kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντιπατριαρχική αντιφασιστική συγκέντρωση

Την Κυριακή 8 Μαρτίου σε συνέχεια της εθνικιστικής και σεξιστικής εκδήλωσης που έλαβε χώρα στην πόλη μας από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, οργανώνεται φασιστική συγκέντρωση ενάντια στους μετανάστες καλεσμένη στην Πλατεία Αριστοτέλους. Αυτό είναι κάτι που αποτελεί από μόνο του μια πρόκληση τη στιγμή που ο αριθμός των μεταναστών που έχουν βρει τραγικό θάνατο ολοένα και αυξάνεται, τη στιγμή που προαναγγέλονται απελάσεις και οι μπάτσοι σε ένα κρεσέντο καταστολής δέρνουν ολόκληρα χωριά προκειμένου να χτιστούν στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η πρόκληση όμως αυτή παίρνει άλλες διαστάσεις όταν η εν λόγω συγκέντρωση καλείται από αυτούς που ξέρουμε πολύ καλά τις θέσεις τους για τις έμφυλες διακρίσεις και τις αμβλώσεις τη συγκεκριμένη μέρα που αποτελεί παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Η μέρα αυτή αποτελεί επέτειο μνήμης της πρώτης απεργίας γυναικών το 1857 οπότε συμβολίζει τους γυναικείους αγώνες για χειραφέτηση απέναντι στο κράτος, το αφεντικό, το σύζυγο.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 8/3 ΣΤΙΣ 12.00 ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΑΓ. ΣΟΦΙΑΣ

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Σχολείο, Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση, Ελευθεριακή πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, κατάληψη Terra Incognita, Ανοιχτή συνέλευση δυτικών συνοικιών, Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά

Η 8η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ

Είναι μια ιστορία αγώνων που ξεκίνησε από τις απεργίες εργατριών στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857. Εκείνη τη μέρα κατέβηκαν σε απεργίες και διαδηλώσεις απαιτώντας βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας (που έφταναν τις 16 ανά ημέρα) και εξίσωση των μισθών τους με αυτούς των ανδρών.

Όπως και τώρα, έτσι και τότε, τα αιτήματα για αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση, συνάντησαν την καταστολή της αστυνομίας με την παρότρυνση των ιδιοκτήτων των εργοστάσιων. Κάτι που συνέβη και το Φλεβάρη του 1910, έπειτα από μακροχρόνια απεργιακή κινητοποίηση όπου συμμετείχαν πάνω από 20 χιλιάδες εργάτριες, και δέχτηκαν και πάλι την αστυνομική καταστολή και δικαστικό κυνήγι.

Ένα χρόνο αργότερα, ξεσπάει η περίφημη φωτιά του τριγώνου. Γυναίκες εργάτριες εγκλωβίζονται στους πάνω ορόφους μιας βιομηχανίας, βρίσκοντας σφραγισμένες τις πόρτες εξόδου, με αποτέλεσμα 146 θανάτους.

Η πρώτη απάντηση στην ανάλγητη στάση κράτους και αφεντικών, ήρθε το 1910 με την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μάρτη από τη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών. Οι αγώνες συνεχίστηκαν και κλιμακώθηκαν με την σταδιακή θέσπιση της γυναικείας ψήφου ανά τα χρόνια, αναγνώριση πολιτικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και την γενικότερη αυτονόμηση της γυναίκας .

Δίνεται λοιπόν η εντύπωση πως το πρόβλημα έχει λυθεί. Επί της ουσίας, υφίστανται ακόμα σημαντικές έμφυλες ανισότητες. Οι γυναίκες συνεχίζουν να υφίστανται έμφυλη καταπίεση και διακρίσεις στο σύνολο των διαπροσωπικών σχέσεων τους. Αμείβονται 41,4% λιγότερο από ότι οι άντρες, οι καταπιεστές συνεχίζουν να είναι στην πλειονότητα τους άντρες με τους τελευταίους να αποτελούν το 93,7% των CEO στην ΕΕ, το 62,8% του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και το 81,66% του ελληνικού .

Ενώ τα δικαστήρια, φυσικά, μεροληπτικά επιμένουν να την ρωτούν τι φορούσε, αν προκάλεσε, και γιατί στην τελική δεν αντιστάθηκε, ενισχύοντας την κουλτούρα του βιασμού και αποδεχόμενα συγχρόνως γελοία επιχειρήματα από τους βιαστές.

Η πιο ακραία μορφή σεξιστικής βίας, η γυναικοκτονία, συνεχίζει να παίρνει τεράστιες διαστάσεις, αφού σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, καθημερινά δολοφονούνται κατά μέσο όρο 137 γυναίκες ανά τον κόσμο, κυρίως από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους. Τόσο από θεσμική πλευρά, όσο και στη συνείδηση των ανθρώπων, οι έμφυλες διακρίσεις παραμένουν στην κοινωνία μας. Οι θεσμικές αναγνωρίσεις μένουν στα χαρτιά, ο ρόλος της γυναίκας συνεχίζει να θεωρείται ως αυτός της νοικοκυράς,της μητέρας-δούλας, της πειθήνιας συντρόφου και η κοινωνική της θέση παραμένει υποδεέστερη. Οι εργαζόμενες γυναίκες βιώνουν ακόμη καθημερινά διακρίσεις στο χώρο εργασίας τους, φλερτάρουν περισσότερο με την επισφάλεια και την ανεργία, δυσκολεύονται να βρουν πλήρη απασχόληση λόγω της κοινωνικά επιβεβλημένης θέσης τους να φροντίζουν το σπίτι και την οικογένεια, και υφίστανται σεξουαλικές παρενοχλήσεις κατά κόρον στους χώρους εργασίας τους.Σαν να μην εφταναν ολα αυτα πριν λιγες μερες στα πλαισια του ασφαλιστικου νομοσχεδιου και στο ονομα τις ισοτητας των δυο φυλων αυξηθηκε το οριο συνταξιοδοτησης των γυναικων και πηγε στα 67 ετη.

Επιπλέον, την στιγμή που υπάρχει ο κίνδυνος να απολυθούν αν μείνουν έγκυες, η εκκλησία, με την σιωπηρή συναίνεση του κράτους, προσπαθεί να καταδυναστεύσει την αυτοδιάθεση του σώματος τους με κινήματα κατά των αμβλώσεων, τα οποία με τον λόγο τους ανάγουν το γυναικείο σώμα σε κάτι χρήσιμο αποκλειστικά για την αναπαραγωγή του ελληνικού έθνους και την εξάλειψη του "δημογραφικού προβλήματος".

Ας μην ξεχνάμε ότι πριν λίγο καιρό η πόλη μας φιλοξένησε μία σκοταδιστική εκδήλωση με ρητορική μισογυνισμού και ρατσισμού, υπό την αιγίδα του Βελλίδιου συνεδριακού κέντρου και πολλών χριστιανικών οργανώσεων γνωστών στην κοινωνία για τις μεσαιωνικού τύπου προσεγγίσεις των έμφυλων ζητημάτων και κυρίως των αμβλώσεων.

Η πατριαρχία καλά κρατεί. Στην κοινωνία, η γυναίκα βάλλεται καθημερινά (από τα "αθώα" αστεία με τις ξανθιές στις παρέες μέχρι την απροκάλυπτη αντικειμενοποίησή της από τα ΜΜΕ), καλείται να αποδέχεται σιωπηρά σεξουαλικά αστεία και παρενοχλήσεις με το πρόσχημα της "πλάκας", νιώθει ανασφαλής και φοβάται κάθε φορά που βρίσκεται στο δρόμο για τη δουλειά, το σπίτι, το πανεπιστήμιο· ενώ στο τέλος της ημέρας δέχεται και το ψυχολογικό κατηγορώ, πως η ίδια έφταιγε για όσα της συνέβησαν, επειδή δεν ήταν αρκετά ¨σεμνή", επειδή προκάλεσε, επειδή δεν γνωρίζει τη "θέση" της.

Όλες αυτές οι πτυχές της καθημερινότητάς μας συντηρούν τα έμφυλα στερεότυπα, όχι γιατί είμαστε γραφικοί/ες, αλλά γιατί η γλώσσα και η συνείδηση βρίσκονται σε μια σχέση αλληλεπίδρασης. Όπως με το σώμα μας, έτσι και με τον τρόπο σκέψης μας, οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις αναπτύσσουν αντανακλαστικά.

Φέτος, την 8η Μάρτη, μια μέρα που μας θυμίζει τις θυσίες που έχουν γίνει και τους αγώνες που ακόμα πρέπει να δωθούν , διάλεξαν οι φασίστες να κατέβουν στο δρόμο με την πλήρη στήριξη της ΕΝ.Ε.Δ.( Ενωμένες Ελληνορθόδοξες Δυνάμεις) για να διαμαρτυρηθούν όπως μας λένε για την παράνομη μετανάστευση. Οι ίδιοι που ονειρεύονται βυθισμένες βάρκες με έγκυες μετανάστριες, είναι οι ίδιοι που φρίττουν στη ιδέα του να αποφασίσει μια έγκυος να τερματίσει την εγκυμοσύνη της. Οι ίδιοι που καταδικάζουν την άμβλωση ως αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής, είναι οι ίδιοι, που υποτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής , αφού είναι έτοιμοι να λιντσάρουν ακόμα και παιδιά ,που είτε τρέχουν να ξεφύγουν από τα δεινά του πολέμου είτε από την οικονομική εξαθλίωση που επιβάλλουν οι ισχυροί. Μία μέρα αγώνα και διεκδικήσεων διάλεξαν για να ξεράσουν το ρατσιστικό τους παραλήρημα απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό. Όλες αυτές οι διαφορές επιβάλλονται από το σύστημα που θρέφει τον εθνικισμό και τον φασισμό, ώστε να μας αποπροσανατολίσουν από τους πραγματικούς εχθρούς, που δεν είναι άλλοι από τα κράτη, το κεφάλαιο και τα αφεντικά που δημιουργούν ανισότητες, πολέμους και πρόσφυγες. Είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμή μας, που μας στέλνουν να γίνουμε κρέας για τα κανόνια των πολέμων τους, που απαιτούν τα σώματά μας να αποτελούν μηχανές αναπαραγωγής στην υπηρεσία του έθνους. Το φύλο, τη ράτσα και τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις δεν τις διαλέξαμε, το δρόμο του αγώνα ναι. Προλετάριες, μετανάστριες, τρανς γυναίκες, θύματα σεξιστικής βίας να συναντηθούμε όλες μαζί στο δρόμο, να μοιραστούμε τα βιώματά μας και να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε τι που μας επιβάλλεται, σε καθε τι που μας καταπιέζει.

Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι μια μέρα αγώνα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΞΕΝΟΙ ΜΟΝΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Ανοιχτή πολιτική συνέλευση

κάθε Δευτέρα στις 20:00

Ο αγώνας για τη γυναικεία απελευθέρωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού επαναστατικού αγώνα!

Η 8η Μάρτη είναι ημέρα μνήμης των γυναικείων αγώνων του παρελθόντος, αλλά και μια ακόμη ευκαιρία οικοδόμησης αγώνων στο σήμερα. Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μας βρίσκει σε μια κοινωνική συγκυρία όπου η επίθεση στη γυναικεία υπόσταση είναι ολομέτωπη και τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι οξυμένα. Στη σημερινή Ελλάδα κάθε τι που ξεφεύγει από τα αυστηρά κουτάκια της κανονικότητας αντιπροσωπεύει το βρώμικο και το επικίνδυνο που πρέπει να εξαφανιστεί. Όσο κι αν η φιλελεύθερη αφήγηση πουλάει το παραμύθι της ισότητας, ξέρουμε καλά ότι ζούμε μια πραγματικότητα γεμάτη καταπίεση και βία, στην οποία το σώμα μας δέχεται απανωτές επιθέσεις από το κράτος, το κεφάλαιο και την οργανωμένη θρησκεία.

Το τελευταίο διάστημα εμφανίστηκαν στο μετρό της Αθήνας αφίσες ενάντια στις αμβλώσεις, που ποινικοποιούν το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους και διαδίδουν σκοταδιστικά ψέματα. Η συγκεκριμένη εκστρατεία ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε μια περίοδο που οι εθνορατσιστικές αντιλήψεις περί αλλοίωσης του πληθυσμού προωθούνται απροκάλυπτα από την ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ και έχουν εμποτίσει σε επικίνδυνο βαθμό την ελληνική κοινωνία. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, η οποία συνδιοργάνωσε από κοινού με 22 χριστιανικά σωματεία μία δημόσια εκδήλωση σκοταδιστικού τύπου, μέσω της οποίας αναπαρήγαγε στο ακέραιο την παραδοσιακή ατζέντα του εθνικιστικού σκοταδισμού, αναθεματίζοντας την επιλογή της άμβλωσης και τους μετανάστες. Οι ηθικιστές χριστιανοπατριώτες που με μανία κηρύσσουν την ιερότητα της μητρότητας είναι τα ίδια εθνικιστικά κατακάθια που πολεμάνε τις άμαχες εγκύους μετανάστριες και τους μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σύνορα. Είναι αυτοί που θέλουν να πειθαρχήσουν τα σώματά μας για να τα μετατρέψουν σε μηχανές αναπαραγωγής Ελλήνων αντρών στην υπηρεσία του έθνους-κράτους και γυναικών υποτελών στην τοξική πατριαρχική παράδοση.

Φυσικά, η επίθεση που δεχόμαστε δεν θα μπορούσε παρά να στοχεύει και στο πεδίο της εργασίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που για να μπορέσουμε να προσληφθούμε καλούμαστε να απαντήσουμε αν είμαστε παντρεμένες ή αν σκοπεύουμε να κάνουμε παιδί. Ζούμε σ' ένα καθεστώς επισφάλειας όπου το σώμα μας και οι επιλογές για την ζωή μας καθορίζονται από τα συμφέροντα των αφεντικών. Βιώνουμε την υποτίμηση της εργασίας μας με έμφυλες μισθολογικές ανισότητες και υψηλότερα ποσοστά ανεργίας σε σχέση με τους άντρες. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά τα σεξιστικά αστεία, τα χυδαία σεξουαλικά υπονοούμενα και οι παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας αποτελούν άρρητο κομμάτι του συμβολαίου.

Η πατριαρχική επίθεση όμως δεν σταματά ούτε στην δουλειά. Στο πεδίο της προσωπικής ζωής ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωπες με κάθε λογής σεξιστικό στερεότυπο. Στο δημόσιο χώρο και στην νυχτερινή ζωή οι σεξουαλικές επιθέσεις είναι κανονικότητα. Ακόμα και στο σπίτι, στο υποτιθέμενα «ασφαλές καταφύγιο της οικογένειας» πολλές από εμάς βιώνουμε λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική ακόμα και σωματική βία. Δεν ξεχνάμε τα σώματα των χαμένων γυναικών, όλες δολοφονημένες από τον πατέρα, τον σύζυγο, τον γνωστό ή τον άγνωστο βιαστή. Δολοφονημένες, επειδή δεν ανέχτηκαν τη συστηματική βία που βίωναν και προσπάθησαν να ξεφύγουν, επειδή είχαν μια σχέση που ο πατέρας τους δεν ενέκρινε, επειδή «απάτησαν» το σύζυγο- «ιδιοκτήτη» τους, επειδή αντιστάθηκαν στο βιασμό τους, επειδή ήταν «διαφορετικές» από αυτό που η ετεροκανονικότητα επιβάλει σε όλες/ους μας.

Απέναντι σε αυτήν τη βία, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες και τις αντιστάσεις μας. Αρνούμαστε να υποταχθούμε σε μια συνθήκη που μας θέλει με σκυμμένο το κεφάλι και υποτιμάει την αξία της ύπαρξής μας. Ενδυναμωνόμαστε και ενώνουμε τις φωνές μας με τις φωνές όλων των κατατρεγμένων που βιώνουν τη βία της εθνοπατριαρχικής επίθεσης. Γιατί για το έθνος-κράτος δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία. Κι εμείς στεκόμαστε δίπλα στις υπάρξεις που ο εθνοφιλελευθερισμός πετάει στο καλάθι των αχρήστων. Στεκόμαστε δίπλα στα ταξικά μας αδέρφια, τις μετανάστριες και τους μετανάστες που υποφέρουν και δέχονται την επίθεση του ελληνικού και τουρκικού κράτους και της ΕΕ, δίπλα στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες που βιώνουν την επισφάλεια κάθε μέρα αλλά βρίσκουν τη δύναμη να αντέξουν, στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες που υπερασπίζονται τις γειτονιές τους, στις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ υποκείμενα που μάχονται με κάθε μέσο για να μπορούν να ανασάνουν. Γιατί όλοι και όλες αυτές που αγωνίζονται για μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια είναι κομμάτι μας και εμείς είμαστε κομμάτι τους.

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΗΣ 8ης ΜΑΡΤΗ:

• Αθήνα: 12:00, Πλατεία Κλαυθμώνος
• Θεσσαλονίκη: 12:00, Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας
• Ηράκλειο: 13:00, Πλατεία Λιονταριών

Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας

Αλληλεγγύη στις μετανάστριες και τους μετανάστες

Ζήτω ο μαχητικός φεμινιστικός & αντιφασιστικός αγώνας

Αναρχική Ομοσπονδία

site: www.anarchist-federation.gr/

email: anarexchist-feexderation@riseup.exnet

twitter: twitter.com/anarchistfedGr

fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015

Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία