kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πάτρα - Συγκέντρωση για την κακοποίηση της 18χρονης στην Ηλιούπολη / στήριξη του καλέσματος της πρωτοβουλίας γυναικών

Συγκέντρωση τη Δευτέρα 12/7 στις 20:00 στην πλατεία Γεωργίου

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ, ΤΙΣ ΕΜΦΥΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

ΠΟΥ ΕΝΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΟΓΚΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Άλλη μια από εμάς κατάφερε να βγει ζωντανή από τη φρίκη. Κατάφερε να φανεί δυνατή και να ξεφύγει από τις ορέξεις αντρών που βίαζαν το κορμί της από τα 11 της χρόνια, εξουσίαζαν με κάθε τρόπο την ίδια της τη ζωή καταπατώντας τις ανάγκες, τα θέλω και την αξιοπρέπεια της. Πρωταγωνιστές του πατριαρχικού παραληρήματος που «άφησε άφωνη την κοινή γνώμη» - μιας και η μνήμη της είναι κοντή και ξεχνά τις χιλιάδες δολοφονημένες, βιασμένες και εν γένει κακοποιημένες που καθημερινά υπενθυμίζουν την άθλια πραγματικότητα του εξουσιαστικού, καπιταλιστικού οικοδομήματος - ο πατέρας της 19χρονης πλέον κοπέλας και ο μπάτσος φίλος του που την αιχμαλώτιζε βιάζοντας την και αναγκάζοντας την να εκδίδεται.

Η κοπέλα από την πρώτη στιγμή, δέχεται αλληλεγγύη και βοήθεια από την σερβιτόρα κοντινού μαγαζιού που πήγε μόλις κατάφερε να απελευθερωθεί, που την βοήθησε και δεν κοίταξε την δουλειά της και η οποία απευθύνθηκε σε φεμινιστικές οργανώσεις, που κινειτοποιούνται άμεσα. Αντίθετα, από το κράτος λαμβάνει τη συνέχεια της κακοποίησης, καθώς μεταφέρεται από τους μπάτσους, πρώτα στο Α.Τ. Ηλιούπολης και μετά στο τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων -καθότι ο θύτης είναι συνάδελφός τους. Το κράτος μέσα από τα τσιράκια του, επί 12 ώρες την κρατά ουσιαστικά αιχμάλωτη, την ανακρίνει, της στερεί την δυνατότητα να μιλήσει με δικηγόρους. Είναι η κάλυψη της ΕΛΑΣ στα δικά της παιδιά, μία ακόμη σοκαριστική ομολογία της κρατικής ομερτά που απολαμβάνουν οι πραιτοριανοί της και οι ευνοούμενοι του εξουσιαστικού συστήματος απέναντι σε όλες μας, την ίδια ώρα που δολοφονούν, βιάζουν, εκπορνεύουν, καταληστεύουν εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.

Και οι δύο (πατέρας και φίλος - μπάτσος), σύμβολα επιβολής και κυριαρχίας, μιας κοινωνίας βαθιά πατριαρχικής που έχει μάθει να ξεχνά, να κάνει κουράγιο, να υπομένει και να κρύβει επιμελώς πίσω από κλειστές πόρτες την αθλιότητα, λουστράροντας τη μέσα από χριστιανικά συντηρητικά σχήματα περί αγίας οικογένειας και ιερής πατρίδας, την κάθε άρρωστη έκφραση κυριαρχίας ανθρώπου σε άνθρωπο και φυσικό κόσμο.

Σε αντίθεση με την κατά τον μιντιακό κανιβαλόκοσμο «κοινή γνώμη» δεν μένουμε άφωνες. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Έχουμε μάθει την αθλιότητα, γνωρίζουμε καλά ποιος είναι ο κόσμος που μας περιβάλει. Ένας κόσμος που μας ποτίζει με ωμή βία, μας γαλουχεί με την αξία του δίκιου του ανά συνθήκη ισχυρού, θρέφοντας μέσα από τις θεσμικές του δομές την πατριαρχία, σαν μια ακόμη μορφή εξουσίας πάνω σε εκείνα τα αναλώσιμα σώματα, που προορίζονται και «τους αξίζει» να βιώσουν μια ζωή μόνο μέσα από τα μάτια εκείνου που κάνει τα κουμάντα, που έχει κάθε φορά το πάνω χέρι.

Πως μπορούμε να δούμε ξέχωρα την καθημερινή βία της μισθωτής εργασίας, με τον κατακερματισμό της ύπαρξης μας συνολικά, από την υποτίμηση της γυναικείας εργασίας ειδικά ή την υπεραξία που παράγει μια γυναίκα εργαζόμενη αμισθί στο σπίτι, «λόγω αγάπης και φροντίδας προς την οικογένεια», ενός ρόλου που μας έμαθαν από τη μέρα που έτυχε να γεννηθούμε κοριτσάκια, ρόλου που συμπεριλαμβάνει την υποχρέωση να είμαστε γλυκές, όμορφές, ροζ, μάνες και αθόρυβες, πάντα ένα βήμα πίσω.Πως μπορούμε να μην συνδέουμε τα κομμάτια του παζλ και να παραβλέπουμε την κανονικοποιημένη και αδιάκοπη κρατική βία επάνω σε κάθε αποκλίνοντα, εκμεταλλευόμενο άνθρωπο;

Στο ίδιο αυτό πλαίσιο, η πατριαρχία σκοτώνει και βιάζει καθημερινά στο όνομα μιας παραπάνω από παράλογης υπεροχής, βασισμένης στην τυχαιότητα να γεννηθεί κανείς ΧΧ ή ΧΨ και αυτό με τις ευλογίες κράτους, εκκλησίας και των κομματιών εκείνων της κοινωνίας που τα αντανακλαστικά τους είναι συντηρητικά και αντιδραστικά. Ο διάχυτος αυτός κανιβαλισμός βέβαια, μόνο κέρδη έχει να αποφέρει στους κυρίαρχους, κρατώντας τους από τα κάτω πειθήνιους να αλληλοφαγώνονται, τη ίδια ώρα που παράγουμε όλον τον πλούτο του κόσμο αυτού, αμειβόμενοι πενιχρά, ζώντας στη μιζέρια, στα όρια της επιβίωσης.

Γνωρίζουμε καλά πως ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει με προσευχές. Εμείς έχουμε πάρει σαφή θέση στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Είμαστε οι δολοφονημένες, οι βιασμένες, οι νεκροί του ΑΚΤΩΡΑ και κάθε εργατικού «ατυχήματος», οι πρεζάκηδες, οι πουτάνες, οι μετανάστες της γειτονιάς σου, οι φτωχοδιάβολοι, οι φυλακισμένες, όλες, όλα και όλοι εκείνοι που πασχίζουν να επιβιώσουν και να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Θα μαχόμαστε μέχρι τέλους από την πλευρά αυτή, των από τα κάτω, με όλα τα μέσα, ενάντια στην πατριαρχία που μας σκοτώνει, τα αφεντικά που μας ξεζουμίζουν, και κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης, τους φορείς και τους εκφραστές τους. Μέχρι την καταστροφή του καπιταλιστικού, πατριαρχικού και εξουσιαστικού κόσμου, μέχρι τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας, συλλογικής και ατομικής χειραφέτησης, αλληλεγγύης, ισοτιμίας, αλληλοβοήθειας, συνύπαρξης, ελευθερίας.

ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΥ, ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΕΙ, ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΕΕΙ ΤΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΜΙΣΟΥΣ, ΕΜΦΥΛΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ,ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΠΙΠΛΑΣΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ, ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ, ΘΑ ΒΙΑΖΕΙ, ΘΑ ΚΑΚΟΠΟΙΕΙ, ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Προλέτ-acciόn

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1613526/