Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021 στις 17.00
Φεμινιστική πορεία 8η Μάρτη...για να μην θριαμβεύσει ξανά η σιωπή!
Φεμινιστική πορεία 8η Μάρτη: …για να μην θριαμβεύσει ξανά η σιωπή
Η δημόσια μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξουαλική κακοποίησή της και την κατ' εξακολούθηση ψυχολογική βία από μεγαλοπαράγοντα του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου άνοιξε έναν κύκλο μαρτυριών κακοποιητικών συμπεριφορών στο δημόσιο λόγο. Μέχρι σήμερα οι καθημερινές φωνές γυναικών που κατηγγειλαν βία και κακοποίηση είτε σκεπάζονταν από το αόρατο πέπλο του της μετανάστριας, του προσφυγόπουλου, της τοξικοεξαρτημένης, της φυλακισμένης είτε κάτω από τις ειδησιογραφικές λεζάντες για έγκλημα πάθους, προκλητική συμπεριφορά, απροσεξια επιλογών. Σήμερα οι μαρτυρίες κακοποιητικών συμπεριφορών έγιναν από το χώρο της τέχνης, του αθλητιμού, της ακαδημαϊκής κονότητας εκεί που όλα φάνταζαν ως άριστα. Όμως οι σιωπές που έσπασαν ράγισαν την εικόνα του άριστου με μία ταυτόχρονη ρωγμή και στην πατριαρχία.
Ένα πρώτο χαρακτηριστικό μετά από τις μαρτυρίες ήταν ένα ερώτημα απορίας και έκπληξης: Γιατί τώρα? Ένα ερώτημα που ανέδειξε έναν αυτοματισμό της κοινής γνώμης να μεταθέτει την ευθύνη του βιασμού στα θύματα. Ένας αυτοματισμός που δείχνει πως τα αντανακλαστικά λειτουργούν για την προάσπιση των σχέσεων εξουσίας φέρνοντας στην επιφάνεια πως η κουλτούρα του βιασμού είναι διάχυτη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Και αυτό που υπονοείται, αν δεν διατυπώνεται ευθέως, είναι ότι το θύμα φταίει «ίσως να έδωσε το δικαίωμα, ίσως να πέρασε τα λάθος μηνύματα, ίσως να ήταν την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος, ίσως τα ρούχα, τί περίμενε και δεν το είπε όταν έγινε». Ότι το θύμα ευθύνεται ακόμη και για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον εαυτό του. Να προσέχεις να μη βιαστείς, μην κακοποιηθείς. Γιατί τότε θα είσαι μόνη και αν μιλήσεις θα πρέπει να λογοδοτήσεις, θα εξοντωθείς, θα κακοποιηθείς για μία ακόμη φορά ως προσωπικότητα. Μία διαδικασία βάρβαρα ενοχοποιητική προς το άτομο που έχει υποστεί κακοποίηση μπολιάζοντας για τα καλά τον φόβο και την ανασφάλεια, αλλά κυρίως αυτό το «φταις» με το οποίο καλείσαι να συμβιώσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Οι δημόσιες μαρτυρίες κακοποίησης στο τώρα είναι τόσο εκκωφαντικές γιατί σπάνε τον κύκλο της ενοχής. Γι' αυτό και γίνονται στο δημόσιο χώρο. Αφενός γιατί οι θεσμοί και οι επιτροπές για να ενεργοποιηθούν ζητούν διαπιστευτήρια κακοποιημένων σωμάτων. Μπορεί και μην ενεργοποιηθούν και να χρειάζονται δολοφονημένα σώματα. Αλλά και τότε δεν είναι σίγουρο. Δεν αρκεί ότι δεν είχες την επιθυμία, ότι μπορεί να εκβιάστηκε η συναίνεση. Η απόδειξη είναι το σώμα. Είναι χαρακτηριστικές οι μαρτυρίες των φοιτητριών στο ΑΠΘ. Στην περίπτωση στο γεωλογικό είχαν γίνει καταγγελίες από φοιτήτριες σε δύο προέδρους του τμήματος ωστόσο αυτό δεν αρκούσε για να γίνει κάτι. Στην αστυνομοδικαστική πραγματικότητα το μόνο πράγμα που μπορούσε να γίνει ήταν η φοιτήτρια να διακόψει τις σπουδές της και να περιμένει αυτός ο καθηγητής να βγει στη σύνταξη ώστε να μπορέσει να επιστρέψει και πάρει το πτυχίο της. Το «νίπτω τας χείρας μου» επικράτησε τότε και τώρα. Χρειάζεται επίσημη καταγγελία σε διάστημα μικρότερο των 15 ετών, είχα όλη την καλή διάθεση να προχωρήσω. Και βέβαια καμία δεν το πίστευε γιατί επί χρόνια όλοι γνώριζαν και όλα συνέχιζαν να συμβαίνουν κανονικά. Γι' αυτό και ο πρύτανης δεν έπρεπε να απορεί γιατί δεν γίνονται καταγγελίες στα όργανα του πανεπιστημίου. Και γιατί δεν πρόκειται ούτε στο μέλλον να γίνουν. Ειδικά στη νέα συνθήκη των πανεπιστημίων με το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που επιβλήθηκε. Ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα εγχειρίδιο της υποταγής. Της υποταγής της γνώσης στις ανάγκες του κεφαλαίου, αποκομμένη από τις κοινωνικές ανάγκες. Της υποταγής του ατόμου στην εξουσία της γνώσης και στην καθηγητική αυθεντία νομιμοποιημένη να κάνει θέλει. Και τελικά στην εντεινόμενη ιδρυματοποίηση του πανεπιστημίου που σπάει ο ομφάλιος λώρος με την κοινωνία.
Αφετέρου ο δημόσιος χώρος είναι εκεί που κατατίθενται οι σκέψεις και οι εμπειρίες των γυναικών και οποιουδήποτε ατόμου που δε χωρά στα έμφυλα στερεότυπα της πατριαρχίας, επιδιώκοντας να διεισδύσουν και να διαλύσουν κυρίαρχες αφηγήσεις σε μια πατριαρχική σφαίρα. Γιατί ο δημόσιος χώρος αποτελεί πεδίο παρέμβασης για αυτό που μπορεί να συμβεί, να σπάσει η επιβολή του κυρίαρχου που αναπαράγει αποκλεισμούς και θύματα. Οι δημόσιες μαρτυρίες κακοποιητικών συμπεριφορών άνοιξαν τον δρόμο για ένα διάλογο στην κοινωνία ότι πρέπει να σπάσουν τα πλέγματα εξουσίας τα οποία κατασκευάζονται και αναπαράγονται απέναντι στο φύλο και τη σεξουαλικότητα και που ομαλοποιούν τη σεξουαλική βία. Να συναντηθούμε όλα μαζί και να περπατήσουμε το δρόμο της ορατότητας που άνοιξε. Να λυτρωθούμε από την ενοχή και να χτίσουμε τις αντιστάσεις του αύριο. Γιατί η πατριαρχία δολοφονεί σώματα και ψυχές. Για τον θάνατος της πατριαρχίας
…για να μην θριαμβεύσει ξανά η σιωπή
8 ΜΑΡΤΗ 2021
ΔΙΕΘΝΗΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Τον τελευταίο χρόνο, η πανδημία και η οικονομική κρίση έφεραν την κοινωνία αντιμέτωπη με νέες δυσκολίες και προκλήσεις, με την αγωνία της φυσικής και οικονομικής επιβίωσης και την εργοδοτική ασυδοσία. Ειδικά οι γυναίκες, που ήδη πριν την πανδημία αντιμετώπιζαν την καταπίεση και τα βαριά καθήκοντα των σεξιστικών αντιλήψεων, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν και τις ιδιαίτερες οικονομικές και υγειονομικές συνθήκες της πανδημίας. Αναγκάστηκαν να φροντίσουν μια έγκλειστη οικογένεια επί μήνες- αυξάνοντας τις ώρες της απλήρωτης εργασίας- και να εγκλωβιστούν κάποιες από αυτές για πολύ περισσότερο χρόνο σε ένα σπίτι με τους κακοποιητές τους.
Την ίδια στιγμή, τα επαγγέλματα που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της πανδημίας ασκούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από γυναίκες. Οι νοσηλεύτριες και οι γιατρέσσες, οι εργαζόμενες της υπηρεσίας «βοήθεια στο σπίτι», οι καθαρίστριες, οι δασκάλες και οι καθηγήτριες, οι τηλεφωνήτριες, οι ταμίες και οι εργαζόμενες στον επισιτισμό είναι εκείνες που στηρίζουν ολόκληρη την έγκλειστη κοινωνία.
Οι γυναίκες που εργάζονται στα επαγγέλματα του σεξ και ιδιαίτερα οι τρανς έφτασαν κυριολεκτικά στα όρια της επιβίωσης, χωρίς την παραμικρή κρατική οικονομική ενίσχυση. Οι κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές, όλο το διάστημα της πανδημίας είναι στοιβαγμένες σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά ευνοούν την υγειονομική αποστασιοποίηση και οι -κολασμένες της γης- μετανάστριες και προσφύγισσες βρίσκονται αντιμέτωπες για άλλη μια χρονιά με την αθλιότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Το τελευταία διάστημα βγήκε στην επιφάνεια και η λαίλαπα της βίας που καταγγέλλουν οι γυναικείες, φεμινιστικές και λοακτια +συλλογικότητες εδώ και πολλά χρόνια. Η πρόσφατη καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου πυροδότησε ένα μαζικό κύμα metoo και στην Ελλάδα. Έρευνες που ήρθαν στην δημοσιότητα φανερώνουν την έκταση του προβλήματος με το ποσοστό των κακοποιήσεων, των παρενοχλήσεων και των σεξιστικών συμπεριφορών εν γένει να αγγίζει το 80% στους χώρους εργασίας.
Συγχρόνως, σε εξέλιξη βρίσκεται η προσπάθεια αντιδραστικής μεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου, με την επιβολή υποχρεωτικής συνεπιμέλειας των παιδιών σε περίπτωση διαζυγίου εγκλωβίζοντας έτσι τις γυναίκες σ`ένα κακοποιητικό περιβάλλον χωρίς να αναφέρεται στα δικαιώματα ομόφυλων οικογενειών. Ετοιμάζεται νομοσχέδιο με τη μείωση του ποσοστού εκπροσώπησης των γυναικών στους ΟΤΑ, αποτρέπονται οι αμβλώσεις στα δημόσια νοσοκομεία ενώ έχει μετατραπεί η Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, υποβαθμίζοντας το ζήτημα της ισότητας.
Για όλους αυτούς τους λόγους, σας καλούμε να συμπορευτείτε με τις γυναίκες και τα λοατκια+ άτομα όλου του κόσμου στον αγώνα για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τις ανισότητες, τον σεξισμό και την έμφυλη βία.
Η 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μέρα γιορτής, είναι μέρα διεκδίκησης και αγώνα!
Ο αγώνας μας είναι αγώνας όλων!
Δευτέρα 8 Μάρτη 5μμ Άγαλμα Βενιζέλου.
Η εκδήλωση στο facebook: https://www.facebook.com/events/4544392625732…
Καλούν φεμινιστικές συλλογικότητες, λοάτκια+ ομάδες, φοιτητικά σχήματα, αυτοδιοικητικές παρατάξεις και εργατικά σωματεία.
πηγή : email που λάβαμε στις 5 Μαρτίου 15h
Γιατί τώρα; Γιατί τώρα!
Ανακοίνωση της Ομάδας Φύλου για την 8η Μάρτη
Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι γυναίκες, οι θηλυκότητες, οι φεμινίστριες υπενθυμίζουν κάθε χρόνο σε όσους τους εύχονται χρόνια πολλά ότι η 8η Μάρτη είναι μέρα αγώνα.
Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει βέβαια σε μια συνθήκη που το κίνημα metoo έχει ταράξει τα νερά της ελληνικής κοινωνίας, κι έτσι η ίδια η μέρα των γυναικών δε θα μπορούσε να έχει τίποτα το εθιμοτυπικό. Κι έτσι κάθε λεπτό αγώνα, θα' ναι φέτος για μας γιορτή.
Το ξέσπασμα ενός κινήματος ενάντια στην αποσιώπηση κάθε είδους κακοποίησης ήρθε να γκρεμίσει την παρενοχλητική κουλτούρα που είναι χρόνια εμπεδωμένη στον κοινωνικό σχηματισμό.
Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να απαντήσει σε όσους ρωτούσαν μέχρι πρότινος "τι το θέλετε το φεμινισμό σήμερα" ότι θέλουμε σχέσεις ισότιμες και κουραστήκαμε από τις εξουσιαστικές συμπεριφορές.
Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να πείσει όσες ανήκουν στα πιο ταξικά κομμάτια της κοινωνίας ότι το να φύγουν, το να τις πιστέψουν, το να δικαιωθούν δεν είναι πια προνόμιο μερικών άλλων.
Γιατί τώρα λοιπόν;
Γιατί τώρα!
Τώρα, γιατί δεν ξεχνάμε ούτε μια στιγμή της ζωής μας το πώς όλα τα συμπλέγματα των εξουσιών (πατριαρχία, καπιταλισμός) καθορίζουν τη ζωή μας. Η αριστερά και τα κινήματα πρέπει να διαπνέονται και να περιλαμβάνουν και τα φεμινιστικά προτάγματα, αν θέλουν να είναι ανταγωνιστικά. Αντίστοιχα και το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να συνδέεται με τις ευρύτερες κοινωνικές καταπιέσεις και να αντιμάχεται τους κυρίαρχους.
Τώρα, γιατί κάθε μέρα της ζωής μας παίρνουμε την επιλογή να αντισταθούμε στην πατριαρχική εξουσία, τον καπιταλισμό και κάθε είδους εξουσιαστική σχέση που μας καταπιέζει.
Τώρα που μιλούν όλες δίπλα σου, μπορείς να μιλήσεις και συ, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι μόνη σου. Τώρα όλες έχουν φωνή. Τώρα θα ακουστούμε.
Ένας κόσμος πατριαρχικός, στον οποίο οι γυναίκες, οι θηλυκότητες μεγαλώνουν βλέποντας τις άλλες ανταγωνιστικά, τρέμει απ΄τα θεμέλια τώρα που αυτές οι γυναίκες, αυτές οι θηλυκότητες αλληλοστηρίζονται.
Φέτος, στις 8 Μαρτίου, απεργούμε και διαδηλώνουμε.
Από τις εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης του προηγούμενου αιώνα μέχρι τις εργαζόμενες στα call-centers της Αθήνας του σήμερα και από τις προσφύγισσες στα camps μέχρι κάθε σημείο που οι γυναίκες καταπιέζονται, η επιθυμία να ζήσουμε σε καλύτερες συνθήκες μας ενώνει.
Θα ζήσουμε αλλιώς!
Ως Συνάντηση στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα
στην Αθήνα
τις απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων με συγκέντρωση στη 1.00μμ στο Υπουργείο Εργασίας και Πλατεία Κλαυθμώνος
και τη φεμινιστική συγκέντρωση στις 5.30μμ στο Σύνταγμα, την οποία θα ακολουθήσει πορεία
στη Θεσσαλονίκη
την κινητοποίηση στις 5.00μμ στο άγαλμα Βενιζέλου.
8 Μάρτη κατεβαίνουμε στο δρόμο, επιλέγοντας να ενισχύσουμε εργατικά σωματεία και φεμινιστικές συλλογικότητες.
Ομάδα Φύλου Συνάντησης για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά
8η Μάρτη ημέρα αντίστασης και αγώνα
8Η ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΑ
Απέναντι στον σάπιο κόσμο της εξουσίας
- Στην αστυνομική κατοχή στους δρόμους και την κρατική καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, την απαγόρευση και το χτύπημα των διαδηλώσεων και τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών.
- Στους βιασμούς, τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και απειλές εις βάρος γυναικών, παιδιών και αντρών όπου οι δράστες οπλίζονται από τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα και την ατιμωρησία που τους εξασφαλίζουν οι θεσμοί
- Στις φυλακές και τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστών/στριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,
- Στην επιβολή ενός ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης πάνω στις αγωνίστριες/ές και τους πολιτικούς κρατουμένους, που εξωθεί στον θάνατο τον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα
- Στη λεηλασία της δημόσιας υγείας, την υποβάθμιση της παιδείας και την απογείωση της ταξικής εκμετάλλευσης.
Να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Η ελευθερία ούτε παραχωρείται ούτε χαρίζεται
Κατακτιέται µέσα από τους ίδιους τους αγώνες
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ & ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΘΗΝΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 13:00 & ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 17:30
ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 17:00
ΟΜΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ/ ΑΠΟ - ΟΣ
Διαδήλωση για την 8η Μάρτη
Ο Αγώνας μας είναι Δίκαιος, θα νικήσουμε
Ανακοίνωση της Κατάληψης Πρυτανείας
Η κατάληψη της Πρυτανείας μετράει σχεδόν δύο εβδομάδες ζωής. Σε αυτό το διάστημα, έχει καταφέρει να αποτελέσει ένα κέντρο αγώνα μέσα στο πανεπιστήμιο. Καθημερινά, στην πρυτανεία συναντιόμαστε φοιτητές/τριες από πολλές σχολές, ευρύτερος κόσμος και όποια άλλη ταυτότητα νιώθουμε ότι μας περιγράφει, συμμετέχουμε σε πολιτικές διαδικασίες, συντονιζόμαστε μεταξύ μας και με άλλους φοιτητικούς συλλόγους, αποφασίζουμε για τον αγώνα μας και κυρίως υπάρχουμε μέσα στο campus. Η Κατειλημμένη Πρυτανεία, δηλαδή, αποτελεί το πεδίο μέσα στα πανεπιστήμια που δίνει ζωή στην επανοικειοποίηση του Ασύλου, αποδεικνύει καθημερινά με έμπρακτο τρόπο, ότι η ύπαρξη μας μέσα σε αυτό δεν έχει ανάγκη κανέναν φύλακα ή πανεπιστημιακό αστυνόμο. Η αυτοοργάνωση των φοιτητών/τριών είναι αυτή που δίνει ζωή στα πανεπιστήμια, τα οποία ένα χρόνο είναι εντελώς κλειστά λόγω της διαχείρισης της πανδημίας ενώ για χρόνια μεθοδεύονταν η επιχείρηση γκετοποίησής τους. Ως τώρα έχουν πραγματοποιηθεί εκδηλώσεις με φοιτητικούς συλλόγους, καθηγητές και μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, συζητήσεις με τους συλληφθέντες της 22/2 και δράσεις οικονομικής ενίσχυσης των εξόδων τους, καλλιτεχνικές και εικαστικές παρεμβάσεις. Το σημαντικότερο όλων, αυτό που επισφραγίζει την ανάγκη να παραμείνουμε στο κτήριο είναι η ίδια η κοινωνική δυναμική που εκφράζει στο δρόμο. Οι δύο τελευταίες πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις και το πλήθος του κόσμου που συμπορεύτηκε με το κοινό μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων και της κατειλημμένης πρυτανείας αποδεικνύουν το δίκαιο του αγώνα μας. Ακόμη, διαρκώς όλο και περισσότεροι φοιτητικοί σύλλογοι μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις αποφασίζουν τη στήριξη και τη συμμετοχή τους στην Κατάληψη (μέχρι στιγμής 10 σύλλογοι του ΑΠΘ).
Οι λασπολογίες και τα ψέματα με τα οποία οι πρυτανικές αρχές από κοινού με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να λοιδορήσουν την κατάληψη από την πρώτη κιόλας μέρα, δεν μας προκαλούν καμία εντύπωση. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στον ρόλο του Παπαϊωάννου στη διάδοση ψευδών ειδήσεων σχετικά με την κατάσταση και τις φθορές του κτηρίου και για εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχει λόγος, να επεκταθούμε επί του ζητήματος. Ίσως τα βίντεο και οι φωτογραφίες του κτηρίου, οι αντιδράσεις των υπαλλήλων που έχουν έρθει και έχουν δει την κατάσταση των γραφείων τους είναι οι πιο καλές απαντήσεις. Ας γίνει εδώ μια σημαντική διευκρίνηση. Το κτήριο τελεί υπό κατάληψη ως ύστατο μέσο πίεσης και διεκδίκησης των αιτημάτων μας. Η παύση των διοικητικών λειτουργιών της Πρυτανείας χρησιμοποιείται, για να προωθήσει τον αγώνα μας. Όποτε, όμως, έχει έρθει στο κτήριο κάποιος που χρειάζεται να διευθετήσει κάποιο σημαντικό ζήτημα δια ζώσης, όπως η μισθοδοσία των καθαριστών/στριών, του έχει επιτραπεί η είσοδος. Θεωρούμε, ότι ο αγώνας μας είναι κοινός μαζί με τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους συμβασιούχους που εργάζονται στην Πρυτανεία. Τονίζουμε, ότι αντιδρούμε εξ αρχής στη σκέψη για παύση πληρωμών των εργαζομένων ως μέσο καταστολής της Κατάληψής μας. Άμεσα, θα έρθουμε σε επαφή με τα συλλογικά όργανα των διοικητικών υπαλλήλων, για να διερευνήσουμε τις πιθανότητες ενός τέτοιου ενδεχομένου.
Τα αιτήματά μας είναι συγκεκριμένα, βρίσκονται σε πλήρη σύνδεση μεταξύ τους, και μπορούν σε μεγάλο βαθμό να συνοψιστούν στο Νόμο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη. Η σύγκλητος, οι καθηγητές και όλοι όσοι μιλάνε για σχετικές υποχωρήσεις τους, χωρίς όμως να αρθρώνουν λέξη για τον ίδιο το νόμο, τις βίαιες πρακτικές που θεσμοθετεί και τις ατομικές ευθύνες του Παπαϊωάννου στην αστυνομική εισβολή και το όργιο καταστολής της προηγούμενης Δευτέρας, χάνουν την ουσία. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους/ες, ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να γυρίσουμε σε ένα πανεπιστήμιο που η αστυνομική παρουσία θα αποτελεί κανόνα και οι βίαιες πρακτικές τους, όπως τις είδαμε προσφάτως στο ΑΠΘ, θα αποτελούν θεσμοθετημένη πραγματικότητα. Όλοι αυτοί που επιλέγουν να μη μιλήσουν για τον Νόμο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη κι ούτε καν να αναφερθούν στην εφαρμογή του, δηλαδή το ξυλοδαρμό, βασανισμό και τη σύλληψη φοιτητών/τριών, γίνονται συνένοχοι όσων συνέβησαν και αυτών που πρόκειται να συμβούν από την ένοπλη συμμορία της Ελ.Ας. Με λίγα λόγια, η «διερεύνηση των ευθυνών της αστυνομικών δυνάμεων στη χρήση βίας» και η «επιθυμία για απαλλαγή των 31 συλληφθέντων/εισσών» από μεριάς της Συγκλήτου σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωσή τους είναι κενές νοήματος, αν δεν εκφράζουν και την παράλληλη αντιπαράθεση στον νέο Νόμο, αφού αυτός θεσμοθετεί και υπαγορεύει τη νομιμότητα αυτών των πράξεων που σίγουρα θα επαναληφθούν στο μέλλον.
Ο Παπαϊωάννου έχει συνειδητά επιλέξει από την πρώτη στιγμή, να βρίσκεται απέναντι από τους φοιτητές/τριες του και ταυτόχρονα αποποιείται τα όποια παιδαγωγικά καθήκοντα τον βαραίνουν, καθώς δεν τολμά καν να αναφερθεί στα γεγονότα ως έχουν. Επέλεξε με προσωπική του πρωτοβουλία, να είναι ο πρώτος που θα εφαρμόσει έναν από τους πιο επικίνδυνους νόμους των τελευταίων ετών και αυτό καθιστά και τον ίδιο άκρως επικίνδυνο. Όσο, λοιπόν, αυτό το άτομο δεν προχωρά σε δημόσια απολογία για τις εντολές και τις πράξεις στις οποίες προέβη και συνεπώς και στην άμεση παραίτησή του δεν μπορεί να υπάρξει καμία έκφραση πραγματικής μεταμέλειας και καλής θέλησης, πόσο μάλλον «εξάντλησης της ανοχής», όπως επιλέγουν να μας ενημερώσουν μέσα από γνωστό τοπικό μέσο. Η απάντηση μας είναι συγκεκριμένη, θα πάμε μέχρι τέλους, μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων μας. Δεν τρομοκρατούμαστε ούτε πτοούμαστε από τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους και την προετοιμασία μιας επικείμενης δεύτερης αστυνομικής εκκένωσης της Πρυτανείας. Σχετικά, δε με τις ζημιές και τις φθορές του κτηρίου ήρθε η ώρα να πάψουν πια να αναπαράγουν οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια ψέματα. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Για οποιαδήποτε ζημιά ή φθορά μοναδικοί υπεύθυνοι θα είναι οι δυνάμεις καταστολής που θα έρθουν σε περίπτωση εκκένωσης και όχι οι καταληψίες.
Οι πρόσφατες καταλήψεις των πρυτανειών σε Γιάννενα, Κομοτηνή, το κέντρο αγώνα του Ναυπλίου και γενικά οι εστίες αγώνα και οι κινητοποιήσεις σε όλη την ελλάδα μας γεμίζουν αισιοδοξία. Οι ανακοινώσεις του Πρύτανη και της Συγκλήτου των Ιωαννίνων και η αποκάλυψη των μεθοδεύσεων της Κυβέρνησης για εισβολή της αστυνομίας συνηγορούν στην άποψη, ότι όλο αυτό που συμβαίνει αποτελεί ένα οργανωμένο κρατικό σχέδιο εις βάρος της πανεπιστημιακής κοινότητας που εκκινεί με την ψήφιση του Νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοϊδη. Θέλουμε, να καλέσουμε όλους τους φοιτητές/τριες σε κάθε μεριά της χώρας να συντονιστούν μεταξύ τους και να προβούν σε καταλήψεις των σχολών τους και των κτηρίων διοίκησης.
Καλούμε όλους τους φοιτητικούς συλλόγους να λάβουν αγωνιστικές αποφάσεις και να στηρίξουν την κατάληψη πρυτανείας.
Καλούμε τους συλλόγους μεταπτυχιακών, διδακτορικών και καθηγητών να στηρίξουν και να κοινοποιήσουν τα αιτήματά μας. Να συναντηθούμε όλοι/ες φοιτητές/τριες, μεταπτυχιακοί/ες, διδακτορικοί/ρισσες, καθηγητές/τριες, εργαζόμενοι εντός και εκτός πανεπιστημίου και κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας στο Κατειλημμένο Κέντρο Αγώνα της Πρυτανείας, ώστε να υψώσουμε συλλογικές αντιστάσεις ενάντια στην Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωση, την αυταρχικότητα και βία του Κράτους, της Αστυνομίας και των Πρυτανικών Αρχών.
Kαλούμε τους φοιτητές, τους κοινωνικούς φορείς και τα σωματεία, πολιτικές συλλογικότητες και κάθε αγωνιζόμενο/η της πόλης, να συμμετέχουν στον αγώνα ενάντια στις βίαιες τακτικές του κράτους, την καταστολή και την επιβολή μέτρων ολοκληρωτισμού.
Απαιτούμε:
Κατάργηση του Νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη
Καμία δίωξη στους 31 συλληφθέντες/συλληφθείσες της 22/2
Παραίτηση του Πρύτανη Παπαϊωάννου
Άνοιγμα των σχολών με τήρηση των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων και με μέριμνα της υγείας των φοιτητών και εργαζομένων
Διακοπή των εκπαιδευτικών διαδικασιών από τους καθηγητές
Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας - δίψας Δ.Κ.
Δευτέρα 8/3
11:00 Συγκέντρωση Υπεράσπισης της Κατάληψης της Πρυτανείας
12:00 έξω από την Πρυτανεία, Πρόβα για την περφόμανς με αφορμή την 10 Μάρτη, τη συμπλήρωση ενός χρόνου κλειστών σχολών και την τηλεκπαίδευση από πρωτοβουλία ατόμων της Κατειλημμένης Πρυτανείας.*
14:30 Συμμετοχή στην εκδήλωση της Κατάληψης του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης «Ο αγώνας της καθεμιάς να γίνει αγώνας όλων μας»
17:00 Άγαλμα Βενιζέλου, συμμετοχή στη Διαδήλωση της 8ης Μάρτη
19:00 Συντονιστική Συνέλευση της Κατειλημμένης Πρυτανείας
Αλληλεγγύη στις Καταλήψεις των Πρυτανειών σε Γιάννινα, Κομοτηνή και στο Κέντρο Αγώνα του Ναυπλίου.
10, 100 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Συντονιστική Συνέλευση Κατειλημμένης Πρυτανείας, Κυριακή 7/3
Συγκέντρωση για την 8η Μάρτη
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μια ιστορία αγώνων που ξεκίνησε από τις απεργίες εργατριών στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857. Εκείνη τη μέρα κατέβηκαν σε απεργίες και διαδηλώσεις απαιτώντας βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών τους με αυτούς των ανδρών. Όπως και τώρα, έτσι και τότε, τα αιτήματα για αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση, συνάντησαν την καταστολή της αστυνομίας με την παρότρυνση των ιδιοκτητών των εργοστασίων. Κάτι που συνέβη και το Φλεβάρη του 1910, έπειτα από μακροχρόνια απεργιακή κινητοποίηση όπου συμμετείχαν πάνω από 20 χιλιάδες εργάτριες. Ένα χρόνο αργότερα, ξέσπασε η περίφημη φωτιά του τριγώνου.
Γυναίκες εργάτριες εγκλωβίζονται στους πάνω ορόφους μιας βιομηχανίας, βρίσκοντας σφραγισμένες τις πόρτες εξόδου, με αποτέλεσμα 146 θανάτους. Η πρώτη απάντηση στην αναλγητική στάση κράτους και αφεντικών, ήρθε το 1910 με την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μάρτη από τη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών. Οι αγώνες συνεχίστηκαν και κλιμακώθηκαν με την σταδιακή θέσπιση της γυναικείας ψήφου ανά τα χρόνια, αναγνώριση πολιτικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και την γενικότερη αυτοθέσμιση και χειραφέτηση της γυναίκας.
Όλοι αυτοί οι αγώνες όμως, είτε αφορούν τα εργασιακά δικαιώματα είτε αφορούν τη γυναικεία χειραφέτηση εν γένει, αποκτουν νοηματοδότηση μόνο όταν έχουν ως στόχο την πάλη ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία της πατριαρχίας. Η πατριαρχία, ως ενα σύστημα ιδεών που προωθεί την έμφυλη καταπίεση και τις διακρίσεις, έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα προσαρμοστική ούτως ώστε να επιβιώσει σε διαφορετικές πολιτικές και χρονικές συγκυρίες, πράγμα που και σήμερα είναι εμφανές, καθώς εδράζεται κεκαλυμμένα στις δυτικές φιλελεύθερες κοινωνίες. Απο την καταπίεση στην προσωπική ζωη, τη συστηματική βια στο σπίτι, τη δουλεία, το δρόμο, την έλλειψη αυτοδιάθεσης του σώματος μας, το εργασιακό μισθολόγικο χάσμα και τις συνολικοτερες διακρίσεις εις βάρος των γυναικών που υφίστανται στο ακέραιο μέχρι και σήμερα γίνεται σαφές ότι παρά τα μέχρι τώρα κεκτημένα υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να αλλάξουν. Ενώ λοιπόν έχουν θεσμοθετηθεί κάποια δικαιώματα που επιφανειακά εξασφαλιζουν την ισότητα, παραμένουν ως επί το πλείστον αφηρημένα και δεν πλήττουν τον πυρήνα της πατριαρχίας. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αποτελεί το κίνημα #Metoo που στην Ελλάδα ξεκίνησε με μαζικές καταγγελίες παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών σε διάφορους χωρους (τέχνη, αθλητισμός), γεγονός που αποδεικνύει εκ νέου το εξουσιαστικό δίπολο άνδρας/εργοδότης (ενώ ήδη αποτελεί κοινό τόπο ότι κάθε είδους αφεντικά που παρενοχλούν γυναίκες υπαλλήλους). Ένα κίνημα που αποτελεί γροθιά στο φιλελεύθερο φεμινισμό και τις συντηρητικές προσεγγίσεις γύρω απο το φύλο, οι οποίες απέκρυπταν διαχρονικά την ύπαρξη του πατριαρχικού δόγματος προάγοντας μια τυπική ισότητα. Όταν αγνοείται η απαξία των διακρίσεων βασει φύλου συσκότιζεται η ιστορικότητά της καταπίεσης και η συστημική βία, κάνοντάς τες να φαντάζουν τυχαία γεγονότα και θέτοντας τη νομική οδό ως μοναδικο τρόπο στοχεύοντας στο να ικανοποιήσουν το αίσθημα δικαίου της κοινωνίας, χωρίς ωστόσο να αντιμετωπίζεται η ρίζα τους. Οι καταγγελίες των τελευταίων εβδομάδων δεν αποτελούν μεμονωμένα τυχαία περιστατικά έμφυλης βίας ούτε οι δράστες τους την εξαίρεση αλλά αποτυπώνουν μία ολόκληρη κουλτούρα
που ξεπλένει, κανονικοποιεί και αναπαράγει τις εξουσιαστικές τάσεις πάνω στα σώματα και τις ζωές μας, από το δρόμο και την οικογένεια μέχρι τη δουλειά. Η κουλτούρα του βιασμού, οι
"'αντρες παλαιάς κοπής" και η γενικότερη κουλτούρα που προωθεί τη διασταση μεταξύ των φυλων προκρίνοντας έμμεσα την υπεροχή του ενος έναντι του άλλου δίνει χώρο σε εξουσιαστικές συμπεριφορες βίας συχνά πίσω απο τις κλειστες πόρτες της εργασίας ή του σπιτιού.
Από την πλευρά του το κράτος, τα στρατευμένα με αυτό ΜΜΕ και οι θεσμικοί παράγοντες έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό συνενοχής στη διαιώνιση φαινομένων όπως η κουλτούρα του βιασμού με ερωτήσεις του τύπου "γιατί τώρα;" ή παρουσιάζοντας τις γυναικοκτονίες ως "εγκλήματα πάθους". Με αυτό τον τρόπο θυματοποιείται το θύμα για δεύτερη φορά και αποθαρρύνεται κάθε γυναίκα ή Λοατκι+ άτομο από την καταγγελία περιστατικών βίας. Αφήνοντας τη λύση του φαινομένου στους συντηρητικούς κύκλους του κράτους, της εκκλησίας αλλά και των
κεφαλαιοκρατών που λειτουργούν με κάθετες ιεραρχικές σχέσεις και εχουν ως εσωτερικό τους παράγωγο την εξουσια, καμιά ελπίδα και ψευδαίσθηση δεν πρέπει να δημιουργείται στους από
τα κάτω προς την κατεύθυνση της αλλαγής. Οι ίδιοι θεσμοί που δημιουργούν τις διακρίσεις, τις χρησιμοποιούν ως όπλο καταπίεσης για την επιβολή και την κερδοφορία τους. Ειναι, λοιπον, τουλαχιστον υποκριτικό, αν όχι υστερόβουλο να παρουσιάζουν μια δήθεν μεταμέλεια και να προάγουν συμβιβασμούς. Απέναντι στα περίσσια λόγια και το υποκριτικο ενδιαφέρον όλων των καταπιεστών, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσους νόμους και αν ψηφίσουν ή όσες "μεμονωμένες περιπτώσεις" και αν δικάσουν, το πρόβλημα δε θα λυθεί. Η πατριαρχία και ο φασισμός λύνονται μέσα από τις σχέσεις που χτίζονται ερχόμενες η μία δίπλα στην άλλη αναζητώντας κουλτούρες κοινωνικής χειραφέτησης και αυτοθεσμισης από τα κάτω, με διαδικασίες ανοιχτές σε καθεμία και καθένα που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτικές απέναντι στα βιώματα τους. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εσωτερικεύσουμε με τέτοιες συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο την συντριβή της πατριαρχίας - να κάνουμε τέλος, την 8η του Μάρτη, μια μέρα για αυτά που μας στερούν και όχι για αυτά που μας παραχώρησαν, μια μέρα αγώνα και οχι γιορτής.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 8/3 ΣΤΙΣ 17:00, ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
Η 8 ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
Φεμινιστική διαδήλωση 8 Μαρτίου
Διεθνής αναρχική ανακοίνωση για την Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας | Όλες στους δρόμους στις 8/3
Σήμερα, 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, μια ιστορική ημερομηνία κατά την οποία εγείρουμε τον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, των λεσβιών και των τρανς των καταπιεσμένων τάξεων. Σήμερα σκοπεύουμε να θέσουμε τέλος στη συστηματική βία της πατριαρχίας και να στηρίξουμε τον επαναστατικό εργατικό, λαϊκό και αντι-αποικιοκρατικό αγώνα. Κατόπιν πρότασης από ομάδα σοσιαλιστών γυναικών στα πλαίσια του Β' Διεθνούς Συνεδρίου Σοσιαλιστών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη, η ημερομηνία αυτή είχε αρχικά ως σκοπό την προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα η 8η Μάρτη έγινε σε όλο τον κόσμο ημέρα αγκιτάτσιας, κινητοποίησης, διαδήλωσης και απεργίας για τη ζωή και την ελευθερία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα. Από τη διαμαρτυρία για τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματα των γυναικών στα βιομηχανικά αναπτυγμένα κράτη στις αρχές του 20ου αιώνα έως την εξέγερση για ψωμί και ειρήνη από τις εργαζόμενες γυναίκες που μαζί με άλλες απεργίες και διαδηλώσεις πυροδότησαν τη Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουαρίου το 1917, η 8η Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σταδιακά εδραιώθηκε μέσω του ενεργού αγώνα των γυναικών της εργατικής τάξης. Γι' αυτό, λοιπόν, διαφυλάττουμε αυτήν την επίτευξη που μας επιτρέπει να θυμόμαστε τις νίκες και τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση. Η 8η Μάρτη μάς επιτρέπει, επίσης, να οικειοποιηθούμε και να επεξεργαστούμε τις συζητήσεις και τις προτάσεις των προκατόχων μας και να χτίσουμε τις πολιτικές δομές που θα μας επιτρέψουν να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στις αδικίες και τη βία του καπιταλιστικού, πατριαρχικού και αποικιοκρατικού συστήματος κυριαρχίας.
Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχει πολλά λάβαρα αγώνα που ποικίλουν ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά τον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου και την ίση αμοιβή, την αναγνώριση των εργασιών φροντίδας και άλλων εργασιών που σχετίζονται με την ιδιωτική σφαίρα οι οποίες εκτελούνται κυρίως από τις γυναίκες, τον αγώνα για την αποποινικοποίηση και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και της πρόσβασης σε αντισυλληπτικά, την αποτίναξη της έμφυλης βίας που, μεταξύ άλλων, αποτυπώνεται στα υψηλά ποσοστά σεξουαλικών κακοποιήσεων, στις γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες τρανς ατόμων. Τονίζουμε τη συγκεκριμένη μέρα ως ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες και τα άτομα που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα, οι προσπάθειες των οποίων ιστορικά επέτρεψαν την οργανωτική άρθρωση του φεμινιστικού κινήματος. Πρόσφατα είχαμε μαζικές φεμινιστικές κινητοποιήσεις, όπως τη Διεθνή Απεργία Γυναικών που ξεκίνησε από την Ισπανία, το κίνημα #NiUnaMenos στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική, καθώς και τον αγώνα για νόμιμες, ασφαλείς και ελεύθερες αμβλώσεις σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.
Σήμερα, εμείς, οι εργαζόμενες γυναίκες, βιώνουμε, στην πρώτη γραμμή, την κοινωνική και οικονομική κρίση που εντείνεται από την πανδημία του Covid-19, η οποία αποκάλυψε μορφές βίας και πατριαρχικής καταπίεσης που συχνά ήταν «αόρατες», όπως η εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας στην ιδιωτική σφαίρα και η υποταγή της στην ανδρική φιγούρα μέσα σε αυτήν την πτυχή της καθημερινής της ζωής. Η πανδημία του Covid-19 διευκόλυνε, επίσης, την αναζωπύρωση της ενδοοικογενειακής βίας, τις παρενοχλήσεις και την αύξηση των γυναικοκτονιών, των δολοφονιών τρανς ατόμων και των σεξουαλικών κακοποιήσεων στα πλαίσια του εγκλεισμού. Γι' αυτό η κινητοποίησή μας στις 8 Μαρτίου είναι επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, ενώ αναγνωρίζουμε τη σημασία του φεμινιστικού αγώνα στην εποχή μας, γνωρίζουμε και επομένως απορρίπτουμε την ύπαρξη του λευκού, αστικού και δυαδικού «φεμινισμού» που επιδιώκει να γίνει ηγεμονικός εις βάρος των καταπιεσμένων. Συνεπώς, από τις κοινωνικές και αμεσοδημοκρατικές μας οργανώσεις εγείρουμε από τα κάτω και δια της άμεσης δράσης την αντιπαράθεση με την πατριαρχική καταπίεση. Έχουμε, επίσης, επίγνωση της επιρροής του κράτους σε αυτήν την πληθώρα των τάσεων που υπάρχουν στον φεμινισμό, η οποία επιδιώκει να προσαρμόσει τους αγώνες και τις απαιτήσεις των εργαζόμενων γυναικών μέσα στα θεσμικά του όργανα, για να πετύχει την αφομοίωσή τους από τον μηχανισμό του.
Στις 8 Μαρτίου υπογραμμίζουμε, επίσης, τη σημασία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα στον αγώνα τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όσων καταπιέζονται από την καπιταλιστική κυριαρχία, για τα δικαιώματα των έμφυλων και σεξουαλικών μειονοτήτων, την εναντίωση στη λεηλασία της φύσης, για την κατάργηση του κράτους και την άρση κάθε μορφής καταπίεσης στην κατεύθυνση του επαναστατικού μετασχηματισμού των υπαρχουσών κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στα πλαίσια αυτά, δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τους αγώνες και τη δράση αναρχικών φεμινιστριών όπως η Τερέζα Κλαράμουντ, η Λουίζα Καπετίγιο, η Βιρτζίνια Μπόλτεν και η Λουθία Σάντσεθ Σαορνίλ.
Με όπλα μας την αλληλοβοήθεια, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση, αποδομώντας πολιτικά τις παραδοσιακές ιεραρχικές, δυαδικές και αποκλειστικές συλλήψεις για το φύλο, αγωνιζόμαστε για τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Ως εκ τούτου, τιμούμε την 8η Μαρτίου ως μια μέρα του επαναστατικού αγώνα για τη χειραφέτησή μας, που, όπως έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν στην "Τραγωδία της χειραφέτησης της γυναίκας" (1906): «Οι γυναίκες πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα είμαστε άνθρωποι με την πιο αληθινή έννοια του όρου. Ό,τι ενυπάρχει μέσα στη γυναίκα και την ωθεί στην αποζήτηση της διεκδίκησης και της δράσης πρέπει να αγγίζει την πληρέστερη έκφρασή του. Όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να σπάσουν και τότε ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία θα καθαρίσει από κάθε ίχνος αιώνων υποταγής και δουλείας.»
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) - Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) - M. Βρετανία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) - Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) - Βραζιλία
☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation - Γερμανία
☆ Embat - Organització Llibertària de Catalunya - Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) - Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) - Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) - Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre - Κολομβία
☆ Libertäre Aktion - Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) - Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) - Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) - Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) - Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) - Γαλλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) - Ιρλανδία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) - Νότια Αφρική
Απέναντι στην πατριαρχική καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση καμία δεν είναι μόνη! Να κάνουμε το αναγκαίο βήμα από την ατομική καταγγελία στη συλλογική αγωνιστική διεκδίκηση, να εναντιωθούμε στο σύστημα που θρέφει την πατριαρχία, να πυκνώσουμε τους συλλογικούς αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση.
Η Αναρχική Ομοσπονδία καλεί σε στήριξη των φεμινιστικών διαδηλώσεων τη Δευτέρα 8/3:
- Αθήνα: 13:00 στην Πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στην Πλατεία Συντάγματος
- Θεσσαλονίκη: 17:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου