kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

[Αθήνα] Κεντρική πορεία μνήμης για τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Κάλεσμα για κεντρική πορεία μνήμης στις 10 Μάρτη 2020 για την δολοφονία του συντρόφου-μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρου Φούντα στις 10/3/2010.

10 χρόνια από τον θάνατο του συντρόφου-μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρου Φούντα.

10 Μάρτη 2010: Ο Επαναστατικός Αγώνας προχωρά στην προετοιμασία μιας ενέργειας ενάντια στις Συμβάσεις Δανεισμού που το ελληνικό κράτος πρόκειται να συνάψει το αμέσως επόμενο διάστημα με το ΔΝΤ και τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην μορφή των συμβάσεων αυτών πρόκειται να καταλήξουν οριστικά εντός του Μαρτίου. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη αποφασίσει να αντιδράσει δυναμικά στη σύναψη αυτών των συμβάσεων που είναι δεδομένο πως θα θέσει σε καθεστώς ομηρίας την κοινωνία, ιδίως τους πιο αδύναμους, θα την καταστήσει σκλάβο του χρέους και θα την υποχρεώσει σε εξοντωτικά μέτρα για την "δημοσιονομική εξυγίανση" του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους και την στήριξη του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Ήδη η οικονομική κρίση που πυροδότησε η κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2008 απειλώντας με κατάρρευση το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχει διαχυθεί σε όλο τον πλανήτη. Για τα αίτια και τις επιπτώσεις αυτής της κρίσης στους κοινωνικά αδύναμους, δηλαδή στην πλειοψηφία των ανθρώπων, ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη μιλήσει με τις επιθέσεις εναντίον του Χρηματιστηρίου Αθηνών, στη Citibank και στη Eurobank. Η συνέχιση αυτής της δράσης-απάντησης στον καπιταλισμό και τις καταστροφικές συνέπειες της λειτουργίας του στις κοινωνίες πρόκειται να εστιάσει στην υπαγωγή της χώρας στα "μνημόνια", για την ουσία των οποίων είχε η οργάνωση μιλήσει ήδη από το φθινόπωρο του 2009 με την προκήρυξη της ανάληψης ευθύνης της επίθεσης στο Χρηματιστήριο και στην προκήρυξη που δημοσιοποίησε για τις εκλογές τον Νοέμβριο του 2009. Με δύο λόγια ο Επαναστατικός Αγώνας μέσω της δράσης και του λόγου του είχε από τις αρχές του 2009 δείξει την κατεύθυνση και την στρατηγική δράσης που θα ακολουθούσε μέσα στην κρίση. Εξάλλου για την επικείμενη ελληνική οικονομική κρίση και για την προοπτική κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας εν μέσω μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης που θα λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις, ο Επαναστατικός Αγώνας είχε προειδοποιήσει ήδη από το 2005, περίοδο που το ελληνικό οικονομικό σύστημα αναγνωριζόταν απ' όλους ως ισχυρό. Αναμενόμενη ήταν επίσης, για την οργάνωση η μαζική κάθοδος της κοινωνίας στους δρόμους εν όψει της επικείμενης επιβολής των "μνημονίων". Η πρόσφατη ιστορία μάς είχε ήδη δώσει αρκετά παραδείγματα από καταρρεύσεις χωρών (Μεξικό, χώρες της Ν.Α Ασίας, Αργεντινή) για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός αναπαράγεται και εξελίσσεται μέσα από την εκδήλωση καταστροφικών οικονομικών κρίσεων και καταρρεύσεων σε συχνότητα, ένταση και έκταση που δεν σημειώνονταν κατά το παρελθόν. Πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης του 2008 ήταν γνωστό πως όλη η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία αναπαραγόταν μέσα από τη συνεχή διόγκωση του παγκόσμιου χρέους, το οποίο έχει εξελιχθεί σε βόμβα μεγατόνων για το ίδιο το σύστημα. Η ιστορία επίσης, μάς είχε ήδη προετοιμάσει τόσο για την δράση του ΔΝΤ και τα "μνημόνια σωτηρίας" οικονομιών που καταρρέουν, για τις δραματικές επιπτώσεις στις κοινωνίες που αυτά επιφέρουν όσο και για τις σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλούν. Πολλές από αυτές τις χώρες έφτασαν στα όρια της καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα ακόμα κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας το γεγονός ότι σε χώρες όπως πχ. η Αργεντινή παρά τις σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις και τις εξεγέρσεις, παρά το ολιγοήμερο κενό εξουσίας που αυτές οι εξεγέρσεις προκάλεσαν, παρά το ευρύ κίνημα των αγανακτισμένων από τους εργαζόμενους επιχειρήσεων-εργοστασίων, δεν έγινε μια απόπειρα κοινωνικής Επανάστασης. Η απουσία ενός ισχυρού επαναστατικού κινήματος είναι ο καθοριστικός παράγοντας για το γεγονός ότι χάνονται μοναδικές ιστορικές ευκαιρίες για τους λαούς να απελευθερωθούν από τα δεσμά της καπιταλιστικής και κρατικής τυραννίας. Η Ελλάδα θα βρισκόταν και αυτή στη δίνη μιας ισχυρής κρίσης και μιας απειλής κατάρρευσης και οι προκλήσεις για τους αγωνιστές, για όσους πίστευαν στην αναγκαιότητα της κοινωνικής Επανάστασης σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα είναι μεγάλες. Η προοπτική της καθεστωτικής ανατροπής για τα ελληνικά δεδομένα δεν θα ήταν εξωπραγματική αν υπήρχαν αυτές οι πολιτικές προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν όλες τις παραμέτρους και τις συνέπειες αυτής της κρίσης στο καθεστωτικό πεδίο και την κοινωνία και να καταφέρουν να ανοίξουν τον δρόμο για μια κοινωνική Επανάσταση. Ως Επαναστατικός Αγώνας δεν μπορούσαμε παρά να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Η προεργασία της επικείμενης ενέργειας περιλάμβανε την απαλλοτρίωση οχήματος, κατά την διάρκεια της οποίας γίνεται συμπλοκή με μπάτσους. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας πέφτει νεκρός από σφαίρες ένοπλου κρατικού φρουρού. Η ομάδα μας δέχεται ένα πρώτο ισχυρό πλήγμα. Ένας νεκρός σύντροφος από κρατικά πυρά κατά την διάρκεια δράσης της ομάδας είναι το πιο συγκλονιστικό γεγονός που μπορεί να συμβεί. Όμως όχι μόνο πρέπει να σταθούμε όρθιοι, όχι μόνο δεν πρέπει να λυγίσουμε, αλλά οφείλουμε, οφείλουμε κατ' αρχήν στον ίδιο τον σύντροφό μας που στην ουσία έδωσε τη ζωή του για τον κοινό αγώνα μας, για τα κοινά πολιτικά σχέδιά μας, για την κοινή στρατηγική και δράση μας, να ανταποδώσουμε το χτύπημα με τρόπο πιο αποφασιστικό, να αγωνιστούμε με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για την υλοποίηση των στρατηγικών σχεδίων της ομάδας, για την επαναστατική δράση. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας είναι ο επαναστάτης που έπεσε στην μάχη ενάντια στα "μνημόνια", που έπεσε στη μάχη για την ανατροπή ενός βαθιά αντικοινωνικού εγκληματικού συστήματος εξουσίας, που έπεσε στη μάχη για την κοινωνική Επανάσταση. Αυτή η μάχη πρέπει να συνεχιστεί και ο θάνατος του συντρόφου είναι ένα πολύ ισχυρό, για εμάς κίνητρο. Ό σύντροφος πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα στον αγώνα για την επανάσταση. Κανένα άλλο τίμημα πλέον δεν είναι ισάξιο αυτού. Και αφού είμαστε σύντροφοι στον αγώνα, είμαστε σύντροφοι και στο όποιο κόστος αυτός έχει. Ο θάνατος του συντρόφου -όπως συμβαίνει με τους νεκρούς στους αγώνες- μπορεί να γίνει η πιο μεγάλη δύναμη των ζωντανών αγωνιστών και αυτή η προϋπόθεση που θα τον κρατήσει και τον ίδιο ζωντανό, είναι η προϋπόθεση για να μη νικήσει ο εχθρός. Μέσα σε ένα ιδιαίτερα πυκνό πολιτικά χρόνο και ένα μήνα μετά την δολοφονία του συντρόφου από το κράτος, στις 10/4/2010, ο Επαναστατικός Αγώνας δέχεται το δεύτερο χτύπημα με τις συλλήψεις, ανεύρεση χώρων και οπλισμού ενώ όλη η χώρα βρίσκεται σε αναμονή των συμφωνιών της εγχώριας πολιτικής εξουσίας με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και το ΔΝΤ που θα επιβάλλουν το καθεστώς εποπτείας της χώρας. Οι συλλήψεις του Επαναστατικού Αγώνα ειδικά μέσα στην συγκεκριμένη ιστορικής σημασίας περίοδο για τον τόπο και τον αγώνα, αλλά και λόγω της μνημειώδους βαρύτητας που έχει ο θάνατος του συντρόφου μας, έχουν ως αποτέλεσμα να μην έχει καμία σημασία το όποιο προσωπικό κόστος σε τέτοιο βαθμό που η πολιτική τους σημασία, η σημασία της παρεμπόδισης από το κράτος της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα εν μέσω ειδικά της νέας "μνημονιακής" περιόδου που ανοίγεται μπροστά μας και της κοινωνικής κρίσης που θα επιφέρει, είναι όχι μόνο αδύνατο να αποσιωπηθεί στο όνομα οποιασδήποτε προσωπικής διαχείρισης της καταστολής, αλλά καθίσταται επιβεβλημένο να υψωθεί ο Επαναστατικός Αγώνας μέσα από την φυλακή, να ακουστεί η φωνή του, να κατατεθεί δημόσια η στρατηγική και οι στόχοι του. Είναι επιβεβλημένο -και αυτό ομολογουμένως γίνεται με ιδιαίτερη χαρά- να υπερασπιστούμε κάθε μεμονωμένη ενέργεια, κάθε στόχο πολιτικό, κάθε στιγμή της οργάνωσής μας. Είναι επιβεβλημένο να υπερασπιστούμε τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα και να αναδείξουμε την πολιτική σημασία του αγώνα του. Είναι το πολιτικό χρέος που έχουμε απέναντι στην δική μας ιστορία, απέναντι στους εαυτούς μας και τον σύντροφό μας Λάμπρο Φούντα να αξιοποιήσουμε πολιτικά την ίδια την σύλληψη και φυλάκισή μας για να συνεχίσουμε τον αγώνα, του οποίου αιχμή είναι το επερχόμενο καθεστώς των "μνημονίων" και της ακραίας κοινωνικής εξαθλίωσης που θα τη συνοδεύει. Να μετατρέψουμε όσο πιο αποτελεσματικά μπορούμε την ιστορία της οργάνωσης, τους στόχους, τον λόγο, τη στρατηγική της σε όπλα για την ανάδειξη μέσα από την φυλακή της αναγκαιότητας για την ανατροπή του καθεστώτος και την κοινωνική Επανάσταση ως τη μόνη διέξοδο από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο που έχει επιφέρει το σύστημα του καπιταλισμού και του κράτους. Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, για να περιφρουρηθεί ο Επαναστατικός Αγώνας από τις κατασταλτικές ιδεολογικοπολιτικές επιθέσεις, για να περιφρουρηθεί πολιτικά ο σύντροφος Φούντας, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης και η συνεχής και απρόσκοπτη άρθρωση του επαναστατικού λόγου της οργάνωσης μέσα από την φυλακή, είναι η μόνη επιλογή. Είναι η μόνη επιλογή που έχουμε και που θέλουμε να ακολουθήσουμε.

Η φυλακή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την δοκιμασία που υποβάλλει το κράτος την πολιτική μας πεποίθηση για το δίκαιο των επιλογών μας. Δοκιμάζεται το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο το πολιτικό "είναι" του καθένα και ο σκληρός πυρήνας της αγωνιστικής συνείδησης έρχεται στην επιφάνεια. Δοκιμάζεται η πίστη στους στόχους, τα μέσα, τη στρατηγική. Στην προκειμένη περίπτωση δοκιμάζεται η πίστη στον ένοπλο αγώνα ως μια αναγκαία και ικανή συνθήκη στον επαναστατικό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτή η δοκιμασία σίγουρα θα είναι μακρά. Και μέσα από αυτή τη δοκιμασία και την έκβαση αυτής της εξωτερικής (αλλά και εσωτερικής για τον καθένα) μάχης, θα δοκιμαστεί τελικά η πολιτική, η επαναστατική αξία των επιλογών μας και εντέλει αν αξίζει ή δεν αξίζει το κόστος που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, είτε αφορά την φυλάκιση που σε αυτές τις περιπτώσεις θα είναι μακρά είτε θα αφορά την ίδια μας τη ζωή, ακόμα και το ίδιο μας τον θάνατο. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας επωμίστηκε το μεγαλύτερο δυνατό κόστος σ' αυτόν τον αγώνα, την ίδια τη ζωή. Και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως όταν βρίσκεται κάποιος στη φυλακή για ένοπλη δράση και έχει στις γραμμές του έναν νεκρό σύντροφο, η δύναμη ή η αδυναμία του να επιμένει στην αξία και το δίκαιο της επιλογής του, χωρίς αναθεωρήσεις, χωρίς "ανακοστολογήσεις" με βάση την θέση που αυτός προσωπικά περιήλθε με την εμπλοκή του σε αυτήν την επιλογή αγώνα, χωρίς υποχωρήσεις και μετάνοιες, κρίνει τελικά και το αν αυτός που έδωσε την ίδια του τη ζωή στον κοινό αγώνα, πέθανε μάταια ή όχι. Και η "διαπίστωση" για κάποιον ότι ο θάνατος του συντρόφου του είναι μια ματαιότητα δεν είναι τίποτε λιγότερο από ύβρις στον ίδιο τον νεκρό αγωνιστή. Είναι η μεγαλύτερη ύβρις. Για εμάς το όποιο προσωπικό κόστος της φυλάκισης δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση του συντρόφου μας Λάμπρου Φούντα. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς που θα πέφταμε μαχόμενοι επιχειρώντας να πραγματοποιήσουμε μια ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα. Η επιλογή εξάλλου της συμμετοχής μας σε μια ένοπλη οργάνωση συμπεριλαμβάνει την επίγνωση ότι μπορεί κάποια στιγμή, μια σφαίρα του εχθρού να μας σκοτώσει. Και δεν είμαστε ανάμεσα σε αυτούς που δεν τους πλησίασε ποτέ ο θάνατος, αφού έχουμε βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του. Αν ήμασταν εμείς στη θέση του συντρόφου και αυτός στην δική μας, θα θέλαμε αυτό για το οποίο δώσαμε τη ζωή μας να μην χαθεί, να μην ευτελιστεί, να μην αφανιστεί. Θα θέλαμε να συνεχιστεί ο αγώνας μας, να εκπληρωθούν οι στόχοι μας. Θα θέλαμε να μην εγκαταλειφθεί το δύσβατο αλλά υπέροχο μονοπάτι της αντικαθεστωτικής δράσης, του Επαναστατικού Αγώνα. Όμως δεν είμαστε εμείς στη θέση του συντρόφου. Ίσως βρεθούμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Όμως ο σύντροφος είναι πλέον για εμάς, για όσο ζούμε και αναπνέουμε, ο πολικός αστέρας που δείχνει πάντα τον δρόμο. Που δεν σε αφήνει να χάσεις τον προσανατολισμό σου και που φωτίζει τον δρόμο σου. Είναι ο φάρος που φωτίζει και θα φωτίζει πάντα τον δρόμο για την κοινωνική Επανάσταση. Είναι στον αέρα που αναπνέουμε, είναι πάντα μέσα μας, πλάι μας, μαζί μας. Μέσα από την φυλακή με όλες μας τις δυνάμεις παλεύουμε να σταθεί όρθιος ο καταληκτικός στόχος του Επαναστατικού Αγώνα, για την υπονόμευση του καθεστώτος των "μνημονίων", για την ανατροπή του και την δημιουργία κινήματος που θα ανοίξει το δρόμο για την Κοινωνική Επανάσταση. Δεν μπορούσαμε να αποδεχθούμε πως αυτή η ιστορική ευκαιρία της συστημικής κρίσης θα έχει ως αποτέλεσμα την κοινωνική ισοπέδωση με κόστος μικρότερο από την καθεστωτική ανατροπή. Οι χιλιάδες των ανθρώπων που κατέβηκαν στους δρόμους κατέδειξαν το μέγεθος της πολιτικής κρίσης που ταρακούνησε τα θεμέλια του συστήματος ενώ η εκτελεστική εξουσία στη χώρα έχει απολέσει κάθε ίχνος νομιμοποίησης στις κοινωνικές συνειδήσεις. Μια πραγματικά μοναδική ευκαιρία.

Τον Οκτώβριο του 2011 αποφυλακιστήκαμε λόγω παρέλευσης του 18μηνου. Η οργάνωση πορείας για τα 2 χρόνια από τον θάνατο του συντρόφου Λάμπρου Φούντα στις 10/3/2012 με κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα όπως αρμόζει στον αγωνιστή και την ιστορία του, με τη συμμετοχή 2000 συντροφισσών-ων -νέοι οι περισσότεροι και μη ενταγμένοι σε ομάδες του χώρου- αντανακλά ως ένα βαθμό την ίδια την κοινωνική δυναμική που έχει αναδειχθεί μέσα στην περίοδο των "μνημονίων" και που δεν έχει ακόμα ποδοπατηθεί από τη φθορά της απόγνωσης και της ηττοπάθειας. Κυρίως όμως αντανακλά πόσο ζωντανός είναι ο ίδιος ο σύντροφος στον αγώνα και πόσο σημαντικό είναι το διακύβευμα για το οποίο είχε αγωνιστεί. Η συνέχιση της δράσης μας, της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα δεν διακόπηκε ούτε στιγμή από την φυλάκιση και με το που ανοίγει η πόρτα της φυλακής, αυτό για εμάς είναι η ευκαιρία μας. Συνδιοργανώνουμε εκδηλώσεις και την πορεία για τον Λάμπρο, εκδίδουμε βιβλία και συμμετέχουμε σε συνελεύσεις, υπερασπίζουμε στο δικαστήριο κάθε στιγμή κάθε δράση της οργάνωσης και περνάμε στην "παρανομία" για να συνεχίσουμε τον αγώνα, τον Επαναστατικό Αγώνα. Οι δυσκολίες είναι αυξημένες και η κοινωνική κατάσταση βαδίζει εμφανώς από τον ενθουσιασμό, τη μαχητικότητα, την πεποίθηση ότι τα "μνημόνια θα τα πάρουν πίσω", στην οπισθοδρόμηση, την εγκατάλειψη, την παραίτηση. Τι μας αναλογεί; Να συνεχίσουμε. Στο όνομα της ιστορικής αναγκαιότητας, της κοινωνικής σύνθλιψης από τα μέτρα σωτηρίας του συστήματος, στο όνομα της ιστορίας του Επαναστατικού Αγώνα, στο όνομα του συντρόφου μας Λάμπρου Φούντα. Η βομβιστική επίθεση στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας, του παραρτήματος της ΕΚΤ και στο ΔΝΤ τον Απρίλιο του 2014 είναι μια κεντρικής πολιτικής σημασίας ενέργεια-απάντηση στην λαίλαπα των συμβάσεων κοινωνικής γενοκτονίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, μια ενέργεια που πραγματώνει ο ίδιος ο σύντροφος ο Λάμπρος και που φέρει το όνομα του. Είναι μια ενέργεια-συνέχεια του δρόμου που αυτός μέσα στον Επαναστατικό Αγώνα άνοιξε και συνεχίζει να ανοίγει. Είναι η δική του συνέχεια, η δική του δικαίωση. Τα επόμενα κατασταλτικά χτυπήματα με τις συλλήψεις μας άφησαν ανολοκλήρωτες τις δράσεις και ενέργειες που συνεχίζουν την κοινή με τον Λάμπρο, την κοινή στον Επαναστατικό Αγώνα στρατηγική αγώνα. Στις 10 Μαρτίου 2020 συμπληρώνονται 10 χρόνια από την ημέρα που ο σύντροφος έπεσε στον αγώνα. Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια έχουν αλλάξει πολλά. Η κοινωνία εξακολουθεί να συνθλίβεται κάτω από την μπότα μιας ανελέητης τυραννίας ύστερα από 4 "μνημόνια" και αμέτρητα μέτρα κοινωνικής αφαίμαξης, χωρίς προοπτική εξόδου από την σκλαβιά του χρέους, χωρίς προοπτική βελτίωσης των όρων ζωής. Η διάχυτη ηττοπάθεια και παραίτηση στο κοινωνικό πεδίο που έχει διαβρώσει και τον ίδιο τον αγώνα, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι είναι μια μη αναστρέψιμη συνθήκη. Αλλιώς θα αφήνουμε και τον σύντροφό Λάμπρο Φούντα να θάβεται όλο και πιο βαθιά στην ιστορική λήθη, να θάβονται οι στόχοι και οι ελπίδες του, να θάβεται η ίδια η επαναστατική του υπόσταση.

Μέσα σε αυτή την δεκαετία παλέψαμε κόντρα στα απανωτά κατασταλτικά χτυπήματα, τις αντίξοες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, τη διάβρωση των συντροφικών σχέσεων και τα προβλήματα στον αγώνα για την με κάθε τρόπο και μέσο πολιτική δικαίωση του Επαναστατικού Αγώνα, την πολιτική δικαίωση του αγώνα του Λάμπρου Φούντα, την πολιτική δικαίωση και την συνέχιση του αγώνα για την κοινωνική Επανάσταση. Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του συντρόφου είναι σημαντικό να τιμήσουμε τον ίδιο, να τιμήσουμε τον αγώνα του. Έναν αγώνα δίκαιο και πάντα επίκαιρο, ιδιαίτερα σήμερα που ενώ η σφοδρή επίθεση που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύει ενάντια στην κοινωνική βάση, σήμερα που ενώ δέκα χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου "μνημονίου" εκατομμύρια άνθρωποι αφανίζονται από την φτώχεια και την εξαθλίωση, οι κοινωνικοί αγώνες είναι αναντίστοιχοι του μεγέθους του ταξικού και κοινωνικού πολέμου που οι ισχυροί διεξάγουν ισοπεδώνοντας ανθρώπους, φύση, τον πλανήτη, τα πάντα. Δέκα χρόνια πριν και για όλα τα παραπάνω που ακολούθησαν φωνάζαμε μέσα από την φυλακή με όλη μας τη δύναμη πως ο Λάμπρος Φούντας είναι και πρέπει να μείνει ένας επαναστάτης-ορόσημο στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ότι ο σύντροφος θα πρέπει να γίνει η "σημαία", το σημείο αναφοράς, η έμπνευση, η υπόσχεση για την κοινωνική επανάσταση. Δέκα χρόνια μετά πιστεύουμε το ίδιο. Το ίδιο θα πιστεύουμε τα επόμενα δέκα χρόνια, το ίδιο θα πιστεύουμε για πάντα. Γιατί το ίδιο με τότε πιστεύουμε στην Κοινωνική Επανάσταση. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας είναι εδώ. Και αυτό οφείλουμε να το αναδείξουμε με μια κεντρική πολιτική πορεία προς τιμήν του στις 10 Μάρτη. Για να φωνάξουμε όλοι μαζί ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Πόλα Ρούπα - Νίκος Μαζιώτης

Μέλη του Επαναστατικού Αγώνα

πηγή : email που λάβαμε στις 15 Φεβρουάριος 17h

Κάλεσμα σε διαδήλωση Μνήμης και Αγώνα για τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Λάμπρου Φούντα

Η 10η του Μάρτη έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα στην ιστορία της εγχώριας επαναστατικής και ταξικής πάλης. Είναι μια μέρα μνήμης που εκπέμπει τους δικούς της συμβολισμούς και εμπνέει παλιές και νέες γενιές αγωνιστών. Αποτελεί ένα ορόσημο της αντίστασης στην σύγχρονη τυραννία των αγορών και των μνημονίων, στον καπιταλισμό και το κράτος εν γένει.

Στις 10/03 του 2010 στην περιοχή της Δάφνης, δολοφονήθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με κρατικούς φρουρούς, ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Ο σύντροφος έδωσε την ζωή του στο πεδίο της μάχης, πιστός στην ιδέα, το πρόταγμα και τον σχεδιασμό αγώνα που είχε χαράξει η οργάνωση του με οραματικό και υλικό προσανατολισμό την Κοινωνική Επανάσταση. Ο Φούντας χτυπήθηκε στην διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα, που ήταν συνέχεια της στρατηγικής καμπάνιας επιθέσεων της οργάνωσης σε οικονομικούς και πολιτικούς στόχους που συνδέονταν με την κρίση και τις καταστροφικές για τους κοινωνικά αδυνάτους λειτουργίες του συστήματος. Είχαν ήδη προηγηθεί ενέργειες κατά του Χρηματιστηρίου Αθηνών, της Citibank και της Eurobank. Οι προκηρύξεις που τις συνόδευαν υποστήριζαν μέσα από τεκμηριωμένες αναλύσεις ότι μια δομική κρίση του συστήματος έχει ήδη ξεσπάσει και ότι το αδιέξοδο που αυτή θα πυροδοτήσει θα είναι μεγάλο.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είχε μιλήσει για τις συνέπειες που θα προκαλούσε η έκρηξη της φούσκας του χρέους, πάνω στην διόγκωση του οποίου χτίστηκε η περίοδος της τεχνητής ευημερίας και της επίπλαστης ανάπτυξης, στην καρδιά της οποίας κυοφορούνταν σπερματικά η επερχόμενη κρίση. Επεσήμανε πως μέσα από την ταχεία αλληλοσύνδεση των συστημικών λειτουργιών και την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, όχι μόνο θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για την εκδήλωση μιας ανεξέλεγκτης κρίσης, αλλά και ότι οι μηχανισμοί απορρόφησης των οικονομικών σοκ δεν θα αποτελούσαν σοβαρή θωράκιση, εξαιτίας της αλληλεξάρτησης και της μεταφοράς κάθε πληγής στο σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η οργάνωση είχε διαγνώσει μια επικείμενη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και προειδοποιούσε για την υπαγωγή στα προγράμματα στήριξης, εκτιμώντας πως η κυβέρνηση Παπανδρέου θα εξαπολύσει μια σφοδρή επίθεση ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, τον Μάρτιο του 2010 ο Επαναστατικός Αγώνας προετοίμασε μια δράση-απάντηση στις συστημικές διεργασίες για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και τον εγκλωβισμό του τόπου στις δανειακές συμβάσεις. Με την είσοδο στα μνημόνια, το ελληνικό κράτος επιχείρησε να διασώσει μέσω επαχθών όρων δανειοδότησης το τραπεζικό σύστημα, υποθηκεύοντας σαν ενέχυρο στην διεθνή και εγχώρια οικονομική ελίτ τις τύχες της κοινωνικής πλειοψηφίας, της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Το δάνειο που εκταμιεύτηκε από το πρώτο μνημόνιο απορροφήθηκε εξ' ολοκλήρου από τον ληστρικό τραπεζικό μηχανισμό και την ανακεφαλαιοποίηση του. Οι δεσμεύσεις για την αποπληρωμή των δανείων αλυσόδεσαν στην δίνη ενός μη διαχειρίσιμου χρέους τον κοινωνικό πλούτο. Το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, με την δημιουργία του υπερταμείου, την συνέχιση των προγραμμάτων και την σύναψη του 4ου μνημονίου διαρκείας,της κυβέρνησης σύριζα, τέθηκε υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου και σταδιακά παραδίδεται στα αρπαχτικά του.

Ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας πολέμησε για την αποτροπή των δυσβάσταχτων όρων δουλείας που θα επέβαλλε το ελληνικό κράτος και η εξουσία του κεφαλαίου. Έδωσε ψυχή και σώμα στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που μαίνεται. Ο Επαναστατικός αγώνας, δέχτηκε με την δολοφονία του συντρόφου ένα μεγάλο πλήγμα. Και τα "πλήγματα" σύμφωνα με τις ηθικές αξίες των αναρχικών δεν μεταφράζονται ως "απώλειες έμψυχου δυναμικού". Οι σύντροφοι δεν είναι αναλώσιμα εργαλεία στον πόλεμο. Η μνήμη τους παραμένει ζωντανή.

Η κατασταλτική εκστρατεία που ακολούθησε την δολοφονία του Λάμπρου οδήγησε στην σύλληψη των μελών του Επαναστατικού Αγώνα. Οι σύντροφοι ανέλαβαν περήφανα την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση και δήλωσαν ότι ο Λάμπρος Φούντας ήταν επίσης μέλος της. Ο Νίκος Μαζιώτης και η Πόλα Ρούπα ακύρωσαν στην πράξη το κατασταλτικό χτύπημα, παραβιάζοντας τους περιοριστικούς όρους και συνέχισαν την δράση για την οποία πέθανε ο Λάμπρος Φούντας, με μια επίθεση κεντρικής πολιτικής σημασίας στην τράπεζα της Ελλάδος καθώς και στα γραφεία του ΔΝΤ, υπογράφοντας την προκήρυξη με το όνομα του. Η άρνηση των συντρόφων να παραδοθούν στο κράτος, ήταν μια τολμηρή απόφαση που κράτησε τον Λάμπρο ζωντανό, αφού ο Επαναστατικός Αγώνας δεν λύγισε, δεν πέθανε από την καταστολή. Γι' αυτό και ο πόλεμος εναντίον των αμετανόητων μελών του Επαναστατικού Αγώνα, είναι και πόλεμος εναντίον του Λάμπρου Φούντα. Είναι προσβολή της μνήμης και του αγώνα του.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά την δολοφονία του Λάμπρου Φούντα οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες τις οποίες αγωνίστηκε να ανατρέψει, είναι ακόμα εδώ, πιο οξυμένες και πιο ασφυκτικές και κοιτούν κατάματα κάθε αγωνιστή και επαναστάτη, κάθε αναρχικό και κάθε ριζοσπαστικά συνειδητοποιημένο τμήμα της εργατικής τάξης. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα έχει φτάσει σε τέλμα και σκορπά τον θάνατο, την δυστυχία και την εξαθλίωση σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Σε εγχώριο επίπεδο, παρά της διακηρύξεις για το "τέλος των μνημονίων" και την "στροφή προς την ανάπτυξη", η κρίση συνεχίζει την καταστροφική της πορεία. Οι πολιτικές διάσωσης του συστήματος με την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και η συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών στόχο έχουν να μετατοπίσουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των προλεταριακών στρωμάτων, εντείνοντας την ταξική εκμετάλλευση και την κοινωνική εξαθλίωση. Όλα αυτά συντελούνται μέσα στο πορτρέτο μιας γενικευμένης παγκόσμιας αναταραχής που προδίδει την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα. Οι εντεινόμενοι διακρατικοί πόλεμοι εκδηλώνονται πλέον όλο και πιο φανερά είτε μέσω εμπορικών πολέμων (ΗΠΑ-Κίνα) είτε μέσω ένοπλων συρράξεων και εισβολών (Μέση Ανατολή), προκαλώντας ένα εκρηκτικό παγκόσμιο σκηνικό όπου κυριαρχεί η αστάθεια και η πολιτική της καταστροφής τόσο του πλεονάζοντος κεφαλαίου, όσο και του "περισσευούμενου" πληθυσμού.

Μέσα σ' αυτή την συνθήκη, στην οποία μια γενικευμένη πολεμική σύγκρουση είναι ορατή, η θέση του Επαναστατικού Αγώνα πως "ή επανάσταση θα γίνει ή πόλεμος" παραμένει επίκαιρη και δείχνει την μόνη διέξοδο για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου: την Κοινωνική Επανάσταση. Για αυτόν τον αγώνα, ο Λάμπρος Φούντας έδωσε την ζωή του. Η μνήμη του συντρόφου θα παραμείνει ζωντανή μέσα από την συνέχιση του αγώνα για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

Η διοργάνωση μιας κεντρικής πολιτικής διαδήλωσης στις 10/03 είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε στην μνήμη του συντρόφου. Αποτελεί αξιακό καθήκον να βγούμε στον δρόμο για να βροντοφωνάξουμε ότι ο Λάμπρος είναι αθάνατος, ότι ο αγώνας που έδωσε παραμένει ζωντανός, ότι ο πόλεμος για την κοινωνική απελευθέρωση θα συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη.

Σε αυτή την κατεύθυνση, καλούμε τους/τις συντρόφους/ισσες που αγωνίζονται και δραστηριοποιούνται πολιτικά σε άλλες πόλεις στην ελλαδική επικράτεια, να αναλάβουν αντίστοιχες πρωτοβουλίες. Να οργανώσουν πορείες, μικροφωνικές-συγκεντρώσεις, συμβολικές δράσεις ανάλογα τις δυνάμεις και τις δυνατότητες τους.

Ο Λάμπρος ζει μέσα στην καρδιά του κάθε αγωνιστή

Στις 10 του Μάρτη κανείς δεν πεθαίνει. Ζήτω η Κοινωνική Επανάσταση

Διαδήλωση Μνήμης και Αγώνα για τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Λάμπρου Φούντα

Τρίτη 10 Μαρτίου 17.00 Μοναστηράκι

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα / Σύντροφοι-ισσες

πηγή : https://athens.indymedia.org/post
πηγή : email που λάβαμε στις 16 Φεβρουάριος 14h

Τιμή για πάντα στον αναρχικό επαναστάτη Λάμπρο Φούντα

Καλούμε σε μικροφωνική-συγκέντρωση το Σάββατο 22 Φλεβάρη στην 13.00 στο μετρό της Δάφνης ενόψει της κεντρικής διαδήλωσης μνήμης και αγώνα (10 Μαρτίου 17.00 Μοναστηράκι) για το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα.

Τιμή για πάντα στον αναρχικό επαναστάτη Λάμπρο Φουντά ..Ο θάνατος δεν σβήνει το βλέμμα των εξεγερμένων,Η καλύτερη απόδοση τιμής σε ένα σύντροφο που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα, είναι η συνέχιση του ίδιου του αγώνα για τον οποίο έπεσε πολεμώντας...2010-2020. 10 Χρόνια μετά , κανείς δεν ξεχνά και τίποτα δεν ξεχνιέται.. Ο Λάμπρος φουντάς έπεσε μαχόμενος με το όπλο στο χέρι. Στις 10 Μαρτίου 2010 πέφτει νεκρός ο αναρχικός επαναστάτης,μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Λάμπρος Φούντας, σε ένοπλη συμπλοκή με μπάτσους στη Δάφνη.Ο Λάμπρος έπεσε μαχόμενος, προετοιμάζοντας ενέργεια του ΕΑ, ένα ακόμα χτύπημα της οργάνωσης στην κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου, φτάνοντας να δώσει τη ζωή του στον αγώνα για την αναρχία και την ελευθερία από τα εξουσιαστικά δεσμά. Η δράση αυτή αποτελέι μια ελάχιστη κίνηση μνήμης και αγώνα, ένα μήνημα στους ένστολους δολοφόνους της δημοκρατίας και στα αφεντικά τους, ότι όσα μέσα καταστολής κι αν επιστρατεύσουν για να καταπνίξουν και την τελευταία φωνή ελευθερίας, υπάρχουν και θα υπάρχουν αυτοί που δεν ξεχνάνε στο πείσμα των καιρών, και να ναι σίγουροι ότι είναι πολλοί.Ο Λάμπρος είναι ακόμα στους δρόμους, είναι ακόμα δίπλα μας σε κάθε μικρή και μεγάλη δράση αντίστασης στο εξουσιαστικό κτήνος. Ο αγώνας του Λάμπρου συνεχίζεται και τρέφει τη δική μας λύσσα για την καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου, μέχρι την ολική απελευθέρωση. Ο αγωνας του Λάμπρου συνεχίζεται όσο ο πόλεμος μαίνεται, όσο δεν ξεχνάμε, όσο αρνούμαστε να δεχτούμε τη δική τους πραγματικότητα... - Ο Λάμπρος είναι ένας απο εμάς

Αλληλέγγυοι/ες στον Επαναστατικό Αγώνα

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1603168/

Πανό για τον Λάμπρο Φούντα ενόψει της κεντρικής πορείας μνήμης και αγώνα (Φωτο)

Πανό για τον Λάμπρο Φούντα ενόψει της κεντρικής πορείας μνήμης και αγώνα (Φωτο)

"Πανό σε πολυτεχνείο (οδός Στουρνάρη) και μνημείο Γρηγορόπουλου (Μεσολογγίου και Τζαβέλα) ενόψει της κεντρικής πολιτικής διαδήλωσης μνήμης και αγώνα για τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα (10 Μαρτίου στις 17.00 Μοναστηράκι).

Την Κυριακή 1η Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση-μικροφωνική στο Μοναστηράκι στις 18.00 στο πλαίσιο των προπαγανδιστικών δράσεων.

Την Δευτέρα 2 Μαρτίου είναι προγραμματισμένη η επόμενη ανοιχτή συνέλευση για την συνέχεια των προπαγανδιστικών δράσεων και τα οργανωτικά ζητήματα της πορείας."

Συνέλευση Αλληλεγγύης στα Μέλη του Ε.Α.

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1603334/

Αφίσα-κάλεσμα στην κεντρική πορεία μνήμης και αγώνα για τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα (10/3 17.00 Μοναστηράκι)

Αφίσα ενόψει της κεντρικής πολιτικής διαδήλωσης Μνήμης και Αγώνα για τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα. 10 Μαρτίου προσυγκέντρωση 17.00 Μοναστηράκι

Ανοιχτή συνέλευση για κεντρική πορεία στην μνήμη του Λάμπρου Φούντα, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1603254/

Στις 10 Μαρτίου 2020 συμπληρώνονται 10 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού Λάμπρου Φούντα από πυρά κρατικών φρουρών στην Δάφνη. Την ημέρα δολοφονίας του συντρόφου θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα κεντρική πολιτική διαδήλωση έπειτα από πρωτοβουλία της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα και των ίδιων των μελών της οργάνωσης. Ανάλογες πρωτοβουλίες οργανώνονται σε επαρχιακές πόλεις.

Είναι δημόσια γνωστό ότι ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης "Επαναστατικός Αγώνας". Δολοφονήθηκε κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Ε.Α., που θα αποτελούσε συνέχεια των επιθέσεων ενάντια σε καίριες δομές για την λειτουργία του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Είχαν προηγηθεί βομβιστικά χτυπήματα σε Citibank, Eurobank και Χρηματιστήριο Αθηνών, με τα οποία ο Επαναστατικός Αγώνας ξεδίπλωνε την στρατηγική του ενάντια στο ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των θεσμών που ήταν υπεύθυνοι για την διόγκωση της εγχώριας κρίσης χρέους. Ο Λάμπρος Φούντας έδωσε την ζωή του στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που μαγειρεύονταν εκείνο το διάστημα από κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες και θεσμικούς φορείς του κεφαλαίου στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων. Αγωνίστηκε ενάντια στην εντεινόμενη εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας και για την αποτροπή μιας σύγχρονης οικονομικής δικτατορίας από τους ληστρικούς μηχανισμούς του κράτους και της άρχουσας τάξης. Πολέμησε μέχρι το τέλος, δεσμευμένος και πιστός στις αρχές, τις θέσεις και την στρατηγική της οργάνωσης στην οποία συμμετείχε.

Ο Λάμπρος σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι για αγωνιστικούς σκοπούς του Επαναστατικού Αγώνα. Η πολυδιάσταση κινηματική δράση του Λάμπρου δεν μπορεί να αναιρέσει το ιστορικό γεγονός ότι έπεσε στην μάχη εκτελώντας συλλογικές αποφάσεις του Ε.Α.. Αυτό το γεγονός δεν είναι ικανό να αναιρεθεί και να διαστρεβλωθεί από αντιδιαλεκτικές ιστορικές "ανακατασκευές". Η ιστορική πραγματικότητα δεν αναπλάθεται δόλια, ανάλογα με τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας (ή και εχθρότητας) που μπορεί να έχει κάποιος/α με τον Επαναστατικό Αγώνα. Είναι ξεκάθαρο ότι ο κατακερματισμός του πολιτικού έργου του Λάμπρου και η επιλεκτική οικειοποίηση "τμημάτων" της δράσης του (με την παράλληλη αποσιώπηση ή υποβάθμιση της δράσης του ως μέλους του Ε.Α.) δεν ακυρώνει απλώς την πορεία του ως αγωνιστή, αλλά και την προσβάλλει. Είναι το ίδιο ξεκάθαρο, ότι αυτός ο "κατακερματισμός" εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες και τείνει να μετατρέψει έναν νεκρό αγωνιστή σε πεδίο άσκησης μικρο-ηγεμονισμών, ανάγοντας τον σε εργαλείο προώθησης καιροσκοπικής ατζέντας. Αυτές οι πρακτικές δεν έχουν καμία συνάφεια με το αξιακό περιεχόμενο του αναρχισμού και την ηθική που διέπει τους επαναστάτες.

Ο Λάμπρος σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι για αγωνιστικούς σκοπούς του Επαναστατικού Αγώνα. Δεν σκοτώθηκε σε άλλο πεδίο πάλης, χωρίς αυτό να μειώνει την πολύπλευρη κινηματική φύση της πολυετούς συμμετοχής του συντρόφου στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Η πολιτική επιλογή του Λάμπρου Φούντα, η στράτευση του στον Ε.Α., προσδιορίζεται με ενάργεια μέσα από τον τρόπο του θανάτου του, με τον ίδιο τρόπο που ο θάνατος του προσδιορίζει τις επιλογές του. Ο θάνατος του Λάμπρου δεν ήταν η μοιραία συνάντηση της κρατικής αυθαιρεσίας με έναν άοπλο διαδηλωτή. Ο Λάμπρος δεν σκοτώθηκε στην γειτονιά του όντας στοχοποιημένος από τάγμα φασιστών. Δεν ήταν ο "τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού". Ο Λάμπρος Φούντας έπεσε μαχόμενος από σφαίρες κρατικών φρουρών, σε σημείο που συνειδητά βρέθηκε, προωθώντας την Επαναστατική Υπόθεση. Και επέλεξε να το κάνει, να αναλάβει αυτό το ρίσκο με αντάλλαγμα την ίδια του την ζωή, προωθώντας την Υπόθεση μέσα από την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας. Συνεπώς, απορρίπτοντας τον "Λάμπρο του Επαναστατικού Αγώνα", απορρίπτοντας την επιλογή αγώνα του συντρόφου, δεν φτάνουμε διαλεκτικά στον "Λάμπρο του κινήματος", στον "Λάμπρο του πολύμορφου αγώνα", στον "Λάμπρο της πολύπλευρης κινηματικής δράσης". Διαγράφοντας την ιστορικότητα του ως επαναστάτη που δολοφονήθηκε στο πλαίσιο διεξαγωγής της ένοπλης πάλης μέσα από τις γραμμές μιας συγκεκριμένης οργάνωσης, υποτιμώντας την ίδια την ένοπλη πάλη εν γένει, δεν φτάνουμε παρά στην ιστορική εξαπάτηση, παραχάραξη και Ύβρι.

Η διασπορά λάσπης και ο αμοραλιστικός πόλεμος στην οργάνωση και συνεπακόλουθα στα μέλη του Ε.Α. που παρέμειναν αμετανόητοι και συνέχισαν την δράση για την οποία ο Λάμπρος σκοτώθηκε, με την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας, ίσως να αποτελεί για κάποιους διαβατήριο επιβίωσης σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο μικροσύμπαν "κινηματικής" αυτοαναφορικότητας και (εσωτερικής) αυτοδικαίωσης. Για άλλους, πιθανά αποτελεί έναν κοινό τόπο συνάντησης όπου διασταυρώνονται ετερόκλητα, έως και εχθρικά ρεύματα μπρος το "κοινό συμφέρον" (από τον αποστρατευμένο νιχιλισμό έως τον "υβριδικό κομμουνισμό" που εφορμά από την παραδοχή των "δομικών ανεπαρκειών του αναρχισμού" και καταλήγει στις πλατείες του δημοψηφίσματος). Ανεξάρτητα λοιπόν από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες ή στον εγκλωβισμό στις σκοπιμότητες (μέσα σε ένα δημοσιοσχετίστικο πλέγμα "κινηματικού" lifestyle, όπου οι ίσες αποστάσεις και ο υποκριτικός κινηματισμός χτίζουν "καριέρες" και "πελατείες"), η συνθήκη αυτή, της επίθεσης στην οργάνωση του Λάμπρου Φούντα, συνιστά ευθεία επίθεση στην μνήμη του. Ο ιδεολογικός, αξιακός και πολιτικός αγώνας ενάντια σε αυτή την συνθήκη, δεν αποτελεί ούτε προϋποθέτει συνολική ταύτιση με τον Ε.Α., παρά αποτελεί το αυτονόητο αξιακό καθήκον για την διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης, της αγωνιστικής ιστορίας, των αρχών και των προταγμάτων του αναρχισμού απέναντι στην αντεπαναστατική αλλοίωση, την Ύβρι και τον οπορτουνισμό. Είναι, σε τελικές γραμμές, ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΦΟΥΝΤΑ

10 Μαρτίου 17.00 Προσυγκέντρωση Μοναστηράκι

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ-ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/81980/