kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία για τις εξώσεις ντόπιων-μεταναστριών

Ποια χωράει στο κέντρο των (μητρο)πόλεων;

Η πλειοψηφία των μεταναστριών που καταφέρνει να περάσει τα σύνορα, ξεφεύγοντας από το τεχνο-στρατιωτικοποιημένο καθεστώς ελέγχου, αν δεν «επαναπροωθηθούν» με pushback, κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξουν σε κάποιο camp. Ένας πιο μικρός αριθμός μεταναστών που δικαιούται να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα στέγασης θα μείνει σε κάποιο διαμέρισμα μέχρι να εξεταστεί η αίτηση ασύλου του και έπειτα θα έρθει αντιμέτωπος με το πρόβλημα της έξωσης και τον ψυχολογικό πόλεμο από τις ΜΚΟ και κρατικούς φορείς που αυτή συνεπάγεται. Ταυτόχρονα, οι μετανάστριες περιθωριοποιούνται εκτός πόλεων βαθαίνοντας και χωροταξικά το διαχωρισμό ντόπιων-μεταναστών.

Παράλληλα οι ντόπιοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον εκβιασμό του ενοικίου καθώς, από τη μια η εργατική δύναμη έχει υποτιμηθεί συστηματικά τα (πολλά) τελευταία χρόνια και από την άλλη τα νοίκια ανεβαίνουν διαρκώς και έχουμε φτάσει στο βαθμό ένα νοίκι στο κέντρο της πολης να μπορεί να κοστίζει σχεδόν όσο ένας βασικός μισθός. Η κατάσταση αυτή διαμορφώνει μια πολύ ασφυκτική συνθήκη για τους περισσότερους και τους ωθεί να ψάξουν σπίτι σε περιοχές εκτός κέντρου, που ενδέχεται να είναι φτηνότερα. Επίσης η έλλειψη ή η ανυπαρξία δημόσιων χώρων, όπου μπορούμε να διασκεδάσουμε και να δημιουργήσουμε τους ελεύθερούς μας χρόνους , ο περιορισμός της ελεύθερης κοινωνικότητάς μας, της δυνατότητας να συναντιόμαστε και της πρόσβασης στους δημόσιους χώρους αποτελούν μια κατάσταση συνεχούς έντασης.

Από τις επιδρομές των μπάτσων στις ελάχιστες πλατείες που υπάρχουν για να αράζουμε, στα σπίτια μας όπου η απειλή του ενοικίου και της έξωσης υπάρχει μόνιμα πάνω από το κεφάλι μας, τις συνεχιζόμενες συλλήψεις σεξεργατριών, μέχρι τα διάφορα βλέματα και σχόλια στο δρόμο, τα μέρη που κινούμαστε μεταμορφώνονται όλη την ώρα σε καταστάσεις φόβου και πίεσης. Μεταμορφώνονται όμως μέσα από τις αρνήσεις μας και σε πεδία συνάντησης, δημιουργώντας ένα κοινό έδαφος, μια κοινή εμπειρία, ένα συλλογικό βίωμα.

Εδώ και χρόνια οι μετανάστ(ρι)ες βιώνουν την πραγματικότητα ενός (αν)επίσημα κηρυγμένου πολέμου εναντίον τους. Μέσω της κατασκευής της εικόνας τους ως εικόνα "εισβολέων" που έρχονται να διαταράξουν το ενοποιημένο σώμα του έθνους-κράτους, τόσο νομιμοποιούνται τα στρατιωτικά-αστυνομικά και μη, μέσα άσκησης ελέγχου και κυριαρχίας πάνω τους, όσο και αναπαράγεται ο διαχωρισμός μεταξύ αυτών και των ντόπιων που ακόμη νιώθουν πιο ευνοημένοι και προνομιούχοι. Όμως, οι κοινωνίες μας όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνονται όλο και πιο πολυεθνικές. Παράλληλα, όλο και περισσότερα κομμάτια των ντόπιων θα γίνονται αντικείμενο διαχείρισης ως "πλεονάζοντες" και "άτακτοι" πληθυσμοί και αυτοί, όπως συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα με τους μετανάστες.

Η ιστορία των πόλεων γράφεται συνεχώς μέσα από τις συγκρούσεις (μοριακές και συλλογικές) καθιστώντας τες πεδία διεκδικήσεων. Στις στιγμές εκείνες των διεκδικήσεων είναι που συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε μόνοι, στις στιγμές αυτές είναι που ο φόβος για το αύριο γίνεται ελπίδα για να αποκτήσουμε πολύ περισσότερα από αυτά που μας υποσχέθηκαν. Επιλέγουμε να συναντιόμαστε με τους δικούς μας όρους, ξεπερνώντας τους φράχτες που χτίζονται γύρω μας (υλικούς και ψυχολογικούς), προσπαθώντας να χτίσουμε μαζί τις κοινότητες αγώνα που αντικρύζουν το αύριο.

Να ζήσουμε μαζί με τις μετανάστριες στις γειτονιές μας

Who fits in the center of the metropolis?

The majority of migrants who manages to cross the borders, escaping from the techno-military control, if not deported by being push-backed, will most probably end up in a camp. A smaller number of them who have the right to enter a housing project, will stay in an apartment until their asylum request is examined and then they will be facing the threat of eviction along with the psychological pressure of the NGOs and other state entities. At the same time the migrants are pushed outside of the cities applying a spatial segregation between the migrant and the local communities.

In parallel with these, the locals are facing every day the blackmail of paying the rent since on one hand the labor force is continuously underestimated the last years, and on the other hand the rent keeps going up to the point where a rent in the city center is equal to a monthly salary. This situation contributes to a very suffocating condition and urges the people to look for houses outside of the city centers, where the apartments may be cheaper. The lack or the complete absence of public spaces where we can have fun or create our own free time, the restriction of our sociability, our freedom to meet with each other and the access to public spaces are also a part of this situation that keeps getting more intense.

From the cops' raids in the few public squares where we can hang out, our houses where the rent's and eviction's threat is constantly existent above our heads, the continuous arrests of sex workers, to the eyes and the comments we encounter in the streets, all the places we try to move into are transforming all the time into situations of fear and pressure. Still, through our negations and the fields where we meet with each other they are transforming and creating a common ground, a common and collective experience.

In the last years, the migrants have been experiencing the reality of an (undeclared) war against them. Through the depiction of them as "intruders" who disturb the unified nation-body, military means of control and domination are legalized and the separation of them and locals, who feel more privileged, is reproduced. The fact is that our societies are going to be more multinational as time progresses. In addition, more and more locals will be considered "surplus" and thus become subject to similar forms of state management as the migrants.

The story of the city is written through clashes (of individual and collective nature) and thus form fields of our claims. At these precise moments when we stand for something by claiming it, when we realize that we are not alone, these are the moments when our fear for tomorrow becomes the hope to get a hold of so much more than we were promised. We choose to meet under our own conditions, overcoming the fences that are being built around us (not only material fences but also the ones inside our minds), trying to build together communities that struggle when facing tomorrow.

To live with the migrants together in our neighborhoods

Συνέλευση Stop War on Migrants-Assembly Stop war on Migrants

πηγή : email που λάβαμε στις 12 Ιουλίου 20h