kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΟΧΗ

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 δολοφονείται ο Παύλος Φύσσας από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά και το τάγμα εφόδου της Νίκαιας. Αυτή η ενέργεια όπως και αρκετές ακόμη (βλ. Ρατσιστικά πογκρόμ,Σαχζάτ Λουκμάν κ.α), έρχεται να μας αποδείξει για άλλη μια φορά την αλήθεια πίσω απ' την φράση: "όπου δεν φτάνει το γκλοπ του μπάτσου φτάνει το μαχαίρι του φασίστα", καθώς και την σχέση αγάπης μεταξύ τους. Οι επόμενες κυβερνήσεις είτε ΝΔ είτε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός η καθεμία προς όφελός της, τονώνοντας την θεωρεία των δύο άκρων, ενώ οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και ατιμώρητοι (έστω θεσμικά).

Στη συνέχεια με αφορμή το Μακεδονικό, ο φασιστικός κορμός καλώντας σε συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις προσπάθησε να βγει για άλλη μια φορά στους δρόμους και να επιτεθεί σε όποιους αποτελούν το πρόβλημα στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Δηλαδή; Σε μετανάστες, κοινωνικούς χώρους των από τα κάτω - καταλήψεις και τον κόσμο του αγώνα. Το ίδιο μοτίβο παρατηρείται και σήμερα, αυτή την φορά με αφορμή το Ελληνοτουρκικό και το μεταναστευτικό. Ζητήματα που επιμελώς προωθούνται απ' τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης με σκοπό να βάλουν κάτω απ' το χαλάκι τα αδιέξοδα στη δημόσια υγεία, την παιδεία και την οικονομική εξαθλίωση, ρίχνοντας τόνους εθνικιστικού παροξυσμού και φόβου για τον δήθεν κίνδυνο εξ' ανατολών. Συνεπακόλουθα και ενόψει της οικονομικής λεηλασίας που αναμένεται εντός του χειμώνα, είναι δεδομένο ότι τέτοιες γκρούπες θα πληθύνουν και θα ενδυναμωθούν με την αρωγή των από τα πάνω, ψαρεύοντας στα νερά της κοινωνικής αγανάκτησης, της παραίτησης και των διακρατικών ανταγωνισμών. Ανταγωνισμών, που πάντα ωφελούν τους μεγάλους παίχτες και που οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους. Είναι εμφανές λοιπόν πως ο φασισμός αποτελεί ένα όπλο της ελίτ καθώς και μια χρήσιμη εφεδρεία, στο χρονοντούλαπο, που χρησιμοποιείται ανάλογα με την περίσταση προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινωνική βάση απ' τα θέματα που την αφορούν και την πλήττουν άμεσα, στο εδώ και στο τώρα.

Τέτοια ζητήματα τόσο σε παγκόσμιο όσο και τοπικό επίπεδο αποτελούν επιγραμματικά: η φτώχεια, ο κοινωνικός κανιβαλισμός και εκφασισμός, η κοινωνική απομόνωση, η λεηλασία της φύσης και των κοινών και φυσικά η καταστολή. Όλα αυτά συμβαίνουν στον βωμό της κερδοφορίας των από πάνω με ανυπολόγιστα κόστη. Παράλληλα, βλέπουμε μια αδυναμία των από τα κάτω, στο να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο απέναντι στον κοινό εχθρό και να εκφράσουν την οργή τους απέναντι σε μια καθημερινότητα καταστολής και καταπίεσης. Αντί για αυτό προτιμάται η εύκολη λύση των αποδιοπομπαίων τράγων, στα πρόσωπα όσων το σύστημα περιθωριοποιεί και δεν βρίσκει χρήσιμους (μετανάστες, άνεργους, τοξικοεξαρτημένους κα). Όσον αφορά στο κομμάτι της λεηλασίας του περιβάλλοντος και των κοινών τα παραδείγματα είναι πολλά. Απ' την Λατινική Αμερική με τα mega projects, τις φυτείες μονοκαλλιέργειας και τους πολέμους για την ιδιωτικοποίηση του νερού, μέχρι τοπικά απ' τον Αχελώο, τις Σκουριές, τα Άγραφα και άλλα. Στο ίδιο μοτίβο, κάθε παροχή που μια οργανωμένη κοινωνία οφείλει να προσφέρει ως κάλυψη βασικών αναγκών στα άτομά της, όπως η δημόσια υγεία, η παιδεία, η στέγη, η τροφή και το νερό, υποβαθμίζεται με σκοπό να ιδιωτικοποιηθεί και να αποφέρει τα μέγιστα κέρδη. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο καλλιεργείται ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός και η ιδιώτευση, μετατρέποντας τα δημόσια προβλήματα σε ιδιωτικά, που σε συνδυασμό με την κοινωνική απομόνωση και τις ισχυρές δώσεις εθνικιστικού-ρατσιστικού οχετού και συντηρητισμού απο τα ΜΜΕ, οδηγούν την κοινωνία στον εκφασισμό της αφού η επικρατεί το "ο θάνατος σου, η ζωή μου".

Παράλληλα η λανθασμένη διαχείριση της "πανδημίας" του κορονοϊού στην πλειοψηφία των κρατών, ανέδειξε τις προβληματικές ενός ιδιωτικοποιημένου συστήματος υγείας, ορίζοντας το ποιοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υγεία και ποιοι όχι. Επίσης, μετατρέποντας την δική της ευθύνη σε ατομική, η εκάστοτε κυβέρνηση μετέτρεψε την κοινωνική απομόνωση σε χρέος προς την κοινωνία, και την εποπτεία και την καταστολή σε καθημερινότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι όλα αυτά είναι οργανωμένες αποφάσεις από τα πάνω είναι η δήλωση του Σόιμπλε εν μέσω πανδημίας, ότι δεν είναι προτεραιότητα η ανθρώπινη ζωή μπροστά στα κέρδη κρατών και κεφαλαίου.

Σε τοπικό επίπεδο τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν. Η δημοτική αρχή προσπαθεί να υπονομεύσει τις πηγές του Πηλίου (σε Σταγιάτες και Δράκεια) με σκοπό τα νερά τους να εμφιαλωθούν και κάνει πλάτες στο κέρασμα καρκίνου απ' την ΑΓΕΤ-Lafarge. Στον αντίποδα αδιαφορεί για την κατάσταση του νοσοκομείου της πόλης (ελλείψεις σε προσωπικό και υλικά) και την υγεία των πολιτών, ενώ προσφέρει θεάματα με μπλε λαμπάκια και κόκκινα χαλιά. Παράλληλα γίνονται απόπειρες να δημιουργηθούν φασιστικοί πυρήνες στην πόλη (Π.Ν.Β) που υπογράφουν με το διεθνή κέλτικο φασιστικό σύμβολο, βάζοντας στο στόχαστρο και υπονομεύοντας τον αγώνα ενάντια στην καύση σκουπιδιών. Η ύπαρξη και η άνοδος του φασισμού άλλωστε διαχρονικά, πήγαινε χέρι χέρι με το μεγάλο κεφάλαιο απαρτίζοντας τις ομάδες κρούσεις του σε περιόδους αναταραχών. Σε πλήρη σύμπνοια η δικαστική εξουσία μοιράζει εκδικητικά δικαστήρια και οι μπάτσοι κάνουν όργια καταστολής προκειμένου να υπερασπιστούν τα συμφέροντά της Lafarge. Το κομμάτι της επίθεσης του κράτους είναι εμφανές και σε άλλες πόλεις με την μαζική εκκένωση καταλήψεων (με τελευταία παραδείγματα την Terra Incognita στην Θεσσαλονίκη και την Rosa Nera στα Χανιά) και κοινωνικών κέντρων καθώς και με την καταστολή των διαδηλώσεων. Καθίσταται έτσι ακόμα πιο αναγκαία η οργάνωση και η υπεράσπιση των αυτοοργανωμένων δομών, καθώς μέσα απ' αυτές εκφράζονται προτάγματα όπως η συλλογική ζωή, η κοινωνική και ατομική χειραφέτηση, η δημιουργία και η ελευθερία.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πως οι σημερινές συνθήκες διαβίωσης καθιστούν τον αγώνα για την ικανοποίηση των κοινών αναγκών μονόδρομο. Μέσα σε έναν κόσμο εκμετάλλευσης, θεάματος,ανταγωνισμού και εκφασισμού η οργάνωση-αντίσταση, ο αντιφασισμός και η αλληλεγγύη αποτελούν τα όπλα μας.

Υ.Γ.: Δεν τρέφουμε αυταπάτες για το δικαστικό σύστημα, ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους και όχι στη βουλή με δίκες και με νόμους.

Να παλέψουμε για την ζωή, όχι για την επιβίωση.

Ο εθισμός στον έλεγχο και την ανάθεση... ο δρόμος προς την δυστοπία.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις.

Κατάληψη Ματσάγγου - Συντρόφισσες.οι

Βόλος 17/9/2020

πηγή : email που λάβαμε στις 17 Σεπτεμβρίου 17h