Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021 στις 17.00
(εξ αναβολής) Συνέλευση ενάντια στην απαγόρευση κυκλοφορίας & τα κορωνοπρόστιμα
UPDATE: H συνέλευση αναβλήθηκε για την Παρασκευή 19/2, 17:00, στις Φοιτητικές Εστίες ΦΕΠΑ.
πηγή : https://www.facebook.com/solidaritymigrants/
To παρακάτω κείμενο καλεί στη συγκρότηση μιας πρωτοβουλίας άρνησης της απαγόρευσης κυκλοφορίας και των κορωνοπροστίμων, που θα δημιουργήσει μια νέα συνέλευση σε ενιαίο σώμα ατόμων. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα συντονισμό συλλογικοτήτων. Επομένως, οι συλλογικότητες που συνυπογράψουμε αυτό το κείμενο καλούμε άλλες κινηματικές συλλογικότητες και άτομα σε μια νέα συνέλευση που θα ακολουθήσει τη δική της ζωή. Επομένως, το παρακάτω κείμενο αποτελεί μόνο την κατάθεση ενός πολιτικού σκεπτικού για τη στήριξη μιας κοινωνικοπολιτικής πρωτοβουλίας ενάντια στα νέα (και στα παλιά) μέτρα του κράτους σχετικά με τον περιορισμό της κυκλοφορίας.
Από τις αρχές Μαρτίου, το ελληνικό κράτος και γενικά τα καπιταλιστικά έθνη-κράτη, χρησιμοποιώντας την προπαγάνδα περί ατομικής ευθύνης και την πρακτική του «μενουμεσπιτισμού», στο πλαίσιο μιας διακηρυγμένης κατάστασης έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας, προσπαθεί να μετατρέψει μια άκρως περιοριστική και ασφυκτική πραγματικότητα σε παρατεταμένη «νέα κανονικότητα». Αν η κανονικότητα που ζούσαμε μέχρι τώρα ήταν ήδη το πρόβλημα, η καπιταλιστική επίθεση των τελευταίων μηνών ξεπερνά τα όρια καταστολής των ζωών μας που είχαμε συνηθίσει ή φανταστεί μέχρι τώρα.
Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο από άτομα που μας έχουν επιβληθεί ήδη «κορωνο-πρόστιμα», επειδή αρνούμαστε με την ίδια μας την ύπαρξη αυτές τις κρατικές πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας, που κορυφώνονται στην γενική απαγόρευση κυκλοφορίας. Βρεθήκαμε, και παραμένουμε, εξαναγκασμένες να «ξεχάσουμε τη ζωή που ξέραμε», να αφήσουμε τους ελεύθερους δημόσιους χώρους, τις βραδινές βόλτες, τα ζωντανά πανεπιστήμια, να οριοθετούμαστε με όρους αποδοτικότητας και πειθάρχησης για το κεφάλαιο, και φυσικά να απομακρυνόμαστε από κάθε πρακτική συλλογικής συγκρότησης μιας δικής μας δημόσιας σφαίρας. Πολλές από εμάς κάναμε από την έναρξη του πρώτου λοκντάουν τη συνειδητή επιλογή να μην περιοριστούμε στους έξι διαθέσιμους από το κράτος λόγους μετακίνησης αλλά να συνεχίσουμε να δραστηριοποιούμαστε στον δημόσιο χώρο με γνώμονα την ικανοποίηση των κοινωνικών μας αναγκών ―γνωρίζοντας ότι η συνάντησή μας για οποιοδήποτε άλλο σκοπό σχετικό με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας εκτός από αυτούς που επιτρέπει η κρατική ντιρεκτίβα θα χαρακτηριζόταν ως άσκοπη μετακίνηση, η οποία επιτηρείται και τιμωρείται ως «ανευθυνότητα». Όσες από μας θέλουν να βγαίνουν έξω επειδή το «μέσα» δεν προάγει την ψυχική τους υγεία, επειδή δεν την παλεύουν σε ένα σπίτι-κλουβί με όλη την υπόλοιπη οικογένειά τους, επειδή δεν αντέχουν τον κακοποιητή σύντροφό τους, επειδή θέλουν να διεκδικήσουν καλύτερους μισθούς, έχουν να αντιμετωπίσουν τον μπάτσο έξω από το σπίτι τους, τον έλεγχο, την καταστολή και το υπέρογκο πρόστιμο των 300 ευρώ.
Η επιβολή μιας συνθήκης που λίγο-πολύ φέρνει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει για τα πολιτικά αφεντικά μια πολλαπλή χρησιμότητα, παρά το οικονομικό κόστος που συνεπάγεται για ορισμένα αφεντικά: Αρχικά, συμβάλλει στο να αποκρύψει το γεγονός πως η τωρινή κρίση δεν έχει μόνο υγειονομικό χαρακτήρα αλλά αποτελεί μια ευρύτερη κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση. Έπειτα, εξοπλίζει τις κυρίαρχες τάξεις αυτού του κόσμου με ένα κατασταλτικό, νομοθετικό και τεχνολογικό πλαίσιο ελέγχου που θα τους φανεί χρήσιμο τα επόμενα χρόνια της τεράστιας όξυνσης της κοινωνικής κρίσης και των αντιδράσεων που έρχονται.
Άλλωστε, η κρατική πολιτική διαχείριση της πανδημίας δεν μπορεί να είναι κάποια «ουδέτερη» επιστημονική-επιδημιολογική πρακτική, και δεν μπορεί παρά να ορίζεται από τον σκοπό διαφύλαξης και διάσωσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας των αφεντικών. Για αυτό συνεχίζεται η επίθεση στον άμεσο και τον έμμεσο μισθό της εργατικής τάξης που έχει ξεκινήσει από το 2008, αφού λαμβάνονται μέτρα αναδιαμόρφωσης των συνθηκών εργασίας εις βάρος των εργαζόμενων, των ελαστικά απασχολούμενων και των ανέργων· λαμβάνονται επίσης μέτρα αναβάθμισης του ιδιωτικού τομέα της υγείας και ενίσχυσης του στρατού και της αστυνομίας, ενώ παράλληλα διατηρείται ο συνωστισμός στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης, όπου χιλιάδες μετανάστριες ζουν στοιβαγμένες υπό άθλιες συνθήκες και σε μόνιμη καραντίνα από την αρχή της πανδημίας. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, πως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών αρκεί ένα κρούσμα Covid-19 για να κηρυχθεί ένα camp σε «καραντίνα», με αποτέλεσμα την επιβολή προστίμων μέχρι και 5000 ευρώ για το «σπάσιμο της καραντίνας»-σε μετανάστες και μετανάστριες που βρίσκονταν για λίγη ώρα έξω από τα «ανοιχτά» camp της Ριτσώνας ή του Σχιστού.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες για τη δημόσια υγεία, αφήνοντας τα νοσοκομεία υποστελεχωμένα και χωρίς εξοπλισμό, με πληρότητα στις ΜΕΘ, χωρίς επίταξη ιδιωτικών κλινικών, συνεχίζοντας τις πολιτικές της ακραίας λιτότητας όλων των προηγούμενων ετών που οδήγησαν σε συγχωνεύσεις νοσοκομείων και λουκέτα. Πάνω απ' όλα, ενισχύοντας τη μετακύλιση πάνω στην εργατική τάξη του κόστους ενός δαπανηρού συστήματος υγείας που όλο και περισσότερο λειτουργεί με τα «ανταγωνιστικά» κριτήρια που ορίζει ο ιδιωτικός τομέας και το ιατροφαρμακευτικό επιχειρηματικό σύμπλεγμα και όλο και περισσότερο γίνεται απρόσιτο και θωρακισμένο απέναντι στον έλεγχο της εργατικής τάξης.
Το ελληνικό κράτος, για να αποφύγει τα δημοσιονομικά δαπανηρά και αντιθετικά για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών κύκλων μέτρα προστασίας της υγείας, προβάλλει την ατομική ευθύνη (και ένα ακριβό και ανεπαρκώς ελεγμένο εμβόλιο) ως λύση στην πανδημία. Γι' αυτό το λόγο, κινούμενο στα πλαίσια των πολιτικών των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, συνεχίζει μέχρι και σήμερα να ακολουθεί μια κλιμακωτή σειρά πειθαρχικών μέτρων: ξεκινώντας (πριν το δεύτερο λοκντάουν) με την απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των 9 ατόμων και των πολιτικών εκδηλώσεων, συνέχισε με απαγόρευση νυχτερινής κι ύστερα καθολικής κυκλοφορίας, υποχρέωση χρήσης μάσκας σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. και επιβολή προστίμων σε όποιον δεν εφαρμόζει τα παραπάνω μέτρα που ορίζουν έναν πειθήνιο, παραγωγικό πολίτη ή μετανάστη/στρια.
Το πρόστιμο αποτελεί ένα από τα μέσα που διαθέτει το κράτος ώστε να εκφοβίσει, να αποτρέψει τον κόσμο να βγει έξω για την ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών του και τελικά να τιμωρήσει όσους το κάνουν. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο που από 150 ευρώ που ήταν στο προηγούμενο lockdown, το ποσό διπλασιάστηκε στο δεύτερο. Το πειθαρχικό αυτό μέτρο λειτουργεί τόσο τιμωρητικά για τον παραβάτη όσο και παραδειγματικά για τους υπόλοιπους. Έχει ως βασικό στόχο να πετύχει τον έλεγχο της κυκλοφορίας στον δημόσιο χώρο (ανα)συγκροτώντας ένα επαρκώς πειθαρχημένο και συμμορφωμένο υποκείμενο, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της κρατικής διαχείρισης της κρίσης. Παράλληλα, αποτελεί ένα εξατομικευμένο μέτρο σε πλήρη σύμπνοια με την ιδεολογία της ατομικής ευθύνης, που αποτελεί από την αρχή του ξεσπάσματος της πανδημίας τον κεντρικό πυλώνα της βιοπολιτικής διαχείρισης του πληθυσμού με στόχο την αυτο-πειθάρχηση και την αυτο-ενοχοποίησή του.
Όμως οι σκόπιμες ελλείψεις στις κρατικές αναπαραγωγικές δαπάνες, ο συνωστισμός σε χώρους εργασίας, στα ΜΜΜ, στα camps, η διαλογή ασθενών με covid-19 για μια θέση σε ΜΕΘ έχουν διαψεύσει την «ατομική ευθύνη» και την επακόλουθη υποχρέωση του καθενός να πληρώνει το υπέρογκο ποσό των 300 ευρώ επειδή βγήκε έξω από το σπίτι ή κατέβασε τη μάσκα (!). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η μη πληρωμή των προστίμων είναι ήδη μια διαδεδομένη κοινωνική πρακτική αφού το μεγαλύτερο μέρος τους δεν έχει πληρωθεί.
Για εμάς «Υγεία» δεν είναι ο εγκλεισμός, η απαγόρευση να αράζουμε έξω και να βγαίνουμε τις νυχτερινές ώρες, η απαγόρευση της συναναστροφής με κόσμο, όπως δεν θεωρούσαμε ποτέ «υγεία» το υποχρεωτικό καθημερινό 8ωρο και τους μισθούς πείνας. Στα πλαίσια της άρνησής μας να υπακούσουμε στην καταστροφική διαχείριση της πανδημίας, αρνούμαστε να πληρώσουμε και τα πρόστιμα ―τα οποία αποτελούν (και αυτά) έκφραση της μετακύλισης ενός, σχετικά μικρού για την περίπτωση αλλά όχι αμελητέου, μέρους του κόστους της πανδημίας στις πλάτες μας. Θέλουμε να διαχύσουμε τις αρνήσεις και τις διεκδικήσεις μας ανοίγοντας ένα πεδίο λόγου και αγώνα γύρω από την κρατική διαχείριση της πανδημίας με αιχμή τη μη πληρωμή των προστίμων.
Ειδικά, λοιπόν, σε συνθήκες άρσης της καθιερωμένης συνταγματικής νομιμότητας δεν μας απασχολεί τόσο η νομική βάση της ύπαρξης των προστίμων και η αμφισβήτησή τους με επικλήσεις στο σύνταγμα και τους νόμους ― μολονότι κάθε νομικό επιχείρημα θα ήταν δίκαιο να χρησιμοποιηθεί ως μέσο αυτοάμυνας των φτωχότερων κοινωνικών τάξεων της κοινωνίας μας. Νόμιμα ή παράνομα, τα πρόστιμα αποτελούν άλλη μία επίθεση στην τάξη μας και διεκδικούμε την άμεση παραγραφή τους στα πλαίσια ενός ευρύτερου κινήματος για την ικανοποίηση των αναγκών μας.
Επιπλέον, πέρα από τη ληστρική διάσταση του μέσου των προστίμων η οποία καθιστά δεδομένο πως μεγάλο κομμάτι εργαζόμενων ή μη αδυνατεί να ανταποκριθεί στην πληρωμή του υπέρογκου ποσού των 300 ευρώ (που φτάνει πολλές φορές πάνω από το μισό του μηνιαίου εισοδήματος), διατηρούμε επίσης την υποψία πως ένα εξίσου μεγάλο τμήμα των τιμωρημένων δεν έχει καμία διάθεση και απλά δεν θέλει να πληρώσει το νέο κρατικό χαράτσι για κοινούς με τους δικούς μας λόγους.
Αλλά, ακόμα περισσότερο, όταν ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της στον ορίζοντα μια πρόθεση εκβιαστικής είσπραξης οφειλών (σε ΔΕΚΟ, δήμους, εφορίες, τράπεζες), ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις συνάντησης και κοινού αγώνα και με αυτό το ευρύτερο τμήμα της πολυεθνικής εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. Με τα ανάλογα βήματα, να ανασύρουμε από την κινηματική εμπειρία και να ενδυναμώσουμε μια κουλτούρα άρνησης πληρωμών γενικά. Ξεκινώντας από τις ατομικές και επιμέρους αρνήσεις και αντιστάσεις, να οργανώσουμε τη συλλογική άρνηση ντόπιων και μεταναστριών απέναντι σε αυτή την τεράστια κρατική και καπιταλιστική επίθεση.
Δεν χρωστάμε τίποτα, και ειδικά τη ζωή μας, ούτε στο ελληνικό κράτος, ούτε στις επιχειρήσεις του.
Ενάντια στην απαγόρευση της κυκλοφορίας και την κρατική διαχείριση της πανδημίας
Διαγραφή των κορωνο-προστίμων όλων, ντόπιων και μεταναστών/στριών
Δημόσια και ποιοτική υγειονομική περίθαλψη για όλους και όλες υπό τον έλεγχο των χρηστών της
Συνέλευση ενάντια στη βιοεξουσία και την κλεισούρα
Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση
Solidarity with Migrants
πηγή : email που λάβαμε στις 10 Φεβρουαρίου 01h