kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Μικροφωνική: Ούτε σταγόνα αίμα για ΑΟΖ-πετρέλαια

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΝΟΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ
(ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθήσαμε μία νέα κλιμάκωση στους ελληνοτουρκικούς ανταγωνισμούς, με κορυφαίο περιστατικό την έκδοση της ΝΑVTEX, με την οποία δεσμεύεται από την Άγκυρα ο χώρος μεταξύ Κύπρου-Ρόδου, μια περιοχή διεθνών υδάτων 110 ναυτικά μίλια νοτιότερα από το Καστελόριζο και ακόμη περισσότερα ανατολικότερα της Κρήτης. Η περιοχή αυτή αποτελεί σταθερά αντικείμενο διαμάχης μεταξύ τουρκικού και ελληνικού κράτους για τη χάραξη ΑΟΖ και την ύπαρξη ή όχι υφαλοκρηπίδας. Ως απάντηση στην έκδοση της NAVTEX το ελληνικό κράτος κλιμακώνει την ένταση με τη σειρά του, κινητοποιώντας στρατό ξηράς, ανακαλώντας όλες τις στρατιωτικές άδειες και καλλιεργώντας παράλληλα κλίμα πολεμικής και μιλιταριστικής ατμόσφαιρας στο εσωτερικό. Πολεμικά αεροσκάφη, ελληνικά και τούρκικα, εμπλέκονται σε αερομαχίες πάνω από τα ελληνικά νησιά. Η Ελλάδα οξύνει την κατάσταση βγάζοντας όλο τον στόλο του πολεμικού ναυτικού στο Αιγαίο.
(Να σημειωθεί ότι εδώ και καιρό, 15 από τις πιο σύγχρονες ναυτικές μονάδες του ελληνικού στόλου περιπολούσαν στο Αιγαίο επαναπροωθώντας και πνίγοντας πρόσφυγες και μετανάστριες).

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ...

Η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί ένα καινούργιο γεγονός. Είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είτε με κυβέρνηση ΝΔ, το ελληνικό κράτος ανταγωνίζεται σταθερά με το τουρκικό, στο πλαίσιο ενός αμοιβαία επιθετικού και άδικου ανταγωνισμού. Στόχος του ανταγωνισμού είναι η εδραίωση της σφαίρας δραστηριοποίησης και γεωστρατηγικής κυριαρχίας του ελληνικού και τουρκικού κεφαλαίου αντίστοιχα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, που επιτρέπει τον έλεγχο ροών και πηγών ενέργειας, ροών εμπορευμάτων και ανθρώπων, που διέρχονται από, ή υπάρχουν στην περιοχή. Ο ανταγωνισμός είναι συνεχής με διάφορες εντάσεις (από νομικά επιχειρήματα της κάθε πλευράς μέχρι την ένοπλη διαπραγμάτευση) και περνά μέσα από τη συνεργασία με υπερεθνικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και άλλα κράτη στην περιοχή. Έτσι η Ελλάδα συμμετέχει και εμβαθύνει τον επικίνδυνο πολεμικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ. Η ένταση το τελευταίο διάστημα έχει κλιμακωθεί σε όλη την περιοχή (χαρακτηριστική είναι και η επιλογή της Αιγύπτου για ενδεχόμενη στρατιωτική εμπλοκή στη Λιβύη) με κίνδυνο χιλιάδων ζωών εργαζομένων, φαντάρων και νέων σε κάθε χώρα.
Στο επίκεντρο των ένοπλων και μη διαπραγματεύσεων και των στρατηγικών σχεδιασμών Ελλάδας και Τουρκίας βρίσκεται το σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Η Ελλάδα υποστηρίζει πως το Καστελόριζο έχει υφαλοκρηπίδα, στοχεύοντας έτσι στην ενοποίηση της ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου. Η μικρότερη οικονομική και στρατιωτική της ισχύς σε σχέση με την Τουρκία την ωθεί σε συμμαχίες ώστε να υπερασπιστεί τις αξιώσεις της. Για το λόγο αυτό συμμαχεί με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Έτσι γεννήθηκε ο Άξονας του Πολέμου μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου-Ισραήλ. Για να διασφαλίσει τις συμμαχίες της η Ελλάδα προσπαθεί να παραχωρήσει προκαταβολικά δικαιώματα εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων σε πολυεθνικές των σύμμαχων χωρών ( EXXON-MOBIL, TOTAL). Οι χώρες αυτές κλιμακώνουν ή αποκλιμακώνουν την ένταση με κριτήριο να διασφαλίσουν μεγαλύτερο κομμάτι από την ενεργειακή πίτα και τον στρατιωτικοπολιτικό έλεγχο της περιοχής.
Το Τούρκικο κράτος από την άλλη, αρνείται την ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας στα Ελληνικά νησιά εξυπηρετώντας έτσι τους δικούς του σχεδιασμούς. Η μεγάλη ανάπτυξη τον τελευταίων χρόνων το φέρνει σε θέση να διεκδικεί τον ρόλο μεγάλης περιφερειακής δύναμης στην Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι προσπαθεί επιθετικά να αλλάξει υπέρ του τις ισορροπίες στην περιοχή απέναντι σε άλλα κράτη (όπως και η Ελλάδα) και να σταθεροποιηθεί στο εσωτερικό του απέναντι σε εθνικά (Κούρδοι) και κοινωνικά κινήματα . Για τους σκοπούς αυτούς χρησιμοποιεί ακόμα και στρατιωτικά μέσα (εμπλοκή σε Λιβύη, εισβολή σε βόρεια Συρία και βόρειο Ιράκ). Στο εσωτερικό καταστέλλει βίαια κάθε κοινωνικό-εργατικό κίνημα. Το αντιδραστικό καθεστώς Ερντογάν είναι ιδανικός εκφραστής αυτής της προσπάθειας.
Ελλάδα και Τουρκία, ο καθένας με τους συμμάχους τους επιχειρούν να αποκλείσουν τον "αντίπαλο παίχτη" από τον ορισμό ΑΟΖ, φουντώνοντας επικίνδυνα τους πολεμικούς ανταγωνισμούς. Η Ελλάδα έχει προχωρήσει ή προχωρά σε διμερείς διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Αλβανία, την Ιταλία, την Αίγυπτο, και την Κύπρο, για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Η Τουρκία προχωρά σε αντίστοιχες συμφωνίες με τη Λιβύη.
Τόσο ο ελληνικός όσο και ο τουρκικός καπιταλισμός έχουν τα δικά τους οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα και παίρνουν επιθετική στάση ώστε να τα υπερασπιστούν. Αναζητούν μια νέα "ισορροπία" στην περιοχή και δε θα διστάσουν να το κάνουν στις πλάτες των ζωών όσων ζούμε στη μια ή την άλλη πλευρά του Αιγαίου.

...ΟΣΟ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Ελλάδα και Τουρκία με πρόφαση τον ανταγωνισμό δημιουργούν εθνικιστικό-μιλιταριστικό κλίμα στο εσωτερικό, ενισχύουν την εθνική ενότητα εργοδοτών-εργαζομένων, επιτίθενται στα κοινωνικά κινήματα στα πλαίσια της εθνικής τάξης και ασφάλειας, επιβάλουν παύση των εργατικών διεκδικήσεων. Δικαιολογούν την κούρσα των δολοφονικών στρατιωτικών εξοπλισμών. Τσακίζουν και οι δύο τους εργαζομένους στους χώρους δουλειάς, υποτιμούν την εργατική δύναμη της πολυεθνικής εργατικής τάξης για τα κέρδη των αφεντικών.
Τα δύο κράτη πέρα από τον ανταγωνισμό τους, συνεργάζονται στον πόλεμο απέναντι σε μετανάστ(ρι)ες, εργαζομένους, ενάντια στους "εχθρούς-λαούς" στο εσωτερικό τους. Στο πλαίσιο της συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας φυλακίζουν από κοινού μετανάστες στο σύστημα hot spot - στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στην Ελλάδα, η απάνθρωπη μεταχείριση των μεταναστών από το κράτος δικαιολογείται εν μέρη στην βάση μιας εθνικής-θρησκευτικής ενότητας των Ελλήνων ενάντια στην Τουρκία και τους μουσουλμάνους μετανάστες που στέλνει εδώ. Η αντιμεταναστευτική στάση μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας είναι εν μέρη αποτέλεσμα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, της μιλιταριστικής-εθνικιστικής ρητορικής και πρακτικής του ελληνικού κράτους προς επίρρωση της επιθετικής του εξωτερικής πολιτικής.
Ξέρουμε πολύ καλά, ότι "πόλεμος" και "ειρήνη", στρέφονται ενάντια σε αυτούς που τα δύο κράτη εξακολουθούν να καταπιέζουν, να σκοτώνουν και να πνιγούν: μετανάστ(ρι)ες, προλετάριους/ες, περισσευουμενους/ες, τους φτωχούς
Στις εξελίξεις αυτές, ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με την προπαγάνδα κράτους, ΜΜΕ, κομμάτων όλων των αποχρώσεων, πανεπιστημιακών, τηλεπερσόνων, καραβανάδων, η οποία προσπαθεί να μεταφράσει τα τρέχοντα γεγονότα ως μία συνέχεια της τούρκικης «προκλητικότητας» και του τούρκικου Μεγαλοιδεατισμού. Με αυτόν τον τρόπο εντείνει το υπάρχον εθνικιστικό κλίμα και αποκρύπτει την ευθύνη του ελληνικού κράτους. Γι'αυτό το λόγο, θεωρούμε ότι βασικό καθήκον του αντιπολεμικού κινήματος είναι να αποδομήσει το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα. Έτσι...
Η Ελλάδα ΔΕΝ έχει κυριαρχικά δικαιώματα στο κομμάτι της θάλασσας που έγινε η τουρκική NAVTEX. Οι ΑΟΖ και οι υφαλοκρηπίδες ΔΕΝ είναι ελληνικά ύδατα. Μπορούν να οριστούν μόνο με συμφωνία των δύο μερών. Τα δικαιώματα που ισχυρίζονται ότι ασκούν οι δύο χώρες πατούν σε αυθαίρετες ερμηνείες του διεθνούς δικαίου. Εν τέλει το ζήτημα των ΑΟΖ δεν είναι σε καμία περίπτωση ζήτημα δικαιώματος αλλά ζήτημα ισχύος. Και οι δύο χώρες προς το παρόν έχουν επιθετική στάση κρίνοντας πως μια συμφωνία με τον τωρινό συσχετισμό δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους.
Οι εργαζόμενες, οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι φτωχοί στις δύο πλευρές του Αιγαίου, δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από τον ορισμό ΑΟΖ, την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, την κυριαρχία του δικού μας κράτους στην Ανατολική Μεσόγειο. Τα κέρδη από τις ενδεχόμενες εξορύξεις θα τα καρπωθούν πολυεθνικές της ενέργειας. Ο ενισχυμένος ρόλος στην περιοχή είτε της Ελλάδας είτε της Τουρκίας σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζει καλύτερους όρους ζωής για μας. Εξασφαλίζει μεγαλύτερα κέρδη για την αστική τάξη, τους πλούσιους της κάθε χώρας. Από την προσπάθεια του Ελληνικού κράτους να ορίσει ΑΟΖ έχουμε μόνο να χάσουμε. Χάνουμε από τα χρήματα που πάνε σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Χάνουμε από το μιλιταριστικό κλίμα εθνικής ενότητας που βάζει τα συμφέροντα του έθνους, δηλαδή της εθνικής αστικής τάξης (των πλουσίων), πάνω από όλα καταστέλοντας και καταγγέλλοντας σαν εθνοπροδοτικά τα κινήματά μας. Και στο ενδεχόμενο ο ανταγωνισμός των δύο χωρών να οδηγήσει σε πόλεμο, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ίδια μας τη ζωή, για τα συμφέροντα αυτών που στην "ειρήνη" μας εκμεταλλεύονται και ορίζουν τις ζωές μας.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ, ΑΝΕΡΓΟΙ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΟΖ , ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΞΟΡΎΞΕΙΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΚΑΙ ΑΓΩΓΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΩΝ

ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΕΙΑ, ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ , ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΠΟΛΕΜΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ-ΙΣΡΑΗΛ-ΑΙΓΥΠΤΟΥ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΟΥΝ ΤΑ HOT-SPOTS ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ, ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ Ο ΦΡΑΚΤΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΟΥ, Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ANTI-WAR

πηγή : email που λάβαμε στις 24 Ιουλίου 19h

Όχι στις Εξορύξεις και τον Πόλεμο - Ειρήνη με Κοινωνική Δικαιοσύνη

Η πρόσφατη όξυνση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο την ελληνοτουρκική σύγκρουση σε σχέση με την ΑΟΖ, αποτελεί μονάχα το τελευταίο επεισόδιο ενός ανταγωνισμού των κυρίαρχων τάξεων των δύο χωρών, του οποίου το τίμημα όμως θα κληθούμε να πληρώσουμε εμείς, οι υποτελείς τάξεις.

Το εκρηκτικό κλίμα το οποίο δημιουργείται τις τελευταίες μέρες από τις κυβερνήσεις, εθνικιστικούς κύκλους και τα ΜΜΕ αποτελεί εξαιρετικό κίνδυνο και για τους δύο λαούς. Στην πραγματικότητα αυξάνονται οι πιθανότητες να χυθεί το αίμα ανθρώπων προκειμένου να εξυπηρετηθούν οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Όλα αυτά μάλιστα τη στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου παντού και όχι μόνο σε μια περιοχή όπου θα μπορούσε να δημιουργηθεί θερμό επεισόδιο.

Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα λοιπόν. Όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες, να μείνουν στον πάτο του Αιγαίου (και της υπόλοιπης Ελλάδας αν υπάρχουν). Από εκεί και πέρα, η παρούσα κατάσταση είναι απότοκος των εθνικών μεγαλοϊδεατισμών και εθνικιστικών αφηγήσεων και των δύο χωρών. Πράγματι, η Τουρκία τον τελευταίο καιρό έχει κινηθεί επιθετικά τόσο σε διπλωματικό, με την παράτυπη κήρυξη ΑΟΖ χωρίς την απαιτούμενη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα και τις υπόλοιπες εμπλεκόμενες χώρες, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, με την εμπλοκή της σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην Ανατολική Μεσόγειο (Συρία, Λιβύη) με ξεκάθαρο στόχο την εισχώρηση κυριολεκτικά με την στο οικονομικό και γεωπολιτικό παιχνίδι που διαδραματίζεται στην περιοχή. Ωστόσο, για την έναρξη του ανταγωνισμού, υπεύθυνη είναι η παράλογη ελληνική θέση αποκλεισμού της Τουρκίας. Είναι μια θέση η οποία δεν μπορεί να στηριχθεί λογικά, καθώς το Καστελόριζο δεν έχει απλά μεγαλύτερη ΑΟΖ από το σύνολο των νότιων τουρκικών παραλίων, αλλά λειτουργεί και ασφυκτικά για την Τουρκία. Επίσης, δεν στηρίζεται νομικά καθώς σε αντίστοιχες περιπτώσεις τα διεθνή δικαστήρια δεν έχουν δεχτεί τις ελληνικές θέσεις περί «μέσης γραμμής».

Τελικά, αντί οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά να εκκινούν από διαστρεβλωμένες θέσεις οι οποίες εθίζουν την κοινή γνώμη σε μια ψευδή εθνικιστική πραγματικότητα, θα έπρεπε να επιλέξουν το δρόμο του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Δυστυχώς, ακολουθούν τον αντίθετο δρόμο, αυτόν που οδήγησε, με κύρια ευθύνη της ελληνικής πλευράς, τόσο στη δημιουργία του Κυπριακού πριν από δεκαετίες όσο και στην πρόσφατη τελμάτωσή του, που οδηγεί στη διχοτόμηση. Είναι ο ίδιος δρόμος που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, που δημιουργεί το φαύλο κύκλο της αλληλεξάρτησης των κυβερνήσεων με το σωβινισμό και την πολεμοκαπηλία.

Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα η διατύπωση του αυτονόητου ως διπλωματικής θέσης, δηλαδή της ανάγκης διαλόγου μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου, Λιβύης και Αιγύπτου προκειμένου να κηρυχθούν ΑΟΖ στην περιοχή, θα είχε αποτέλεσμα να σιγάσουν τα τύμπανα του πολέμου αλλά και να εμποδιστούν τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα οι εξορύξεις.

Από την μία, ο μόνος νόμιμος τρόπος κήρυξης ΑΟΖ είναι η διακρατική συμφωνία μετά από διαπραγμάτευση. Από την άλλη, τόσο η Ελλάδα οφείλει να πολιτευτεί στο ζήτημα της ΑΟΖ στην Ν.Α. Μεσόγειο, όπως έκανε πρόσφατα στην αντίστοιχη με την Ιταλία στο Ιόνιο, όσο και η Τουρκία να τηρήσει τις διεθνείς δικαστικές αποφάσεις για τις δοκιμαστικές γεωτρήσεις σε αμφισβητούμενα ύδατα (υπόθεση Γκάνας/Ακτής Ελεφαντοστού, το 2015).

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως ο μόνος δρόμος στην παρούσα συγκυρία είναι η προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης κάθε διαφοράς από τα ανταγωνιζόμενα κράτη και ο αγώνας λαών και κινημάτων για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη.

Εξάλλου, δεν είναι δυνατόν να χυθεί αίμα για τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Με τον τουρκικό λαό δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, με τις πετρελαϊκές μας χωρίζει κυριολεκτικά το μέλλον του κόσμου.

Συνάντηση για μια διεθνιστική αντικαπιταλιστική Αριστερά

https://synantisi.org/

https://www.facebook.com/synantisigiatinarist…

πηγή : https://www.facebook.com/synantisigiatinarist…
πηγή : email που λάβαμε στις 25 Ιουλίου 02h