kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Διαδήλωση για τη δολοφονία του αντιφασίστα Π Φύσσα

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ- ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ Π. ΦΥΣΣΑ στις 18/9/2013 στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη Γ. Ρουπακιά και το παρακρατικό τάγμα εφόδου της Χ.Α.

Στις 18 Σεπτέμβρη 2013, παρακρατικό τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής πραγματοποιεί δολοφονική επίθεση στο Κερατσίνι από την οποία πέφτει νεκρός ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας, μαχαιρωμένος στην καρδιά από το χρυσαυγίτη Γ. Ρουπακιά. Ήταν ένα ακόμα επεισόδιο των δολοφονικών ενεργειών της παρακρατικής συμμορίας της ΧΑ σε βάρος αναρχικών και αριστερών αγωνιστών, συνδικαλιστών, προσφύγων και μεταναστών, κατειλημμένων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων αγώνα. Γιατί οι φασίστες χτυπούν εκεί που τους υποδεικνύει η ίδια η κρατική πολιτική, τα συμφέροντα των αφεντικών και η καθεστωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ: ενάντια στο αγριότερα εκμεταλλευόμενο τμήμα της κοινωνίας και ενάντια στους αγωνιζόμενους, που διακηρυγμένα βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής.

Είναι γεγονός πως η ΧΑ, ήδη από την ίδρυση της τη δεκαετία του '80, λειτούργησε ως κρατικό ενεργούμενο και υποχείριο πιάνοντας το νήμα από το παρελθόν των πολιτικών της προγόνων, των χιτών και των ταγματασφαλιτών της κατοχής και του εμφυλίου και κληρονομώντας την παρακρατική δράση των γκοτζαμάνηδων που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αλλά και των κένταυρων και των rangers της ΟΝΝΕΔ που δολοφόνησαν τον αγωνιστή καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Βασική της κατεύθυνση, τόσο της ίδιας της οργάνωσης, όσο και του κράτους που την καθοδηγούσε, ήταν να αμβλύνει τις αντιστάσεις της κοινωνίας λειτουργώντας παραπληρωματικά ή/και αντί της επίσημης καταστολής, καθώς και να αναπτύξει τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά ένστικτα, διαλύοντας τους όποιους συλλογικούς, ταξικούς και κοινωνικούς δεσμούς, συμβάλλοντας έτσι στον κοινωνικό εκφασισμό.

Μέσα σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, και αντιμέτωπο με τις μαζικές κινητοποιήσεις των επόμενων χρόνων ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση των μνημονιακών πολιτικών, το καθεστώς επέλεξε να πριμοδοτήσει τη δολοφονική συμμορία της ΧΑ με όλα τα μέσα, ως εργαλείο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αντι-εξεγερτικής και αντεπαναστατικής στρατηγικής, με δύο βασικούς στόχους: αφενός την τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων από τις ναζιστικές ομάδες κρούσης, και αφετέρου τη συσπείρωση των πιο αντιδραστικών στοιχείων του πληθυσμού γύρω από τα ναζιστικά αποβράσματα και τη στρατολόγηση ενός μέρους του στη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, στην εμπέδωση του ολοκληρωτισμού και της βίας απέναντι στους ταξικά αδύναμους, ώστε να διαχυθεί ο κοινωνικός εκφασισμός, να στοχοποιηθούν οι παρίες για τα δεινά που επιφέρει η πολιτική του κράτους και των αφεντικών, και να μείνουν στο απυρόβλητο οι ισχυροί.

Μπροστά στην προοπτική έκφρασης της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής που ακολούθησε τη δολοφονία του Π.Φύσσα, το κράτος παραπέμπει σε δίκη τη Χ.Α ως εγκληματική οργάνωση, επιδιώκοντας να εμφανιστεί ως ο μοναδικός φορέας δικαιοσύνης και εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας. Σε αυτά τα εφτά χρόνια τόσο ο «θεσμικός αντιφασισμός» που επιχείρησε να ξεπλύνει το κράτος από την ευθύνη του ενορχηστρωτή της παρακρατικής δράσης των νεοναζί και να εδραιώσει τη θεωρία των δύο άκρων, όσο και η ίδια η παρακρατική δράση στο πεζοδρόμιο βρήκαν απέναντι τους τη σθεναρή, αποφασιστική, διαρκή και ανυποχώρητη αντιφασιστική δράση. Οι μαζικές και μαχητικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις ήταν ο πραγματικός φραγμός στην άνοδο των φασιστών και στις επιθέσεις που πραγματοποιούσαν, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν μπει ισχυρά αναχώματα στην επέλασή τους στο δημόσιο πεδίο. Από τις αντιφασιστικές διαδηλώσεις αντίστασης και μνήμης για τον Π.Φύσσα και το Σ. Λουκμαν, τις μαχητικές συγκεντρώσεις σε διάφορες στιγμές της δίκης της ΧΑ (με κορυφαίο παράδειγμα τη συγκέντρωση και τις συγκρούσεις που ξέσπασαν με φασίστες και μπάτσους εντός της δικαστικής αίθουσας κατά την εκδίκαση της υπόθεσης του Στεκιού Αντίπνοια), τις κεντρικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και τις εδαφικές μάχες στις γειτονιές, μέχρι τα οδοφράγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης απέναντι στον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία και τον πόλεμο.

Δεν είχαμε και δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Οι όποιες καταδίκες φασιστών από αυτήν, δεν μπορούν να μας εξαπατήσουν. Δεν ξεχνάμε πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος. Ως αναρχικοί - αντιεξουσιαστές, μέσα από τους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε ενάντια σε ένα πανίσχυρο σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους καθημερινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία.

Στις 7 Οκτώβρη 2021 βρεθήκαμε μαζί με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Εφετείο της Αθήνας, σε μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις όλων των εποχών στον ελλαδικό χώρο. Xωρίς αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης και των αποφάσεων της, μέσα από τη δυναμική συγκέντρωση και τις συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους της αστυνομίας επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, φωνάξαμε με όλες μας τις δυνάμεις πως δεν βρεθήκαμε εκεί για να πολεμήσουμε τον φασισμό μαζί με το κράτος, την κυβέρνηση, τον όψιμο αντιφασισμό των ΜΜΕ (που εδώ και τόσα χρόνια συστηματικά και με σχέδιο ξέπλεναν την εγκληματική τους δράση) και τους κάθε λογής θεσμικούς θιασώτες ενός κίβδηλου και υποκριτικού αντιφασισμού, αλλά αντίθετα, βρεθήκαμε έξω από το Εφετείο σε πείσμα όλων αυτών που μεθοδικά πριμοδοτούν σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό εκφασισμό και τον κρατικό ολοκληρωτισμό, για να τονίσουμε εμφατικά πως η μόνη απάντηση απέναντι στον πόλεμο, τον εθνικισμό και τον φασισμό που γεννά και θρέφει ο κόσμος του κράτους και του καπιταλισμού, είναι η οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και η σύγκρουση με τον κόσμο αυτό.

Σήμερα -που η κοινωνία υφίσταται άλλο ένα ισχυρό πλήγμα εξαιτίας της δολοφονικής διαχείρισης της πανδημίας, που επιταχύνονται οι αναδιαρθρώσεις, με το ρήμαγμα της κοινωνικής βάσης και την αποστέρηση των αναγκαίων κοινωνικών αγαθών, και τη λεηλασία της φύσης, που μονιμοποιείται το Καθεστώς Έκτακτης ανάγκης και η κρατική καταστολή αποτελεί την κυρίαρχη στρατηγική του κράτους- οι αντιδραστικές δυνάμεις εμφανίζονται εκ νέου στο δημόσιο πεδίο. Είτε ως εκφραστές συνωμοσιολογικών αφηγήσεων που προέρχονται ξεκάθαρα από την ακροδεξιά και λειτουργούν παραπληρωματικά στους επίσημους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς, στοχεύοντας στη διάλυση των συλλογικών, κοινωνικών και ταξικών δεσμών είτε ως φασιστικές γκρούπες που εμφανίζονται υπό την προστασία των κατασταλτικών μηχανισμών, λειτουργώντας ως εφεδρεία του κράτους και συνδράμοντας στην κρατική ρητορική διάχυσης του ρατσιστικού μίσους, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη ρεαλιστική προοπτική των από τα κάτω είναι η οργάνωση και ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση. Χωρίς αυταπάτες πως το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης μπορεί να εξωραϊστεί, χωρίς αυταπάτες πως οποιαδήποτε κυβέρνηση ή κρατικός θεσμός μπορεί να αποτελέσει φραγμό στο τέρας του φασισμού, να αγωνιστούμε συλλογικά και μαχητικά με όπλο μας τη διεθνιστική και ταξική αλληλεγγύη για την οικοδόμηση ενός κόσμους ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

Αντιφασιστική- αντικρατική- αντικατασταλτική διαδήλωση

8 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου

Αθήνα: Κερατσίνι, Παύλου Φύσσα 60, 17:30

Θεσσαλονίκη: Προσυγκέντρωση στην κατάληψη Mundo Nuevo, 17.00

Συγκέντρωση στην Καμάρα, 18.00

κάλεσμα : Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Έναν χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής από την αστική δικαιοσύνη όσοι ήλπιζαν ότι το κράτος και οι αστικοί θεσμοί θα αντιμετωπίσουν τον φασισμό έχουν πλήρως διαψευσθεί. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, άλλωστε, αφού ο φασισμός ως γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος συνεισφέρει τα μέγιστα στην επιβίωσή του, ερχόμενος πάντοτε σε αντιπαράθεση με τις ταξικές μας διεκδικήσεις. Γιατί ο φασισμός πάντοτε ήταν και είναι η χρήσιμη εφεδρεία του κεφαλαίου, που όταν το απαιτούν οι ανάγκες διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος, ανασύρεται από την αναμονή και την παρακρατική του δράση, για να αναλάβει ρόλο κεντρικού ρυθμιστή της πολιτικής ζωής, να επιβάλλει τη στρατιωτικοποίηση της εργασίας, τους ρατσιστικούς κοινωνικούς διαχωρισμούς, την υπαγωγή της κοινωνικής ζωής στον μιλιταρισμό, πάντοτε για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καπιταλιστών. Η δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μια ενδοαστική νουθεσία μεταξύ οικονομικά αδελφικών τμημάτων του κεφαλαίου, που απλώς ανταγωνίζονται για την πολιτική εκπροσώπηση των καπιταλιστικών συμφερόντων στο αστικό κοινοβούλιο. Γνωρίζουμε, όμως, ότι η μόνη πραγματική καταδίκη του φασισμού μπορεί να έρθει από την κοινωνική βάση στον αγώνα της προς την ολική απελευθέρωση, όπου θα πρέπει να περάσει πάνω τόσο από τους κρατικούς μισθοφόρους (δηλαδή μπάτσους και στρατιωτικούς), όσο και από τις παρακρατικές εφεδρείες του κράτους (δηλαδή τους φασίστες).

Η Χρυσή Αυγή μπορεί να "τελείωσε" χάρη στον πολύμορφο αντιφασιστικό αγώνα, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όμως, μένει χαραγμένη στη μνήμη μας και μας θυμίζει πως δεν πρέπει να εφησυχάζουμε, καθώς ο φασισμός παραμονεύει και μπορεί εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε κοινωνική κρίση. Η διάλυση της Χρυσής Αυγής άφησε πίσω της φασιστικές γκρούπες που ευελπιστούν να πάρουν τη θέση της, ομαδοποιήσεις φοβισμένων φασιστών που προσπαθούν να βγουν ξανά στο προσκήνιο έχοντας, όπως πάντα, την υποστήριξη μπάτσων και ΜΜΕ, μηχανισμών που με τόση θέρμη υποστήριξαν και τη Χρυσή Αυγή. Δεν ξεχνάμε, άλλωστε, τα κολλητηλίκια των μπάτσων με τους φασίστες ακόμη και το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, όταν η ομάδα ΔΙ.ΑΣ. κοιτούσε αμέτοχη το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής να επιτίθεται, ενώ τα ΜΜΕ προσπάθησαν να συγκαλύψουν τον φόνο λέγοντας ότι "τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο".

Η προσπάθεια της αστικής τάξης και κάθε επικουρικού μηχανισμού που αυτή διαθέτει, για να εδραιωθεί κοινωνικά ο ακροδεξιός πόλος είναι πασιφανής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι περίοδοι εθνικιστικών "εξάρσεων" ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες και τα συλλαλητήρια για το "μακεδονικό". Υπάρχει ένα ευδιάκριτο ρεύμα που συγκροτείται πάνω στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον σκοταδισμό, τις συνωμοσιολογίες θεωρίες και τον ανορθολογισμό. Σήμερα ο πόλος αυτός έχει αρχίσει πάλι να ενδυναμώνεται: για άλλη μια φορά μετά το μακεδονικό, ένα συνονθύλευμα ψεκασμένων, θρησκόληπτων, ρασοφόρων, και "φιλήσυχων πατριωτών" δε διστάζουν με οποιοδήποτε πρόσχημα να βαδίζουν πλάι-πλάι με δηλωμένους νεοναζί με διακριτικά.

Το ίδιο ρεύμα είναι που έχει αναδείξει επικοινωνιακά η ΝΔ ως υποτιθέμενο "αντίπαλό της κυβέρνησης" κατά την περίοδο της πανδημίας, προκειμένου να αποκρυφτεί η εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας, η αποδυνάμωση του ΕΣΥ και κάθε λογής παράλογο και αντιεπιστημονικό μέτρο που έχει παρθεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο από την κυβέρνηση. Αφού δεν έλαβε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αφού δεν στήριξε ουσιωδώς το Ε.Σ.Υ., αφού γέμισε τις γειτονιές και τις πλατείες μπάτσους μετατρέποντας την υγειονομική κρίση σε μία τέλεια ευκαιρία για επιβολή μιας αστυνομοκρατίας άνευ προηγουμένου, αφού άνοιξε δις τα σχολεία με απολύτως καμία κρατική πρόνοια για την προστασία μαθητών και δασκάλων, αφού απροσχημάτιστα ήρε όλα τα μέτρα τις τουριστικές περιόδους και έκλεισε εκ νέου τους ανθρώπους στα σπίτια τους, μόλις οι τουρίστες έφυγαν, ξεκίνησε σταθερά και στοχευμένα να δημιουργεί επικοινωνιακά τον "εσωτερικό εχθρό" που "φταίει για ό,τι θα γίνει".

Αδιαμφισβήτητα υπάρχει διάχυτη κοινωνική οργή απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης. Υπάρχει οργή, όμως, που εκκινεί από διαφορετικές ταξικές και ιδεολογικές αφετηρίες. Γιατί από τη μια αντιδρά ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης, οι οργανωμένοι ταξικοί και πολιτικοί σχηματισμοί της, διεκδικώντας την ενίσχυση της δημόσιας υγείας για την υγειονομική θωράκιση της κοινότητας, διεπόμενοι, συνεπώς, από αίσθημα κοινωνικής υπευθυνότητας και αλληλεγγύης, υπερασπίζοντας παράλληλα τα εργασιακά δικαιώματα και τις κοινωνικές ελευθερίες που αλλεπάλληλα υπονομεύει και καταστρατηγεί το κράτος. Από την άλλη στέκει το ετερόκλητο σύνολο των συντηρητικών ανορθολογιστών, των μικρών και των μεσαίων αφεντικών και των απερίσκεπτων φιλοτομαριστών γενικότερα, τους οποίους η κυβέρνηση ωθεί στο αντιδραστικό μέτωπο με κεφαλή τους φασίστες. Η ίδια η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί, για να έχει απέναντί της μια βολική και εύκολα διαχειρίσιμη αντιπολίτευση. Μια μικροαστική αντιπολίτευση που θα μπορέσει να χειραγωγηθεί και να ενσωματωθεί μέσα στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος, χωρίς να θίγει ή να απειλεί την εξουσία και τα προνόμια της άρχουσας τάξης. Με αυτόν τον τρόπο σκοπεύει η κυβέρνηση να χτυπήσει το αντικαπιταλιστικό κίνημα. Στρέφοντας αποπροσανατολιστικά την κοινωνική οργή σε ανέξοδες για το καπιταλιστικό σύστημα αντι-κοινωνικές αντιδράσεις.

Κανένα φασιστικό κίνημα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τη βοήθεια του κράτους. Για την ακρίβεια ο φασισμός εξελίσσεται γρήγορα σε επίσημη κρατική πολιτική. Οι αστυνομικές επιθέσεις και δολοφονίες στον Έβρο, οι παρακρατικές ομάδες φασιστών στον Έβρο και τα νησιά, οι εξώσεις μεταναστών, το χτίσιμο κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι παράνομες επαναπροωθήσεις, η αστυνομοκρατία, οι συλλήψεις, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ο αυταρχισμός, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, ο εθνικιστικός παροξυσμός και η εξοπλιστική κούρσα σε βάρος της εργατικής τάξης συνηγορούν σε αυτό. Αυτήν τη στιγμή, μάλιστα, υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης (μεταξύ αυτών και ο υπουργός Υγείας) υιοθετούν εθνικιστικό λόγο, έχοντας εκφράσει και ναζιστική ρητορική στο παρελθόν, ενώ συνολικά τρεις ακροδεξιοί έχουν χρηστεί υπουργοί, για να επισφραγίσουν συμβολικά τη μεταστροφή της Νέας Δημοκρατίας από τη Δεξιά στην Ακροδεξιά.

Απέναντι σε αυτήν τη λαίλαπα στεκόμαστε ΕΜΕΙΣ. Ποιοι είμαστε; Είμαστε οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης που ακροβατούμε ανάμεσα στην ανεργία και τις άθλιες κακοπληρωμένες δουλειές. Είμαστε οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες που ζούμε μέσα στο καθεστώς εξαίρεσης. Είμαστε οι γυναίκες που κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή από τον μισογυνισμό και τις σεξιστικές επιθέσεις. Είμαστε τα lgbtqia+ άτομα που μας επιτίθενται και μας χλευάζουν για τη σεξουαλική κατεύθυνση μας. Είμαστε οι καταπιεσμένοι/ες κι οι εκμεταλλευόμενοι/ες, αυτοί και αυτές που έχουμε ανάγκη να τσακίσουμε τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννάει. Για αυτόν τον λόγο οφείλουμε να κατέβουμε στις πορείες για τον Παύλο Φύσσα. Γιατί ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο, γιατί η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, για να τιμήσουμε τους νεκρούς μας και να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ:

ΣΑΒΒΑΤΟ 18/9

18:00, ΚΑΜΑΡΑ

*Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό-αντιεξουσιαστικό μπλοκ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης - μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας

lib_exthess@hoextmail.coexm

libertasalonica.wordpress.com

Όλες/οι στην αντιφασιστική πορεία Σάββατο 18/09 18.00 Καμάρα

Κερατσίνι 2013

Ήταν 18 Σεπτεμβρίου 2013, το ρολόι έδειχνε λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, όταν ο Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός από το μαχαίρι του φασίστα Ρουπακιά σε ένα καφέ στο Κερατσίνι. Την επίθεση παρακολουθούν αδρανείς μπάτσοι της ΔΙΑΣ, ενώ τα καθεστωτικά ειδησεογραφικά προσπαθούν να συγκαλύψουν και να αποπολιτικοποιήσουν το περιστατικό, αποδίδοντάς το σε οπαδικές διαφορές. Μία πάγια τακτική μπάτσων και ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία, που για άλλη μια φορά θα έβγαζε λάδι τη δράση των φασιστών, όπως άλλωστε έχει κάνει δεκάδες φορές στο παρελθόν…

Η κατακραυγή, η καταδίκη και η ξεφτίλα

Η δολοφονία του Π. Φύσσα και οι σφοδρές αντιδράσεις που ακολούθησαν από το ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα, καθώς και η συνολικότερη κοινωνική κατακραυγή δεν άφησαν περιθώριο στην αστική δικαιοσύνη να συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια στις δολοφονικές επιθέσεις που εξαπέλυαν επί δεκαετίες οι ναζί της χρυσής αυγής απέναντι σε μετανάστριες, εργάτες, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αντιφασίστριες, αγωνιστές, κ.α. Έπειτα λοιπόν από αμέτρητες αρνήσεις συμμετοχής, λιποθυμίες, δεν ξέρω-δε θυμάμαι, αλληλοκαρφώματα, δάκρυα, ρουφιανιές και άλλες λιγόψυχες επιλογές που ανέκαθεν χαρακτήριζαν το σύνολο του εθνικιστικού-φασιστικού συρφετού, η περίφημη δίκη της χρυσής αυγής ολοκληρώθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 2020 με την φυλάκιση των ηγετικών στελεχών της, και με περίπου 20.000 αντιφασίστες και αντιφασίστριες να διαδηλώνουν έξω από το εφετείο.

Η μάχη, όμως, ενάντια στο φασισμό δεν κρίνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εξάλλου καμία απόφαση δε θα φέρει πίσω τον Παύλο, τον Πετρίτ, τον Λουκμάν, τον Ζακ ή οποιοδήποτε άλλο νεκρό της τάξης μας που χάσαμε από χέρι φασίστα ή μπάτσου. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε ότι η χρυσή αυγή, η κάθε χρυσή αυγή, προωθείται για όσο χρησιμεύει στο κεφάλαιο όταν αυτό φοβάται ότι μπορεί να χάσει την εξουσία του ή μεγάλο μέρος της κερδοφορίας του, όταν φοβάται ότι οι καταπιεσμένοι μπορεί να αμφισβητήσουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μαζεύεται όταν η αστική δημοκρατία επανανομιμοποιείται και κάνει την ίδια δουλειά πιο αποδοτικά. Σήμερα, ο κύκλος έχει αρχίσει ξανά και βρισκόμαστε στη φάση που εθνικιστές και ρατσιστές θα επιστρατευτούν και πάλι χέρι-χέρι με μπάτσους και καραβανάδες για την καταπολέμηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που θα γεννηθούν από το ξέσπασμα της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης.

Το αυγό του φιδιού παραμένει επικίνδυνο και πρέπει να σπάσει

Ενώ έχει επικρατήσει κοινωνικά η αντίληψη ότι το τέλος της χρυσής αυγής αυτομάτως σήμανε το τέλος της φασιστικής απειλής στον ελλαδικό χώρο, τα γεγονότα που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια κάθε άλλο παρά την επιβεβαιώνουν. Οι συντηρητικές δυνάμεις παραμένουν ισχυρές αν κρίνει κανείς με βάση τα αφηγήματα που ακούσαμε κατά καιρούς σε ζητήματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη, όπως οι εκτρώσεις, το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια, τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, το Μακεδονικό ζήτημα και τα συλλαλητήρια, τα ελληνοτουρκικά, το μεταναστευτικό και φυσικά πιο πρόσφατα το ζήτημα των εμβολιασμών αλλά και γενικότερα την αντίληψη γύρω από την κατάσταση που επικρατεί με τον Covid19.
Οι φασίστες έχουν βρει και πάλι τον τρόπο να υπάρχουν στον δημόσιο χώρο και να εκφράζουν τις ρατσιστικές και σκοταδιστικές τους θέσεις δίπλα δίπλα με ψεκασμένους, χριστιανοταλιμπάν, αρνητές του ιού, χούλιγκαν σε ένα μείγμα δηλαδή πάρα πολύ γνώριμο από τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό αυτό δηλαδή που ονομάζουμε εθνικό κορμό. Το κούνημα του δακτύλου από μεριάς κράτους κατά καιρούς σε αυτό το επικίνδυνο κοινωνικό μείγμα δεν είναι ικανό να μας παραμυθιάσει, αφού ξέρουμε πολύ καλά πως αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που κάθε φορά που υπάρχει χρησιμότητα θα το προωθήσει και ταυτόχρονα θα το συμμαζέψει όταν πάει να ξεφύγει και να απειλήσει την αστική νομιμότητα και κοινωνική ειρήνη σχεδόν σαν μια σχέση γονική.

Μεταναστευτικό ζήτημα και φασιστικές επιθέσεις

Η σκυτάλη της αντιμεταναστευτικής πολιτικής αλλάζει χέρια και περνάει από τα χέρια των Σύριζα-Ανέλ στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας. Η πολιτική αυτή τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε να οξύνεται προοδευτικά κάτι που αποτυπώνεται τόσο στο κομμάτι της «φύλαξης των συνόρων» όσο και σε ότι αφορά την διαδικασία χορήγησης ασύλου αλλά και ευρύτερα την ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα.
Η φαινομενική καταδίκη από μεριάς του αστικού κράτους προς τα φασιστικά μορφώματα δεν είναι μια καταδίκη ουσιαστική και πως θα μπορούσε άλλωστε? Η καταδίκη αυτή μεταφράζεται στο εξής νόημα. Το κράτος επισημαίνει στο ακροδεξιό του ακροατήριο πως η ρατσιστική βία που τόσο ανάγκη έχει το καπιταλιστικό οικοδόμημα δεν θα πρέπει να ασκείται από τους ξυρισμένους με τα μπράτσα αλλά από το επίσημο κράτος και τους μηχανισμούς του, το στρατό και την αστυνομία. Και το έκανε πράξη, στα σύνορα του Έβρου, στην ανατολική μεσόγειο, με τις κρατικές δολοφονίες στα κέντρα κράτησης μεταναστών, τα pushback,με την απόφαση που αναγνωρίζει πλέον την Τουρκία σαν ασφαλή χώρα, μέσω της κατάργησης των ανοιχτών δομών και την δημιουργία τοίχων, μέσω της εργαλειοποίησης της πανδημίας για την άσκηση περαιτέρω ελέγχου και πειθαρχίας είτε μέσα είτε έξω από τις δομές κράτησης μεταναστριών.

Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν θα μπορούσε να μην συνεπάγεται την αλληλεγγύη στις μετανάστριες. H αλληλεγγύη σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αδιαπραγμάτευτη, ανεξάρτητα από το αν κατέληξαν εδώ για να γλιτώσουν από την εξαθλίωση που τους επέβαλε ή τις βόμβες που τους έριξε ο δυτικός κόσμος. Η αλληλεγγύη αυτή αλλά και η αντιφασιστική μας παρουσία δεν εκπορεύεται από ανθρωπιστικά αντανακλαστικά, αλλά από την ταξική μας ανάλυση που αντικειμενικά τοποθετεί τους μετανάστες στον πάτο της εργατικής τάξης, καθώς είναι άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσβαση στην κάλυψη πολύ βασικών αναγκών.

Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς, αλλά εγώ πώς να ξεχάσω;

Τις μέρες μνήμης των νεκρών της τάξης μας, τις αντιλαμβανόμαστε σαν μια ευκαιρία να βρεθούμε με τις δυνάμεις των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων στο δρόμο για να πούμε πως όχι μόνο δεν ξεχνάμε, αλλά και πως οι λόγοι για να αγωνιστούμε παραμένουν και βαραίνουν τις πλάτες μας.
Οφείλουμε να κατεβούμε στο δρόμο για τον Παύλο, τη Zackie, το Λουκμάν, τον Petrit Zifle, για τους πνιγμένους μετανάστες στο Αιγαίο, για τους δολοφονημένους εργάτες στους χώρους δουλειάς, για τους κρατούμενους που αργοπεθαίνουν στις φυλακές και τα κλειστά κέντρα κράτησης, για όσες δέχονται την πατριαρχική βία, για όλες και όλους εμάς που αποτελούμε τους πρώτους στόχους του καπιταλισμού και του φασισμού.
Οι αγώνες που έρχονται ενάντια στο πόλεμο, την αντιμεταναστευτική πολιτική, την εντατικοποίηση της εργασίας μας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αποκλεισμό μας από τη δυνατότητα κάλυψης μιας σειράς βασικών αναγκών, την πατριαρχία, την λεηλασία της φύσης και την καταστολή ή θα μας βρουν διαιρεμένους και ηττημένους ή ενωμένους και νικητές!

Από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δουλειές ως τα γήπεδα, τις πλατείες και τις γειτονίες συγκροτούμε ομάδες διεθνιστικής αλληλεγγύης και ταξικής αυτοάμυνας και αγωνιζόμαστε

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ
Γ ΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΗ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

κάλεσμα : Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/anatolika.espivblogs.net

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Φέτος συμπληρώνονται 8 χρόνια από την φασιστική δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Μίας δολοφονίας που συνέβη σε περίοδο κορύφωσης του αγώνα του αντιφασιστικού κινήματος ενάντια στην παρακρατική και κρατική τρομοκρατία, με μάχες με τους φασίστες στους δρόμους, με δεκάδες συλλήψεις και βασανισμούς αγωνιστ(ρι)ών στα Α.Τ. από τους μπάτσους που έβαζαν πλάτη στη διατήρηση των φασιστών στο δημόσιο πεδίο και με την αξιοποίηση των φασιστών από το κράτος ως εμπροσθοφυλακή της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Παράλληλα, συχνά ήταν τα πογκρόμ εναντίον μεταναστ(ρι)ών από τα φασιστικά τάγματα εφόδου, δρώντας συμπληρωματικά στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία που δέχονταν και δέχονται οι μετανάστ(ρι)ες στους χώρους δουλειάς, στα κέντρα κράτησης, στα ΚΥΤ και στα σύνορα.

Δε θα σταθούμε στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής από την αστική δικαιοσύνη, καθώς οι φασίστες είναι ένα εργαλείο στα χέρια της αστικής τάξης και του κράτους, το οποίο αξιοποιούν όταν βλέπουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις να μεγαλώνουν. Με αφορμή την πανδημία του covid19, εξάλλου, το κράτος ενισχύει μέρα με τη μέρα τα μέτρα προληπτικής αντι-εξέγερσης, μεγαλώνοντας τις στρατιές των ένστολων δολοφόνων του, βασανίζοντας και φυλακίζοντας αγωνιστές, ενώ υποτιμάει στο έπακρο τη δημόσια υγεία, υψώνει περαιτέρω ταξικούς φραγμούς πετώντας δεκάδες χιλιάδες μαθητών εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, διαλύει το περιβάλλον προς όφελος των ενεργειακών ομίλων και ποινικοποιεί, αορατοποιεί, φυλακίζει και δολοφονεί τις μετανάστριες. Παράλληλα, οι μπάτσοι αβαντάρουν την παρουσία των φασιστών στους δρόμους, χτυπώντας αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, ενώ οι φασίστες διεκδικούν, με το προσωπείο των <<αντιεμβολιαστών>>, παρουσία στη δημόσια σφαίρα, λειτουργώντας ως βαλβίδα αποσυμπίεσης και χρησιμοποιώντας σαν κάλυψη απογοητευμένα κομμάτια της κοινωνίας.

8 χρόνια μετά, η κρατική και η παρακρατική τρομοκρατία είναι εδώ να μας υπενθυμίζουν ότι ο φασισμός και το σύστημα που τον γεννά οφείλει να τσακιστεί στο δρόμο από τον κόσμο του αγώνα και της κοινωνικής βάσης. Το χρέος μας να αγωνιστούμε ενάντια στο φασισμό περνάει μέσα από τον αγώνα για την οικοδόμηση μίας κοινωνίας που δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενός κόσμους ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

κάλεσμα : Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού ΑΠΘ

Αντιφασιστική πορεία για τη δολοφονία του Π.Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χ.Α. 8 χρόνια πριν

Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης είναι κάτι που σίγουρα αφήνει πίσω του κάποια συμπεράσματα σε σχέση με την εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη και τον κοινοβουλευτισμό αλλά και το ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα και τους αγώνες που δίνει τόσα χρόνια. Η έκταση που πήρε η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα κατά τη διάρκεια συμπλοκής με το τάγμα εφόδου της Νίκαιας ήταν η απαρχή για να οδηγηθεί η συμμορία του Μιχαλολιάκου στα δικαστήρια. Όμως η ακροδεξιά τρομοκρατία δε σταμάτησε. Άλλωστε η δολοφονία του Φύσσα είναι ένα στίγμα της χρόνιας δράσης των φασιστών με επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, τραμπουκισμοί και ξυλοδαρμοί συνδικαλιστών και αγωνιστών, πογκρόμ και δολοφονίες μεταναστών, συμμετοχή σε παραστρατιωτικές αποστολές στα σύνορα και στο εξωτερικό, trafficking και προστασίες σε μαγαζιά της νύχτας και άλλα πόσα…

Η τιμωρία των φασιστών έρχεται πάντα μέσα από τον κόσμο του αγώνα, ούτε με δικαστήρια ούτε με φυλακές. Γιατί τους φασίστες δε τους ξεπλένει μόνο η αστική δικαιοσύνη αλλά και η εμπιστοσύνη σε αυτή. Το οπλισμένο χέρι του συστήματος δε το νικάς θεσμικά, το πολεμάς τσακίζοντας το σύστημα που το γεννά και το θρέφει για τις ανάγκες τους. Και μαζί του τσακίζεις και τη συνθήκη που γεννά. Γιατί η η Χρυσή Αυγή δεν μπήκε στο κοινοβούλιο ως μια μικρή μειοψηφία αλλά ως εκπρόσωπος του κοινωνικού εκφασισμού. Και μπορεί προσωρινά να αναστέλλει τη δράση της όμως τη θέση της παίρνουν άλλα μορφώματα (από οργανωμένους σχηματισμούς όπως ο Ιερός Λόχος μέχρι ομάδες αγανακτισμένων κατοίκων που κυνηγάνε μετανάστες στα νησιά και στα σύνορα πλάι στους μπάτσους) που συνεχίζουν να εξυπηρετούν τις ανάγκες του κράτους και του καπιταλισμού.

Η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι μια ιστορική συνθήκη που αποτελεί καθαρά υπόθεση των εκμεταλλευόμενων απέναντι στους δυνάστες τους. Είμαστε δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι σε διαρκή σύγκρουση μεταξύ μας. Είμαστε εμείς που χτίζουμε γέφυρες αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων όλης της Γης, την ίδια στιγμή που κάποιοι οραματίζονται κρεματόρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είμαστε εμείς που απλώνουμε το χέρι μας σε κάθε κατατρεγμένο τσακίζοντας όσους ευθύνονται για τα δεινά του, την ίδια στιγμή που αυτοί οραματίζονται καμένα κορμιά στη Μόρια και πνιγμένους στο Αιγαίο. Είμαστε εμείς που ονειρευόμαστε ένα κόσμο που να μας χωράει όλες, όποιο χρώμα και αν έχουμε, όποια γλώσσα και αν μιλάμε, την ίδια στιγμή που κάποιοι οραματίζονται φράχτες και κάγκελα, φυλακές και εξορίες. Γνωρίζουμε τους συμμάχους μας, πόσο μάλλον τον κοινό μας εχθρό και τον πολεμάμε κάθε μέρα.

Ο αντιφασιστικός αγώνας αποτελεί μονόδρομο για την υπεράσπιση της ελευθερίας των εκμεταλλευόμενων απέναντι στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους: από την καθημερινή πάλη με διαρκή παρέμβαση στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και τις γειτονιές ενάντια στον ολοένα αυξανόμενο εκφασισμό της κοινωνίας μέχρι την όξυνση της μαχητικής αντιπαράθεσης με πορείες, συγκρούσεις, περιπολίες και επιθέσεις στα οργανωμένα τάγματα εφόδου, που αποτελούν οπλισμένο χέρι του κράτους και των αφεντικών. Γιατί για να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης και αυτοδιάθεσης, όπου οι άνθρωποι θα ζουν αρμονικά μεταξύ τους σεβόμενοι τη φύση, αδιαφορώντας για το φύλο, τη φυλή, τη γλώσσα και το χρώμα του καθενός, πρέπει πρώτα να ισοπεδώσουμε καθετί που μνημονεύει το μίσος και τον σκοταδισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Τίποτα δεν τελειώνει με την καταδίκη της ΧΑ-Ο μαχητικός αγώνας ενάντια στον φασισμό συνεχίζεται

Όλες και όλοι στους δρόμους…

Σάββατο 18/9, 18:00 Καμάρα

(Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό-αντιεξουσιαστικό μπλοκ)

κάλεσμα : terra incognita