Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2021 στις 18.00
25 Νοέμβρη: Ημέρα Αντίστασης και Αγώνα ενάντια σε κράτος, πατριαρχία και έμφυλη βία
25 ΝΟΕΜΒΡΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
«Είναι επικίνδυνη- Όταν ο θεός χαλάει τον κόσμο, χαλάζια και κατακλυσμός, βγαίνει ξεκάλτσωτη στους δρόμους, σφυρίζει τους άντρες, πετάει πέτρες στα περιπολικά, την αράζει πάνω σα σκίουρος στα δέντρα κι ανάβει τσιγάρο από τις αστραπές.
Τελευταία φορά επεσυμάνθη κατά την ίδιαν ημερομηνίαν, χρονολογίαν και ώραν εις τρία διαφορετικά μέρη- κατά εξακριβωμένας πληροφορίας η ανατίναξις γέφυρας στο Μανχάταν, η προμήθευσις όπλων σε αναρχοκομμουνιστικά κινήματα καθώς και η φυγάδευσις κρατικών, άκρως απόρρητων πληροφοριών οφείλονται σ' αυτό το ίδιο άτομο.
Φέρεται φέρουσα μαύρο ή κόκκινο στρατιωτικό πουλόβερ, παιδικά μαργαριταρένια χτενάκια στα μαλλιά με τα χέρια στις τσέπες δανεικού πανωφορίου.
Γεννηθείσα: Άγνωστον
Γένος: Άγνωστον
Επάγγελμα: Άγνωστον
Κατοικία: Άγνωστος
Επάγγελμα: Άγνωστον
Θρήσκευμα: Άθεος
Χρώμα Οφθαλμών: Άγνωστον
Όνομα: Σοφία Βίκυ Μαρία Όλια Νίκη Άννα Έφη Αργυρώ
ΔΑΡΕΙΟΣ ΔΑΡΕΙΟΣ. Προς όλα τα περιπολικά.
Προσοχή, οπλοφορεί. Επικίνδυνη. Οπλοφορεί. Επικίνδυνη.
Την λένε Σοφία Βίκυ Μαρία Όλια Νίκη Άννα Έφη Αργυρώ.
Κι είναι όμορφη όμορφη όμορφη όμορφη Θε μου…»
Κατερίνα Γώγου, Ιδιώνυμο (1980)
Η φετινή 25η Νοέμβρη, ως -καθεστωτικά καθιερωμένη- μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, μας βρίσκει έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια μέσα σε ένα περιβάλλον ολοκληρωτικά λεηλατημένο από την κρατική διαχείριση της πανδημίας του covid-19. Η πρωτόγνωρη αυτή υγειονομική, ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση ανέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο τα αδιέξοδα του κράτους και του καπιταλισμού και αποτέλεσε αφορμή για το βάθεμα της επίθεσης των εξουσιαστών ενάντια σε όλους τους εκμεταλλευόμενους. Είναι πλέον φανερό ότι οι εγγενείς αντιφάσεις του, που αναδεικνύονται ολοένα μέσα από τα αναπόφευκτα αδιέξοδά του, καθιστούν το κρατικο-καπιταλιστικό εξουσιαστικό σύστημα αδύνατο να ανταπεξέλθει στα προβλήματα και τις ανάγκες που προκύπτουν ολοένα μετά την περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης και τη λεηλασία κάθε πεδίου που θα μπορούσε να παρέχει κοινωνικά αγαθά. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων. Μέσα σε έναν μόλις χρόνο ταυτόχρονα με την επίταση της ταξικής εκμετάλλευσης των εργαζόμενων γυναικών, παρακολουθήσαμε να έρχονται στη δημοσιότητα 13 γυναικοκτονίες, απόπειρες βιασμού, βιασμοί, υποθέσεις trafficking με τη συγκάλυψη της αστυνομίας και των πολιτικών της προϊσταμένων, συγκάλυψη κυκλωμάτων παιδικής πορνογραφίας και παιδεραστίας, καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βασανισμούς μέσα σε αστυνομικά τμήματα.
Είναι ακόμα πιο σαφές πλέον πως εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Γιατί η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι κρατικοί φορείς που υπερφίαλα διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, είναι οι ίδιοι που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεσή τους. Απολύουν εγκύους, αθωώνουν βιαστές και γυναικοκτόνους, ψηφίζουν νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις και την αυτοδιάθεση των σωμάτων των γυναικών, κρατούν κατά χιλιάδες έγκλειστες πρόσφυγες-μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις πνίγουν στο Αιγαίο, τις απειλούν, τις ξυλοκοπούν και τις βιάζουν στα σύνορα, τις παρενοχλούν σεξουαλικά- όπως καταγγέλλουν οι φυλακισμένες μετανάστριες στην κόλαση της Πέτρου Ράλλη και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταστέλλουν αγωνιζόμενες γυναίκες που δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στην κρατική, καπιταλιστική, πατριαρχική βαρβαρότητα.
Δεν ξεχνάμε την δολοφονημένη Καρολάιν από τον δολοφόνο σύζυγό της στα Γλυκά Νερά. Δεν ξεχνάμε την δολοφονημένη Γαρυφαλιά από τον σύντροφό της στη Φολέγανδρο, την Κωνσταντίνα που δολοφονήθηκε η ίδια και ο αδερφός της από το μαχαίρι του συζύγου της στην Μακρινίτσα. Την 64χρονη Ελένη από τις σφαίρες του εν διαστάσει συζύγου της στην Αγ. Βαρβάρα. Την 47χρονη Σταυρούλα που δολοφονήθηκε πισώπλατα με καραμπίνα. Την 42χρονη Μόνικα από τη Ρουμανία που δολοφονήθηκε από την σύντροφό της, ο οποίος την έθαψε στην αυλή του σπιτιού της στην Κυπαρισσία . Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία της Δώρας από την καραμπίνα του πρώην συντρόφου της. Δεν ξεχνάμε την 43χρονή που δολοφονήθηκε στη Λάρισα μέσα στην ταβέρνα όπου δούλευε από τον εν διαστάσει σύζυγό της, την 54χρονη δολοφονημένη από μαχαιριές στη Θεσσαλονίκη, την 31χρονη Άννα που δολοφονήθηκε από το σύζυγό της στη Δάφνη, ενώ είχαν προηγηθεί καταγγελίες σε βάρος του για ενδοοικογενιακή βία και μάλιστα μια εξ αυτών λίγο πριν την δολοφονία, την οποία η αστυνομία αγνόησε, όπως συνηθίζει να κάνει ή και να απειλεί τις γυναίκες που καταγγέλλουν περιστατικά βίας σε βάρος τους. Δεν ξεχνάμε την 54χρονη Βασιλική στα Χανιά που δολοφονήθηκε με 14 μαχαιριές σε ολόκληρο το σώμα της από τον σύντροφό της, την δολοφονημένη Νεκταρία στην Ιεράπετρα.
Δεν ξεχνάμε την καθαρίστρια στα Κάτω Πετράλωνα που ξυλοκοπήθηκε και βιάσθηκε εν ώρα εργασίας, ούτε όμως την προσπάθεια της αστυνομίας να απωθήσει τον συγκεντρωμένο κόσμο έξω από την πολυκατοικία όπου βρισκόταν ο βιαστής, την ίδια ώρα που ο ίδιος ανενόχλητος έβρισκε την ευκαιρία να διαφύγει.
Δεν ξεχνάμε ότι τρεις γυναίκες δολοφονήθηκαν τον τελευταίο χρόνο από το υπηρεσιακό όπλο του μπάτσου - συζύγου τους. Δεν ξεχνάμε το ρόλο των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh, τον ρόλο των Μ.Μ.Ε στην απόπειρα σκύλευσης του νεκρού και της ταυτότητάς του ως οροθετικού, μέλους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και ακτιβιστή και το ρόλο των δικαστικών στην απελευθέρωση των δολοφόνων του (τότε που η τωρινή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε ως κυβέρνηση την αμέριστη συμπαράστασή της στους μπάτσους που υπηρετούσαν στο κολαστήριο του Α.Τ. Ομόνοιας). Δεν ξεχνάμε τις σεξιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις, παρενοχλήσεις και απειλές σε γυναίκες, μαθήτριες, εργαζόμενες από τον αστυνομικό στρατό κατοχής στα Εξάρχεια. Δεν ξεχνάμε τη συλληφθείσα στη Ν. Σμύρνη μετά τη διαδήλωση ενάντια στην κρατική καταστολή, που βασανίστηκε, όπως και πολλοί άλλοι συλληφθέντες εκείνης της μέρας, και δέχτηκε απειλές βιασμού από τους άντρες των ΜΑΤ, την 18χρονη στην Ηλιούπολη που έπεσε θύμα trafficking από μπάτσο, ο οποίος την κρατούσε σε κατάσταση ομηρίας, την εξέδιδε και απειλούσε την ίδια και την οικογένεια της, όλες όσες αγωνίζονται και δέχονται την κατασταλτική βία και μανία των αστυνομικών δυνάμεων, τις απειλές και παρενοχλήσεις μέσα στα τμήματα και τα αστυνομικά μπλόκα και τους βασανισμούς από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛ.ΑΣ, που έχουν ως επίσημη και διακηρυγμένη πολιτική την πατριαρχική βία, την οποία το κρατικό- καπιταλιστικό- πατριαρχικό σύστημα προωθεί.
Είναι το ίδιο σύστημα που οξύνει τη δαιμονοποίηση της φτώχειας, το κυνήγι και την τιμωρία του αδύναμου στην ταξική και κοινωνική ιεραρχία, που μεθοδικά νομιμοποιεί την εξόντωση όσων θέτει στο περιθώριο και τους προγράφει επανειλημμένα ως «απειλή» για την τάξη και την ασφάλεια, των φτωχών, των απόκληρων, των αποκλεισμένων και εκμεταλλευόμενων όπως συνέβη με την κρατική δολοφονία του 18χρονου ρομά Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα από αστυνομικές δυνάμεις μέσα σε έναν καταιγισμό από 38 σφαίρες, τις εργατικές δολοφονίες και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης- φρούριο.
Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Από τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσ/νίκη όπου εκφράστηκε η κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς και την όξυνση της εξουσιαστικής και ταξικής εκμετάλλευσης των γυναικών και την παρουσία έξω από τις αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης που ξεπλένουν τους δράστες, μέχρι τον καθημερινό αγώνα στους δρόμους, μέσα από τις καταλήψεις, τα στέκια, τις πολιτικές μας συλλογικότητες, δίπλα και μαζί με τους συντρόφους μας, έχουμε πάρει θέση μάχης ενάντια στον σάπιο κόσμο της Εξουσίας. Απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, προτάσσουμε την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. την οργανωμένη ταξική αντεπίθεση όλων των εκμεταλλευόμενων, γυναικών και ανδρών, για την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Οι αγώνες των γυναικών που ξεσπούν σε όλο τον κόσμο μας δείχνουν τον δρόμο του αγώνα, από τις ιθαγενείς Ζαπατίστριες στα βουνά του Μεξικού και τις μαχήτριες της Ροτζάβα μέχρι τις γυναίκες της Πολωνίας και τις αδερφές μας στην Τουρκία που αγωνίζονται ενάντια στην επιβολή των κρατικών πολιτικών πάνω στα σώματά τους. Όλες οι εξεγερμένες σε κάθε γωνιά της γης που στέκονται απέναντι στους δολοφόνους και βιαστές των σωμάτων ασφαλείας. Χέρι - χέρι, η μια δίπλα στην άλλη, στον δρόμο σπάμε τον τρόμο που προσπαθεί να μας επιβάλει το κράτος και οι ένστολοι εντολοδόχοι του. Μαζί τους συναντιόμαστε με μια υψωμένη γροθιά κι ένα βλέμμα αλληλεγγύης, που μας γεμίζει με αποφασιστικότητά να καταστρέψουμε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να φωνάξουμε μαζί με τις αδερφές μας σε όλο τον κόσμο ότι καμία δολοφονία και καμία κακοποίηση δε θα μείνει αναπάντητη, ότι η συλλογική φωνή μας μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά και να ρίξει όλα τα τείχη. Να φωνάξουμε ότι καμία γυναίκα που αγωνίζεται δεν είναι μόνη και θα παλέψουμε όλες μαζί μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο που δε θα περισσεύει κανείς και καμιά μας, έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συγκέντρωση- Διαδήλωση Πέμπτη 25 Νοέμβρη 2021
Αθήνα: Πλ. Κλαυθμώνος, 18.00
Θεσσαλονίκη: Αγ. Βενιζέλου, 18.00
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία/ Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Κοινή ανακοίνωση συλλογικοτήτων και καλέσματα στις κινητοποιήσεις για την 25η Νοέμβρη
25η ΝΟΕΜΒΡΗ: ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ, ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
«H αιτία (σ.σ. της καταπίεσης) έγκειται στο σύστημα ανισότητας της ατομικής ιδιοκτησίας, στο κράτος και την εκκλησία, στο σύστημα που νομιμοποιεί την κλοπή, τη δολοφονία και την κακοποίηση των αθώων γυναικών και των ανήμπορων παιδιών».
Emma Goldman
Το τελευταίο διάστημα και με το ξέσπασμα της πανδημίας του covid-19 έρχονται καθημερινά στο φως δεκάδες περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών σε καθημερινή βάση. Τα περιστατικά αυτά δεν είναι ούτε τυχαία ούτε μεμονωμένα. Τουναντίον αποτελούν μόνο τα πρόσφατα κραυγαλέα παραδείγματα κανονικοποίησης της βίας κατά των γυναικών εντός του κρατικού, καπιταλιστικού και πατριαρχικού κόσμου. Δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα της ολοένα και μεγαλύτερης διείσδυσης της πατριαρχίας, της εξουσιαστικής επιβολής και της υποτίμησης των γυναικών στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, στο σχολείο, στο δρόμο.
Από τις καταγγελίες μεταναστριών στο ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α. στην Πέτρου Ράλλη για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από μπάτσους, τον βιασμό και ξυλοδαρμό της καθαρίστριας εργάτριας στα Πετράλωνα, την συστηματική κακοποίηση και εκπόρνευση 18χρονης από τον πατέρα της και έπειτα από μπάτσο στην Ηλιούπολη μέχρι τις 13γυναικοκτονίες που μετράμε εντός του 2021, της Βιολέτ στα Χανιά, της Ελένης στην Θεσσαλονίκη, της Βασιλικής στα Μεσκλά, της Κωνσταντίνας στη Μακρινίτσα, της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, της Ελένης στην Αγία Βαρβάρα, της Γαρυφαλλιάς στην Φολέγανδρο, της Ανίσα στη Δάφνη, της Σταυρούλας στο Ρέθυμνο, της Μαρίας στη Λάρισα, της 75χρονης στην Αργολίδα, της Δώρας στη Ρόδο, της Νεκταρίας στην Ιεράπετρα τα περιστατικά που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας είναι δεκάδες και καταδεικνύουν το δολοφονικό πρόσωπο της πατριαρχίας.
Εδώ και ενάμιση χρόνο παρακολουθούμε ένα καλά ενορχηστρωμένο σχέδιο έντασης της έμφυλης βίας με πρωταγωνιστές το κράτος, τους θεσμούς και τα ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία. O υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι την περίοδο του lockdown που καταδίκασε χιλιάδες γυναίκες και παιδιά που ζουν σε συνθήκες βίας να συνυπάρχουν διαρκώς με τους κακοποιητές, ακόμα και με τους δολοφόνους τους και η ψήφιση του νόμου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που παρέχει θεσμική κάλυψη στους εκβιασμούς των κακοποιητικών πατεράδων, έκαναν ξεκάθαρες τις προθέσεις του κράτους απέναντι στις γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Για το ελληνικό κράτος και την ακροδεξιά πολιτική του διαχείριση η προσέγγιση του ζητήματος συνοψίζεται στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Έτσι, όταν δεν συγκαλύπτει παιδοβιαστές, πηγαίνει χέρι-χέρι με όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, παπάδες, νταβατζήδες και φασίστες διαμορφώνοντας το θεσμικό πλαίσιο για τηνεπέλαση της επίθεσης σε βάρος των γυναικών, για την όξυνσης της γυναικείας εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε την υπόθεση Γεωργιάδη και Λιγνάδη, τις δηλώσεις υποστήριξης προς τους κακοποιητές πατέρες του βουλευτή Λοβέρδου από το βήμα της βουλής ή τις -σε απευθείας μετάδοση- συμβουλές προς γυναικοκτόνους του συνδικαλιστή των μπάτσων, Μπαλάσκα. Επιπρόσθετα, η ένταση της έμφυλης βίας της αστυνομίας με τα δεκάδες περιστατικά εμπλοκής μπάτσων σε κυκλώματα εμπορίας γυναικών, τα πολυάριθμα αδιερεύνητα περιστατικά καταγγελιών, οι βιασμοί και οι παρενοχλήσεις σε βάρος μεταναστριών στα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, διευρύνουν ολοένα και περισσότερο αυτή την ασφυκτική συνθήκη σε βάρος των γυναικών. Κι όταν τα πράγματα οδηγηθούν με κάποιο τρόπο ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης, τότε αυτή έρχεται με τη σειρά της να αθωώσει ή να δώσει ελαφρυντικά στους γυναικοκτόνους και τους βιαστές και να καταδικάσει τις γυναίκες που αμύνθηκαν υπερασπιζόμενες τη ζωή τους και προστατεύοντας τα παιδιά τους.
Παράλληλα, η συνολική κρίση του συστήματος, η οποία επιταχύνθηκε ακόμα περισσότερο εξαιτίας της πανδημίας, έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση της έμφυλης καταπίεσης καθώς η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο του κόσμου της εξουσίας και βασικό στοιχείο κοινωνικής αναπαραγωγής του. Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο περισσότερο αναπαράγεται και ριζώνει στο κοινωνικό σύνολο η πατριαρχία προκειμένου αφενός να καθυποτάξει ακόμα περισσότερο τις γυναίκες και αφετέρου να κατακερματίσει της αντιστάσεις, να αποπροσανατολίσει από τον πραγματικό υπαίτιο της εξαθλίωσης, που είναι το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το κράτος και το κεφάλαιοκαι να καλλιεργήσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στρέφοντας τη βία στο εσωτερικό της εκμεταλλευόμενης τάξης και ακόμα πιο πολύ εναντίον των γυναικών της κοινωνικής βάσης, του πλέον υποτιμημένου και εκμεταλλευόμενου κομματιού της κοινωνίας.Η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που συνιστά -μεταξύ των άλλων- ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της θέσης της γυναίκας στην εργασία και η ολοένα και εντεινόμενη βία και εκμετάλλευση,κυρίως μέσω των κυκλωμάτων trafficking,σε βάρος των περιθωριποιημένων γυναικών, των τοξικοεξαρτημένων, των μεταναστριών και των προσφύγων συμβάλλουν στην επίταση της ταξικής καταπίεσης των γυναικών.Μια συνθήκη που αναμένεται να διογκωθεί όσο η συνολική χρεοκοπία του συστήματος σε κάθε πεδίο αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμα της στο κοινωνικό πεδίο διαμορφώνοντας συνθήκες ακραίας σήψης και παρακμής.
Η 25η Νοέμβρη αποτελεί μια, καθεστωτικά καθιερωμένη από τον ΟΗΕ, ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών-δήθεν-τιμώντας τις τρεις αγωνίστριες αδερφές Μιραμπαλ, οι οποίες το 1991, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ' εντολή του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία. Το επίσημο κράτος και ο «θεσμικός φεμινισμός» θα βρουν ξανά την ευκαιρία να υποσχεθούν θέσεις εξουσίας και κύρους, προοπτική κοινωνικής ανέλιξης για τις γυναίκες και στην καλύτερη περίπτωση θα εγκαινιάσουν κανέναν ξενώνα κακοποιημένων γυναικών για να έχουν άλλοθι στην αναπαραγωγή της γυναικείας καταπίεσης στην οποία συμβάλλουν καθημερινά.
Από την πλευρά μας, (οι αγωνιζόμενες και οι αγωνιζόμενοι,)αντιλαμβανόμαστε πως ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία οφείλει να μην διεκδικεί απλά ισότιμη θέση με τους άντρες στην καταπίεση, σε ρόλους καταπιεστών ή καταπιεζόμενων, αλλά να είναι συνολικός, να είναι αντικαπιταλιστικός και αντικρατικός, καταδεικνύοντας ξεκάθαρα τους βασικούς υπαίτιους για την καλλιέργεια της βίας, του μίσους και του θανάτου σε βάρος των γυναικών της τάξης μας.
Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας μας είναι καθημερινός, ωστόσο η συλλογική μνήμη και η διατήρησή της στο σήμερα είναι διαρκές ζητούμενο των αγωνιστών και των αγωνιστριών. Για το λόγο αυτό,και την 25η Νοέμβρηκαι κάθε μέρα οφείλουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους με τα δικά μας αιτήματα, για τους δικούς μας αγώνες. Σήμερα πιο επιτακτικά από ποτέ. Μόνο με συλλογικούς, μαζικούς και μαχητικούς αγώνες μπορούμε να δώσουμε ουσιαστικές απαντήσεις και να υψώσουμε ισχυρά αναχώματα στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της έμφυλης βίας. Να δημιουργήσουμε δομές προστασίας και στήριξης των γυναικών που βιώνουν τις πτυχές της έμφυλης βίας στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι προκειμένου να ξεπεράσουν τα βιώματα τους και όλοικαι όλες μαζί να βγούμε στο δρόμο και να φωνάξουμε για όλα τα θύματα της πατριαρχίας, για κάθε γυναίκα της εργατικής τάξης που κακοποιήθηκε ή δολοφονήθηκε, να βγούμε στο δρόμο ενάντια σε ένα σύστημα που γεννά τους γυναικοκτόνους και τους βιαστές. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη καταπίεση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, για την ανατροπή του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση ενός κόσμου ελευθερίας, δικαιοσύνης και ισότητας.
ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ
Καλέσματα στις κινητοποιήσεις της 25ης Νοέμβρη
Αθήνα: πλατεία Κλαυθμώνος, 18:00
Θεσσαλονίκη: Στηρίζουμε την κινητοποίηση στο Άγαλμα Βενιζέλου, 18:00
Πάτρα: πλατεία Γεωργίου, 18:00 (στηρίζουμε το μπλοκ της «ανοιχτής συνέλευσης αγώνα ενάντια στην έμφυλη βία»)
Ξάνθη: πλατεία Αντίκα, 17:30 (στηρίζουμε το κάλεσμα από «συντρόφισσες ενάντια στην έμφυλη βία»)
Αλεξανδρούπολη: Αναγνωστήριο, 19:00
Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) | Πέλοτο, στο δρόμο για την αναρχία και τον κομμουνισμό (Ξάνθη) | Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη) | αναρχική ομάδα "δυσήνιος ίππος" (Πάτρα)
25η Νοεμβρίου: Αδερφή μου, εγώ σε πιστεύω!
Η φετινή 25η Νοεμβρίου, η διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, έρχεται, δυστυχώς, να βρει τις γυναίκες σε πολύ δυσμενείς συνθήκες. Οι 13 γυναικοκτονίες που έγιναν γνωστές μόνο το 2021 αποτελούν την πιο τραγική απόδειξη ότι η έμφυλη βία και κακοποίηση αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία. Η αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας την περίοδο του λοκντάουν έρχεται να ενισχύσει ακόμη περισσότερο αυτή τη θλιβερή διαπίστωση και να αναδείξει πως η πατριαρχία εξουσιάζει την καθημερινότητα μιας γυναίκας.
Η έμφυλη ανισότητα αποτελεί αφετηρία για τη δημιουργία ενός κομματιού το οποίο θα είναι πολύ πιο εκμεταλλεύσιμο και ευέλικτο και ταυτόχρονα πολύ πιο φοβισμένο ως συνέπεια σεξιστικών συμπεριφορών που μπορεί να κυμαίνονται από ένα σφύριγμα στο δρόμο, μέχρι και τη δολοφονία λόγω φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό συμπεριλαμβάνει και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα τα οποία η πατριαρχία αφήνει στο περιθώριο, βιώνοντας με τον πιο σκληρό τρόπο την διαφορετικότητά τους από τα κυρίαρχα πρότυπα.
Σε παγκόσμιο επίπεδο οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχουν δυσκολότερη πρόσβαση στην εκπαίδευση και την εργασία, τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλότερα, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η μερική απασχόληση είναι εντονότερες, ενώ εργάζονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό με χαμηλότερους μισθούς ή χωρίς ασφάλιση. Τη στιγμή που οι κοινωνικές δομές διαλύονται, οι γυναίκες σηκώνουν ταυτόχρονα το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας του σπιτιού και των μελών της οικογένειας, με αρνητικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους.
Ο νόμος Χατζηδάκη έρχεται να εντείνει ακόμη περισσότερο αυτό το φαινόμενο μέσω της απελευθέρωσης του ωραρίου ως συνέπεια της τηλεργασίας και της απουσίας οποιασδήποτε δικλείδας ασφαλείας απέναντι στις υπερωρίες και την εντατικοποίηση της δουλειάς. Ενώ ταυτόχρονα στον ίδιο νόμο αναφέρεται, ότι σε περιπτώσεις καταγγελίας σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, ένας από τους δύο θα απομακρύνεται από τον χώρο εργασίας, χωρίς να μεριμνά αν αυτός θα είναι ο θύτης ή το θύμα.
Ιδιαίτερα στους χώρους των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, ο σεξισμός διαπερνά το σύνολο του κλάδου. Το κυρίαρχο πατριαρχικό αφήγημα θέλει μια γυναίκα προγραμματίστρια λιγότερο ικανή από έναν άντρα και μια γυναίκα τηλεφωνήτρια πιο ευχάριστη για τους πελάτες στην άλλη άκρη του ακουστικού. Είναι πολλές μάλιστα οι εταιρείες εκείνες που χτίζουν την υποτιθέμενη συμπεριληπτική εικόνα τους διατρανώνοντας πως οι χώροι τους είναι ένα safe space για γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ενώ στην πραγματικότητα διατηρούν τις διακρίσεις και την σκληρή εκμετάλλευση του συνόλου των εργαζομένων.
Όμως αυτή η ζοφερή πραγματικότητα δημιουργεί, πέρα από τάσεις υποταγής, και τάσεις χειραφέτησης που έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ριζοσπαστικοποίησης των γυναικών και των θηλυκοτήτων ευρύτερα. Το βλέπουμε στην Πολωνία, το βλέπουμε στην Αργεντινή. Το βλέπουμε κι εδώ. Το κύμα καταγγελιών για παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις στον πολιτισμό και τον αθλητισμό είναι αποτέλεσμα ενός συνολικού ρεύματος αντίδρασης απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.
Ο αγώνας των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη καταπίεση δεν μπορεί παρά να έρχεται σε σύγκρουση με τον πυρήνα της ίδιας της εκμετάλλευσης. Τα αιτήματα για κρατικές δομές υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας, για κοινωνικές δομές προστασίας της μητρότητας και φροντίδας του παιδιού, για κατάργηση της ανεργίας και της επισφάλειας, για σταθερή εργασία με αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη δικαιώματα, για συνολική κατάργηση των ανισοτήτων και των διακρίσεων, της αυτοδιάθεσης του σώματος και της ελεύθερης έκφρασης, αφορούν όλο το σύνολο της εργατικής τάξης και ανοίγουν το δρόμο για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Εμείς στεκόμαστε στο πλάι κάθε γυναίκας και κάθε θηλυκότητας που βιώνει τη βία και την κακοποίηση και καλούμε όλες αυτές τις γυναίκες και υποκείμενα να σπάσουν τη σιωπή τους και να απευθυνθούν σε σωματεία και αγωνιστικές και φεμινιστικές συλλογικότητες για να μπει ένα φρένο σε τέτοια περιστατικά. Ο συλλογικός δρόμος είναι ο μόνος νικηφόρος!
25 Νοεμβρίου, 6.30μμ πλατεία Κλαυθμώνος
Radical I.T.
ΝΑΡ-νΚΑ: 25η Νοέμβρη | Αγώνας ενάντια στην έμφυλη βία!
Η 25η Νοέμβρη έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια μέρα για την εξάλειψη της βίας ενάντια στις γυναίκες. Μια επέτειος που θα έπρεπε να φαίνεται αδιανόητη στον 21ο αιώνα της «ισότητας». Και όμως είναι όσο ποτέ επίκαιρη.
Κωνσταντίνα, Καρολάιν, Γαρυφαλλιά: 13 γυναικοκτονίες μόνο για το 2021. Εκατοντάδες καταγγελίες για περιστατικά έμφυλης βίας. Παράλληλα ο εξαναγκαστικός εγκλεισμός του επιβαλλόμενου lockdown στο πλαίσιο της πανδημίας έφερε και ραγδαία αύξηση -σύμφωνα με επίσημα στοιχεία- των περιστατικών ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας. Η τελευταία χρονιά σημαδεύτηκε από την ένταση παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών που είχαν στόχο τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά ταυτόχρονα και από τις φωνές των επιζωσών που βγήκαν στο προσκήνιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ελληνικό #metoo που εμφανίστηκε με αφορμή την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου και οδήγησε σε ένα ντόμινο καταγγελιών που βρήκαν επιτέλους χώρο για να ακουστούν.
Τα φαινόμενα έμφυλης βίας δεν είναι κάτι καινούργιο, ωστόσο όσο βαθαίνει η εκμετάλλευση τόσο εντείνεται και η καταπίεση. Ζούμε σε μια περίοδο πολύμορφης καπιταλιστικής κρίσης όπου οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, οι σεξουαλικές και άλλες κακοποιήσεις αυξάνονται. Παράλληλα, η εργασιακή εκμετάλλευση εντείνεται ιδιαίτερα για τις γυναίκες, όπως και οι κάθε είδους αποκλεισμοί για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Οι καταγγελίες για κακοποιητική συμπεριφορά στους εργασιακούς χώρους πυκνώνουν. Ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη που υποτίθεται ότι ενσωματώνει οδηγία της ΕΕ για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας στους χώρους εργασίας, επί της ουσίας ανοίγει το δρόμο για απολύσεις όσων καταγγέλλουν τέτοια περιστατικά, ενώ συνολικά η αύξηση του εργάσιμου χρόνου μέσω της αύξησης της υπερεργασίας και της πρακτικής κατάργησης του 8ωρου πλήττει διπλά τις γυναίκες που ως επί το πλείστον αναλαμβάνουν το φόρτο της αναπαραγωγικής εργασίας στο σπίτι. Την ίδια στιγμή που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μας πείσουν για το «δημοκρατικό» και υπέρ των δικαιωμάτων πρόσωπο του καπιταλισμού λέγοντας μας να «μιλήσουμε», δε χάνουν ευκαιρία να συγκαλύψουν, να τρομοκρατήσουν, να πνίξουν τις φωνές των καταπιεσμένων. Ενδεικτική είναι η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, η ένταση της κρατικής καταστολής σε όλα τα επίπεδα που οδήγησε και σε συλλήψεις φεμινιστριών στην περσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την 25η Νοέμβρη, ο σεξισμός των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, η δολοφονία του Ζακ που ακόμη δεν έχει βρει δικαίωση και χιλιάδες άλλα παραδείγματα.
Ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει την κρίση του και να αυξήσει τα κέρδη του επιτίθεται σε κάθε κατακτημένο δικαίωμα. Εμπορευματοποιεί και αντικειμενοποιεί το γυναικείο σώμα, πρώτα απ' όλα, διαμέσου της βιομηχανίας της μόδας και του θεάματος προβάλλοντας έμφυλα καταπιεστικά πρότυπα και ρόλους. Ταυτόχρονα, στο έδαφος της κοινωνικής βαρβαρότητας που προκαλεί, εντείνονται νεοφασίζουσες, σεξιστικές και πατριαρχικές σχέσεις, αντιλήψεις και πρακτικές. Αναπαράγονται νεομεσαιωνικές αντιλήψεις της γυναίκας «ιδιοκτησίας» του συζύγου, της γυναίκας αντικειμένου επιβολής συγκεκριμένων συμπεριφορών και τρόπων ζωής που οδηγεί από επικίνδυνες νεοπουριτανικές συμπεριφορές μέχρι κτηνώδεις πράξεις βίας, βιασμών ακόμα και δολοφονιών. Αυτές αποτυπώνονται και σε νομοθετικές προσπάθειες όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων σε μια σειρά χώρες του κόσμου, ο νόμος για τη συνεπιμέλεια στην Ελλάδα, αλλά και οι προσπάθειες κύκλων του αστικού πολιτικού συστήματος, μεγάλων επιχειρήσεων και της εκκλησίας να «νουθετήσουν» τη γυναίκα για το ρόλο της.
Απέναντι σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα που οξύνθηκε και εξαιτίας της καταστροφικής διαχείρισής της πανδημίας του covid 19 από τις αστικές κυβερνήσεις, αναπτύσσεται ένα πολύμορφο, ζωντανό, ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα που επιχειρεί να αντιπαλέψει κάθε μορφή βίας ενάντια σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Η ανάπτυξη αυτού του κινήματος και στη χώρα μας ενθάρρυνε τις καταγγελίες των επιζωσών της έμφυλης βίας και προκάλεσε μια πληθώρα κινητοποιήσεων και αντιδράσεων απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Η σιωπηρή οργή έγινε δυνατή κραυγή και σύνθημα ενάντια στην καπιταλιστική και έμφυλη βία.
Ο αγώνας ενάντια στη βία και την έμφυλη καταπίεση δεν μπορεί παρά να έρχεται σε σύγκρουση με τον πυρήνα της ίδιας της εκμετάλλευσης και συνολικά με τον ίδιο τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας που αναπαράγει και εντείνει την έμφυλη βία και τις διακρίσεις, επιδιώκοντας παράλληλα να διχάσει την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους. Το ΝΑΡ για τη Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νΚΑ αντιτάσσουμε τη κοινή πάλη των καταπιεσμένων, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, ενάντια στις σεξιστικές διακρίσεις, την έμφυλη βία, τις πατριαρχικές αντιλήψεις, σχέσεις και πρακτικές. Αυτή η διάσταση της πάλης αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα ενός σύγχρονου προγράμματος για τη κομμουνιστική απελευθέρωση και ενός αντίστοιχου κινήματος που θα σπάσει τα δεσμά και των έμφυλων διακρίσεων. Για μια νέα ποιότητα στις σχέσεις των ανθρώπων βασισμένη στην ισοτιμία, τον αλληλοσεβασμό, την αυτοδιάθεση του σώματος και συνολικά της ανθρώπινης προσωπικότητας. Για μια κοινωνία χειραφέτησης και ελευθερίας.
Η πάλη ενάντια στην έμφυλη βία και καταπίεση μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος στην προσπάθεια του να ανασυγκροτηθεί ταξικά, αγωνιστικά και πολιτικά, σε αλληλεπίδραση με τα ριζοσπαστικά και ταξικά τμήματα του φεμινιστικού κινήματος. Για σωματεία, Φοιτητικούς Συλλόγους και συνολικά φορείς του κινήματος που θα έχουν στα διεκδικητικά τους πλαίσια και στη πρακτική τους το χτύπημα των έμφυλων διακρίσεων. Απαιτούμε:
- να δοθούν εδώ και τώρα λεφτά για να ανοίξουν ξενώνες φιλοξενίας επιζωσών έμφυλης βίας.
- να ανοίξουν ιατροδικαστικά κέντρα σε κάθε νομό.
- την παροχή δημόσια δωρεάν ιατρικοφαρμακευτική, νομική, ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη στα επιζώντα άτομα έμφυλης βίας.
- να σταματήσει η απαράδεκτη πρακτική της αστυνομίας που όταν δεν αδιαφορεί για καταγγελίες έμφυλης βίας δυσκολεύει τα θύματα να καταγγείλουν αυτά που έχουν βιώσει.
- να αναγνωριστεί νομικά ο όρος της γυναικοκτονίας.
Ο συλλογικός δρόμος είναι ο μόνος νικηφόρος! Καμία μόνη - καμία λιγότερη!
Καλούμε σε συμμετοχή στη φεμινιστική κινητοποίηση την Πέμπτη 25/11 στις 18.30 στην Κλαυθμώνος.
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
24/11/2021
Μέχρι τον καιρό των πεταλούδων…
25 Νοεμβρίου 1960: Οι τρεις Δομινικανές αδελφές Μιραμπάλ, πολιτικές αγωνίστριες γνωστές και ως Las Mariposas/ Πεταλούδες, που σχημάτισαν αντιστασιακό κίνημα κατά του δικτάτορα Τρουχίλο -γνωστού για την "συνήθεια" του να απαγάγει και να βιάζει νεαρές γυναίκες και κορίτσια- βασανίζονται, ξυλοκοπούνται και στραγγαλίζονται μέχρι θανάτου για την πολιτική τους δράση. Η τριπλή γυναικοκτονία πυροδότησε τις διαμαρτυρίες που τελικά οδήγησαν στην πτώση του Δικτάτορα Τρουλίχιο έξι μήνες μετά. Η 25η Νοεμβρίου καθιερώνεται έκτοτε από γυναικείες οργανώσεις ως Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Περισσότερο από μισό αιώνα μετά, τα πράγματα δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει επαρκώς, με την έμφυλη βία να αποτελεί σταθερά έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την ζωή και την υγεία των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ υποκειμένων. Οι συνθήκες οξυμένης κοινωνικοπολιτικής και υγειονομικής κρίση, τις οποίες βιώνουμε σήμερα μετά από ενάμιση χρόνο εγκλεισμού και κοινωνικής απομόνωσης, αποτυπώνονται στις ζωές των έμφυλων υποκειμένων σε διαφορετική ένταση και με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τις ταυτότητες και τις καταπιέσεις που φέρει και υφίσταται το κάθε υποκείμενο. Δυστυχώς, μία μέρα αλλά και ένα κείμενο δεν είναι αρκετά για να αναδείξουν την πραγματικότητα της έμφυλης βίας, εντός της οποίας εντάσσεται ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών: από ακραίες μορφές σωματικής βίας, όπως ξυλοδαρμοί, βιασμοί και γυναικοκτονίες, μέχρι τον εκφοβισμό, την ψυχολογική βία και τον οικονομικό έλεγχο.
Τα έμφυλα υποκείμενα στο σπίτι, στον δρόμο και στην δουλειά πλήττονται διαρκώς είτε ευρισκόμενα αντιμέτωπα με άνιση οικονομική ή επαγγελματική μεταχείριση είτε επωμιζόμενα κατ'αποκλειστικότητα τα οικογενειακά βάρη, έχοντας το "μονοπώλιο" της φροντίδας. Ετσι, ο θεσμός της οικογένειας όπως διαμορφώνεται στο υπάρχον καπιταλιστικό και πατριαρχικό πλαίσιο εμπεδώνει εξουσιαστικούς μηχανισμούς που αναπαράγουν σχέσεις επιβολής, πειθάρχησης και συντηρητισμού. Η συζήτηση σχετικά με την συνεπιμέλεια που είδαμε να εξελίσσεται το προηγούμενο διάστημα ήρθε να υπογραμμίσει ακριβώς αυτό, πως το ίδιο το κράτος μέσω της οικογένειας συνθέτει καταπιεστικά αδιέξοδα περιβάλλοντα για τις γυναίκες. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η παντελής έλλειψη κρατικής πρόνοιας για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας (ανεπάρκεια ξενώνων και δομών δωρεάν νομικής εκπροσώπησης, απουσία αντανακλαστικών του δικαστικού συστήματος και μέριμνας για την γρήγορη έκδοση και τήρηση ασφαλιστικών μέτρων). Τα θύματα καλούνται, λοιπόν, συχνά να διαλέξουν μεταξύ της φυσικής ή οικονομικής επιβίωσης τους και της σωματικής τους ακεραιότητας. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που τα θύματα καταφέρνουν να βρουν το θάρρος να καταγγείλουν τα σε βάρος τους περιστατικά, συχνά αντιμετωπίζονται με υποτιμητικά ή αποτρέπονται από τις αρμόδιες αρχές από το να ολοκληρώσουν την καταγγελία και υπόκεινται σε εκ νέου ψυχολογική κακοποίηση στο αστυνομικό τμήμα. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα περιστατικά για τα οποία έχει γίνει γνωστό ότι η αστυνομία ήταν ενήμερη καιρό πριν αλλά δεν ανέλαβε κάποια δράση για να προστατεύσει τα θύματα, με ορισμένα από αυτά να καταλήγουν μέχρι και σε γυναικοκτονίες.
Ηδη πριν το πέρας του 2021, μετράμε στην Ελλάδα δεκατρείς γυναικοκτονίες, ενώ και τα καταγεγραμμένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Αντίστοιχη είναι η εικόνα και σε διεθνές επίπεδο. Άλλωστε οι γυναικοκτονίες δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά αλλά εκφάνσεις και συμπτώματα του πατριαρχικού συστήματος βάσει του οποίου οργανώνονται οι κοινωνίες μας. Τόσο οι γυναίκες όσο και άλλες πληττόμενες κοινωνικές ομάδες που δεν συμμορφώνονται με τα έμφυλα πρότυπα τοποθετούνται πάντα σε θέση υποτελή και υποχρεούνται να συμμορφώνονται με τις επιταγές του κυρίαρχου. Δεν έχουν δηλαδή την εξουσία επι των σωμάτων τους ούτε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή τους και έτσι η άρνηση τους δεν γίνεται δεκτή. Η προσπάθεια τους μάλιστα να καθορίσουν οι ίδιες την πορεία τους και να αποκτήσουν των έλεγχο των ζωών τους συχνά τιμωρείται με εξόντωση τους. Ο αγώνας του φεμινιστικού κινήματος για την ανάδειξη του φαινομένου έχει καταφέρει να το θέσει πλέον εμφατικά στον δημόσιο διάλογο δίνοτας ορατότητα αφενός στα θύματα και αφετέρου στο φεμινιστικό αίτημα για την νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας. Ταυτόχρονα, σημαντική είναι η προσπάθεια να ανατραπεί το πατριαρχικό αφήγημα περί "εγκλημάτων πάθους και τρέλας" όπως αυτο παρουσιάζεται μέσα από τα αστικά ΜΜΕ σε μία προσπάθεια "ξεπλύματος και θυματοποίησης" των δραστών.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες και την έλλειψη στήριξης που αντιμετωπίζουν οι θηλυκότητες καταφέρνουν να βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν τον αγώνα τους για την εξάλειψη της έμφυλης βίας και ιδιαίτερα φέτος με το ξέσπασμα του κινήματος #metoo στην Ελλάδα φάνηκε ότι σιγά σιγά ο φόβος αρχίζει να μειώνεται. Έτσι σταδιακά η συζήτηση για την έμφυλη βία εξελίσσεται και τα θύματα βρίσκουν στήριξη το ένα στο άλλο με αποτέλεσμα να κοινοποιούν τα περιστατικά που τους συμβαίνουν σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Οι επιζώσες πλέον ενώνονται και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν συλλογικά τους θύτες, όπως και συνολικότερα το πατριαρχικό σύστημα επιβολής στην αυτοδιάθεση των έμφυλων υποκειμένων. Αυτό αποτυπώνεται και μέσω της αύξησης των φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεων και ομάδων αλλά και με την πιο μαζική, το τελευταίο διάστημα, συμμετοχή στις φεμινιστικές δράσεις από διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους .
Γνωρίζοντας ότι ο δρόμος για την χειραφέτηση των κοινωνιών δεν μπορεί παρά να είναι και φεμινιστικός αφενός στηρίζουμε το φεμινιστικό κίνημα παλεύοντας για την ισότητα γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ σε επίπεδο λόγου και δρόμου αφετέρου πρέπει να καταστήσουμε τον φεμινισμό ζήτημα καθημερινότητας υιοθετώντας πρακτικές συμπεριληπτικές ενάντια σε διακρίσεις και σεξισμό. Έχοντας γαλουχηθεί σε κοινωνίες πατριαρχικές γνωρίζουμε ότι ο φόβος αλλά και ο σεξισμός είναι βαθιά ριζωμένοι. Ήδη τα προηγούμενα χρόνια αλλά ακόμα πιο έντονα από εδώ και πέρα θα κληθούμε να τσακίσουμε τον σεξιστή μέσα μας, να μιλήσουμε οι ίδιες και να σταθούμε δίπλα σε καταγγέλλουσες και θύματα. Για να μην μείνει Καμία μόνη της. Για να μην μετρήσουμε Καμία λιγότερη!
Την Πέμπτη 25 Νοέμβρη θα είμαστε εκεί και για αυτές που δεν είναι πια μαζί μας!
Δίνουμε ραντεβού στις 18:30 στην πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα και στηρίζουμε τα πανό των φεμινιστικών οργανώσεων. Στη Θεσσαλονίκη στις 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου. Στα Χανιά στις 18:30 στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς. Στο Ρέθυμνο στις 20:00 στο Δημαρχείο.
Αναμέτρηση, Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά