kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση: 6 Δεκέμβρη

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε καραντίνα

Η χρονική συγκυρία που διανύουμε είναι ιδιαίτερη από κάθε άποψη. Το γεγονός της πανδημίας της νόσου COVID-19 και ο τρόπος της διαχείρισής της από τις κατά τόπους πολιτικές αρχές -διαχείριση που εξυπηρετεί είτε τα συμφέροντα διάφορων οικονομικών ελίτ είτε μια ατζέντα αυταρχισμού σχεδόν σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής -είναι ο αστερισμός στον οποίο κινείται η δική μας εποχή. Η παρούσα πολιτική διαχείριση της εξουσίας στην χώρα μας, αποθρασυσμένης από την απουσία ισχυρών κοινωνικών αντιστάσεων εδώ και κάποια χρόνια, έχει αναλάβει να επιτεθεί σχεδόν σε όλο το φάσμα των αγωνιστικών κεκτημένων προηγούμενων εποχών, με τρόπο μάλιστα που παραπέμπει σε ρεβανσιστικά σύνδρομα.

Η πανδημία έχει αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ ώστε να ξεδιπλώσει πλήρως όλη τη νεοφιλελεύθερη και συντηρητική ατζέντα της σε μια σειρά από μέτωπα, ξεκινώντας από την επίθεση στα ριζοσπαστικά κομμάτια και τις δομές συνύπαρξής τους, περνώντας τάχιστα στο μέτωπο των φυλακών, της εκπαίδευσης, της οικονομίας, των πολιτικών διεκδικήσεων με πορείες και απεργίες και έπεται συνέχεια. Ταυτόχρονα με την κρατική εγκληματική διαχείριση της πανδημίας που εκθέτει πληθυσμούς -ειδικά τους πιο ευάλωτους- σε κίνδυνο για την εξυπηρέτηση είτε οικονομικών συμφερόντων είτε ιδεολογικών εμμονών, παρακολουθούμε και την εργαλειοποίηση της, για την άνευ προηγουμένου σημειολογική επίθεση σε ζωτικά σημεία του ευρύτερου ριζοσπαστικού και προοδευτικού μπλοκ.

Σημεία σταθμούς, όπως είναι οι μέρες μνήμης των νεκρών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, και των νεκρών της κρατικής καταστολής εν καιρώ δημοκρατίας, όπως ο αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος την 6η Δεκέμβρη του 2008, ημέρα που άφησε ανεξίτηλα το στίγμα της στην ιστορία της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας ως μία από τις πιο ισχυρές εξεγέρσεις αυτής της ιστορικής περιόδου. Το νέο δόγμα καταστολής που εργαλειοποιεί την πανδημία για να επιτεθεί -μεταξύ άλλων- σε ό,τι αποτελεί σταθμό μνήμης, ριζοσπαστικοποίησης αλλά και συσπείρωσης των κινηματικών δυνάμεων, προφανώς καμία σχέση δεν έχει με μέριμνα για τη δημόσια υγεία. Κοινωνική προστασία δεν υπήρξε ούτε όταν υπό την ανοχή του ίδιου του κράτους λειτουργούσαν για μήνες οι χριστιανικοί τόποι λατρείας ενάντια σε κάθε υγειονομικό πρωτόκολλο (πολλές φορές μάλιστα με την παρουσία κυβερνητικών εκπροσώπων), ούτε όταν άνοιξε ο τουρισμός και η εστίαση για να υπάρξει ένεση ρευστότητας στην ελληνική αγορά παρά τους τεράστιους κινδύνους, ούτε όταν σχολικές αίθουσες, χώροι εργασίας και μέσα μαζικής μεταφοράς υπήρξαν κατεξοχήν τόποι συνωστισμού, ούτε όταν σε αντίθεση με όλες τις οδηγίες διεθνών οργανισμών αλλά και της διεθνούς πρακτικής (ακόμα και σε χώρες που θεωρούνται εκτός του άξονα «πολιτισμένων κρατών») για αποσυμφόρηση των φυλακών, και εν γένει των κέντρων κράτησης.

Εκείνο που υπήρξε ήταν μόνο η συστηματική, και κατ΄ εξακολούθηση, εγκληματική και προκλητική αδιαφορία από την πλευρά του κράτους για τη δημόσια υγεία, για την οποία τώρα υποτίθεται ότι κόπτονται. Υπό αυτές τις συνθήκες η τιμή και υπεράσπιση της ιστορίας μας, των συμβόλων μας, των νεκρών μας αλλά και των αγωνιστικών και εξεγερτικών παρακαταθηκών, δε μπορεί να μπει στο ψυγείο. Φέτος, περισσότερο από άλλες φορές, είναι επιτακτικό να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να μη αφήσουμε το νήμα που μας συνδέει με το εξεγερτικό πνεύμα του Δεκέμβρη του 2008. Φέτος, περισσότερο από άλλες φορές, η παρουσία μας στο δρόμο είναι πιο επιτακτική καθώς το σύνθημα το «Αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει» επικαιροποιείται τραγικά. Από τους νεκρούς της αστυνομικής βίας, στους θανάτους μεταναστών στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, από τους αυτόχειρες - θύματα της οικονομικής πολιτικής στους χιλιάδες νεκρούς της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, η σύγχρονη θανατοπολιτική της καπιταλιστικής κυριαρχίας είναι εδώ.

Αρνούμαστε να δεχτούμε να γίνουμε άψυχες στατιστικές. Ξέρουμε πολύ καλά ότι αν το κράτος ενδιαφερόταν πράγματι για τη δημόσια υγεία θα έκανε κάτι για αυτήν αντί να επιστρατεύει εντός των πόλεων, χιλιάδες αστυνομικών δυνάμεων για να διαλύει συντριπτικά λιγότερες δυνάμεις διαδηλωτών. Φέτος, περισσότερο από άλλες φορές, έχει σημασία να ακουστεί στο δρόμο το «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη», καθώς όσο βαθαίνει το σκοτάδι της σύγχρονης δυστοπίας που ζούμε, αυτές οι μέρες γίνονται, και συνεχίζουν να γίνονται, όλο και περισσότερων. Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, μάς είναι αδιανόητο να πειθαρχήσουμε στις απαγορεύσεις τους και να μείνουμε σπίτια μας μια μέρα σαν την 6η Δεκέμβρη.

Τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, όχι επειδή μας τα υπαγορεύει το κράτος αλλά επειδή ξέρουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας, θα βρεθούμε στον δρόμο για να τιμήσουμε την μνήμη του Αλέξανδρου, για να τιμήσουμε την μνήμη όλων εκείνων των επώνυμων ή ανώνυμων νεκρών που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία. Για να φωνάξουμε ότι οι εξεγέρσεις ενάντια στο κράτος, στο κεφάλαιο και τον συντηρητισμό είναι πάντα επίκαιρες.

ΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συγκέντρωση: 6 Δεκέμβρη, 11.00 Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, στο σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Μέτωπο Αντίστασης

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/83692/

12 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη: Ψωμί, δουλειά, ελευθερία για τον λαό και την νεολαία - Ενάντια στην κυβέρνηση και το σύστημά των τραπεζιτών, των εμπόρων του πολέμου, του κεφαλαίου

12 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ: ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ, ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρόνου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβρη του 2008, από το χέρι του ειδικού φρουρού Κορκονέα, έβγαλε στο δρόμο ένα ορμητικό ποτάμι δεκάδων χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νεολαίας, εργαζόμενων και ανέργων που διαδήλωσαν μαχητικά για ένα μήνα στους δρόμους όλης της χώρας ενάντια στην τότε κυβέρνηση της ΝΔ, καταγγέλλοντας την δολοφονία, την κυβερνητική/κρατική βία, διεκδικώντας τα δικαιώματα σε μόρφωση, δουλειά, ελευθερία.

Ήταν η πρώτη εξέγερση της σύγχρονης κρίσης του καπιταλισμού. Το σύνθημα «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες. Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» διατράνωνε τη θέληση και την προσδοκία των εργαζόμενων, της νεολαίας, των φοιτητών και μαθητών να πάρουν την υπόθεση του παρόντος και του μέλλοντος στα δικά τους χέρια. Βάθυνε την κρίση και επιτάχυνε την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ του Καραμανλή.

Η εξέγερση του Δεκέμβρης του '08, οι «μέρες του Αλέξη», ήταν ο προσεισμός για τους συγκλονιστικούς αγώνες και τη μαζική αριστερή ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας στα χρόνια των μνημονίων. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «ιδρύθηκε» μέσα σ' αυτή την εξέγερση.

Δώδεκα χρόνια μετά, οι ομοιότητες είναι προφανείς. Η κρατική καταστολή και η τρομοκρατία αναβαθμίζονται επικίνδυνα από τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ του Μητσοτάκη. Με πρόσχημα την πανδημία εξαπολύει τους τραμπούκους της ΕΛ.ΑΣ με αδιάκοπες επιχειρήσεις στοχοποιώντας τη νεολαία αλλά και τα συνδικάτα και την οργανωμένη αριστερά όπως αποδείχτηκε με τις επιχειρήσεις καταστολής ενάντια στις πορείες του Πολυτεχνείου και στη διαμαρτυρία γυναικών στο Σύνταγμα, με τις αθρόες συλλήψεις και στις διώξεις αγωνιστών-τριων που διώκονται με κατηγορίες "διέγερσης σε ανυπακοή" επειδή είτε καλούσαν είτε συμμετείχαν στην πανεργατική απεργία και στην πορεία του Πολυτεχνείου, με τις επιθέσεις στα γραφεία αριστερών οργανώσεων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντιμέτωπη με την διπλή κρίση της πανδημίας και της παγκόσμιας οικονομίας, κλιμακώνει την επίθεση στις κατακτήσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα, σκορπίζοντας πακέτα δις ευρώ στις τράπεζες και στα αφεντικά. Ξέρει πως για να περάσει την αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική της χρειάζεται να τρομοκρατήσει το λαό και τη νεολαία, να κτυπήσει το μαζικό κίνημα και τον κόσμο που αντιστέκεται.

Όμως, η πολιτική της βρίσκει αντιστάσεις παντού. Οι εργαζόμενοι και οι νεολαία δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν πίσω. Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Η αντιφασιστική διαδήλωση στις 7 Οκτώβρη στο Εφετείο, η 17 Νοέμβρη, η πανεργατική απεργία στις 26 Νοέμβρη μας εμπνέουν και μας δείχνουν το δρόμο να συνεχίσουμε και να κλιμακώσουμε.

Δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη, οι εμπειρίες της εργατικής τάξης και της νεολαίας είναι πολύ πιο βαθιές και πλούσιες. Η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τα όρια της κοινοβουλευτικής διαχείρισης του συστήματος. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί και πρέπει να μπει μπροστά ενάντια στη κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί. Για να κερδίσουν οι αγώνες, για να μην περάσει αυτή η πολιτική. Για να σταματήσει μια για πάντα το σύστημα που δίνει στις τράπεζες και το κεφάλαιο, στους διεθνείς τοκογλύφους και τις πολυεθνικές του πολέμου λεφτά, ενώ για την λαό και την νεολαία κρατάει την φτώχια, την ανεργία, την μετανάστευση, την καταστολή και τελικά τις "σφαίρες"!. Για να βαδίσουμε στην προοπτική της εργατικής επανάστασης και του σοσιαλισμού.

Η Κυριακή 6 του Δεκέμβρη είναι ημέρα μνήμης και αγώνα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει το κάλεσμα για συγκέντρωση, στις 12 το μεσημέρι, μπροστά από το μνημείο του Αλέξη στα Εξάρχεια και τις δράσεις που ανακοινώνονται σε γειτονιές της Αθήνας (Περιστέρι, Καισαριανή, Νέα Σμύρνη, Κερατσίνι, Αγ Παρασκευή κλπ) και άλλες πόλεις την ίδια ώρα.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

πηγή : http://antarsya.gr/node/5809

[ΚτΒ] Κάλεσμα στη Συγκέντρωση στο σημείο κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Α.Γρηγορόπουλου. 6/12/2020, 11:00, Εξάρχεια

...Να θυμάσαι το χθες που ολούθε σε ζώνει Και θα νιώσεις το σήμερα τι ζητάει από σένα Που ετοιμάζει το πάλεμα του σφυριού με τ' αμμωνι Την καινούρια δύναμη, τη γοργοφταστη γεννά. Αλέξης Παρνης.

12 Δεκέμβρηδες μετά από την 6η Δεκέμβρη του 2008 και την εν ψυχρώ εκτέλεση του δεκαπεντάχρονου συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους δολοφόνους Κορκονέα και Σαραλιώτη, οι οποίοι (ήδη εδώ και καιρό πλέον) με τη βούλα της αστικής "δικαιοσύνης" κυκλοφορούν ελεύθεροι.

12 Δεκέμβρηδες μετά από εκείνο το Σαββατόβραδο στα Εξάρχεια, όπου τα βήματα των πραιτόρων "με το ευαίσθητο νευρικό σύστημα" συντονίστηκαν μ' εκείνα των δολοφόνων της Αναστασίας Τσιβίκα, του Ισίδωρου Ισιδωρόπουλου, του Χρήστου Κασίμη, του Ιάκωβου Κουμή, της Σταματίνας Κανελλοπούλου, του Χρήστου Τσουτσουβή, του Μιχάλη Καλτεζά, του Μιχάλη Πρέκα, του Νίκου Τεμπονέρα, του Χριστόφορου Μαρίνου, του Χάρη Τεμπερεκίδη, του Εντισόν Γιαχάι, της Κατερίνας Γκουλιώνη, του Τόνι Όνουα, της Μαρίας Κουλούρη, του Λάμπρου Φούντα, του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, του Νικόλα Τόντι, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Θανάση Καναούτη, του Παύλου Φύσσα, της Zackie Oh, του Πετρίτ Ζίφλε, του Βασίλη Μάγγου και ο κατάλογος των δολοφονημένων από τα ένστολα και μη, κρατικά και παρακρατικά μαντρόσκυλα του κεφαλαίου και του κράτους του (στους δρόμους και τις πλατείες, στα σύνορα και τις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αστυνομικά κρατητήρια) δεν έχει τέλος...

12 Δεκέμβρηδες μετά από τη μεγαλύτερη κοινωνική-ταξική εξέγερση που ξέσπασε -από το Νοέμβρη του 1973 κι έπειτα- σε αυτόν τον τόπο, μετά από εκείνη την ορμητική εισβολή στο προσκήνιο της ιστορίας των αγωνιζόμενων και των εξεγερμένων, των "αόρατων" ντόπιων και μεταναστών (κυρίως) νεολαίων, μαθητών και μαθητριών, φοιτητών και φοιτητριών, εργαζομένων, ανέργων, απόκληρων και αποκλεισμένων της γ' ελληνικής "Δημοκρατίας", που από εκείνο το βράδυ και για πολλά μερόνυχτα βγήκαν ξανά στους δρόμους της οργής, επιστρέφοντας στο αστικό κράτος ένα μερτικό εκδίκησης. Μια εξέγερση που δεν εκδηλώθηκε σε "ουδέτερο" χρόνο και έδαφος, αλλά μέσα σε μια δοσμένη συνθήκη, στο κατώφλι της καπιταλιστικής κρίσης και του περάσματος από τα χρόνια της πλαστής "ευμάρειας" και της δήθεν "ανάπτυξης" σ' εκείνα της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Μια εξέγερση που -από το κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και όλης της χώρας- μπόρεσε να στείλει τα δικά της σήματα καπνού και ν' αποτελέσει διεθνές σημείο αναφοράς για ένα πλήθος αντικρατικών - αντικαπιταλιστικών-αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, κινητοποιήσεων, άμεσων δράσεων και ξεσηκωμών όλου του κόσμου.

Μια εξέγερση που όντως -όπως γραφόταν ήδη από τότε- "δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση, ήταν εικόνα από το μέλλον".

Μια εξέγερση με χρονική διάρκεια και εδαφική εξάπλωση, πλατιά συμμετοχή και ευρεία σύνθεση, η οποία -αν και έμεινε στη μέση...- δεν φύτρωσε από το πουθενά, αφού αποτέλεσε τον καρπό ενός πολύχρονου και πολύμορφου αγωνιστικού ριζώματος και άνθισε με λίπασμα τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος και της αγωνιζόμενης νεολαίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 2006-07. Μια εξέγερση μέσα στην πολυμορφία της οποίας μπόρεσαν να συναντηθούν -πίσω από τα οδοφράγματα και μέσα στις καταλήψεις, στις πλατείες και τους δρόμους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις- οι διάφορες γενιές ντόπιων και μεταναστών, αγωνιστών και αγωνιστριών: εκείνη "των 700 ευρώ" μ' εκείνες του "Κάτσε καλά Γεράσιμε...", του 1990-91 και των πρώτων χρόνων του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού.

Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες...

σύνθημα του Δεκέμβρη

Μια εξέγερση πάνω στα νωπά σημάδια της οποίας άνοιξε και ο ελπιδοφόρος κύκλος των αντιμνηνομιακών ταραχών 2010-12 που παρά τον πλούτο, τη μακρόχρονη μαζικότητα και τη πρωτοφανή διάχυση του, έμελλε να κλειστεί μέσα στα ίδια τα όρια και τις αντιφάσεις του, έχοντας αποτύχει να βάλει φρένο στο μνημονιακό οδοστρωτήρα και την καθεστωτική επέλαση που στόχευε στη "σωτηρία της χώρας", δηλαδή των αφεντικών της. Αυτή η συλλογική -και εν πολλοίς, ανομολόγητη και ανεπεξέργαστη- ήττα, ήταν εκείνη που τελικά κατέστησε σε αποδοτική για τους ιμπερια-ληστές "δανειστές" και την ντόπια ολιγαρχία, την κυβερνητική αναρρίχηση της σοσιαλδημοκρατίας που (σε συσκευασία "πρώτης φοράς αριστερά") για άλλη μια φορά στην ιστορία υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα ταξικής οπισθοχώρησης, εργατικής υποτίμησης, κοινωνικής απογοήτευσης και κινηματικού κατακερματισμού, μετά από μια μακρόχρονη περίοδο "επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με το φιλο-ευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορισμό". Με τη διαμόρφωση του "νέου δικομματισμού" ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (και τις απαραίτητες κεντροαριστεροδεξιές τσόντες) και μέσα από το διαχρονικό δόγμα "Νόμος και Τάξη", επιτεύχθηκε η σταθεροποίηση του σαπισμένου αστικού πολιτικού συστήματος και η επιδεινωμένη "μεταμνημονιακή επιστροφή στην κανονικότητα".

[...] Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.

Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας την οργή.

Ουλές κόκκινης μνήμης στους δρόμους της μετρά,

καίγοντας τα στολίδια, στην πλάτη της καρφιά.

Τις τρύπες απ' τις σφαίρες στους τοίχους ψηλαφεί,

συνθήματα από αίμα στο στήθος της ζωής.

Δεν μάτωσε από φόβο κι όρκο παλιό κρατά,

γυμνή από φτιασίδια να ορμήσει στη φωτιά.

Ξημέρωσε, μάς ένωσε.

Βαριανασαίνει και περιμένει τη φωτιά.

Υπεραστικοί, Δεκέμβρης 2013.

12 Δεκέμβρηδες μετά εν μέσω του δεύτερου κύματος εξάπλωσης της πανδημίας που αφήνει πίσω της καθημερινά εκατοντάδες νεκρούς, διασωληνωμένους και εξακριβωμένους ασθενείς, με την εγκληματική κρατική διαχείριση της -από την νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση των "άριστων και νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας"- να εξακολουθεί να σπέρνει τη φτώχεια και το φόβο, την εξαθλίωση και τον φιλοτομαρισμό, την εξατομίκευση και τον κοινωνικό εκφασισμό, τη "νόμιμη" βία και το θάνατο. Εν μέσω ταξικής υγειονομικής διαχείρισης, αναποτελεσματικής καραντίνας, επιλεκτικής επιβολής εξοντωτικών προστίμων, παρόξυνσης της κρατικής καταστολής με απαγορεύσεις συναθροίσεων, διαδηλώσεων και νυχτερινής κυκλοφορίας, με χημικό πόλεμο, αύρες και πολλές εκατοντάδες ξυλοδαρμούς, μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές σε όλη τη χώρα, με την ακατάπαυστη πληρωμένη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, με τα (ένστολα και μη, πεζά ή εποχούμενα) αστυνομικά μπουλούκια να περιπολούν νυχθημερόν τους δρόμους, τρομοκρατώντας, μην τηρώντας κανένα πρόσχημα και μέτρο προφύλαξης, λειτουργώντας κυριολεκτικά (εκτός όλων των άλλων) ως κινούμενες εστίες υπερμετάδοσης και διασποράς του ιού αλλά και ως αναλώσιμο μισθοφορικό στράτευμα της κατασταλτικής εκστρατείας, για την "δημιουργία κλίματος ασφάλειας για τον πολίτη αλλά και για τους επενδυτές, με την πάταξη της βίας και της τρομοκρατίας, της εγκληματικότητας και της ανομίας".

Μια εντεινόμενη κατασταλτική εκστρατεία διαρκείας για την επιβολή της νέας σιδερόφρακτης "δημοκρατίας της πυγμής", μέσα στη νέα επιδεινούμενη υγειονομική-οικονομική κρίση, στην οποία -για ακόμα μια φορά- προΐσταται πολιτικά ο παρασημοφορημένος από το FBI-υπουργός παντός καιρού: εκείνος που δεν διαβάζει μνημόνια, νόμους και (εσχάτως ούτε) υγειονομικά πρωτόκολλα και δηλώνει ξεκάθαρα ότι η κρατική τρομοκρατία, η αστυνομοκρατία, οι απαγορεύσεις των διαδηλώσεων και το χαράτσωμα με τα πρόστιμα διεξάγεται με πρόσχημα τον ιό αφού σύμφωνα με τον ίδιο, ο Covid-19 "δεν μεταδίδεται έξω στην ατμόσφαιρα, μεταδίδεται σε κλειστούς χώρους". Άλλωστε ως γνωστόν, ο ιός δεν καταπολεμάται με ΜΕΘ αλλά με ΜΑΤ, ούτε με μαζικά τεστ, ενίσχυση της δημόσιου συστήματος υγείας και κυριολεκτική επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομειών, αλλά με πολεμικούς εξοπλισμούς και προσλήψεις στο στρατό και την αστυνομία, καθώς και με "έκτακτα κονδύλια" στα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Έχοντας ήδη φροντίσει να εξοπλίσει στο έπακρο και να ντοπάρει ιδεολογικά τους συναδέλφους του Κορκονέα, η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη "βγάζει στην παρανομία" (και) τις διαδηλώσεις της Κυριακής 6η Δεκέμβρη 2020 και -για μια ακόμα φορά, στην αιματοβαμμένη (παραταξιακή και οικογενειακή) ιστορία της- ετοιμάζεται να εκστρατεύσει (με τις ένστολες και μη στρατιές της και τους "ρεπόρτερ" της) ενάντια στη γειτονιά των Εξαρχείων, στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας και όλων των πόλεων. Για να αποπειραθεί να "απαγορεύσει" την απόδοση τιμής στη μνήμη του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και να σβήσει τη θύμηση και το μήνυμα της εξέγερσης εκείνου του (όχι και τόσο) μακρινού Δεκέμβρη. Έχοντας προλάβει ήδη από το απόγευμα της Παρασκευής 4/12 να χτυπήσει με τις μηχανοκίνητες (και όχι μόνο) κρατικές συμμορίες της στο Σύνταγμα, αναρχική Συγκέντρωση τιμής και μνήμης, τραυματίζοντας και προσάγοντας στη ΓΑΔΑ αρκετούς συντρόφους και συντρόφισσες.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Όπως έχει γραφτεί από παλιά: "Η Μνήμη και ο Αγώνας είναι ζώσα ιστορία. Δεν μπορεί να στεριώσει το τώρα δίχως πρώτα να ΄χει μετρηθεί με το χθες".

Αλληλεγγύη στους προσαχθέντες και προσαχθείσες από το Σύνταγμα στις 4 Δεκέμβρη 2020.

Στηρίζουμε - Συμμετέχουμε στη Συγκέντρωση που καλείται από το Μέτωπο Αντίστασης στο σημείο κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Κυριακή 6 Δεκέμβρη 2020, 11:00 πμ, Μεσολογγίου & Τζαβέλα. Εξάρχεια.

* με όλα τα απαραίτητα μέτρα ατομικής προστασίας (μάσκες, γάντια κλπ) και ψυχή βαθιά...

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Δεκέμβρης 2020

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1608936/

Ανακοίνωση της Ταξικής Αντεπίθεσης για την 6η Δεκέμβρη

12 χρόνια από τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, 12 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Μία εφηβική καρδιά που σταμάτησε να χτυπάει εξαιτίας της σφαίρας ενός ένστολου δολοφόνου που σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος, κατάφερε να δώσει γρήγορο παλμό και να ζεστάνει τις καρδιές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο.

Ξεκινώντας από το σημείο της δολοφονίας στα Εξάρχεια μέσα σε λίγες ώρες, η εξέγερση εξαπλώθηκε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αντηχώντας στην Ευρώπη και στον κόσμο σε λίγες μόνο μέρες. Έγινε κομμάτι της αγωνιστικής παράδοσης αυτού του τόπου, όσο κι αν τη συκοφάντησαν, όσο κι αν την κατέστειλαν και σημάδεψε ανεξίτηλα μία γενιά νέων αλλά και μεγαλύτερων ανθρώπων που τους έμελλε να ζήσουν την αρχή μίας οικονομικής κρίσης που όλο και γιγαντώνεται. Υπήρξε ο ιστορικός κρίκος ανάμεσα στις κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τον πόλεμο στις αρχές του αιώνα και τους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007 αλλά και στο ξέσπασμα των μεγάλων ταραχών που ήρθαν μαζί με τα μνημόνια το 2010.

Ξέρουμε πως όπως ο Αλέξανδρος δεν μπορει να γυρίσει πίσω, έτσι και η εξέγερση όπως και οποιαδήποτε εξέγερση δεν μπορεί να επαναληφθεί ή να έρθει κατά παραγγελία. Ξέρουμε όμως επίσης πως οι αιτίες που τη γέννησαν είναι ακόμα εδώ με ακόμα μεγαλύτερο βάθος και ένταση.

Είμαστε στη μέση μιας άνευ προηγουμένου ταξικής και κατασταλτικής επίθεσης. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση σε συνδυασμό με την υγειονομική, έχει δημιουργήσει χώρο και ευκαιρίες για να αποκλείσει μεγαλύτερα κομμάτια του προλεταριάτου από τη παραγωγική διαδικασία αλλά όπως επίσης και από την "αναπαραγωγή". Αυτοί που συμμετέχουν στην "οικονομική ζωή της χώρας" έχουν συρρικνωθεί δραματικά κάτω από τη συνεχόμενη πίεση του αυξανόμενου μεγάλου βιομηχανικού αποθεματικού στρατού, όταν την ίδια ώρα αυτοί που έχουν παταχθεί στο περιθώριο στερούνται όλο και περισσότερο τη δυνατότητα της επιβίωσης. Σε αυτή τη διαδικασία η πανδημία του Covid-19 έχει παίξει καταλυτικό ρόλο. Ο καπιταλισμός αδυνατεί να περιορίσει την εξάπλωση της επιδημίας, είναι η ίδια η δομή του που ευνοεί τη γέννηση και την μετάδοσή της, είναι οι ίδιες οι εφαρμοζόμενες πολιτικές αλλά και επιδιώξεις του, που κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε μία ευκαιρία για να μεγαλώσει η ψαλίδα των ανισοτήτων, για να εδραιωθεί η εκμετάλλευση, για να στεριώσει ο φόβος.

Λεηλασία της φύσης και ιδιωτικοποιήσεις, τσάκισμα του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και της μόρφωσης, μειώσεις μισθών και συντάξεων, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και αύξηση του κόστους ζωής, περικοπές επιδομάτων και περιορισμός δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες την ίδια στιγμή που το κρατικό χρήμα πλέον δίνεται μονάχα στην πολεμική προετοιμασία και την καταστολή.

Η ποιότητα ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα αλλά και δισεκατομμυρίων στον κόσμο υποβαθμίζεται την ίδια στιγμή που το μοίρασμα των αγορών προετοιμάζει το έδαφος για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολεμικές συρράξεις.

Στη διάρκεια της βαθιάς κρίσης υπάρχει πάντα η ιστορική σταθερά, αυτή της εξέγερσης. Οι κυβερνήσεις το γνωρίζουν πολύ καλά, για αυτό επιταχύνουν τα αντιεξεγερτικά προγράμματα και μέτρα που μελετάνε και δοκιμάζουν εδώ και χρόνια. Στο ίδιο πλαίσιο λοιπόν που χτυπιούνται στη σειρά λαϊκά και εργατικά δικαιώματα όπως η απεργία και η διαδήλωση για να μείνει χωρίς εργαλεία πάλης "ο εχθρός λαός", κάνουμε την ανάγνωση για τα μέτρα που παίρνονται από το δίδυμο Μητσοτάκη - Χρυσοχοΐδη. Σκοπός του η όλο και πιο άγρια και εντατική εκμετάλλευση των εργαζομένων, η φτωχοποίηση του λαού και η σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία και ξέρουμε επίσης πως ένας από τους τρόπους για να το πετύχουν αυτό είναι να χτυπήσουν και να αναχαιτίσουν όσους παραμένουν πολιτικά και κοινωνικά δραστήριοι, έτσι ώστε να μην καταφέρουν να συνδεθούν με μεγαλύτερα κομμάτια του προλεταριάτου.

Είναι ομολογουμένως μία περίπλοκη εποχή αυτή που ζούμε, δεν υπάρχουν εγχειρίδια με οδηγίες πάλης για αυτό που ζούμε. Είναι μια εποχή που βάζει νέα καθήκοντα για όλους και όλες μας, είναι μία εποχή που η προσωπική, κοινωνική αλλά και πολιτική επιβίωση προϋποθέτουν αναλύσεις, σχεδιασμό κι οργάνωση. Προϋποθέτουν καθαρό μυαλό για να μη βιαστούμε αλλά και για να μην αργήσουμε, για να γίνουν όλα τη στιγμή που το καπάκι της χύτρας ταχύτητας που μας έχουν κλεισμένους θα είναι έτοιμο να σπάσει, ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά. Προϋποθέτουν δίκτυα αλληλεγγύης, δομές αυτοάμυνας, κινηματική συσπείρωση αλλά και πρωτοβουλίες που θα σπάσουν το φόβο, που θα αφουγκραστούν και θα δώσουν περιεχόμενα στη διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η 6η Δεκέμβρη είναι η μέρα του Αλέξη. Αλλά, ακόμα κι αν δεν είναι η μέρα που η κοινωνική πλειοψηφία θα κατέβει στο δρόμο, είναι και μέρα τόσων και τόσων δολοφονημένων από το κράτος, τόσων και τόσων αδικημένων, αποκλεισμένων, καταδικασμένων στην φτώχεια. Των κρατουμένων από τα Διαβατά που αφού βρέθηκαν θετικοί, κατέληξαν λίγες μέρες μετά. Των μεταναστών που πνίγονται στο Αιγαίο, που δολοφονούνται με καταδιώξεις στην Εγνατία οδό, που φυλακίζονται στα κέντρα κράτησης σε άθλιες συνθήκες. Των εργατών που δε γυρίζουν σπίτι μετά τη δουλειά και αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε χώρους δουλειάς που δεν τηρούν τα μέτρα προστασίας. Των πολλών χιλιάδων ασθενών που είτε νοσούν από Covid-19 είτε από κάποια άλλη ασθένεια πεθαίνουν, ενώ θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, ή αναγκάζονται να δανείζονται για να πάνε σε κάποια ιδιωτική κλινική. Των 1.500.000 ανέργων που δεν ξέρουν πως θα τη βγάλουν τον χειμώνα. Των αστέγων που πολλαπλασιάζονται, αυτών που περιμένουν να τους κοπεί το ρεύμα. Των μαθητών που δεν έχουν πρόσβαση στα τεχνολογικά μέσα που απαιτούνται για την τηλεκπαίδευση - φιάσκο και που πριν λίγους μήνες ξυλοκοπούνταν από την αστυνομία επειδή διεκδικούσαν τα αυτονόητα. Των ελαστικά εργαζόμενων που προσπαθούν να επιβιώσουν με 300 και 400 ευρώ το μήνα.

Ας πούμε όμως κάποια πράγματα για την αστυνομία και το ρόλο της.

Ο ρόλος της αστυνομίας (και της Ελληνικής Αστυνομίας εν προκειμένω) βασίζεται πάνω σε δύο άξονες. Την προστασία της ιδιοκτησίας και του κέρδους του Κεφαλαίου και ταυτόχρονα την καταστολή και πολλές φορές την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού. Οτιδήποτε κάνει η Αστυνομία, με κάποιο τρόπο εκπορεύεται από αυτά τα 2. Τι σημαίνει όμως αυτό για εμάς, αυτούς και αυτές που πλέον βρίσκονται στο στόχαστρο της Αστυνομίας και μάλιστα με αφορμή την 6η Δεκέμβρη; Η δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη του 2008 δεν ήταν ένα τυχαίο, μεμονωμένο περιστατικό. Ούτε η αμέλεια της Αστυνομίας στην δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ούτε η αμέλεια της Αστυνομίας στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.

Ούτε οι δεκάδες υποθέσεις δολοφονικής και παραλίγο δολοφονικής βίας ήταν μεμονωμένα περιστατικά (ενδεικτικά: υπόθεση Εμπούκα, υπόθεση Μάγκου, υπόθεση Σακελλίωνα). Ούτε οι δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και προσφύγων είναι μεμονωμένα περιστατικά. Ούτε οι δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος δημοσιογράφων και διαδηλωτών είναι μεμονωμένα περιστατικά.Οι άνδρες και οι γυναίκες της Ελληνικής Αστυνομίας έχουν αποδείξει με την αξία τους, πως η στιγμή που θα θρηνήσουμε έναν ακόμη νεκρό από αστυνομική βία δεν βρίσκεται πολύ μακριά.Ειδικά τον τελευταίο καιρό, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ έχει μετατρέψει την Αστυνομία στην πανάκεια που θα λύσει όλα της προβλήματα σχετικά με την υγειονομική κρίση του κορονοϊού.Και φυσικά αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ'όλα. Μια κυβέρνηση η οποία εν καιρώ πανδημίας επιλέγει συνειδητά και περήφανα να ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού για αστυνομικό οπλισμό και αστυνομικές προσλήψεις, δεν μπορεί παρά να προμηνύει πως μαίνεται ένας πόλεμος χαμηλής έντασης ο οποίος κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον θα κλιμακωθεί. Όταν το Κράτος επιλέγει να απωλέσει όλες τις παροχές του και αντ'αυτού να υπερ-οπλίσει τον στρατό και την αστυνομία, τότε τα τύμπανα του πολέμου δεν θα αργήσουν να ηχήσουν.

Και όπως έδειξε για παράδειγμα η περίπτωση του σκηνοθέτη Ινδαρέ, τα κτήνη στον πόλεμο, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν κάνουν διακρίσεις. Ίσως αυτό να είναι και πιο εύκολο για εμάς, προκειμένου να γίνουμε κατανοητοί. Οι αστυνομικοί δεν είναι φίλοι, συνάνθρωποι, δεν είναι καν ένα λειτουργικό κομμάτι της κοινωνίας. Είναι ένα αμιγώς αντικοινωνικό σώμα, εχθρικό προς κάθε έννοια ελευθερίας, αυτοδιάθεσης και αλληλεγγύης. Ένα αστυνομικό σώμα δεν μπορεί παρά να είναι εξ'ορισμού φασιστικό, σεξιστικό και ενάντια στην εργατική τάξη. Γιατί αυτές οι 3 μορφές καταπίεσης, η ταξική, η φυλετική και η έμφυλη είναι και αυτές που κρατάνε το κοινωνικό σώμα διασπασμένο και διαχωρισμένο. Και είναι και οι 3 μορφές καταπίεσης που συνδέονται μεταξύ τους μέσα στο κράτος και τον καπιταλισμό. Έχουν κοινές ρίζες, κοινούς συνδετικούς κρίκους και εν τελεί κοινά σώματα που καταπιέζουν.

Γιατί προϋπόθεση του Κεφαλαίου είναι η υποδούλωση. Και αυτοί που σε κάθε ιστορική στιγμή βρίσκονται εκεί, έχοντας παραδώσει εκούσια την ανθρωπιά τους για να καταστέλλουν τους υπόλοιπους, είναι οι Αστυνομικοί, οι διαχρονικοί πραιτωριανοί. Και όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση με τους δείκτες της οικονομίας να προμηνύουν ένα 2021 που θα μας οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια, το Κράτος θα στηρίζεται όλο και περισσότερο στην Αστυνομία, με απαγορεύσεις, εξοπλισμό, προσλήψεις, ώσπου στο τέλος η Αστυνομία θα γίνει η μοναδική λειτουργική εξουσία μέσα στην κοινωνία, που θα λογοδοτεί μόνο στην κυρίαρχη, αυτή του κεφαλαίου.

Η αρχή έγινε με την πανδημία, όταν η Αστυνομία, έγινε ο μοναδικός διαχειριστής της υγειονομικής κρίσης. Ήταν δηλαδή η απάντηση από την μεριά της κυβέρνησης και του Κράτους, η απάντηση σε όλα τα προβλήματα.

Αυτή η τακτική φαίνεται πως ήρθε για να μείνει. Eκτός εάν η εργατική τάξη βγει στο προσκήνιο, οργανώσει την παραγωγή με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες, επιβάλει το δικό της δίκιο απέναντι στο δίκιο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης αλλά και την κατάργηση αυτού του αντικοινωνικού μηχανισμού με τη μετακύληση όλων των δαπανών που κατασπαταλούσε, στην υγεία, στη μόρφωση, στις κοινωνικές ανάγκες.

Η 6η Δεκέμβρη να γίνει εφαλτήριο ενός νέου νέου κύκλου αγώνων.Για τον Αλέξη, για την Τάξη μας, για την απελευθέρωση της Ανθρωπότητας.

Με ταξική αλληλεγγύη, με κοινωνική ενσυναίσθηση και αγωνιστική αυτοπειθαρχεία για την προστασία του συστήματος υγείας που καταρρέει κάτω από την κρατική και καπιταλιστική διαχείριση αλλά και για την προστασία των ευάλωτων ομάδων ή των μεγαλύτερων ηλικιακά, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, καλούμε τον κόσμο στους δρόμους για να σπάσουμε το φόβο.

Όλοι και όλες στη συγκέντρωση στις 6/12 στις 11.00 στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις και τις πορείες στις υπόλοιπες πόλεις στις 6/12 αλλά και στις πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης του κινήματος την επόμενη περίοδο.

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1608951/

Το κάλεσμα μετατίθεται στις 11:00 έτσι ώστε να πλαισιώσει τα λοιπά αναρχικά καλέσματα - Για μας είναι αναγκαίο πιο πολύ από ποτέ, να πιάσουμε το νήμα των εξεγέρσεων και των ταραχών και να το μεταλαμπαδεύσουμε στο εδώ και στο τώρα, για να ξεσπάσουν και εδώ αντίστοιχοι αγώνες και αντιδράσεις, που θα γκρεμίσουν ακόμα μια φορά τους κρατικούς σχεδιασμούς που επιδιώκουν την πλήρη καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της κοινωνίας.

Κυριακή, 6 Δεκεμβρίου, 11:00, Συγκέντρωση στα Εξάρχεια, στο μνημείο του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Την Κυριακή, 6 Δεκεμβρίου, στις 11:00 καλούμε σε συγκέντρωση στο μνημείο του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη πριν 12 χρόνια.

Η μνήμη λυσσάει.

Από την κρατική δολοφονία του Αλέξη, στο μαζικό εγκλεισμό και την απαγόρευση κυκλοφορίας...

Από την εξέγερση του Δεκέμβρη του '08, στις εξεγέρσεις του σήμερα...

Το πιο γελοίο της υπόθεσης είναι η προσπάθεια που γίνεται από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυριαρχίας να προβληθούν οι δολοφονίες που διαπράττουν οι μπάτσοι ως μεμονωμένα περιστατικά από διαταραγμένες προσωπικότητες, ως ατυχήματα που πάντοτε συμβαίνουν από αμέλεια. Οι δολοφονίες των μπάτσων δεν είναι, ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ελληνικό φαινόμενο. Είναι η ακραία έκφραση της δημοκρατικής επιβολής ενάντια στο κοινωνικό περιθώριο και τους φτωχοδιάβολους, τους παραβατικούς, τους ανυπότακτους, τους μετανάστες, είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης του απελευθερωτικού πολέμου όταν αυτές οι δολοφονίες εφαρμόζονται στοχευμένα ενάντιων όσων εξεγερμένων μάχονται ένοπλα την κυριαρχία με τη φλόγα της ελευθερίας να καιεί στην καρδιά τους.

(Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, Ν. Ρωμανός, 2015)

Στις 6 Δεκέμβρη 2008 δολοφονείται απροκάλυπτα στα Εξάρχεια από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον αστυνομικό συνεργό του Βασίλη Σαραλιώτη, ο 15χρονος αναρχικός σύντροφος Αλέξης Γρηγορόπουλος. Μια ακόμη υπόθεση στον μακρύ κατάλογο των δολοφονιών από τους ενστόλους φρουρούς του κράτους, όπως τον Μάιο εκείνης της χρονιάς του Ν. Σακελλίων στην Ομόνοια και οι δολοφονίες μεταναστών/τριών στα σύνορα, ωστόσο αυτή τη φορά οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν ήταν όπως οι προηγούμενες. Οι κρατικές αυτές δολοφονίες αποτυπώνουν την τακτική βασικής πολιτικής απόφασης του κράτους να στρέφεται με την χρήση της βίας των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι σε ότι στοχεύει στην αποσταθεροποίηση του, απέναντι σε ότι βάλλει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εξουσία.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η εξέγερση ξέσπασε από το σύνολο των καταπιεσμένων. Από τις μαθήτριες/ες που αυτοοργανώθηκαν καταλαμβάνοντας τα σχολεία τους, από το σύνολο του αναρχικού χώρου, τα οργανωμένα σχήματα της αριστεράς, τους εργαζόμενους/ες και τους ανέργους, μέχρι τις μετανάστριες/ες που ρίσκαραν την απώλεια της άδειας παραμονής τους και απάντησαν μαχητικά στη βία που δέχονταν για δεκαετίες. Η εξέγερση του 2008 που έγινε με αφορμή την δολοφονία, αποτύπωσε τις δυνάμεις της κοινωνικής βάσης και αποτέλλεσαι βασικό ανάχωμα στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας. Πριν το Δεκέμβρη του 2008, ας μην ξεχνάμε πως είχαν γίνει φανερά τα πρώτα σημάδια της εντεινόμενης καπιταλιστικής κρίσης και της αυξανώμενης και συνεπαγόμενης κρατικής καταστολής.

12 χρόνια μετά, το σήμερα είναι δυστοπία, το κράτος κηρύσσει για ακόμα μια φορά κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» επικαλούμενο την δημόσια υγεία και τη διασπορά του covid19, και μέσω αυτής εφαρμόζει ένα ολοκληρωτικό σχεδιασμό -απαγόρευση κυκλοφορίας, χαρτιά μετακίνησης, εγκλεισμό- καταστέλλοντας κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα. To κράτος αυτοχρήζεται ως ο μοναδικός και απυρόβλητος διαχειριστής της υγείας και της ελευθερίας της κοινωνίας αλλά και κάθε πρωτοβουλίας που αμφισβητεί ή δεν υπακούει στις εντολές του, την καταγγέλλει ως κίνδυνο. Στην προσπάθεια διαχείρισης της πολιτικής του covid19 πέφτει σε μόνιμες και παράλογες αντιφάσεις, όπως, ενώ επιβάλει ολική απαγορεύση στις δημόσιες συναθροίσεις ταυτόχρονα συνωστίζει τους ένοπλους φρουρούς του σε δρόμους και πλατείες. Οι εργάτριες και εργάτες συνεχίζουν να συνωστίζονται στα εργοστάσια και τα ΜΜΜ σε μια εποχή που το ίδιο το κράτος επικαλείτε μόνιμα την σοβαρότητα της κατάστασης του covid19. Ταυτόχρονα αντί να αποσυμφορεί φυλακές και κέντρα κράτησης λαμβάνει ακόμα πιο αυστηρά μέτρα περιορισμού των φυλακισμένων, χωρίς καμία υγειονομική παροχή, αδιαφορώντας όπως έκανε πάντα για την ζωή τους. Το κράτος αντί να ενισχύσει τις μονάδες φροντίδας, τις οποίες το ίδιο ελέγχει, επιλέγει να ενισχύσει τα σώματα καταστολής (αστυνομία, στρατό) και τον εξοπλισμό τους καθώς και τις καμπάνιες μαζικής προπαγάνδισης. Έτσι, μας καλεί να εναποθέσουμε την προστασία της υγείας μας στους ένστολους δολοφόνους μας.

Κι ενώ το κοινωνικό σοκ έχει επιτευχθεί με την ελευθερία μας να καταργείται μέσω έκτακτων διαγγελμάτων, δημιουργείται το κατάλληλο πεδίο για την εφαρμογή της κατάργησης κεκτημένων αιώνων όπως οι διαδηλώσεις, οι δημόσιες συναθροίσεις, το εργασιακό 8ωρο και η απέργια.

Δεν μας εκπλήσσει βέβαια τίποτα από τα παραπάνω, ούτε οι ανελέητες τακτικές του κράτους για την εξάρθρωση κάθε κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Από τα πανεπιστήμια, με τις εισβολές μπάτσων που σημαδεύουν με όπλα τις φοιτήτριες/ες στην ΑΣΟΕΕ, από τους αγώνες για την γη και την ελευθερία, και την δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου, ως τις μαθητικές διαδηλώσεις, τις συλλήψεις και τους τραμπουκισμούς μαθητών το τελευταίο διάστημα. Ως και το πρόσφατο γεγονός της απαγόρευσης διαδηλώσεων της 17ης Νοέμβρη και την πολιτική επιλογή της εισβολής στο χώρο του Πολυτεχνείου, την βίαιη καταστολή των συγκεντρώσεων σε όλη την χώρα ανήμερα της επετείου. Η κρατική επιβολή εξασφαλίζεται με τη χρήση των ειδικών τεθωρακισμένων οχημάτων νερού (αύρες), τους ξυλοδαρμούς, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, και τα πρόστιμα, τόσο στα κέντρα των πόλεων, όσο και στις γειτονιές. Αναμενόμενο της πολιτικής διαχείρισης του κράτους ήταν η απαγόρευση της πορείας της 6ης Δεκέμβρη 2020.

Φυσικά δεν μιλάμε μόνο για μια συγκέντρωση ή πορεία επετείου αλλά για ένα κάλεσμα ενάντια στους κρατικούς σχεδιασμούς. Σε μια εποχή όπου ο επιβεβλημένος εγκλεισμός καταστέλλει οποιαδήποτε αντίδραση της κοινωνικής βάσης και το κράτος στοχεύει στο να εξαλλείψει από τη συλλογική μνήμη την 6η Δεκέμβρη, οι μνήμες της εξέγερσης είναι ακόμα νωπές και έχουμε όλους τους λόγους και τις αιτίες να τις αναζωπυρώσουμε. Το κράτος στοχεύει ενάντια στο κίνημα, καθότι αποτελεί οργανωμένο μέρος της τάξης των καταπιεσμένων, και είναι τώρα η ώρα που χρειάζεται να βρεθούμε απέναντι του υπερασπιζόμενοι/ες/α ακόμη και την ίδια μας την ύπαρξη πολιτική και κοινωνική.

Ο φετινός Δεκέμβρης ξημερώνει σε ένα κλίμα διεθνών και πολύμορφων αντιστάσεων, με τις συγκρούσεις και τις απαλλοτριώσεις σε κάθε ιταλική πόλη με αφορμή την απαγόρευση κυκλοφορίας, με τις φεμινίστριες της Πολωνίας να ακυρώνουν τον νόμο κατά των αμβλώσεων, με τις εξεγερσιακές πορείες στη Γαλλία με αφορμη την κρατική θεσμοθέτηση ενάντια στην καταγραφή στοιχείων για την επιβολή της βίας των μπάτσων, εως και τις διαμαρτυρίες της Χιλής, πλήθος ταραχών στο Περού, τη Λευκορωσία, την Κύπρο, την Ινδία και αλλού. Όλα απόρροια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Όλα απόρροια της ανάγκης και της επιθυμίας μας για ελευθερία...

Δεν θα μπορούσαμε μετά και την πολιτική μας επιλογή να κρατήσουμε ανοιχτό το χώρο του Πολυτεχνείου για τον φετινό εορτασμό και την πορεία της 17ης Νοέμβρη, να μην αντιλαμβανόμαστε την 6η Δεκέμβρη και σαν ένα ακόμα πεδίο συνολικότερου αγώνα ενάντια στην κρατική διαχείριση.

Για μας είναι αναγκαίο πιο πολύ από ποτέ, να πιάσουμε το νήμα των εξεγέρσεων και των ταραχών και να το μεταλαμπαδεύσουμε στο εδώ και στο τώρα, για να ξεσπάσουν και εδώ αντίστοιχοι αγώνες και αντιδράσεις, που θα γκρεμίσουν ακόμα μια φορά τους κρατικούς σχεδιασμούς που επιδιώκουν την πλήρη καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της κοινωνίας.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΝΑΣΑ ΦΩΤΙΑ,

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΑΠ' ΤΑ ΚΕΛΙΑ ΣΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ!

Συνέλευση καταλήψεων, συλλογικοτήτων, διεθνιστών/ριών, μεταναστών/ριων, αλληλέγγυων

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/83693/

ΑΠΟ-Τοπικός Συντονισμός Αθήνας | Κυριακή 6 Δεκέμβρη • Συγκέντρωση Μνήμης

6 Δεκέμβρη 2008 - 6 Δεκέμβρη 2020

Δεν ξεχνάμε - Δε συγχωρούμε
την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Απέναντι στην πανδημία και την εγκληματική διαχείρισή της από το κράτος και το κεφάλαιο
Απέναντι στην κρατική τρομοκρατία και τις επιθέσεις στις κοινωνικές - ταξικές αντιστάσεις,
το αναρχικό κίνημα και τις δομές του.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, 11:00
Συγκέντρωση Αντίστασης & Μνήμης, Μεσολογγίου & Τζαβέλα

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Τοπικός Συντονισμός Αθήνας

πηγή : https://kiklostisfotias.wordpress.com/2020/12…

Κυριακή 6/12 στίς 11.ΟΟπμ. όλοι και όλες στην Μεσολογγίου.|Αναρχική ομάδα Bellini

Κυριακή 6/12 στίς 11.ΟΟπμ. όλοι και όλες στην Μεσολογγίου

12 χρόνια μετα τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απο τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη, η ακροδεξιά κυβέρνηση βρισκόμενη σε πανικό λόγω των συνεχόμενων αποτυχιών της οσο αναφορά την πανδημία, έχει σκοπό να απαγορεύσει κάθε είδους συγκέντρωση ή εκδήλωση στην μνήμη του Αλέξη ρίχνοντας ξανά στον δρόμο ολο τον κατασταλτικό της μηχανισμο. Σαν αναρχικοί-ες οφείλουμε να βρεθούμε στο δρόμο σπάζοντας τα μέτρα τους και τις απαγορέυσεις τους, τιμώντας την μνήμη του Αλέξανδρου.

Κυριακή 6/12 στίς 11.ΟΟπμ. όλοι και όλες στην Μεσολογγίου

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Αναρχική ομάδα Βellini

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1608974/