Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020 στις 13.00
Κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση για τη διοργάνωση κινητοποίησης την 25η Νοέμβρη
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Η 25η Νοέμβρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ ως ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Καθιερώθηκε το 1991, ύστερα από αιτήματα γυναικείων οργανώσεων, σχεδόν 30 χρόνια αργότερα από όταν οι τρεις αγωνίστριες αδερφές Μιραμπάλ βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ' εντολή του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία.
Η καθεστωτική καθιέρωση τέτοιων ημερών δεν μπορεί να κρύψει τα αναρίθμητα παραδείγματα καθημερινής, ωμής, θεσμικής ή μη βίας εις βάρος των γυναικών, αλλά και όλων όσοι ανήκουν στον πάτο της κοινωνικής και ταξικής ιεραρχίας. Παραδείγματα, που τους τελευταίους μήνες και εν μέσω πανδημίας και ειδικά εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας, έχουν πολλαπλασιαστεί, με τo κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, που ήδη καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τον πόλεμο, να επιδιώκει τη διαιώνιση των προνομίων του και της εξουσίας του. Η απάντηση του κράτους και του κεφαλαίου στην εξάπλωση του κορωνοιού ήταν και είναι η επίκληση στην ατομική ευθύνη και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός των ανθρώπων στα σπίτια τους με στόχο όχι την εξάλειψη της πανδημίας προφανώς, αφού κανένα ουσιαστικό υγειονομικό μέτρο δεν έχει παρθεί όλους αυτούς τους μήνες, αλλά την πειθάρχηση και τον έλεγχο. Το ίδιο το κράτος που για χρόνια υποβάθμισε πλήρως τη δημόσια υγεία, είναι αυτό που σήμερα επικαλείται την δική μας ατομική ευθύνη στην εξάπλωση του ιού.
Όμως το «Μένουμε Σπίτι» δεν είναι εφικτό για πολλούς ανθρώπους, δεν είναι εφικτό για τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους/τις μετανάστες/ριες και τους/τις κρατουμένους/ες. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες και τα παιδιά που βιώνουν την έμφυλη βία μέσα στο ίδιο τους το σπίτι με τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας να έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά την περίοδο υποχρεωτικού εγκλεισμού σε αυτό, γεγονός που αποδεικνύεται από την αύξηση των τηλεφωνικών κλήσεων στις αντίστοιχες γραμμές βοήθειας και την αύξηση εισαγωγής τέτοιων περιστατικών στα νοσοκομεία. Οι κρατικές καμπάνιες για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας είναι τουλάχιστον υποκριτικές καθώς γνωρίζουμε πως το σύστημα αυτό τρέφει και τρέφεται από την πατριαρχία και δεν έχει καμία διάθεση ρήξης και ουσιαστικής επίλυσης τέτοιων περιστατικών.
Εν συνεχεία, το «μένουμε σπίτι» δεν μπορεί να γίνει εφικτό και για όλες εκείνες τις γυναίκες που δουλεύουν νυχθημερόν σε σουπερ μάρκετ, τηλεφωνικά κέντρα, στα νοσοκομεία κ.α. κάτω από εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και με ελάχιστα -έως μηδαμινά- μέτρα προστασίας. Ταυτόχρονα, η πατριαρχικά δομημένη κοινωνία θέλει τη γυναίκα να επωμίζεται ολοκληρωτικά το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών εν μέσω πανδημίας. Με κίνδυνο τη ζωή τους, οι εργαζόμενες γυναίκες καθημερινά συνεχίζουν να πηγαίνουν στις δουλείες τους γεγονός που τις επιβαρύνει ακόμα περισσότερο ειδικά εάν πρόκειται για μονογονεϊκές οικογένειες.
Επίσης, οι εγκληματικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν τόσο οι μετανάστες/στριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο και οι έγκλειστοι/ες σε φυλακές και σε ψυχιατρικές κλινικές τοποθετούν τους ανθρώπους αυτούς σε μια διαρκή κατάσταση κινδύνου. Εκεί, ο τεράστιος συνωστισμός, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης προμηνύουν ένα τρομακτικό μέλλον, καθώς η γρήγορη μετάδοση του ιού μοιάζει αναπόφευκτη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο θάνατος της κρατούμενης Αζιζέλ Ντενίρογλου, η οποία πέθανε αβοήθητη στο κελί της, στις φυλακές της Θήβας στις 9 Απρίλη, γεγονός που πυροδότησε εξέγερση στις φυλακές από τις υπόλοιπες κρατούμενες η οποία όμως, καταστάλθηκε άγρια από τα ΜΑΤ καθώς και οι πρόσφατες απόπειρες αυτοκτονίας των κρατούμενων γυναικών στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας εξαιτίας των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης που αντιμετωπίζουν. Ενδεικτικό, επίσης, είναι το γεγονός πως στέρησαν την δυνατότητα πρόσβασης στα νοσοκομεία στις γυναίκες μετανάστριες, στην αρχή της πανδημίας, ακόμα και για τη διαδικασία του τοκετού.
Ταυτόχρονα, το κράτος με τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς επιτίθεται διπλά και με μένος στις αγωνιζόμενες γυναίκες που αρνούνται να υποταχθούν στη μοίρα που τους επιφυλάσσει η κυριαρχία και αντιστέκονται, στήνοντας καθημερινά αναχώματα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και στον επιχειρούμενο κοινωνικό εκφασισμό. Ειδικά στην περίπτωση των αγωνιζόμενων γυναικών, η εκδικητική μανία του κράτους και των μηχανισμών του, χτυπά διπλά. Τις χτυπά, τόσο με βάση την έμφυλη καταπίεση ως γυναίκες, όσο και με βάση την αγωνιστικότητά τους κόντρα σε ό,τι η κυριαρχία επιτάσσει. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές, που έχουμε γίνει μάρτυρες περαιτέρω επιθέσεων σεξιστικής βίας σε γυναίκες αγωνίστριες κατά τη διάρκεια κατασταλτικών επιθέσεων. Χαρακτηριστικά, στις 6 Δεκέμβρη 2019 στην Πάτρα, τα ΜΑΤ εξαπέλυσαν χυδαία επίθεση εις βάρος των αγωνιζόμενων γυναικών ασκώντας τους έμφυλη βία και απευθύνοντάς τους απειλές, σεξιστικές προσβολές και χειρονομίες. Ενώ ταυτόχρονα, μερικές μέρες πριν, στις 25 Νοέμβρη, η αστυνομία, προσπαθώντας να μας πείσει για τη διάθεσή της να εξαλείψει την έμφυλη βία-σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής & Ισότητας των Φύλων και το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας των Φύλων (ΚΕΘΙ) μοίραζε στο κέντρο της Πάτρας έντυπο ενημερωτικό υλικό σχετικά με την πρόληψη αλλά και την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών.
Είναι ξεκάθαρο για εμάς, πως η καθεστωτική καθιέρωση δύο ημερών το χρόνο, που σχετίζονται με τις γυναίκες, δεν εξιλεώνει την κυριαρχία για τα εγκλήματά της. Για τα εγκλήματά της σε βάρος των γυναικών, για την καθημερινή ωμή άμεση ή έμμεση βία που τις ασκεί. Όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι καταστάσεις που αυτός εδώ ο κόσμος γεννά, αυτός εδώ ο κόσμος διατηρεί και αναπαράγει. Η καθεστωτική καθιέρωση τέτοιων ημερών στοχεύει στην απονοηματοδότηση και αποσιώπηση αιματηρών ημερών αγώνα και αντίστασης εκατομμύριων γυναικών ανά τον κόσμο, διαστρεβλώνοντας την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης. Εμείς από την πλευρά μας, ως αναρχικές, έχουμε χρέος αυτές τις μέρες να βρισκόμαστε στο δρόμο, να συνεχίζουμε το νήμα της ιστορίας των αγώνων στο σήμερα και να διατηρούμε ζωντανή τη φλόγα των αντιστάσεων, εμπνεόμενες από τις γυναίκες που αγωνίζονται σήμερα σε όλον τον κόσμο και μας δείχνουν τον δρόμο.
Στεκόμαστε αλληλέγγυες στον αγώνα των γυναικών στο Μεξικό που αντιδρούν και αγωνίζονται ενάντια στις καθημερινές πλέον και συνεχώς αυξανόμενες γυναικοκτονίες, στους βιασμούς και στις εξαφανίσεις. Η μαζική και μαχητική πορεία τον Φλεβάρη έξω από το προεδρικό μέγαρο του Μεξικού ενάντια στις γυναικοκτονίες, με αφορμή την άγρια δολοφονία της 25χρονης Ινγκρίντ Εσκαμίλα στην πόλη του Μεξικό και η δημοσίευση φωτογραφιών από το ακρωτηριασμένο σώμα της στις εφημερίδες, η πρόσφατη κατάληψη στις αρχές του Σεπτέμβρη στο κτίριο της Εθνικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Πόλη του Μεξικού (CDNH) προκειμένου οι αντίστοιχες αρχές να επιλύσουν πλήρως τα αιτήματα αρκετών συγγενών θυμάτων κακοποίησης, καθώς και η διαδήλωση στις 28 Σεπτέμβρη, παγκόσμια μέρα για τις αμβλώσεις, όπου γυναίκες ξαναβγήκαν τους δρόμους για να διεκδικήσουν μαχητικά ασφαλείς, ελεύθερες και νόμιμες εκτρώσεις παντού, μας υπενθυμίζουν πως ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση είναι υπαρκτός, αναγκαίος και ο μόνος δρόμος.
Ταυτόχρονα, στην Πολωνία στις 23 Οκτώβρη το κράτος κηρύσσει αντισυνταγματικό τον νόμο για τις αμβλώσεις, απογορεύοντας τες σχεδόν καθολικά. Το ίδιο βράδυ, πλήθος κόσμου κατέβηκε στον δρόμο για να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμα των γυναικών για την αυτοδιάθεση του σώματος τους. Λίγες μέρες μετά, αναρχικές γυναίκες στο Πόζναν καταλαμβάνουν συμβολικά ένα παλιό νοσοκομείο και το ονομάζουν «κλινική αμβλώσεων». Το κράτος προχώρησε σε σπάσιμο της κατάληψης και πλήθος συλλήψεων. Tην Παρασκευή 30 Οκτώβρη πολλές χιλιάδες διαδηλωτριών και διαδηλωτών κατέκλεισαν τους δρόμους της Βαρσοβίας, της Κρακοβίας, του Κατοβίτσε και άλλων πολωνικών πόλεων. Έπειτα, λοιπόν, από 12 μέρες με μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν σε πολλά μέρη της Πολωνίας, η ακροδεξιά πολωνική κυβέρνηση «πάγωσε» την εφαρμογή του νόμου. Απέναντι στον έλεγχο των σωμάτων μας και στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές σε όλο τον κόσμο, προτάσσουμε την μαχητική αντίσταση και την κοινωνική αυτοοργάνωση των από τα κάτω μέχρι το γκρέμισμα του σάπιου κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού.
Στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται σε όλον τον κόσμο και επιχειρούμε να ενώσουμε τις φωνές μας. Από τις γυναικές στην Πολωνία και το Μεξικό, τις γυναίκες Ζαπατίστας στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού και τις εξεγερμένες Ζαπατιστικές κοινότητες, έως τις Κούρδες αντάρτισσες και την επαναστατημένη Rojava, δεν έχουμε παρά να οργανωθούμε, να συλλογικοποιηθούμε και ως γυναίκες και να αντισταθούμε όλες μαζί, με τους εργάτες, τους ανέργους, τους φοιτητές, τους μαθητές, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, να ενώσουμε τις φωνές και τη δράση μας απέναντι στους καθημερινούς μας δυνάστες, με όραμα μια κοινωνία ισότητας, αξιοπρέπειας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
Εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι πιο αναγκαίο από ποτέ ναπαραμείνουμε στους δρόμους του αγώνα. Οφείλουμε να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο. Κόντρα στις απαγορεύσεις και την συντονισμένη επίθεση κράτους και κεφαλαίου να προτάξουμε τον οργανωμένο και αδιάλλακτο αγώνα. Να συγκρουστούμε με τους νόμους και τις επιταγές των κυρίαρχων.
Γιατί, η ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, θα είναι η ημέρα που θα γκρεμίσουμε συθέμελα το σάπιο κόσμο της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου και θα οικοδομήσουμε αυτόν της γυναικείας χειραφέτησης, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της αναρχίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση το Σάββατο 14/11 στις 13μ. στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω για τη διοργάνωση κινητοποίησης την 25η Νοέμβρη στην Πάτρα. Ύστερα από την επίθεση που δέχτηκε ο χώρος από τους μπάτσους το περασμένο Σάββατο καλούμε όλες και όλους να πλαισιώσουν το κάλεσμα στη συνέλευση αφενός για την επιπλέον σημασία διοργάνωσης κινητοποίησης την 25η Νοέμβρη εν μέσω κρατικών απαγορεύσεων αλλά και αφετέρου για την περιφρούρηση του χώρου και της διαδικασίας.
LOCK DOWN ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΤΖΑΒΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΙΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία
Πάτρα, Νοέμβρης 2020