kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή 8 Μάρτη - Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών

Στις 8 Μάρτη, παγκόσμια ημέρα των γυναικών, απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στους πλούσιους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους!

Σωματεία, συνδικάτα, ομοσπονδίες, φοιτητικοί σύλλογοι, κοινότητες μεταναστών, γυναικείες και ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις, επιτροπές αγώνα προσφύγων από τα στρατόπεδα, όλες και όλοι σε μια μαζική απεργιακή διαδήλωση ενάντια στον σεξισμό, τους πλούσιους (εκ)βιαστές, την κυβέρνησή τους και το σύστημα που παράγει εκμετάλλευση, καταπίεση, πολέμους, φτώχεια, σεξισμό και πανδημίες.

Με απόφαση της ΑΔΕΔΥ για πανελλαδική στάση εργασίας 12:00-15:00 και απεργιακή συγκέντρωση 1μμ στην πλ. Κλαυθμώνος και απόφαση του ΕΚΑ για παναττική στάση εργασίας 12:00-15:00, η 8 Μάρτη είναι μια απεργιακή μάχη.

πηγή : https://www.facebook.com/events/2638449887074…
πηγή : email που λάβαμε στις 2 Μαρτίου 11h

8 ΜΑΡΤΗ… Ο αγώνας των Γυναικών δεν είναι μια μόνο ημέρα. Είναι διαρκής!

8 ΜΑΡΤΗ… Ο αγώνας των Γυναικών δεν είναι μια μόνο ημέρα. Είναι διαρκής!

8η Μαρτίου: ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες. Ευκαιρία κατανάλωσης και ημέρα εμπορικών προσφορών; ΟΧΙ. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες που βιώνουν, ακόμα και σήμερα, την εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση, τις διακρίσεις λόγω του φύλου τους, την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες που αγωνίζονται να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ένας αγώνας που δε σταματά!

Ιστορικά Στοιχεία

Η μέρα αυτή γιορτάστηκε πρώτα στις ΗΠΑ και σταδιακά και σε άλλες χώρες μέχρι την υιοθέτησή της από τα Ηνωμένα Έθνη το 1975. Η πρωτοβουλία για τον εορτασμό της ανήκει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα, ωστόσο οι ρίζες της απλώνονται ως τις αρχές του 19ου αιώνα και συνδέονται με μαζικές και μαχητικές απεργίες γυναικών - εργατριών των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων της εποχής σε Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και άλλες χώρες. Τα αιτήματα ήταν καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθοί και μικρότερα ωράρια. Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1892, από τις υφάντρες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Παράλληλα σε αυτές τις εργατικές διεκδικήσεις είναι σημαντικό να αναφέρουμε και το ευρύ και μαζικό κίνημα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα οι γυναίκες ψήφισαν πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές, χωρίς περιορισμούς και προϋποθέσεις, το 1956.

Σήμερα

«Πως τα καταφέρνετε και συνδυάζετε δουλειά και οικογένεια;»

Αυτή είναι η ερώτηση που απευθύνεται, ακόμα και σήμερα, σχεδόν αποκλειστικά στο γυναικείο κοινό. Η πατριαρχία είναι ακόμα ισχυρή και η κοινωνία έχει να διανύσει πολύ δρόμο στον αγώνα της διεκδίκησης για την ισότητα και την ισονομία.

Παρόλο που δεκάδες οργανώσεις, δίκτυα και φεμινιστικά κινήματα υπέρ της ισότητας και της κατάργησης των διακρίσεων, αγωνίζονται κινηματικά, υποστηρικτικά και ενημερωτικά, η θέση της γυναίκας σε όλο το φάσμα της σύγχρονης κοινωνίας εξακολουθεί να είναι υποδεέστερη.

Οι στερεοτυπικές απόψεις για το διαχωρισμό άνδρα-γυναίκας (π.χ. «οι γυναίκες ανατρέφουν τα παιδιά, ο άντρας φέρνει τα λεφτά») δεν είναι αμβλυμένες, αλλά καθορίζουν την καθημερινότητα της γυναίκας σήμερα, με την συσσώρευση πολλαπλών ρόλων. Κάτω από τις σύγχρονες επισφαλείς εργασιακές συνθήκες, η ευάλωτη θέση των γυναικών στο εργασιακό τοπίο είναι έκδηλη με παραδείγματα (ισχυρά), όπως την πεποίθηση ότι στη διεκδίκηση μιας θέσης εργασίας από έναν άντρα και μια γυναίκα με τα ίδια προσόντα, ο άντρας έχει περισσότερες πιθανότητες να προσληφθεί, ή τον αποκλεισμό/απόλυση της γυναίκας ανάλογα με την οικογενειακή της κατάσταση (π.χ πιθανότητα εγκυμοσύνης, κλπ).

Ειδικά σε μία περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης, που οι γυναίκες βλέπουν να ακυρώνονται στην πράξη τα κεκτημένα δικαιώματά τους, όπως η άδεια εγκυμοσύνης/λοχείας και η προστασία από την απόλυση, περιθωριοποιούνται ευκολότερα, γίνονται αποδέκτες απολύσεων και οδηγούνται μαζικότερα στην ανεργία. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών ήταν και είναι πάντα μέρος του συνολικού αγώνα για τα εργατικά δικαιώματα. Το δικαίωμα της ίσης αμοιβής είναι ένα ακόμα αίτημα που δεν έχει διευθετηθεί.

Κλείνοντας ένα χρόνο καραντίνας, «βλέπουμε» συναδέλφισσες που εργάζονται από το σπίτι να μην παίρνουν τις άδειες ειδικού σκοπού λόγω φόρτου εργασίας, με αποτέλεσμα να κλέβουν ώρες απ' τον ύπνο για τη δουλειά. «Είδαμε» συναδέλφισσες που έκαναν χρήση του δικαιώματος της άδειας ειδικού σκοπού να μην έχουν ούτε μία διαθέσιμη ημέρα άδειας το καλοκαίρι, αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να χρεώσει τη μία στις τέσσερις ημέρες στην ετήσια άδεια. Και παρατηρούμε τη γυναίκα, εργαζόμενη και μάνα, να επιβαρύνεται σωματικά και ψυχολογικά για να συνδυάσει την τηλεργασία, τη φροντίδα των παιδιών, την τηλε-κπαίδευση κ.ο.κ.

Η ενίσχυση των προστατευτικών διατάξεων για τη γυναίκα, εργαζόμενη και μάνα, είναι αίτημα και άμεση ανάγκη.

Έμφυλη Βία

Η έμφυλη βία αποτελεί ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο, που πλήττει στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γυναίκες και κορίτσια, ανεξάρτητα από την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο, την εθνικότητα και την κοινωνική τάξη. Για τις γυναίκες με επισφαλή θέση εργασίας, τις άνεργες, φτωχές ή μετανάστριες, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική στήριξη, η αναζήτηση βοήθειας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Η βία αυτή έχει ένα ευρύ φάσμα που μπορεί να ξεκινά από την παρενόχληση και τη λεκτική/ψυχική βία και να φτάνει μέχρι τον βιασμό και την γυναικοκτονία. Η βία αυτή συναντάται οπουδήποτε, από την οικογένεια μέχρι το εργασιακό περιβάλλον

Στη χώρα μας, περίπου 4000 βιασμοί διαπράττονται ετησίως, δηλαδή περίπου 10 κατά μέσο όρο την ημέρα. Παρόλα αυτά μόνο 200 περίπου καταγγέλλονται ετησίως.

Η Ελλάδα έχει τους χαμηλότερους δείκτες καταγεγραμμένων βιασμών και καταγγελιών στην Ευρώπη με αποτέλεσμα οι δράστες να μένουν ατιμώρητοι. Μια σειρά από εμπόδια και παραλείψεις εμποδίζουν τα θύματα να βρουν τη δικαίωση, ενώ η ντροπή, ο φόβος και η προοπτική του δημόσιου διασυρμού, το victim blaming αποτελούν από τους βασικότερους παράγοντες που κάνουν τα θύματα να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Ακόμα και στα δικαστήρια γίνονται ερωτήσεις όπως, «Ανέβηκε στο σπίτι του δράστη με τη θέλησή της; Περπατούσε μόνη τη νύχτα; Είχε πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους; Τι ρούχα φορούσε;». Ένας ακόμα κυρίαρχος παράγοντας είναι το ζήτημα της συναίνεσης και η απόδειξη της έλλειψής της. Η επιθυμία της γυναίκας όμως απλά δε λογίζεται ως κριτήριο. Δεν αρκεί η μη συναίνεση. Πρέπει να αποδείξει με το σώμα της ότι βιάστηκε, να κουβαλάει ισχυρά ίχνη βίας πάνω της. Ακόμα και στις περιπτώσεις της τονικής ακινησίας, τα θύματα οφείλουν να αποδείξουν ότι αντιστάθηκαν. Ας ξεκαθαρίσουμε το εξής. Οι διατάξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σαφείς. Οτιδήποτε δεν περιέχει συναίνεση είναι βιασμός.

Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, η χώρα μας διανύει το δικό της #metoo. Είναι η περίοδος της επώνυμης καταγγελίας για σεξουαλική, σωματική και ψυχική κακοποίηση από θύματα που έχουν υποφέρει είτε στον εργασιακό χώρο, είτε στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο. Τα όσα παρακολουθούμε να διαδραματίζονται σε χώρους προβεβλημένους δε μας εφησυχάζουν. Η εργασιακή έμφυλη βία προερχόμενη συχνά από σχέσης ιεραρχίας είναι καθημερινό φαινόμενο και οι εργαζόμενες είναι απροστάτευτες σε καθεστώς εκβιασμού.

Κάθε θύμα είχε και έχει φωνή. Η πολιτεία και η κοινωνία κωφεύουν για χρόνια. Τα αυτιά πρέπει να ανοίξουν ακόμα περισσότερο, ο κλοιός του φόβου να σπάσει, τα δικαιώματα των θυμάτων οφείλουν να μπουν μπροστά στα αιτήματα μας.

Στο σημείο αυτό δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το γεγονός πως τα φαινόμενα βίας έχουν ενταθεί λόγω της καραντίνας. Η ενδο-οικογενειακή βία βάρεσε κόκκινο. Ειδικά κατά την διάρκεια του πρώτου lockdown παρατηρήθηκε κατακόρυφη αύξηση των καταγγελιών από γυναίκες που ήταν αναγκασμένες να μένουν στο σπίτι, σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον.

Τέλος, καμία ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν έχει συμπεριλάβει στο ποινικό της δίκαιο τη «γυναικοκτονία» ως αυτοτελές έγκλημα, ακόμη και σήμερα. Μέσα στο τελευταίο χρόνο καταγράφηκαν περισσότερες από 10 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα μόνο. Το έγκλημα της γυναικοκτονίας χαρακτηρίζεται παγκοσμίως από έναν υψηλό σκοτεινό αριθμό. Τα ποσοστά που γνωστοποιούνται είναι απλώς ενδεικτικά της κατάστασης και οι πραγματικοί αριθμοί είναι ακόμη μεγαλύτεροι.

Αυτοδιάθεση Τέλος, θέλουμε να τονίσουμε τη σημασία της αυτοδιάθεσης και του αυτοελέγχου των γυναικών σε σχέση με το σώμα τους και τη σεξουαλικότητά τους. Υποστηρίζουμε αφενός το δικαίωμά τους να ελέγχουν την κύηση τους και την πιθανή απόρριψή της χωρίς να υπόκεινται σε ψευδο-ηθικούς περιορισμούς, αφετέρου το να εκφράζουν ή όχι την σεξουαλικότητά τους, χωρίς τους περιορισμούς ή τα στερεότυπα που αξιώνει να επιβάλει η μάτσο αντρική ματιά και διάθεση για τα γυναικεία σώματα. Σε μια εποχή που το συνταγματικό δικαστήριο της Πολωνίας έκρινε αντισυνταγματικές τις αμβλώσεις λόγω προβλημάτων στην ανατομία του εμβρύου (οι οποίες αποτελούν το βασικό λόγο για τις νόμιμες αμβλώσεις στη χώρα) και η Ιερά Σύνοδος πήρε την απόφαση να καθιερώσει την ημέρα του αγέννητου παιδιού, λαμβάνοντας και επίσημα θέση κατά των εκτρώσεων, αντιλαμβανόμαστε πως κεκτημένα δικαιώματα αναθεωρούνται και πλήττονται καθημερινά.

Και φέτος

Κάθε 8η του Μάρτη συμμετέχουμε ενεργά στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων για μια παγκόσμια φεμινιστική απεργία. Φέτος έχουμε ένα λόγο παραπάνω, ύστερα από το περιστατικό καταστολής στις 25 Νοεμβρίου. Την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η κυβέρνηση συνέλαβαν τις φεμινίστριες που συμμετείχαν σε συμβολικές δράσεις στην πλατεία Συντάγματος, παρά το γεγονός ότι τηρούσαν τα μέτρα προστασίας για τον COVID-19, φορώντας μάσκες και τηρώντας αποστάσεις. Την ίδια μέρα ο Υπουργός Κ. Χρυσοχοΐδης έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «εργάζονται κάθε μέρα του χρόνου για να μείνει η βία κατά των γυναικών πίσω», και δημοσιοποίησε οδηγίες της Ελληνικής Αστυνομίας για να μάθουμε πώς θα προστατευτούμε σε περίπτωση που βιώσουμε έμφυλη βία.

Γιατί τελικά, σε μια εποχή όπου όλα αμφισβητούνται, η μάχη για την άρση των έμφυλων διακρίσεων παραμένει πραγματικά επίκαιρη.

Συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα των ΓυναικώνΔευτέρα 8 Μάρτη:- 1.00 μ.μ. έξω από τι Υπουργείο Εργασίας στη Σταδίου- 5,30 μ.μ. στην πλατεία Συντάγματος

…………………………………………………………………………………………

Κλαδικά και Επιχειρησιακά Εργατικά Σωματεία:

- Σωματείο Εργαζομένων στη NOKIA

- Σωματείο Εργαζομένων στα Public

- Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου - Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ)

-Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ)

- Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών

- ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΡΣΙΣ

κάλεσμα στην πανεκπαιδευτική κινητοποίηση 5/3, συγκεντρώσεις αλληλεγγύης Δ.Κουφοντίνα, φεμινιστική πορεία/απεργία 8/3

Στηρίζουμε και καλούμε στις κεντρικές κινητοποίησεις

στην πανεκπαιδευτική κινητοποίηση:

★ Παρασκευή 5/3 στη 13.00 στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

σε όλες τις συγκεντρώσεις και πορείες αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ.Κ.:

★ Σύνταγμα στις 18.00

στην φεμινιστική/αντισεξιστική/αντιπατριαρχική πορεία - απεργία:

★ Δευτέρα 8/3 στη 13.00 πλ. Κλαυθμώνος

Ούτε σκέψη για πανεπιστημιακή αστυνομία, μπάρες, κάμερες, face-control, πειθαρχικό δίκαιο, θέσπιση βάσης εισαγωγής στην τριτοβάθμια και για διαγραφές φοιτητ(ρι)ών. Κανένα ερευνητικό για μπάτσους και στρατό.

Το κάτω Πολυτεχνείο ήταν, είναι και θα είναι κέντρο οργάνωσης και αγώνα.

Αλληλεγγύη στα 92 συλληφθέντα άτομα από το «κάτω» & το «πάνω» Πολυτεχνείο από τις 13/11 και στα 32 από την κατειλημμένη πρυτανεία του ΑΠΘ. Να καταρρεύσει η σκευωρία σε βάρος των 8 διωκόμενων για την παρέμβαση στην πρυτανεία της ΑΣΟΕΕ.

Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή είναι ημέρα αγώνα που διαδηλώνουμε όλα όσα καταπιεζόμαστε από την πατριαρχία, κατά των μάτσο συμπεριφορών, κατά του σεξισμού στο σπίτι, στην δουλειά, στον χώρο εργασίας, στα λεωφορεία.

Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας Δ.Κ. - Ενάντια σε κάθε καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατούμενων και την εκδικητικότητα του κράτους

Οι αγώνες μας δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι αναγκαίοι

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ Δ. Κ.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

πηγή : https://autonomohmmy.espivblogs.net/2021/03/0…

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΑΝΑΡΧΟΚΟΥΙΡ ΦΕΜΙΝΙΣΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Παρά την ριζοσπαστική προέλευση της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, την ημέρα την έχουν πια καπηλευτεί ο καπιταλισμός και τα κράτη. Είτε πρόκειται για το σλόγκαν του ΟΗΕ σχετικά με τις 8 Μάρτη 2021, <<women in leadership>> (#choosetochallenge) [<<γυναίκες στην εξουσία>> (#διαλεξετηνπροκληση)], είτε για τη θεσμικά εγκεκριμένη ετήσια πορεία, οι επιλογές που μας δίνονται για να μοιραστούμε δημόσια τις εμπειρίες και την οργή μας είναι συνήθως εξαιρετικά φιλελεύθερες, cis-ετεροκανονικές, ειρηνευτικές και, εν τέλει, περιοριστικές. Παρόλο που αναγνωρίζουμε τη δύναμη μαζικών φεμινιστικών πορειών και απεργίων, βλέπουμε επίσης και τα όριά τους, καθώς συχνά αποκλείουν συγκεκριμένα υποκείμενα. Τα υποκείμενα που περιθωριοποιούνται περισσότερο από την πατριαρχία, ομοφοβία, τρανσφοβία, ηλικιακό αποκλεισμό, ρατσισμό, αρτιμέλεια, αποικειοκρατία, κράτος και εκκλησία.

Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι καθημερινός.

Στις 8 Μάρτη θα είμαστε στους δρόμους γιατί θέλουμε να απευθυνθούμε σε όσα έχουν περιθωριοποιηθεί από τις κύριες φεμινιστικές αφηγήσεις και να φέρουμε τους δικούς μας όρους αγώνα. Η άφιξη του #MeToo στην Ελλάδα είναι σημαντική στην προβολή και επισήμανση της καθημερινής πραγματικότητας της πατριαρχικής βίας. Αλλά, παρατηρούμε τους τρόπους που μετατρέπεται σε επικοινωνιακό θέαμα - όπου τα ΜΜΕ επιλέγουν να δαιμονοποιήσουν συγκεκριμένα άτομα, μετατρέποντάς τους σε 'τέρατα' διαφοροποιώντας τους από ισχύουσες δομές εξουσίας και καταπίεσης που επέτρεπαν, και ακόμη επιτρέπουν, σε δράστες να δρουν ελεύθερα. Συνεπώς δε στοχεύουμε στα κεφάλια μερικών υπουργών και ισχυρών αντρών μόνο, απαιτούμε την πτώση ολόκληρου του συστήματος!

Τον τελευταίο χρόνο η διαχείριση του COVID έχει εκθετικά σφίξει τη θηλιά καταπιεστικών κοινωνικών δομών στις ζωές μας, μειώνοντας την κινητικότητά μας, κλείνοντάς μας μέσα και περαιτέρω αλλοτριώνοντάς μας από δίκτυα φροντίδας. Παρόλο που όλα βιώνουμε τον έλεγχο, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι χτυπάει κάποια από μας πιο πολύ από άλλα - σεξεργάτριες/ες ωθούνται σε περαιτέρω ανομία, επισφάλεια και αστυνομική βία· μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· άνθρωποι κλειδώνονται με τους κακοποιητικούς συντρόφους ή γονείς τους. Είναι ουσιαστικής σημασίας να βγούμε στους δρόμους, να γνωριστούμε μεταξύ μας και να αγωνιστούμε μαζί ενάντια στην πατριαρχία.

Δεν αγωνιζόμαστε για την ελευθερία των γυναικών μόνο. Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων όσων η πατριαρχία καταπιέζει. Αυτό απαιτεί ένα συνεχή, διαθεματικό και πολύμορφο αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένου των μορφών καταπίεσης που οι ίδιες οι γυναίκες διαιωνίζουν, όπως η καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, η πρόασπιση του έθνους κράτους και η ομοφοβική και τρανσφοβική βία. Για παράδειγμα, πρέπει να αμφισβητήσουμε την αποθέωση της πυρηνικής οικογένειας, την cis-ετεροκανονικότητα και την πραγματικότητα του τρανσμισογυνισμού. Συνεπώς, δε γιορτάζουμε, όπως ο ΟΗΕ, 'κοριτσοαφεντικά' ή 'γυναίκες στην εξουσία'. Δεν αγωνιζόμαστε, όπως οι φιλελεύθερες φεμινίστριες, για το δικαίωμα γυναικών να είναι τόσο εκμεταλλευτικές όσο και άντρες. Αντίθετα, αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων από τη λευκή ανωτερότητα, την πατριαρχία και τον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Καλούμε για ένα μπλοκ στην πορεία της 8 Μάρτη. Στοχεύουμε σε μία μαχητική, θορυβώδης, ορατή παρουσία στους δρόμους. Θέλουμε το μπλοκ μας να είναι συμπεριληπτικό - συνεπώς, καθώς ο αγώνας μας είναι διαθεματικός, δε θα ανεκτούμε καμία καταπιεστική συμπεριφορά.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ

TAKING BACK THE STREETS!

8TH OF MARCH 2021 : ANARCHO-QUEER FEMINISTS ARE TAKING BACK THE STREETS

Despite International Women's Day's radical origins, it has been slowly coopted by capitalism and states alike. Whether it's the UN's 2021 slogan for the 8th of March, 'women in leadership' (#choosetochallenge) or the institutionally endorsed annual demo that makes a spectacle of feminist struggles, the options available to us to publically share our experiences and rage are often extremely liberal, cisheteronormative, pacifist and limiting. Although we acknowledge the strength of mass feminist demonstrations and strikes, we also see their limits, as they often exclude certain subjects. Subjects who are the most marginalised by patriarchy, homophobia, transphobia, ageism, racism, ableism, colonialism, state and church.

The fight against patriarchy is a daily struggle.

We will be on the streets for the 8th of March because we want to call on those who have been excluded from mainstream feminist narratives and bring our own terms of struggle. The arrival of #MeToo in Greece is important in highlighting the everyday realities of patriarchal violence. But, we see the ways in which it is turning into a media spectacle - where the mass media choose to vilify particular individuals, turning them into 'monsters' that are decontextualised from real structures of power and oppression that allowed, and still allow, perpetrators to act. Therefore, we are not going for the heads of a handful of ministers or powerful men only, we demand the fall of the whole system!

Over the last year, the management of COVID has exponentially tightened the grip of oppressive structures of society on our lives, reducing our mobility, enclosing us and further alienating us from networks of care. Although we all experience this control, we want to highlight that it hits some of us harder than others - sex workers forced into further illegality, precarity and police violence; migrants locked away in detention camps; people enclosed with abusive partners or parents. It is essential that we take to the streets, meet one another again and fight together against patriarchy.

We do not fight for the freedom of women only. We fight for the freedom of all whom patriarchy oppresses. This requires a constant, intersectional and polymorphic struggle against all forms of oppression, including the forms of oppression that women themselves perpetrate, such as capitalist exploitation, internalised mysoginy, the defence of the nation state and homophobic and transphobic violence. For example, we must challenge the glorification of the nuclear family, cisheteronormativity and the reality of transmisogyny. Therefore, we do not celebrate, like the UN, 'girl bosses' or 'women in leadership'. We do not fight, like liberal feminists, for the right of women to be as exploitative as men. Instead, we fight for the freedom of all from white supremacy, patriarchy and global capitalism.

We call for a block to join the 8th of March demo. We hope for a combative, noisy and visible presence on the streets. We want our block to be inclusive - therefore, as our struggle is intersectional, we will not tolerate any oppressive behaviours.

NOT THE CHURCH AND NOT STATE WE CONTROL OUR FATE!

πηγή : https://www.facebook.com/events/1850961830494…
πηγή : email που λάβαμε στις 4 Μαρτίου 13h

Ίσα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τη ζωή 8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών

8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών

Ίσα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τη ζωή

Έναν χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας COVID-19 η συστημική κρίση εντείνεται όλο και περισσότερο, ενώ παράλληλα οξύνονται οι επιθετικές πολιτικές που γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν σε όλα τα πεδία της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες αυξάνονται τα περιστατικά/συμπεριφορές βίας και παρενόχλησης απέναντι σε γυναίκες και παιδιά. Από την άλλη, είδαμε τα ίδια τα υποκείμενα που υπέστησαν αυτές τις συμπεριφορές να βρίσκουν το θάρρος να τις καταγγείλουν, να κατορθώνουν να ακουστεί η φωνή τους αποτελώντας παραδείγματα γενναιότητας.

Μηδενική ανοχή στην παρενόχληση και τη βία

Το κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας της εργαζόμενης γυναίκας ξεκινά από «αθώα» αστειάκια και μπορεί να καταλήξει στη σεξουαλική παρενόχληση ή την επίθεση. Πρόκειται για συμπεριφορές τις οποίες οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ πριν αναζητήσουν την πρώτη τους δουλειά, στην οικογένεια και στο σχολείο. Τις συναντούν σε ανδροκρατούμενους χώρους δουλειάς, όπου βρίσκουν «κλειστές πόρτες», αλλά και στους χώρους όπου πλειοψηφούν, σε υπο-αμειβόμενες θέσεις. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι η άλλη όψη των διακρίσεων που υφίστανται οι γυναίκες στην εργασία. Είναι συχνά ο τρόπος να κρατούν τις γυναίκες «στη θέση τους».

Οι διακρίσεις ξεκινούν από τις αγγελίες με προσδιορισμό φύλου: «ζητείται πωλήτρια», «ζητείται καθαρίστρια» κ.o.κ. Συνεχίζουν με πρακτικές εργασίας που αναπαράγουν τα στερεότυπα εναντίον των γυναικών, ότι δήθεν προορίζονται μόνο για ορισμένες ειδικότητες και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η κατάσταση αυτή εμφανίζεται τόσο «δεδομένη», που πολλές φορές και οι ίδιες οι γυναίκες καταλήγουν να τη θεωρούν «φυσική» και να προσαρμόζονται ανάλογα προκειμένου να επιβιώσουν. Μέσα σε ένα κλίμα σεξιστικών διακρίσεων, η σεξουαλική παρενόχληση δίνει στην εργοδοσία ένα επιπρόσθετο, ισχυρό όπλο εκφοβισμού απέναντι στις γυναίκες ενός εργασιακού χώρου. Ένα όπλο που αντλεί από αιώνες σεξιστικής καταπίεσης.

Οι άνδρες συνάδελφοι που αναπαράγουν τέτοιες συμπεριφορές ή που δεν τις καταδικάζουν, όταν γίνονται εν γνώσει τους, κάνουν τη δουλειά του αφεντικού. Υπονομεύουν τη δυνατότητα όλων - ανδρών, γυναικών, μεταναστών, μεταναστριών - να σταθούμε από κοινού απέναντί του. Η δυναμική παρέμβαση των σωματείων και οι καταγγελίες απέναντι σε τέτοια φαινόμενα στο πλευρό κάθε συναδέλφισσας πρέπει να γίνει καθημερινή πρακτική. Να εφαρμόζουμε την πολιτική της μηδενικής ανοχής στη σεξουαλική παρενόχληση από όποιον και να προέρχεται. Ταυτόχρονα, χρειάζεται συστηματική δουλειά διαπαιδαγώγησης των συναδέλφων και των συναδελφισσών, καθώς και συστηματική δουλειά ενίσχυσης του σωματείου ως εργαλείου πάλης με τησυμπερίληψη περισσότερων γυναικών σε κάθε όψη της λειτουργίας και της δράσης του. Και σε αυτό το ζήτημα η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τα κροκοδείλια δάκρυα κυβέρνησης και δικαστηρίων, που κρύβονται πίσω από τη δήθεν άγνοια.

Τα ζητήματα αυτά θα καθορίσουν το μέλλον του εργατικού κινήματος στους σκληρούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας…

Η πάλη για τη δουλειά

Η ανεργία είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως εργαζόμενοι/ες σήμερα και χτυπά δυσανάλογα τις εργαζόμενες γυναίκες. Τον Οκτώβρη του 2020 η ανεργία για τις γυναίκες ήταν 20,6%, ενώ για τους άνδρες 13,5%. Στον ΟΑΕΔ σήμερα είναι καταγεγραμμένα 1.133.432 άτομα. Οι άνδρες ανέρχονται σε 422.487 (37,28%) και οι γυναίκες σε 710.945 (62,72%). Το τελευταίο επίδομα λόγω αναστολής δόθηκε επιπρόσθετα σε 662.123 άτομα. Αν προστεθούν και οι πολλές χιλιάδες που εργάζονται αδήλωτα, φτάνουμε σε κοντά 2 εκατ. ανθρώπους. Με δεδομένο ότι πρόκειται κυρίως για θέσεις εργασίας στο λιανεμπόριο, στην εστίαση, στον τουρισμό, στο θέαμα κ.λπ., η ψαλίδα ανεργίας μεταξύ ανδρών και γυναικών διευρύνεται περισσότερο.

Είναι ξεκάθαρο πως οι γυναίκες δεν έχουν ίση πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Το επιβεβαιώνουν όσα ζούμε καθημερινά. Μια γυναίκα πρέπει σε πολλές περιπτώσεις να έχει τη διπλάσια εμπειρία, για να προσληφθεί έναντι ενός άνδρα. Και αυτό με την προϋπόθεση ότι θα «συμφέρει», επειδή θα πληρώνεται λιγότερο.

Η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει τη γυναίκα στην αγορά εργασίας με «ψαλιδισμένα» δικαιώματα και άθλιες εργασιακές σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα την επιφορτίζει εξ ολοκλήρου με τα καθήκοντα της νοικοκυράς και της μητέρας (τα οποία γίνονται ασήκωτα όταν τα συστήματα υγείας και παιδείας διαλύονται), με αποτέλεσμα συχνά να αντιμετωπίζεται με ανακούφιση η εισβολή της τηλεργασίας στα σπίτια μας.

Σήμερα οι μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι:

1. Να παλέψουμε για τα υγειονομικά μέτρα που θα μας επιτρέψουν να επιστρέψουμε το συντομότερο στη δουλειά (που καλύτερα από όλους έχουν διατυπώσει με τα αιτήματά τους οι υγειονομικοί ) και για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων (με τα μέτρα που έχουν διατυπώσει τα σωματεία των εκπαιδευτικών, οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι συλλογικότητες των μαθητών).

2. Να αγωνιστούμε για μαζικές προσλήψεις σε όλους τους τομείς που αφορούν την αναγκαία αναβάθμιση της παιδείας, της υγείας και των μεταφορικών υποδομών.

3. Κάθε φορά να κάνουμε συγκεκριμένο το πάγιο αίτημα για λιγότερες ώρες δουλειάς χωρίς μείωση μισθού.

Η πάλη για την επιστροφή στη δουλειά είναι η βάση για κάθε άλλη διεκδίκηση, και αφορά τις γυναίκες εργαζόμενες πάνω από όλους.

Να κλείσει η ψαλίδα αποδοχών

Το εργατικό κίνημα της μεταπολίτευσης κέρδισε τη μάχη για «ίση αμοιβή για ίση εργασία». Όμως αυτή η βασική κατάκτηση ίσχυσε κατά βάση σε χώρους με συνδικαλιστική κάλυψη. Αυτή η κατάκτηση δεν μπορεί να διασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ). Χωρίς ΣΣΕ, όταν είναι ταμπού ακόμα και να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας πόσα παίρνουμε, ανοίγει ένα πραγματικό χάσμα ανάμεσα στους μισθούς γυναικών και ανδρών. Δεν κερδίζει όμως ο συνάδελφος επειδή η συναδέλφισσά του πληρώνεται λιγότερα. Κερδίζει μόνο το αφεντικό, που τσεπώνει τη διαφορά. Και το αποτέλεσμα είναι η συμπίεση όλων των μισθών προς τα κάτω (όπως είδαμε την περασμένη δεκαετία).

Χωρίς ΣΣΕ, οι γυναίκες γκετοποιούνται όλο και πιο πολύ στις λιγότερο ειδικευμένες, περισσότερο επισφαλείς θέσεις εργασίας με τις λιγότερες ώρες και τη μικρότερη διάρκεια. Στρώνοντας πάντα το χαλί για όλους. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι ένα ακόμα όπλο εναντίον των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών.

Το χάσμα διατηρείται και μεγαλώνει επειδή διατηρούνται στεγανά ανάμεσα σε «παραδοσιακά γυναικείες» και «παραδοσιακά ανδρικές» δουλειές. Ο κανόνας είναι ότι κάθε ειδικότητα, θέση ή τομέας όπου υπερέχει γυναικεία εργατική δύναμη έχει χαμηλότερη «ταρίφα». Αυτός ο διαχωρισμός είναι ένας χάρτης της εκμετάλλευσης της γυναίκας και της κυρίαρχης σεξιστικής ιδεολογίας. Είναι επίσης πηγή τεράστιων κερδών για τα αφεντικά.

Χρειάζεται μακροπρόθεσμη προσπάθεια αγώνων και διαπαιδαγώγησης ώστε να σπάσουμε αυτά τα στεγανά. Το διακύβευμα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την πλήρη ενσωμάτωση των γυναικών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η πάλη για να σπάσουν οι διαχωρισμοί έχει ωριμάσει διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα. Αυτό δείχνει η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας τις αποκαλύψεις για κακοποίηση επί μακρόν στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου. Αυτό δείχνει και το γεγονός ότι σήμερα συμμετέχει στην αγορά εργασίας ένα ιστορικά υψηλό ποσοστό των γυναικών (65,9%). Οι περισσότερες βρίσκονται σε χώρους αχαρτογράφητους από σωματεία. Η οργάνωσή τους είναι ζωτικής σημασίας.

Να ορίζεις τη ζωή σου

Η προσπάθεια το κεφαλαίου να ισοπεδώσει τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος επαναφέρει το ζήτημα της απαγόρευσης των αμβλώσεων (Πολωνία, Αργεντινή). Θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της πρόσβασης στην άμβλωση και να συμμετάσχουμε σε ό,τι αγώνες προκύψουν για το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν.

Έχουμε πολλά να μάθουμε από την Αργεντινή και την πρόσφατη νίκη εκεί. Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων είναι κομμάτι ενός πακέτου που εξασφαλίζει το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ορίζει τη ζωή της. Γι' αυτό το σύνθημα στην Αργεντινή ήταν «Εκπαίδευση για να γνωρίζουμε, αντισύλληψη για να αποφασίζουμε, αμβλώσεις για να μην πεθαίνουμε». Το δικαίωμα να τερματίσεις μια εγκυμοσύνη που δεν θέλεις είναι προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή. Η υποστήριξη του δικαιώματος στην άμβλωση είναι ζήτημα στοιχειώδους συνέπειας και δικαιοσύνης για κάθε εργατικό σωματείο. Στέλνει επίσης μήνυμα ότι είναι διατεθειμένο να σταθεί στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών που επιδιώκει να συμπεριλάβει στις τάξεις του.

Η κυρίαρχη ιδεολογία που εξυψώνει τη μητρότητα, τη χρησιμοποιεί επίσης διαχρονικά για να «τιμωρήσει» την εργαζόμενη μητέρα. Προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή είναι και η εξασφάλιση να μπορείς να γεννήσεις χωρίς να επηρεάζεται η πρόσβασή σου στην αγορά εργασίας ή η εξέλιξή σου σε αυτή. Προϋπόθεση είναι και η πρόσβαση στην ποιοτική προσχολική φύλαξη των παιδιών. Η ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων και σωματειακής κάλυψης έχουν συστηματικά υποσκάψει το δικαίωμα στην άδεια μητρότητας. Για όλο και πιο πολλές γυναίκες, μητρότητα σημαίνει αναγκαστική ανεργία. Ταυτόχρονα, η εργασιακή επισφάλεια οδηγεί τις εργαζόμενες γυναίκες σε απάνθρωπα και εξευτελιστικά διλήμματα.

Είμαστε με την πλευρά των αποκλεισμένων

Ως σωματείο θεωρούμε σημαντικό βήμα την ανάδειξη των κυριαρχικών συμπεριφορών, των διάφορων μορφών βίας που υφίστανται οι γυναίκες τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής. Γιατί ο αγώνας για το γυναικείο ζήτημα αποτελεί το πρώτο βήμα για τη χειραφέτηση, την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων όλων μας, όλων των έμφυλων ταυτοτήτων. Εργαζομένοι/ες, μετανάστριες/ες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ υποκείμενα, από κοινού να παλέψουμε ενάντια στις σεξιστικές, κακοποιητικές και ρατσιστικές συμπεριφορές σε μια κατεύθυνση σύνδεσης των αγώνων μας με κοινό στόχο την ισότιμη μεταχείριση και την κατάκτηση αξιοπρεπών όρων ζωής, εντός και εκτός των χώρων δουλειάς.

- Τα αιτήματα που αναπτύσσουν οι γυναίκες συναδέλφισσες και αφορούν τη ζωή τους πρέπει να γίνουν υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος και απαιτούν νέους προσανατολισμούς στα αιτήματα και στο δυναμικό των σωματείων. Είναι προϋπόθεση για τη συσπείρωση των εργαζομένων σε έναν κοινό, αποτελεσματικό αγώνα.

- Σήμερα ως εργαζόμενες γυναίκες έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ τη συλλογική δύναμη που μας δίνει ένα σωματείο.

- Ως Σύλλογος, αγωνιζόμαστε για να δυναμώσει η θέση των γυναικών στους χώρους εργασίας, ενισχύοντας την ενότητα και τη δύναμη όλων μας.

Καμία συναδέλφισσα έξω από το Σύλλογο.

Ο ΣΥΒΧΨΑ πάντα θα βρίσκεται στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών.

Στις 8 Μάρτη συμμετέχουμε μαζικά στις κινητοποιήσεις (εφαρμόζοντας όλα τα μέσα προστασίας)

• Απεργιακή συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας στη 1:00 μ.μ. το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) έχει προκηρύξει 3ωρη Στάση Εργασίας από τις 12 το μεσημέρι έως τις 3.00 μ.μ.
• Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 5:30 μ.μ.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου - Ψηφιακών Μέσων Αττικής

πηγή : https://bookworker.wordpress.com/2021/03/03/ί…

[Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μ.Κ.Ο. - Σ.Β.Ε.Μ.Κ.Ο.] Συγκέντρωση 8 Μάρτη

το ΣΒΕΜΚΟ κηρύσσει πανελλαδική απεργία την Δευτέρα 8 Μάρτη 2021, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

και συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εργασίας στις 13:00.

Καλούμε όλες/όλους τις/τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση, καθώς και στην απεργία και επισημαίνουμε ότι στην απεργία έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν όλοι/όλες οι εργαζόμενο/-ες στις παντός τύπου ΜΚΟ (ΑμΚΕ, σωματεία, κλπ.) ανεξαρτήτως του εάν αποτελούν μέλη του ΣΒΕΜΚΟ.

Η συμμετοχή δε σε προκηρυγμένη απεργία και εν γένει οι συνδικαλιστικές ελευθερίες προστατεύονται από το νόμο και τυχόν εκδικητικότητα του εκάστοτε εργοδότη

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μ.Κ.Ο. - Σ.Β.Ε.Μ.Κ.Ο.

Το κάλεσμα εδώ

πηγή : https://sinialo.espiv.net/σωματείο-βάσης-εργα…

8 Μάρτη απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την εργοδοτική βία, τους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους

8 Μάρτη απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την εργοδοτική βία, τους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους

Τα δικαιώματα των γυναικών είναι μάχη όλων των εργατών.

Όλες/οι στην απεργιακή συγκέντρωση (1:00 μ.μ. Κλαυθμώνος-Υπ. Εργασίας) και στην απογευματινή συγκέντρωση φεμινιστικών και εργατικών συλλογικοτήτων (5:30 μ.μ. Σύνταγμα).

Η φετινή 8η Μάρτη είναι η μέρα που απεργούμε και διαδηλώνουμε με τα συνδικάτα μας μπροστά, ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που θρέφουν την έμφυλη καταπίεση και βία, τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή και την πανδημία. Μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από υποκριτικές δηλώσεις στήριξης στο «ελληνικό metoo». Η οργή για την κυβέρνηση των Λιγνάδηδων και των Αδαμόπουλων φουντώνει στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στις γειτονιές.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, αλλάζει το Οικογενειακό Δίκαιο, επιδιώκοντας να επιβάλει όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργεί ή/και να ενισχύει κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία.

Οι ιδεολογικές επιθέσεις του κράτους και της άρχουσας τάξης ενισχύουν τις υλικές συνθήκες που παράγουν το σεξισμό. Οι εθνικιστικές κραυγές για την υπογεννητικότητα, η καμπάνια κατά των αμβλώσεων οι αντιλήψεις για την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, η εμπορευματοποίηση του σώματος των γυναικών είναι διαρκές στοιχείο των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης.

Η απάντηση στην γυναικεία καταπίεση είναι υπόθεση συλλογική, όλης της εργατικής τάξης. Τα σωματεία, η συλλογική οργάνωση είναι η πραγματική ασπίδα προστασίας απέναντι στα αφεντικά, στους πλούσιους (εκ)βιαστές. Τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση είναι δύναμη για τους αγώνες μας συνολικά.

Παλεύουμε, ενάντια σε κάθε διάκριση και καταπίεση με βάση το φύλο, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για ισότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και σταθερή εργασία, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών, για δημόσιους δωρεάν παιδικούς σταθμούς, για δημόσια ΚΑΠΗ και γηροκομεία σε κάθε γειτονιά, για δημόσιες και δωρεάν δομές οικογενειακής συμβουλευτικής, και στήριξης και προστασίας κακοποιημένων γυναικών, για το δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν το σώμα τους με δημόσιες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη.

Απαιτούμε πλήρη προστασία της μητρότητας, άδεια ανατροφής και για τους δύο γονείς και οικογενειακά επιδόματα για όλες τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες, ντόπιες και ξένες.

Καμιά ανοχή στη βία, την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας και παντού.

Σ' αυτήν την πάλη εμπνεόμαστε από τους μεγάλους αγώνες και κινήματα που κατέκτησαν το δικαίωμα στις αμβλώσεις στην Αργεντινή που συγκρούονται με τις επιθέσεις της δεξιάς κυβέρνησης της Πολωνίας ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους. Εμπνεόμαστε και από την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, από τις υφάντριες της Ν. Υόρκης μέχρι τις εργάτριες της Πετρούπολης που ξεκίνησαν την «έφοδο στον ουρανό» του 1917.

Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλα τα μέλη της, της Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές της, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης την 8η Μάρτη στην Αθήνα, (Κλαυθμώνος - Υπουργείο Εργασίας 1:00 μ,μ.) σε γειτονιές και σε σωματεία που δρουν. Στηρίζει την συγκέντρωση που καλούν φεμινιστικές και εργατικές συλλογικότητες την ίδια μέρα στις 5:30 στο Σύνταγμα.

πηγή : http://antarsya.gr/node/5883

Γιατί τώρα; Γιατί τώρα!

Ανακοίνωση της Ομάδας Φύλου για την 8η Μάρτη

Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι γυναίκες, οι θηλυκότητες, οι φεμινίστριες υπενθυμίζουν κάθε χρόνο σε όσους τους εύχονται χρόνια πολλά ότι η 8η Μάρτη είναι μέρα αγώνα.

Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει βέβαια σε μια συνθήκη που το κίνημα metoo έχει ταράξει τα νερά της ελληνικής κοινωνίας, κι έτσι η ίδια η μέρα των γυναικών δε θα μπορούσε να έχει τίποτα το εθιμοτυπικό. Κι έτσι κάθε λεπτό αγώνα, θα' ναι φέτος για μας γιορτή.

Το ξέσπασμα ενός κινήματος ενάντια στην αποσιώπηση κάθε είδους κακοποίησης ήρθε να γκρεμίσει την παρενοχλητική κουλτούρα που είναι χρόνια εμπεδωμένη στον κοινωνικό σχηματισμό.

Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να απαντήσει σε όσους ρωτούσαν μέχρι πρότινος "τι το θέλετε το φεμινισμό σήμερα" ότι θέλουμε σχέσεις ισότιμες και κουραστήκαμε από τις εξουσιαστικές συμπεριφορές.

Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να πείσει όσες ανήκουν στα πιο ταξικά κομμάτια της κοινωνίας ότι το να φύγουν, το να τις πιστέψουν, το να δικαιωθούν δεν είναι πια προνόμιο μερικών άλλων.

Γιατί τώρα λοιπόν;

Γιατί τώρα!

Τώρα, γιατί δεν ξεχνάμε ούτε μια στιγμή της ζωής μας το πώς όλα τα συμπλέγματα των εξουσιών (πατριαρχία, καπιταλισμός) καθορίζουν τη ζωή μας. Η αριστερά και τα κινήματα πρέπει να διαπνέονται και να περιλαμβάνουν και τα φεμινιστικά προτάγματα, αν θέλουν να είναι ανταγωνιστικά. Αντίστοιχα και το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να συνδέεται με τις ευρύτερες κοινωνικές καταπιέσεις και να αντιμάχεται τους κυρίαρχους.

Τώρα, γιατί κάθε μέρα της ζωής μας παίρνουμε την επιλογή να αντισταθούμε στην πατριαρχική εξουσία, τον καπιταλισμό και κάθε είδους εξουσιαστική σχέση που μας καταπιέζει.

Τώρα που μιλούν όλες δίπλα σου, μπορείς να μιλήσεις και συ, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι μόνη σου. Τώρα όλες έχουν φωνή. Τώρα θα ακουστούμε.

Ένας κόσμος πατριαρχικός, στον οποίο οι γυναίκες, οι θηλυκότητες μεγαλώνουν βλέποντας τις άλλες ανταγωνιστικά, τρέμει απ΄τα θεμέλια τώρα που αυτές οι γυναίκες, αυτές οι θηλυκότητες αλληλοστηρίζονται.

Φέτος, στις 8 Μαρτίου, απεργούμε και διαδηλώνουμε.

Από τις εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης του προηγούμενου αιώνα μέχρι τις εργαζόμενες στα call-centers της Αθήνας του σήμερα και από τις προσφύγισσες στα camps μέχρι κάθε σημείο που οι γυναίκες καταπιέζονται, η επιθυμία να ζήσουμε σε καλύτερες συνθήκες μας ενώνει.

Θα ζήσουμε αλλιώς!

Ως Συνάντηση στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα

στην Αθήνα

τις απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων με συγκέντρωση στη 1.00μμ στο Υπουργείο Εργασίας και Πλατεία Κλαυθμώνος

και τη φεμινιστική συγκέντρωση στις 5.30μμ στο Σύνταγμα, την οποία θα ακολουθήσει πορεία

στη Θεσσαλονίκη

την κινητοποίηση στις 5.00μμ στο άγαλμα Βενιζέλου.

8 Μάρτη κατεβαίνουμε στο δρόμο, επιλέγοντας να ενισχύσουμε εργατικά σωματεία και φεμινιστικές συλλογικότητες.

πηγή : https://synantisi.org/2021/03/05/giati-tora-g…

Στις 8 Μάρτη η θέση μας είναι στο δρόμο της ισότητας

Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως διεθνής ημέρα των γυναικών και κάθε τέτοια μέρα βλέπουμε happy hours σε μαγαζιά και λουλούδια που «τιμούν το ωραίο φύλο». Στις 8 Μάρτη, βέβαια, έλαβαν χώρα οι διαδηλώσεις των κλωστοϋφαντουργών εργατριών που ζητούσαν μείωση του ωραρίου και ίσα εργασιακά δικαιώματα, και οι οποίες σηματοδότησαν τις διεκδικήσεις των γυναικών για κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα τα οποία σήμερα διακυβεύονται εκ νέου και κανένα λουλούδι, κανένα δώρο δεν θα μας τα φέρει πίσω.

Και ποιες είναι οι συνθήκες που συνιστούν καταπίεση για όλες εμάς; Είναι η ανασφάλεια που νιώθουμε στο δρόμο και δυστυχώς πολλές φορές στον ίδιο τον χώρο εργασίας μας, εκτιθέμενες σε σχόλια και στις ορέξεις του καθενός, είναι η διαφορά που επικρατεί ακόμα μεταξύ των αποδοχών των γυναικών και των ανδρών για τις ίδιες θέσεις εργασίας, είναι οι συμβάσεις εργασίας που υπογράφουμε δηλώνοντας αν έχουμε σκοπό να κάνουμε οικογένεια στο εγγύς μέλλον, είναι οι απολύσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε αν τυχόν μείνουμε έγκυες, ενώ παράλληλα ευθεία επίθεση δέχεται και η αυτοδιάθεση των σωμάτων μας από αναχρονιστικές αντιλήψεις των δυνάμεων της συντήρησης σε σχέση με το δικαίωμα στην έκτρωση.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν βιώματα υπαρκτά σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας μας. Αποτελούν βιώματα στους χώρους εργασίας μας, στο δρόμο, στο σπίτι, στις γειτονιές που ζούμε και αναπνέουμε. Έτσι, και στον κλάδο του επισιτισμού - τουρισμού αποτυπώνονται τα ίδια ελλείμματα και η ίδια εγκληματική αδιαφορία που ενυπάρχει και στο επίπεδο του κεντρικού κράτους. Δεν είναι λίγες φορές που συναδέλφισσες εξαναγκάζονται σε παραίτηση ή οδηγούνται σε απόλυση λόγω μιας εγκυμοσύνης, δεν είναι λίγα τα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας που αντιμετωπίζουν τα γυναικεία σώματα ως αντικείμενα αλλά και ανοχής σεξιστικών συμπεριφορών μέσα στους χώρους δουλειάς. Επομένως το να είσαι γυναίκα και εργαζόμενη συνιστά συνθήκη διπλής καταπίεσης γιατί στη συνολικότερη επίθεση που εξαπολύουν κυβέρνηση και τουριστικό κεφάλαιο απέναντι στους εργαζομένους/ες του κλάδου, στη περίπτωση των γυναικών προστίθενται και όλα τα παραπάνω.

Καλούμε, λοιπόν, το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου στις 8 Μάρτη να υιοθετήσει αγωνιστική στάση απέναντι στα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συναδέλφισσες. Να σπάσουμε έμπρακτα τον έμφυλο διαχωρισμό εντός και εκτός των χώρων εργασίας.

Απαιτούμε την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας γύρω απ την προστασία της μητρότητας. Παλεύουμε για την εξάλειψη σεξιστικών συμπεριφορών και πρακτικών στους χώρους εργασίας. Παλεύουμε για ισότητα και χειραφέτηση ενάντια στην καταπίεση.

Στις 8 Μάρτη, λοιπόν, όλες και όλοι στο δρόμο της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και της ισότητας.

Στηρίζουμε - συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις στη 13:00 στο Υπουργείο Εργασίας αλλά και στην πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στο Σύνταγμα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ… ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!

Στις 8 Μαρτίου 1857, στην Αμερική, χιλιάδες εργάτριες στην υφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, που διαδήλωσαν μαζικά ενάντια στον σεξισμό και τον ρατσισμό που βίωναν στη δουλειά. Απαίτησαν μείωση ωραρίου, ίση αντιμετώπιση ντόπιων και μεταναστριών, ίσο μισθό με τους άντρες. Οι αγώνες τους δέχτηκαν άγρια καταστολή και η ημέρα βάφτηκε με το αίμα τους.

Για εμάς η ημέρα αυτή δεν είναι μία γιορτή, όπως συνήθως αντιμετωπίζονται τέτοιες γιορτές και εκπροσωπούνται θεσμικά, από λευκές «κανονικές» γυναίκες, ξεχνώντας τις υπόλοιπες θηλυκότητες που καταπιέζονται. Για εμάς είναι ένας καθημερινός αγώνας, όχι για την ελευθερία των γυναικών μόνο, αλλά για την ελευθερία όλων όσων καταπιέζονται από την πατριαρχία. Γιατί η έμφυλη βία είναι ο δομικός τρόπος επιβολής της εξουσίας πάνω στα σώματά μας και τη βιώνουμε καθημερινά σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Οι δουλειές του σπιτιού και η φροντίδα της οικογένειας είναι το βιολογικό μας πεπρωμένο. Με αυτόν τον τρόπο η οικιακή εργασία υποτιμάται ως γυναικεία δουλειά και μένει απλήρωτη. Ακόμα και αν πληρωνόμαστε, όμως, τα επαγγέλματά μας θεωρούνται ως αυτονόητα γυναικεία και επομένως υποτιμημένα. Δουλεύουμε ως νοσοκόμες, νταντάδες, καθαρίστριες, σερβιτόρες, επαγγέλματα υπαμειβόμενα, αφού θεωρείται ότι έχουμε εκπαιδευτεί από μικρές, στην παροχή υπηρεσιών, φροντίδας και καθαριότητας, ως «φύσει» ευγενικές, υπομονετικές και χαμογελαστές.

Στον κλάδο του επισιτισμού βιώνουμε καθημερινά τη διάκριση με βάση το φύλο, τη φυλή, την ηλικία και την σεξουαλικότητά μας. Αν είσαι "κανονική", ντόπια, όμορφη και νέα, πας στην κορυφή της πυραμίδας, μπορείς να πουλήσεις πιο ακριβά την εμφάνισή σου, αλλά δεν σου εξασφαλίζει ότι θα γλιτώσεις από τις σεξουαλικές επιθέσεις από πελάτες και αφεντικά. Τα τρανς άτομα σχεδόν αποκλείονται, γιατί ακόμα κι αν φαίνονται «κανονικά», θα έχουν πρόβλημα στην πρόσληψη λόγω ταυτότητας. Αν πεις ότι είσαι gay, δέχεσαι ομοφοβικές επιθέσεις. Αν μείνεις έγκυος κινδυνεύεις να απολυθείς και αν έχεις παιδιά, βρίσκεις πιο δύσκολα δουλειά. Κατεβαίνοντας στην πυραμίδα (π.χ. στις κουζίνες και στις καθαριότητες) θα βρούμε και ανθρώπους, που δεν ανταποκρίνονται στα κυρίαρχα πρότυπα, μιλάνε σπαστά ή καθόλου ελληνικά, δεν είναι νέες, δεν είναι λευκοί. Όσο πιο κάτω είσαι σε αυτή την πυραμίδα, τόσο πιο αναλώσιμο είσαι και τόσο πιο δύσκολο γίνεται να κάνεις την οποιαδήποτε διεκδίκηση.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι στον επισιτισμό, όπως και στις περισσότερες δουλειές, η έμφυλη βία είναι μέρος της εργασιακής μας καθημερινότητάς. Ένα αφεντικό που «απλώνει χέρι», ένας πελάτης που νομίζει ότι μας αγόρασε μαζί με την τυρόπιτα...

Παντού γύρω μας αναπαράγεται η κουλτούρα του βιασμού και κανονικοποιείται η έμφυλη βία. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στην είδη υπάρχουσα καταπίεση από πολιτικές επιλογές του κράτους, που επιβάλει ελαστική εργασία, τη διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, την αποδυνάμωση του θεσμού του συνδικαλισμού και της ανοχής της μαύρης εργασίας. Αντιλαμβανόμαστε τις διακρίσεις μέσα στη τάξη μας ως εργαλείο των αφεντικών για να μας υποτιμούν, να μας διαιρούν, να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο και να μας πληρώνουν λιγότερο. Δε χρειάζεται να το διαβάσουμε σε έρευνες, ούτε να το δούμε στις ειδήσεις. Το ζούμε καθημερινά.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ

ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ - ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ

ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ

ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΡΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

13:00 στο Υπουργείο Εργασίας

14:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος

17:30 στην πλατεία Συντάγματος

ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021, 13:00 - ΠΟΡΕΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΘΜΩΝΟΣ

Δίνούμε ολα και όλες ραντεβου στις 13:00 στη Πλατεια Κλαθμώνος με το δικο μας μπλοκ.

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

8 ΜΑΡΤΗ 2021: ΑΝΑΡΧΟΚΟΥΙΡ ΦΕΜΙΝΙΣΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Παρά την ριζοσπαστική προέλευση της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, την ημέρα την έχουν πια καπηλευτεί ο καπιταλισμός και τα κράτη. Είτε πρόκειται για το σλόγκαν του ΟΗΕ σχετικά με τις 8 Μάρτη 2021, <<women in leadership>> (#choosetochallenge) [<<γυναίκες στην εξουσία>> (#διαλεξετηνπροκληση)], είτε για τη θεσμικά εγκεκριμένη ετήσια πορεία, οι επιλογές που μας δίνονται για να μοιραστούμε δημόσια τις εμπειρίες και την οργή μας είναι συνήθως εξαιρετικά φιλελεύθερες, cis-ετεροκανονικές, ειρηνευτικές και, εν τέλει, περιοριστικές. Παρόλο που αναγνωρίζουμε τη δύναμη μαζικών φεμινιστικών πορειών και απεργίων, βλέπουμε επίσης και τα όριά τους, καθώς συχνά αποκλείουν συγκεκριμένα υποκείμενα. Τα υποκείμενα που περιθωριοποιούνται περισσότερο από την πατριαρχία, ομοφοβία, τρανσφοβία, ηλικιακό αποκλεισμό, ρατσισμό, αρτιμέλεια, αποικειοκρατία, κράτος και εκκλησία.

Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι καθημερινός.

Στις 8 Μάρτη θα είμαστε στους δρόμους γιατί θέλουμε να απευθυνθούμε σε όσα έχουν περιθωριοποιηθεί από τις κύριες φεμινιστικές αφηγήσεις και να φέρουμε τους δικούς μας όρους αγώνα. Η άφιξη του #MeToo στην Ελλάδα είναι σημαντική στην προβολή και επισήμανση της καθημερινής πραγματικότητας της πατριαρχικής βίας. Αλλά, παρατηρούμε τους τρόπους που μετατρέπεται σε επικοινωνιακό θέαμα - όπου τα ΜΜΕ επιλέγουν να δαιμονοποιήσουν συγκεκριμένα άτομα, μετατρέποντάς τους σε 'τέρατα' διαφοροποιώντας τους από ισχύουσες δομές εξουσίας και καταπίεσης που επέτρεπαν, και ακόμη επιτρέπουν, σε δράστες να δρουν ελεύθερα. Συνεπώς δε στοχεύουμε στα κεφάλια μερικών υπουργών και ισχυρών αντρών μόνο, απαιτούμε την πτώση ολόκληρου του συστήματος!

Τον τελευταίο χρόνο η διαχείριση του COVID έχει εκθετικά σφίξει τη θηλιά καταπιεστικών κοινωνικών δομών στις ζωές μας, μειώνοντας την κινητικότητά μας, κλείνοντάς μας μέσα και περαιτέρω αλλοτριώνοντάς μας από δίκτυα φροντίδας. Παρόλο που όλα βιώνουμε τον έλεγχο, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι χτυπάει κάποια από μας πιο πολύ από άλλα - σεξεργάτριες/ες ωθούνται σε περαιτέρω ανομία, επισφάλεια και αστυνομική βία· μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· άνθρωποι κλειδώνονται με τους κακοποιητικούς συντρόφους ή γονείς τους. Είναι ουσιαστικής σημασίας να βγούμε στους δρόμους, να γνωριστούμε μεταξύ μας και να αγωνιστούμε μαζί ενάντια στην πατριαρχία.

Δεν αγωνιζόμαστε για την ελευθερία των γυναικών μόνο. Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων όσων η πατριαρχία καταπιέζει. Αυτό απαιτεί ένα συνεχή, διαθεματικό και πολύμορφο αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένου των μορφών καταπίεσης που οι ίδιες οι γυναίκες διαιωνίζουν, όπως η καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, η πρόασπιση του έθνους κράτους και η ομοφοβική και τρανσφοβική βία. Για παράδειγμα, πρέπει να αμφισβητήσουμε την αποθέωση της πυρηνικής οικογένειας, την cis-ετεροκανονικότητα και την πραγματικότητα του τρανσμισογυνισμού. Συνεπώς, δε γιορτάζουμε, όπως ο ΟΗΕ, 'κοριτσοαφεντικά' ή 'γυναίκες στην εξουσία'. Δεν αγωνιζόμαστε, όπως οι φιλελεύθερες φεμινίστριες, για το δικαίωμα γυναικών να είναι τόσο εκμεταλλευτικές όσο και άντρες. Αντίθετα, αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων από τη λευκή ανωτερότητα, την πατριαρχία και τον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Καλούμε για ένα μπλοκ στην πορεία της 8 Μάρτη. Στοχεύουμε σε μία μαχητική, θορυβώδης, ορατή παρουσία στους δρόμους. Θέλουμε το μπλοκ μας να είναι συμπεριληπτικό - συνεπώς, καθώς ο αγώνας μας είναι διαθεματικός, δε θα ανεκτούμε καμία καταπιεστική συμπεριφορά.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ

TAKING BACK THE STREETS!

8TH OF MARCH 2021 : ANARCHO-QUEER FEMINISTS ARE TAKING BACK THE STREETS

Despite International Women's Day's radical origins, it has been slowly coopted by capitalism and states alike. Whether it's the UN's 2021 slogan for the 8th of March, 'women in leadership' (#choosetochallenge) or the institutionally endorsed annual demo that makes a spectacle of feminist struggles, the options available to us to publically share our experiences and rage are often extremely liberal, cisheteronormative, pacifist and limiting. Although we acknowledge the strength of mass feminist demonstrations and strikes, we also see their limits, as they often exclude certain subjects. Subjects who are the most marginalised by patriarchy, homophobia, transphobia, ageism, racism, ableism, colonialism, state and church.

The fight against patriarchy is a daily struggle.

We will be on the streets for the 8th of March because we want to call on those who have been excluded from mainstream feminist narratives and bring our own terms of struggle. The arrival of #MeToo in Greece is important in highlighting the everyday realities of patriarchal violence. But, we see the ways in which it is turning into a media spectacle - where the mass media choose to vilify particular individuals, turning them into 'monsters' that are decontextualised from real structures of power and oppression that allowed, and still allow, perpetrators to act. Therefore, we are not going for the heads of a handful of ministers or powerful men only, we demand the fall of the whole system!

Over the last year, the management of COVID has exponentially tightened the grip of oppressive structures of society on our lives, reducing our mobility, enclosing us and further alienating us from networks of care. Although we all experience this control, we want to highlight that it hits some of us harder than others - sex workers forced into further illegality, precarity and police violence; migrants locked away in detention camps; people enclosed with abusive partners or parents. It is essential that we take to the streets, meet one another again and fight together against patriarchy.

We do not fight for the freedom of women only. We fight for the freedom of all whom patriarchy oppresses. This requires a constant, intersectional and polymorphic struggle against all forms of oppression, including the forms of oppression that women themselves perpetrate, such as capitalist exploitation, internalised mysoginy, the defence of the nation state and homophobic and transphobic violence. For example, we must challenge the glorification of the nuclear family, cisheteronormativity and the reality of transmisogyny. Therefore, we do not celebrate, like the UN, 'girl bosses' or 'women in leadership'. We do not fight, like liberal feminists, for the right of women to be as exploitative as men. Instead, we fight for the freedom of all from white supremacy, patriarchy and global capitalism.

We call for a block to join the 8th of March demo. We hope for a combative, noisy and visible presence on the streets. We want our block to be inclusive - therefore, as our struggle is intersectional, we will not tolerate any oppressive behaviours.

NOT THE CHURCH AND NOT STATE WE CONTROL OUR FATE!

πηγή : email που λάβαμε στις 6 Μαρτίου 23h

8η Μάρτη ημέρα αντίστασης και αγώνα

8Η ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΑ

Απέναντι στον σάπιο κόσμο της εξουσίας

- Στην αστυνομική κατοχή στους δρόμους και την κρατική καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, την απαγόρευση και το χτύπημα των διαδηλώσεων και τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών.

- Στους βιασμούς, τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και απειλές εις βάρος γυναικών, παιδιών και αντρών όπου οι δράστες οπλίζονται από τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα και την ατιμωρησία που τους εξασφαλίζουν οι θεσμοί

- Στις φυλακές και τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστών/στριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,

- Στην επιβολή ενός ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης πάνω στις αγωνίστριες/ές και τους πολιτικούς κρατουμένους, που εξωθεί στον θάνατο τον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα

- Στη λεηλασία της δημόσιας υγείας, την υποβάθμιση της παιδείας και την απογείωση της ταξικής εκμετάλλευσης.

Να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Η ελευθερία ούτε παραχωρείται ούτε χαρίζεται

Κατακτιέται µέσα από τους ίδιους τους αγώνες

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ & ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΘΗΝΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 13:00 & ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 17:30

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 17:00

ΟΜΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ/ ΑΠΟ - ΟΣ

http://apo.squathost.com/8i-marti-imera-antis…

πηγή : http://libertatiasquat.blogspot.com/2021/03/8…

Ανακοίνωση ΚΕΕΡΦΑ Νότια Προάστια, Σάββατο 6/3

Καταγγέλουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, την αστυνομία και τον Δήμαρχο Ελληνικού-Αργυρούπολης Κωνσταντάτο που επιχείρησαν να εμποδίσουν τη σημερινή αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, στο Ελληνικό.

Η ΚΕΕΡΦΑ στα Νότια προάστια οργάνωνε κινητοποίηση ενάντια στην απόφαση του δημάρχου -και στην υπεράσπιση-ξέπλυμα αργότερα- να καλέσει τον ναζί γκραφιτά Εύρυτο και να βρωμίσει τους τοίχους της γειτονιάς μας.

Είναι ήδη σκάνδαλο με πανελλαδική διάσταση η πρόσκληση οπαδού του ναζισμού από δημάρχους και δείγμα της πολιτικής της κυβέρνησης και των εκλεκτών της δημάρχων, που ακόμα δεν έχει συλλάβει τον Παππά και τον Λαγό και καλύπτει φιέστες των καταδικασμένων νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες από τη μεριά μας ότι νόμιμα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε συγκέντρωση με βάση και την αντίστοιχη ΚΥΑ, η αστυνομία με παρουσία ΜΑΤ και κλούβας, προχώρησαν σε κόψιμο προστίμων και απειλές για προσαγωγές και αυτόφωρα, ακόμα και σε χρήση βίας σε όσους τράβηξαν φωτογραφίες ή βίντεο με τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας. Ο επικεφαλής της αστυνομίας επικαλέστηκε τις οδηγίες της ΓΑΔΑ για γενικευμένη απαγόρευση συγκεντρώσεων τη σημερινή μέρα.

Είναι η απόδειξη του πανικού της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που θεωρεί ότι με την ωμή καταστολή θα μας σταματήσει. Αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν μπόρεσαν να σταματήσουν μαζική εξόρμηση που ακολούθησε, παρά τις απειλές, με την ένθερμη υποστήριξη του κόσμου της γειτονιάς στην Ιασονίδου.

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας το επόμενο Σάββατο 13 Μάρτη που θα ξαναβγούμε στη γειτονιά για να καλέσουμε στη διαδήλωση στις 20 Μάρτη στις 3μμ στην Ομόνοια, Παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό.

Μεθαύριο, Δευτέρα 8 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα των Γυναικών, θα συμμετάσχουμε στην απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων, στη 1μμ στην Κλαυθμώνος.

πηγή : https://el-gr.facebook.com/keerfapage/

Οι καταπιεσμένες και οι καταπιεσμένοι αποκτούν φωνή! Στις 8 Μάρτη η φωνή τους γίνεται συλλογική μάχη και διεκδίκηση.

Η φετινή 8η Μάρτη είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Ένας χρόνος πανδημίας και καραντίνας έχει αλλάξει τη ζωή μας ριζικά. Πολλές πτυχές της ζωής μας έχουν ανατραπεί. Στο όνομα της δημόσιας υγείας, ένα νέο κύμα οικονομικής ύφεσης είναι μπροστά μας. Τα βάρη και αυτής της οικονομικής κρίσης έρχονται να πλήξουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες, με αύξηση της ανεργίας και μειώσεις μισθών. Μέσα σε αυτή τη χρονιά είδαμε ραγδαία αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, με όλο και περισσότερα περιστατικά να καταγγέλλονται. Οι καταγγελίες για σεξιστικές επιθέσεις κάθε τύπου πληθαίνουν καθημερινά, οι γυναίκες παντού βρίσκουν το θάρρος να φωνάξουν "Ως εδώ!". Παίρνουν θάρρος από τους φεμινιστικούς αγώνες παγκοσμίως.

Παρά τους περιορισμούς, είδαμε τις γυναίκες να διαδηλώνουν για το δικαίωμα στην έκτρωση, ενάντια στις κακοποιήσεις, ενάντια στην πατριαρχία. Με πιο τρανά παραδείγματα αυτά της Πολωνίας και της Αργεντινής. Το κίνημα #metoo, που τα προηγούμενα χρόνια έκανε δυναμικά την εμφάνισή του σε παγκόσμιο επίπεδο, έφτασε και στην Ελλάδα. Όλο και περισσότερες γυναίκες βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν και να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους, τόσο στο εργασιακό περιβάλλον, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το κίνημα #metoo δίνει δύναμη και ελπίδα για συλλογικές διεκδικήσεις, ώστε να αισθάνονται όλες ασφαλείς στα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους δρόμους. Πρέπει να εξαπλωθεί παντού. Να σηκώσει κάθε πέτρα και να αποκαλύψει την σαπίλα μιας κοινωνίας που νομιμοποιεί την κακοποίηση.

Τα παραδείγματα στο χώρο του θεάτρου και κυρίως η περίπτωση Λιγνάδη και η πολιτική συγκάλυψή της, δείχνουν τη δομική σύνδεση της πατριαρχίας με το καπιταλιστικό σύστημα. Δύο συστήματα που το καθένα συντηρείται και διαιωνίζεται βοηθούμενο από το άλλο. Τις πολιτικές απόψεις και επιλογές της ΝΔ τις αποδεικνύει περίτρανα και το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που προβάλλεται ως εξασφάλιση της ισότητας της γονικής μέριμνας, αλλά καθόλου δεν μεριμνά για τις κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, που θα υποχρεούνται όλη τους τη ζωή να δίνουν λογαριασμό στους κακοποιητές τους. Έτσι, αυτή η κυβέρνηση δεν δικαιούται να το παίζει ότι είναι δίπλα στα θύματα, είναι στην πραγματικότητα εχθρός τους. Το φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ κίνημα πρέπει να σταθεί απέναντί της, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να απειλήσει την πολιτική σταθερότητα του συστήματος.

Εδώ και δύο χρόνια, έχουμε καταφέρει η 8η Μάρτη να είναι μία μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, ενάντια στη διπλή εκμετάλλευσή τους: στη δουλειά τους και στο σπίτι. Στη δουλειά, οι εργαζόμενες γυναίκες δουλεύουν για τα κέρδη των καπιταλιστών. Στο σπίτι, δουλεύουν για να αναθρέψουν μελλοντικούς εργαζόμενους, δηλαδή να αναπαράγουν δωρεάν το εργατικό δυναμικό που χρειάζονται οι καπιταλιστές. Διαδηλώνουμε όλοι και όλες μαζί για να αναδείξουμε τον τρόπο με τον οποίο η κρίση φόρτωσε επιπλέον βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων γυναικών, των ανέργων και των μεταναστριών. Η προσπάθεια για να είναι αυτή η μέρα επιτυχημένη πρέπει να αποκαλύπτει την ταξική όψη της καταπίεσης της γυναίκας.

Όλοι και όλες στον δρόμο στις 8 Μάρτη!

Καλούμε στην απεργιακή κινητοποίηση στην πλ. Κλαυθμώνος στη 13.00 και

στην συγκέντρωση στην πλ. Συντάγματος στις 17.30.

• Μαζί με αυτές και αυτούς που απεργούν και διαδηλώνουν, δείχνοντας ότι είναι μέρα αγώνα.
• Μαζί με τις φεμινιστικές συλλογικότητες και ομάδες που δίνουν φωνή στις γυναίκες που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στη σεξιστική βία.
• Δίνουμε όλες και όλοι τη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
• Καμία μόνη, καμία λιγότερη, για να περπατάμε στο δρόμο ελεύθερες, όχι γενναίες.
• Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη διαδήλωση, τη διαμαρτυρία, τη συνεύρεση στους κοινωνικούς μας χώρους και στους δρόμους ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Γυναικεία Ομάδα ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

πηγή : http://okde.org/index.php/el/keimenamenu/femi…

ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΕ

Τα χρόνια κυλούν πιο γρήγορα από όσο φανταστήκαμε. Οι ρυτίδες και τα λευκά μαλλιά που αφήνουν στις περισσότερες από εμάς είναι ανασταλτικός παράγοντας για ευκαιρίες στηνεργασία, στον έρωτα και στη ζωή. Κι αυτό είναι το τίμημα του να ανήκεις στο λεγόμενο "ωραίο φύλο". Όσο είσαι δροσερό φυλλαράκι μέντας, όλοι θέλουν να σε στριφογυρίσουν μέσα στο στόμα τους, χωνεύοντας το λουκούλλειο γεύμα της πατριαρχίας.

Στη συνθήκη της καραντίνας που βιώνουμε η διεκδίκηση των γυναικών του 1857 πουσηματοδότησε και την 8η Μάρτη για μείωση των ωρών εργασίας, μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Μέσα στην εργασία μας, πρέπει να φροντίζουμε το σπίτι, να καθοδηγούμε τα παιδιά στην τηλεκπαίδευση, να λειαίνουμε τις γωνίες που οξύνονται -συχνά παίζοντας το ρόλο του σάκου του μποξ- λόγω της οικονομικής, κοινωνικοπολιτικής και υγειονομικής κρίσης.

Από την άλλη, έχουμε στους κόλπους μας εργαζόμενες σε χώρους που λειτουργούν στη δεδομένη συγκυρία (καταστήματα, νοσοκομεία, γηροκομεία, φροντίδα ηλικιωμένων και ασθενών) εκθέτοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο καθημερινά, χωρίς να είναι απαραίτητο πωςτυγχάνουν πλήρης και ικανής κάλυψης (τεστ, μεταφορά, υγειονομικός εξοπλισμός). Ακόμη κι αν έχει αυξηθεί το ποσοστό των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, οι χώροι που προορίζονται για εμάς στην πλειοψηφία τους μας στέλνουν βορά στην ανειδίκευτη εργασία.

Όσοι αναθάρρησαν πιστεύοντας ότι ήταν σημαντική στιγμή για το γυναικείο κίνημα η ανάληψη καίριων θέσεων από γυναίκες, όπως για παράδειγμα της Προέδρου της Δημοκρατίας,σήμερα έρχονται αντιμέτωποι μπροστά στο προφανές: δεν πρόκειται παρά από ανδρείκελα,λέξη που δεν κρύβει την τραγική της ειρωνεία.

Προσπαθώντας να χειριστούμε μια ζωή ανάμεσα σε πλυντηρία, τηλεργασία και κουζίνα, ήρθαν οι "αποκαλύψεις" για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τις τραυματικές εμπειρίες να μας θυμήσουν όλες τις φορές που έπρεπε να απαντήσουμε σε σχόλια, να σκύψουμε το κεφάλι διότι μας έκαναν να πιστέψουμε ότι φοράμε κάτι προκλητικό ή να σταματήσει ο χρόνος γιατί κάποιος μας άγγιξε χωρίς τη θέλησή μας. Αλήθεια, τις ξεχάσαμε ποτέ;

Αλήθεια, αν οι αποκαλύψεις δεν κινούσαν το ντόμινο της παιδοφιλίας θα μας σόκαραν το ίδιο; Ή έχουμε ανάγει την παρενόχληση στη γυναίκα στο -όχι και τόσο- αθώο φλερτ του alpha male και του άνδρα παλιάς κοπής; Αλήθεια θα έρθει μια στιγμή που δε θα αναγκαστούμε να πούμε σε ένα παιδί "το έχω πάθει κι εγώ";

ΔΕ ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ

ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ

Παραφράζοντας τη Γώγου λέμε σε όλους εκείνους που μας μείωσαν ότι:

Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι δωδεκάποντο στα χέρια μας

που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

Η ΕΣΕ συμμετέχει στις συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων στις 1μμ έξω απο το Υπουργείο Εργασίας(Σταδίου 29)

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ(ΕΣΕ)

πηγή : https://ese.espiv.net/2021/03/07/de-theloyme-…

Διεθνής αναρχική ανακοίνωση για την Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας | Όλες στους δρόμους στις 8/3

Σήμερα, 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, μια ιστορική ημερομηνία κατά την οποία εγείρουμε τον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, των λεσβιών και των τρανς των καταπιεσμένων τάξεων. Σήμερα σκοπεύουμε να θέσουμε τέλος στη συστηματική βία της πατριαρχίας και να στηρίξουμε τον επαναστατικό εργατικό, λαϊκό και αντι-αποικιοκρατικό αγώνα. Κατόπιν πρότασης από ομάδα σοσιαλιστών γυναικών στα πλαίσια του Β' Διεθνούς Συνεδρίου Σοσιαλιστών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη, η ημερομηνία αυτή είχε αρχικά ως σκοπό την προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα η 8η Μάρτη έγινε σε όλο τον κόσμο ημέρα αγκιτάτσιας, κινητοποίησης, διαδήλωσης και απεργίας για τη ζωή και την ελευθερία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα. Από τη διαμαρτυρία για τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματα των γυναικών στα βιομηχανικά αναπτυγμένα κράτη στις αρχές του 20ου αιώνα έως την εξέγερση για ψωμί και ειρήνη από τις εργαζόμενες γυναίκες που μαζί με άλλες απεργίες και διαδηλώσεις πυροδότησαν τη Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουαρίου το 1917, η 8η Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σταδιακά εδραιώθηκε μέσω του ενεργού αγώνα των γυναικών της εργατικής τάξης. Γι' αυτό, λοιπόν, διαφυλάττουμε αυτήν την επίτευξη που μας επιτρέπει να θυμόμαστε τις νίκες και τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση. Η 8η Μάρτη μάς επιτρέπει, επίσης, να οικειοποιηθούμε και να επεξεργαστούμε τις συζητήσεις και τις προτάσεις των προκατόχων μας και να χτίσουμε τις πολιτικές δομές που θα μας επιτρέψουν να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στις αδικίες και τη βία του καπιταλιστικού, πατριαρχικού και αποικιοκρατικού συστήματος κυριαρχίας.

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχει πολλά λάβαρα αγώνα που ποικίλουν ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά τον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου και την ίση αμοιβή, την αναγνώριση των εργασιών φροντίδας και άλλων εργασιών που σχετίζονται με την ιδιωτική σφαίρα οι οποίες εκτελούνται κυρίως από τις γυναίκες, τον αγώνα για την αποποινικοποίηση και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και της πρόσβασης σε αντισυλληπτικά, την αποτίναξη της έμφυλης βίας που, μεταξύ άλλων, αποτυπώνεται στα υψηλά ποσοστά σεξουαλικών κακοποιήσεων, στις γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες τρανς ατόμων. Τονίζουμε τη συγκεκριμένη μέρα ως ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες και τα άτομα που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα, οι προσπάθειες των οποίων ιστορικά επέτρεψαν την οργανωτική άρθρωση του φεμινιστικού κινήματος. Πρόσφατα είχαμε μαζικές φεμινιστικές κινητοποιήσεις, όπως τη Διεθνή Απεργία Γυναικών που ξεκίνησε από την Ισπανία, το κίνημα #NiUnaMenos στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική, καθώς και τον αγώνα για νόμιμες, ασφαλείς και ελεύθερες αμβλώσεις σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.

Σήμερα, εμείς, οι εργαζόμενες γυναίκες, βιώνουμε, στην πρώτη γραμμή, την κοινωνική και οικονομική κρίση που εντείνεται από την πανδημία του Covid-19, η οποία αποκάλυψε μορφές βίας και πατριαρχικής καταπίεσης που συχνά ήταν «αόρατες», όπως η εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας στην ιδιωτική σφαίρα και η υποταγή της στην ανδρική φιγούρα μέσα σε αυτήν την πτυχή της καθημερινής της ζωής. Η πανδημία του Covid-19 διευκόλυνε, επίσης, την αναζωπύρωση της ενδοοικογενειακής βίας, τις παρενοχλήσεις και την αύξηση των γυναικοκτονιών, των δολοφονιών τρανς ατόμων και των σεξουαλικών κακοποιήσεων στα πλαίσια του εγκλεισμού. Γι' αυτό η κινητοποίησή μας στις 8 Μαρτίου είναι επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, ενώ αναγνωρίζουμε τη σημασία του φεμινιστικού αγώνα στην εποχή μας, γνωρίζουμε και επομένως απορρίπτουμε την ύπαρξη του λευκού, αστικού και δυαδικού «φεμινισμού» που επιδιώκει να γίνει ηγεμονικός εις βάρος των καταπιεσμένων. Συνεπώς, από τις κοινωνικές και αμεσοδημοκρατικές μας οργανώσεις εγείρουμε από τα κάτω και δια της άμεσης δράσης την αντιπαράθεση με την πατριαρχική καταπίεση. Έχουμε, επίσης, επίγνωση της επιρροής του κράτους σε αυτήν την πληθώρα των τάσεων που υπάρχουν στον φεμινισμό, η οποία επιδιώκει να προσαρμόσει τους αγώνες και τις απαιτήσεις των εργαζόμενων γυναικών μέσα στα θεσμικά του όργανα, για να πετύχει την αφομοίωσή τους από τον μηχανισμό του.

Στις 8 Μαρτίου υπογραμμίζουμε, επίσης, τη σημασία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα στον αγώνα τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όσων καταπιέζονται από την καπιταλιστική κυριαρχία, για τα δικαιώματα των έμφυλων και σεξουαλικών μειονοτήτων, την εναντίωση στη λεηλασία της φύσης, για την κατάργηση του κράτους και την άρση κάθε μορφής καταπίεσης στην κατεύθυνση του επαναστατικού μετασχηματισμού των υπαρχουσών κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στα πλαίσια αυτά, δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τους αγώνες και τη δράση αναρχικών φεμινιστριών όπως η Τερέζα Κλαράμουντ, η Λουίζα Καπετίγιο, η Βιρτζίνια Μπόλτεν και η Λουθία Σάντσεθ Σαορνίλ.

Με όπλα μας την αλληλοβοήθεια, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση, αποδομώντας πολιτικά τις παραδοσιακές ιεραρχικές, δυαδικές και αποκλειστικές συλλήψεις για το φύλο, αγωνιζόμαστε για τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Ως εκ τούτου, τιμούμε την 8η Μαρτίου ως μια μέρα του επαναστατικού αγώνα για τη χειραφέτησή μας, που, όπως έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν στην "Τραγωδία της χειραφέτησης της γυναίκας" (1906): «Οι γυναίκες πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα είμαστε άνθρωποι με την πιο αληθινή έννοια του όρου. Ό,τι ενυπάρχει μέσα στη γυναίκα και την ωθεί στην αποζήτηση της διεκδίκησης και της δράσης πρέπει να αγγίζει την πληρέστερη έκφρασή του. Όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να σπάσουν και τότε ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία θα καθαρίσει από κάθε ίχνος αιώνων υποταγής και δουλείας.»

☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) - Ιταλία

☆ Anarchist Communist Group (ACG) - M. Βρετανία

☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Ελλάδα

☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) - Νέα Ζηλανδία

☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) - Βραζιλία

☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation - Γερμανία

☆ Embat - Organització Llibertària de Catalunya - Καταλονία

☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) - Αργεντινή

☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) - Χιλή

☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) - Ουρουγουάη

☆ Grupo Libertario Vía Libre - Κολομβία

☆ Libertäre Aktion - Ελβετία

☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) - Αυστραλία

☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) - Αργεντινή

☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) - Αργεντινή

☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) - Ελβετία

☆ Union Communiste Libertaire (UCL) - Γαλλία

☆ Workers Solidarity Movement (WSM) - Ιρλανδία

☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) - Νότια Αφρική

Απέναντι στην πατριαρχική καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση καμία δεν είναι μόνη! Να κάνουμε το αναγκαίο βήμα από την ατομική καταγγελία στη συλλογική αγωνιστική διεκδίκηση, να εναντιωθούμε στο σύστημα που θρέφει την πατριαρχία, να πυκνώσουμε τους συλλογικούς αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση.

Η Αναρχική Ομοσπονδία καλεί σε στήριξη των φεμινιστικών διαδηλώσεων τη Δευτέρα 8/3:

- Αθήνα: 13:00 στην Πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στην Πλατεία Συντάγματος

- Θεσσαλονίκη: 17:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου

Απλώνουν παντού το σκοτάδι - Με τις γροθιές υψωμένες φωτίζουμε τους δρόμους της κοινωνικής απελευθέρωσης - Ζήτω η φεμινιστική Απεργία

Η φετινή 8η Μάρτη βρίσκει τις γυναίκες του κόσμου της Εργασίας να υφίστανται μία ανεπανάληπτη πολυμετωπική επίθεση στις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες τους. Η παγκόσμια υγειονομική κρίση έχει αναδείξει την βιαιότητα του καπιταλισμού, όσο ποτέ άλλοτε εδώ και αρκετές δεκαετίες. Τα κράτη και στην πλειονότητα τους οι νεοφιλελεύθερες και αυταρχικές κυβερνήσεις τους, ασκούν πολιτικές ακραίας ανισότητας και καταστολής, στερώντας από την τάξη μας το δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, τον ελεύθερο χρόνο, την διαδήλωση και τις συλλογικές διεκδικήσεις, ενώ παράλληλα την φτωχοποιούν δίχως φραγμούς.

Διεθνώς, στο όνομα της προστασίας από την Covid-19, τα κράτη έχουν διαμορφώσει κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης, οι οποίες θυμίζουν πολύ σκοτεινές και ζοφερές εποχές. Η εργατική τάξη βρίσκεται να είτε να είναι έγκλειστη στο σπίτι είτε να στοιβάζεται στους χώρους δουλειάς, ενώ ο ελεύθερος χρόνος της για ανάπαυση απαγορεύεται δια του νόμου. Τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματά της έρχονται τελευταία στην παγκόσμια κατανομή εμβολίων, με τους κεφαλαιούχους και τους κυβερνώντες να έρχονται πρώτοι. Τα συστήματα δημόσιας υγείας δεν είναι δομημένα ώστε να αντέξουν τόσο μεγάλο φόρτο περιστατικών, διότι ο καπιταλισμός σε κάθε έκφανσή του αποφεύγει να ενισχύει οτιδήποτε δημόσιο, επομένως οι πιο ευάλωτοι νοσούντες περιθωριοποιούνται από αυτήν και πεθαίνουν.

Στην Ελλάδα, η πανδημία μας βρήκε με μία ακροδεξιά κυβέρνηση, η οποία με χαρά ασκεί αυτήν την βάναυση πολιτική για να σώσει το τομάρι του ελληνικού κεφαλαίου και το δικό της. Είναι η ίδια κυβέρνηση που επιχειρεί να δολοφονήσει έναν απεργό πείνας, προκειμένου να μην κάνει πίσω στο δίκαιο αίτημα του να γυρίσει στο κελί του, φλερτάροντας έτσι με τον φασισμό. Είναι η κυβέρνηση που αγνοεί τους ίδιους της τους νόμους ως προς το ήδη τσακισμένο δικαίωμα του συνέρχεσθαι, ξυλοφορτώνοντας και λογοκρίνοντας κάθε φωνή αντίστασης στο σκοτάδι. Είναι η κυβέρνηση που κάνει πλιάτσικο σε εμβόλια, διαλύει το Ε.Σ.Υ, μετατρέπει την παιδεία σε στρατόπεδο πειθήνιων και προνομιούχων υπηκόων της και δίνει εκατομμύρια για την κυριαρχία του λόγου της στα ΜΜΕ και τον δημόσιο διάλογο.

Εμείς, οι γυναίκες, ένα κοινωνικά ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από τα αδηφάγα χέρια της ακροδεξιάς. Ήδη στα πρώτα βήματα τους, οι μισογύνηδες που μας κυβερνούν έδειξαν τις προθέσεις τους για το γυναικείο ζήτημα, μετατρέποντας την γραμματεία ισότητας φύλων σε γραμματεία οικογενειακής και δημογραφικής πολιτικής, και την μετέφεραν στο υπ. Εργασίας. Με την πράξη αυτή, επιδιώκουν να τσακίσουν τις κατακτήσεις μας για χειραφέτηση και ισότητα και να μας κλείσουν στο σπίτι ώστε να αναπαράγουμε το έθνος και τα εργατικά του χέρια. Ακόμη, αναίσχυντα επιχείρησαν την συνεργασία με χριστιανοταλιμπάν, ώστε να επιτεθούν έστω και επικοινωνιακά στο θεμελιώδες δικαίωμα στην άμβλωση και την αυτοδιάθεση του σώματός μας. Την τελευταία περίοδο μάλιστα, δεν διστάζουν να καπηλευτούν το ελληνικό #metoo και να διατυμπανίζουν πως αποτελεί δικό τους εγχείρημα, οι ίδιοι που κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να οξύνουν την σεξιστική βία.

Όμως, τα σώματα και οι ψυχές των γυναικών βράζουν από αδικία και καταπίεση και λαχταρούν δικαιοσύνη όσο τίποτε άλλο. Η φετινή 8 Μάρτη σηματοδοτείται από τις σιωπές που σπάνε, εξιστορούμενες περιστικά σεξιστικής βίας, σεξουαλικής, σωματικής, λεκτικής. Οι σιωπές έσπασαν παρά και ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, καταδεικνύοντας πως ο σεξισμός αναπαράγεται σημαντικά στους χώρους εργασίας από τα αφεντικά, τα οποία λόγω της θέσης τους έχουν την δυνατότητα να ασκούν κάθε είδους βία. Το παλιρροιακό κύμα καταγγελιών προκάλεσε πρώτα ο κλάδος του πρωταθλητισμού και στην συνέχεια ενδυνάμωσε ο κλάδος της τέχνης. Το ελληνικό #metoo δεν περιορίστηκε μόνο στο γυναικείο ζήτημα, έδωσε βήμα σε εργαζόμενους να καταγγείλουν εργοδοτικές αυθαιρεσίες και σε ΛΟΑΤΚΙ άτομα να καταγγείλουν την βία που υφίστανται. Αποκορύφωμα αποτέλεσε το σκάνδαλο Λιγνάδη, αποκαλύπτοντας την απέραντη αλαζονεία της αστικής τάξης, η οποία θεωρεί πως έχει αναφαίρετο δικαίωμα να βιάζει ανήλικα και να καταστρέφει ζωές, χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν και καμία.

Το ταξικό φεμινιστικό κίνημα οφείλει να προστατέψει τις φωνές των γυναικών από την ακροδεξιά κυβέρνηση που παίζει πολιτικά παιχνίδια πάνω στον πόνο μας και η οποία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τους αγώνες μας για το δικό της συμφέρον. Οφείλει να δώσει φωνή και στα αόρατα κομμάτια των γυναικών που δεν έχουν βήμα να μιλήσουν. Στις μετανάστριες, τις προσφύγισσες, τις ανασφάλιστες, τις εργαζόμενες που δεν απολαμβάνουν το προνόμιο της δημοσιότητας. Οφείλει να δημιουργήσει δομές ασφάλειας και χειραφέτησης, δομές που θα συλλογικοποιούν τις ατομικές πρωτοβουλίες και θα ενώνουν τις διαφορετικές φωνές, δημιουργώντας μια γροθιά που χτυπά στην ρίζα του το πρόβλημα, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.

Επειδή εμείς οι εργαζόμενες γυναίκες, cis και τρανς, είμαστε ένα από τα κομμάτια της κοινωνίας που χτυπιέται πολλαπλά από την κρατική διαχείριση της πανδημίας και από την επικράτηση της ακροδεξιάς αφήγησης στην κοινωνία. Η μάχη για μια μαζική φεμινιστική απεργία είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Με όχημα τους φεμινιστικούς συντονισμούς, τα συνδικάτα και την αλληλεγγύη και παρά την αστυνομοκρατία και το καθεστώς ημιπαρανομίας, θα γεμίσουμε τους δρόμους διεκδικώντας τα πάντα!

Η ομάδα γυναικών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε συμμετέχει και καλεί στις απεργιακές κινητοποιήσεις του φεμινιστικού κινήματος την Δευτέρα 8 Μάρτη στην πλ. Κλαυθμώνος στη 13.00 και στην πλ. Συντάγματος στις 17.30.

Πλαίσιο διεκδικήσεων:

- Να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας - Να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα

- Άμεση δικαίωση στα περιστατικά εξουσιαστικής βίας που έχουν καταγγελθεί. Είμαστε πάντα δίπλα στα θύματα - Κανένας άνθρωπος ποτέ μόνος του

- Άμεση ενίσχυση του Ε.Σ.Υ, επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, εμβόλια για όλουες/ες τώρα

- Κάτω οι αντεργατικοί και αντισυνδικαλιστικός νόμοι, που ποινικοποιούν την απεργία και μετατρέπουν το 8 ωρο σε 10 ωρο.

- Συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αύξηση μισθών και μείωση ωρών, η ατομική σύμβαση ενισχύει την διάκριση λόγω φύλου, αυξάνει το οικονομικό χάσμα. Ίση αμοιβή για ίση εργασίας.

-Κονδύλια για την υγεία, τη σίτιση, τη στέγαση και την εκπαίδευση των προσφύγων-ισσών. Kανένας άνθρωπος σε στρατόπεδο.

- Ενίσχυση των δομών φιλοξενίας και βοήθειας για κακοποιημένες γυναίκες, πλήρη λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής 15900. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις γυναίκες.

- Απαιτούμε οι αμβλώσεις να είναι προσβάσιμες για όλες τις γυναίκες και τους τρανς άνδρες, να είναι δωρεάν, ασφαλείς και να καλύπτονται πλήρως από το κράτος

- Υποχρεωτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις μορφές αντισύλληψης για όλες τις γυναίκες

- Οργανώνουμε καμπάνιες κατά της σεξιστικής καταπίεσης, αναδεικνύουμε το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, του βιασμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης σε όλες τις γειτονιές, ενημερώνουμε για τα γυναικεία δικαιώματα.

- Καλούμε όλους τους άντρες να σταματήσουν κάθε σεξιστική συμπεριφορά, η πατριαρχία καταπιέζει την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

- Γυναίκες, οργανωνόμαστε σε φεμινιστικούς συντονισμούς, στα συνδικάτα μας, δημιουργούμε ομάδες γυναικών εντός αυτών, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Ομάδα Γυναικών Ροσινάντε

πηγή : http://rocinante.gr/aplonoun-pantou-to-skotad…