Σάββατο 8 Μαίου 2021 στις 12.00
Συγκέντρωση ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας και την αστυνομοκρατία
"Οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες"
Μπορεί κάποιος/α να αναγνωρίσει συνειδητά τη δυστοπία που ζούμε εδώ και πάνω από ένα χρόνο, βλέποντας ποια είναι η στάση του κράτους απέναντι στις απαιτήσεις της κοινωνίας για ενίσχυση του ΕΣΥ, με φράσεις όπως "Η Αστυνομία είναι, στην πανδημία, το ΕΣΥ της προστασίας μας" από τον ίδιο Μ. Χρυσοχοΐδη (με λίγα λόγια φάτε ξύλο να γίνετε καλά). Την ίδια στιγμή που η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι τραγική λόγω των συνεχιζόμενων ελλείψεων σε εξοπλισμό, υποδομές και προσωπικό, το ελληνικό κράτος σπαταλάει 31+ εκ. ευρώ για αστυνομικό εξοπλισμό -ώστε να μπορεί να καταστείλει ακόμα πιο άνετα όσους/ες τολμούν να αντιδρούν-, και ακόμα 2 δις ευρώ για την αγορά 18 γαλλικών πολεμικών αεροσκαφών. Παράλληλα, το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων χρησιμοποιείται ως «ο αποδιοπομπαίος τράγος», ώστε να συγκαλυφθούν οι βαριές κρατικές ευθύνες. Μάλιστα, αυτοί και αυτές που στο πρώτο κύμα της πανδημίας τους ηρωοποίησαν, έφτασαν μέσα σε λίγους μήνες να τρώνε ξύλο και χημικά στις κινητοποιήσεις τους και να διώκονται νομικά καθώς τολμούσαν να αποκαλύπτουν την τραγική κατάσταση του ΕΣΥ.
ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Η όλη διαχείριση της πανδημίας βασίζεται στην περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων και στην καταστολή η οποία εκφράζεται τόσο μέσω της συνεχούς αστυνομικής παρουσίας και αυθαιρεσίας, όσο και με μέτρα όπως η απαγόρευση κυκλοφορίας και τα πρόστιμα.
Και για να είμαστε ξεκάθαρες, η απαγόρευση κυκλοφορίας σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί υγειονομικό μέτρο, αλλά πρόκειται για μια πολιτική ποινικοποίησης της ανθρώπινης δραστηριότητας και του ελεύθερου χρόνου. Την ίδια ώρα βέβαια το εργατικό δυναμικό στοιβάζεται στα ΜΜΜ για να πάει στη δουλειά του, όπου θα υποχρεωθεί να παραμείνει καθημερινά για ώρες, κάτω από επικίνδυνες για τη μετάδοση του ιού συνθήκες. Και πλέον μετά από μήνες περιορισμού της ελεύθερης μετακίνησης, βραδινών απαγορεύσεων κυκλοφορίας και εξοδόχαρτων (sms), και αφού τα μέτρα αυτά αξιοποιήθηκαν για την καταστολή πολιτικών αντιστάσεων, τα μέτρα αίρονται προκειμένου να επαναλειτουργήσει η αγορά και να μπορέσει η χώρα να υποδεχτεί τους πρώτους τουρίστες, όπως ορίζουν οι ανάγκες της οικονομίας. Έτσι οραματίζονται για εμάς μια ζωή η οποία οφείλει να περιορίζεται στο τρίπτυχο δουλεία-σπίτι-κατανάλωση και μια καθημερινότητα να επαναπροσαρμόζεται σε κάθε νέα σπασμωδική και παράλογη απαγόρευση. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι καμία άλλη συγκυρία της σύγχρονης ιστορίας δεν αποτέλεσε καλύτερη αφορμή ώστε το κράτος να εισβάλει και να ελέγξει την κοινωνική ζωή και πραγματικότητα, επιβάλλοντας τον γενικό πληθυσμό στο λεγόμενο «καθεστώς εξαίρεσης». Όσες όμως μεθοδεύσεις και να σκαρφιστούν, εμείς θα συνεχίσουμε να συναντιόμαστε σε πάρκα και πλατείες επικοινωνώντας και αναζητώντας πνοές ελευθερίας.
Και φυσικά, πώς αντιμετωπίζεται η παράβαση των μέτρων; Με την επιβολή διοικητικού προστίμου 300 € σε μία χώρα με κατώτατο μισθό 650 € (558 € καθαρά), σε μια περίοδο μάλιστα, που η ανεργία έχει εκτοξευθεί. Η δυσαναλογία προστίμου-κατώτατου μισθού δηλώνει την επιδίωξη οικονομικής ασφυξίας όσων δυσκολεύονται ή αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους βιοποριστικές ανάγκες, ως μέσο καταστολής και τρομοκράτησης. Απέναντι στις αστυνομικές αυθαιρεσίες και στον υπέρμετρο ζήλο της επιβολής προστίμων όμως, υπάρχουν επιτροπές και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, εργατικά σωματεία και συλλογικότητες ενάντια στην πληρωμή των προστίμων, που δείχνουν έμπρακτα την αντίθεσή τους με συλλογική έκφραση και κινητοποιήσεις.
ΝΟΜΟΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ- ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ (4777)
Οι συνθήκες εγκλεισμού, ο φόβος της πανδημίας και η επιβεβλημένη κοινωνική αποστασιοποίηση στρώνουν το έδαφος για την κατεπείγουσα ψήφιση νομοσχεδίων εκτρωμάτων που σαρώνουν εργατικά και φοιτητικά κεκτημένα, τα οποία αποτελούσαν διαχρονικούς στόχους αναδιάρθρωσης των από τα πάνω. Το νομοσχέδιο για την παιδεία ποινικοποιεί τις πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες εντός των πανεπιστημιακών χώρων καθώς και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, μέσω της θέσπισης πειθαρχικού δικαίου που προβλέπει διαγραφές φοιτητ(ρι)ών και ποινές φυλάκισης. Επίσης, δημιουργεί σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας, λες και δεν είχαμε ήδη αρκετούς μπάτσους στην καθημερινότητά μας.
Παράλληλα, προβλέπεται να δαπανηθούν εκατομμύρια για νέα συστήματα ασφαλείας, όπως κάμερες και κάρτες εισόδου, με όλους και όλες όσους δεν είναι φοιτητές ή εργαζόμενοι/ες στο πανεπιστήμιο να πετιούνται εκτός. Επιπλέον, μέσω της επιβολής της βάσης του 10 για τους/ις σημερινούς μαθητές/τριες και τη διαγραφή των φοιτητών οι οποίοι δεν ολοκληρώνουν τη φοίτηση τους στο προβλεπόμενο διάστημα, πλήττονται όσες οικογένειες δεν έχουν να δώσουν χρήματα σε φροντιστήρια και όσοι/ες παράλληλα με τις σπουδές τους εργάζονται. Όλα αυτά δείχνουν, πως στο ελληνικό πανεπιστήμιο του μέλλοντος πρόσβαση θα έχουν μόνο τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα και πως αντί για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αυτό θα συμβάλλει μόνο στην αύξηση της κερδοφορίας των εταιριών που εμπλέκονται σε ερευνητικά προγράμματα αλλά και στη γενικότερη εμπορευματοποίηση της γνώσης. Οι φοιτητικοί αγώνες ωστόσο, που προέκυψαν με αφορμή την ψήφιση ενός τόσο αντιδραστικού νόμου, ιδιαίτερα στην Θεσσαλονίκη όπου στην κορύφωση τους έφτασαν να κινητοποιούν χιλιάδες κόσμο στους δρόμους, κατάφεραν να ανακόψουν προσωρινά την εγκατάσταση σωμάτων ασφαλείας εντός των πανεπιστημίων και συνεχίζουν με αμείωτη ένταση.
ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Ακριβώς σε σύμπνοια με τον νόμο για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, έρχεται και το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί στην Βουλή (ν/σ Βρούτση), όπου με μια σειρά διατάξεων εντείνεται η επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση. Ένα από τα κυριότερα σημεία του αποτελεί η τυπική κατάργηση του 8ωρου εργασίας και η επέκταση του ωραρίου μέχρι και τις 10 ώρες με απλήρωτες τις υπερωρίες και μοναδική προϋπόθεση την «συμφωνία» εργοδότη- εργαζομένου για την εξόφληση τους σε ρεπό. Ταυτόχρονα νομοθετείται η απελευθέρωση των απολύσεων, οι οποίες προστατεύονταν μέσα στην συνθήκη της πανδημίας, επεκτείνεται το ανώτερο επιτρεπτό όριο νόμιμων υπερωριών και κανονικοποιείται η σύναψη ατομικών συμβάσεων εργασίας έναντι των συλλογικών, προωθώντας στους εργαζομένους λογικές ατομικής εξασφάλισης έναντι της συλλογικής διεκδίκησης. Προκειμένου φυσικά τέτοιου είδους αντιδραστικές και ριζικές αλλαγές στον τρόπο που δουλεύουμε να οχυρωθούν απέναντι στις αντιδράσεις που θα ξεσπάσουν, το ν/σ βάζει στο στόχαστρο και τα σωματεία, ως τις δομές οργάνωσης και αγώνα των εργαζομένων, αλλά και το δικαίωμα στην απεργία ως το σημαντικότερο μέσο πίεσης. Συγκεκριμένα νομοθετείται το φακέλωμα των μελών των σωματείων, επιβάλλονται ηλεκτρονικές συνελεύσεις με συμμετοχή 50+1% των εγγεγραμμένων μελών ώστε να θεωρηθεί νόμιμη μια απεργία, ενώ αυξάνεται στο 40% το προσωπικό ασφαλείας, καθιστώντας πρακτικά δυνατή την λειτουργία των επιχειρήσεων ακόμη και σε περίπτωση κήρυξής της. Όλα αυτά έρχονται σε μια συγκυρία έντονης ανασφάλειας και αβεβαιότητας μπροστά την επικείμενη κρίση, με την ανεργία να εκτοξεύεται και το κράτος να επιλέγει να διαφυλάξει με κάθε κόστος τα κέρδη των επιχειρήσεων εις βάρος της εργατικής τάξης και να προλάβει και να καταστείλει πιθανές αντιδράσεις από τον κόσμο της εργασίας.
ΑΚΟΜΗ ΕΧΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ
Όσο περνάει ο καιρός και μετράμε μία - μία την κάθε καραντίνα, τα σημάδια στον ψυχισμό μας έχουν αρχίσει και γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα. Μετρήσεις στα λύματα των πόλεων δείχνουν αυξημένη χρήση αντικαταθλιπτικών και ναρκωτικών, ενώ οι θλιβερές στατιστικές των ανθρώπων που επιλέγουν να δώσουν τέρμα στη ζωή τους ανεβαίνουν και αυτές. Ο εγκλεισμός και η ανασφάλεια φουντώνουν τα περιστατικά βίας, ψυχολογικής ή σωματικής, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο. Το μίσος για το άλλο, το διαφορετικό, το «μιαρό», βρίσκει κι άλλες διεξόδους για να εκφραστεί, βρίσκοντας στόχους ακόμα και ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά μεταναστ(ρι)ών (όπως η φασιστική επίθεση στη δομή φιλοξενίας στο Ωραιόκαστρο πριν από μερικούς μήνες).
Να σπάσουμε τον εγκλεισμό, να αρνηθούμε τα εξοδόχαρτα και τα παράλογα πρόστιμα.
Μαζί να καταστρώσουμε μικρά και μεγάλα σχέδια έξω από τις επιβαλλόμενες νόρμες.
Να φροντίσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας.
Μαζί να αγωνιστούμε για να πάρουμε πίσω αυτά που μας έχουν στερήσει από καιρό.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
Ανοιχτή συνέλευση δυτικών συνοικιών
