kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση 8 Μάρτη

Ίσα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τη ζωή 8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών

8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών

Ίσα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τη ζωή

Έναν χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας COVID-19 η συστημική κρίση εντείνεται όλο και περισσότερο, ενώ παράλληλα οξύνονται οι επιθετικές πολιτικές που γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν σε όλα τα πεδία της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες αυξάνονται τα περιστατικά/συμπεριφορές βίας και παρενόχλησης απέναντι σε γυναίκες και παιδιά. Από την άλλη, είδαμε τα ίδια τα υποκείμενα που υπέστησαν αυτές τις συμπεριφορές να βρίσκουν το θάρρος να τις καταγγείλουν, να κατορθώνουν να ακουστεί η φωνή τους αποτελώντας παραδείγματα γενναιότητας.

Μηδενική ανοχή στην παρενόχληση και τη βία

Το κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας της εργαζόμενης γυναίκας ξεκινά από «αθώα» αστειάκια και μπορεί να καταλήξει στη σεξουαλική παρενόχληση ή την επίθεση. Πρόκειται για συμπεριφορές τις οποίες οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ πριν αναζητήσουν την πρώτη τους δουλειά, στην οικογένεια και στο σχολείο. Τις συναντούν σε ανδροκρατούμενους χώρους δουλειάς, όπου βρίσκουν «κλειστές πόρτες», αλλά και στους χώρους όπου πλειοψηφούν, σε υπο-αμειβόμενες θέσεις. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι η άλλη όψη των διακρίσεων που υφίστανται οι γυναίκες στην εργασία. Είναι συχνά ο τρόπος να κρατούν τις γυναίκες «στη θέση τους».

Οι διακρίσεις ξεκινούν από τις αγγελίες με προσδιορισμό φύλου: «ζητείται πωλήτρια», «ζητείται καθαρίστρια» κ.o.κ. Συνεχίζουν με πρακτικές εργασίας που αναπαράγουν τα στερεότυπα εναντίον των γυναικών, ότι δήθεν προορίζονται μόνο για ορισμένες ειδικότητες και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η κατάσταση αυτή εμφανίζεται τόσο «δεδομένη», που πολλές φορές και οι ίδιες οι γυναίκες καταλήγουν να τη θεωρούν «φυσική» και να προσαρμόζονται ανάλογα προκειμένου να επιβιώσουν. Μέσα σε ένα κλίμα σεξιστικών διακρίσεων, η σεξουαλική παρενόχληση δίνει στην εργοδοσία ένα επιπρόσθετο, ισχυρό όπλο εκφοβισμού απέναντι στις γυναίκες ενός εργασιακού χώρου. Ένα όπλο που αντλεί από αιώνες σεξιστικής καταπίεσης.

Οι άνδρες συνάδελφοι που αναπαράγουν τέτοιες συμπεριφορές ή που δεν τις καταδικάζουν, όταν γίνονται εν γνώσει τους, κάνουν τη δουλειά του αφεντικού. Υπονομεύουν τη δυνατότητα όλων - ανδρών, γυναικών, μεταναστών, μεταναστριών - να σταθούμε από κοινού απέναντί του. Η δυναμική παρέμβαση των σωματείων και οι καταγγελίες απέναντι σε τέτοια φαινόμενα στο πλευρό κάθε συναδέλφισσας πρέπει να γίνει καθημερινή πρακτική. Να εφαρμόζουμε την πολιτική της μηδενικής ανοχής στη σεξουαλική παρενόχληση από όποιον και να προέρχεται. Ταυτόχρονα, χρειάζεται συστηματική δουλειά διαπαιδαγώγησης των συναδέλφων και των συναδελφισσών, καθώς και συστηματική δουλειά ενίσχυσης του σωματείου ως εργαλείου πάλης με τησυμπερίληψη περισσότερων γυναικών σε κάθε όψη της λειτουργίας και της δράσης του. Και σε αυτό το ζήτημα η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τα κροκοδείλια δάκρυα κυβέρνησης και δικαστηρίων, που κρύβονται πίσω από τη δήθεν άγνοια.

Τα ζητήματα αυτά θα καθορίσουν το μέλλον του εργατικού κινήματος στους σκληρούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας…

Η πάλη για τη δουλειά

Η ανεργία είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως εργαζόμενοι/ες σήμερα και χτυπά δυσανάλογα τις εργαζόμενες γυναίκες. Τον Οκτώβρη του 2020 η ανεργία για τις γυναίκες ήταν 20,6%, ενώ για τους άνδρες 13,5%. Στον ΟΑΕΔ σήμερα είναι καταγεγραμμένα 1.133.432 άτομα. Οι άνδρες ανέρχονται σε 422.487 (37,28%) και οι γυναίκες σε 710.945 (62,72%). Το τελευταίο επίδομα λόγω αναστολής δόθηκε επιπρόσθετα σε 662.123 άτομα. Αν προστεθούν και οι πολλές χιλιάδες που εργάζονται αδήλωτα, φτάνουμε σε κοντά 2 εκατ. ανθρώπους. Με δεδομένο ότι πρόκειται κυρίως για θέσεις εργασίας στο λιανεμπόριο, στην εστίαση, στον τουρισμό, στο θέαμα κ.λπ., η ψαλίδα ανεργίας μεταξύ ανδρών και γυναικών διευρύνεται περισσότερο.

Είναι ξεκάθαρο πως οι γυναίκες δεν έχουν ίση πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Το επιβεβαιώνουν όσα ζούμε καθημερινά. Μια γυναίκα πρέπει σε πολλές περιπτώσεις να έχει τη διπλάσια εμπειρία, για να προσληφθεί έναντι ενός άνδρα. Και αυτό με την προϋπόθεση ότι θα «συμφέρει», επειδή θα πληρώνεται λιγότερο.

Η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει τη γυναίκα στην αγορά εργασίας με «ψαλιδισμένα» δικαιώματα και άθλιες εργασιακές σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα την επιφορτίζει εξ ολοκλήρου με τα καθήκοντα της νοικοκυράς και της μητέρας (τα οποία γίνονται ασήκωτα όταν τα συστήματα υγείας και παιδείας διαλύονται), με αποτέλεσμα συχνά να αντιμετωπίζεται με ανακούφιση η εισβολή της τηλεργασίας στα σπίτια μας.

Σήμερα οι μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι:

1. Να παλέψουμε για τα υγειονομικά μέτρα που θα μας επιτρέψουν να επιστρέψουμε το συντομότερο στη δουλειά (που καλύτερα από όλους έχουν διατυπώσει με τα αιτήματά τους οι υγειονομικοί ) και για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων (με τα μέτρα που έχουν διατυπώσει τα σωματεία των εκπαιδευτικών, οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι συλλογικότητες των μαθητών).

2. Να αγωνιστούμε για μαζικές προσλήψεις σε όλους τους τομείς που αφορούν την αναγκαία αναβάθμιση της παιδείας, της υγείας και των μεταφορικών υποδομών.

3. Κάθε φορά να κάνουμε συγκεκριμένο το πάγιο αίτημα για λιγότερες ώρες δουλειάς χωρίς μείωση μισθού.

Η πάλη για την επιστροφή στη δουλειά είναι η βάση για κάθε άλλη διεκδίκηση, και αφορά τις γυναίκες εργαζόμενες πάνω από όλους.

Να κλείσει η ψαλίδα αποδοχών

Το εργατικό κίνημα της μεταπολίτευσης κέρδισε τη μάχη για «ίση αμοιβή για ίση εργασία». Όμως αυτή η βασική κατάκτηση ίσχυσε κατά βάση σε χώρους με συνδικαλιστική κάλυψη. Αυτή η κατάκτηση δεν μπορεί να διασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ). Χωρίς ΣΣΕ, όταν είναι ταμπού ακόμα και να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας πόσα παίρνουμε, ανοίγει ένα πραγματικό χάσμα ανάμεσα στους μισθούς γυναικών και ανδρών. Δεν κερδίζει όμως ο συνάδελφος επειδή η συναδέλφισσά του πληρώνεται λιγότερα. Κερδίζει μόνο το αφεντικό, που τσεπώνει τη διαφορά. Και το αποτέλεσμα είναι η συμπίεση όλων των μισθών προς τα κάτω (όπως είδαμε την περασμένη δεκαετία).

Χωρίς ΣΣΕ, οι γυναίκες γκετοποιούνται όλο και πιο πολύ στις λιγότερο ειδικευμένες, περισσότερο επισφαλείς θέσεις εργασίας με τις λιγότερες ώρες και τη μικρότερη διάρκεια. Στρώνοντας πάντα το χαλί για όλους. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι ένα ακόμα όπλο εναντίον των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών.

Το χάσμα διατηρείται και μεγαλώνει επειδή διατηρούνται στεγανά ανάμεσα σε «παραδοσιακά γυναικείες» και «παραδοσιακά ανδρικές» δουλειές. Ο κανόνας είναι ότι κάθε ειδικότητα, θέση ή τομέας όπου υπερέχει γυναικεία εργατική δύναμη έχει χαμηλότερη «ταρίφα». Αυτός ο διαχωρισμός είναι ένας χάρτης της εκμετάλλευσης της γυναίκας και της κυρίαρχης σεξιστικής ιδεολογίας. Είναι επίσης πηγή τεράστιων κερδών για τα αφεντικά.

Χρειάζεται μακροπρόθεσμη προσπάθεια αγώνων και διαπαιδαγώγησης ώστε να σπάσουμε αυτά τα στεγανά. Το διακύβευμα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την πλήρη ενσωμάτωση των γυναικών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η πάλη για να σπάσουν οι διαχωρισμοί έχει ωριμάσει διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα. Αυτό δείχνει η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας τις αποκαλύψεις για κακοποίηση επί μακρόν στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου. Αυτό δείχνει και το γεγονός ότι σήμερα συμμετέχει στην αγορά εργασίας ένα ιστορικά υψηλό ποσοστό των γυναικών (65,9%). Οι περισσότερες βρίσκονται σε χώρους αχαρτογράφητους από σωματεία. Η οργάνωσή τους είναι ζωτικής σημασίας.

Να ορίζεις τη ζωή σου

Η προσπάθεια το κεφαλαίου να ισοπεδώσει τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος επαναφέρει το ζήτημα της απαγόρευσης των αμβλώσεων (Πολωνία, Αργεντινή). Θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της πρόσβασης στην άμβλωση και να συμμετάσχουμε σε ό,τι αγώνες προκύψουν για το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν.

Έχουμε πολλά να μάθουμε από την Αργεντινή και την πρόσφατη νίκη εκεί. Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων είναι κομμάτι ενός πακέτου που εξασφαλίζει το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ορίζει τη ζωή της. Γι' αυτό το σύνθημα στην Αργεντινή ήταν «Εκπαίδευση για να γνωρίζουμε, αντισύλληψη για να αποφασίζουμε, αμβλώσεις για να μην πεθαίνουμε». Το δικαίωμα να τερματίσεις μια εγκυμοσύνη που δεν θέλεις είναι προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή. Η υποστήριξη του δικαιώματος στην άμβλωση είναι ζήτημα στοιχειώδους συνέπειας και δικαιοσύνης για κάθε εργατικό σωματείο. Στέλνει επίσης μήνυμα ότι είναι διατεθειμένο να σταθεί στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών που επιδιώκει να συμπεριλάβει στις τάξεις του.

Η κυρίαρχη ιδεολογία που εξυψώνει τη μητρότητα, τη χρησιμοποιεί επίσης διαχρονικά για να «τιμωρήσει» την εργαζόμενη μητέρα. Προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή είναι και η εξασφάλιση να μπορείς να γεννήσεις χωρίς να επηρεάζεται η πρόσβασή σου στην αγορά εργασίας ή η εξέλιξή σου σε αυτή. Προϋπόθεση είναι και η πρόσβαση στην ποιοτική προσχολική φύλαξη των παιδιών. Η ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων και σωματειακής κάλυψης έχουν συστηματικά υποσκάψει το δικαίωμα στην άδεια μητρότητας. Για όλο και πιο πολλές γυναίκες, μητρότητα σημαίνει αναγκαστική ανεργία. Ταυτόχρονα, η εργασιακή επισφάλεια οδηγεί τις εργαζόμενες γυναίκες σε απάνθρωπα και εξευτελιστικά διλήμματα.

Είμαστε με την πλευρά των αποκλεισμένων

Ως σωματείο θεωρούμε σημαντικό βήμα την ανάδειξη των κυριαρχικών συμπεριφορών, των διάφορων μορφών βίας που υφίστανται οι γυναίκες τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής. Γιατί ο αγώνας για το γυναικείο ζήτημα αποτελεί το πρώτο βήμα για τη χειραφέτηση, την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων όλων μας, όλων των έμφυλων ταυτοτήτων. Εργαζομένοι/ες, μετανάστριες/ες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ υποκείμενα, από κοινού να παλέψουμε ενάντια στις σεξιστικές, κακοποιητικές και ρατσιστικές συμπεριφορές σε μια κατεύθυνση σύνδεσης των αγώνων μας με κοινό στόχο την ισότιμη μεταχείριση και την κατάκτηση αξιοπρεπών όρων ζωής, εντός και εκτός των χώρων δουλειάς.

- Τα αιτήματα που αναπτύσσουν οι γυναίκες συναδέλφισσες και αφορούν τη ζωή τους πρέπει να γίνουν υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος και απαιτούν νέους προσανατολισμούς στα αιτήματα και στο δυναμικό των σωματείων. Είναι προϋπόθεση για τη συσπείρωση των εργαζομένων σε έναν κοινό, αποτελεσματικό αγώνα.

- Σήμερα ως εργαζόμενες γυναίκες έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ τη συλλογική δύναμη που μας δίνει ένα σωματείο.

- Ως Σύλλογος, αγωνιζόμαστε για να δυναμώσει η θέση των γυναικών στους χώρους εργασίας, ενισχύοντας την ενότητα και τη δύναμη όλων μας.

Καμία συναδέλφισσα έξω από το Σύλλογο.

Ο ΣΥΒΧΨΑ πάντα θα βρίσκεται στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών.

Στις 8 Μάρτη συμμετέχουμε μαζικά στις κινητοποιήσεις (εφαρμόζοντας όλα τα μέσα προστασίας)

• Απεργιακή συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας στη 1:00 μ.μ. το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) έχει προκηρύξει 3ωρη Στάση Εργασίας από τις 12 το μεσημέρι έως τις 3.00 μ.μ.
• Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 5:30 μ.μ.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου - Ψηφιακών Μέσων Αττικής

cea3cf8dcebbcebbcebfceb3cebfcf82-cea5cf80ceb1cebbcebbceaecebbcf89cebd-ce92ceb9ceb2cebbceafcebfcf851Λήψη

πηγή : https://bookworker.wordpress.com/2021/03/03/ί…

Δε φταίει η πανδημία. Δε φταίει η ανεργία. Φταίει ο ιός που λέγεται πατριαρχία.

Η 8 Μάρτη έχει καθιερωθεί ως Διεθνής ημέρα της γυναίκας και το νόημά της δεν είναι τα δώρα και τα λουλούδια όπως προβάλλεται από τα κυρίαρχα μέσα προκειμένου να απονοηματοδoτήσουν κάθε μαχητική διεκδίκηση, κάθε ιστορική παρακαταθήκη και μνήμη. Το νόημα της είναι να τιμηθούν οι γυναικείοι αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση. Φέτος, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μία συνθήκη υγειονομικής (και όχι μόνο) κρίσης.

Εδώ και ένα χρόνο από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος COVID-19, κράτος και κεφάλαιο έχει επιλέξει να διαχειριστεί την κατάσταση όχι με τον αυτονόητο και αναγκαίο τρόπο - την ενίσχυση δηλαδή του δημόσιου συστήματος υγείας - αλλά με lock down της κοινωνικής ζωής, εγκλεισμό, αστυνομοκρατία, καταστολή, πρόσληψη κάθε είδους μπάτσων, καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος, θεσμοθέτηση νόμων που θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία με το ξέσπασμα της πανδημίας, οι γυναίκες επωμιστήκαμε για μια ακόμα φορά όλο το βάρος αυτής της κρίσης όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση όπου το καπιταλιστικό σύστημα εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τις γυναίκες. Έγκλειστες (και όχι ασφαλείς πολλές από εμάς) μέσα στο σπίτι να πρέπει να τηλεεργαστούμε -και όσες από εμάς δουλεύουμε με φυσική παρουσία να διακινδυνεύουμε καθημερινά την υγεία μας- με εξαντλητικούς ρυθμούς και ξεχειλωμένα ωράρια για να μη σταματήσει η καπιταλιστική κερδοφορία, να "φροντίσουμε τα παιδιά", να βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για τα βασικά.

Ταυτόχρονα, ζούμε σε μία περίοδο που το ελληνικό #metoo έχει κάνει την εμφάνισή του με καταγγελίες από το χώρο του θεάτρου, του αθλητισμού και του θεάματος για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Οι καταγγελίες αυτές δε μας προκαλούν καμία εντύπωση και δε μας σοκάρουν. Παρουσιάζουν μια πραγματικότητα που ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει (αν δεν αντισταθούμε) για πολλές γυναίκες και θηλυκότητες, μια πραγματικότητα που δε παίρνει τις ίδιες διαστάσεις μόνο και μόνο γιατί αυτές οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στον δημόσιο διάλογο λόγω της θέσης τους. Είναι οι αφανείς εκείνες γυναίκες που αντιμετωπίζουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους εργασιακούς χώρους υπό το φόβο της απόλυσης, είναι οι γυναίκες της διπλανής πόρτας και τα κορίτσια που κακοποιούνται στο σπίτι από συγγενικά τους πρόσωπα. Είναι οι μετανάστριες που βιώνουν τις απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που βιάζονται στις φυλακές, που αφήνονται να πεθάνουν αβοήθητες όπως η κρατούμενη Αζιζέλ Ντενίρογλου που πέθανε στο κελί της, από Covid-19, ενώ ζητούσε επανειλημμένα επισκεφτεί γιατρό.

Το σώμα μας ανήκει σε εμάς, σε κανένα κράτος, σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα αφεντικό, σε κανέναν άντρα.

Η έμφυλη βία στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά, στον δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης παίρνει πολλές μορφές στα πρόσωπα των συντρόφων, της οικογένειας, των αφεντικών, των ανθρωποφυλάκων. Οι δολοφονίες των Κλειούς, Αδαμαντίας, Evin Ekrem Ali, Σβετλάνα-Φωτεινής από τους συζύγους τους (μαζί με άλλες πολλές που δεν μάθαμε) που έχουν συμβεί μόνο τον τελευταίο χρόνο, είναι κάποια από τα θύματα της πατριαρχίας και του σεξισμού επειδή όρθωσαν το ανάστημά τους διεκδικώντας τη ζωή τους. Οι περιγραφές των ΜΜΕ που αποδίδουν τους βιασμούς, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τις γυναικοκτονίες στην «κακή στιγμή», στο "τι φορούσε", στο "που ήταν οι γονείς" ή τα δικαιολογούν σαν εγκλήματα πάθους, εκλογικεύουν τον θάνατο και άμεσα ή έμμεσα αποδίδουν μερίδιο ευθύνης στο θύμα, παραβλέποντας την ισχύουσα πραγματικότητα: ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι εξαίρεση αλλά κοινωνική κανονικότητα. Γιατί οι βιαστές δεν είναι μόνο άγνωστοι σε σκοτεινά δρομάκια αλλά πολύ συχνά είναι άντρες που συναναστρεφόμαστε καθημερινά και θεωρούν ότι μπορούν να μας εξουσιάζουν. Η έκφραση της βίας από τον άντρα θεωρείται φυσιολογική και ένδειξη ανδρισμού, την ίδια στιγμή που η γυναικεία υποταγή θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό της θηλυκότητας. Στο πατριαρχικό σύστημα, το αρσενικό έχει την εξουσία να επιβάλλεται στο σώμα, τις επιλογές, τη συμπεριφορά και τη ζωή της γυναίκας είτε είναι εξουσιαστής, βιαστής, πατέρας, σύντροφος. Όταν η γυναίκα δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο που της έχει επιβληθεί έρχεται αντιμέτωπη με κάθε είδους τιμωρία προς συμμόρφωση. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες των γυναικών αποτελούν την ακραία έκφραση "του δικαιώματος" που έχουν οι άνδρες πάνω στο γυναικείο κορμί, ακραία επίδειξη φυλετικής κυριαρχίας. Στο πλαίσιο αυτού του «δικαιώματος» εντάσσεται και η προσπάθεια που γίνεται σε πολλές χώρες για την απαγόρευση των εκτρώσεων (όπως στη Πολωνία αλλά και στην Ελλάδα με την καμπάνια που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο για «τα δικαιώματα» των αγέννητων παιδιών). Η έκτρωση είναι δικαίωμα που κερδήθηκε χάρη στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και δεν ανεχόμαστε κανένα κράτος, εξουσία, παπαδαριό ή φασιστοειδές να έχει λόγο για το σώμα μας και τις επιλογές μας.

Σπάμε τη σιωπή ενάντια στην έμφυλη βία, σπάμε ό,τι έχτισε η πατριαρχία.

Οι πατριαρχικές πτυχές των κοινωνικών σχέσεων που μας θέλουν κλεισμένες στο σπίτι και ταυτισμένες με τον αναπαραγωγικό ρόλο, μας προκαλούν ασφυξία. Ο ηθικός πόλεμος για την πειθάρχηση των γυναικών αποτελεί μια διάρθρωση με καθαρά πολιτικό διακύβευμα, η οποία δεν υποβαθμίζει μόνο τη ζωή μιας γυναίκας σε ατομικό επίπεδο, αλλά χρησιμοποιεί τις γυναίκες ως προπομπούς μια ακραίας υποταγής σε συντηρητικά ιδεολογήματα, μιας επιστροφής στις βασικές αρχές του καπιταλισμού: στην πυρηνική οικογένεια και την εθνική ομοιογένεια.

Απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, οι γυναίκες οφείλουμε να οργανωθούμε ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις διεκδικήσεις μας, να απαιτήσουμε, ανάμεσα στα άλλα, το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αμφισβητούμε έμπρακτα την πατριαρχία και όποιον "ρόλο" και θέση της γυναίκας πηγάζει από αυτήν. Θέλουμε να ορίζουμε και να ελέγχουμε εμείς το σώμα μας ώστε να καταφέρουμε ένα ακόμα πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας, ορίζοντας οι ίδιες τη ζωή μας. Ας μη ξεχνάμε το παράδειγμα που μας δίνουν οι γυναίκες στην Ινδία που αυτοοργανώνονται και δημιουργούν ομάδες άμυνας για την προστασία τους απέναντι στους βιασμούς, τις γυναίκες στη Ροζάβα (Βόρεια Συρία) που βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης, τις γυναίκες στην Τσιάπας του Μεξικού, τις γυναίκες στην Πολωνία και τις γυναίκες με τα πράσινα μαντήλια στην Αργεντινή που μάχονται και κερδίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους και το παράδειγμα τόσων άλλων σε ελλαδικό και διεθνές επίπεδο που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας στον δρόμο, στη δουλειά, στις σχέσεις τους.

Ας παλέψουμε όλες και όλοι μαζί ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό, ενάντια στην αλλοτρίωση και τη βία, ενάντια στην αναπαραγωγή των έμφυλων στερεοτύπων, για την κατάργηση των σχέσεων εξουσίας, για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, με σεβασμό στη διαφορετικότητα.

Η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.

Από τη Χιλή μέχρι την Πολωνία και από την Ελλάδα μέχρι το Μεξικό, αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση.

Συγκέντρωση 8 Μάρτη 2021, Σύνταγμα, 5:30µµ

Υ.Γ. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, ο απεργός πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας δίνει μάχη για τη ζωή, βάζοντας το σώμα του μπροστά. Όσο και αν αυτός ο αγώνας μοιάζει ασύνδετος με τη γυναικεία χειραφέτηση, δεν είναι. Ας θυμηθούμε τη σουφραζέτα Μάριον Γουάλας-Ντάνλοπ η οποία ξεκίνησε την πρώτη πολιτική απεργία πείνας στην ιστορία, στις 5 Ιουλίου 1909 "απαιτώντας τα δικαιώματα που όλα τα πολιτισμένα έθνη αναγνωρίζουν σε όσους κρατούνται για πολιτικές πράξεις». Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα είναι ένας αγώνας για την ίδια τη ζωή, για την ελευθερία, ενάντια στην καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και την τήρηση των νόμων που το ίδιο το κράτος ψηφίζει. Είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλες και όλους.

κάλεσμα : Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου

κάθε Κυριακή 6μμ στην κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιμοδήμου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα-askpthk.espivblogs.net

8 Μάρτη απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την εργοδοτική βία, τους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους

8 Μάρτη απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την εργοδοτική βία, τους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους

Τα δικαιώματα των γυναικών είναι μάχη όλων των εργατών.

Όλες/οι στην απεργιακή συγκέντρωση (1:00 μ.μ. Κλαυθμώνος-Υπ. Εργασίας) και στην απογευματινή συγκέντρωση φεμινιστικών και εργατικών συλλογικοτήτων (5:30 μ.μ. Σύνταγμα).

Η φετινή 8η Μάρτη είναι η μέρα που απεργούμε και διαδηλώνουμε με τα συνδικάτα μας μπροστά, ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που θρέφουν την έμφυλη καταπίεση και βία, τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή και την πανδημία. Μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από υποκριτικές δηλώσεις στήριξης στο «ελληνικό metoo». Η οργή για την κυβέρνηση των Λιγνάδηδων και των Αδαμόπουλων φουντώνει στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στις γειτονιές.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, αλλάζει το Οικογενειακό Δίκαιο, επιδιώκοντας να επιβάλει όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργεί ή/και να ενισχύει κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία.

Οι ιδεολογικές επιθέσεις του κράτους και της άρχουσας τάξης ενισχύουν τις υλικές συνθήκες που παράγουν το σεξισμό. Οι εθνικιστικές κραυγές για την υπογεννητικότητα, η καμπάνια κατά των αμβλώσεων οι αντιλήψεις για την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, η εμπορευματοποίηση του σώματος των γυναικών είναι διαρκές στοιχείο των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης.

Η απάντηση στην γυναικεία καταπίεση είναι υπόθεση συλλογική, όλης της εργατικής τάξης. Τα σωματεία, η συλλογική οργάνωση είναι η πραγματική ασπίδα προστασίας απέναντι στα αφεντικά, στους πλούσιους (εκ)βιαστές. Τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση είναι δύναμη για τους αγώνες μας συνολικά.

Παλεύουμε, ενάντια σε κάθε διάκριση και καταπίεση με βάση το φύλο, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για ισότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και σταθερή εργασία, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών, για δημόσιους δωρεάν παιδικούς σταθμούς, για δημόσια ΚΑΠΗ και γηροκομεία σε κάθε γειτονιά, για δημόσιες και δωρεάν δομές οικογενειακής συμβουλευτικής, και στήριξης και προστασίας κακοποιημένων γυναικών, για το δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν το σώμα τους με δημόσιες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη.

Απαιτούμε πλήρη προστασία της μητρότητας, άδεια ανατροφής και για τους δύο γονείς και οικογενειακά επιδόματα για όλες τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες, ντόπιες και ξένες.

Καμιά ανοχή στη βία, την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας και παντού.

Σ' αυτήν την πάλη εμπνεόμαστε από τους μεγάλους αγώνες και κινήματα που κατέκτησαν το δικαίωμα στις αμβλώσεις στην Αργεντινή που συγκρούονται με τις επιθέσεις της δεξιάς κυβέρνησης της Πολωνίας ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους. Εμπνεόμαστε και από την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, από τις υφάντριες της Ν. Υόρκης μέχρι τις εργάτριες της Πετρούπολης που ξεκίνησαν την «έφοδο στον ουρανό» του 1917.

Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλα τα μέλη της, της Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές της, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης την 8η Μάρτη στην Αθήνα, (Κλαυθμώνος - Υπουργείο Εργασίας 1:00 μ,μ.) σε γειτονιές και σε σωματεία που δρουν. Στηρίζει την συγκέντρωση που καλούν φεμινιστικές και εργατικές συλλογικότητες την ίδια μέρα στις 5:30 στο Σύνταγμα.

πηγή : http://antarsya.gr/node/5883

Γιατί τώρα; Γιατί τώρα!

Ανακοίνωση της Ομάδας Φύλου για την 8η Μάρτη

Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι γυναίκες, οι θηλυκότητες, οι φεμινίστριες υπενθυμίζουν κάθε χρόνο σε όσους τους εύχονται χρόνια πολλά ότι η 8η Μάρτη είναι μέρα αγώνα.

Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει βέβαια σε μια συνθήκη που το κίνημα metoo έχει ταράξει τα νερά της ελληνικής κοινωνίας, κι έτσι η ίδια η μέρα των γυναικών δε θα μπορούσε να έχει τίποτα το εθιμοτυπικό. Κι έτσι κάθε λεπτό αγώνα, θα' ναι φέτος για μας γιορτή.

Το ξέσπασμα ενός κινήματος ενάντια στην αποσιώπηση κάθε είδους κακοποίησης ήρθε να γκρεμίσει την παρενοχλητική κουλτούρα που είναι χρόνια εμπεδωμένη στον κοινωνικό σχηματισμό.

Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να απαντήσει σε όσους ρωτούσαν μέχρι πρότινος "τι το θέλετε το φεμινισμό σήμερα" ότι θέλουμε σχέσεις ισότιμες και κουραστήκαμε από τις εξουσιαστικές συμπεριφορές.

Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να πείσει όσες ανήκουν στα πιο ταξικά κομμάτια της κοινωνίας ότι το να φύγουν, το να τις πιστέψουν, το να δικαιωθούν δεν είναι πια προνόμιο μερικών άλλων.

Γιατί τώρα λοιπόν;

Γιατί τώρα!

Τώρα, γιατί δεν ξεχνάμε ούτε μια στιγμή της ζωής μας το πώς όλα τα συμπλέγματα των εξουσιών (πατριαρχία, καπιταλισμός) καθορίζουν τη ζωή μας. Η αριστερά και τα κινήματα πρέπει να διαπνέονται και να περιλαμβάνουν και τα φεμινιστικά προτάγματα, αν θέλουν να είναι ανταγωνιστικά. Αντίστοιχα και το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να συνδέεται με τις ευρύτερες κοινωνικές καταπιέσεις και να αντιμάχεται τους κυρίαρχους.

Τώρα, γιατί κάθε μέρα της ζωής μας παίρνουμε την επιλογή να αντισταθούμε στην πατριαρχική εξουσία, τον καπιταλισμό και κάθε είδους εξουσιαστική σχέση που μας καταπιέζει.

Τώρα που μιλούν όλες δίπλα σου, μπορείς να μιλήσεις και συ, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι μόνη σου. Τώρα όλες έχουν φωνή. Τώρα θα ακουστούμε.

Ένας κόσμος πατριαρχικός, στον οποίο οι γυναίκες, οι θηλυκότητες μεγαλώνουν βλέποντας τις άλλες ανταγωνιστικά, τρέμει απ΄τα θεμέλια τώρα που αυτές οι γυναίκες, αυτές οι θηλυκότητες αλληλοστηρίζονται.

Φέτος, στις 8 Μαρτίου, απεργούμε και διαδηλώνουμε.

Από τις εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης του προηγούμενου αιώνα μέχρι τις εργαζόμενες στα call-centers της Αθήνας του σήμερα και από τις προσφύγισσες στα camps μέχρι κάθε σημείο που οι γυναίκες καταπιέζονται, η επιθυμία να ζήσουμε σε καλύτερες συνθήκες μας ενώνει.

Θα ζήσουμε αλλιώς!

Ως Συνάντηση στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα

στην Αθήνα

τις απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων με συγκέντρωση στη 1.00μμ στο Υπουργείο Εργασίας και Πλατεία Κλαυθμώνος

και τη φεμινιστική συγκέντρωση στις 5.30μμ στο Σύνταγμα, την οποία θα ακολουθήσει πορεία

στη Θεσσαλονίκη

την κινητοποίηση στις 5.00μμ στο άγαλμα Βενιζέλου.

8 Μάρτη κατεβαίνουμε στο δρόμο, επιλέγοντας να ενισχύσουμε εργατικά σωματεία και φεμινιστικές συλλογικότητες.

Ομάδα Φύλου Συνάντησης για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά

πηγή : https://synantisi.org/2021/03/05/giati-tora-g…

Στις 8 Μάρτη η θέση μας είναι στο δρόμο της ισότητας

Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως διεθνής ημέρα των γυναικών και κάθε τέτοια μέρα βλέπουμε happy hours σε μαγαζιά και λουλούδια που «τιμούν το ωραίο φύλο». Στις 8 Μάρτη, βέβαια, έλαβαν χώρα οι διαδηλώσεις των κλωστοϋφαντουργών εργατριών που ζητούσαν μείωση του ωραρίου και ίσα εργασιακά δικαιώματα, και οι οποίες σηματοδότησαν τις διεκδικήσεις των γυναικών για κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα τα οποία σήμερα διακυβεύονται εκ νέου και κανένα λουλούδι, κανένα δώρο δεν θα μας τα φέρει πίσω.

Και ποιες είναι οι συνθήκες που συνιστούν καταπίεση για όλες εμάς; Είναι η ανασφάλεια που νιώθουμε στο δρόμο και δυστυχώς πολλές φορές στον ίδιο τον χώρο εργασίας μας, εκτιθέμενες σε σχόλια και στις ορέξεις του καθενός, είναι η διαφορά που επικρατεί ακόμα μεταξύ των αποδοχών των γυναικών και των ανδρών για τις ίδιες θέσεις εργασίας, είναι οι συμβάσεις εργασίας που υπογράφουμε δηλώνοντας αν έχουμε σκοπό να κάνουμε οικογένεια στο εγγύς μέλλον, είναι οι απολύσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε αν τυχόν μείνουμε έγκυες, ενώ παράλληλα ευθεία επίθεση δέχεται και η αυτοδιάθεση των σωμάτων μας από αναχρονιστικές αντιλήψεις των δυνάμεων της συντήρησης σε σχέση με το δικαίωμα στην έκτρωση.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν βιώματα υπαρκτά σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας μας. Αποτελούν βιώματα στους χώρους εργασίας μας, στο δρόμο, στο σπίτι, στις γειτονιές που ζούμε και αναπνέουμε. Έτσι, και στον κλάδο του επισιτισμού - τουρισμού αποτυπώνονται τα ίδια ελλείμματα και η ίδια εγκληματική αδιαφορία που ενυπάρχει και στο επίπεδο του κεντρικού κράτους. Δεν είναι λίγες φορές που συναδέλφισσες εξαναγκάζονται σε παραίτηση ή οδηγούνται σε απόλυση λόγω μιας εγκυμοσύνης, δεν είναι λίγα τα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας που αντιμετωπίζουν τα γυναικεία σώματα ως αντικείμενα αλλά και ανοχής σεξιστικών συμπεριφορών μέσα στους χώρους δουλειάς. Επομένως το να είσαι γυναίκα και εργαζόμενη συνιστά συνθήκη διπλής καταπίεσης γιατί στη συνολικότερη επίθεση που εξαπολύουν κυβέρνηση και τουριστικό κεφάλαιο απέναντι στους εργαζομένους/ες του κλάδου, στη περίπτωση των γυναικών προστίθενται και όλα τα παραπάνω.

Καλούμε, λοιπόν, το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου στις 8 Μάρτη να υιοθετήσει αγωνιστική στάση απέναντι στα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συναδέλφισσες. Να σπάσουμε έμπρακτα τον έμφυλο διαχωρισμό εντός και εκτός των χώρων εργασίας.

Απαιτούμε την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας γύρω απ την προστασία της μητρότητας. Παλεύουμε για την εξάλειψη σεξιστικών συμπεριφορών και πρακτικών στους χώρους εργασίας. Παλεύουμε για ισότητα και χειραφέτηση ενάντια στην καταπίεση.

Στις 8 Μάρτη, λοιπόν, όλες και όλοι στο δρόμο της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και της ισότητας.

Στηρίζουμε - συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις στη 13:00 στο Υπουργείο Εργασίας αλλά και στην πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στο Σύνταγμα.

Αγωνιστική Έργατική Συσπείρωση στον Επισιτισμό-Τουρισμό (ΛΑΝΤΖΑ)

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ… ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!

Στις 8 Μαρτίου 1857, στην Αμερική, χιλιάδες εργάτριες στην υφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, που διαδήλωσαν μαζικά ενάντια στον σεξισμό και τον ρατσισμό που βίωναν στη δουλειά. Απαίτησαν μείωση ωραρίου, ίση αντιμετώπιση ντόπιων και μεταναστριών, ίσο μισθό με τους άντρες. Οι αγώνες τους δέχτηκαν άγρια καταστολή και η ημέρα βάφτηκε με το αίμα τους.

Για εμάς η ημέρα αυτή δεν είναι μία γιορτή, όπως συνήθως αντιμετωπίζονται τέτοιες γιορτές και εκπροσωπούνται θεσμικά, από λευκές «κανονικές» γυναίκες, ξεχνώντας τις υπόλοιπες θηλυκότητες που καταπιέζονται. Για εμάς είναι ένας καθημερινός αγώνας, όχι για την ελευθερία των γυναικών μόνο, αλλά για την ελευθερία όλων όσων καταπιέζονται από την πατριαρχία. Γιατί η έμφυλη βία είναι ο δομικός τρόπος επιβολής της εξουσίας πάνω στα σώματά μας και τη βιώνουμε καθημερινά σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Οι δουλειές του σπιτιού και η φροντίδα της οικογένειας είναι το βιολογικό μας πεπρωμένο. Με αυτόν τον τρόπο η οικιακή εργασία υποτιμάται ως γυναικεία δουλειά και μένει απλήρωτη. Ακόμα και αν πληρωνόμαστε, όμως, τα επαγγέλματά μας θεωρούνται ως αυτονόητα γυναικεία και επομένως υποτιμημένα. Δουλεύουμε ως νοσοκόμες, νταντάδες, καθαρίστριες, σερβιτόρες, επαγγέλματα υπαμειβόμενα, αφού θεωρείται ότι έχουμε εκπαιδευτεί από μικρές, στην παροχή υπηρεσιών, φροντίδας και καθαριότητας, ως «φύσει» ευγενικές, υπομονετικές και χαμογελαστές.

Στον κλάδο του επισιτισμού βιώνουμε καθημερινά τη διάκριση με βάση το φύλο, τη φυλή, την ηλικία και την σεξουαλικότητά μας. Αν είσαι "κανονική", ντόπια, όμορφη και νέα, πας στην κορυφή της πυραμίδας, μπορείς να πουλήσεις πιο ακριβά την εμφάνισή σου, αλλά δεν σου εξασφαλίζει ότι θα γλιτώσεις από τις σεξουαλικές επιθέσεις από πελάτες και αφεντικά. Τα τρανς άτομα σχεδόν αποκλείονται, γιατί ακόμα κι αν φαίνονται «κανονικά», θα έχουν πρόβλημα στην πρόσληψη λόγω ταυτότητας. Αν πεις ότι είσαι gay, δέχεσαι ομοφοβικές επιθέσεις. Αν μείνεις έγκυος κινδυνεύεις να απολυθείς και αν έχεις παιδιά, βρίσκεις πιο δύσκολα δουλειά. Κατεβαίνοντας στην πυραμίδα (π.χ. στις κουζίνες και στις καθαριότητες) θα βρούμε και ανθρώπους, που δεν ανταποκρίνονται στα κυρίαρχα πρότυπα, μιλάνε σπαστά ή καθόλου ελληνικά, δεν είναι νέες, δεν είναι λευκοί. Όσο πιο κάτω είσαι σε αυτή την πυραμίδα, τόσο πιο αναλώσιμο είσαι και τόσο πιο δύσκολο γίνεται να κάνεις την οποιαδήποτε διεκδίκηση.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι στον επισιτισμό, όπως και στις περισσότερες δουλειές, η έμφυλη βία είναι μέρος της εργασιακής μας καθημερινότητάς. Ένα αφεντικό που «απλώνει χέρι», ένας πελάτης που νομίζει ότι μας αγόρασε μαζί με την τυρόπιτα...

Παντού γύρω μας αναπαράγεται η κουλτούρα του βιασμού και κανονικοποιείται η έμφυλη βία. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στην είδη υπάρχουσα καταπίεση από πολιτικές επιλογές του κράτους, που επιβάλει ελαστική εργασία, τη διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, την αποδυνάμωση του θεσμού του συνδικαλισμού και της ανοχής της μαύρης εργασίας. Αντιλαμβανόμαστε τις διακρίσεις μέσα στη τάξη μας ως εργαλείο των αφεντικών για να μας υποτιμούν, να μας διαιρούν, να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο και να μας πληρώνουν λιγότερο. Δε χρειάζεται να το διαβάσουμε σε έρευνες, ούτε να το δούμε στις ειδήσεις. Το ζούμε καθημερινά.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ

ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ - ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ

ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ

ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΡΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

13:00 στο Υπουργείο Εργασίας

14:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος

17:30 στην πλατεία Συντάγματος

8η Μάρτη ημέρα αντίστασης και αγώνα

8Η ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΑ

Απέναντι στον σάπιο κόσμο της εξουσίας

- Στην αστυνομική κατοχή στους δρόμους και την κρατική καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, την απαγόρευση και το χτύπημα των διαδηλώσεων και τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών.

- Στους βιασμούς, τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και απειλές εις βάρος γυναικών, παιδιών και αντρών όπου οι δράστες οπλίζονται από τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα και την ατιμωρησία που τους εξασφαλίζουν οι θεσμοί

- Στις φυλακές και τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστών/στριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,

- Στην επιβολή ενός ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης πάνω στις αγωνίστριες/ές και τους πολιτικούς κρατουμένους, που εξωθεί στον θάνατο τον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα

- Στη λεηλασία της δημόσιας υγείας, την υποβάθμιση της παιδείας και την απογείωση της ταξικής εκμετάλλευσης.

Να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Η ελευθερία ούτε παραχωρείται ούτε χαρίζεται

Κατακτιέται µέσα από τους ίδιους τους αγώνες

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ & ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΘΗΝΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 13:00 & ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 17:30

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 17:00

ΟΜΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ/ ΑΠΟ - ΟΣ

http://apo.squathost.com/8i-marti-imera-antis…

πηγή : http://libertatiasquat.blogspot.com/2021/03/8…

Οι καταπιεσμένες και οι καταπιεσμένοι αποκτούν φωνή! Στις 8 Μάρτη η φωνή τους γίνεται συλλογική μάχη και διεκδίκηση.

Η φετινή 8η Μάρτη είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Ένας χρόνος πανδημίας και καραντίνας έχει αλλάξει τη ζωή μας ριζικά. Πολλές πτυχές της ζωής μας έχουν ανατραπεί. Στο όνομα της δημόσιας υγείας, ένα νέο κύμα οικονομικής ύφεσης είναι μπροστά μας. Τα βάρη και αυτής της οικονομικής κρίσης έρχονται να πλήξουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες, με αύξηση της ανεργίας και μειώσεις μισθών. Μέσα σε αυτή τη χρονιά είδαμε ραγδαία αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, με όλο και περισσότερα περιστατικά να καταγγέλλονται. Οι καταγγελίες για σεξιστικές επιθέσεις κάθε τύπου πληθαίνουν καθημερινά, οι γυναίκες παντού βρίσκουν το θάρρος να φωνάξουν "Ως εδώ!". Παίρνουν θάρρος από τους φεμινιστικούς αγώνες παγκοσμίως.

Παρά τους περιορισμούς, είδαμε τις γυναίκες να διαδηλώνουν για το δικαίωμα στην έκτρωση, ενάντια στις κακοποιήσεις, ενάντια στην πατριαρχία. Με πιο τρανά παραδείγματα αυτά της Πολωνίας και της Αργεντινής. Το κίνημα #metoo, που τα προηγούμενα χρόνια έκανε δυναμικά την εμφάνισή του σε παγκόσμιο επίπεδο, έφτασε και στην Ελλάδα. Όλο και περισσότερες γυναίκες βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν και να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους, τόσο στο εργασιακό περιβάλλον, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το κίνημα #metoo δίνει δύναμη και ελπίδα για συλλογικές διεκδικήσεις, ώστε να αισθάνονται όλες ασφαλείς στα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους δρόμους. Πρέπει να εξαπλωθεί παντού. Να σηκώσει κάθε πέτρα και να αποκαλύψει την σαπίλα μιας κοινωνίας που νομιμοποιεί την κακοποίηση.

Τα παραδείγματα στο χώρο του θεάτρου και κυρίως η περίπτωση Λιγνάδη και η πολιτική συγκάλυψή της, δείχνουν τη δομική σύνδεση της πατριαρχίας με το καπιταλιστικό σύστημα. Δύο συστήματα που το καθένα συντηρείται και διαιωνίζεται βοηθούμενο από το άλλο. Τις πολιτικές απόψεις και επιλογές της ΝΔ τις αποδεικνύει περίτρανα και το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που προβάλλεται ως εξασφάλιση της ισότητας της γονικής μέριμνας, αλλά καθόλου δεν μεριμνά για τις κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, που θα υποχρεούνται όλη τους τη ζωή να δίνουν λογαριασμό στους κακοποιητές τους. Έτσι, αυτή η κυβέρνηση δεν δικαιούται να το παίζει ότι είναι δίπλα στα θύματα, είναι στην πραγματικότητα εχθρός τους. Το φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ κίνημα πρέπει να σταθεί απέναντί της, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να απειλήσει την πολιτική σταθερότητα του συστήματος.

Εδώ και δύο χρόνια, έχουμε καταφέρει η 8η Μάρτη να είναι μία μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, ενάντια στη διπλή εκμετάλλευσή τους: στη δουλειά τους και στο σπίτι. Στη δουλειά, οι εργαζόμενες γυναίκες δουλεύουν για τα κέρδη των καπιταλιστών. Στο σπίτι, δουλεύουν για να αναθρέψουν μελλοντικούς εργαζόμενους, δηλαδή να αναπαράγουν δωρεάν το εργατικό δυναμικό που χρειάζονται οι καπιταλιστές. Διαδηλώνουμε όλοι και όλες μαζί για να αναδείξουμε τον τρόπο με τον οποίο η κρίση φόρτωσε επιπλέον βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων γυναικών, των ανέργων και των μεταναστριών. Η προσπάθεια για να είναι αυτή η μέρα επιτυχημένη πρέπει να αποκαλύπτει την ταξική όψη της καταπίεσης της γυναίκας.

Όλοι και όλες στον δρόμο στις 8 Μάρτη!

Καλούμε στην απεργιακή κινητοποίηση στην πλ. Κλαυθμώνος στη 13.00 και

στην συγκέντρωση στην πλ. Συντάγματος στις 17.30.

• Μαζί με αυτές και αυτούς που απεργούν και διαδηλώνουν, δείχνοντας ότι είναι μέρα αγώνα.
• Μαζί με τις φεμινιστικές συλλογικότητες και ομάδες που δίνουν φωνή στις γυναίκες που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στη σεξιστική βία.
• Δίνουμε όλες και όλοι τη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
• Καμία μόνη, καμία λιγότερη, για να περπατάμε στο δρόμο ελεύθερες, όχι γενναίες.
• Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη διαδήλωση, τη διαμαρτυρία, τη συνεύρεση στους κοινωνικούς μας χώρους και στους δρόμους ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Γυναικεία Ομάδα ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

πηγή : http://okde.org/index.php/el/keimenamenu/femi…

8 Μάρτη: Ημέρα Πάλης και Αγώνα

Το 1910 κατά τη Β' Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη, η επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν προτείνει την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως ημέρα εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας των Γυναικών τιμώντας την ηρωική θυσία των εργατριών στα κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η οποίες έπεσαν μαχόμενες από τα πυρά της αστυνομίας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων διεκδικώντας '' δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών ''.

Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει σε συνθήκες εγκλεισμού και καραντίνας, απαγορεύσεων, τρομοκρατίας και κρατικής καταστολής. Η πανδημία του κορωνοϊού απειλεί τη ζωή μας αλλά για την κυβέρνηση και το άθλιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που υπηρετεί, είναι χρυσή ευκαιρία για να επιτεθεί με πρωτοφανή αγριότητα και με κάθε μέσο στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας.

Οι γυναίκες του λαού, οι εργαζόμενες και οι άνεργες, είναι τα πρώτα θύματα της επίθεσης. Νιώθουν την εκμετάλλευση, την εργοδοτική ασυδοσία και την κοινωνική απομόνωση στο πετσί τους. Η μείωση μισθού, η ημιαπασχόληση, η αναστολή, η αδήλωτη εργασία, η ανεργία, η απόλυση κλπ. είναι τα μόνα ''μέτρα προστασίας" που παίρνει η κυβέρνηση. Ενώ στις συνθήκες αυτές του εγκλεισμού, της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, της ανεργίας και της εξαθλίωσης ερχόμαστε αντιμέτωπες και με την κοινωνική αποκτήνωση και τη δραματική αύξηση της ενδοοικογενειακής/έμφυλης βίας, της κακοποίησης, των βιασμών και των γυναικοκτονιών.

Για το σύστημα που επιτίθεται συνολικά στην εργατική τάξη και τον λαό, αποτελεί επιπλέον εργαλείο αποδυνάμωσης του ταξικού του αντιπάλου, οι γυναίκες να υφίστανται διπλά την καταπίεση και την εκμετάλλευση (στο σπίτι και στην εργασία). Γι' αυτό και η επίθεση του συστήματος στοχεύει στα κερδισμένα με αγώνες δικαιώματά για την προστασία της μητρότητας (επιδόματα, άδειες, μειωμένο ωράριο), για το δικαίωμά στη δουλειά που καταλήγει να εξαρτάται από την πρόθεση ή όχι να κάνουν οικογένεια, ενώ σε πολλές χώρες τίθεται στην παρανομία το δικαίωμα στην ασφαλή, δωρεάν και προσβάσιμη άμβλωση. Την ίδια στιγμή, βέβαια, τα νομοθετικά τερτίπια και οι ποσοστώσεις (σε χώρους δουλειάς και στην πολιτική ζωή) παρουσιάζονται ως ''ισότητα'' στο πλαίσιο του συστήματος, που εντέλει μας εγκλωβίζει στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιουργεί.

Στη σωρεία καταγγελιών του τελευταίου διαστήματος για σεξουαλική και εργασιακή βία και κακοποίηση (κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο) ο κοινός παρονομαστής είναι η θέση εξουσίας του θύτη απέναντι στο θύμα. Η λέξη ''εργοδότης'' που αποφεύγεται μανιωδώς από τα κανάλια είναι που ορίζει τη δυνατότητά του να επιβάλλει τους όρους της εκμετάλλευσης στις εργαζόμενες/ους του ενώ η ''συγκρότηση αγώνων'' είναι η απάντηση που δεν πρέπει με τίποτα να δοθεί.

Η επικαιρότητα έρχεται πιο αδυσώπητη από ποτέ να αναδείξει τις ιεραρχήσεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Κάθε αγωνιστική έκφραση, ταξικά προσδιορισμένη από τους καταπιεσμένους/ες, καταπνίγεται με άγρια καταστολή και βία, με συλλήψεις αγωνιστών/στριων και το φόρτωμα κατηγοριών και κακουργηματικών πράξεων. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής βρίσκεται στα καλύτερα της. Είναι ενδεικτικό ότι την ίδια ακριβώς στιγμή που η ζωή του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα ο οποίος διεκδικεί τα δημοκρατικά του δικαιώματα κρέμεται από μια κλωστή με πλήρη ευθύνη της κυβέρνησης και της Αμερικάνικης πρεσβείας, η σύλληψη του βιαστή και παιδεραστή Δ. Λιγνάδη και η απόδοση κατηγοριών άργησε… ''μια αιωνιότητα και μια ημέρα'', αφού οι καταγγελίες εναντίον του επανεξετάζονταν, με άκρα μυστικότητα, προσπαθώντας ενδελεχώς να τον προστατεύσουν, να τον ξεπλύνουν και να συγκαλύψουν τη δράση του. Ταυτόχρονα, τα θύματα των κάθε λογής Λιγνάδηδων αμφισβητούνται και ενοχοποιούνται από μια ''Δικαιοσύνη'' που υπερασπίζεται μονάχα τους ισχυρούς καταπιέζοντας ακόμα περισσότερο τον φτωχό εργαζόμενο λαό.

Στη βία και την εκμετάλλευση που βιώνουν οι εργαζόμενες και άνεργες γυναίκες ''δεν είμαστε όλοι μαζί''. Τα προτάγματα που θέτει η σοσιαλδημοκρατία σε καμιά περίπτωση δεν αφορούν τις γυναίκες του λαού. Άλλωστε, κάθε διεκδίκηση που υιοθετεί ακίνδυνες και βολικές για το σύστημα διαταξικές αντιλήψεις στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο σε νομοθετικές αλλαγές και τη δημιουργία ''ίσων ευκαιριών'', δεν παλεύει ενάντια στην ανισότητα και την καταπίεση. Αντίθετα την ξεπλένει, την παγιώνει και την αναπαράγει, δημιουργώντας αυταπάτες για θεσμικές και άμεσες απαντήσεις που θα ανατρέψουν τις ανισότητες χωρίς πάλη. Το ίδιο και οι αντιλήψεις που μανιωδώς προσπαθούν να αποκρύψουν την ταξική ρίζα του γυναικείου ζητήματος, βάζοντας ως κέντρο το άτομο και όχι τη συλλογική διεκδίκηση ώστε να μη μπορεί να βρεθεί το έδαφος των κοινών διεκδικήσεων απέναντι σε ένα πάνοπλο σύστημα. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό που μας ενώνει δεν είναι το φύλο γενικά και αόριστα αλλά η τάξη.

Το γυναικείο ζήτημα δε λύνεται με λογικές συμβιβασμού και διαπραγμάτευσης, ούτε με τον άντρα εχθρό ή αλληλέγγυο αλλά συνοδοιπόρο στους αγώνες του λαϊκού-εργατικού κινήματος. Καλούμε τις εργαζόμενες/άνεργες, τις αγωνίστριες, τις συντρόφισσες και γενικότερα τις γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης τη Δευτέρα 8 Μάρτη σε προσυγκέντρωση στις 17.00 στην πλατεία Κοραή και σε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στις 17:30 για να θέσουμε με οργανωμένο, μαζικό, μετωπικό και δυναμικό χαρακτήρα το γυναικείο ζήτημα από ταξική σκοπιά και να παλέψουμε ως διακριτό τμήμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, του λαού και της νεολαίας ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, την γυναικεία ανισοτιμία και την καταστρατήγηση των δημοκρατικών- λαϊκών ελευθεριών.

ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΜΑΡΤΗ

- Προσυγκέντρωση στις 17.00 στην πλατεία Κοραή

- Συγκέντρωση στις 17:30 στο Σύνταγμα

Πρωτοβουλία για μια Ταξική 8η Μάρτη

πηγή : https://www.facebook.com/taksiki8hmarth/?fref…

Διεθνής αναρχική ανακοίνωση για την Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας | Όλες στους δρόμους στις 8/3

Σήμερα, 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, μια ιστορική ημερομηνία κατά την οποία εγείρουμε τον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, των λεσβιών και των τρανς των καταπιεσμένων τάξεων. Σήμερα σκοπεύουμε να θέσουμε τέλος στη συστηματική βία της πατριαρχίας και να στηρίξουμε τον επαναστατικό εργατικό, λαϊκό και αντι-αποικιοκρατικό αγώνα. Κατόπιν πρότασης από ομάδα σοσιαλιστών γυναικών στα πλαίσια του Β' Διεθνούς Συνεδρίου Σοσιαλιστών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη, η ημερομηνία αυτή είχε αρχικά ως σκοπό την προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα η 8η Μάρτη έγινε σε όλο τον κόσμο ημέρα αγκιτάτσιας, κινητοποίησης, διαδήλωσης και απεργίας για τη ζωή και την ελευθερία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα. Από τη διαμαρτυρία για τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματα των γυναικών στα βιομηχανικά αναπτυγμένα κράτη στις αρχές του 20ου αιώνα έως την εξέγερση για ψωμί και ειρήνη από τις εργαζόμενες γυναίκες που μαζί με άλλες απεργίες και διαδηλώσεις πυροδότησαν τη Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουαρίου το 1917, η 8η Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σταδιακά εδραιώθηκε μέσω του ενεργού αγώνα των γυναικών της εργατικής τάξης. Γι' αυτό, λοιπόν, διαφυλάττουμε αυτήν την επίτευξη που μας επιτρέπει να θυμόμαστε τις νίκες και τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση. Η 8η Μάρτη μάς επιτρέπει, επίσης, να οικειοποιηθούμε και να επεξεργαστούμε τις συζητήσεις και τις προτάσεις των προκατόχων μας και να χτίσουμε τις πολιτικές δομές που θα μας επιτρέψουν να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στις αδικίες και τη βία του καπιταλιστικού, πατριαρχικού και αποικιοκρατικού συστήματος κυριαρχίας.

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχει πολλά λάβαρα αγώνα που ποικίλουν ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά τον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου και την ίση αμοιβή, την αναγνώριση των εργασιών φροντίδας και άλλων εργασιών που σχετίζονται με την ιδιωτική σφαίρα οι οποίες εκτελούνται κυρίως από τις γυναίκες, τον αγώνα για την αποποινικοποίηση και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και της πρόσβασης σε αντισυλληπτικά, την αποτίναξη της έμφυλης βίας που, μεταξύ άλλων, αποτυπώνεται στα υψηλά ποσοστά σεξουαλικών κακοποιήσεων, στις γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες τρανς ατόμων. Τονίζουμε τη συγκεκριμένη μέρα ως ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες και τα άτομα που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα, οι προσπάθειες των οποίων ιστορικά επέτρεψαν την οργανωτική άρθρωση του φεμινιστικού κινήματος. Πρόσφατα είχαμε μαζικές φεμινιστικές κινητοποιήσεις, όπως τη Διεθνή Απεργία Γυναικών που ξεκίνησε από την Ισπανία, το κίνημα #NiUnaMenos στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική, καθώς και τον αγώνα για νόμιμες, ασφαλείς και ελεύθερες αμβλώσεις σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.

Σήμερα, εμείς, οι εργαζόμενες γυναίκες, βιώνουμε, στην πρώτη γραμμή, την κοινωνική και οικονομική κρίση που εντείνεται από την πανδημία του Covid-19, η οποία αποκάλυψε μορφές βίας και πατριαρχικής καταπίεσης που συχνά ήταν «αόρατες», όπως η εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας στην ιδιωτική σφαίρα και η υποταγή της στην ανδρική φιγούρα μέσα σε αυτήν την πτυχή της καθημερινής της ζωής. Η πανδημία του Covid-19 διευκόλυνε, επίσης, την αναζωπύρωση της ενδοοικογενειακής βίας, τις παρενοχλήσεις και την αύξηση των γυναικοκτονιών, των δολοφονιών τρανς ατόμων και των σεξουαλικών κακοποιήσεων στα πλαίσια του εγκλεισμού. Γι' αυτό η κινητοποίησή μας στις 8 Μαρτίου είναι επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, ενώ αναγνωρίζουμε τη σημασία του φεμινιστικού αγώνα στην εποχή μας, γνωρίζουμε και επομένως απορρίπτουμε την ύπαρξη του λευκού, αστικού και δυαδικού «φεμινισμού» που επιδιώκει να γίνει ηγεμονικός εις βάρος των καταπιεσμένων. Συνεπώς, από τις κοινωνικές και αμεσοδημοκρατικές μας οργανώσεις εγείρουμε από τα κάτω και δια της άμεσης δράσης την αντιπαράθεση με την πατριαρχική καταπίεση. Έχουμε, επίσης, επίγνωση της επιρροής του κράτους σε αυτήν την πληθώρα των τάσεων που υπάρχουν στον φεμινισμό, η οποία επιδιώκει να προσαρμόσει τους αγώνες και τις απαιτήσεις των εργαζόμενων γυναικών μέσα στα θεσμικά του όργανα, για να πετύχει την αφομοίωσή τους από τον μηχανισμό του.

Στις 8 Μαρτίου υπογραμμίζουμε, επίσης, τη σημασία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα στον αγώνα τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όσων καταπιέζονται από την καπιταλιστική κυριαρχία, για τα δικαιώματα των έμφυλων και σεξουαλικών μειονοτήτων, την εναντίωση στη λεηλασία της φύσης, για την κατάργηση του κράτους και την άρση κάθε μορφής καταπίεσης στην κατεύθυνση του επαναστατικού μετασχηματισμού των υπαρχουσών κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στα πλαίσια αυτά, δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τους αγώνες και τη δράση αναρχικών φεμινιστριών όπως η Τερέζα Κλαράμουντ, η Λουίζα Καπετίγιο, η Βιρτζίνια Μπόλτεν και η Λουθία Σάντσεθ Σαορνίλ.

Με όπλα μας την αλληλοβοήθεια, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση, αποδομώντας πολιτικά τις παραδοσιακές ιεραρχικές, δυαδικές και αποκλειστικές συλλήψεις για το φύλο, αγωνιζόμαστε για τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Ως εκ τούτου, τιμούμε την 8η Μαρτίου ως μια μέρα του επαναστατικού αγώνα για τη χειραφέτησή μας, που, όπως έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν στην "Τραγωδία της χειραφέτησης της γυναίκας" (1906): «Οι γυναίκες πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα είμαστε άνθρωποι με την πιο αληθινή έννοια του όρου. Ό,τι ενυπάρχει μέσα στη γυναίκα και την ωθεί στην αποζήτηση της διεκδίκησης και της δράσης πρέπει να αγγίζει την πληρέστερη έκφρασή του. Όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να σπάσουν και τότε ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία θα καθαρίσει από κάθε ίχνος αιώνων υποταγής και δουλείας.»

☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) - Ιταλία

☆ Anarchist Communist Group (ACG) - M. Βρετανία

☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Ελλάδα

☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) - Νέα Ζηλανδία

☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) - Βραζιλία

☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation - Γερμανία

☆ Embat - Organització Llibertària de Catalunya - Καταλονία

☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) - Αργεντινή

☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) - Χιλή

☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) - Ουρουγουάη

☆ Grupo Libertario Vía Libre - Κολομβία

☆ Libertäre Aktion - Ελβετία

☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) - Αυστραλία

☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) - Αργεντινή

☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) - Αργεντινή

☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) - Ελβετία

☆ Union Communiste Libertaire (UCL) - Γαλλία

☆ Workers Solidarity Movement (WSM) - Ιρλανδία

☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) - Νότια Αφρική

Απέναντι στην πατριαρχική καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση καμία δεν είναι μόνη! Να κάνουμε το αναγκαίο βήμα από την ατομική καταγγελία στη συλλογική αγωνιστική διεκδίκηση, να εναντιωθούμε στο σύστημα που θρέφει την πατριαρχία, να πυκνώσουμε τους συλλογικούς αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση.

Η Αναρχική Ομοσπονδία καλεί σε στήριξη των φεμινιστικών διαδηλώσεων τη Δευτέρα 8/3:

- Αθήνα: 13:00 στην Πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στην Πλατεία Συντάγματος

- Θεσσαλονίκη: 17:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου

Απλώνουν παντού το σκοτάδι - Με τις γροθιές υψωμένες φωτίζουμε τους δρόμους της κοινωνικής απελευθέρωσης - Ζήτω η φεμινιστική Απεργία

Η φετινή 8η Μάρτη βρίσκει τις γυναίκες του κόσμου της Εργασίας να υφίστανται μία ανεπανάληπτη πολυμετωπική επίθεση στις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες τους. Η παγκόσμια υγειονομική κρίση έχει αναδείξει την βιαιότητα του καπιταλισμού, όσο ποτέ άλλοτε εδώ και αρκετές δεκαετίες. Τα κράτη και στην πλειονότητα τους οι νεοφιλελεύθερες και αυταρχικές κυβερνήσεις τους, ασκούν πολιτικές ακραίας ανισότητας και καταστολής, στερώντας από την τάξη μας το δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, τον ελεύθερο χρόνο, την διαδήλωση και τις συλλογικές διεκδικήσεις, ενώ παράλληλα την φτωχοποιούν δίχως φραγμούς.

Διεθνώς, στο όνομα της προστασίας από την Covid-19, τα κράτη έχουν διαμορφώσει κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης, οι οποίες θυμίζουν πολύ σκοτεινές και ζοφερές εποχές. Η εργατική τάξη βρίσκεται να είτε να είναι έγκλειστη στο σπίτι είτε να στοιβάζεται στους χώρους δουλειάς, ενώ ο ελεύθερος χρόνος της για ανάπαυση απαγορεύεται δια του νόμου. Τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματά της έρχονται τελευταία στην παγκόσμια κατανομή εμβολίων, με τους κεφαλαιούχους και τους κυβερνώντες να έρχονται πρώτοι. Τα συστήματα δημόσιας υγείας δεν είναι δομημένα ώστε να αντέξουν τόσο μεγάλο φόρτο περιστατικών, διότι ο καπιταλισμός σε κάθε έκφανσή του αποφεύγει να ενισχύει οτιδήποτε δημόσιο, επομένως οι πιο ευάλωτοι νοσούντες περιθωριοποιούνται από αυτήν και πεθαίνουν.

Στην Ελλάδα, η πανδημία μας βρήκε με μία ακροδεξιά κυβέρνηση, η οποία με χαρά ασκεί αυτήν την βάναυση πολιτική για να σώσει το τομάρι του ελληνικού κεφαλαίου και το δικό της. Είναι η ίδια κυβέρνηση που επιχειρεί να δολοφονήσει έναν απεργό πείνας, προκειμένου να μην κάνει πίσω στο δίκαιο αίτημα του να γυρίσει στο κελί του, φλερτάροντας έτσι με τον φασισμό. Είναι η κυβέρνηση που αγνοεί τους ίδιους της τους νόμους ως προς το ήδη τσακισμένο δικαίωμα του συνέρχεσθαι, ξυλοφορτώνοντας και λογοκρίνοντας κάθε φωνή αντίστασης στο σκοτάδι. Είναι η κυβέρνηση που κάνει πλιάτσικο σε εμβόλια, διαλύει το Ε.Σ.Υ, μετατρέπει την παιδεία σε στρατόπεδο πειθήνιων και προνομιούχων υπηκόων της και δίνει εκατομμύρια για την κυριαρχία του λόγου της στα ΜΜΕ και τον δημόσιο διάλογο.

Εμείς, οι γυναίκες, ένα κοινωνικά ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από τα αδηφάγα χέρια της ακροδεξιάς. Ήδη στα πρώτα βήματα τους, οι μισογύνηδες που μας κυβερνούν έδειξαν τις προθέσεις τους για το γυναικείο ζήτημα, μετατρέποντας την γραμματεία ισότητας φύλων σε γραμματεία οικογενειακής και δημογραφικής πολιτικής, και την μετέφεραν στο υπ. Εργασίας. Με την πράξη αυτή, επιδιώκουν να τσακίσουν τις κατακτήσεις μας για χειραφέτηση και ισότητα και να μας κλείσουν στο σπίτι ώστε να αναπαράγουμε το έθνος και τα εργατικά του χέρια. Ακόμη, αναίσχυντα επιχείρησαν την συνεργασία με χριστιανοταλιμπάν, ώστε να επιτεθούν έστω και επικοινωνιακά στο θεμελιώδες δικαίωμα στην άμβλωση και την αυτοδιάθεση του σώματός μας. Την τελευταία περίοδο μάλιστα, δεν διστάζουν να καπηλευτούν το ελληνικό #metoo και να διατυμπανίζουν πως αποτελεί δικό τους εγχείρημα, οι ίδιοι που κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να οξύνουν την σεξιστική βία.

Όμως, τα σώματα και οι ψυχές των γυναικών βράζουν από αδικία και καταπίεση και λαχταρούν δικαιοσύνη όσο τίποτε άλλο. Η φετινή 8 Μάρτη σηματοδοτείται από τις σιωπές που σπάνε, εξιστορούμενες περιστικά σεξιστικής βίας, σεξουαλικής, σωματικής, λεκτικής. Οι σιωπές έσπασαν παρά και ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, καταδεικνύοντας πως ο σεξισμός αναπαράγεται σημαντικά στους χώρους εργασίας από τα αφεντικά, τα οποία λόγω της θέσης τους έχουν την δυνατότητα να ασκούν κάθε είδους βία. Το παλιρροιακό κύμα καταγγελιών προκάλεσε πρώτα ο κλάδος του πρωταθλητισμού και στην συνέχεια ενδυνάμωσε ο κλάδος της τέχνης. Το ελληνικό #metoo δεν περιορίστηκε μόνο στο γυναικείο ζήτημα, έδωσε βήμα σε εργαζόμενους να καταγγείλουν εργοδοτικές αυθαιρεσίες και σε ΛΟΑΤΚΙ άτομα να καταγγείλουν την βία που υφίστανται. Αποκορύφωμα αποτέλεσε το σκάνδαλο Λιγνάδη, αποκαλύπτοντας την απέραντη αλαζονεία της αστικής τάξης, η οποία θεωρεί πως έχει αναφαίρετο δικαίωμα να βιάζει ανήλικα και να καταστρέφει ζωές, χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν και καμία.

Το ταξικό φεμινιστικό κίνημα οφείλει να προστατέψει τις φωνές των γυναικών από την ακροδεξιά κυβέρνηση που παίζει πολιτικά παιχνίδια πάνω στον πόνο μας και η οποία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τους αγώνες μας για το δικό της συμφέρον. Οφείλει να δώσει φωνή και στα αόρατα κομμάτια των γυναικών που δεν έχουν βήμα να μιλήσουν. Στις μετανάστριες, τις προσφύγισσες, τις ανασφάλιστες, τις εργαζόμενες που δεν απολαμβάνουν το προνόμιο της δημοσιότητας. Οφείλει να δημιουργήσει δομές ασφάλειας και χειραφέτησης, δομές που θα συλλογικοποιούν τις ατομικές πρωτοβουλίες και θα ενώνουν τις διαφορετικές φωνές, δημιουργώντας μια γροθιά που χτυπά στην ρίζα του το πρόβλημα, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.

Επειδή εμείς οι εργαζόμενες γυναίκες, cis και τρανς, είμαστε ένα από τα κομμάτια της κοινωνίας που χτυπιέται πολλαπλά από την κρατική διαχείριση της πανδημίας και από την επικράτηση της ακροδεξιάς αφήγησης στην κοινωνία. Η μάχη για μια μαζική φεμινιστική απεργία είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Με όχημα τους φεμινιστικούς συντονισμούς, τα συνδικάτα και την αλληλεγγύη και παρά την αστυνομοκρατία και το καθεστώς ημιπαρανομίας, θα γεμίσουμε τους δρόμους διεκδικώντας τα πάντα!

Η ομάδα γυναικών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε συμμετέχει και καλεί στις απεργιακές κινητοποιήσεις του φεμινιστικού κινήματος την Δευτέρα 8 Μάρτη στην πλ. Κλαυθμώνος στη 13.00 και στην πλ. Συντάγματος στις 17.30.

Πλαίσιο διεκδικήσεων:

- Να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας - Να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα

- Άμεση δικαίωση στα περιστατικά εξουσιαστικής βίας που έχουν καταγγελθεί. Είμαστε πάντα δίπλα στα θύματα - Κανένας άνθρωπος ποτέ μόνος του

- Άμεση ενίσχυση του Ε.Σ.Υ, επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, εμβόλια για όλουες/ες τώρα

- Κάτω οι αντεργατικοί και αντισυνδικαλιστικός νόμοι, που ποινικοποιούν την απεργία και μετατρέπουν το 8 ωρο σε 10 ωρο.

- Συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αύξηση μισθών και μείωση ωρών, η ατομική σύμβαση ενισχύει την διάκριση λόγω φύλου, αυξάνει το οικονομικό χάσμα. Ίση αμοιβή για ίση εργασίας.

-Κονδύλια για την υγεία, τη σίτιση, τη στέγαση και την εκπαίδευση των προσφύγων-ισσών. Kανένας άνθρωπος σε στρατόπεδο.

- Ενίσχυση των δομών φιλοξενίας και βοήθειας για κακοποιημένες γυναίκες, πλήρη λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής 15900. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις γυναίκες.

- Απαιτούμε οι αμβλώσεις να είναι προσβάσιμες για όλες τις γυναίκες και τους τρανς άνδρες, να είναι δωρεάν, ασφαλείς και να καλύπτονται πλήρως από το κράτος

- Υποχρεωτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις μορφές αντισύλληψης για όλες τις γυναίκες

- Οργανώνουμε καμπάνιες κατά της σεξιστικής καταπίεσης, αναδεικνύουμε το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, του βιασμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης σε όλες τις γειτονιές, ενημερώνουμε για τα γυναικεία δικαιώματα.

- Καλούμε όλους τους άντρες να σταματήσουν κάθε σεξιστική συμπεριφορά, η πατριαρχία καταπιέζει την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

- Γυναίκες, οργανωνόμαστε σε φεμινιστικούς συντονισμούς, στα συνδικάτα μας, δημιουργούμε ομάδες γυναικών εντός αυτών, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Ομάδα Γυναικών Ροσινάντε

πηγή : http://rocinante.gr/aplonoun-pantou-to-skotad…

8 Μάρτη: Καμία ανοχή στην έμφυλη καταπίεση και τις διακρίσεις

Την 8η Μάρτη του 1857 ξέσπασε η απεργία των εργατριών στα εργοστάσια υφαντουργίας της Νέας Υόρκης ενάντια στους μισθούς πείνας και τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Οι εργάτριες κατέβηκαν στους δρόμους ντυμένες στα λευκά δημιουργώντας μια τεράστια διαδήλωση η οποία στο τέλος βάφτηκε στο αίμα. Λίγα χρόνια αργότερα την ίδια μέρα του 1908 15000 γυναίκες με το σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» παρέλασαν διεκδικώντας το δικαίωμα για καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτές οι δύο μαζικότατες κινητοποιήσεις αποτελούν ορόσημο για τον αγώνα των δικαιωμάτων των γυναικών.

Σήμερα, πάνω από 150 χρόνια μετά την απεργία, ο αγώνας για ίσα δικαιώματα και αξιοπρεπή διαβίωση, όχι μόνο των γυναικών, αλλά και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων συνεχίζεται. Στην ψηφιακή εποχή, η τρομερή ανάπτυξη της τεχνολογίας, έχει δημιουργήσει τα μέσα έτσι ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να μπορεί να δουλεύει λιγότερο και με καλύτερες συνθήκες απολαμβάνοντας τον πλούτο που παράγει. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν οι υλικές συνθήκες έτσι ώστε όλες οι γυναίκες να έχουν σταθερή δουλειά, αρκετό ελεύθερο χρόνο, κοινωνικές παροχές και μισθούς για να μπορούν να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή. Αντιθέτως, οι έντονες ανισότητες που επικρατούν τόσο σε επίπεδο κεφαλαίου - εργασίας όσο και οι έμφυλες ανισότητες συνεχίζουν και κρατούν τη γυναίκα και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα σε υποβαθμισμένη θέση.

Η φετινή 8η Μάρτη καταφθάνει με συγκλονιστικές αποκαλύψεις για μαζικές σεξουαλικές παρενοχλήσεις γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στο χώρο του πολιτισμού και του αθλητισμού που αναδεικνύουν το βάθος της έμφυλης βίας, τη σχέση του με το «ανφάν γκατέ» της κοινωνίας με την εμπλοκή στελεχών της κυβέρνησης και ευνοούμενων της σε κυκλώματα παιδεραστίας, τις κατά συρροή σεξουαλικές παρενοχλήσεις και εργοδοτική βία από ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας που δεν λογοδότησαν ποτέ και πουθενά για τις πράξεις τους. Ωστόσο, άνθρωποι που είχαν υποστεί στο παρελθόν σεξουαλική κακοποίηση βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν δημόσια, γεγονός που λειτούργησε σαν ντόμινο και οδήγησε σε κύμα αποκαλύψεων και μηνύσεων.

Η φετινή 8η Μάρτη καταφθάνει βρίσκοντας μας σε καθολικό lockdown εδώ και πολλούς μήνες, με την κυβέρνηση να έχει ανοίξει πολλαπλά μέτωπα με ένα σωρό κλάδους, να περνάει αντεργατικά νομοσχέδια το ένα πίσω απο το άλλο και να καταλύει μέρα με τη μέρα ότι έχει απομείνει από τη δημοκρατία - να υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να έχουμε τον πρώτο θάνατο από απεργία πείνας με την κυβέρνηση να έχει την πλήρη ευθύνη για αυτή την κατάσταση.

Η επίθεση που δεχόμαστε είναι καθολική, πολύπλευρη, και δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις ανισότητες που επικρατούν σε όλα τα επίπεδα. Απέναντι σε αυτή την επίθεση εμείς ορθώνουμε το ανάστημα μας και λέμε: ως εδώ! Ήδη οι αγώνες των εκπαιδευτικών στα σχέδια της Κεραμέως, των υγειονομικών, το ρεύμα υπεράσπισης δημοκρατικών δικαιωμάτων που οδηγεί σε καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις όπως επίσης και το κίνημα ενάντια στη σεξουαλική βία και εκμετάλλευση ανοίγουν το δρόμο για τη δημιουργία ενός συνολικού και μαζικού ρεύματος αμφισβήτησης.

Εμείς ως εργατική συλλογικότητα προσπαθούμε να συμβάλλουμε από τη δική μας πλευρά προς αυτή την κατεύθυνση και στεκόμαστε έμπρακτα στο πλευρό κάθε γυναίκας και ΛΟΑΤΚΙ ατόμου που διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία, τη μόρφωση, για αυτοδιάθεση του σώματος και καλύτερη ποιότητα ζωής. Στεκόμαστε στο πλευρό του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα που παλεύει για το αυτονόητο, την εφαρμογή του νόμου, σε όλους τους φοιτητές και μαθητές που διεκδικούν καλύτερη εκπαίδευση, σε κάθε εργαζόμενη στην υγεία που παλεύει καθημερινά να μην έχουμε νεκρούς, σε κάθε άνθρωπο που παλεύει να σπάσει τις αλυσίδες του.

Συμμετέχουμε με όλα τα μέσα προστασίας στη συγκέντρωση για την 8η Μάρτη στην πλατεία Συντάγματος στις 17:30.

• Ίσα δικαιώματα στην εργασία και την ασφάλιση
• Υποστήριξη της μητρότητας και απαγόρευση των απολύσεων στις έγκυες γυναίκες
• Μείωση του εργάσιμου χρόνου σε νέους γονείς χωρίς μείωση των αποδοχών
• Ουσιαστικά μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας για την προστασία των γυναικών
• 5ημερο - 8ωρο για όλες και όλους με αξιοπρεπείς μισθούς
• Λεφτά για την υγεία, όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς και αστυνομία
• Μαζικές μόνιμες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών - άμεση επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας χωρίς αποζημίωση
• Πύκνωση δρομολογίων των ΜΜΜ με προσλήψεις προσωπικού

Radical I.T.

πηγή : https://www.radicalit.gr/2021/03/07/8-marth-k…

164 χρόνια μετά την κινητοποίηση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Ν Υόρκη ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς, οι γυναίκες εξακολουθούν να έχουν δυσμενή κοινωνική μεταχείριση, να κακοποιούνται, να φορτώνονται τα βάρη της οικογένειας, να υποτιμώνται. Ειδικά οι εργαζόμενες γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με χαμηλότερους μισθούς, ανεργία, ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Η μητρότητα θεωρείται ανεπιθύμητη στους χώρους δουλειάς και αντιμετωπίζεται αρνητικά από τους εργοδότες. Η σεξουαλική και ψυχική κακοποίηση όπου υπάρχουν σχέσεις εξουσίας αποκαλύπτεται και όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά ειδικά στη χώρα μας φέτος «έχει την τιμητική της», αφού μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου βγήκαν στο φως μια σειρά σεξουαλικές επιθέσεις και κακοποιητικές συμπεριφορές εναντίον γυναικών στο χώρο του θεάματος και του αθλητισμού. Ενώ, η υπόθεση "Λιγνάδη" όπως και οι άλλες περιπτώσεις δείχνουν τη μπόχα του συστήματος, τον κυνισμό, την διαπλοκή, την επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών, αλλά και την πολιτική συγκάλυψη.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας και στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Την ίδια στιγμή, εν μέσω πανδημίας, η εργασιακή επισφάλεια των γυναικών οξύνεται, ενώ η τηλεεργασία ενοποίησε τον χώρο του σπιτιού με τον χώρο της δουλειάς διαμορφώνοντας μια συνθήκη διαρκούς καταπίεσης. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ή ότι επιχειρείται αλλαγή στο Οικογενειακό Δίκαιο, με όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργούνται η να ενισχύονται κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων.

Η 8 Μάρτη δεν είναι μέρα για λουλούδια και σόου χλιδάτων αξιωματούχων που παρελαύνουν στην τιβι.

Είναι η αναζήτηση ξανά και ξανά του νήματος της γυναικείας χειραφέτησης και της ανθρώπινης απελευθέρωσης.

Η 8 Μάρτη είναι αναζήτηση του έρωτα για όλη τη ζωή απέναντι στις αποστειρωμένες συμβάσεις.
Δίνουμε το χέρι σε έναν αγώνα που αφορά όλους και όλες μας: τον αγώνα για πραγματική ισότητα, ενάντια στην έμφυλη βία, το σεξισμό, και την ταξική εκμετάλλευση.

Συμμετέχουμε

-8η Μάρτη στην απεργιακή κινητοποίηση Αθήνα, (Κλαυθμώνος - Υπουργείο Εργασίας 1:00 μ,μ.)

-5:30 στην κινητοποίηση των συλλογικοτήτων το Σύνταγμα.

Women Defend Rojava (Επιτροπή Αθήνας): ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας της Γυναικείας Επανάστασης

Η 8η Μάρτη γιορτάζεται παγκοσμίως, περισσότερο από έναν αιώνα, ως Παγκόσμια Ημέρα Αγώνα των Γυναικών. Την ημέρα αυτή, οι γυναίκες ξεσηκώνονται πιο δυνατά από ποτέ και ενωμένες διεκδικούν τα αίτηματά τους για ελευθερία. Αυτή η μέρα διακηρύσσει σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι αγωνιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, όχι μόνο αυτή τη μέρα, αλλά κάθε μέρα και κάθε στιγμή της ζωής μας.

Εκτός από τον αγώνα για τα δικαιώματα και την ελευθερία των γυναικών, τα δικαιώματα των παιδιών, κοινωνικά, περιβαλλοντικά και άλλα θέματα βρίσκονται επίσης στην πολιτική τους ατζέντα. Διότι βλέπουμε καθαρά ότι η καταπίεση των γυναικών σημαίνει επίσης την καταπίεση της κοινωνίας και αυτό αποτελεί ένα από τα παλαιότερα προβλήματά της.

Η πατριαρχική ιδεολογία μέσα στις κοινωνίες μας είναι εμφανής και περισσότερο από ποτέ εμείς ως γυναίκες κατανοούμε την πραγματικότητά της σε όλο τον κόσμο. Βλέπουμε καθαρά ότι μέσα από την υποδούλωση και την κατοχή, που αυτά τα καταπιεστικά συστήματα κυριαρχίας χτίζουν, μας στοχοποιούν,διαπράττοντας γυναικοκτονίες. Έτσι, η βία κατά των γυναικών, ως πολιτική του πατριαρχικού συστήματος του καπιταλισμού έχει φτάσει σε επίπεδα τρομοκρατίας και γενοκτονίας, τα τελευταία χρόνια.Διαπιστώνουμε παρόλα αυτά, ότι οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο δεν παρακολουθούν αδρανείς, αλλά ο αγώνας τους έχει εξελιχθεί σε μια επαναστατική δύναμη.

Γυναίκες από όλες τις χώρες, τους πολιτισμούς, τις εθνότητες ή τις θρησκείες έχουν αποφασίσει να αντισταθούν σε οποιαδήποτε επιθετικότητα προσπαθεί να επιβληθεί στη ζωή μας: ως γυναίκες, υπερασπιζόμαστε την ύπαρξή μας, τα εδάφη μας, τους πολιτισμούς μας και τις κοινωνίες μας. Με βάση την αλληλεγγύη των γυναικών σε όλο τον κόσμο, οργανώνουμε τους αγώνες μας που θα σημαδέψουν και θα σηματοδοτήσουν τον 21ο αιώνα, ο οποίος θα είναι ο αιώνας της γυναικείας επανάστασης, ξεδιπλώνοντας και την αντίστασή μας αναλόγως. Η συστηματική δολοφονία των γυναικών και της κοινωνίας μπορεί να σταματήσει μόνο μέσω των επαναστάσεών μας, οι οποίες πρέπει να ενισχυθούν σε όλους τους τομείς και σε κάθε στιγμή της ζωής. Μας δίνει ελπίδα το γεγονός ότι γυναίκες σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται ενεργά και συλλογικά, ενάντια σε όλες τις μορφές κυριαρχίας. Από τη Βολιβία στο Μεξικό, από τη Γαλλία στην Ισπανία, από την Πολωνία στην Αργεντινή, από την Αίγυπτο στο Πακιστάν, από το Αφγανιστάν στο Ιράν και από το Μπαλουχιστάν στο Κουρδιστάν και ακόμη πιο πέρα, οι γυναίκες αντιστέκονται ενωμένες με μια φωνή και χωρίς φυλετικές διακρίσεις.

Τα προηγούμενα χρόνια, γυναίκες σε όλο τον κόσμο βγήκαν στους δρόμους και αντιστάθηκαν στα ανδροκρατούμενα συστήματα που κάνουν τη ζωή τους κόλαση. Με μια μεγάλη ποικιλία συνθημάτων, έχουν καταφέρει να ακουστούν οι φωνές τους σε όλο τον κόσμο. Θα πάρουμε τις κραυγές των αδελφών μας που αντιστέκονται και θα τις μεταδώσουμε ακόμη περισσότερο. Επειδή η προέλευση της καταπίεσής μας και επομένως η προέλευση της καταπίεσής μας ως κοινωνία, προέρχεται από την ίδια νοοτροπία. Είμαστε έτοιμες να αντεπιτεθούμε και να τερματίσουμε την πατριαρχική νοοτροπία και τη βία, μια για πάντα!

Ωστόσο,εμείς ως γυναίκες από τη ΒΑ Συρία και τη Ροζάβα, έχουμε μάθει ότι ο αγώνας και η επανάσταση φέρνει πολύ πόνο και πολλές απώλειες. Τον προηγούμενο χρόνο χάσαμε τις αγαπημένες μας συντρόφισσες Zehra, Hebûn, Dayika Emine, Saada και Hind , οι οποίες προσέφεραν όλη τους την αγάπη και την αφοσίωσή τους στην απελευθέρωσή μας, δίνοντας έναν ισχυρό αγώνα ενάντια στην πατριαρχική νοοτροπία, γι' αυτό και στοχοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν. Ωστόσο, αυτό ενισχύει τη θέληση και την πεποίθησή μας να εκδικηθούμε για τις συντρόφισσές μας, που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωσή μας. Ξέρουμε ότι δεν πολεμάμε μόνες μας! Η δολοφονία των συντροφισσών μας ήταν μια επίθεση προς όλες εμάς που οργανωνόμαστε ενάντια στην αποξένωση, επειδή γνωρίζουμε ότι η οργάνωσή μας είναι το καλύτερο όπλο μας. Οργανωμένες, όχι μόνο θα αντισταθούμε για να υπερασπιστούμε τις εαυτές μας, αλλά θα θέσουμε τέλος και στις γυναικοκτονίες.

Ως γυναίκες, δίνουμε καθημερινά έναν μεγάλο αγώνα και για εμάς η 8η Μάρτη είναι μια μέρα μεγάλης σημασίας. Εδώ στη Ροζάβα και τη ΒΑ Συρία, τον τόπο της Γυναικείας Επανάστασης, γιορτάζουμε τη φετινή ημέρα αγώνα με το σύνθημα: «Ο αγώνας μας θα εγγυηθεί τη Γυναικεία Επανάσταση».

Σε όλες τις γυναίκες, σε όλο τον κόσμο θα θέλαμε να πούμε:

Ζήτω 8η Μάρτη! Ζήτω η ημέρα αγώνα των γυναικών!

Δείχνουμε τον απόλυτο σεβασμό μας σε όλες τις γυναίκες και τους ανθρώπους που συνεισφέρουν σε αυτόν τον πολύτιμο αγώνα!

Αθήνα: Στηρίζουμε τις Διαδηλώσεις της 8ης Μάρτη, στη 13.00 στο Υπουργείο Εργασίας - 17.30 Πλατεία Συντάγματος.

Γυναίκα Ζωή Ελευθερία! JIN JIYAN AZADî!

Women Defend Rojava

https://womendefendrojavaathens.wordpress.com…

πηγή : https://utopia-ad.org/women-defend-rojava-επι…