Τρίτη 29 Ιουνίου 2021 στις 19.00
Συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΤΙΣΕ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν καταγραφεί τουλάχιστον τέσσερις υποθέσεις έμφυλης βιας/ γυναικοκτονίας, οι νοηματικές συγγένειες των οποίων είναι -ή θα έπρεπε να είναι- έκδηλες. Μία από αυτές τις υποθέσεις, αυτή της γυναικοκτονίας στα Γλυκά Νερά, με τον γυναικοκτόνο να σκηνοθετεί τη δολοφονία της συζύγου του, ως ληστεία και αργότερα να ομολογεί. Άλλη υπόθεση αυτήν που αφορά τον βιασμό εργάτριας στην καθαριότητα, σε σπίτι στα Πετράλωνα. Τόσο οι ίδιες οι υποθέσεις όσο και η μετέπειτα αντιμετώπισή τους από το κοινωνικό σύνολο έχουν να καταδείξουν με τον πιο απεχθή τρόπο την πατριαρχία που είναι ριζωμένη σε κάθε πτυχή της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Για οποιονδήποτε βιασμό, οποιαδήποτε γυναικοκτονία ή περιστατικό έμφυλης βίας θα πρέπει να αναζητούμε τις αιτίες στο πατριαρχικό οικοδόμημα που αναπαράγεται και συντηρείται από την κοινωνία και διαμορφώνει αντιλήψεις και συνειδήσεις. Αυτό, δηλαδή, το οικοδόμημα που περνάει από μικρή ηλικία μέσω της οικογένειας, της εκπαίδευσης αλλα και γενικότερα της κοινωνίας στη συνείδηση των ανδρών ότι μπορούν - και πρέπει- να επιβάλλονται και να υποτάσσουν οποιαδήποτε θηλυκότητα και να αντιμετωπίζουν ένα θηλυκό σώμα με όρους ιδιοκτησίας, αλλά και στη συνείδηση των γυναικών ότι οφείλουν να τηρούν πάντα μία παθητική και δεκτική στάση στην κάθε επιθετική ανδρική συμπεριφορά. Όταν, λοιπόν, μια θηλυκότητα υπερβεί τον κοινωνικό της ρόλο, αυτόν της υποταγής στο ανδρικό φύλο, και είτε αντισταθεί, είτε θελήσει να φύγει από μια σχέση, είναι ήδη νομιμοποιημένη στην ανδρική συνείδηση η βία, ακόμα και η δολοφονία. Γι'αυτό είναι εξοργιστικό να βαφτίζονται οι γυναικοκτονίες ως «εγκλήματα πάθους», για τα οποία ευθύνεται «η κακιά στιγμή». Θα πρέπει να γίνει σαφές, ότι ευθύνεται αποκλειστικά ο γυναικοκτόνος, το πατριαρχικό σύστημα που τον θρέφει και όσοι αναπαράγουν και διαιωνίζουν σεξιστικές αντιλήψεις, από το πιο μικρό σεξιστικό «αστείο» μέχρι την κανονικοποίηση της έμφυλης βίας. Καμία σεξιστική συμπεριφορά δεν πρέπει να νομιμοποιείται ως "ακίνδυνη" ή "φυσιολογική", καθώς η αναπαραγωγή σεξιστικών και παραβιαστικών συμπεριφορών ανοίγει το δρόμο για την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες.
Μετά από κάθε τέτοια υπόθεση βλέπουμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο που ακολουθούν τα ΜΜΕ, τα οποία αναπαράγουν την είδηση με όρους θεάματος και τις περισσότερες φορές ξεπλύματος του γυναικοκτόνου/ βιαστή. Συγκεκριμένα, στην περίπτωση της γυναικοκτονίας στα Γλυκά Νερά, πριν ο δολοφόνος ομολογήσει, στήθηκε ένα ρατσιστικό «κυνήγι μαγισσών» που ήθελε τους δράστες να είναι Αλβανοί ή Γεωργιανοί, με μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έτοιμο να «στείλει στην κρεμάλα» τους ξένους που με τα «βάρβαρα ήθη τους» ληστεύουν και σκοτώνουν. Μάλιστα, Γεωργιανός που κατηγορήθηκε αρχικά για τη δολοφονία, βασανιζόταν επί 4 μέρες στη ΓΑΔΑ ,ώστε να ομολογήσει την ενοχή του, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Όταν, όμως, αποκαλύφθηκε ότι ο γυναικοκτόνος είναι αυτό που θεωρείται ως «πρότυπο άνδρα» (έλληνας, λευκός, με λεφτά και καλή δουλειά), αμέσως είδαμε το αφήγημα να αλλάζει, με ένα μέρος της κοινωνίας να σιωπά και ένα άλλο επηρεασμένο φυσικά και από τα ΜΜΕ, να επιρρίπτει ευθύνες στην Καρολάιν που "τον απειλούσε με χωρισμό", δικαιολογώντας τον γυναικοκτόνο ως αγανακτισμένο σύζυγο. Η πατριαρχία έχει στήσει τόσο καλά το παιχνίδι της, ώστε οι θηλυκότητες να φέρουν πάντα το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης των όσων τους συμβαίνουν, ακόμα και όταν βρίσκονται δολοφονημένες στο κρεβάτι τους.
Ακόμη, οι αντιλήψεις και αφηγήσεις που νομιμοποιούν και αναπαράγουν την έμφυλη βία, βλέπουμε ότι θρέφουν το μίσος προς οτιδήποτε δεν χωράει στα έμφυλα καλούπια που η κοινωνία έχει ορίσει. Γι'αυτό άτομα σαν τη Δημήτρη στη Λέσβο, που δεν μπορούν να χωρέσουν στα στενά όρια των δύο φύλων, απομονώνονται, αντιμετωπίζονται ως ψυχικά άρρωστα, γίνονται στόχοι επιθέσεων και χλευασμού, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ακόμα και εγκαταλείπονται νεκρά στην άσφαλτο. Για άτομα σαν τη Δημήτρη, δεν υπήρχε καν εγκαίρο δελτίο εξαφάνισης, επιβεβαιώνοντας την ανυπαρξία και την αφάνεια στην οποία είναι καταδικασμένα.
Στις παρέες μας, στους χώρους εργασίας, στο δρόμο και στο οικογενειακό περιβάλλον, να μην ανεχόμαστε τη αναπαραγωγή αυτών των αντιλήψεων που διαιωνίζουν την καθιερωμένη πατριαρχική λογική. Να αναζητήσουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί σε αυτή τη διαιώνιση και να αγωνιστούμε σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο για να τελειώνουμε μια και καλή με το σάπιο εξουσιαστικό σύστημα που συντηρεί την πατριαρχία, μέχρι να είμαστε όλες ασφαλείς και ελεύθερες. Μέχρι να μπορούμε να περπατάμε χωρίς φόβο στο δρόμο. Μέχρι ο φόβος να αλλάξει πλευρά.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΈΝΗ
Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Σχολείο
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ !
Ομολόγησε λοιπόν ο δολοφόνος του ειδεχθούς εγκλήματος στα Γλυκά Νερά. Έπειτα από μια ολόκληρη εκστρατεία ασύστολης προπαγάνδας των ΜΜΕ και διαφόρων πολιτικών προσώπων κατά των μεταναστών, περί ακραίας και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και εισαγόμενης εγκληματικότητας, αποδείχθηκε τελικά αυτό που πολλοί υποπτεύονταν από την αρχή, ο δολοφόνος ήταν ο σύζυγος της, υπεράνω πάσης υποψίας εύπορος και ευπαρουσίαστος έλληνας πιλότος.
Μόλις λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση δεκάδων δημόσιων καταγγελιών που αφορούν σε σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση, ταυτόχρονα με άλλες που αφορούν εργασιακή κακομεταχείριση σε χώρους της τέχνης και του αθλητισμού, μόλις που πρόλαβε να «ξεχαστεί» η συγκάλυψη του σκανδάλου με τον παιδοβιαστή Λιγνάδη και τις αναφορές για εμπλοκή του σε κύκλωμα παιδικής πορνείας, μόλις λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση του φόνου και της εγκατάλειψης της Δήμητρας, μία ακόμα πατριαρχική δολοφονία έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων.
Και αυτή τη φορά, τα ΜΜΕ που πάντα μυρίζονται το αίμα και μπαίνουν από την κλειδαρότρυπα για λίγη παραπάνω τηλεθέαση, λίγα παραπάνω κλικ, λειτούργησαν ως συνέχεια των μηχανισμών του κράτους και του κεφαλαίου που επιτίθενται στα πληβειακά στρώματα με σκοπό να βαθαίνει η διάχυση του ρατσιστικού και σεξιστικού λόγου και να ενισχύεται ο κοινωνικός εκφασισμός. Η κοινωνική ζωή του θύματος και οι σεξουαλικές επιλογές του μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο, προκειμένου να βγει η ετυμηγορία. Επιδόθηκαν λοιπόν σε μία ατέρμονη και ανηλεή καμπάνια μίσους, βέβαιοι όλοι ότι οι δράστες ήταν μετανάστες, ποινικοί, άνθρωποι του περιθωρίου.Ήταν αδιανόητο αυτό που για μας ήταν δεδομένο, καθώς η κρατική πατριαρχική βία εγγράφεται καθε μέρα πάνω στα σώματα μας : η πατριαρχία δολοφονεί
Κι αν οι δολοφονίες φτάνουν στο φως της δημοσιότητας, με διαστρεβλωμένο πάντα τρόπο, αντίθετα οι καθημερινοί βιασμοί που υφίστανται οι γυναίκες στους χώρους δουλειάς, στο σπίτι ή στο δρόμο, καλύπτονται συνήθως από ένα πέπλο σιωπής.
Το Σάββατο 19 Ιουνίου, γυναίκα εργαζόμενη στον καθαρισμό σε πολυκατοικία των Πετραλώνων, κρατείται όμηρος, βιάζεται και ξυλοκοπείται για ώρες από άντρα ο οποίος έχει ήδη καταδικαστεί για άλλο βιασμό και απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η γυναίκα καταφέρνει τελικά να διαφύγει με τη βοήθεια των γειτόνων, αιμόφυρτη. Η αστυνομία αρνείται να μπει στο διαμέρισμα, με αποτέλεσμα ο βιαστής να διαφύγει, ενώ τα ΜΑΤ παρατάσσονται απέναντι στον κόσμο που έχει συγκεντρωθεί σε αλληλεγγύη με τη γυναίκα.
Η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο του καπιταλισμού και έχει χρησιμοποιηθεί για την εδραίωσή του αλλά και για την κοινωνική αναπαραγωγή του. Είναι η διαρκής υπενθύμιση ότι βάσει της γυναικείας μας φύσης ή της σεξουαλικότητάς μας μπορούμε ανά πάσα στιγμή να γίνουμε αντικείμενα καταπίεσης. Μέσα σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία, η κοινωνική νομιμοποίηση της έμφυλης βίας αποκρυσταλλώνεται είτε στην αποδοχή καταπιεστικών-εξουσιαστικών συμπεριφορών είτε στο να αποδίδονται ελαφρυντικά και δικαιολογίες για τέτοιου είδους περιστατικά, από σεξουαλικές παρενοχλήσεις μέχρι βιασμούς και δολοφονίες. Όλες οι μορφές παρενόχλησης και κακοποίησης αποτελούν εκφράσεις σχέσεων εξουσίας. Μάλιστα στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν αποτυπώματα οργανωμένων και ιεραρχημένων σχέσεων ανισοκατανομής κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής ή πολιτισμικής δύναμης. Ουσιαστικά μόνη επιμέρους εξαίρεση σε αυτήν την ευθεία αντιστοιχία αποτελούν μόνο τα σπάνια περιστατικά, όπου κάποιος από τη μάζα των απόκληρων υιοθετεί εγκληματική συμπεριφορά, εάν για παράδειγμα ένας μετανάστης επιτεθεί σεξουαλικά σε ημεδαπή, αντιστρέφοντας προσωρινά (αλλά εξίσου βασανιστικά για το θύμα) το κοινωνικό status quo, μόνο και μόνο για να υπογραμμίσει ότι η γυναίκα μπορεί να αποτελεί πάντα, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις στόχο σεξουαλικής επίθεσης. Αυτού του είδους τα περιστατικά που απασχολούν ενίοτε τα αστυνομικά ρεπορτάζ αποτελούν ωστόσο, ως φαίνεται, κλάσμα στο σύνολο των περιστατικών κακοποίησης που, όπως ήταν αναμενόμενο, παράγονται με ρυθμούς βαριάς βιομηχανίας από τις εδραιωμένες σχέσεις εξουσίας.
Ξέρουμε καλά πως η πατριαρχία είναι μία ακόμα μορφή καταπίεσης, η οποία δεν είναι διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες που δεχόμαστε αλλά απορρέει από την δομή του κυρίαρχου συστήματος. Ο αγώνας των γυναικών για την απελευθέρωσή τους από τα δεσµά της πατριαρχίας δεν μπορεί παρά να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικού αγώνα για το γκρέµισµα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής. Αντιλαμβανόμαστε ότι η πατριαρχία ως εξουσιαστικό σύστημα και η έμφυλη βία ως απότοκό της δεν μπορεί να «εξαϋλωθεί» χωρίς την ανατροπή όλων των εξουσιαστικών συστημάτων που αγκυλώνουν τις ζωές μας. Η έμφυλη βία δεν είναι διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες καταπιέσεις που δεχόμαστε λόγω εθνικότητας, κοινωνικής τάξης, κτλ., αλλά απορρέει από τη δομή του κυρίαρχου κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος.
Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες, οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε ενάντια σε ότι μας καταπιέζει. Αντλούμε έμπνευση από τους αγώνες που ξεσπούν σε παγκόσμιο επίπεδο, από τις Ζαπατίστριες στα βουνά του Μεξικού και τις μαχήτριες της Ροτζάβα, μέχρι τις γυναίκες της Πολωνίας και τις αδερφές μας στην Τουρκία που αγωνίζονται ενάντια στην επιβολή των κρατικών πολιτικών πάνω στα σώματά τους. Χέρι - χέρι, η μια δίπλα στην άλλη, στον δρόμο σπάμε τον τρόμο που προσπαθεί να μας επιβάλει το κράτος και οι ένστολοι εντολοδόχοι του. Μαζί τους συναντιόμαστε με μια υψωμένη γροθιά κι ένα βλέμμα αλληλεγγύης, που μας γεμίζει με αποφασιστικότητά να καταστρέψουμε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να φωνάξουμε μαζί με τις αδερφές μας σε όλο τον κόσμο ότι καμία δολοφονία και καμία κακοποίηση δε θα μείνει αναπάντητη, ότι η καραντίνα δε μπορεί να επιβάλλει τη σιωπή γιατί η συλλογική φωνή μας μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά και να ρίξει όλα τα τείχη. Να φωνάξουμε ότι καμία γυναίκα που αγωνίζεται δεν είναι μόνη και θα παλέψουμε όλες μαζί μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο που δε θα περισσεύει κανείς και καμιά μας, έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους.
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ,
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό, Μαύρο & Κόκινο
μέλος Α.Π.Ο. - Ο.Σ.
Συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία: Τρίτη 29/ 6 στις 19.00 στην Καμάρα
Η ατέρμονη σειρά γεγονότων έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών, που έρχονται ολοένα και περισσότερο στο φως το τελευταίο διάστημα, δεν αποτελούν εξαιρέσεις, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Αντιθέτως, είναι μέρος και έκφραση της ίδιας της κανονικότητας στην πατριαρχία, αποτέλεσμα των πολλαπλών καταπιέσεων που υφίστανται οι γυναίκες στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο. Καταπιέσεις που προκύπτουν από τη σχέση της τάξης και του φύλου, τη συντριπτικά υποτιμημένη γυναικεία εργασία, και από τη διείσδυση της πατριαρχίας ως ιδεολογίας, στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Στην καπιταλιστική Δύση, που διατείνεται πως ξεμπερδεύει πλέον με αιώνες γυναικείας καταπίεσης, μέσα από την καλλιέργεια, ενός φιλελεύθερου «φεμινισμού» από- τα-πάνω και την απόδοση θέσεων εξουσίας στις γυναίκες, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη για τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις προσφύγισσες, τις μετανάστριες. Συγκεκριμένα, στην ΕΕ, οι συνθήκες εργασίας των γυναικών είναι πολλαπλά χειρότερες από τις αντίστοιχες αντρικές, καθώς οι μισθοί των γυναικών είναι κατά 42% χαμηλότεροι από εκείνους των αντρών, με το ποσοστό να αυξάνεται στο 45% στην Ελλάδα, ενώ τα γυναικεία ποσοστά ανεργίας και 'ελαστικής' εργασίας είναι κατά πολύ υψηλότερα. Και αυτά είναι μόνο τα επίσημα στοιχεία, που δεν συμπεριλαμβάνουν το αυξημένο ποσοστό της μαύρης εργασίας και την εργασία των μεταναστριών «χωρίς χαρτιά», σε επαγγέλματα παραδοσιακά συνδεδεμένα με τη γυναίκα, όπως οι καθαρίστριες, οι εργαζόμενες στο χώρο της 'φροντίδας' και πολλά άλλα. Επιπλέον, το δικαστήριο της ΕΕ έχει νομιμοποιήσει και επίσημα τις απολύσεις εγκύων, ως υπερβολικά ακριβών για το κεφάλαιο, λόγω των -πετσοκομμένων στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες- επιδομάτων και αδειών, και ταυτόχρονα, ως μη παραγωγικών, καταργώντας στην πράξη την προστασία της μητρότητας.
Ακόμα περισσότερο, σήμερα, μέσα από τις διεργασίες εργασιακής αναδιάρθρωσης που συντελούνται στο πλαίσιο της πανδημίας, η θέση της γυναίκας στην εργασία υποτιμάται ακόμα περισσότερο. Στο μνημονιακό έδαφος που κληροδότησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, που εδραιώνει την απόλυτη ελαστικοποίηση της εργασίας -έπειτα από συνεννόηση (!) με τους εργοδότες-, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης πλήττονται διπλά, καθώς παλεύουν να ανταπεξέλθουν παράλληλα στους ρόλους που τους φόρεσε η πατριαρχική κοινωνία, ως μητέρες και τροφοί, μια εργασία ανέκαθεν απλήρωτη και μη αναγνωρίσιμη από την κοινωνία και το κράτος. Το έκτρωμα του αντεργατικού νομοσχεδίου, θέτει υπό διευθέτηση και το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης, για το οποίο προβλέπει επίσης «συνεννόηση» με τους εργοδότες, νομιμοποιώντας ουσιαστικά τη σεξουαλική βία από τα αφεντικά. Την ίδια στιγμή, η 'τηλεργασία' για τις εργαζόμενες γυναίκες και ακόμα πιο έντονα για τις μητέρες, ελλείψει της οποιασδήποτε ουσιαστικής προνοιακής μέριμνας, μεταφράζεται σε ένα εξαντλητικό πεδίο, όπου αλληλεπιδρούν πληθώρα καταπιεστικών παραγόντων: εξαντλητικά ωράρια, απλήρωτη εργασία, ανταπόκριση στις απαιτήσεις των νέων τεχνολογιών, κατάργηση ιδιωτικότητας, απουσία ελεύθερου χρόνου, ανατροφή παιδιών, οικιακές εργασίες.
Για τις απόκληρες, τις μετανάστριες, τις προσφύγισσες, η ένταση της εκμετάλλευσης είναι ακόμα μεγαλύτερη, με τον αποκλεισμό τους πρακτικά από την εργασία και την κοινωνία, εκμετάλλευση που για μεγάλο ποσοστό γυναικών ανά τον κόσμο σημαίνει τη βία του trafficking, μιας από τις πιο επικερδείς μπίζνες του παράνομου κεφαλαίου. Τη βία του κοινωνικού και εργασιακού αποκλεισμού υφίστανται και τα -φτωχά- τρανς άτομα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Το παράδειγμα της Δημήτρη από τη Λέσβο -όπως ήθελε η ίδια να την αποκαλούν- δείχνει την απίστευτη και πολύπλευρη βία που υπέστη μέχρι και το θάνατο της, αφού απέδρασε από το ψυχιατρείο, που ένα μήνα βρισκόταν στα αζήτητα του νεκροτομείου.
Η ταξική καταπίεση των γυναικών δεν γίνεται να νοηθεί ξεχωριστά από την πατριαρχική ιδεολογία και τις νόρμες της και αυτό γιατί η πατριαρχία παρότι μπορεί να προϋπήρχε του καπιταλισμού, αποτέλεσε δομικό στοιχείο συγκρότησης του και προϋπόθεση της επιβίωσης του. Και στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό η έμφυλη βία -μια βία που οι γυναίκες υφίστανται καθημερινά, στους χώρους εργασίας, στο δρόμο και στο σπίτι- είναι νόμος. Και όσο η συστημική και κοινωνική σήψη προχωράει, η έμφυλη βία θα παραμένει και θα εντείνεται. Μια από τις κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης που επέφερε η πανδημία σε παγκόσμια κλίμακα, υπήρξε η όξυνση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών. Στην ειδική συνθήκη της "καραντίνας", η αναγκαστική παραμονή των γυναικών ανά τον κόσμο στο σπίτι μαζί με τους κακοποιητές, ακόμα και δολοφόνους τους, οδήγησε στην όξυνση του φαινομένου, με τις κλήσεις σε γραμμές υποστήριξης να καταγράφουν ραγδαία αύξηση του ποσοστού των περιστατικών βίας και των γυναικοκτονιών, μια πραγματικότητα από την οποία η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Η υπόθεση του βιασμού και της άγριας δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, θα είναι μια διαρκής υπόμνηση και ένα από τα πιο σοβαρά παραδείγματα γυναικοκτονίας στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Αλλά και μόνο τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, καταγράφονται συνεχή περιστατικά γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας, με τελευταίο τον άγριο βιασμό της 50χρονης καθαρίστριας εργάτριας στα Πετράλωνα από δύο άντρες. Είχε προηγηθεί ένα περίπου μήνα πριν η γυναικοκτονία της 20χρονης μητέρας και φοιτήτριας Κάρολαιν Κράουτς από τον σύζυγο της, που όλα δείχνουν πως συγκαλύφθηκε από τους μπάτσους, με τον τηλεμαϊντανό- φασίστα συνδικαλιστή Μπαλάσκα να δίνει συμβουλές σε τηλεοπτικές εκπομπές για επίδοξους γυναικοκτόνους για το πως να πέσουν στα μαλακά. Πατώντας στο νομοσχέδιο του Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, εργαλείο εκβιασμού των κακοποιητικών πατεράδων απέναντι στις γυναίκες, που ψηφίστηκε πρόσφατα και προκάλεσε την αντίδραση φεμινιστικών οργανώσεων, ο γυναικοκτόνος ήδη διεκδικεί την επιμέλεια του ενός έτους παιδιού του. Άλλωστε, λίγο καιρό πριν, από το βήμα της βουλής, ο βουλευτής της ΝΔ Γ. Λοβέρδος διαβεβαίωνε πως μπορεί ένας άντρας να κακοποιεί τη σύζυγο του και να είναι ταυτόχρονα καλός πατέρας.
Στα δεδομένα της Ελλάδας σήμερα, το ακροδεξιό πολιτικό προσωπικό της χώρας, η κατ' εξοχήν ιστορικά πολιτική δύναμη των δοσίλογων, των βασανιστών και των βιαστών, εκφράζει και πριμοδοτεί στο απόλυτο την ελληνική εκδοχή της πατριαρχίας, του δόγματος πατρίς- θρησκεία - οικογένεια, -διαχρονικού και αδιαμφησβήτητου από όλες τις κυβερνήσεις- πυλώνα του ελληνικού παρασιτικού καπιταλισμού. Χαρακτηριστική υπήρξε η απόλυτη συγκάλυψη και στήριξη του παιδοβιαστή και προσωπικού συνεργάτη του Μητσοτάκη, Γεωργιάδη και εκείνη του «θεατράνθρωπου» Λιγνάδη από την κυβέρνηση της ΝΔ. Ακόμα, απόλυτη έκφραση της σημερινής ελληνικής alt right υπήρξε η απόπειρα διοργάνωσης του «Συνεδρίου Γονιμότητας», με συμμετέχοντες από όλο το φάσμα τις κοινωνικής σαπίλας, παπάδες, τηλεπερσόνες,, αλλά και τους φασίστες βουλευτές Βορίδη και Άδωνι κλπ, που ακυρώθηκε υπό την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής.
Όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα που μπορούν να ειπωθούν, αναδεικνύουν το επιτακτικό καθήκον του ανταγωνιστικού κινήματος, των οργανώσεων και των ομάδων του κομμουνιστικού και του αναρχικού χώρου, να θέτουν στο επίκεντρο της κριτικής και των πρακτικών της ταξικής πάλης, τα ζητήματα της γυναικείας καταπίεσης, της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας. Και παράλληλα, να αφουγκραστούν και όπου μπορούν, να συναντηθούν με τους αγώνες του κινήματος της γυναικείας χειραφέτησης.
Ενάντια στην έμφυλη βία και την πατριαρχία,
να συναντηθούμε στον αγώνα για την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση!
Συγκέντρωση Τρίτη 29 Ιουνίου στις 19.00 στην Καμάρα
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)
Συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΡΕΦΕΙ
To τελευταίο διάστημα έρχονται στο φως όλο και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας που περιλαμβάνουν από καταπίεση και καταναγκασμούς, απειλές και δήθεν εργασιακά "ανταλλάγματα" έως στυγνά εγκλήματα όπως βιασμούς και δολοφονίες. Η καταγγελία μιας αθλήτριας για το βιασμό της μέσα στο χώρο του αθλητισμού αποτέλεσε τη θρυαλλίδα ώστε να ξεδιπλωθεί η αλήθεια για την ταξική και έμφυλη καταπίεση που υπόκεινται τα υποκείμενα μέσα στην εργασία τους, στο χώρο του αθλητισμού, του θεάματος, γεγονότα δηλαδή που πολλοί ήξεραν και σιωπούσαν, απλώς διότι η σεξουαλικοποιημένη βία, οι παρενοχλήσεις κτλ είναι νόρμα στον ελλαδικό χώρο.
Η γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, ο βιασμός της καθαρίστριας στα Πετράλωνα, η εγκατάλειψη της Δήμητρας μετά από τροχαίο ,είναι πολύ χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες ιστορίες θυμάτων της πατριαρχικής επιβολής που αφήνει πίσω της πτώματα. Δυστυχώς, τα προαναφερθέντα περιστατικά μόνο μεμονωμένα δεν είναι, απεναντίας αποτελούν στιγμιότυπα ενός καθημερινού πολέμου, παρότι απουσιάζουν εκκωφαντικά επίσημες καταγραφές για τα πραγματικά περιστατικά έμφυλης βίας.
Η περίοδος της πανδημίας διαπιστωμένα σχετίστηκε με την κλιμάκωση της ενδοοικογενειακής βίας και την αύξηση των κρουσμάτων έμφυλης βίας. Η πατριαρχία ως δομικός πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος για να εδραιωθεί δεν απαιτείται μόνο η επιβολή. Απαιτείται συστηματική εκπαίδευση από μικρή ηλικία ώστε να εσωτερικευτούν οι ρόλοι, να εδραιωθούν οι διαχωρισμοί, να παγιωθούν οι στερεοτυπικές αντιλήψεις σχετικά με το ρόλο των δύο φύλων. Το κράτος μέσω του προπαγανδιστικού μηχανισμού του επιχειρεί διαχρονικά να συγκαλύψει τους θύτες και να αποδώσει ευθύνες στα θύματα μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο pattern. H περίπτωση του δολοφόνου των Γλυκών Νερών συγκεντρώνει με κρυστάλλινο τρόπο την επίκληση των πιο συντηρητικών και χαμερπών ένστικτων της κοινωνίας. Το χαρτί του προτύπου της αγίας ελληνικής οικογένειας έπαιξε στα media μέχρι την τελευταία στιγμή, μολονότι τα στοιχεία για την υπόθεση έδειχναν από την πρώτη στιγμή το πρόσωπο του δολοφόνου. Mίντια περσόνες ανέλαβαν να δικαιολογήσουν και να συγκαλύψουν το έγκλημα σκυλεύοντας το θύμα και εγκωμιάζοντας το θύτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυαν το ρατσιστικό τους δηλητήριο προς δήθεν "σκληρούς αλλοδαπούς πρόσφατα αποφυλακισμένους" κτλ…" ολοκληρώνοντας με τον ίδιο προβλέψιμο τρόπο την αναπαράσταση περί παριών που συγκεντρώνουν στο πρόσωπό τους όλες τις αρνητικές ιδιότητες, μετανάστης, αποφυλακισμένος κτλ...
Στα Πετράλωνα όπου εργαζόμενη γυναίκα βιαζόταν και ξυλοκοπούνταν για ώρες χρειάστηκε συνδρομή γειτόνων για να γλιτώσει. Παρόλο που ο βιαστής ήταν μέσα στο σπίτι η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και τον άφησε να διαφύγει. Έξω από το σπίτι του βιαστή συγκεντρώθηκαν αλληλέγγυοι προς την εργαζόμενη ενώ οι μπάτσοι ήταν προκλητικοί προς τους αλληλέγγυους. Σε άλλες περιπτώσεις βέβαια η αστυνομία μπουκάρει στα σπίτια ανεμπόδιστη χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα (βλ. περίπτωση Ινδαρέ κ.α).
Επιπλέον, το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια που ψηφίστηκε πρόσφατα επισφραγίζει με δραματικό τρόπο ότι τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας που συνήθως είναι τα παιδιά και οι μητέρες δεν θα μπορούν να ξεφύγουν από τους κακοποιητές τους, επισφραγίζοντας και θεσμικά τη "φυλακή" τους.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες συγκεντρώνουν πολλαπλές καταπιέσεις στο πρόσωπό τους με κομβικότερη την ταξική. Επιφορτισμένες με το μεγάλωμα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού οι γυναίκες μένουν συχνά εκτός εργασίας που θα τους επέτρεπε να είναι οικονομικά ανεξάρτητες και να αυτοκαθοριστούν. Για τις εργαζόμενες οι συνθήκες εργασίας είναι σαφώς δυσμενέστερες με μεγάλη μισθολογική ανισότητα σε σχέση με την ανδρική εργασία. Συνεπώς και ο κοινωνικός περίγυρος περιορίζεται με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να εγκλωβίζονται και να ασφυκτιούν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον που όσο προβληματικότερο είναι τόσο καταπιεστικότερο γίνεται για τις ίδιες.
Ως αναρχικοί/ες οραματιζόμαστε το σπάσιμο της πατριαρχίας αυτής της ιδιαίτερης μορφής κυριαρχίας. Ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι ατομικός και συλλογικός. Από τη μια πρέπει ως άτομα να αποτινάξουμε τον μηχανικό καταναγκασμό που ίσως ασκούμε σε αλλους/ες αλλά και την εθέλουσια υποταγή και την παθητικότητα με την οποία το σύστημα μας διαπότισε. Από την άλλη -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- οφείλουμε να αντιπαλέψουμε κάθε σεξισμό και την πατριαρχία ως σύστημα αξιών που στηρίζει το κράτος και το κεφάλαιο. Μεθοδικά και οργανωμένα με όπλο και γνώση της συλλογικής μας δύναμης. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη. Δεν αναγνωρίζουμε ρόλους με βάση το φύλο ούτε ως βιολογικό ούτε ως κοινωνικό κατασκεύασμα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος στην αυτοέκφραση της προσωπικότητάς του και ο περιορισμός αυτής είναι η απόλυτη βία.
Αγώνας για το σπάσιμο της πατριαρχίας, για το χτίσιμο ενός κόσμου ισότητας και ελευθερίας
Mικροφωνική -συγκέντρωση :
Τρίτη 29 Ιουνίου στις 19.00 στην καμάρα
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός
Συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ!
«Αυτή η μικρή φλόγα είναι για σένα. Κράτησέ την αδελφή και συντρόφισσα. Όταν νιώθεις μόνη. Όταν φοβάσαι. Όταν νιώθεις ότι ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος ή ότι δύσκολη είναι η ζωή η ίδια. Άναψέ την ξανά στην καρδιά σου, στη σκέψη σου, μέσα σου. Και μην την κρατήσεις μόνο για σένα, συντρόφισσα και αδελφή. Πήγαινέ την στις εξαφανισμένες. Πήγαινέ την στις δολοφονημένες. Πήγαινέ την στις κρατούμενες. Πήγαινέ την στις γυναίκες που βιάστηκαν. Πήγαινέ την στις γυναίκες που χτυπήθηκαν. Πήγαινέ την στις γυναίκες που κακοποιήθηκαν. Πήγαινέ την σε όσες έχουν υποστεί βία κάθε μορφής. Πήγαινέ την στις μετανάστριες. Πήγαινέ την στις εκμεταλλευόμενες. Πήγαινέ την στις νεκρές. Πήγαινέ την και πες σε κάθε μία ξεχωριστά ότι δεν είναι μόνη, ότι θα αγωνιστείς εσύ γι' αυτήν, ότι θα αγωνιστείς για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη που αξίζει ο πόνος της, ότι θα αγωνιστείς ώστε αυτός ο πόνος που κουβαλά να μην επαναληφθεί ξανά για καμιά γυναίκα στον κόσμο.
Πάρε αυτή τη φλόγα και μεταμόρφωσέ την σε οργή, σε κουράγιο, σε αποφασιστικότητα.
Πάρ' την και ένωσέ την με άλλες φλόγες.
Κράτα την και τότε ίσως σκεφτείς ότι δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αλήθεια ούτε δικαιοσύνη ούτε ελευθερία μέσα στο πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα.
Και τότε ίσως ξανασυναντηθούμε για να βάλουμε φωτιά στο σύστημα. Και ίσως βρίσκεσαι δίπλα μας, για να βεβαιωθούμε ότι κανείς δεν θα σβήσει τη φωτιά μέχρι να μη μείνει τίποτα άλλο εκτός από στάχτες.»
Απόσπασμα από την ομιλία των γυναικών Ζαπατίστας στο κλείσιμο της 1ης Διεθνούς Συνάντησης Γυναικών που Αγωνίζονται.
10 Μαρτίου 2018, Μορέλια, Τσιάπας, Μεξικό.
*
Η εν ψυχρώ δολοφονία της Καρολάιν Κράουτς δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Κάθε χρόνο 50.000 γυναίκες δολοφονούνται στον πλανήτη από τον πρώην ή τον νυν σύντροφο ή άλλο μέλος της οικογένειας τους. Μόνο το 2020 στην Ελλάδα έγιναν δέκα γυναικοκτονίες, ενώ από την αρχή της χρονιάς τουλάχιστον τρεις ακόμα γυναίκες έχουν δολοφονηθεί.
Εκείνο που οπλίζει τα χέρια των δολοφόνων και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Ενδεικτική η στάση της αστυνομίας και των ΜΜΕ στην περίπτωση του φόνου της Καρολάιν, που για περισσότερο από ένα μήνα φιλοτεχνούσαν την αγιογραφία του πλούσιου, επιτυχημένου, Έλληνα πατέρα και συζύγου, αναπαράγοντας το αφήγημά του περί «ληστείας από αλλοδαπούς» και σπέρνοντας στην κοινωνία το ρατσιστικό, ξενοφοβικό δηλητήριο. Ενώ μετά την ομολογία του, σπεύδουν να στιγματίσουν τη νεκρή Καρολάιν.
Κι αν οι δολοφονίες φτάνουν στο φως της δημοσιότητας, με διαστρεβλωμένο πάντα τρόπο, αντίθετα οι καθημερινοί βιασμοί που υφίστανται οι γυναίκες στους χώρους δουλειάς, στο σπίτι ή στο δρόμο, καλύπτονται συνήθως από ένα πέπλο σιωπής.
Το Σάββατο 19 Ιουνίου, γυναίκα εργαζόμενη στον καθαρισμό σε πολυκατοικία των Πετραλώνων, κρατείται όμηρος, βιάζεται και ξυλοκοπείται για ώρες από άντρα ο οποίος έχει ήδη καταδικαστεί για άλλο βιασμό και απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η γυναίκα καταφέρνει τελικά να διαφύγει με τη βοήθεια των γειτόνων, αιμόφυρτη. Η αστυνομία αρνείται να μπει στο διαμέρισμα, με αποτέλεσμα ο βιαστής να διαφύγει, ενώ τα ΜΑΤ παρατάσσονται απέναντι στον κόσμο που έχει συγκεντρωθεί σε αλληλεγγύη με τη γυναίκα.
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Μέσα στις συνθήκες προϊούσας αποσύνθεσής του, το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται, προωθώντας τη βία εναντίον των γυναικών, κυρίως εκείνων που ανήκουν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, με στόχο την καθυπόταξή τους. Η πατριαρχική βία είναι συστημική βία και είναι οργανικό κομμάτι του εξουσιαστικού και καπιταλιστικού κόσμου. Αποτελεί ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα του συστήματος για τη διαίρεση των καταπιεσμένων, για τη διάχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού και την επιβολή της σιωπηρής αποδοχής των ανισοτήτων που το ίδιο αναπαράγει. Γι' αυτό απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, προτάσσουμε την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν, την οργανωμένη ταξική αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων, γυναικών και ανδρών, για την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Για τις εργαζόμενες γυναίκες, τις άνεργες, για τις πρόσφυγες και τις μετανάστριες, για τις φυλακισμένες,
Για την Καρολάιν, τη Δήμητρα, την Ελένη, για τον/την Ζακ/Zackie Oh, για κάθε δολοφονημένη, κακοποιημένη, βιασμένη, εγκλωβισμένη
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΉ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ-ΚΡΑΤΙΚΟΥ- ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Συγκεντρώσεις:
Αθήνα, Τρίτη 29/6 στις 19:00 στο Σύνταγμα
Θεσσαλονίκη, Τρίτη 29/6 στις 19:00 στην Κάμαρα
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία - Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ: ΤΡΙΤΗ 29/6 ΣΤΙΣ 19:00, ΚΑΜΑΡΑ
Μέσα σε λίγες ημέρες γίναμε, για πολλοστή φορά, μάρτυρες ενός χειμάρρου γεγονότων στην επικαιρότητα που αν μη τι άλλο δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο όλες τις διαστάσεις και τις εκφάνσεις του κρατικού μηχανισμού. Με τα ΜΜΕ και την αστυνομία να συμβάλλουν στο μέγιστο βαθμό κάνοντας αυτό που ξέρουν καλά: να στοχοποιούν και να στιγματίζουν αναίτια ολόκληρες εθνοτικές ομάδες, σαν μια άλλη σοβαρή Χρυσή Αυγή, δίνοντας χώρο σε κάθε είδους ρατσιστικό και ξενοφοβικό ξέσπασμα, να κουκουλώνουν απαγωγές μεταναστ(ρι)ών και βασανισμούς ανθρώπων μέσα σε αστυνομικά τμήματα, καθώς και να συγκαλύπτουν γυναικοκτόνους και βιαστές.
Χωρίς αυταπάτες για το ποιόν και τον ρόλο που διαδραματίζει ο μιντιακός λόγος στην διαμόρφωση μίας πραγματικότητας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και πρότυπα, για άλλη μία φορά παρατηρούμε πρωτοσέλιδα και τηλεπαρουσιαστές να κάνουν λόγο για μια υπόθεση γυναικοκτονίας που «τάραξε το πανελλήνιο» και να στοχοποιούν εμμονικά και χωρίς κανένα φίλτρο μετανάστ(ρι)ες και τις κοινότητές τους. Και μιας και το αφήγημα αυτό είναι γνωστό, κάνει νούμερα και πιάνει τόπο, το μόνο που λείπει για να δέσει το γλυκό είναι η καταναγκαστική ομολογία ενός ανθρώπου γεωργιανής υπηκοότητας που βασανίζεται επί 4 ημέρες μέσα σε αστυνομικό τμήμα για κάτι που δεν έχει διαπράξει.
Καθώς, όμως, οι ίδιες οι εξελίξεις αποδομούν το αφήγημα αυτό και την ακούραστη προσπάθεια που έγινε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ να αποδοθεί η γυναικοκτονία στην «εισαγόμενη εγκληματικότητα», βλέπουμε τελικά να έρχεται στο φως μία πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες θηλυκότητες ανάμεσά μας. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη κακοποίηση αλλά και την δολοφονία τους πολλές φορές από τον «τέλειο σύζυγο και πατέρα», το «καλό παιδί», τον επιφανή επαγγελματία. Τον άνδρα εκείνον από τον οποίο κανένας ποτέ δεν το περιμένει, ο οποίος «ποτέ του δεν προκάλεσε», αυτός που «κάτι θα του έκανε κι αυτή για να αντιδράσει έτσι». Κοίτα να δεις όμως που είναι ακριβώς αυτός ο άνδρας, το παλικάρι και ο λεβέντης, αυτός με τα κλειδιά του σπιτιού μας, τον οποίο πρέπει να ανεχόμαστε δίχως να υπάρχει τρόπος διαφυγής. Αυτός στον οποίο η πατριαρχία, η κοινωνία καθώς και το κράτος με τους μηχανισμούς του, του δίνουν το ελεύθερο για κάθε είδους εξουσιαστική συμπεριφορά πάνω σε εμάς και τα σώματά μας.
Έτσι λοιπόν ξετυλίγεται το κουβάρι ενός άλλου γνωστού τρόπου «κάλυψης» των γεγονότων στον δημόσιο λόγο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Όταν πρόκειται για "ξένο" υπάρχει αλλοίωση του πολιτισμού και φριχτά εγκλήματα. Όταν πρόκειται Έλληνα μεσοαστό, τότε το μέχρι πρότινος φριχτό εγκλημα μετατρέπεται σε "κακιά στιγμή" και "έγκλημα πάθους". Τη στιγμή, μάλιστα, που σε μία άλλη γωνιά της πρωτεύουσας, μία ακόμη γυναίκα βιάζεται και κακοποιείται σωματικά και ψυχικά επί 10 ώρες, με την αστυνομία σε ρόλο θεατή.
Στους σκοτεινούς αυτούς καιρούς για την κοινωνία, το κράτος είναι εδώ και το δείχνει με κάθε τρόπο. Ζει τις καλύτερες ημέρες του. Με την προμετωπίδα του: την Ελληνική Αστυνομία και τα ΜΜΕ. Και τις ζει διότι κάνει αυτό ήθελε πάντα: Βασανίζει, καταπατάει δικαιώματα, φυλακίζει χωρίς στοιχεία, συγκαλύπτει ό,τι δεν το συμφέρει, διασπείρει ψέματα ως γεγονότα. Οι δράσεις και οι θρασύτατες δηλώσεις της ΕΛ.ΑΣ και των ΜΜΕ, λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό. Η επιβολή του Κράτους πάνω στις ζωές μας.
Είμαστε όμως και εμείς. Εμείς που οι φωνές, οι λυγμοί και τα τραύματα των θυμάτων δεν μας περνούν απαρατήρητα, αλλά δυναμώνουν την οργή μας για κάθε εξουσιαστικό υποκείμενο. Και δεν θα σταματήσουμε μέχρι η έμφυλη βία και κακοποίηση να πάρουν επιτέλους την θέση που τους αξίζει στον δημόσιο λόγο. Μέχρι να μην χρειαστεί να θρηνήσουμε καμία άλλη, μέχρι να μην στοχοποιηθεί και βασανιστεί άδικα κανένας άνθρωπος, μέχρι όλοι και όλες να είμαστε ελεύθεροι/ες από κάθε είδους εξουσιαστική συμπεριφορά και καταπίεση. Γιατί αυτή η ψευδεπίγραφη παντοδυναμία του Κράτους και της πατριαρχίας συντηρείται όσο δεν αμφισβητείται έμπρακτα από την κοινωνία.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ - ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ: ΤΡΙΤΗ 29/6 ΣΤΙΣ 19:00, ΚΑΜΑΡΑ
-Κάλεσμα με την "Ανοιχτή Συνέλευση πολιτικού κονβόϊ αγωνιζόμενων γυναικών"
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
