Τρίτη 23 Μαρτίου 2021 στις 17.00
Μικροφωνική συγκέντρωση
από Ανοιχτή Συνέλευση Βάσης Ξάνθης
Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Να αποτινάξουμε τον φόβο. Να αγωνιστούμε.
Τον λόγο για τη ζωή μας τον έχουμε εμείς !
Η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα, ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία μιας πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στον αιτηματικό του αγώνα. Η πρωτοβουλία αυτή, πλαισιώθηκε από ανθρώπους διαφόρων κοινωνικών ταυτοτήτων -άνεργους, φοιτητές, εργαζόμενους- με βασικά σημεία σύνδεσης τη διεκδίκηση κοινών ταξικών συμφερόντων, την άρνηση των καταπιέσεων που βιώνουμε, και με προτάγματα την αλληλεγγύη και την αυτο-οργάνωση. Η πρωτοβουλία αυτή έδειξε στην πράξη ότι αν δεν αντισταθούμε παντού, οι γειτονιές και τα σπίτια μας θα γίνουν σύγχρονα κελιά, ότι πρωτίστως ο φόβος της απομόνωσης και της αποξένωσης είναι αυτός που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, προκειμένου να ανακτήσουμε τις ζωές μας που εδώ κι ένα χρόνο έχουν εξαναγκαστεί σε καραντίνα. Διεκδίκησε και επαναοικειοποιήθηκε το δρόμο, και απέδειξε πως η «ατομική ευθύνη» του καθένα και της καθεμίας είναι να συλλογικοποιεί τις ανάγκες και τους προβληματισμούς της να μιλά και να πράττει γι αυτές πέρα κι έξω από την λογική της διαμεσολάβησης.
Η καταπάτηση δικαιωμάτων χρόνων και η αντίσταση της κοινωνικής βάσης πάνε πακέτο με την όξυνση της καταστολής. Η αυθόρμητη και πρωτοφανής -για τον τελευταίο χρόνο- συσπείρωση του κόσμου σε διάφορα μέρη της χώρας και οι συνθήκες κοινωνικού αναβρασμού που επικράτησαν, ήρθαν αντιμέτωπες με την υπέρμετρη βία και την καταστολή από πλευράς κρατικού μηχανισμού. Οι υπερστελεχωμένες από την τρέχουσα κυβέρνηση μπατσο-μονάδες επιδόθηκαν σε ένα crescendo βίας και επιβολής με αποκορύφωμα, τόσο τον απροκάλυπτο ξυλοδαρμό ενός ανθρώπου στην πλατεία της Ν. Σμύρνης, όσο και τη σεξουαλική κακοποίηση της 18χρονης που κρατείται ακόμη στη ΓΑΔΑ, και η οποία έχει δεχθεί πολλαπλές απειλές βιασμού από τους βασανιστές της. Τα εν λόγω περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας δεν είναι πρωτοφανή ούτε μοναδικά, καθώς έχουν συμβεί εκατοντάδες φορές στο παρελθόν και με διάφορες αφορμές. Πόσο μάλλον στην υπάρχουσα συγκυρία, με την δολοφονία ενός απεργού πείνας σε εξέλιξη, την προκλητική συγκάλυψη παιδεραστών και βιαστών από πλευράς κυβέρνησης, την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, την απαγόρευση συγκεντρώσεων, την ψήφιση τρομονόμου περί «ανατρεπτικής» μουσικής, αλλά και τη συνεχή διαστρέβλωση, παραπληροφόρηση και λογοκρισία στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αντί για τη στελέχωση και τη στήριξη του ΕΣΥ με την παροχή του απαραίτητου υλικοτεχνικού εξοπλισμού και την πρόσληψη υγειονομικού προσωπικού, τη στήριξη των κατώτερων ταξικών κοινωνικών στρωμάτων, τη δωρεάν παροχή μέσων αυτοπροστασίας προκειμένου να αναχαιτιστεί η εξάπλωση του ιού, την ικανοποίηση των αιτημάτων των μαθητών για μικρότερα τμήματα και πρόσληψη εκπαιδευτικού προσωπικού, την αύξηση δρομολογίων των ΜΜΜ προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός, ένα χρόνο τώρα τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας ουσιαστικά συνοψίζονται στον περιορισμό κάθε τομέα της ζωής μας μέσω της τηλεκπαίδευσης, της τηλεργασίας, της εργασίας σε μη ασφαλείς υγειονομικές συνθήκες, της μετακίνησης μόνο με κωδικούς στο 13033, της αναμονής των 534 €, της αναστολής συμβάσεων εργασίας, της επιβολής ελαστικών ωραρίων, της κατάργησης των αναρρωτικών αδειών, της πρόσληψης κάθε λογής ένστολων φρουρών, της επιβολής προστίμων και της οικονομικής εξαθλίωσης όσων αγωνίζονται, της υπερχρηματοδότησης των ΜΜΕ προς όφελος της κρατικής προπαγάνδας.Με πρόσχημα τη διασφάλιση της υγείας που αποτελεί κάτι το αξιακό για κάθε άνθρωπο, το κράτος εργαλειοποιεί την πανδημία στοχεύοντας στην επιβολή του φόβου, την κάμψη κάθε αντίστασης και τον πλήρη κοινωνικό παροπλισμό. Είναι ξεκάθαρο ότι εδώ κι ένα χρόνο γινόμαστε θεατές μιας κοινωνικής και ψυχολογικής αποσάθρωσης.
Αναγνωρίζοντας τις τακτικές των εξουσιαστών μας, αντιστεκόμαστε στην αποξένωση και στον κατακερματισμό των κεκτημένων και των ελευθεριών μας, βγαίνουμε στο δρόμο διεκδικώντας τη βελτίωση των ζωών μας, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες και τις καταπιέσεις μας, συμμετέχουμε σε αδιαμεσολάβητες διαδικασίες που εκκινούν από εμάς και καταλήγουν σε εμάς.
Να αποτινάξουμε το φόβο.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο.
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Εικόνες:
