kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Διαδήλωση ενάντια στην κρατική βία

Ενάντια στην ταξική και κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας από το κράτος

Ένας χρόνος έχει περάσει από το ξέσπασμα της πανδημίας και η στρατηγική του κράτους για τη διαχείριση της δεν έχει αλλάξει. Επικαλούμενο τις ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας προχώρησε σε μια σειρά περιοριστικών μέτρων τα οποία απαγορεύουν και χαρακτηρίζουν ως "άσκοπη" οποιαδήποτε δραστηριότητα δε σχετίζεται με την παραγωγή και την κατανάλωση. Το κράτος λοιπόν αντί να επιλέξει να ενισχύσει το σύστημα υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας προχώρησε σε προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων και τη δημιουργία καινούργιων σωμάτων αστυνόμευσης. Η λύση του κράτους απέναντι σε κάθε πρόβλημα λοιπόν είναι η καταστολή (είτε αυτή εφαρμόζεται με τους νόμους που ψηφίζει η πολιτική εξουσία, είτε με την μεροληπτική στάση που κρατάει η δικαστική, είτε με τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ, είτε με την βία που ασκούν στο δρόμο οι μπάτσοι) και η καταστολή αυτή έρχεται για όλους. Οι πρόσφατες εικόνες από την εκκένωση της πρυτανείας του ΑΠΘ, το όργιο ξυλοδαρμών σε νέα Σμύρνη αλλά και σε όλο τον ελλαδικό χώρο δεν αφήνουν καμία άλλη επιλογή στους ανθρώπους που θέλουν να ανασαίνουν ξανά ελεύθεροι από το να αντισταθούν στο κτήνος που ονομάζεται κράτος, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Ένας από τους αγώνες που ξέσπασαν μέσα σε αυτήν την περίοδο ήταν και αυτός της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα ενάντια στην κρατική εκδικητικότητα και αυθαιρεσία. Και ακριβώς επειδή η κρατική αυθαιρεσία δεν στοχεύει μόνο στον Κουφοντίνα η λήξη της απεργίας πεινάς του αγωνιστή δεν είναι το τέλος, πάρα ακόμα ένας σταθμός που ανέδειξε τη δολοφονική και εκδικητική φύση του κράτους.

Η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας από τα λαμόγια της αστικής δημοκρατίας, η καταστολή από τα καθάρματα με τις μπλε στολές, η αλλογιστη καταπάτηση δημοσίων πόρων έτσι ώστε η κοινωνία να παραμένει στο σκοτάδι και τον τρόμο,δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή από την επιλογή του αγώνα.

Ο αγώνας ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι αγώνας για ζωή

Νίκη στον αγώνα του Δημήτρη Κουφοντινα απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία

Νίκη στον αγώνα τών φοιτητών/τριών, των υγειονομικών και όσων αγωνίζονται.

Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα του Δ. Κουφοντίνα

Κανείς δε μπορεί να σιωπά μπροστά σε μια εκδικητική κρατική δολοφονία…

Κανείς δεν μπορεί να σιωπά μπροστά στο θάνατο της ίδιας της κοινωνίας...

Μετά από 65 μέρες ο Δημήτρης Κουφοντίνας σταματά την απεργίας πείνας. Το κράτος έδειξε όσο πιο καθαρά μπορούσε τι κρύβεται κάτω από το προσωπείο της αστικής δημοκρατίας και της αστικής νομιμότητας. Πάνω στο σώμα του Δ.Κουφοντίνα δόθηκε μια μάχη. Μια πολιτική μάχη, πράγμα που έχει γίνει πασιφανές από την πρώτη στιγμή της ψήφισης του φωτογραφικού νόμου για την μεταγωγή του από τις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας στις φυλακές Κορυδαλλού, μέχρι και την, κάτι παραπάνω από, εγκληματική στάση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών και ειδικότερα της Σοφίας Νικολάου της Γ.Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής που για 78 μέρες δεν απαντούσε στις αιτήσεις που έκανε ο απεργός για μεταγωγή του από τον Δομοκό στο υπόγειο των φυλακών Κορυδαλλού. Η Σ. Νικολάου όπως και όλος ο κυβερνητικός συρφετός επικαλούμενοι τη μη προσφυγή στη δικαιοσύνη από μεριάς του απεργού προσπάθησαν να πολώσουν το κλίμα στην κοινωνία και να υποθάλψουν κάθε προοδευτική φωνή που στήριξε (και στηρίζει) τα δικαιώματα του φυλακισμένου απεργού πείνας. Όμως απ όλες τις νομικές διαδικασίες που κινήθηκαν, η κυβερνητική γραμμή αποδείχτηκε αναληθής καθώς όλα τα δικαστήρια δήλωσαν αναρμόδια καθώς εκκρεμούσε η απόφαση της επιτροπής μεταγωγών.

Είδαμε λοιπόν την κυβέρνηση, καθώς το θέμα ανήχθηκε σε καθαρά πολιτικό εδώ και καιρό, να σκοτώνει καθημερινά τον Δημήτρη Κουφοντίνα όπως και κάθε απομεινάρι του "κράτους δικαίου". Αυτή η μεθοδευμένη κρατική δολοφονία είναι μέρος της γενικότερης καταστολής που έχει υποβληθεί. Η καταστολή αυτή ξεκινά από τα κινήματα και τις διαφορετικές απόψεις (ειδικά όταν αυτές θεωρούνται ριζοσπαστικές) και φτάνει στον περιορισμό κάθε ατόμου με πρόσχημα την πανδημία. Η αναβάθμιση της κυβερνητικής καταστολής που εκφράζεται μέσω της ασύστολης αστυνομικής βίας, της αστυνομοκρατίας και της καταστολής όλων των διαδηλώσεων έχει να δηλώσει το εξής: κεφάλι που σηκώνεται θα κόβεται. Αυτό φυσικά ενορχηστρώνεται από τα καλοταϊσμένα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης με τα μονοδιάστατα πάνελ, την αναπαραγωγή αλλά και τη δημιουργία fake news, την απόκρυψη ειδήσεων και την αυστηρή λογοκρισία, που πολλές φορές, όπως είδαμε πρόσφατα, έρχεται από άνωθεν εντολές εκβιαστικά στη μερίδα των εργαζομένων που τους πέρασε από το μυαλό να τα δημοσιεύσουν και να κακολογήσουν την κυβέρνηση (π.χ. Επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ικαρία).

Από τη μεριά του κράτους, στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και πάνω στην δολοφονία του, επισφραγίζεται όλη η κρατική αυθαιρεσία. Επισφραγίζεται η απροκάλυπτη υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής. Επισφραγίζεται όλη η παραβίαση του "κράτους δικαίου" από το ίδιο το κράτος. Με γκεμπελική τακτική το κράτος στην υπόθεση της απεργίας πείνας πρόβαλε τον Δ. Κουφοντίνα ως τον δολοφόνο που θέλει προνομιακή μεταχείριση, ενώ ο ίδιος με τα δικαιώματα του φυλακισμένου ζητά να εφαρμοστεί ο εκδικητικός νόμος που ψήφισαν φωτογραφικά για αυτόν. Ο ίδιος γκεμπελισμός εφαρμόζεται καθημερινά προσπαθώντας να πείσει για τα ήδη δοκιμασμένα και αναποτελεσματικά μέτρα για τον κορονοϊό, που αφενός έχουν οδηγήσει στο θάνατο τόσους ανθρώπους, άμεσα και έμμεσα και αφετέρου οδηγούν καθημερινά στην πείνα και στην ανεργία πολύ περισσότερους, για την επίρριψη των ευθυνών για την διασπορά της πανδημίας, όπως ακόμα και για το τσάκισμα όλων των ιδεολογικών αντιπάλων των θιασωτών του νεοφιλελευθερισμού. Πλέον έχει γίνει σαφές από την πλειοψηφία της κοινωνίας: το κράτος λέει άσπρο ενώ είναι μαύρο, και προσπαθεί να το κάνει με κάθε μέσω χωρίς αναστολές σε κάθε πεδίο του κοινωνικού και πολιτικού βίου. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα στη Νέα Σμύρνη με τον νεαρό που ξυλοκοπήθηκε γιατί άνοιξε διάλογο με τους αστυνομικούς της ομάδας Δράσης αντιδρώντας στα άδικα πρόστιμα που κοπήκαν. Το ίδιο το κράτος τον ξυλοκόπησε, παραβίασε τα προσωπικά του δεδομένα ρουφιανεύοντας τα στα κανάλια μέσω του βουλευτή της ΝΔ Κυρανάκη και προσπάθησε να αποδομήσει τον χαρακτήρα του, παρουσιάζοντας τον σαν οργανωμένο μέλος αντιεξουσιαστικής ομάδας, νομιμοποιόντας ταυτόχρονα την ποινικοποίηση της ιδεολογίας και το φακέλωμα των πολιτικών φρονημάτων.

Η καταστολή δεν εντείνεται τυχαία σε αυτή την συγκυρία. Το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει το 200% και η ανεργία καλπάζει με πάνω από 1.200.000 ανέργους. Επίσης η ΝΔ από την αρχή της διακυβέρνησης της έχει βάλει στον πυρήνα της κυβερνητικής δράσης της την ριζική μεταρρύθμιση όλων των βασικών νόμων του κράτους ώστε να μπορέσει να επιτευχθεί, πέρα από την συντηρητική της ατζέντα, η καπιταλιστική επέλαση σε όλες εκείνες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου που μένανε ακόμα μη εμπορευματοποιημένες. Επιτομή αυτού είναι η εργαλειοποίηση της πανδημίας που έγινε ο μοχλός για να μπορέσει να εμπορευματοποιηθεί παραπέρα και η εκπαίδευση. Βέβαια αυτή ήρθε πακέτο μαζί με 1000 μπάτσους τοποθετημένους μέσα στα πανεπιστήμια. Η βίαιη πρώτη εκκένωση της κατειλημμένης πρυτανείας του ΑΠΘ, οι βραδινές επιχειρήσεις περικύκλωσης κατά την διάρκεια της απαγόρευσης για την εν τέλει αποτυχημένη επιχείρηση εκκένωσης και η μετέπειτα εκκένωση όταν οι φοιτητές είχαν ήδη δηλώσει την λήξη της κατάληψης, καταδεικνύει το αδίστακτο ποιόν τους. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις έχουν να κάνουν ακόμα και με τα εργασιακά, τον πτωχευτικό κώδικα και την πρώτη κατοικία, την υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας και την στήριξη της ιδιωτικής, τα ενεργειακά συμφέροντα από πράσινες και μη πηγές ενέργειας και την εξυπηρέτηση των διαφόρων γεωστρατηγικών συμφερόντων, τους μετανάστες, τους φυλακισμένους.

Όλα τα παραπάνω νοήματα πλαισίωσαν το κίνημα αλληλεγγύης που ξέσπασε για την δικαίωση του αγώνα του Δ. Κουφοντίνα δηλώνοντας εμφατικά ότι ο αγώνας του δεν είναι απλά ο αγώνας ενός φυλακισμένου στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του με αυτή του την ιδιότητα. Αντίθετα, αποτελεί έναν αγώνα για όλη την κοινωνία που δέχεται καθημερινά την βία της ταξικής πολιτικής και την αυταρχικοποίηση του κράτους, που δέχεται καθημερινά την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Καλούμε τον προοδευτικό κόσμο, τον κόσμο του αγώνα, να αντισταθεί στη "νέα κανονικότητα", που ήρθε για να μείνει όχι απλώς ως υγειονομική συνθήκη, αλλά ως μόνιμο μοτίβο κρατικής διαχείρισης υπό συνθήκες συνεχώς αλληλεπικαλυπτόμενων κρίσεων, που, ως άλλος Δούρειος Ίππος, οδηγεί σε περιστολή κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών που κερδήθηκαν με αίμα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Με ήθος και υπευθυνότητα, στον δρόμο - αλλά όχι μόνο εκεί - για να σπάσει η κρατική τρομοκρατία και αυθαιρεσία

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 17/3, 18:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Απ' τη Θεσσαλονίκη, μέχρι τη Νέα Σμύρνη...
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!

Μετράμε ήδη ένα χρόνο διαβίωσης σε συνθήκες πανδημίας και πλέον όλα τα μεταβατικά στάδια έχουν τελειώσει, όλες οι δικαιολογίες έχουν εξαντληθεί. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος υπογραμμίζεται πλέον ως οικουμενική πραγματικότητα από τη διαχείριση αλλά και τις συνέπειες της πανδημίας του covid-19. Το σάπιο εξουσιαστικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο, παρά την όξυνση της κρατικής καταστολής και την εξαθλίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Όσα από τα κρατικά κονδύλια δεν κατευθύνονται αναγκαστικά προς τα πληττόμενα στρώματα, ώστε να εξασφαλίσουν την οριακή πλέον επιβίωσή τους, διανέμονται αφειδώς στα ΜΜΕ αποτελώντας μια επένδυση της κυβέρνησης. Αφενός για να ελέγχει όσο περισσότερο μπορεί την κοινωνική βάση μέσω της προπαγάνδας και αφετέρου για να σιωπούν μπροστά στα ολοένα και αυξανόμενα πολιτικά και κοινωνικά σκάνδαλα που ξεσπούν αλλά και μπροστά στην επικείμενη σφαγή του κοινωνικού σώματος.

Οι εγκληματικές κρατικές πολιτικές απέδειξαν -μετά και το προηγούμενο κύμα έξαρσης - ότι δεν νοιάζονται, όπως υποκριτικά διατείνονταν, για τις ζωές των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, των εργαζόμενων, των αδύναμων. Αυτό άλλωστε είχε καταδειχθεί ήδη από την αρχή με τη διαχείριση της πανδημίας στους χώρους που είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας όπως στις φυλακές, τα κέντρα κράτησης προσφύγων και μεταναστών κ.α. Από τους χιλιάδες εργαζόμενους στη μαύρη εργασία και την επισφάλεια στους απολυμένους της πανδημίας μέχρι τα εξαντλητικά ωράρια των εργαζομένων στα σούπερ μάρκετ και στις υπηρεσίες ντελίβερι, φαίνεται ότι το βάρος της πανδημίας και τις συνέπειες αυτής σηκώνει η κοινωνική και ταξική βάση. Επιπλέον, οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκδικητικές μεταγωγές και η άρνηση της κυβέρνησης για αποσυμφόρηση των φυλακών και των ψυχιατρείων δείχνουν ότι δεν είναι η ζωή και η υγεία που έχουν αξία για το κράτος. Ο κύριος σκοπός της κρατικής διαχείρισης είναι η διαφύλαξη της κυριαρχίας του και των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων αυτού και των ελίτ. Για άλλη μία φορά λοιπόν, και ενώ μετράμε ήδη 5 μήνες σε κατάσταση lockdown και με απαγόρευση κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι ξεκίνησαν ήδη τις καμπάνιες ανοίγματος του τουρισμού. Είναι πλέον προφανές ότι η προστασία από τον ιό δεν έχει κανένα σημείο επαφής με την κρατική διαχείριση. Η διάλυση του ΕΣΥ και της δημόσιας υγείας δείχνουν τη σημασία που δίνει το κράτος στη ζωή των ανθρώπων. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και στην τροφοδοσία, όσοι έδωσαν και δίνουν μάχη με τον ιό είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές στην υπεράσπιση της κοινωνίας. Κι όμως είναι το κράτος που θέλει να εμφανίζεται ως ο εκφραστής των κοινωνικών συμφερόντων, μόνο και μόνο γιατί εξαναγκάζεται κατά περιπτώσεις σε στοιχειώδη περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας, θωρακιζόμενο ταυτόχρονα κατασταλτικά προκειμένου να αποφύγει την ίδια του την αμφισβήτηση.

Το κράτος ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής επέλεξε χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ήδη μετράει χιλιάδες θανάτους υπό τη διακυβέρνησή της επιχειρεί ακόμα μία φορά να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής. Ο σκοπός της είναι να προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των κυρίαρχων για αφανισμό όλων των αντιστάσεων και για ολοκληρωτική επιβολή πάνω στο κοινωνικό σώμα, διαλύοντας πλήρως τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζοντας ολοένα τη δημόσια παιδεία, περνώντας νομοσχέδια για τα εργατικά που επιτείνουν την ταξική εκμετάλλευση και ανοίγουν τις πόρτες στην πλήρη αυθαιρεσία των αφεντικών, ενώ αφοπλίζουν ολοένα τα σωματεία, εντείνοντας τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή.Επιβάλλουν ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πιο αόρατους αυτής της κοινωνίας, είτε πρόκειται για φυλακισμένους/ες είτε για πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες, είτε ακόμα και απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Είναι αυτό το καθεστώς που οδήγησε πρόσφατα μία νεαρή έγκυο γυναίκα του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών/προσφύγων στο Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης να αυτοπυρποληθεί, μη μπορώντας να αντέξει άλλο τους όρους ζωής που της είχαν επιβληθεί και μέσα σε μια διεστραμμένη αντιστροφή της πραγματικότητας βρέθηκε να κατηγορείται για εμπρησμό. Το ίδιο καθεστώς που απαξιώνει καθημερινά τις ζωές χιλιάδων κρατουμένων. Το ίδιο καθεστώς που όχι μόνο καλύπτει καθίκια σαν το Λιγνάδη, αλλά του επέτρεπε να βρίσκει τα επόμενα θύματά του εκμεταλλευόμενος τη θέση που απολάμβανε. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που εξαπλώνεται συνεχώς εγκαθιδρύοντας μια πολιτική καραντίνα μέσα από την απαγόρευση και διάλυση των διαδηλώσεων, μέσα από την αστυνομική κατοχή στους δρόμους και τις γειτονιές, μέσα από ένα όργιο κατασταλτικής βίας, όπως το είδαμε να εκφράζεται και στη Νέα Σμύρνη απέναντι σε όσες και όσους αγωνίζονται, απέναντι σε όσους αρνούνται να σιωπήσουν μπροστά στον θάνατο, την εξαθλίωση και την υποταγή.

Η παρουσία άλλωστε των ΜΑΤ στα νησιά για τη δημιουργία των κλειστών κέντρων κράτησης, η αντίστοιχη στα σύνορα για την αντιμετώπιση της «εισβολής» των κατατρεγμένων μεταναστών και προσφύγων, ο καταλυτικός ρόλος της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της καραντίνας, το σπάσιμο του πανεπιστημιακού ασύλου με την εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ και τον ένοπλο μπάτσο, οι χιλιάδες συλλήψεις και προσαγωγές που έγιναν μόνο κατά τη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου, οι ξυλοδαρμοί πολιτών, οι επιθέσεις των μπάτσων σε πλατείες από την Αγία Παρασκευή και την Κυψέλη το Μάιο, μέχρι τη Νέα Σμύρνη, την προηγούμενη εβδομάδα, οι πολλαπλές επιχειρήσεις εκκένωσης της κατειλημμένης πρυτανείας του Α.Π.Θ., ο ξυλοδαρμός και ο βασανισμός φοιτητών μέσα στο χώρο του campus και εν τέλει η εκκένωση της με όρους συμμορίτικης βίας, ώστε να αποδοθεί το πανεπιστήμιο στα χέρια των μπάτσων, η διαρκής και εντεινόμενη παρουσία της αστυνομίας σε όλα τα πεδία του δημόσιου χώρου και της κοινωνικής ζωής καταδεικνύει ότι ο μισθοφορικός στρατός κατοχής του κράτους αναβαθμίζεται σε ολοκληρωτική και πανταχού παρούσα μονάδα επιβολής της στυγνής εξουσίας του κράτους και των αφεντικών. Παράλληλα, δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι παρά την αναβάθμιση της αστυνομίας σε πολιτικό βραχίονα που παίζει κομβικό ρόλο στη διαχείριση της πανδημίας αλλά και των κοινωνικών αναταραχών, οι ίδιοι οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν κανονική παρακρατική συμμορία με κυρίαρχο σκοπό τους το ξύλο, το βασανισμό και τον εξευτελισμό όσων αντιστέκονται στην κρατική, εξουσιαστική βία. Τα αντίποινα στη Νέα Σμύρνη με τον ξυλοδαρμό και το βασανισμό διαδηλωτών και κατοίκων έρχονται να συναντήσουν την πολιτική νομιμοποίηση μέσα από το διάγγελμα του πρωθυπουργού που απείλησε σύσσωμη την κοινωνική βάση της χώρας με κράτος λεβιάθαν, παρέχοντας πλήρη κάλυψη στις ασυδοσίες των μπάτσων.

Ο φόβος των εξουσιαστών για την ώρα του πληβειακού ξεσηκωμού μεγαλώνει. Ας τον κάνουμε πραγματικότητα. Η λύση βρίσκεται στο δρόμο του αγώνα. Εκεί που μπορούν να συντριβούν οι νόμοι και η δύναμη των ένστολων φρουρών της ζωής μας. Οργάνωση με ακηδεμόνευτους και αδιαμεσολάβητους όρους σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Ενότητα στη βάση, συντονισμός στη δράση. Αλληλεγγύη και αντίσταση μέχρις εσχάτων.

…Αν ζούμε, είναι για πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων!

Διαδήλωση ενάντια στην κρατική βία και διαχείριση της πανδημίας
Τετάρτη 17/03 | 18.00 | Άγ. Βενιζέλου

Τοπικός συντονισμός Θεσσαλονίκης | Α.Π.Ο/Ο.Σ

https://landandfreedom.gr/el/agones/294-thes-…