Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2020 στις 16.00
Συνέλευση για τη συνδιαμόρφωση δράσεων για τις 6 Δεκέμβρη 2020
Από την κρατική δολοφονία του Αλέξη, στο μαζικό εγκλεισμό και την απαγόρευση κυκλοφορίας...
Από την εξέγερση του Δεκέμβρη του '08, στις εξεγέρσεις του σήμερα...
Το πιο γελοίο της υπόθεσης είναι η προσπάθεια που γίνεται από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυριαρχίας να προβληθούν οι δολοφονίες που διαπράττουν οι μπάτσοι ως μεμονωμένα περιστατικά από διαταραγμένες προσωπικότητες, ως ατυχήματα που πάντοτε συμβαίνουν από αμέλεια. Οι δολοφονίες των μπάτσων δεν είναι, ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ελληνικό φαινόμενο. Είναι η ακραία έκφραση της δημοκρατικής επιβολής ενάντια στο κοινωνικό περιθώριο και τους φτωχοδιάβολους, τους παραβατικούς, τους ανυπότακτους, τους μετανάστες, είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης του απελευθερωτικού πολέμου όταν αυτές οι δολοφονίες εφαρμόζονται στοχευμένα ενάντιων όσων εξεγερμένων μάχονται ένοπλα την κυριαρχία με τη φλόγα της ελευθερίας να καιεί στην καρδιά τους.
(Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, Ν. Ρωμανός, 2015)
Στις 6 Δεκέμβρη 2008 δολοφονείται απροκάλυπτα στα Εξάρχεια από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον αστυνομικό συνεργό του Βασίλη Σαραλιώτη, ο 15χρονος αναρχικός σύντροφος Αλέξης Γρηγορόπουλος. Μια ακόμη υπόθεση στον μακρύ κατάλογο των δολοφονιών από τους ενστόλους φρουρούς του κράτους, όπως τον Μάιο εκείνης της χρονιάς του Ν. Σακελλίων στην Ομόνοια και οι δολοφονίες μεταναστών/τριών στα σύνορα, ωστόσο αυτή τη φορά οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν ήταν όπως οι προηγούμενες. Οι κρατικές αυτές δολοφονίες αποτυπώνουν την τακτική βασικής πολιτικής απόφασης του κράτους να στρέφεται με την χρήση της βίας των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι σε ότι στοχεύει στην αποσταθεροποίηση του, απέναντι σε ότι βάλλει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εξουσία.
Η κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η εξέγερση ξέσπασε από το σύνολο των καταπιεσμένων. Από τις μαθήτριες/ες που αυτοοργανώθηκαν καταλαμβάνοντας τα σχολεία τους, από το σύνολο του αναρχικού χώρου, τα οργανωμένα σχήματα της αριστεράς, τους εργαζόμενους/ες και τους ανέργους, μέχρι τις μετανάστριες/ες που ρίσκαραν την απώλεια της άδειας παραμονής τους και απάντησαν μαχητικά στη βία που δέχονταν για δεκαετίες. Η εξέγερση του 2008 που έγινε με αφορμή την δολοφονία, αποτύπωσε τις δυνάμεις της κοινωνικής βάσης και αποτέλλεσαι βασικό ανάχωμα στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας. Πριν το Δεκέμβρη του 2008, ας μην ξεχνάμε πως είχαν γίνει φανερά τα πρώτα σημάδια της εντεινόμενης καπιταλιστικής κρίσης και της αυξανώμενης και συνεπαγόμενης κρατικής καταστολής.
12 χρόνια μετά, το σήμερα είναι δυστοπία, το κράτος κηρύσσει για ακόμα μια φορά κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» επικαλούμενο την δημόσια υγεία και τη διασπορά του covid19, και μέσω αυτής εφαρμόζει ένα ολοκληρωτικό σχεδιασμό -απαγόρευση κυκλοφορίας, χαρτιά μετακίνησης, εγκλεισμό- καταστέλλοντας κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα. To κράτος αυτοχρήζεται ως ο μοναδικός και απυρόβλητος διαχειριστής της υγείας και της ελευθερίας της κοινωνίας αλλά και κάθε πρωτοβουλίας που αμφισβητεί ή δεν υπακούει στις εντολές του, την καταγγέλλει ως κίνδυνο. Στην προσπάθεια διαχείρισης της πολιτικής του covid19 πέφτει σε μόνιμες και παράλογες αντιφάσεις, όπως, ενώ επιβάλει ολική απαγορεύση στις δημόσιες συναθροίσεις ταυτόχρονα συνωστίζει τους ένοπλους φρουρούς του σε δρόμους και πλατείες. Οι εργάτριες και εργάτες συνεχίζουν να συνωστίζονται στα εργοστάσια και τα ΜΜΜ σε μια εποχή που το ίδιο το κράτος επικαλείτε μόνιμα την σοβαρότητα της κατάστασης του covid19. Ταυτόχρονα αντί να αποσυμφορεί φυλακές και κέντρα κράτησης λαμβάνει ακόμα πιο αυστηρά μέτρα περιορισμού των φυλακισμένων, χωρίς καμία υγειονομική παροχή, αδιαφορώντας όπως έκανε πάντα για την ζωή τους. Το κράτος αντί να ενισχύσει τις μονάδες φροντίδας, τις οποίες το ίδιο ελέγχει, επιλέγει να ενισχύσει τα σώματα καταστολής (αστυνομία, στρατό) και τον εξοπλισμό τους καθώς και τις καμπάνιες μαζικής προπαγάνδισης. Έτσι, μας καλεί να εναποθέσουμε την προστασία της υγείας μας στους ένστολους δολοφόνους μας.
Κι ενώ το κοινωνικό σοκ έχει επιτευχθεί με την ελευθερία μας να καταργείται μέσω έκτακτων διαγγελμάτων, δημιουργείται το κατάλληλο πεδίο για την εφαρμογή της κατάργησης κεκτημένων αιώνων όπως οι διαδηλώσεις, οι δημόσιες συναθροίσεις, το εργασιακό 8ωρο και η απέργια.
Δεν μας εκπλήσσει βέβαια τίποτα από τα παραπάνω, ούτε οι ανελέητες τακτικές του κράτους για την εξάρθρωση κάθε κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Από τα πανεπιστήμια, με τις εισβολές μπάτσων που σημαδεύουν με όπλα τις φοιτήτριες/ες στην ΑΣΟΕΕ, από τους αγώνες για την γη και την ελευθερία, και την δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου, ως τις μαθητικές διαδηλώσεις, τις συλλήψεις και τους τραμπουκισμούς μαθητών το τελευταίο διάστημα. Ως και το πρόσφατο γεγονός της απαγόρευσης διαδηλώσεων της 17ης Νοέμβρη και την πολιτική επιλογή της εισβολής στο χώρο του Πολυτεχνείου, την βίαιη καταστολή των συγκεντρώσεων σε όλη την χώρα ανήμερα της επετείου. Η κρατική επιβολή εξασφαλίζεται με τη χρήση των ειδικών τεθωρακισμένων οχημάτων νερού (αύρες), τους ξυλοδαρμούς, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, και τα πρόστιμα, τόσο στα κέντρα των πόλεων, όσο και στις γειτονιές. Αναμενόμενο της πολιτικής διαχείρισης του κράτους ήταν η απαγόρευση της πορείας της 6ης Δεκέμβρη 2020.
Φυσικά δεν μιλάμε μόνο για μια συγκέντρωση ή πορεία επετείου αλλά για ένα κάλεσμα ενάντια στους κρατικούς σχεδιασμούς. Σε μια εποχή όπου ο επιβεβλημένος εγκλεισμός καταστέλλει οποιαδήποτε αντίδραση της κοινωνικής βάσης και το κράτος στοχεύει στο να εξαλλείψει από τη συλλογική μνήμη την 6η Δεκέμβρη, οι μνήμες της εξέγερσης είναι ακόμα νωπές και έχουμε όλους τους λόγους και τις αιτίες να τις αναζωπυρώσουμε. Το κράτος στοχεύει ενάντια στο κίνημα, καθότι αποτελεί οργανωμένο μέρος της τάξης των καταπιεσμένων, και είναι τώρα η ώρα που χρειάζεται να βρεθούμε απέναντι του υπερασπιζόμενοι/ες/α ακόμη και την ίδια μας την ύπαρξη πολιτική και κοινωνική.
Ο φετινός Δεκέμβρης ξημερώνει σε ένα κλίμα διεθνών και πολύμορφων αντιστάσεων, με τις συγκρούσεις και τις απαλλοτριώσεις σε κάθε ιταλική πόλη με αφορμή την απαγόρευση κυκλοφορίας, με τις φεμινίστριες της Πολωνίας να ακυρώνουν τον νόμο κατά των αμβλώσεων, με τις εξεγερσιακές πορείες στη Γαλλία με αφορμη την κρατική θεσμοθέτηση ενάντια στην καταγραφή στοιχείων για την επιβολή της βίας των μπάτσων, εως και τις διαμαρτυρίες της Χιλής, πλήθος ταραχών στο Περού, τη Λευκορωσία, την Κύπρο, την Ινδία και αλλού. Όλα απόρροια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Όλα απόρροια της ανάγκης και της επιθυμίας μας για ελευθερία...
Δεν θα μπορούσαμε μετά και την πολιτική μας επιλογή να κρατήσουμε ανοιχτό το χώρο του Πολυτεχνείου για τον φετινό εορτασμό και την πορεία της 17ης Νοέμβρη, να μην αντιλαμβανόμαστε την 6η Δεκέμβρη και σαν ένα ακόμα πεδίο συνολικότερου αγώνα ενάντια στην κρατική διαχείριση.
Για μας είναι αναγκαίο πιο πολύ από ποτέ, να πιάσουμε το νήμα των εξεγέρσεων και των ταραχών και να το μεταλαμπαδεύσουμε στο εδώ και στο τώρα, για να ξεσπάσουν και εδώ αντίστοιχοι αγώνες και αντιδράσεις, που θα γκρεμίσουν ακόμα μια φορά τους κρατικούς σχεδιασμούς που επιδιώκουν την πλήρη καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της κοινωνίας.
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΝΑΣΑ ΦΩΤΙΑ,
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΑΠ' ΤΑ ΚΕΛΙΑ ΣΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ!
Συνέλευση καταλήψεων, συλλογικοτήτων, διεθνιστών/ριών, μεταναστών/ριων, αλληλέγγυων