Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011 στις 19.30
Συζήτηση για το κίνημα τους αγανακτισμένους & την αριστερά
Την Τρίτη τα μεσάνυχτα η κυβέρνηση έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό της. Στην πλατεία εκείνη την ώρα βρισκόταν σε εξέλιξη η διαμαρτυρία περίπου 7000 διαδηλωτών. Όταν ο κόσμος είχε αραιώσει και λίγο πριν τις 2 π.μ. τα ΜΑΤ κάνουν γενικευμένη επίθεση εναντίον των διαδηλωτών από κοινού με ομάδες Δ και Δίας. Στο χώρο δεν υπήρχαν ούτε "κουκουλοφόροι", ούτε είχε προηγηθεί κάποια "πρόκληση". Στην πραγματικότητα επαναλήφθηκε το σκηνικό της απεργιακής κινητοποίησης της Τετάρτης μόνο που αυτή τη φορά ήταν αδύνατο να κρυφτούν οι προθέσεις της κυβέρνησης πίσω από δήθεν προκλήσεις μερίδας διαδηλωτών. Αλήθεια ο οι θιασώτες της "μη βίας" και των ομάδων ψυχραιμίας έχουν να πουν κάτι περί αυτού;
Η διαμαρτυρία της Τρίτης όμως έδειξε ότι το κίνημα των αγανακτισμένων φαίνεται να εξαντλεί τη δυναμική του. Η αριστερά επέλεξε προς χάριν δήθεν της μαζικότητας να υποταχτεί στον εθνικισμό της πάνω πλατείας και στον εναλλακτισμό της κάτω, πιστεύοντας ότι η κάθοδος του μεγάλου πλήθους θα έλυνε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα. Το μόνο που πέτυχε με τις τακτικές καμουφλάζ ήταν να εξαφανιστεί πολιτικά στην πιο κρίσιμη στιγμή της αντιπαράθεσης με την αστική αντεπανάσταση και το σάρωμα όλων των κοινωνικών κατακτήσεων του περασμένου αιώνα. Την ώρα που η αριστερά έπρεπε να σηκώσει ψηλά τις σημαίες της και τις δικές της λύσεις προτίμησε να εξαφανιστεί και να παραδώσει την ηγεμονία της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση σε εθνικιστικές και εναλλακτικοχίπικες λογικές, βοηθώντας έτσι την κυβέρνηση και το σύστημα να τη σκαπουλάρει.