kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αγωνιστή απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ 3/3, 12:00, ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΕΡΓΑΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 3/3, 18:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Κανείς δε μπορεί να σιωπά μπροστά σε μια εκδικητική κρατική δολοφονία...

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Αναλυτικότερα:

Στις 8/1 ο Δημήτρης Κουφοντίνας μετάγεται στις φυλακές Δομοκού, σε αντίθεση με τον (νεοσύστατο) σωφρονιστικό νόμο που προβλέπει την επαναμεταγωγή των κρατουμένων για εγκλήματα τρομοκρατίας στις φυλακές Κορυδαλλού. Ωστόσο αναφέρεται σε έγγραφο του υπουργείου πως κατά τη μεταγωγή του πέρασε και από τον Κορυδαλλό, για να αποδειχθεί έστω και στο ελάχιστο ότι το κράτος τήρησε τη νομοθεσία που κατασκεύασε ειδικά για το πρόσωπο του αγωνιστή. Ως πρόφαση για την μη παραμονή του εκεί φαίνεται να παρουσιάζεται το υψηλό ιικό φορτίο που επικρατεί στη Δυτική Αττική, η οποία είναι τουλάχιστον προκλητική, αφού σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας το κράτος και οι ανθρωποφύλακες του μας έχουν καταστήσει σαφές πως η ζωή και η υγεία των κρατουμένων είναι μηδαμινής σημασίας. Το μαρτυρεί εξάλλου η καθ όλα επιφανειακή - η σε κάποιες περιπτώσεις ανύπαρκτη- μέριμνα για τις υγειονομικές συνθήκες στις φυλακές. Ωστόσο, η πολιτική ουσία αυτής της κίνησης του κράτους, από την ίδια την ψήφιση της νομοθεσίας περί μεταγωγής των «τρομοκρατών» μέχρι το χειρισμό του Δ.Κ, μας υπενθυμίζει το εξής : το κράτος κατασκευάζει και θα συνεχίσει να κατασκευάζει φωτογραφικούς νόμους, με σκοπό να εξοντώνει όσες και όσους αμφισβητούν τον δομικό χαρακτήρα του, τόσο ως μηχανισμού ελέγχου και καταστολής των αγωνιζομένων, όσο και ως φορέα αναπαραγωγής των ανισοτήτων σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Η προέκταση ωστόσο αυτών των νομοθετικών πρακτικών καταλήγει να αφορά -όχι μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις αγωνιστών- αλλά όλο το αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας.

Την ημέρα της μεταγωγής του, ο Δ. Κουφοντίνας ανακοινώνει την έναρξη απεργίας πείνας του, ζητώντας να εφαρμοστεί ο νόμος που ψήφισαν για τον ίδιο και να τον μεταφέρουν στις φυλακές του Κορυδαλλού. Όπως αναφέρει και στην ανακοίνωση του «Η απεργία πείνας αποτελεί πια ζήτημα προσωπικής συνέπειας και ατομικής αξιοπρέπειας». Στις 16/01 μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Λαμίας μετά από εισαγγελική παραγγελία και παρά την θέληση του, κάνοντας ξεκάθαρο στην διοίκηση των φυλακών, την άρνηση του για παροχή φαρμακευτικής ή οποιαδήποτε άλλης αγωγής. Στο διάστημα αυτο, μεσολαβεί ένα ακόμα βασανιστήριο εις βάρος του αγωνιστή. Σε μία ολιγοήμερη επιστροφή του στο κέντρο κράτησης του Δομοκού, μεταφέρεται σε θάλαμο νοσηλείας των φυλακών με πλήρη απομόνωση και αποκόβονται οι -έστω και αυτές οι λίγες- επαφές που είχε προηγουμένως. Η κατάσταση υγείας του απεργού πείνας, επιδεινώνεται κάθε μέρα όλο ένα και περισσότερο, με αποτέλεσμα την Τρίτη 16/02, διανύοντας την 40η μέρα απεργίας, να ενημερωνόμαστε ότι εισήχθη στην ΜΕΘ (Μονάδα Εντατικής Θεραπείας). Βέβαια ήταν από μέρες πριν γνωστή, η διάταξη της εισαγγελέας Λαμίας η οποία ζητούσε από τους γιατρούς του νοσοκομείου Λαμίας, να παράσχουν ιατρική υποστήριξη, παρεμβαίνοντας στην απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα και την βούληση του.

Όσον αφορά την ίδια την απεργία πείνας, ιστορικά έχει καταδειχθεί ότι είναι το έσχατο μέσο πίεσης ενός ανθρώπου για την διεκδίκηση βασικών, και τις περισσότερες φορές των ελάχιστων, δικαιωμάτων. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός πως ο παγκόσμιος οργανισμός υγειονομικών (world medics association) έχει θεσπίσει συγκεκριμένες ηθικές επιταγές για όλους τους ιατρικούς κλάδους που εμπλέκονται στην παρακολούθηση ενός απεργού πείνας, που κατατάσσουν ως απαράδεκτη κάθε παρέμβαση χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή του. Έτσι όταν το ίδιο το σώμα μπαίνει ως οδόφραγμα στην καταπάτηση ελευθεριών, καμία απειλή βιοπολιτικού τύπου δε μπορεί να σταματήσει τον απεργό, πόσο μάλλον όταν αυτή έρχεται από κυβερνήσεις που χειροκροτούν υγειονομικούς αυτάρεσκα για το ήθος τους. Νεκρός απεργός πείνας στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν έχει υπάρξει, κι αυτή είναι μάλλον μία από τις πρωτιές που διεκδικεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρνούμενη να αναγνωρίσει το κράτος δικαίου που η ίδια καυχιέται πως υπηρετεί, ενώ αντίθετα στρέφει τη συζήτηση στη δράση του Κουφοντίνα. Το κρατικό μονοπώλιο της βίας, όταν απειλείται, δεν δίνει περιθώριο σε καμία συζήτηση γύρω από δικαιώματα για τους αμφισβητουντες, είτε αυτά εκφέρονται από πιο ανατρεπτικά κομμάτια της κοινωνίας είτε είναι οι ακαδημαϊκοί που τα αξιώνουν θεωρητικά. Σε κάθε περίπτωση, όπου κι αν τοποθετούμαστε σαν ατομικότητες, είναι αυτονόητη η συλλογική στήριξη του αγώνα ενός κρατουμένου που διεκδικεί να επιβάλλει το κράτος το θάνατό του μέσα από το χυδαίο εμπαιγμό στον οποίο ως δυνάστης τον έχει υποβάλει.

Στηρίζουμε τα δικαιώματα και τους αγώνες των πολιτικών κρατουμένων και ειδικότερα στην προκειμένη του Δ.Κ., χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα και ιδεολογική ταύτιση μαζί τους (πολιτική σκέψη/δράση), αναγνωρίζοντας, όμως, τη θέση τους μέσα στο πολύμορφο ανταγωνιστικό κίνημα καθώς και ότι η θέση αυτή είναι στην ίδια μεριά του οδοφράγματος με μας, τους εκμεταλλευόμενους και τους αγωνιζόμενους.

Ε.Κ.Χ.Σχολείο