kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση & την κρατική θανατοπολιτική

ΠΟΡΕΙΑ: ΠΕΜΠΤΗ 11/11 ΣΤΙΣ 18:30 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΆΡΤΗΜΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς και ενάμιση χρόνο μετά την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα. Η σωρεία αντικοινωνικών και αντεκπαιδευτικών νομοσχεδίων που ψηφίστηκαν το προηγούμενο διάστημα, ως συνέχεια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που επιχειρούν οι κυρίαρχοι εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν φέρει σαρωτικές αλλαγές στους χώρους εκπαίδευσης και ειδικότερα στα πανεπιστήμια. Οι αλλαγές αυτές συνιστούν μια ολομέτωπη επίθεση σε βάρος των φοιτητών και ειδικότερα σε βάρος εκείνων που ανήκουν στα κατώτερα οικονομικά στρώματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι φοιτητές επωμιζόμαστε για ακόμη μια φορά τα υγειονομικά, οικονομικά και κοινωνικά απότοκα της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Έχοντας περάσει ήδη τρία εξάμηνα τηλε-εκπαίδευσης και τέσσερις τηλεξεταστικές περιόδους, κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες διαβίωσης, επαίδευσης και εξέτασης, παραμένει ακόμα εξαιρετικά αμφίβολο το αν και με ποιόν τρόπο θα βρούμε τις σχολές ανοιχτές για όλους το επόμενο διάστημα.

Από την πρώτη στιγμή, η έλευση της υγειονομικής κρίσης κατέστησε σαφές ότι το κράτος αδιαφορεί πλήρως για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, αφού δεν έχει λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αφού προηγουμένως είχε φροντίσει να υποβαθμίσει και να διαλύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, κατά την περίοδο της πανδημίας το κράτος δεν προχώρησε ποτέ σε ουσιαστικά μέτρα αναχαίτησης της πανδημίας, όπως η δημιουργία νοσοκομείων και κλινών ΜΕΘ, η πρόσληψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, η λήψη μέτρων προστασίας για τους εργαζομένους κ.ο.κ. Αντίθετα, επέλεξε την επιβολή αλλεπάλληλων lockdown χωρίς πραγματικό υγειονομικό αποτέλεσμα, την καταστολή και την προώθηση του αφηγήματος της «ατομικής ευθύνης», μέσω του οποίου επιδίωξε από την πρώτη στιγμή να μετακυλίσει τις ευθύνες για την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας στην ίδια την κοινωνία. Έτσι, ενώ ήταν ολοφάνερο σε όλους μας ότι το κράτος φέρει αποκλειστικά την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, αυτοί προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι άλλοτε «έφταιγαν» οι διαδηλωτές, άλλοτε οι απεργοί, άλλοτε οι φοιτητές, ακόμα και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία.

Το ζήτημα του εμβολιασμού που έχει προκύψει τους τελευταίους μήνες αποτελεί ένα μνημείο υποκρισίας από τη μεριά των κυρίαρχων. Είναι δεδομένο ότι, όσο και αν κόπτεται για το αντίθετο, το κράτος δεν ενδιαφέρθηκε ξαφνικά για την προστασία της ζωής των από τα κάτω. Αφού έθρεψε τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας και τον ανορθολογισμό, σήμερα εργαλειοποιεί το αγαθό του εμβολιασμού και μέσω αυτού αφενός επιδιώκει να επαναφέρει το αφήγημα της ατομικής ευθύνης και να βρει την τέλεια δικαιολογία προκειμένου να μην προχωρήσει σε κανένα ουσιαστικό μέτρο αντιμετώπισης της πανδημίας κι αφετέρου προωθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό για να μη στραφεί σύσσωμη η κοινωνική οργή των από τα κάτω προς το μέρος των υπεύθυνων για τη τραγική διαχείριση της πανδημίας, που δεν είναι άλλοι από το κράτος και το κεφάλαιο. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί η νέα τροπολογία που υποχρεώνει τους ανεμβολίαστους φοιτητές σε δύο rapid tests εβδομαδιαίως, ενώ ταυτόχρονα καταργεί την δωρεάν διενέργειά τους, με αποτέλεσμα να μετακυλίεται το κόστος αυτών στις πλάτες των φοιτητών όσο κερδοφορούν οι ιδιωτικές κλινικές. Η κατάργηση του δωρεάν διαγνωστικού ελέγχου εν μέσω του τετάρτου κύματος της πανδημίας είναι ενδεικτική της αδιαφορίας και της υποκρισίας των κυρίαρχων.

Μέσα σε μια τόσο δύσκολη και δυστοπική περίοδο για την κοινωνική πλειοψηφία, οι φοιτητές είμαστε επίσης αντιμέτωποι με την εφαρμογή του νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη που φέρνει πειθαρχικές διώξεις, διαγραφές και μπάτσους στις σχολές αλλά και με την καθιέρωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής που απέκλεισε 40.000 μαθητές από τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Οι τελευταίες αυτές κινήσεις από την πλευρά του κράτους αποτελούν άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των αντικοινωνικών διατάξεων σε βάρος των φοιτητών και συνολικότερα των από τα κάτω. Η καθιέρωση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ) αποτελεί βασικό πυλώνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια. Ο αποκλεισμός 40.000 μαθητών από τα πανεπιστήμια, από τη μία εξυπηρετεί την κερδοφορία των ιδιωτικών κολλεγίων, σε βάρος της δημόσιας εκπαίδευσης που συνεχώς υποβαθμίζεται και από την άλλη εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, καθώς χιλιάδες μαθητές που θα αποκλειστούν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση θα αναγκαστούν να βγουν στην αγορά εργασίας με μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο, θα γίνουν βορά στα σχέδια του κεφαλαίου και στις ανάγκες του για φτηνό εργατικό δυναμικό. Συγχρόνως, οι ριζικές αλλαγές που έφερε η ΕΒΕ όχι μόνο άφησαν τμήματα με ελάχιστους έως και καθόλου εισακτέους, με απότοκο να οδηγηθούν σε μελλοντικό κλείσιμο ή συγχώνευση, αλλά συμβάλλουν στη μετατροπή των σχολείων σε εξεταστικά κέντρα εντείνοντας το αίσθημα ανταγωνισμού μεταξύ των μαθητών, καθώς αυτοί καλούνται όλο και περισσότερο να αποδεικνύουν συνεχώς την «αξία» τους και την «ικανότητά» τους, μεταφέροντας την κουλτούρα του ελιτισμού και της «αριστείας» στο πανεπιστήμιο. Παράλληλα, οι εντατικοποιημένοι αυτοί ρυθμοί σπουδών σε συνδυασμό με τους ελάχιστους εισακτέους απονεκρώνουν τα πανεπιστήμια και επιδιώκουν να τα μετατρέψουν σε ένα στείρο ακαδημαϊκό περιβάλλον όπου δεν θα έχει θέση η πολιτική ζύμωση, οι συνελεύσεις και ο συνδικαλισμός.

Μαζί με την ΕΒΕ, κεντρική θέση στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου σε βάρος των φοιτητών και της κοινωνίας συνολικότερα κατέχει και ο νόμος Κ-Χ, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την ελεγχόμενη είσοδο στους χώρους των πανεπιστημίων, την επιτήρηση μέσω καμερών όλων των χώρων των ιδρυμάτων, την συγκρότηση «Επιτροπής Ασφάλειας και Προστασίας», την αναβάθμιση του πειθαρχικού κώδικα καθώς και τη συγκρότηση της ομάδας προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ). Με τα παραπάνω, το κράτος επιδιώκει την εγκληματοποίηση κάθε αγωνιστικής δράσης των φοιτητών που αντιτάσσονται στα αναπτυξιακά πλάνα του κράτους και του κεφαλαίου για περαιτέρω διεύρυνση των ταξικών φραγμών και για τη δημιουργία πανεπιστημίου όπου η φοίτηση θα είναι προνόμιο των λίγων και οι βασικές ανάγκες για σίτιση, στέγαση και μετακίνηση θα εμπορευματοποιούνται πλήρως. Η παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια και η αναβάθμιση των ποινών έχουν ως ξεκάθαρο στόχο το τσάκισμα των φοιτητικών αντιστάσεων, την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού, το σπάσιμο φοιτητικών καταλήψεων και άλλων μέσω αγώνα, επιβάλλοντας μια συνθήκη όπου θα βασιλεύει «ο νόμος και η τάξη» της αγοράς, «ο νόμος και η τάξη» που επιβάλλουν οι εξουσιαστές.

Οι αλλαγές, όμως, που έχουν συντελεστεί στα πανεπιστήμια δεν μένουν στις αντιδραστικές διατάξεις που αναφέρθηκαν ήδη αλλά προχωρούν παραπέρα και χτυπάνε κάθε πτυχή της ζωής των φοιτητών. Οι νόμοι που πέρασαν το προηγούμενο διάστημα ορίζουν το όριο φοίτησης ν+2 για τις σχολές τεταρτοετούς φοίτησης και ν+3 για όσες απαιτούν περισσότερα έτη σπουδών, το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα τις μαζικές διαγραφές φοιτητών. Πρόκειται για ένα ξεκάθαροα εκδικητικό μέτρο που έρχεται να κουμπώσει με τα όρια δήλωσης, τις αλυσίδες μαθημάτων και έχει ως στόχο να πειθαρχήσει τους φοιτητές και να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε εκκολαπτήριο υπερεξειδικευμένων, πειθήνιων κι ευέλικτων εργαζόμενων που θα είναι παραγωγικοί για τη διασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής κερδοφορίας των αφεντικών και υποταγμένοι στις προσταγές και τις ορέξεις τους. Στην πραγματικότητα τιμωρείται μέσω διαγραφής όποιος φοιτητής δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στους όλο και πιο εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών, τιμωρείται όποιος φοιτητής σε αυτή την ταξικά διαρθρωμένη κοινωνία έτυχε να ανήκει στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και δεν μπορεί να καλύψει το όλο και μεγαλύτερο κόστος φοίτησης. Τιμωρείται όποιος φοιτητής θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα του να ορίζει ο ίδιος τους ρυθμούς που θα σπουδάζει και τα χρόνια που θα χρειαστούν για να λάβει το πτυχίο του, από τη στιγμή που το ίδιο το σύστημα είναι αυτό που ωθεί πολλούς από μας στην εκβιαστική συνθήκη της μαύρης, ανασφάλιστης εργασίας για να βγάζουμε τα προς το ζην, έτσι ώστε να μπορούμε να σπουδάζουμε ταυτόχρονα. Τιμωρείται ουσιαστικά κάθε φοιτητής είτε λόγω της αδυναμίας του να ανταπεξέλθει οικονομικά στις σπουδές του, είτε για τις μη παραγωγικές προσωπικές του επιλογές όσον αφορά τις σπουδές και τη ζωή του, με βάση το ελιτίστικο ιδεολόγημα περί «αριστείας».

Μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη που περιγράφεται και αναλογιζόμενοι την επίθεση που δεχόμαστε, είναι αναγκαίο εμείς οι ίδιοι οι φοιτητές να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αγωνιστούμε για τα συμφέροντά μας. Κόντρα στην όξυνση των ταξικών φραγμών, κόντρα στην αποστείρωση των πανεπιστημίων και την απονεύρωση των αγώνων εντός και εκτός των σχολών, κόντρα στην ποινικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και την καταστολή των διαδηλώσεων, να εμπνευστούμε από τους αγώνες του παρελθόντος και να πιάσουμε το νήμα της αντίστασης και του αγώνα. Από το Πολυτεχνείο του 73', τις δυναμικές κινητοποιήσεις το 06'-07' με το νόμο Γιαννάκου, και το '11 με το νόμο Διαμαντοπούλου να θυμηθούμε ότι τίποτα δε μας χαρίστηκε, όλα κερδίζονται με αγώνες. Η προσωρινή αναστολή του μέτρου για την είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια είναι αποτέλεσμα των δυναμικών κινητοποιήσεων που πραγματοποίησε το φοιτητικό κίνημα όλους τους προηγούμενους μήνες. Να διεκδικήσουμε την δια ζώσης διεξαγωγή των μαθημάτων χωρίς εκβιαστικές τακτικές που βγάζουν λάδι την κρατική θανατοπολιτική και διαιρούν τους από τα κάτω, να διεκδικήσουμε να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των φοιτητών (δωρεάν rapid tests, μάσκες, αντισηπτικά, ύπαρξη ευρύχωρων αεριζόμενων αιθουσών, διεξαγωγή των μαθημάτων με λιγότερους φοιτητές ανά αίθουσα, τακτικό καθαρισμό των χώρων και πραγματοποίηση διαλλειμάτων ανά τακτά χρονικά διαστήματα κ.ο.κ). Απέναντι στην κουλτούρα της ηττοπάθειας, του ατομικισμού και της ανάθεσης να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Να μετατρέψουμε τις σχολές σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης. Όσο το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα θα συνεχίσει να συμβάλλει στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης στο χώρο των πανεπιστημίων τόσο εμείς, με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες - στη βάση - καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις και όχημα τον αυτόνομο και μαχητικό φοιτητικό - ταξικό συνδικαλισμό, θα υπερασπιζόμαστε με κάθε κόστος τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας.

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΒΑΣΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ

ΚΑΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ - ΦΟΙΤΗΤΩΝ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

πηγή : https://www.facebook.com/permalink.php?story_…