kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Προβολή & συνέλευση για δράσεις: Καθεστώς Covid σε φυλακές, κ.κράτησης, ψυχιατρεία

Την τετάρτη 28.4 στις 5μμ καλούμε σε εκδήλωση στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο "Ζιζάνια", στην Φυλής και Φερρών. Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με προβολή σχετικά με την εξέγερση στις ιταλικές φυλακές που έλαβε μέρος μόλις ξεκίνησε η κρατική διαχείριση του covid19 και μέτρησε αρκετούς δολοφονημένους έγκλειστους από το κράτος. Σύντροφοι και συντρόφισσες θα μας ενημερώσουν σχετικά με το γεγονός. Στην συνέχεια θα ακολουθήσει συνέλευση για την διοργάνωση δράσεων σχετικά με την κρατική διαχείριση του Covid19 σε φυλακές, ψυχιατρεία και κέντρα κράτησης και το καθεστώς των απαγορεύσεων που επικρατεί.

Ακολουθεί το πολιτικό πλαίσιο της συνέλευσης.

Αυτά που ζούμε δεν έχουν καμία σχέση με την υγεία μας. Το κράτος και τα αφεντικά οικοδομούν ένα <<καθεστώς έκτακτης ανάγκης>>.

Η κοινωνική πραγματικότητα του covid19, που διαμορφώθηκε με την αναβάθμιση των μέσων επιτήρησης, την αύξηση της καταστολής και την διεύρυνση και εδραίωση ενός αστυνομικού κράτους υπό την επίφαση της έκτακτης ανάγκης καθιέρωσε μια συνθήκη ενός συνολικού έλεγχου και τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας-φυλακής υπό τις υποδείξεις των εκάστοτε ειδικών και σωτήρων.

Και αν η κοινωνική πλειοψηφία αποδέχθηκε με διάφορους τρόπους αυτή τη πραγματικότητα υπάρχουν όλα εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα πάνω στα οποία η καταστολή της πανδημίας επιβλήθηκε και συνεχίζει να επιβάλλεται με τη μέγιστη βαρβαρότητα της. Μετανάστ(ρι)ες και φυλακισμένοι/ες συνεχίζουν να δέχονται πάνω τους την βία των εξουσιαστικών μηχανισμών. Μέσα σε αυτή την κατάσταση εμείς δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τις ατομικότητές μας από όλα εκείνα τα υποκείμενα που γινόντουσαν από πάντα ο στόχος της πιο σκληρής καταπίεσης από το κράτος και την μικροαστική κανονικότητα. Όλα εκείνα τα σώματα που βρίσκονται μόνιμα σε καθεστώς εξαίρεσης και κατ' επέκταση δέχονται πάνω τους την πιο ακραία και εξουσιαστική βία του κρατικού μηχανισμού. Μετανάστ(ρι)ες και φυλακισμένοι/ες βρίσκονται μονίμως υπό διωγμό και στοχοποίηση.

Αν τα περισσότερα από εμάς βιώσαμε το ασφυκτικό πλαίσιο των περιορισμών, οι μετανάστ(ρι)ες ζήσαν και συνεχίζουν να ζουν τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης που κατασκευάζει η ευρωπαϊκή πραγματικότητα αργά και μεθοδικά πολλά χρόνια τώρα. Μια συνθήκη που μέσα στο περιβάλλον της πανδημίας έκαμψε την όποια επίφαση ανθρωπισμού συνήθως επικαλείται το δημοκρατικό καθεστώς και δημιούργησε ένα πεδίο εξόντωσης στα κολαστήρια των camps. Μια επίθεση που φυσικά δεν έμεινε αναπάντητη και οδήγησε σε συνεχείς διεκδικήσεις και εξεγέρσεις μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια τέτοια δυναμική απάντηση ήταν η μνημειώδης εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας τον Σεπτέμβρη του 2020. Η οποία δημιούργησε ένα παγκόσμιο πολιτικό γεγονός και ένα πανευρωπαϊκό κύμα αλληλεγγύης. Το κράτος, με πρόφαση τον covid19, ενέτεινε ακόμα περισσότερο την εξαθλίωση και στένευε τον εγκλεισμό των μεταναστών/-ριών. Ως απάντηση ήρθε το ολοσχερές κάψιμο του κολαστηρίου-φυλακής τους. Κινητοποιήσεις δεν έλειψαν και από άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για παράδειγμα στην Αμυγδαλέζα. Το κράτος έκανε το παν για να τις απομονώσει και να τις καταστείλει, όπως το να κόβει το ρεύμα στο στρατόπεδο για να μην μπορούν οι μέσα να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Αυτή όμως απομόνωση καθώς και η διόγκωση των κατασταλτικών μέσων του κράτους δημιουργούν ένα άνισο συσχετισμό δύναμης. Δείχνουμε λοιπόν έμπρακτα την αλληλεγγύη μας θέλοντας να βοηθήσουμε στην ανατροπή αυτού του συσχετισμού, προσφέρουμε και εμείς τα σώματά στον αγώνα των μεταναστ(ρι)ων μιας και δεν τον θεωρούμε άλλον από τον δικό μας.

Απέναντι σε αυτό το γενικευμένο καθεστώς πειθάρχησης υπήρξαμε απείθαρχοι και κατ' επέκταση βιώσαμε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό την ποινικοποίηση και την δίωξη των δράσεων μας. Δίωξη που κατευθύνθηκε πάνω μας στα πλαίσια μια ξεκάθαρης πολιτικής στόχευσης εξυγίανσης της κοινωνίας από κάθε τι που θεωρεί άρρωστο και μιαρό και επομένως πρέπει να αποβάλει. Μια τέτοια πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να μας τοποθετήσει σχεδόν αυτόματα δίπλα στις φυλακισμένες και απέναντι στη μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης στην οποία βρίσκονται. Ως σώματα που έχουμε δεχτεί πάνω μας την εκδικητικότητα του κρατικού μηχανισμού δε μπορούμε να μη σταθούμε δίπλα σε όλα εκείνα τα υποκείμενα που είναι αποδέκτες του πιο μακροχρόνιου και σκληρού καθεστώτος εξαίρεσης.

Βρεθήκαμε στο πλευρό του Δημήτρη Κουφοντινα, όμως η κατάσταση εξαίρεσης δεν εξαντλείται σε ένα πρόσωπο καθώς από την αρχή της πανδημίας το κράτος άδραξε την ευκαιρία για να επιβάλει μέσα στις φυλακές νέα αυταρχικά μέτρα με ξεκάθαρο τιμωρητικό χαρακτήρα. Τα μαθήματα των κρατουμένων διακόπηκαν και τα επισκεπτήρια απαγορεύτηκαν, στοχεύοντας στην πλήρη φυσική και ηθική απομόνωσή τους. Αντίστοιχα διεύρυναν το εδώ και χρόνια επιβεβλημένο στους πολιτικούς κρατούμενους ειδικό καθεστώς εξαίρεσης: τρομονόμοι, ειδικές συνθήκες διεξαγωγής δικών, πειθαρχικά, στέρηση αδειών. Σε απάντηση όλων αυτών ήρθε η μαζική κινητοποίηση στις φυλακές Κορυδαλλού και η εξέγερση στις φυλακές Θήβας τον Απρίλιο του 2020. Κύριο και χρόνιο αίτημα ήταν η αποσυμφόρηση των φυλακών, η απελευθέρωση δηλαδή κρατουμένων που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες ή έχουν πολύ χαμηλές ποινές. Αποσυμφόρηση η οποία θα διεκπεραιωνόταν σίγουρα από την μεριά του κράτους αν ενδιαφερόταν όντως για τη μη-διασπορά του ιού και υγεία όλων. Αυτές οι πρακτικές σκληρού απομονωτισμού και τιμωρίας ακολουθήθηκαν σε φυλακές παγκοσμίως αλλά ειδικά στην Ιταλία, όπου ο έλεγχος της πανδημίας φαινόταν να χάνεται απότομα, απαντήθηκαν με γενικευμένες και μαζικές εξεγέρσεις. Οι οποίες κατεστάλησαν βίαια με συνέπεια νεκρούς κρατούμενους από το κράτος, το οποίο δε δίστασε να δείξει το πιο σκληρό, το πιο δολοφονικό του πρόσωπο.

Ανάλογη τακτική εφαρμόστηκε και στα ψυχιατρεία από τους διευθυντές ψυχιατρικών κλινικών σε ψυχιατρικά και γενικά νοσοκομεία, με απαγόρευση κάθε εξόδου ακόμα και του ατομικού προαυλισμού των ψυχικά ασθενών, στέρηση κινητών τηλεφώνων και απαγόρευση προμήθειας φαγητού. Με την επιτήρηση στα ψυχιατρικά ιδρύματα να παίρνει χαρακτηριστικά βασανιστηρίων με την ολοένα και πιο συχνή εφαρμογή της πολύωρης καθήλωσης αλλά ακόμα και ξυλοδαρμούς ασθενών. Χρόνια τώρα ο βασανισμός των ψυχιατρικά ασθενών νομιμοποιείται με βασικό εργαλείο την αποσιώπηση και την αορατοποίηση με μόνο στόχο τον έλεγχο και την πειθάρχηση. Τα σώματα των ασθενών δεχόντουσαν ανέκαθεν πάνω τους όλη τη βία της ιατρικής εξουσίας, η οποία ειδικά σε καιρούς κρίσης εκφράζει τα πιο απάνθρωπα τα πιο ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά των δυτικών κοινωνιών.

Ο εγκλεισμός κάθε μορφής αποτελεί κεντρικό εργαλείο του κράτους, αποτελεί αυτούσια μια συνθήκη με την οποία βρισκόμαστε διαρκώς σε πόλεμο. Σε καταστάσεις κρίσης και θορυβώδους κοινωνικής αμφισβήτησης τέτοιες περιπτώσεις κατασταλτικού ελέγχου μας πληροφορούν πως το κράτος χρειάζεται συνεχή επιβεβαίωση. Αυτές οι συγκαλύψεις, εκδηλώσεις άτακτης βίας και στρατηγικές αορατοποίησης, συχνά εντεινόμενες από πανικό, μας δείχνουν πως δεν είναι όλα υπό έλεγχο και κάνουν το προσωπείο της παντοδυναμίας να ραγίζει.

Επιλέγουμε λοιπόν να αναδείξουμε το ειδικό καθεστώς που υπάρχει σε φυλακές, κέντρα κράτησης και ψυχιατρεία, την κλιμάκωση της θεσμικής βίας που υφίστανται οι έγκλειστοι/-ες στην εποχή των απαγορεύσεων με αφορμή τον covid19. Θέλουμε να τονίσουμε πως, αν στην υπόλοιπη κοινωνία η μάχη για το σπάσιμο της απαγόρευσης βρίσκεται σε ένταση και το κράτος ανά καιρούς υποχωρεί, στις δομές εγκλεισμού το καθεστώς covid έχει μείνει αλώβητο και οι συνέπειες στους κρατούμενους/ες πλήρως αόρατες. Θέλουμε να καταδείξουμε την ολική μας εναντίωση σε οποιοδήποτε καθεστώς εξαίρεσης και εγκλεισμού κατασκευάζεται με σκοπό την κοινωνική απομόνωση και τον παραδειγματισμό.

Όσο κάποιοι νομίζουν πως οι δομές εγκλεισμού και απαγόρευσης αφορούν άλλους, η λογική της φυλακής επεκτείνεται στην υπόλοιπη κοινωνική ζωή και η συνθήκη covid19 αποτελεί την πιο ισχυρή απόδειξη. Κανείς και καμία δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερα και με ήσυχη συνείδηση όσο ζωές φυλακίζονται σε ψυχιατρεία, σωφρονιστικά καταστήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Να σπάσει τώρα το καθεστώς των απαγορεύσεων που επιβλήθηκε με αφορμή την διαχείριση του covid19 στις δομές εγκλεισμού και σε όλη την κοινωνία.

Οι έγκλειστοι/ες δεν είναι μόνοι/ες.

Αγώνας για να απελευθερωθεί η ζωή από κάθε είδους φυλακή!

πηγή : email που λάβαμε στις 26 Απριλίου 22h