφονούν ξανά και ξανά. Ας αντισταθούμε για να μην έχουμε κι άλλον νεκρό.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΑ ΚΑΛΤΕΖΑΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΑ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΑ ΖΑΚ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΑ ΣΑΜΠΑΝΗΣ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ 6/12 ΣΤΙΣ18:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΜΠΑΣ.
