Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021 στις 17.30
Πορεία 17 Νοέμβρη
Η κατάσταση εξαίρεσης που επιβάλλεται απέναντι στο διαφορετικό, τον αδύναμο, τον Άλλο, έχει μοναδικό σκοπό να νομιμοποιήσει την απόλυτη εξουσία του κράτους, να ορίζει ποια ζωή αξίζει να βιωθεί και ποια όχι. Αυτό αποτελεί και τη θανατοπολιτική του Κράτους και μία νέα κανονικότητα του Θανάτου, με τις Δυνάμεις "Ασφαλείας" να συνεχίζουν να δολοφονούν ακάθεκτα, ενώ καθημερινά ακούμε για βίαια pushbacks ανθρώπων, μια ξεκάθαρη πλέον κυβερνητική επιλογή.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
17 Νοέμβρη, όλοι/ες στη Διαδήλωση του Πολυτεχνείου
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ!
17 Νοέμβρη, όλοι/ες στη Διαδήλωση του Πολυτεχνείου
Αθήνα: 14:30 πλατεία Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη: 17:00 Πολυτεχνείο
Ιωάννινα: 18:00 Δόμπολη
Πάτρα: 18:00 Παράρτημα
48 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και η σημασία και τα διδάγματά της παραμένουν σήμερα επίκαιρα περισσότερο παρά ποτέ. Κι αυτό γιατί η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, έχουν υποστεί τεράστια δεινά από την οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, τις άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τα μνημόνια, την πανδημία, τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» που οφείλονται στην καταστροφή του περιβάλλοντος (που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και οι αστικές κυβερνήσεις παγκόσμια δημιούργησαν) αλλά ταυτόχρονα και στην διάλυση των κρατικών υπηρεσιών προστασίας από αυτά.
Κυριολεκτικά, όλες οι κατακτήσεις, του Πολυτεχνείου και των μετέπειτα αγώνων, στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, στο δικαίωμα στην καθολική ασφάλιση, στην Παιδεία και την Υγεία, στη διεύρυνση των συνδικαλιστικών, δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στην ισότητα των γυναικών και στην αξιοπρέπεια των εργαζομένων, ξηλώνονται από τις άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές όλων των κυβερνήσεων εδώ και δεκαετίες.
Η κυβέρνηση της ΝΔ μετατρέπει τους εργαζόμενους σε σύγχρονους δούλους, ιδιωτικοποιεί πλήρως Παιδεία - Υγεία
Σε αυτή την τροχιά, η κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό μνημονιακό κόμμα και την εφαρμογή των μνημονίων από την κυβέρνησή του, της «πρώτης φοράς αριστερά», εγκαινίασε μια νέα άγρια επίθεση σε ότι έχει απομείνει από τα δικαιώματα των εργαζομένων και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Αξιοποίησε την πανδημία για να υλοποιήσει πληθώρα αντεργατικών επιθέσεων (με πολυάριθμες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου) στο βιοτικό επίπεδο, στις σχέσεις εργασίας και την τηλε-εργασία, στην υγεία και στην παιδεία, στα δημοκρατικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε το αντεργατικό έκτρωμα, τον νόμο Χατζηδάκη, που ξηλώνει ότι απέμεινε από το 5νθήμερο-8ωρο, αυξάνει τον αριθμό των υπερωριών και μειώνει την αμοιβή τους και κυρίως προωθεί τις ατομικές συμβάσεις εργασίας με το αφεντικό. Από την άλλη, προωθεί την παρέμβαση του κράτους στα συνδικάτα με έλεγχο και φακέλωμα των μελών τους, με την ηλεκτρονική συνέλευση και ψηφοφορία στις αρχαιρεσίες και στις αποφάσεις για απεργία, με το να καθιστά εύκολα κάθε απεργία παράνομη. Ο νόμος Χατζηδάκη, ήρθε να συμπληρώσει τη δημιουργία ενός Κράτους Έκτακτης Ανάγκης μετά τον νόμο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Η εφαρμογή του είναι στην ημερήσια διάταξη: στην απόπειρα μετατροπής των εργαζόμενων διανομέων στην e-food σε freelancer, στις δικαστικές αποφάσεις που έκριναν «παράνομη» την απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών από την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας.
Ο άξονας της πλήρους ιδιωτικοποίησης της Παιδείας και Υγείας αποτελεί πρωταρχικό στόχο της κυβέρνησης της ΝΔ, με τα αλλεπάλληλα νομοσχέδια που ψήφισε για την αξιολόγηση των σχολείων, την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα ΑΕΙ κ.ά. Καθόλου καλύτερα δεν είναι τα πράγματα για τη δημόσια υγεία, που με την υποχρηματοδότηση, τις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού, το κλείσιμο νοσοκομείων από την κυβέρνηση Σαμαρά, σήκωσε το βάρος της πανδημίας. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω δεν διατέθηκε για τη δημιουργία ΜΕΘ, για τις αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Τα νοσοκομεία μετατράπηκαν σε κλινικές Covid-19, αφήνοντας τις άλλες ασθένειες στον ιδιωτικό τομέα για όσους είχαν λεφτά ή στην τύχη τους. Δεν παρέλειψε να χρηματοδοτήσει αδρά τον ιδιωτικό τομέα της Υγείας και ετοιμάζεται να κλείσει περιφερειακά νοσοκομεία, να παραδώσει σε ιδιώτες τμήματα-«φιλέτα» των δημόσιων νοσοκομείων μέσω ΣΔΙΤ. Στόχος, να μετατραπούν η Παιδεία και η Υγεία από κοινωνικά αγαθά σε εμπορεύματα που θα αγοράζει όποιος έχει χρήματα.
Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ αποτελεί επίσης ένα σημαντικό βήμα για την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων της ΝΔ, που ξεπουλά ή καλύτερα χαρίζει στους άρπαγες ιδιώτες τη δημόσια περιουσία, την ώρα μάλιστα που οι αυξήσεις στην ενέργεια απειλούν την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων με τον παγωμένο χειμώνα και την πείνα.
Το κύμα ανατιμήσεων και ακρίβειας που έχει ήδη έρθει, πραγματικά δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την πενιχρή ελεημοσύνη των επιδομάτων που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Το φάσμα της φτώχειας αφορά μεγάλο μέρος των εργαζομένων, καθώς: «η Ελλάδα είναι από τα λίγα κράτη μέλη της ΕΕ στα οποία ο καθαρός μέσος μισθός μειώθηκε το 2020, ενώ είναι το μόνο κράτος-μέλος στο οποίο ο καθαρός μέσος μισθός είναι χαμηλότερος από αυτόν του 2010» ενώ «ο κατώτατος μισθός βρίσκεται κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας», σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ. Από την άλλη, οι έλληνες εργαζόμενοι έχουν το υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ απασχολούμενων που εργάζονται με παρατεταμένο ωράριο (πάνω από 49 ώρες την εβδομάδα) και το υψηλότερο ποσοστό μισθωτών που εργάζονται Σάββατο και Κυριακή. Επιπλέον, ένας στους τέσσερις εργαζόμενους, κυρίως στις μικρές επιχειρήσεις, αμείβεται με τον κατώτερο μισθό. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι υποαπασχολούμενοι που αμείβονται με χαμηλότερο μισθό από τον κατώτατο.
Η ΝΔ απέτυχε!
Η κυβέρνηση της ΝΔ απέτυχε σε μια σειρά ζητήματα, με πρώτα και κύρια την αντιμετώπιση της πανδημίας και την κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Η επιχείρηση «Ελευθερία» και το «τείχος ανοσίας» που θα υπήρχε ήδη από το καλοκαίρι, αποδείχθηκαν ψεύτικες διακηρύξεις της ΝΔ, ενώ ένα νέο θανατηφόρο κύμα της πανδημίας βρίσκεται σε εξέλιξη. Η πλήρης αποτυχία του επιτελικού κράτους στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες ολοκληρώνουν την παταγώδη και μνημειώδη αποτυχία της. Οι άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΝΔ και τα δεινά που επιφέρουν στους εργαζόμενους, όχι μόνο δεν βγάζουν τον ελληνικό καπιταλισμό από τη βαθειά κρίση του, αλλά αντίθετα τον βυθίζουν περισσότερο σε αυτή. Οι πραγματικοί δείκτες της οικονομίας είναι πολύ χειρότεροι σήμερα από το 2010 που έφεραν τα μνημόνια. Το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευτεί στα 388 δισ. (236% του ΑΕΠ, ενώ το 2010 ήταν 240 δισ. και 127% του ΑΕΠ), το έλλειμμα έχει ξεπεράσει ήδη τα 31δισ. του Ταμείου Ανάπτυξης (33 με 34 δισ.). Και βέβαια, η ελληνική οικονομία ποτέ δεν βγήκε από τα μνημόνια και είναι κάτω από την ενισχυμένη εποπτεία των δανειστών.
Ολοένα και περισσότερο, η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσδένεται στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανική βάση, με τις εξοπλιστικές δαπάνες (βλέπε: «αμυντική συμφωνία» με τη Γαλλία) υπέρογκες, ειδικά για την ελληνική οικονομία που βρίσκεται σε καθεστώς διαρκούς χρεοκοπίας. Στηριζόμενη στους ιμπεριαλιστές, η ελληνική αστική τάξη επιχειρεί να αντιμετωπίσει την τουρκική. Ο συσχετισμός δύναμης είναι βέβαια αρνητικός για την ελληνική αστική τάξη, που δεν είναι καθόλου έτοιμη για επώδυνους συμβιβασμούς αλλά είναι και επιρρεπής σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς, και κυρίως είναι έτοιμη να μας μεταχειριστεί ως «κρέας για τα κανόνια» της σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία αντιστέκονται!
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αμφισβητούν ολοένα και περισσότερο την πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό πλέον φαίνεται είτε με την συνεχή φθορά της είτε με τις κινητοποιήσεις που ξεσπούν. Ο νόμος για την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί με πρόσχημα την πανδημία στις περσινές πορείες του Πολυτεχνείου, με τον συμβολισμό που αυτό έχει. Το σπάσιμο της απαγόρευσης, παρά την καταστολή, τα πρόστιμα και τις διώξεις, από τις οργανώσεις της άκρας αριστεράς, συνέβαλε καθοριστικά στο να μην εφαρμοστεί ο νόμος αυτός. Έδωσε τη δυνατότητα, μαζί με τις κινητοποιήσεις για τον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα, να «ξεσπάσει» η κινητοποίηση στη Νέα Σμύρνη, οι κινητοποιήσεις ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία που έβαλαν έστω και προσωρινά φρένο στην αστυνομοκρατία και την καταστολή. Μια σειρά κλάδοι πήραν τη σκυτάλη και αντιστέκονται, όπως οι εργαζόμενοι διανομείς στην e-food με τη νικηφόρα εξέλιξη του αγώνα τους, οι εκπαιδευτικοί που αντέδρασαν δυναμικά στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, οι εργαζόμενοι στην COSCO με την πρόσφατη νίκη τους κ.ά.
Οι κινητοποιήσεις αυτές έχουν τεράστια σημασία, καθώς οι εργαζόμενοι γενικά δεν έχουν τα όργανα να αντιδράσουν λόγω της βαθιάς κρίσης του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και της πολιτικής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η μαζική συμμετοχή, οι Γενικές Συνελεύσεις και Επιτροπές Αγώνα των εργαζομένων της e-food, δίνουν ένα σημαντικό παράδειγμα για το πώς μπορούν να έχουν αποτελέσματα οι αγώνες. Επαναφέρουν στο σήμερα την εμπειρία του Πολυτεχνείου και των εργατικών αγώνων που ακολούθησαν, που και τότε είχαν χαρακτηριστικά μαζικής συμμετοχής και αυτοοργάνωσης.
Εργαζόμενοι, νεολαία, αντλώντας από την πείρα του Πολυτεχνείου, πρέπει να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας, να οργανώσουμε τους αγώνες μας και να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας. Με συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, σχολείο, σχολή και γειτονιά:
- Ενάντια στην ακρίβεια και τους μισθούς πείνας, για κοινωνικό και εργατικό έλεγχο στις τιμές, για αυξήσεις στους μισθούς.
- Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, για Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλους.
- Ενάντια στον αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη και τη μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους δούλους. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
- Ενάντια στο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, για πλήρη συνδικαλιστικά, δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα, ατομικές ελευθερίες.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
Πρόγραμμα της κατάληψης του ΣΦ Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων ενόψει του τριημέρου του Πολυτεχνείου
Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
1973-2021: H ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Βρισκόμαστε σε μία συγκυρία όπου κράτος και κεφάλαιο μέσα σε μία συστημική κρίση και πανδημία, η οποία έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την αδυναμία του εξουσιαστικού καπιταλιστικού συστήματος να προστατέψει και να ενδιαφερθεί για την ζωή τη κοινωνικής βάσης, εντείνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου την αντικοινωνική τους πολιτική απέναντι στους καταπιεσμένους. Ενώ η κοινωνική βάση μετρά περισσότερους από 16.000 νεκρούς από την πανδημία και την εγκληματική διαχείρισή της, ενώ δεν έχουν περάσει ούτε λίγοι μήνες από τις καταστροφικές πυρκαγιές που σάρωσαν τόσα και τόσα δάση σε όλη τη χώρα (με το κράτος φυσικά να έχει αφήσει από την αρχή έως σήμερα τους πληγέντες μόνους τους), ενώ οι ανατιμήσεις και οι μισθοί πείνας οδηγούν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο κόσμο στην απόγνωση και τη εξαθλίωση, η κυβέρνηση παρουσιάζει τα αποτελέσματα της ακροδεξιάς πολιτικής της σαν ένα νέο success story στο οποίο το ρήμαγμα των καταπιεσμένων και η περαιτέρω φτωχοποίηση τους αποτελεί την πραγματικότητα.
Μπορεί εύκολα πια κανείς να παρατηρήσει ότι όλη την προηγούμενη περίοδο -εν μέσω υγειονομικής κρίσης- προωθήθηκε μια σειρά αντικοινωνικών και αντεργατικών νομοσχεδίων με σκοπό την συνολική αναδιάρθρωση της κοινωνικής ζωής εις βάρος των καταπιεσμένων και την αναβάθμιση του κατασταλτικού οπλοστασίου του κράτους. Από την κατάργηση του 8ωρου, την περιστολή των διαδηλώσεων, τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια που επιτίθενται σφοδρά σε μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς, την ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση της δημόσιας υγείας και την προσπάθεια περαιτέρω ιδιωτικοποίησής της ακόμη και εν μέσω πανδημίας, τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο, την επιβολή ακόμα σκληρότερου καθεστώτος εξαίρεσης σε πρόσφυγες και μετανάστες, μέχρι τις αντιασφαλιστικές διατάξεις και τους πλειστηριασμούς α΄ κατοικίας, η αντικοινωνική επίθεση κράτους και κεφαλαίου εκφράζει πλέον έκδηλα αυτό που περιγράφουμε ως σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός και οι αντικοινωνικές κρατικές πολιτικές έχουν ως προϋπόθεση μέσα στη βάρβαρη ιδεολογία που υπηρετούν την κανονικοποίηση του θανάτου και της βίας σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Η δολοφονία του Ν. Σαμπάνη στο Πέραμα από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛΑΣ, του Δ. Δαγκλή στα εργατικά κάτεργα της COSCO, των εργαζομένων διανομέων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι συνεχείς γυναικοκτονίες και οι πνιγμοί μεταναστών/προσφύγων στα σύνορα δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Είναι το αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας σε μια κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ο θάνατος αντιμετωπίζεται από τους φορείς εξουσίας σαν μια ακόμη είδηση ενώ η κρατική βία και η καταστολή είναι άμεση ενάντια σε όσους επιχειρούν να αντισταθούν στις ολοκληρωτικές πολιτικές και την κανονικοποίηση του θανάτου.
Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, πιάνοντας το νήμα των αγώνων του παρελθόντος στην επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου του 1973 -μιας εξέγερσης της οποίας τα νοήματα ποτέ δεν ηττήθηκαν και ποτέ δεν κατεστάλησαν- φέρνουμε ξανά στο σήμερα το πρόταγμα της εξέγερσης ενάντια στους δυνάστες μας, το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης. Εμπνεόμαστε από τον αγώνα του Νοέμβρη που αποτελεί εδώ και 48 χρόνια όχι έναν μύθο και μια γιορτή της εξουσίας αλλά ένα σημείο αναφοράς για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του σήμερα, για τον ίδιο τον αγώνα των καταπιεσμένων και των αποκλεισμένων για ζωή και ελευθερία. Απέναντι στη φαινομενική κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου, την καταστολή, την ηττοπάθεια και την αποδοχή της κρατικής θανατοπολιτικής να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ζωή και ελευθερία, για την Αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ - ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/11 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17:00
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Κατάληψη Σ.Φ. Φυσικού ΑΠΘ
Κείμενο Συντονιστικής Επιτροπής Σ.Φ. Φυσικού
Ως σύλλογος φοιτητ(ρι)ών Φυσικού στη Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 11-11, αποφασίσαμε να κάνουμε κατάληψη στο τμήμα μας από τη Δευτέρα 15-11 μέχρι και την Πέμπτη 18-11. Η κατάληψη αυτή γίνεται επ αφορμής του τριημέρου μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ωστόσο το επίδικό της αφορά τον πολύ πραγματικό χώρο και χρόνο που βιώνουμε. Για εμάς η κατάληψη αποτελεί δυναμικό μέσο διεκδίκησης και αντίστασης που έχουν στα χέρια τους οι φοιτήτριες και οι φοιτητές. Βλέπουμε την ύπαρξή μας ως συνέχεια των φοιτητικών κινημάτων που έχουν αναπτυχθεί ανά τα χρόνια και έχουν κερδίσει όσα σήμερα εμείς θεωρούμε δεδομένα, όπως οι γενικές συνελεύσεις, η κατάληψη, η συλλογικοποίηση και το ζωντάνεμα των σχολών πέρα από τα στενά όρια που ορίζουν κράτος και πρυτανεία. Ωστόσο, συνέχεια έχει και η επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην παιδεία και συνεπώς στα πανεπιστήμια και σε ότι θρέφει την κουλτούρα της αντίστασης μέσα σε αυτά. Το κράτος προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να προχωρήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θα έχει ως αποτέλεσμα την απόλυτη εναρμόνιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου με τους νόμους της αγοράς και με τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά και την ισοπέδωση κάθε φωνής αντίστασης εντός του. Ως κρατικός θεσμός ήδη σε μεγάλο βαθμό πράττει έτσι, εξού και οι έρευνες που γίνονται εντός του για εταιρίες, μπάτσους και στρατό. Ο τελευταίος νόμος που ψηφίστηκε για τα πανεπιστήμια, ν.4777, αποτελεί την προμετωπίδα της επίθεσης που εξαπολύει το κράτος απέναντι στην παιδεία. Ο νόμος αυτός, περιλαμάνει τη θέσπιση του ορίου φοίτησης ν+ν/2, την θέσπιση ελάχιστης βάσης εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, πειθαρχικά, διαγραφές κ.ά. Πέρσι, με κλειστές σχολές ήδη για 1 χρόνο, η κατάθεση και η ψήφισή του συνάντησε την αντίσταση από φοιτήτριες/ές και αλληλέγγυο κόσμο, ο οποίος εν μέσω lockdown και γενικευμένων απαγορεύσεων, οργανώθηκε στη βάση, αμφισβήτησε τον ασφυκτικό κλοιό της κρατικής καταστολής και απάντησε με γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις σχολών και πρυτανειών, επανοικειοποίηση και ξαναζωντάνεμα του campus, με μαζικές πορείες και συγκρούσεις. Τον αγώνα ενάντια σε αυτό το νόμο, στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και στην κρατική τρομοκρατία, προσπαθούμε και εμείς, μεταξύ άλλων συλλόγων, να (ξανα)εκκινήσουμε με αυτή την κατάληψη, την οποία δεν αντιμετωπίζουμε εθιμοτυπικά, αλλά θα προσπαθήσουμε να αποτελέσει έναυσμα για ένα νέο κύκλο αγώνων, καθώς τα περσινά γεγονότα αποδεικνύουν ότι όταν οι φοιτητ(ρι)ές συνειδητοποιούν τα κοινά προβλήματά τους και ανακαλύπτουν τη συλλογική συνείδηση, το επόμενο βήμα και ερώτημα είναι το πως θα πάρουν τις ζωές τους πίσω από το κράτος και το κεφάλαιο.
Παραθέτουμε την απόφαση του συλλόγου όπως ψηφίστηκε στη Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 11/11 :
ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Νόμος 4777-Αξιολόγηση & εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Κατά την διάρκεια του προηγούμενου ακαδημαϊκού έτους, υπερψηφίστηκε το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777), το οποίο αποτελεί την κύρια αιχμή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια αλλά και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο κύριος στόχος είναι να συνδέσει άμεσα το πανεπιστήμιο με τις ανάγκες της αγοράς, τις επιταγές του κεφαλαίου, και την καταστολή της ριζοσπαστικοποίησης που λαμβάνει χώρα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Για την επίτευξη αυτού, το πανεπιστήμιο οφείλει να μετατραπεί σε έναν χώρο αποστειρωμένο από πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις, στον οποίο οι μόνες σχέσεις που θα δημιουργούνται θα είναι παραγωγικές με όρους κερδοφορίας, και συμβατές με τα αστικά ακαδημαϊκά πρότυπα. Η πανεπιστημιακή αστυνομία, η ελάχιστη βάση εισαγωγής, τα πειθαρχικά, η ελεγχόμενη είσοδος, και οι διαγραφές στα ν+(ν/2) αποτελούν τις κυριότερες πτυχές αυτού του νόμου, και η εφαρμογή τους λειτουργεί κατασταλτικά και προληπτικά. Η ποινικοποίηση οποιασδήποτε δράσης δεν χωράει στα ακαδημαϊκά πρότυπα έχει οδηγήσει στην εισβολή μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους και στην καταστολή πολιτικών δράσεων. Τα πειθαρχικά συμβούλια που θα συσταθούν αποτρέπουν τους/τις φοιτητές/ριες, μέσω εκφοβισμού, από το να αντιδράσουν για οποιαδήποτε καταπίεση βιώνουν μέσα στα πανεπιστήμια. Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) και το ανώτατο όριο φοίτησης αποτελούν έναν επιπλέον ταξικό φραγμό, και συμβάλλουν πλήρως στην εντατικοποίηση της φοιτητικής, αλλά και σχολικής ζωής. Με την εφαρμογή των παραπάνω, είδαμε 20000 παραπάνω μαθητές να μένουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φέτος, οι οποίοι αναγκάζονται να ξεκινήσουν την πορεία τους στην κανιβαλιστική αγορά εργασίας χωρίς κανένα προνόμιο. Επιπρόσθετα το ανώτατο όριο φοίτησης, μαζί με τα όλο και πιο εξειδικευμένα και εντατικοποιημένα προγράμματα σπουδών, εμποδίζουν τους/τις φοιτητές/ριες από το να εργάζονται και να σπουδάζουν ταυτόχρονα. Σημαντικό κεφάλαιο της αναδιάρθρωσης αποτελεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα το λύκειο, καθώς αποτελεί προθάλαμο για την τριτοβάθμια. Οπότε επιδιώκεται σε απόλυτο βαθμό η εναρμόνιση των συνθηκών που υπηρετούν τα συμφέροντα της αγοράς και στα δύο αυτά στάδια. Σωρεία αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων που κάποια τελικά έγιναν νόμοι κατατίθενται μανιωδώς εδώ και δεκαετίες (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Γαβρόγλου, Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, νόμος για την τεχνική εκπαίδευση, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.) προκειμένου να φέρουν σε πέρας τον προαναφερθέντα στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου. Ο τελευταίος αναφέρεται στην αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των καθηγητών. Ο νόμος αυτός αρχικά επιχειρεί να δημιουργήσει σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και "επιπέδου" με βάση ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια. Αυτό το πετυχαίνει σε πρώτο βαθμό μέσω της αξιολόγησης των υποδομών, των κτιριακών εγκαταστάσεων και των εξοπλισμών και σε δεύτερο βαθμό μέσω της αξιολόγησης του ίδιου του καθηγητικού προσωπικού ανοίγοντας τον δρόμο για συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων, απολύσεων και μισθολογικών διαφορών. Επιπλέον η χρηματοδότηση του σχολείου θα εξαρτάται από τον διευθυντή, τον σχολικό σύμβουλο και τον δήμο καθώς και χορηγιών από επιχειρηματίες με αντάλλαγμα δημόσιες υποδομές, τη γνώση και τη φαντασία των μαθητ(ρι)ών προς όφελος του κεφαλαίου. Φυσικά όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η αξιολόγηση είναι ένα βαθιά ταξικό μέτρο, γιατί στην πραγματικότητα σχολεία που βρίσκονται σε φτωχές και πιο υποβαθμισμένες περιοχές με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, καταλαβαίνουμε ποια τύχη τα περιμένει σε αντίθεση με σχολεία σε πιο εύπορες περιοχές. Τα σχολεία έτσι εν τέλει συνδέονται με την αγορά και μετατρέπονται σε επιχειρήσεις, όπως ακριβώς επιδιώκεται με τα πανεπιστήμια. Η είσοδος των μπάτσων στα πανεπιστήμια, αποτράπηκε λόγω της αντίδρασης των φοιτητ(ρι)ών, αλλά έχει ήδη ξεκινήσει η εφαρμογή όλων των υπόλοιπων πτυχών του νόμου. Οι έλεγχοι πιστοποιητικών στις εισόδους των πανεπιστημίων είναι μια έμμεση εφαρμογή των face control με πρόσχημα την υγειονομική ανάγκη, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει κανένα ουσιώδες υγειονομικό μέτρο. Αφομοιώνεται έτσι στο μυαλό των φοιτητ(ρι)ών μια συνθήκη επιτήρησης στους πανεπιστημιακούς χώρους, το οποίο καταργεί στην πράξη την ελευθερία έκφρασης και δράσης που προϋπάρχει λόγω του πανεπιστημιακού ασύλου και των κεκτημένων των αγώνων του παρελθόντος.
Εντατικοποίηση των ζωών μας εντός και εκτός των σχολών
Καθόλη την διάρκεια σπουδών οι φοιτήτ(ρι)ες καλούνται να ανταπεξέλθουν στο ολοένα και αυξανόμενα εντατικό πρόγραμμα των εκπαιδευτικών διαδικασιών αλλά και να έρθουν αντιμέτωποι/ες με ακαδημαικές πιέσεις (περιορισμένες θέσεις στα εργαστήρια, απαιτητικό πρόγραμμα σπουδών). Παράδειγμα και κορύφωση αυτού είναι και η εφαρμογή του νόμου 4777,όπου οι φοιτήτ(ρι)ες όχι μόνο θα έρχονται αντιμέτωποι/ες με πειθαρχικά συμβούλια αλλα θα διαγράφονται στα ν+ν/2 έτη. Οι φραγμοί αυτοί οδηγούν στην επιλογή του ατομικού δρόμου, σε βαρος των συλλογικών διεκδικίσεων και ριζοσπαστικών αγώνων καθώς δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε εξω-ακαδημαϊκή ενασχόλιση, αφήνοντας μηδαμινό ελεύθερο χρόνο και καταστέλοντας οποιαδήποτε ανάγκη και επιθυμία όχι μόνο για πολιτική αλλα και πολιτισμική εσωτερική ζύμωση. Η εντατικοποίηση αυτή έρχεται σε άμεση εναρμόνιση με τις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου. Η χρησιμότητα σου μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα κρίνεται με βάση την παραγωγικότητα σου. Ήδη από τα νεότερα χρόνια, επιβάλλεται ως μοναδικός και κύριος "στόχος" η βέλτιση σχολική/βαθμοθηρική επίδοση σε ανταγωνιστικό πλαίσια, με την κορύφωση αυτής να έρχεται στην τρίτη λυκείου όπου οι μαθήτ(ρι)ες καλούνται να ανταπεξέλθουν στο εξουθενωτικό στάδιο της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες με στόχο την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία και αποτελεί προστάδιο για την είσοδο στην αγορά εργασίας. Η συνέχεια αυτού έπεται και στον εργασιακό τομέα, όπου οι συνθήκες εργασιάς που επικρατούν υποβάλλουν τον/την εργαζόμενο/η σε ένα συνεχές κυνήγι επιβίωσης και εσωτερικής φθοράς. Τα εντατικά ωράρια, οι υπερωρίες αλλά και η διαρκής εκμετάλλευση και υποτίμιση που βιώνει λειτουργούν αποτρεπτικά ως προς την ριζοσπαστικοποίηση και την απαίτηση καλύτερων συνθηκών ζωής, σφίγγοντας τα περιθώριας της προσωπικής του ελευθερίας. "Χρέος" του κράτους και του κεφαλαίου αποτελεί η καταστολή και η αποτροπή οποιασδήποτε συλλογικής και μη, διεκδίκησης που θα εμπόδιζε την εργαλειοποίηση του ατόμου ως μηχανή παραγωγής και κέρδους για αυτό. Οι αγώνες ποινικοποιούνται διαρκώς απο τους κρατικούς μηχανισμούς, καταπνίγοντας και τρομοκρατώντας οποιαδήποτε αντίδραση, πράγμα που δρα προσθετικά στην ήδη υπάρχουσα εσωτερική διαμάχη του ατόμου όπου καλείται να επιλέξει μεταξύ του ατομικού δρόμου της επιβίωσης ή της επιμονής και της διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος.
Κρατικές και εργοδοτικές δολοφονίες, γυναικοκτονίες
Τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και κρατικής τρομοκρατίας ολοένα γίνονται συχνότερα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η βαρβαρότητα καταλήγει σε δολοφονίες. Η δολοφονία από μπάτσους του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη, την 13η γυναικοκτονία -για φέτος- της Νεκταρίας στην Ιεράπετρα, τους πνιγμούς 4 μεταναστών κοντά στη Χίο με ευθύνη του ελληνικού κράτους, την δολοφονία του λιμενεργάτη Δημήτρη Δαγκλή εξαιτίας της εντατικοποίησης της εργασίας στα κάτεργα της Cosco είναι μερικά από τα τρανταχτά παραδείγματα των παραπάνω. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των δολοφονιών είναι ότι τα θύματα ανήκουν στην πλευρά των καταπιεσμένων και ότι η εξουσία έσπευσε να τις δικαιολογήσει ή να τις σκεπάσει όλες, μία προς μία. Φυσικά αναγνωρίζουμε το χάσμα των προνομίων που υπάρχει π.χ. μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, μεταξύ "λευκών" και ρομά, μεταξύ αντρών και γυναικών, ωστόσο οι καταπιέσεις που δεχόμαστε από τα αφεντικά μας, από τους μπάτσους, από την πατριαρχία καθιστούν τα συμφέροντά μας κοινά με όλους και όλες τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες της κοινωνικής βάσης. Η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη ήταν προδιαγεγραμμένη από το κράτος και από την στρατηγική που ακολουθεί για τον ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνικής ζωής, με προμετωπίδα τις καλοταϊσμένες δυνάμεις ασφαλείας. Είχε ξεκάθαρα ρατσιστικά κίνητρα, καθώς οι μπάτσοι γνώριζαν ότι πρόκειται για ρομά, ενώ είναι διαχρονικά γνωστή η αντιμετώπιση των ρομά από το ελληνικό κράτος ως πολίτες β' κατηγορίας και ο ρατσισμός προς αυτούς από μέρος της κοινωνίας. Παράλληλα, το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερες γυναικοκτονίες έρχονται στο φως της δημοσιότητας, έχει αναδείξει την πιο ωμή πλευρά της πατριαρχικής καταπίεσης και του κλίματος κοινωνικής συναίνεσης που υπάρχει γύρω από αυτή. Η δολοφονία της Νεκταρίας από τον πρώην άντρα της, υπενθυμίζει ότι μία από τις συνέπειες της πατριαρχίας αποτελεί η αντίληψη ότι η γυναίκα αποτελεί κτήμα του άντρα, ο οποίος έχει τη δικαιοδοσία ακόμα και να της στερήσει τη ζωή. Το ψηφιδωτό της βαρβαρότητας του συστήματος συνεχίζει η στρατιωτική αντιμετώπιση των μεταναστών, που αυτή τη φορά έπνιξε άλλους 4 μετανάστες στο Αιγαίο με επιτηδευμένη αμέλεια του ελληνικού λιμενικού. Ο πόλεμος που έχει κηρύξει το ελληνικό κράτος στους μετανάστες εδώ και δεκαετίες συνεπάγεται τον εγκλεισμό τους σε ΚΥΤ (camps), τις συνεχείς επαναπροωθήσεις(pushbacks) στα σύνορα ή από τα κέντρα των πόλεων, την στέρηση της πρόσβασης σε άσυλο, χαρτιά, στέγη, υγεία (ΑΜΚΑ), εργασία, ή στην καλύτερη περίπτωση την απόλυτη εκμετάλλευσή τους από ντόπια αφεντικά και γενικά την πλήρη αορατοποίηση και ποινικοποίηση της ζωής τους. Η εντατικοποίηση της ζωής σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου και των αφεντικών, προκάλεσε τον θάνατο εργάτη της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτό το εργατικό "ατύχημα" έχει ως αποκλειστικούς υπευθύνους το κράτος και τα αφεντικά, τα οποία με πολλούς νόμους, όπως ο πρόσφατα ψηφισμένος εργασιακός νόμος, αφήνουν τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους μπροστά στις ορέξεις των αφεντικών, αφού καταργεί επί της ουσίας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ποινικοποιεί τον συνδικαλισμό και την απεργία, καταργεί το 8ωρο και φέρνει συνολικά ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Όλα αυτά δε τα αξιολογούμε ως "τυχαία" συμβάντα, αλλά ως την ουσία τους κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας, τα οποίο γεννούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το εθελόδουλο αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, το σάπιο ιδανικό της ανδρικής τιμής, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έχουν ως σκοπό τη διαιώνιση της κυριαρχίας των ισχυρών επί των αδυνάμων.
Σύνδεση των αγώνων
Κομβικής σημασίας προκειμένου να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και για να σταθούμε αποτελεσματικά πραγματικό εμπόδιο στην υποτίμηση της ζωής μας, των συλλογικών κεκτημένων και δικαιωμάτων μας, είναι η σύνδεση των αγώνων μεταξύ φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων και λοιπών εξαθλιωμένων κομματιών της τάξης μας (μετανάστες, ρομά κλπ). Ταυτόχρονα με τον δικό μας αγώνα για την κατάργηση του νόμου 4777 (Κεραμέως- Χρυσοχοϊδη)προσπαθεί να παλέψουν και οι μαθητές κόντρα στο μέτρο της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής(ΕΒΕ), όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Παράλληλα αγώνες διεξάγουν μέσω των μαζικών τους φορέων(σωματείων και συνδικάτων) οι εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων σε πολλές περιοχές της χώρας. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν οι καθηγητές που αγωνίζονται κόντρα στην αξιολόγηση που μετατρέπει τα σχολεία σε επιχειρήσεις, οι διανομείς της efood και οι λιμενεργάτες της COSCO για τις άθλιες συνθήκες εργασίας,τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας που ως αποτέλεσμα έχουν θανάτους εργατών,τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας(ΣΣΕ) και αξιοπρεπείς μισθούς. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ταξικοί αγώνες νικούν στο σήμερα και δεν είναι απολιθώματα του παρελθόντος,κάτι για το οποίο η αστική προπαγάνδα θέλει να μας πείσει. Αυτό ακριβώς έρχονται να διαψεύσουν οι μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις και μοτοπορείες των εργαζομένων της efood και της COSCO που στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Κατάφεραν εν τέλει να επιβάλουν το δίκιο κόντρα στις πολυεθνικές και τα ντόπια αφεντικά. Ο δικός μας αγώνας λοιπόν είναι κοινός με τους υπόλοιπους και πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να έχουν μια κοινή ταξική πορεία προς την βελτίωση της ζωής μας, ώστε να μετρήσουμε βήματα μπροστά προς την συνολική αλλαγή της κείμενης πραγματικότητας που ζούμε.
ΔΡΑΣΕΙΣ
· Κατάληψη της σχολής Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη(15, 16, 17 & 18 νοεμβρίου) με παρεμπόδιση των ελέγχων στις εισόδους της ΣΘΕ, παρεμπόδιση ερευνητικής δραστηριότητας
• Εκδήλωση-συζήτηση με μεταπτυχιακού, διδακτορικού και εργαζόμενους/ε με θέμα: Φοιτητικά & εργασιακά ζητήματα
• Εκδήλωση-συζήτηση για κρατικές-εργοδοτικές δολοφονίες και γυναικοκτονίες & κρατική καταστολή
• Σύσταση συντονιστικής επιτροπής υπεύθυνης για την υλοποίηση των δράσεων του συλλόγου και την εμβάθυνση και εξειδίκευση του λόγου της απόφασης του συλλόγου
• Ορισμός επόμενης Γενικής Συνέλευσης από το σώμα της Συνέλευσης
ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ
• Συμμετοχή στην Πορεία της 17 Νοεμβρίου, Τετάρτη 18:00 Πολυτεχνείο
• Συμμετοχή στην πορεία ενάντια στις κρατικές, εργοδοτικές και πατριαρχικές δολοφονίες την Παρασκευή 12/11, στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
• Συμμετοχή σε όποια δράση προκύψει ενάντια στη διαγραφή μεταπτυχιακού φοιτητή από το Τμήμα Παιδαγωγικής ΑΠΘ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ '73
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ
ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΩΝ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
*Στηρίζουμε το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων
Αναρχική Συνέλευση φοιτητών/τριών Quieta Movere
ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ & ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ
Οι εργαζόμενες/οι στη Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ και η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στη ΒΙΟ.ΜΕ. καλούμε και συμμετέχουμε την Τετάρτη 17 Νοέμβρη σε συγκέντρωση για την πορεία του Πολυτεχνείου προς τιμή των αγωνιζόμενων φοιτητών/τριών και εργαζομένων, που χάθηκαν στην εξέγερση του 1973, και για να αντισταθούμε στην σημερινή αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική που ακολουθεί η εξουσία.
Όλες/οι την Τετάρτη 17/11 στις 18.00 στο Πολυτεχνείο ΑΠΘ (Θεσ/νίκη) και στις 16.30 στην Κλαυθμώνος (Αθήνα).
Σωματείο Εργαζομένων ΒΙΟ.ΜΕ.
Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στη ΒΙΟ.ΜΕ.
Όλ@ στην διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Τετάρτη 7/11, 18:00
Αυτόνομη Μαθητική Συλλογικότητα Gatto Nero
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΩΣ ΕΝΑΥΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 σηματοδότησε την κορύφωση της ανυποχώρητης δράσης και αδιάκοπων αγώνων ενάντια στην δικτατορία και αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες των χρόνων μας. Αγώνες διαρκείας και εξεγέρσεις σαν αυτές του Πολυτεχνείου αφήνουν πλούσια παρακαταθήκη για τους αγώνες που εμείς καλούμαστε να δώσουμε στο εδώ και στο τώρα. Μας υπενθυμίζουν διαρκώς τον ασταμάτητο αγώνα που πρέπει να δώσουν οι καταπιεσμένοι προκειμένου να απαλλαγούν από τα δεσμά των καταπιεστών τους. Επιπρόσθετα μας υπενθυμίζουν πως η ελευθερία μας κερδίζεται με τους αγώνες, και πως καμία εξουσία δεν θα μας χαρίσει τίποτα. Παρά τα βασανιστήρια, την σκληρή καταστολή και τις εξορίες οι αγωνιστές του παρελθόντος μας δείχνουν περήφανα ότι διάλεξαν τον δρόμο του αγώνα διαρκείας για την ζωή και την ελευθερία τους.
Φέτος, 48 χρόνια μετά, η επέτειος του Πολυτεχνείου βρίσκει μία κοινωνία οικονομικά, σωματικά και ψυχολογικά εξουθενωμένη και ένα κράτος να έχει εξαπολύσει μία κτηνώδη επίθεση ενάντια σε κεκτημένα δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών, από την εργασία και την κοινωνική αναπαραγωγή έως τον ελεύθερο χώρο και τον δημόσιο χώρο. Η κυβέρνηση της Ν.Δ., ως κόμμα συνένωσης της μεγάλης «δεξιάς πολυκατοικίας» που εκτείνεται από τις παραδοσιακά συντηρητικές παραφυάδες του πάλαι ποτέ ΛΑ.Ο.Σ. έως τις γραφικές παρουσίες δήθεν φιλελεύθερων μορφωμάτων και σχηματισμών, συνεχίζοντας τις πολιτικές της τελευταίας δεκαετίας (με ή χωρίς μνημομονιακή σκέπη), ήρθε για να περάσει μία σειρά από νομοσχέδια που στόχο έχουν αφενός την διασφάλιση της βιωσιμότητας των μεγάλων παικτών του κεφαλαίου (τραπεζών, πολυεθνικών κ.α., όπως χαρακτηριστικές είναι οι δημόσιες κεφαλαιοποιήσεις εταιρειών όπως η Aegean) και αφετέρου την εξασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κερδοφορίας εντός του "νέου" ρευστού - οικονομικά και κοινωνικά - σκηνικού που διαμορφώνεται από την εξέλιξη της πανδημίας, όχι ως έκτακτη συνθήκη αλλά ως νέα κανονικότητα. Η λίστα με τις μεταρρυθμίσεις δεν είναι μικρή:
- Στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με τον νόμο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη ανοίγει ο δρόμος για την φύλαξη των πανεπιστημίων από νέες μονάδες της αστυνομίας, ενώ εισάγεται και η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, η οποία, στον πρώτο χρόνο εφαρμογή της, στέρησε την συνέχιση των δημόσιων σπουδών από 40.000 και πλέον υποψήφιους φοιτητές και φοιτήτριες.
- Στην εργασία, με το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη ελέγχεται πλήρως η προκήρυξη και εν μέρει ποινικοποιούνται οι απεργίες, αποδυναμώνονται τα σωματεία (που όπως έδειξε το πρόσφατο παρελθόν είναι οι μόνοι φορείς διεκδίκησης που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενες/οι για την προστασία των δικαιωμάτων τους απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία), γίνονται νόμος του κράτους οι απλήρωτες υπερωρίες και θεσμοθετείται η διαρκής τρομοκράτηση, ο εκφοβισμός και η εξασφάλιση σιωπής για όσους εργαζόμενους διεκδικούν πιο ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες.
- Όσον αφορά το περιβάλλον, με το νομοσχέδιο που τιτλοφορείται ως "Εκσυγχρονισμός της Περιβαλλοντικής νομοθεσίας" καταργείται ένα μεγάλο μέρος του πέπλου προστασίας των περιοχών NATURA, ενώ ανάβει το πράσινο φως για την αλόγιστη εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της αδιάκοπης παραγωγικής και καταναλωτικής κουλτούρας, εντός της οποίας κουλτούρας εντάσσονται και οι φαραωνικοί - βιομηχανικού τύπου - σχεδιασμοί για την εγκατάσταση αιολικών πάρκων σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Ενώ, λοιπόν, οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στο περιβαλλοντικό, εργασιακό και εκπαιδευτικό τοπίο βαθαίνουν ακόμα περισσότερο τις πληγές της κοινωνίας, το κράτος επιλέγει να εμπεδώσει την κανονικοποίηση της βίας ως κοινή εμπειρία και αναπόδραστη πρακτική έκφρασης του δικού του νόμου, μέσα από τον νομικά κατοχυρωμένο εκφραστή της βίας, αυτόν της είναι η αστυνομία. Η δολοφονία του 18χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη από την Ελληνική Αστυνομία, καθώς και οι συνοπτικές διαδικασίες με τις οποίες χειρίστηκε την υπόθεση η Δικαιοσύνη, αφήνοντας ελεύθερους και χωρίς περιοριστικά μέτρα του 7 αστυνομικούς που ενεπλάκησαν στην δολοφονία του, σηματοδοτούν ή μάλλον επιβεβαιώνουν το ακαταδίωκτο της αστυνομικής αυθαιρεσίας, η οποία νομιμοποιεί το αστυνομικό σώμα να έχει δικαίωμα να βάφει τα χέρια του με αίμα, φονεύοντας όσες ζωές διαχρονικά, ως συνέχεια των ρατσιστικών και σεξιστικών καλουπιών διαμόρφωσης της δημόσιας θεσμικής αφήγησης, αντιμετωπίζονται ως υποδεέστερες. Λίγες μέρες αργότερα στα ανοιχτά της Χίου, άλλοι 4 νεκροί πρόσφυγες έρχονται να προστεθούν στην ήδη μακριά λίστα νεκρών προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών που έρχονται αντιμέτωποι με την "επίσημη" ευρωπαϊκή διαχείριση των ροών από την Τουρκία που είτε θα τους επαναπροωθήσει είτε θα τους εγκαταλείψει εκτός των ελληνικών χωρικών υδάτων. το ίδιο το κράτος είτε θα τους επαναπροωθήσει παράνομα σε γειτονικές χώρες, είτε θα θεωρήσει πως δεν χρειάζεται καν να ασχοληθεί με τις ζωές τους, παρατώντας τους μεσοπέλαγα. Επιπρόσθετα, σε όποιο κομμάτι της κοινωνίας επιλέγει να αντιδράσει απέναντι στην θανατοπολιτική του κράτους, η βία και η καταστολή έρχονται ως απάντηση, παίρνοντας σάρκα και οστά μέσα από την δράση των ΜΑΤ. Ο ακρωτηριασμός δακτύλου πυροσβέστη από κροτίδα κρότου-λάμψης των ΜΑΤ κατά την διάρκεια διαδήλωσης των εποχικών πυροσβεστών αναδεικνύει εξόφθαλμα πως το κράτος όχι μόνο δεν προτίθεται να ικανοποιήσει τα αιτήματα όσων κατά τη διάρκεια των φωτιών το περασμένο καλοκαίρι αποκαλούσε "ήρωες", επιδιώκοντας να καρπωθεί τα πολιτικά οφέλη του κύματος συμπάθειας προς τον κλάδο, αλλά δεν διστάζει ακόμα και να επιτεθεί κατά μέτωπο. Και όλα αυτά ενώ λίγους μήνες πριν πάνω από ένα εκατομμύριο στρέμματα δασικής γης χάθηκαν έπειτα από εγκληματικές κρατικές αμέλειες.
Το κρεσέντο βίας που εξαπολύει το κράτος, έρχεται να ολοκληρωθεί, ή καλύτερα να συμπληρωθεί, από το οικονομικό κεφάλαιο. Την τελευταία δεκαετία, μέσα από μία σειρά μνημονιακών και μη μέτρων, οι κυβερνήσεις της χώρας έχουν βαλθεί να καταργήσουν εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών. Εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας, ευέλικτα ωράρια, εποχικές συμβάσεις και χαμηλοί μισθοί έχουν καθιερώσει ένα εργασιακό τοπίο στο οποίο οι παραγωγικοί ρυθμοί και οι οικονομικοί δείκτες μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά με τις ανθρώπινες ζωές. Ο Δημήτρης Δαγκλής, ο 45χρονος εργάτης στις εγκαταστάσεις της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά βρίσκει αποτρόπαιο θάνατο μετά από κόντρα βάρδια (δηλ. δουλεύοντας μέσα σε ένα 24ωρο πάνω από 16 ώρες). Τροφοδιανομέας της Wolt στην Θεσσαλονίκη, βρίσκει ακαριαίο θάνατο εν ώρα εργασίας, παρασυρόμενος από διερχόμενο όχημα με υπερβολική ταχύτητα και παραβιάζοντας κόκκινους σηματοδότες. Αυτά τα δύο άνωθεν συμβάντα ενώ παρουσιάζονται ως «ατυχήματα» από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αποτελούν ξεκάθαρα αποτελέσματα της εντατικοποίησης της εργασίας, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που βάζουν τα κέρδη του κεφαλαίου πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
Αυτή η λυσσαλέα επίθεση του κράτους στην κοινωνική πλειοψηφία έρχεται να εφαρμοστεί κατά την διάρκεια μιας πρωτόγνωρης πανδημίας που βιώνει το σύνολο του πλανήτη, με την κυβέρνηση να ακολουθεί την ίδια εγκληματική πολιτική. Χωρίς να δίνει χώρο σε υγειονομικώς ορθές τεκμηριώσεις υπέρ του εμβολιασμού, χωρίς να καθιερώνει τιμωρητικά τα μαζικά τεστ (παρόλο που γνωρίζουμε ότι η μετάδοση δεν αφορά μόνο τον ανεμβολίαστο πληθυσμό), χωρίς να έχει ενημερώσει έγκυρα και έγκαιρα την κοινή γνώμη για τους τρόπους μετάδοσης του ιού (όλοι θυμόμαστε την χωρίς λογική επιχειρηματολογία πως τα σχολικά τμήματα των 25 μαθητών έχουν μικρότερη μεταδοτικότητα από αυτά των 15 μαθητών), επενδύει στον διαχωρισμό μεταξύ του εμβολιασμένου πληθυσμού και όσων ακόμα δυσπιστούν και στις επίρριψη ευθυνών στους δεύτερους, επιχειρώντας να βγουν από το κάδρο οι εγκληματικές ευθύνες για το ανοχύρωτο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, τον διαρκή συνωστισμό στα Μ.Μ.Μ. και τα ελλιπή μέτρα στους χώρους εργασίας, την ώρα μάλιστα που οι υγειονομικοί υπάλληλοι βρίσκονται στα όρια των ψυχικών τους και σωματικών τους αντοχών, τα τακτικά χειρουργεία μειώνονται κατά 80%, ενώ το Υπουργείο Υγείας θεωρεί πως ένα ποσοστό θανάτων εκτός ΜΕΘ της τάξης του 20% θα πρέπει να φαντάζει φυσιολογικό. Παράλληλα, όταν ήδη το εμβόλιο ήταν εντός των υγειονομικων επιλογών των πολιτών, η κυβέρνηση επέλεξε να ακολουθήσει μια βαθιά νεοφιλελεύθερη καμπάνια προώθησης. Το freedom pass (καταναλωτικό κουπόνι 150 ευρώ) αποτέλεσε το εμβολιαστικό «κίνητρο» της κυβέρνησης για τους νέους, εγκαθιδρύοντας μία νέα «ελευθερία», η οποία συνδέεται με την καταναλωτική ικανότητα, και αποτελεί εξαγοράσιμο αγαθό, όπως όλα τα αγαθά μιας σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Ως συνέχεια αυτού του οικονομικού πριμ για τους εμβολιασμένους νέους, ήρθαν μέτρα που στραγγαλίζουν οικονομικά και κοινωνικά όσους ακόμα δυσπιστούν ως προς τον εμβολιασμό. Ο αποκλεισμός από διαδικασίες του κοινωνικού βίου, η αναστολή εργασίας, καθώς και η μη δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού αρνητικού τεστ άνευ πληρωμής για τον ανεμβολίαστο πληθυσμό, αποτελούν κομμάτια ενός νεοφιλελεύθερου παζλ, που μόνο υγειονομική βάση δεν έχει.
Ως επιστέγασμα αυτής της πολιτικής, έρχεται η ανατίμηση του κόστους ζωής, μέσα από σταδιακές αυξήσεις στις τιμές προϊόντων καθημερινής χρήσης, καθώς και αυξήσεις σε λογαριασμούς ρεύματος και νερού. Αυτή η αύξηση του κόστους ζωής πρόκειται για την φυσική απόρροια της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της πανδημικής κρίσης, η οποία έρχεται για να επιβάλει με τον πλέον βάναυσο τρόπο ένα καθεστώς οικονομικής ανασφάλειας, μιας και ο μέσος πολίτης θα πρέπει να εργάζεται σε πολύ ενταντικότερους ρυθμούς για να μπορέσει να εξασφαλίσει τα ελάχιστα για τον βιοπορισμό του. Ενδεικτικά, αναφέρουμε πως οι οικονομικοί δείκτες, είναι σε πολύ χειρότερα επίπεδα από εκείνα του, όχι και τόσο μακρινού 2010, που σηματοδότησαν την αρχή της μνημονιακής αντιλαϊκής πολιτικής. Το δημόσιο χρέος πλέον βρίσκεται στο 236% του ΑΕΠ, ενώ το έλλειμμα έχει ξεπεράσει τα 31δισ. ευρώ. Ενώ, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός εμφανιζόταν χαμογελαστός στην ΔΕΘ για να εξαγγείλει αύξηση του κατώτατου μισθού, γνωρίζουμε πολύ καλά πως η οικονομική κρίση, που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα δημιουργεί δομικά, είναι βαθύτερη από αυτήν του 2010, και η κοινωνική πλειοψηφία θα κληθεί για άλλη μία φορά να πληρώσει τον λογαριασμό, οδηγούμενη σε ακόμα βαθύτερη οικονομική ύφεση.
Απέναντι σε αυτή την υποτίμηση των ζωών μας, εμείς επιλέγουμε να απαντάμε πάντα συλλογικά. Δεν μείναμε και δεν θα μείνουμε αμέτοχοι/ες, όσο το κράτος συνεχίσει την θανατοπολική του στις πλάτες μας. Έχοντας ως πυξίδα τους αγώνες του παρελθόντος, γνωρίζουμε ότι το κράτος δεν θα μας χαρίσει τίποτα και μόνο με αμείωτο ζήλο και συλλογικές διεκδικήσεις μπορούμε να κερδίσουμε τις ζωές και την ελευθερία μας. Γι αυτό το λόγο, αντιλαμβανόμενοι πλήρως τη σοβαρότητα της κατάστασης και αφουγραζόμενοι το νόημα της επετείου του Πολυτεχνείο στον πυρήνα του ως διαρκή ρήξη με την κρατική βαρβαρότητα, ήρθε η στιγμή να βγούμε στο δρόμο, διεκδικώντας μια αξιοπρεπή ζωή. Καλούμε, λοιπόν τον προοδευτικό κόσμο, τον κόσμο του αγώνα, να αντισταθεί στον κρατικό αυταρχισμό, ο οποίος με αφορμή την πανδημία έχει εδραιωθεί ως μόνιμο μοτίβο κρατικής διαχείρισης υπό συνθήκες συνεχώς αλληλεπικαλυπτόμενων κρίσεων, που, ως άλλος Δούρειος Ίππος, οδηγεί σε περιστολή κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών που κερδήθηκαν με αίμα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα προστασίας, βγαίνουμε στο δρόμο να ξαναδιεκδικήσουμε τα αυτονόητα ΨΩΜΙ, ΥΓΕΙΑ,ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ενάντια στα οποία το κράτος έχει κηρύξει ολομέτωπο πόλεμο.
ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΓΙΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ,
ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΩΣ Η «ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ»
ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 17:00
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
Βασ. Γεωργίου 27 & Μπιζανίου | sxoleio12.wordpress.com | libre12o@gmail.com
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ - ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Παρότι κοντεύουμε πλέον τα δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας, βρισκόμαστε και πάλι στην ίδια κατάσταση που μόνο μια έκτακτη και απρόβλεπτη συνθήκη, ίσως, θα μπορούσε να δικαιολογήσει. Όλο αυτό το διάστημα, το ΕΣΥ όχι μόνο δεν ενισχύθηκε, αλλά αντιθέτως, η απορρύθμιση και υποτίμησή του συνεχίστηκε απρόσκοπτα, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι μάλιστα επιταχύνθηκε. Ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία αντί να αυξηθεί μειώθηκε, ενώ οι προσλήψεις του υγειονομικού προσωπικού που είχαν αναγγελθεί, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Ο λόγος, σύμφωνα με τον υπουργό επικρατείας (και πρώην γενικού διευθυντή του ΣΕΒ) Άκη Σκέρτσο, είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθεί ένα πολυτελές (sic) σύστημα υγείας, καθότι μετά την πάροδο της πανδημίας, αυτό δε θα χρειάζεται. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο άνθρωπος, είτε λόγω αγνής ηλιθιότητας, είτε λόγω πλήρους έλλειψης ενσυναίσθησης, είτε λόγω και των δύο μαζί, υπήρξε ειλικρινής. Είπε, απλά και κατανοητά, ότι για την κυβέρνηση είναι προτιμότερο να πεθαίνει κόσμος λόγω της τραγικής κατάστασης του εθνικού συστήματος υγείας, από το να προχωρήσει αυτή σε οποιαδήποτε δομική και ουσιαστική ενίσχυσή του. Αυτά λέγονται, την στιγμή που τα νοσοκομεία είναι και πάλι στα όρια της κατάρρευσης, το ιατρικό προσωπικό είναι και πάλι εξουθενωμένο, οι ΜΕΘ είναι και πάλι στα όρια της πληρότητάς τους, οι νεκροί είναι καθημερινά και πάλι γύρω στους 50 (με αυξητική τάση), την στιγμή που ο συνολικός αριθμός των νεκρών στην χώρα έχει ξεπεράσει τους 16.500. Μπορεί επικοινωνιακά η μετακύλιση των ευθυνών που επιχειρεί η κυβέρνηση, να μετατοπίστηκε από την "ατομική ευθύνη" στους "αντιεμβολιαστές", όμως η ουσία παρέμεινε ίδια. Το κράτος όχι μόνο είναι σθεναρά ενάντιο στο να ενισχύσει της δημόσιες παροχές, αλλά επιταχύνει την υποτίμηση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας.
Παράλληλα, η υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όσων βρισκόμαστε στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αποκαλύπτεται ποικιλοτρόπως, όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα. Μόνο τις τελευταίες βδομάδες, έχουμε τα εξής περιστατικά: Ο Νίκος Σαμπάνης, 18χρονος Ρομά, δολοφονήθηκε άγρια με 38 σφαίρες από τους μπάτσους της συμμορίας ΔΙΑΣ, επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα τους. Ο Δημήτρης Δαγκλής, σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα/δολοφονία στο κάτεργο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Δύο διανομείς, ο 18χρονος πρόσφυγας από το Πακιστάν Anees Meer στην Αθήνα και ο Δημήτρης Ασημάκης στην Θεσσαλονίκη, σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της εργασίας τους, από διερχόμενα αυτοκίνητα τα οποία παραβίασαν τον Κ.Ο.Κ. Βάρκα γεμάτη πρόσφυγες βούλιαξε ανοιχτά της Χίου, με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών παιδιών και μίας γυναίκας, στα νερά του Αιγαίου.
Αυτή η κλιμάκωση «ατυχών περιστατικών» που τείνει να γίνει πλέον κανονικότητα και μακάβρια συνήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο πάρα απότοκο της επίθεσης του κράτους και κεφαλαίου προς τους ανθρώπους της τάξης μας, και παράλληλα, του κοινωνικού κανιβαλισμού που αυτή η συνθήκη παράγει και οξύνει. Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος που υποτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής όσων βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, που δολοφονεί όποιον και όποια "περισσεύει", πάντα με γνώμονα το κέρδος.
Εμείς από την πλευρά μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι κόσμος πεθαίνει λόγω έλλειψης επαρκούς και προσβάσιμης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, επειδή το κράτος θεωρεί κάτι τέτοιο "πολυτέλεια" και τζάμπα κόστος. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι η Υγεία, από δημόσιο αγαθό -που εμείς άλλωστε πληρώνουμε μέσω των φόρων μας- μετατρέπεται όλο και περισσότερο, σε εμπόρευμα που κάποιοι/ες μπορούν να αγοράσουν και κάποιοι/ες όχι.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι τα κέρδη του κάθε αφεντικού βγαίνουν -απολύτως απτά και κυριολεκτικά- από το δικό μας αίμα. Ότι την ίδια στιγμή που τα αφεντικά μας βγάζουν υπερκέρδη, οι εργάτες/τριες πρέπει να τεντωνόμαστε όλο και παραπάνω και να διακινδυνεύουμε καθημερινά τη ζωή μας για ένα μεροκάματο-φιλοδώρημα (μια συνθήκη που εντατικοποιήθηκε μετά το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το οποίο νομιμοποίησε και με την βούλα του κράτους ό,τι μέχρι πριν τα αφεντικά προσπαθούσαν παράτυπα να μας επιβάλουν).
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους μπάτσους-καουμπόηδες που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν ότι το πλημμέλημα της κλοπής ενός αυτοκινήτου ή το πλημμέλημα του να μην σταματήσεις σε έλεγχο, μπορεί να επιφέρει θανατική καταδίκη, και μάλιστα να εφαρμόζουν αυτή τους την απόφαση. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα το να χτυπούν κόσμο επειδή αράζει σε πάρκα στην καραντίνα, το να ξυλοκοπούν απεργούς και διαδηλωτές, το να παρενοχλούν σεξουαλικά στον δρόμο ή στα τμήματα, το να βασανίζουν και να δολοφονούν εν ψυχρώ.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους πνιγμένους στην θάλασσα μετανάστες και πρόσφυγες, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις από το λιμενικό στο Αιγαίο ή τον στρατό στον Έβρο αλλά και από τους διάφορους παρακρατικούς μηχανισμούς που επί χρόνια δρουν ανενόχλητοι, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις ακόμα και από τα αστικά κέντρα από τους ένστολους φασίστες της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και την απουσία στέγασης, την ελλιπή πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τον κλιμακούμενο αποκλεισμό από το αναφαίρετο δικαίωμα στο άσυλο κλπ.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους φιλήσυχους κανίβαλους της διπλανής πόρτας, που χαίρονται επειδή δολοφονήθηκε ένας "γύφτος" ή επειδή πνίγηκαν μερικοί "λαθρομετανάστες".
Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι φτωχοί και περιθωριοποιημένοι, οι υποτιμημένοι και επισφαλείς, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, με λίγα λόγια, όσοι και όσες βρίσκονται στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας με αποτέλεσμα το κράτος και το κεφάλαιο να τους/τις θεωρεί αναλώσιμους και περιττούς, για μας βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας.
Είναι ταξικό μας καθήκον να απαιτήσουμε την άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ, να απαιτήσουμε δηλαδή, το κράτος και τα αφεντικά, να αναλάβουν ένα κομμάτι του κόστους της αναπαραγωγής της εργασιακής μας δύναμης, αντί να το μετακυλήσουν εξολοκλήρου στις δικές μας πλάτες. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των μεταναστ(ρι)ών και προσφύγων, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τα εργατικά μας συμφέρονται κόντρα σε αυτά των αφεντικών που μας θέλουν θυσία -μεταφορικά και κυριολεκτικά- στον βωμό του κέρδους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να αντεπιτεθούμε στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που αποτελούν την πιο απτή και ορατή εκδοχή της βίας που ασκεί το κεφάλαιο καθημερινά στην προσπάθειά του να υποτιμήσει και να ελέγξει/πειθαρχήσει τις ζωές μας, ώστε να "αποδεχτούμε" τις επιταγές του ως κανονικότητα.
Από τις διεκδικήσεις των υγειονομικών υπαλλήλων για ενίσχυση του ΕΣΥ, μέχρι τις διαμαρτυρίες της κοινότητας των Ρομά με το κλείσιμο εθνικών οδών, από την δυναμική, μαζική και, εν τέλει, νικηφόρα απεργία των λιμενεργατών της COSCO, μέχρι τον εξίσου δυναμικό, μαζικό και νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων της e-food, και από τις εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών μέχρι τις συγκρούσεις διαδηλωτών με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους, είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τις ζωές μας κόντρα στην εξαθλίωση και το θάνατο που μας επιβάλουν το κράτος και το κεφάλαιο, που μας επιβάλλει η εξουσία.
Διέξοδο στα δομικά αδιέξοδα και τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού μπορεί να δώσει μόνο η αυτοοργάνωση των από τα κάτω, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, η ενδυνάμωση των σωματείων και των εργατικών πρωτοβουλιών, των φοιτητικών σχημάτων και συλλόγων, των ανοιχτών συνελεύσεων γειτονιάς, των κοινωνικών κέντρων, των δομών αλληλοβοήθειας, των αντιφασιστικών συντονισμών και των πολιτικών συλλογικοτήτων. Αυτό το σύστημα ή θα ανατραπεί ή θα πέσει στα κεφάλια μας, για να μας πλακώσει. Μέση λύση δεν υπάρχει. Όσο πιο σύντομα ο λαός επιλέξει την ευθεία σύγκρουση με τους κάθε λογής δυνάστες του, όσο συντομότερα προτάξει την ενότητα της τάξης απέναντι στην «εθνική ενότητα», τόσο πιο γρήγορα θα στρώσει τον δρόμο για τη συνολική χειραφέτησή του.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ '73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 17:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
https://libertasalonica.wordpress.com
Πορεία 17 Νοέμβρη
17 Νοέμβρη 1973. Η φοιτητική εξέγερση λήγει αιματηρά με δεκάδες δολοφονίες από στρατό, αστυνομία και παρακρατικούς. Η κρατική τρομοκρατία εντείνεται και η όποια λαϊκή αντίδραση καταστέλλεται, αλλά τα αιτήματα για κοινωνική ανατροπή επανέρχονται στον ελλαδικό χώρο για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο. Σήμερα, σχεδόν 50 χρόνια μετά, παρακολουθούμε την συρρίκνωση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, την φτωχοποίηση του πληθυσμού και την -για ακόμη μια φορά- αναγέννηση του φασισμού από τις στάχτες του.
Δεν γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο, όμως το θυμόμαστε και αγωνιζόμαστε ώστε να μην χρειαστεί άλλο Πολυτεχνείο. Να μην ανεχτούμε ούτε μία κρατική δολοφονία παραπάνω. Η αντίδρασή μας πρέπει να έρθει μέσα από την αλληλεγγύη και τους καθημερινούς αγώνες, καθώς η όποια κρατική διαχείριση είναι και πάντα θα είναι απάτη. Οι βασικοί στόχοι της τότε εξέγερσης παραμένουν επίκαιροι και μένει να διεκδικηθούν. Ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, πραγματική παιδεία, υγεία, ελευθερία.
Καλούμε σε συμμετοχή στην πορεία της 17ης Νοέμβρη.
Πολυτεχνείο ΑΠΘ, 5 μμ.
Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Τούμπας
Διαδήλωση για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Πολυτεχνείο 1973: Ιστορικό ορόσημο και ανεξάντλητη παρακαταθήκη στην σύγχρονη πάλη ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, την ελληνική αστική τάξη και το κράτος της
Αν θέλαμε να δώσουμε μια επιγραμματική απάντηση στο «τι ήταν το Πολυτεχνείο του 1973», θα λέγαμε ότι ήταν η αντιιμπεριαλιστική αντιφασιστική εξέγερση που άνοιξε το δρόμο για την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Τα πολιτικά σημαινόμενα από μια τέτοια θέση είναι σαφή: Η πτώση της Χούντας δεν αποτέλεσε προϊόν ενδοαστικών διεργασιών ή αποτέλεσμα ενός νέου προσανατολισμού των αμερικανικών επιδιώξεων για την Ελλάδα. Αντίθετα, το κεφαλαιώδες ιστορικό γεγονός της ήττας της πανίσχυρης Χούντας και της απελευθέρωσης της χώρας από τη στυγνή τυραννία που αυτή είχε επιβάλλει, φέρει ανεξίτηλο το αποτύπωμα του εργατικού- λαϊκού- φοιτητικού κινήματος και των συγκεκριμένων πολιτικών και ιδεολογικών κατευθύνσεων τις οποίες αυτό ακολούθησε. Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει κάτι τέτοιο, όπως βέβαια για να κατανοήσουμε γιατί μια τέτοια θέση πολεμούν με όλες τους τις δυνάμεις οι πάσης φύσεως αστικές αφηγήσεις για το Πολυτεχνείο, αρκεί να κάνουμε μια ιστορική υπόθεση. Ποια θα ήταν η εξέλιξη της ταξικής πάλης στη χώρα αν δεν είχε υπάρξει το Πολυτεχνείο; Αν δεν υπήρχε δηλαδή εκείνη η κορύφωση (πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική) των διεργασιών του αντιδικτατορικού κινήματος, η οποία οδήγησε στην Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Μια απάντηση στο παραπάνω ερώτημα προϋποθέτει, ωστόσο, μια απάντηση στο πρωταρχικό ερώτημα «γιατί έγινε η Δικτατορία στην Ελλάδα;», γιατί δηλαδή στην εγχώρια και διεθνή συγκύρια του 1967, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και η ελληνική άρχουσα τάξη επέλεξαν μια ανοιχτά δικτατορική λύση για την διαχείριση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης στη χώρα.
Για την απάντηση θα χρειαστεί να κάνουμε μια σύντομη ιστορική επισκόπηση της προδικτατορικής περιόδου. Η στρατιωτική ήττα του επαναστατικού κινήματος στην χώρα τον Αύγουστο του 1949 δεν σήμανε και την πολιτική του ήττα. Αντίθετα είναι η δύναμη της παρακαταθήκης που αφήνει η εποποιία ολόκληρης της δεκαετίας του 1940, όσο και η δημιουργική αναπαραγωγή πλευρών της, που εξασφαλίζουν στο αποδεκατισμένο κίνημα των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1950 τη δυνατότητα να ανασυνταχθεί άμεσα για να θέσει ξανά στο ιστορικό προσκήνιο τη στρατηγική του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, και παρά τις ριζικές αλλαγές που έχουν επέλθει στο εσωτερικό του ελληνικού επαναστατικού κινήματος, το λαϊκό κίνημα, με την καθοριστική συμβολή χιλιάδων πρωτοπόρων αγωνιστών και αγωνιστριών εγγράφει ήδη με το αίμα του τις παρακαταθήκες για την «καινούργια γέννα»: οι μαχητικές αντιβρετανικές διαδηλώσεις για το Κυπριακό, οι αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στην «αμερικανοκρατία», οι αγώνες για την Παιδεία, οι μεγάλοι ταξικοί αγώνες με κορυφαία την απεργία των οικοδόμων το 1960 και βέβαια, τα Ιουλιανά το 1965, αποτελούν κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές εκφράσεις μιας νέας επαναστατικής δυναμικής, μιας δυναμικής που απειλεί να μετατρέψει τάχιστα τη σοβούσα κρίση του συστήματος σε κρίση πολιτική, σε κρίση που θα θέσει ξανά στο επίκεντρο το αίτημα της επαναστατικής ρήξης και της ανατροπής.
Ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός, το προγεφύρωμα, σύμφωνα με το Δόγμα Τρούμαν, της Δύσης στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να αντέξει νέους κλονισμούς. Με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να αντιμετωπίζει μείζονα προβλήματα από την ανάπτυξη ισχυρών αντιιμπεριαλιστικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, τόσο στην γειτονιά μας, όσο και διεθνώς, και με την ελληνική αστική τάξη να επιδιώκει διακαώς την ανάταξη της κερδοφορίας της ύστερα από την αποτυχία όλων των οικονομικών μεταρρυθμίσεων των προηγουμένων ετών που έφεραν τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας -την ώρα μάλιστα που το εγχώριο πολιτικό σύστημα βυθίζεται στην ανυποληψία-, η τελική λύση για την Ελλάδα έχει πλέον ληφθεί. Μόνο μια στρατιωτική φασιστική δικτατορία μπορεί να βγάλει τον ελληνικό καπιταλισμό από το αδιέξοδο: να επιβάλλει, συντρίβοντας το λαϊκό κίνημα, ένα απαλλαγμένο από τα δημοκρατικά φτιασίδια καθεστώς εργασιακής και κοινωνικής πειθάρχησης που θα εξασφαλίσει μια νέα αφετηρία για το ελληνικό κεφάλαιο και παράλληλα, να διαφυλάξει αλλά και να επεκτείνει τα δικαιώματα κυριότητας των ΗΠΑ στη χώρα. Ιμπεριαλιστική εξάρτηση και φασισμός τα δύο βάθρα της αστικής εξουσίας στη χώρα, τα δύο βάθρα που την κράτησαν όρθια από τον Μεσοπόλεμο ως τον Εμφύλιο, γίνονται ξανά οι όροι της επιβίωσης της.
Λίγους μόνο μήνες μετά την 21η Απριλίου 1967, και ενώ η προδικτατορική στοίχιση της επίσημης Αριστεράς πίσω από το Κέντρο ρίχνει βαριά τη σκιά της τόσο στην προετοιμασία του λαϊκού κινήματος απέναντι στο ενδεχόμενο της δικτατορίας όσο και βέβαια στην άμεση ανάπτυξη ενός μαχητικού αντιδικτατορικού κινήματος, μια στρατηγική συντριβής του λαϊκού κινήματος και εδραίωσης παράλληλα κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών που θα καθιστούσαν αδύνατη τη μελλοντική επανεμφάνισή του, βρίσκεται σε τροχιά ταχύτατης υλοποίησης.
Φραγμό σε αυτή την πορεία υποχώρησης του λαϊκού κινήματος θα βάλουν οι πρώτοι μαχητικοί πυρήνες του κομμουνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που αποστοιχίζονται από την πνιγηρή κηδεμονία της ρεφορμιστικής Αριστεράς, διεκδικώντας μια νέα σύνδεση με την επαναστατική εμπειρία των παλαιότερων γενεών, και ανανεώνοντας παράλληλα την τακτική και τη στρατηγική του επικοινωνώντας με τις σύγχρονες τάσεις του διεθνούς επαναστατικού κινήματος στη Λατινική Αμερική, την Ασία, την Ευρώπη. Λίγο πριν η καταστολή δημιουργήσει μη αντιστρέψιμα τετελεσμένα στο κίνημα, η επαναστατική τάση που ενυπήρχε στο εσωτερικό του θα κάνει ως «ώριμο τέκνο της ανάγκης»την εμφάνισή της, στρέφοντας την πορεία του προς άλλη κατεύθυνση, που ως επόμενο σταθμό θα έχει, μέσα από μια αναπόφευκτα αντιφατική πορεία διεργασιών, την ανάπτυξη και τη μαζικοποίηση ενός πολύμορφου αντιδικτατορικού κινήματος. Ενός κινήματος που σπάει το φόβο, ξαναβγαίνει στο δρόμο, αντιμετωπίζει δυναμικά την τρομοκρατία, «κρατάει γερά» στα βασανιστήρια και τις εξορίες, παράγει πολιτισμό και τραγουδάει ποίηση, ενός κινήματος που δίνει πολιτική υπόσταση και μορφή στην πηγαία λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στη Χούντα και τους πάτρωνες της. Ενός κινήματος με άλλα λόγια γνησία λαϊκού, που ως τέτοιο θα προβάλει και θα προτάξει ως συνθήματα εκείνους ακριβώς τους στόχους που επικοινωνούν με τις πραγματικές υλικές ανάγκες της πλατιάς λαϊκής βάσης, η οποία ασφυκτιά υπό το καθεστώς της φτώχιας, της ταξικής υποτίμησης, του φασισμού και της ωμής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης: «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», « Κάτω η Χούντα» και «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ». Συνθήματα που ακριβώς επειδή συγκρούονται με τον πυρήνα της αστικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής, ξεκλειδώνουν την επαναστατική στρατηγική, γειώνοντας την στον πραγματικό χώρο και χρόνο, θέτοντας έτσι την πάλη για την επαναστατική ρήξη και την ανατροπή ως άμεσο, ρεαλιστικό πολιτικό επίδικο.
Ως κορύφωση μιας τέτοιας διεργασίας, η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, θα καταφέρει να ενσωματώσει, όχι μόνο σε επίπεδο άμεσης μαζικής παρουσίας στην ίδια την Εξέγερση, αλλά και σε επίπεδο υποστήριξης -είτε ενεργητικής είτε και παθητικής-, την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Το Πολυτεχνείο γίνεται έτσι η αιχμή ενός μεγάλου κοινωνικού συνασπισμού, ενός νέου «ιστορικού μπλοκ» που συγκροτεί ευδιάκριτα μια ριζικά διαφορετικά στρατηγική για τη χώρα σε απόλυτη ρήξη με την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Η εικόνα της νύχτας της 17ης Νοέμβρη θα κάνει την οριοθέτηση μεταξύ των δύο αυτών στρατηγικών πιο εύγλωττη από ποτέ. Από τη μια, το κατειλημμένο Πολυτεχνείο να εκφράζει κάτω από τα συνθήματα που έχει ως προμετωπίδα («Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», «Επανάσταση Λαέ», «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός», «Λαέ Πάλεψε», «Λαέ Χτύπα» «Κάτω το Κεφάλαιο», «Κάτω η Εξουσία», «Λαοκρατία») τις δυνάμεις της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και από την άλλη, η αστική εξουσία και ο ιμπεριαλισμός να προσωποποιούνται στις δυνάμεις του Στρατού, στα άρματα μάχης και τα πολυβόλα που βρίσκονται απ' έξω. Η καταστολή της εξέγερσης με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο και τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες από πυροβολισμούς θα έρθει να αναδείξει εμφατικά τη ριζική διαφορά περιεχομένου ανάμεσα στις δύο στρατηγικές. Από τη μια χιλιάδες λαού να μην οπισθοχωρούν ακόμα και όταν ο θάνατος βρίσκεται κυριολεκτικά προ των πυλών και από την άλλη μια πάνοπλη εξουσία που δεν διστάζει να πραγματοποιεί δημόσια μαζικές δολοφονίες.
Μια τέτοια ριζική διαφορά παραδειγμάτων, μια τέτοιας έντασης κοινωνική και πολιτική ρήξη στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, μια τέτοια με άλλα λόγια Εξέγερση, γιατί ακριβώς μόνο μια κοινωνική εξέγερση μπορεί να πραγματοποιήσει αντίστοιχης έκτασης αποτελέσματα, είναι προφανές ότι προδιαγράφει εξελίξεις που ανοίγουν δρόμους επαναστατικούς. Η αιματηρή καταστολή της Εξέγερσης και η περεταίρω σκλήρυνση του καθεστώτος μετά την ανάληψη των ηνίων της Χούντας από τον Ιωαννίδη, σηματοδοτεί την υπαρξιακή πλέον ανάγκη της αστικής εξουσίας να επιβιώσει από μια εξεγερτική επαναστατική δυναμική που απειλεί ευθέως όχι μόνο τη Χούντα αλλά την ίδια την αστική εξουσία και τους Αμερικανούς που την στηρίζουν. Πτώση της Χούντας στη δεδομένη φάση σήμανε αυτόματα και δομικό κλονισμό της ίδιας της αστικής εξουσίας στη χώρα. Και για να αποφευχθεί κάτι τέτοια η αιμοσταγής Τάξη που άρχει τη χώρα θα θέσει σε εφαρμογή τις πλέον επιθετικές στρατηγικές της. Παράλληλα λοιπόν με την ένταση της τρομοκρατίας σε βάρος του κινήματος και την εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας, θα επιχειρήσει τη φυγή προς τα εμπρός, βλέποντας ίσως ως μοναδική οδό διάσωσης της, την εκπλήρωση των μεγαλοϊδεατικών της βλέψεων στην Α. Μεσόγειο. Τις οποίες και δεν θα διστάσει να υλοποιήσει τον Ιούλιο του 1974 μέσω της πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης Μακάριου στην Κύπρο και της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος μαριονέτα που θα υποτίθεται θα ένωνε την Κύπρο με την Ελλάδα.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα ωστόσο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των γεωπολιτικών συσχετισμών, και βέβαια η συγκεκριμένη θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα θα σφραγίσει την τύχη και αυτού του τυχοδιωκτισμού του ελληνικού κράτους, που προηγουμένως είχε φροντίσει να υποδαυλίσει την ένταση και τις επιθέσεις σε άμαχους πληθυσμούς ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Αντίστοιχα όπως στην Μικρασιατική Εκστρατεία, η κατάληξη θα είναι καταστρεπτική για το λαό. Η καραδοκούσα φασιστική Τουρκία θα εισβάλλει στην Κύπρο κατακτώντας στρατιωτικά το 40% των της εδαφών την ώρα που οι δυνάμεις της Χούντας τρέπονται σε φυγή, αφήνοντας στο έλεος του τουρκικού στρατού και των τουρκικών παρακρατικών ομάδων χιλιάδες ελληνοκύπριους. Για ακόμα μια φορά στην ελληνική ιστορία το δίπολο ιμπεριαλιστική εξάρτηση και εθνικισμός, αυτό το εγγενές χαρακτηριστικό του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, έδινε τα απτά αποτελέσματα του.
Η πτώση της Χούντας ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της τυχοδιωκτικής της πολιτικής στην Κύπρο έρχεται να αναδείξει ακόμα περισσότερο τη φυσιογνωμία της ελληνικής αστικής τάξης όσο και το χαρακτήρα της μετάβασης από τη Χούντα στην αστική δημοκρατία. Η λεγόμενη «προδοσία της Κύπρου» αποτελεί ένα ακόμα έγκλημα της ελληνικής αστικής τάξης, η δε μετάβαση προς την -έστω ανάπηρη- αστική δημοκρατία του Καραμανλή είναι η αναγκαστική υποχώρηση του αστικού καθεστώτος απέναντι στην γενικευμένη λαϊκή αγανάκτηση, που λίγο απείχε από το να μετατραπεί σε εξεγερτικό επαναστατικό χείμαρρο. Εκφεύγει των προθέσεων του παρόντος κειμένου μια αναλυτική θέση, σχετικά με το γιατί στην δεδομένη φάση το λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να μετατρέψει την πτώση της Χούντας σε εφαλτήριο μιας επαναστατικής αναμέτρησης με το αστικό καθεστώς συνολικά. Συνοπτικά μόνο θα λέγαμε ότι παρά την αποστοίχιση ενός κρίσιμου δυναμικού από τις τάξεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς, η τελευταία -που ας μην ξεχνάμε λίγο πριν το Πολυτεχνείο καλλιεργούσε αυταπάτες για πολιτική εξομάλυνση μέσω μιας αναίμακτης μετάβασης από τη Χούντα στην αστική Δημοκρατία- διέθετε ακόμα ισχυρή επιρροή σε μεγάλα τμήματα του κινήματος, οι δε δυνάμεις που βρέθηκαν στην πρωτοπορία της επαναστατικής σύγκρουσης στη Χούντα δεν ήταν ακόμα ώριμες τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά για να αναπτύξουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επαναστατικής στρατηγικής.
Σε κάθε πάντως περίπτωση η αστική εξουσία βγαίνει από τη Δικτατορία βαριά τραυματισμένη: ο βασικός στόχος της Δικτατορίας, η συντριβή του λαϊκού κινήματος, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αντιθέτως το κίνημα βγαίνει κατά πολύ ισχυρότερο από ότι ήταν πριν τη δικτατορία, έχοντας ως παρακαταθήκη μια εξέγερση που άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή μια πανίσχυρης τυραννίας. Ο κοινωνικός και πολιτικός ριζοσπαστισμός βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά, η αυτοπεποίθηση του κινήματος είναι τεράστια, τα αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά συνθήματα αγκαλιάζουν ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, την ώρα που ο εγχώριος αστισμός -όσο και το πολιτικό του προσωπικό- βαριά τραυματισμένος από την στήριξη του στη Χούντα και την εξέλιξη στην Κύπρο, είναι αναγκασμένος, για να προλάβει τα χειρότερα, να προβεί σε σοβαρές υποχωρήσεις σε όλα τα πεδία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού. (Αποτελεί άλλης τάξης ερώτημα το γιατί ή κάτω από ποιους όρους δεν έγινε εφικτή στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια η μετουσίωση αυτού του επαναστατικού ρεύματος σε οργανωμένη επαναστατική αναμέτρησης με το καθεστώς Καραμανλή. Όπως και για την αμέσως μετά το Πολυτεχνείο περίοδο, αν πολύ επιγραμματικά πρέπει κάτι να αναφέρουμε είναι η αδυναμία μιας βαθύτερης πολιτικής προγραμματικής συγκρότησης των πιο μαχητικών τμημάτων του κινήματος, μια αδυναμία που δυστυχώς σφράγισε όλες τις μετέπειτα μεγάλες ανατάσεις της λαϊκής πάλης, με πλέον χαρακτηριστική εκείνη της μνημονιακής περιόδου 2010-2015)
Γυρνώντας στο αρχικό μας ερώτημα, γίνεται, λοιπόν, σαφές γιατί το Πολυτεχνείο υπήρξε μια ιστορική τομή για τη χώρα. Χωρίς αυτό, χωρίς δηλαδή την αποφασιστική παρέμβαση του εργατικού λαϊκού νεολαιίστικου παράγοντα στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, όχι απλά η Χούντα θα μπορούσε να συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια να υπάρχει, αλλά το κυριότερο, η ομαλή μετάβαση της σε μια ελεγχόμενη αστική δημοκρατία θα γινόταν με όρους απόλυτης αστικής ηγεμόνευσης, με όρους που θα εξασφάλιζαν πιθανότατα ακόμα και την ατιμωρησία της ηγεσίας της Χούντας, αλλά κυρίως με όρους που θα απόκρυπταν την αστική φύση της Χούντας και την αμερικανική στήριξη σε αυτή, με όρους σε τελική ανάλυση, που θα έκαναν την ελληνική αστική τάξη να εμφανίζεται ως ο βασικός παράγοντας της πτώσης της Χούντας και ως ο βασικός εγγυητής της Δημοκρατίας και των «δίκαιων του λαού». Μπορούμε εύκολα ασφαλώς να φανταστούμε τι κολοσσιαίων ήττα θα ήταν κάτι τέτοιο για το εργατικό λαϊκό κίνημα της χώρας. Στην πραγματικότητα θα ήταν η πλήρης ευόδωση του στρατηγικού πλάνου που τέθηκε με την επιβολή της Χούντας το 1967: η συντριβή δηλαδή του επαναστατικού λαϊκού κινήματος της χώρας. Για να το πούμε διαφορετικά, χωρίς το Πολυτεχνείο, χωρίς δηλαδή την έμπρακτη νίκη του λαϊκού παράγοντα επί της Δικτατορίας, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μελλοντικά επαναστατικό κίνημα στη χώρα. Υπό αυτό το πρίσμα οι δεκάδες αγωνιστές και οι αγωνίστριες που σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο, οι χιλιάδες που μαρτύρησαν στα βασανιστήρια, τις φυλακές και τις εξορίες πέτυχαν με τον αγώνα τους κάτι πολύ χειροπιαστό, κάτι χωρίς υπερβολή ανεκτίμητο και ανυπέρβλητο. Με τη θυσία τους κατέδειξαν την οργανική σχέση της Δικτατορίας με την αστική τάξη και τις ΗΠΑ και έκαναν αποκλειστικά κτήμα του λαού την ανατροπή της.
Τούτων δοθέντων, η ταξική, η επαναστατική ματιά στην ιστορική σημασία και την παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου, εκκινώντας από τη θέση ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια κοινωνική λαϊκή εξέγερση, δεν μπορεί παρά να οδηγείται στην εμβληματική θέση του Μαρξ για τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις, ως «ατμομηχανές της Ιστορίας». Παρότι στρατηγικά δεν νίκησε, το Πολυτεχνείο, επιτάχυνε την ιστορική κίνηση, δίνοντας συγκεκριμένη υλική υπόσταση και μορφή στο ίδιο το στρατηγικό επίδικο της ταξικής αναμέτρησης, που δεν είναι άλλο από την έλευση μίας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.
Μέσα από τις πολλαπλές διαδρομές της ταξικής πάλης των επομένων δεκαετιών, εγγράφοντας νίκες και ήττες, σήμερα 48 Νοέμβρηδες μετά, το επαναστατικό κίνημα παρά τις αντιφάσεις, τις εσωτερικές αντιθέσεις και τα πισωγυρίσματά του, παραμένει δυναμικά στο προσκήνιο, καλούμενο να αναμετρηθεί με τα νέα ερωτήματα που η δομική κρίση του εγχώριου και διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος προβάλλει. Σε αυτό ακριβώς το φόντο η γνώση της ιστορίας του αντιδικτατορικού κινήματος, πόσο μάλλον της κορυφαίας του στιγμής, αυτής του Πολυτεχνείου, αποτελεί πολύτιμο εφόδιο για την επεξεργασία και τη διαμόρφωση των νέων θέσεων μάχης του. Όχι βέβαια ως μια απόπειρα προσαρμογής των χαρακτηριστικών του στις σημερινές συνθήκες, ούτε ως μια μουσειακού τύπου μνήμη αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά ως ζώσα ιστορία, ως οργανικό μέρος της «κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».
Η βαθιά ρωγμή που προκάλεσε στον ιστορικό χωροχρόνο της Ελλάδας το Πολυτεχνείο, διάνοιξε μονοπάτια που ακόμη τα διανύουμε, ορίζοντες ενός νέου κόσμου, της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ταξικής χειραφέτησης.
48 χρόνια μετά συνεχίζουμε αταλάντευτα στον δρόμο του Νοέμβρη
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΛΑΕ ΧΤΥΠΑ!
Όλοι- Όλες στην Πορεία του Πολυτεχνείου
-Αθήνα, Πλατεία Κλαυθμώνος στις 15.00
-Θεσσαλονίκη, Πολυτεχνείο ΑΠΘ στις 17.00
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
ΛΟΑΤΚΙΑ+ και Φεμινιστικό μπλοκ στην πορεία του Πολυτεχνείου
ΟΛ@, ΟΛΕΣ, ΟΛΟΙ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΛΟΑΤΚΙΑ+ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Επειδή τίποτε δεν τέλειωσε ακόμη και κανένας αγώνας δεν έχει δικαιωθεί.
Επειδή η Ελευθερία είναι ακόμη το ζητούμενο για τα τρανς και όλα τα λοατκια+ άτομα που ζούμε στην περιθωριοποίηση, στον κόσμο της ετερόκανονικότητας. Σε ολ@ εμάς που ζούμε σε έναν κόσμο που το Ψωμί και η Παιδεία είναι μόνο λέξεις, όταν τα λοατκια+ πλάσματα δεν μπορούμε να υπάρχουμε καν στον χώρο του σχολείου και του πανεπιστημίου, χωρίς να υποστούμε χλευασμό, υποτίμηση και συχνά βία. Όσο οι άνθρωποι του λοατκια+ φάσματος είμαστε εξόριστα και απόντα από την καθαγιασμένη ετεροκανονικότητα, ούτε το Ψωμί, αλλά ούτε η Παιδεία, η Υγεία και η Ελευθερία είναι κατοχυρωμένα και εξασφαλισμένα για μας.
Επειδή οι γυναίκες, κάθε φορά που διεκδικούμε την Ελευθερία μας, ερχόμαστε αντιμέτωπες με όλη τη βία και την αυθαιρεσία της πατριαρχίας, καθώς και την αδιαφορία αστυνομίας και δικαστών. Επειδή οι γυναικοκτονίες, που δεν έχουν τελειωμό και απαριθμούν ήδη 13, είναι μόνο η κορυφή -που δεν μπορεί να κρυφτεί- από ένα τεράστιο παγόβουνο βίας και καταπίεσης, που πιέζει το στήθος πάρα πολλών γυναικών. Επειδή για να εξασφαλίσουμε το Ψωμί και την Παιδεία, σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, πρέπει, οι γυναίκες, να παλέψουμε περισσότερο και με χειρότερους όρους.
Επειδή ο κοινός αγώνας με όλα τα άλλα κινήματα και δράσεις των καταπιεσμένων είναι η μόνη μας ελπίδα,
Επειδή δεν διαδηλώνουμε μόνο για μας. Οι μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες, «της γης οι/τα κολασμέν*», που ζουν στο πετσί τους τη βία των συρματοπλεγμάτων, των κρατικών απαγωγών και των επαναπροωθήσεων, είναι τα πιο κοντινά μας αδέλφια.
Επειδή αυτή η κυβέρνηση και ο κόσμος του κεφαλαίου, των «επενδυτών» και των «νοικοκυραίων» είναι ο κοινός εχθρός για κάθε εργαζόμενο και κάθε καταπιεσμένο πλάσμα.
Επειδή για να συναντηθούμε με όλα τα καταπιεσμένα αδέλφια μας μόνος τρόπος είναι ο δρόμος, ενάντια στην κρατική καταστολή.
Στηρίξτε το λοατκια+ και φεμινιστικό μπλοκ στην είσοδο του Πολυτεχνείου (οδός Εγνατίας, απέναντι από το Παλαί ντε Σπορ), την Τετάρτη 17 Νοέμβρη, στις 5.30μ.μ. στη Θεσσαλονίκη
ομάδα Sylvia Rivera - για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride
Φοιτητική Ένωση για το Φύλο και την Ισότητα - ΦΥΛ.ΙΣ.
