Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021 στις 13.00
(Αναβολή) Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στον εκβιασμό των προστίμων
ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ
Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε σε διάγγελμα του πρωθυπουργού το ζήτημα της -περιβόητης πλέον- "ατομικής ευθύνης", έγινε φανερό ότι στην ουσία είχαμε να κάνουμε με μια επικοινωνιακή καμπάνια. Στόχος αυτής της καμπάνιας δεν ήταν άλλος από το να μετακυλήσει τις προφανείς πολιτικές ευθύνες, από τις πλάτες των κυβερνόντων, σε αυτές της κοινωνικής βάσης.
Από την μια, η κυβέρνηση ήταν παντελώς απρόθυμη να προβεί έστω και σε ελάχιστες ουσιαστικές βελτιώσεις των δημόσιων παροχών. Το δημόσιο σύστημα υγείας (το οποίο οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων χρόνων οδήγησαν σε πλήρη διάλυση) δεν ενισχύθηκε ουσιαστικά, τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν αυξήθηκαν ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός, επαρκή δωρεάν τεστ δεν υπήρξαν… κλπ, κλπ. Από την άλλη όμως, αυτό την έφερε μπροστά στον κίνδυνο οι μαζικοί θάνατοι λόγω της πανδημίας να οδηγήσουν σε γενικευμένη κοινωνική αγανάκτηση και οργή, με άγνωστη πιθανή κατάληξη.
Για να "ξεφύγει" από αυτό το αδιέξοδο η κυβέρνηση επέλεξε να ακολουθήσει την εξής προκρούστεια πολιτική:
Απονέκρωση και συρρίκνωση όλων των ανθρώπινων και κοινωνικών δραστηριοτήτων που δεν ήταν, τουλάχιστον με την στενή έννοια, κρίκοι στην αλυσίδα της παραγωγής-κατανάλωσης (φυσικά η μπάλα πήρε με κυμαινόμενη ένταση και κομμάτια αυτής). Για να διασφαλιστεί αυτό, η επιτήρηση και η καταστολή οξύνθηκαν ακραία και αιφνίδια. Έτσι κάθε απόπειρα αμφισβήτησης αυτής της "ιεράρχησης" ή/και απόδοσης των πολιτικών ευθυνών σε αυτούς που πραγματικά αναλογούσαν, έβρισκε απέναντί της έναν εξελιγμένο και διογκωμένο κατασταλτικό μηχανισμό.
Το πρόστιμο για την "μη δικαιολογημένη μετακίνηση'' αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το βασικό μέσο εφαρμογής και επιβολής αυτής της πολιτικής. Έχοντας φτάσει στα 300 ευρώ (με απειλές για αύξησή του στα 500) την στιγμή που ο βασικός μισθός είναι στα 550 ευρώ και η ανεργία αυξάνεται κατακόρυφα, αποτελεί ουσιαστικά απειλή για την επιβίωση μεγάλου κομματιού της κοινωνικής βάσης. Όταν μάλιστα αυτό συνδυάζεται και με τους ασαφείς όρους μετακίνησης (χρονική διάρκεια, απόσταση από την οικία κλπ) που δίνουν χώρο σε κάθε μπάτσο -από τους μυριάδες που πλέον κατακλύζουν τους δρόμους- να "ξεδιπλώσει" την εξουσιομανία του, η κατάσταση γίνεται πραγματικά ασφυκτική για όσες και όσους βγάζουν τον μήνα τους ήδη με το ζόρι. Φτάνουμε έτσι σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας και κατ' οίκον εγκλεισμού κυρίως όσων βρίσκονται σε δυσμενέστερη οικονομική θέση, ενώ για όσους βρίσκονται σε ψηλότερα σκαλοπάτια της οικονομικής πυραμίδας η δυνατότητα μετακίνησης είναι, στην ουσία, εξαγοράσιμη.
Στην συνθήκη της πανδημίας λοιπόν που βρισκόμαστε, τόσο οι παροχές υγείας σε περίπτωση που κάποιος/α νοσήσει όσο και η δυνατότητα μετακίνησης της/του είναι απλώς εμπορεύματα ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Και όπως ισχύει για όλα τα εμπορεύματα, κάποιοι μπορούν να τα αγοράσουν και κάποιοι όχι. Με λίγα λόγια η υγεία και η ελευθερία έχουν, πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλη φορά, ταξικό χαρακτήρα.
Την ίδια στιγμή η επίθεση που δέχεται η κοινωνική βάση τόσο από την πλευρά των αφεντικών όσο και από την πλευρά του κράτους, έχει οξυνθεί σε ακραίο βαθμό, εξαιτίας ακριβώς της ευνοϊκής συνθήκης που αποτέλεσε η πανδημία. Στους χώρους εργασία οι μειώσεις μισθών, οι απλήρωτες υπερωρίες, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι απολύσεις κλπ αποτελούν πλέον τον κανόνα, ενώ νομοσχέδια που συνεπάγονται την απορρύθμιση των εργασίακων σχέσεων, την αρπαγή της πρώτης κατοικίας, την καταλήστευση των φυσικών πόρων, την υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων και την μετατροπή τους σε μπατσοκρατούμενα φρούρια, περνάνε σωρηδόν τους τελευταίους μήνες.
Και σε αυτό το σημείο το πρόστιμο αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί απειλή αλλά και κόστος για όσες/όσους βγήκαν και βγαίνουν στον δρόμο, άλλοτε υπερασπιζόμενες/οι τα αιτήματα των υγειονομικών υπαλλήλων για ενίσχυση του ΕΣΥ, άλλοτε διεκδικώντας την δημόσια αγωνιστική παρουσία σε μέρες όπως η 17 Νοέμβρη και η 6 Δεκέμβρη και άλλοτε στοχεύοντας στο μπλοκάρισμα νομοσχεδίων όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Θεωρώντας λοιπόν, με βάση όλα αυτά, το πρόστιμο ως ένα μέτρο δεδομένα ταξικό, τόσο γιατί καθιστά την μετακίνηση ένα εμπόρευμα για λίγους, όσο και γιατί αποτελεί απειλή και ποινή για όσες και όσους αγωνίζονται κόντρα σε αυτήν την ασφυκτική συνθήκη, πιστεύουμε ότι οφείλουμε να αναδείξουμε αυτόν του τον χαρακτήρα, εκκινώντας μια διαδικασία αγώνα που θα στοχεύει στην άρνηση πληρωμών και την διαγραφή των προστίμων.
Για τον σκοπό αυτό πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε ανοιχτή συνέλευση το Σάββατο 27/2 στις 13.00 στη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ, ώστε να συζητήσουμε όλες και όλοι μαζί πιθανούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να αναδείξουμε το εν λόγω ζήτημα και να αγωνιστούμε με στόχο την διαγραφή των προστίμων.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ
