Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020 στις 21.00
Προβολή: Salvatore Guiliano (1962)
Το σπάνιο και αριστουργηματικό "Salvatore Guiliano" του Fransesco Rosi την Τετάρτη 2/9 στο Cine Πάρκο
(κριτική του Νίνου Φένεκ Μικελίδη)
Από τα καλύτερα δείγματα ενός πολιτικού κινηματογράφου που είχε ανθίσει ιδιαίτερα στην Ιταλία στις δεκαετίες του '60 και '70, σκηνοθετημένη από ένα δημιουργό που θεωρείται ο καλύτερος εκπρόσωπος του είδους, η ταινία «Τζουλιάνο ο αρχιληστής» του Φραντσέσκο Ρόζι συνδυάζει με τρόπο υποδειγματικό την πολιτική έρευνα με την γκανγκστερική περιπέτεια.
Η ταινία αρχίζει τον Ιούλιο του 1950, με το γεμάτο σφαίρες πτώμα του Σαλβατόρε Τζουλιάνο τοποθετημένο στη μέση μιας αυλής και τις γυναίκες (μαζί και τη μητέρα του) γύρω του να τον μοιρολογούν. Η ζωή του «πιο αγαπημένου» μαφιόζου της Σικελίας, που όπως λέγεται έκλεβε τους πλούσιους για να δίνει στους φτωχούς, μας παρουσιάζεται μέσα από διάφορα φλας-μπακ. Ο Τζουλιάνο είναι ένας γκάνγκστερ που, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στη Σικελία, χρησιμοποιεί τους άντρες του αρχικά στο αντάρτικο και στη συνέχεια σε διάφορες συγκρούσεις με τις τοπικές αρχές ενώ κάποια στιγμή χρησιμοποιείται από «άγνωστα» στοιχεία για να αιματοκυλήσει μια ειρηνική κομμουνιστική συγκέντρωση αγροτών, επεμβαίνοντας έτσι στο πολιτικό γίγνεσθαι του νησιού. Απογοητευμένοι, ορισμένοι από τους άντρες του θα τον εγκαταλείψουν, μαζί και ο υπαρχηγός του, Γκασπάρε Πισιότα, που όμως συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Όταν ο Πισιότα απειλεί να κάνει αποκαλύψεις, δηλητηριάζεται στο κελί του από τη μαφία ενώ ο Τζουλιάνο σκοτώνεται από «άγνωστους» δολοφόνους.
Ο Ρόζι χρησιμοποιεί την αληθινή αυτή ιστορία για να κάνει μια διεξοδική και σε βάθος έρευνα πάνω στην ιστορική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική ιστορία της Σικελίας στις δεκαετίες του '40 και '50, συνδυάζοντας με ξεχωριστή μαεστρία επαγγελματίες με ερασιτέχνες ηθοποιούς, φτιάχνοντας τελικά μια ταινία-στοχασμό πάνω στην εξουσία και τις (συχνά τρομακτικές) μεθόδους της αλλά και τον τρόπο που αυτή μανιπουλάρει το άτομο για δικά της συμφέροντα. Για την εποχή της η ταινία του ήταν ένα μεγάλο τόλμημα μια και ο σκηνοθέτης κατάφερε να τη γυρίσει στην καρδιά της μαφίας, αντιμετωπίζοντας συχνά απειλές και εκφοβισμούς.
Στην αποσπασματική αυτή αφήγησή του, ο Ρόζι κληρονόμος των καλύτερων στοιχείων του νεορεαλισμού (ιδιαίτερα εκείνων του Λουκίνο Βισκόντι και του Ρομπέρτο Ροσελίνι), με μια όμως αποστασιοποίηση που φέρνει στο νου το έργο του Μπρεχτ, ακολουθεί δυο βασικούς άξονες: εκείνο της δίκης των μαφιόζων, συνεργατών του Τζουλιάνο, αποκαλύπτοντάς μας τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς της πολιτικής και εκτελεστικής εξουσίας κι εκείνο με επίκεντρο το πτώμα του Τζουλιάνο, με την κηδεία του και τα φλας-μπακ γύρω από τη δράση του, χρησιμοποιώντας την κάμερα με τρόπο ιδιοφυή, τεμαχίζοντας τις σκηνές, ακολουθώντας ένα στιλ ελλειπτικό, ανατέμνοντας καταστάσεις και πρόσωπα, προσπαθώντας να ρίξει φως στη δολοφονία του Τζουλιάνο, καθώς και στον (άκρως επικίνδυνο) ρόλο των οικονομικών και άλλων δυνάμεων αλλά κι εκείνο των διαφόρων προσώπων που οδήγησαν στην εξόντωση του μαφιόζου: εκείνο του υπαρχηγού του, Πισιότα, και της δημιουργίας του φαινομένου του Τζουλιάνο (αινιγματικού προσώπου βουτηγμένου ως το τέλος στο μυστήριο), μαζί και τις σχέσεις του με τις τοπικές αρχές και τη δικαιοσύνη αλλά και τον ξένο παράγοντα και, πάνω απ' όλα, τον καταστροφικό ρόλο της μαφίας στη σύγχρονη Σικελία - το τελευταίο αυτό, στοιχείο που θ' απασχολήσει τον Ρόζι και στις άλλες, κατοπινές ταινίες του, είτε αυτές αναφέρονται στη σύγχρονη Ιταλία είτε σε άλλες μεσογειακές χώρες. Μια επικών διαστάσεων ταινία, δοσμένη με τρόπο ημι-ντοκιμαντεριστικό, εικαστικά συναρπαστική, γυρισμένη σε μαυρόασπρο φιλμ (η έξοχη, φωτεινή φωτογραφία είναι του Τζάνι Ντι Βενάντζο) δοσμένη με εξαιρετική γλαφυρότητα, που ταυτόχρονα προβληματίζει και βάζει σε σκέψη το θεατή.»https://youtu.be/nVZbipz5zL
πηγή : https://www.facebook.com/162232867798695/phot…
πηγή : email που λάβαμε στις 31 Αυγούστου 11h