kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις πρόσφυγες/μετανάστριες της Μόριας

Το τελευταίο εικοσιτετράωρο στη Μυτιλήνη είναι σε εξέλιξη μία κτηνώδης επίθεση από μία μερίδα ντόπιων απέναντι σε μετανάστες και μετανάστριες που κρατούνται στο κολαστήριο της Μόριας. Χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν χτες στους δρόμους, σε διαμαρτυρία για τη νέα νομοθεσία περί χορήγησης ασύλου και την κατάσταση που επικρατεί στα hotspot. Στην πορεία αυτή έγινε εκτεταμένη χρήση χημικών και βίας από την αστυνομία, ενώ τα ΜΜΕ συκοφαντούσαν τη συγκέντρωση κάνοντας λόγο για "μουσουλμάνους που προσπάθησαν να κάψουν το εργοστάσιο της ΔΕΗ". Όλη η ακροδεξιά βρήκε ευκαιρία να ξεράσει τον ρατσιστικό οχετό της με τον υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής να επισημαίνει την ανάγκη για "κλειστά κέντρα κράτησης". Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται ένα πογκρομ με τους ντόπιους να έχουν κάνει μπλόκο στην είσοδο και έξοδο του χωριού, άτομα με παλούκια σε μηχανές να κόβουν βόλτες και πρόσφυγες και μετανάστριες να έχουν υποστεί ξυλοδαρμούς. Όλα αυτά, όπως πάντα, με την ανοχή της αστυνομίας. Αυτή η εικόνα δυστοπίας μας εξοργίζει και είναι ευθύνη όλων μας να αντιδράσουμε απέναντι στο έγκλημα που συντελείται τόσο από τις κυβερνήσεις ,όσο και από τη μερίδα κόσμου που αρνείται να αντιληφθεί την κατάσταση που αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν και να αναγνωρίσει ποιοι πραγματικά ευθύνονται γι' αυτή. Ένα έγκλημα που περιλαμβάνει χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο και τον Έβρο, με μαρτυρίες να αναφέρουν μέχρι και παράνομες επαναπροωθήσεις - δολοφονίες από το λιμενικό, θανατηφόρες αστυνομικές καταδιώξεις υπερφορτωμένων με ανθρώπινες ψυχές αυτοκινήτων στους αυτοκινητοδρόμους, μαζικό εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μακριά από τον κοινωνικό ιστό, εκκενώσεις στεγαστικών καταλήψεων, βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα (βλ ΑΤ Ομονοίας, Πέτρου Ράλλη) πυροβολισμούς από τα αφεντικά τους αν τολμήσουν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους, σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και, ευρύτερα, θηλυκοτήτων. Και αυτό το έγκλημα συμπληρώνεται από ξύλο, χημικά και άλλη κρατική και παρακρατική βία αν τολμήσουν να αντιδράσουν με τον μόνο τρόπο που μπορούν για να ανακτήσουν τη χαμένη αξιοπρέπεια τους. Αν τολμήσουν να εξεγερθούν.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΜΟΝΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΜΕΝΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης 18:00 Καμάρα

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/ΩΝ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ

Την Τρίτη 04/02 μετανάστριες και μετανάστες οι οποίες/οι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη Λέσβο, διαβιώντας υποχρεωτικά στο κολαστήριο της Μόριας, προχώρησαν σε πορεία διαμαρτυρίας τόσο για τις απάνθρωπες συνθήκες που όλες/οι γνωρίζουμε ότι επικρατούν σε αυτό (οι εικόνες με βρέφη να ζουν σε σκηνές χωρίς υποτυπώδεις υποδομές σε ένα χώρο που προοριζόταν για τη «στέγαση» 3.000 ανθρώπων και στην πράξη στοιβάζει πάνω από 20.000, με τους ανθρώπους να τοποθετούνται σαν σαρδέλες ανά 20 σε κοντέινερ, με χιλιάδες να διαμένουν σε αντίσκηνα γύρω από το ΚΥΤ μέσα στις λάσπες και το κρύο χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές, με ουρές ωρών για τη διανομή ακόμα και του φαγητού και το νερού, θα ήταν ικανές να συγκλονίσουν όποιον συνεχίζει να έχει έστω και ελάχιστη ανθρωπιά), όσο και για το νέο νόμο για το άσυλο, απαιτώντας να ανοίξουν τα σύνορα και να τους επιτραπεί επιτέλους να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Οι κινητοποιήσεις τον μεταναστριών/ων βρέθηκαν, φυσικά, άμεσα αντιμέτωπες με τα ΜΑΤ, τα οποία άσκησαν αναντίστοιχη βία και έκαναν εκτεταμένη χρήση χημικών με αποτέλεσμα διαδηλώτριες/ες, μεταξύ των οποίων και δεκάδες παιδιά να λιποθυμήσουν, να εκδηλώσουν αναπνευστικά προβλήματα και να ξυλοκοπηθούν από τα ΜΑΤ. Η κυβέρνηση χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις «υποκινούμενες» και δήλωσε συνοπτικά τη θέση της με κάτι άναρθρες ακροδεξιές κορώνες: «αποτελεσματικότερη φύλαξη των συνόρων, επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου, αύξηση των επιστροφών, δημιουργία κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων». Ταυτόχρονα έστειλε επιπλέον διμοιρίες στο νησί και απείλησε ευθέως τους διαδηλωτές λέγοντας ότι το να συμμετέχει κανείς στις διαδηλώσεις είναι «παραβατική συμπεριφορά» η οποία «δεν συνάδει με τη διαδικασία παροχής ασύλου» (κοινώς… αν θέλεις να πάρεις ποτέ άσυλο, βούλωσε το και υπέφερε αδιαμαρτύρητα).
Η διαδήλωση διαμαρτυρίας όμως, εκτός από τους μπάτσους, βρήκε απέναντί της και κάποιους «αγανακτισμένους κάτοικους» του χωριού της Μόριας οι οποίοι αποφάσισαν να μπλοκάρουν την πορεία των μεταναστών/τριών που διεκδικούσε για τους ίδιους και τα παιδιά τους κάποιες υποτυπώδεις συνθήκες διαβίωσης και τη δυνατότητα να φύγουν επιτέλους από τη χώρα. Οι «κάτοικοι» (τα αποσιωπητικά εδώ μπαίνουν γιατί είναι γνωστός ο καθοδηγητικός ρόλος που έχουν οργανωμένες νεοναζιστικές/φασιστικές γκρούπες στην υποκίνηση κινήσεων που αυτοπαρουσιάζονται σαν «αυθόρμητες» και «ακομμάτιστες» άλλα όλως τυχαίως βγαίνουν στους δρόμους με την πρώτη ευκαιρία πάντα πρόθυμοι να επιτεθούν σε άοπλους απελπισμένους ανθρώπους και σε παιδιά, βαφτίζοντας τον εαυτό τους ως «αγανακτισμένους κατοίκους») βγήκαν στους δρόμους με τα γνωστά πλέον εθνικιστικά πανό, με καδρόνια και περιπολίες, χτυπώντας παράλληλα τις καμπάνες του χωριού. «Αφορμή» σύμφωνα με τους ίδιους ήταν το γεγονός ότι η διαδήλωση τόλμησε να αποπειραθεί να περάσει από το χωριό (!). Μπροστά σε αυτή την αδιανόητη αυθάδεια, λοιπόν, οι φιλόξενοι συμπολίτες μας από τη Λέσβο (και προφανέστατα εδώ δεν τσουβαλιάζουμε όλους τους κατοίκους του νησιού ή του συγκεκριμένου χωριού, αλλά τη μερίδα εκείνη που πρόθυμα στάθηκε δίπλα στους οργανωμένους φασίστες και συμμετείχε στο πογκρόμ) βγήκαν παγανιά κυνηγώντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους, με σκοπό να αναγκάσουν τις μετανάστριες/ες να επιστρέψουν στο ΚΥΤ.

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/ΩΝ, ΤΩΝ ΟΠΟΥ ΓΗΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΩΝ

Είναι ευρέως καταδεδειγμένο ότι η εξουσία -η κάθε εξουσία- μεταχειρίζεται μια πολυ-δοκιμασμένη και πολυ-πετυχημένη τεχνική για να θωρακίσει και να εξασφαλίσει την κυριαρχία της. Σε μια πιο «τεχνική» ορολογία αυτή θα τη λέγαμε «φετιχοποίηση» ή/και «μυστικοποίηση». Παρά το εξεζητημένο του όρου και παρά τις ποικίλες εκφράσεις και μορφές που παίρνει μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, πρόκειται ουσιαστικά για κάτι πολύ απλό και σύνηθες: ανθρώπινα έργα, ανθρώπινες πράξεις, ανθρώπινες αποφάσεις, που εξυπηρετούν πολύ απτά και συγκεκριμένα ανθρώπινα συμφέροντα, παρουσιάζονται μέσες-άκρες σαν φυσικά (ή παλιότερα, υπερ-φυσικά) φαινόμενα. Στόχος αυτής της «σκηνοθεσίας» είναι να αποκρυφτεί έντεχνα ο ανθρώπινος παράγοντας από την εικόνα, ώστε να αποκρυφτούν και οι πραγματικές -πραγματικότατες!- ευθύνες και σκοπεύσεις. Ταυτόχρονα, όμως, με αυτόν τον τρόπο αποκρύπτεται και η ευθραυστότητα, το ευμετάβλητο δηλαδή, αυτών των μοντέλων οργάνωσης και κυριαρχίας.

Πώς μεταφράζεται αυτό στην καθημερινότητά μας; Πολύ απλά (αν και τα παραδείγματα είναι άπειρα, θα επικεντρωθούμε εδώ σ' ένα συγκεκριμένο μέρος αυτών): Σύμφωνα με την εικόνα που έχουν κατασκευάσει επιμελώς τα (λεγόμενα) «ανεπτυγμένα» κράτη, με σκοπό όπως πάντα να υπερασπιστούν και να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μοιάζει «φυσικό» κάποιες χώρες να βρίσκονται διαρκώς εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων και οι κάτοικοί τους να σκοτώνονται ή να ακρωτηριάζονται σε καθημερινή βάση εδώ και δεκαετίες, ενώ μοιάζει επίσης «φυσικό» κάποιες να μαστίζονται από κτηνώδη φτώχεια. Μοιάζει «φυσικό» κάποιοι άνθρωποι να παίζουν τις ζωές τους -τις δικές τους και των παιδιών τους- κορώνα/γράμματα για να ξεφύγουν από την κόλαση του πολέμου, των αυταρχικών καθεστώτων, της απάνθρωπης φτώχειας και εξαθλίωσης. Μοιάζει «φυσικό» πολλοί από αυτούς να μην τα καταφέρνουν και να πνίγονται στη θάλασσα ή να διαμελίζονται από νάρκες στα σύνορα -πολύ συχνά με την βοήθεια τον εκάστοτε μισθωμένων "σερίφηδων"-. Μοιάζει «φυσικό» κάποιοι άνθρωποι (αν φυσικά καταφέρουν και γλιτώσουν απ' όλα τα προηγούμενα) να στοιβάζονται κατά χιλιάδες σε άθλιες συνθήκες, γιατί απλά δεν είναι πολίτες της χώρας στην οποία βρέθηκαν. Και άμα κάποιος έχει δεχτεί ως «φυσικά» όλα του παραπάνω, του φαίνεται εξίσου «φυσικό» κάποιοι από αυτούς να πεθαίνουν ή να παθαίνουν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους, λόγω των συνθηκών αυτών. Γιατί είναι «φυσικό» να μη χωράνε άλλοι πρόσφυγες και μετανάστες, είναι «φυσικό» να μην φτάνουν οι παροχές για όλους, είναι «φυσικό» να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ντόπιους, είναι «φυσικό» να υπάρχουν σύνορα και έθνη και άρα ένοπλη φύλαξη αυτών κλπ. κλπ…

Όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι στ' αλήθεια «φυσικό». Και αυτό γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, πουθενά δε βρέχει πόλεμο και φτώχεια. Πουθενά δε φυσάει κατατρεγμό και θάνατο. Πουθενά δε φυτρώνουν από το χώμα σύνορα, φράχτες, νάρκες, κανόνια. Κανένας λαός δεν έχει στο «αίμα» του τον πόλεμο. Ούτε θα έπρεπε να θεωρείται «φυσικό», τουλάχιστον για όποιον δε θέλει να κερδίσει επάξια τον χαρακτηρισμό "βάρβαρος", οι ζωές των ανθρώπων που δε γεννήθηκαν από την ίδια πλευρά των (τεχνητών) συνόρων με τον ίδιο, να αξίζουν λιγότερο από την δική του. Δεν είναι καθόλου «φυσικό» η συντριπτική πλειοψηφία να μη μπορεί να επιβιώσει παρά μόνο πουλώντας -πολλές φορές με εξευτελιστικούς όρους- την εργατική της δύναμη, την ίδια στιγμή που μια μειοψηφία παρακρατά και συσσωρεύει τον πλούτο που οι πρώτοι παράγουν με τον μόχθο τους. Και δεν είναι καθόλου «φυσικό» η βάση της κοινωνικής πυραμίδας να πρέπει να αυτο-διαχειριστεί την φτώχεια της κανιβαλίζοντας την ίδια της τη σάρκα (συνηγορώντας, άλλοτε πιο παθητικά και άλλοτε πιο ενεργητικά, στο ποιος περισσεύει και άρα «θα φαγωθεί») και όχι ας πούμε να απαιτήσει -ή και να αποσπάσει με την βία- τον πλούτο που στην πραγματικότητα της ανήκει.

Όλα τα παραπάνω είναι αποτελέσματα συγκεκριμένης, μεθοδικά σχεδιασμένης και εφαρμοσμένης, πολιτικής. Υπάρχουν συγκεκριμένα επιτελεία πίσω από αυτήν, συγκεκριμένα κράτη και πολιτικοί αρχηγοί που ηγούνται αυτής, υπάρχουν ονόματα και διευθύνσεις. Και φυσικά υπάρχει ένα παραγωγικό σύστημα, το οποίο δεν είναι άλλο από το κεφαλαιοκρατικό, που τροφοδοτείται και αναπαράγεται μέσα από αυτήν την πολιτική και ουσιαστικά είναι εκείνο που την υπαγορεύει. Είναι δεδομένη η διαχρονική υπαιτιότητα της Δύσης που με την ιμπεριαλιστική της πολιτική και τις πολεμικές επεμβάσεις σακατεύει εδώ και δεκαετίες την «από 'κει πλευρά του πλανήτη». Και αν -λέμε, αν!- υπάρχει ακόμα κάποιος που δεν το χει αντιληφθεί αυτό και συνεχίζει να εθελοτυφλεί και να κωφεύει, μάλλον δε θα ξεπερνούσε την παθολογική του άρνησή ακόμα και αν το ομολογούσαν μπροστά του, ρητά και με χορωδία, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των εν λόγω κρατών.

Τα ίδια λοιπόν κράτη που είναι υπεύθυνα για τις συνθήκες που υποχρεώνουν αυτούς τους ανθρώπους να ξεριζωθούν, είναι αυτά που όταν οι κατατρεγμένοι φτάσουν στην πόρτα τους, τους υποδέχονται με τείχη, φράχτες, νάρκες και μισθωμένες ένοπλες περιπόλους. Είναι αυτά που ανοίγουν και κλείνουν τη στρόφιγγα της εισροής των μεταναστών ανάλογα με την ανάγκη σε εργατικό δυναμικό. Διευκολύνοντας και δυσχεραίνοντας την είσοδο προσφύγων και μεταναστών στις Ευρωπαϊκές χώρες, πνίγοντας περισσότερους ή λιγότερους στη Μεσόγειο, αυξομειώνουν τον αριθμό αυτών που καταφέρνουν να φτάσουν στον πολυπόθητο προορισμό τους, δηλαδή τις χώρες της «ανεπτυγμένης» Δύσης. Κρατώντας τους σε καθεστώς παρανομίας, καταφέρνουν να έχουν πάντα έναν εναλλασσόμενο στρατό φτηνών, αναλώσιμων εργατών, χωρίς δικαιώματα και «αόρατων» απέναντι σε οποιαδήποτε αυθαιρεσία και επίθεση. Χτίζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους πειθαρχούν και ταυτόχρονα στέλνουν μήνυμα σε όλη την τάξη μας. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, όσο υπάρχουν πολεμικές και οικονομικές επεμβάσεις οι άνθρωποι θα αναγκάζονται να μεταναστεύουν και τα κράτη των «προηγμένων» χωρών θα προσαρμόζουν τις (αντι)μεταναστευτικές πολιτικές τους στις ανάγκες σε εργατικά χέρια, θα υποκινούν στους από τα κάτω τη φιλανθρωπία όταν τους χρειάζονται, θα φυτεύουν και θα θεριεύουν τον ρατσισμό όταν τους είναι περιττοί.

Πριν μερικούς μήνες είδαμε τις κατηγοριοποιήσεις του «πρόσφυγα» και του «μετανάστη» να γίνονται για μια ακόμα φορά πλαστελίνη στα χέρια των κρατούντων για να ταιριάξουν, όπως πάντα με την βία, την πραγματικότητα στην πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν. Το τραγικό είναι ότι αφορμή γι' αυτή τη «μετονομασία» και άρα την εξαγγελία «αλλαγής παραδείγματος» για τη διαχείριση του «προσφυγικού» υπήρξε ένα ακόμα τραγικό περιστατικό στο κολαστήριο της Μόριας, κατά το οποίο μια γυναίκα σκοτώθηκε και το παιδί της τραυματίστηκε σε πυρκαγιά που προκλήθηκε από καλώδια λόγω κακοκατασκευής και της εξέγερσης που ακολούθησε από τον πληθυσμό στο άκουσμα της είδησης. Από τις «φιλανθρωπικές» μπίζνες του ΣΥΡΙΖΑ πάμε στο πιο μαφιόζικο «να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο» της ΝΔ. Ενδεικτικά δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η συγχώνευση του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής με αυτό του Προστασίας του Πολίτη (κάτι που πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση αναίρεσε παραδεχόμενη την προχειρότητά της), η παρεμπόδιση έκδοσης ΑΜΚΑ στους νεο-εισερχόμενους αιτούντες άσυλο, που στερεί τόσο την πρόσβαση στις στοιχειώδης παροχές υγείας, όσο και στην εκπαίδευση -μιας και τα παιδιά που δεν εμβολιάζονται δε γίνονται δεκτά στα σχολεία- και την εργασία -μιας και η κατοχή ΑΜΚΑ είναι απαραίτητη για την νόμιμη πρόσληψη- οι εκκενώσεις-υπερπαραγωγές των ΕΚΑΜ καταλήψεων στέγης μεταναστών/προσφύγων κλπ. Αποκορύφωμα αποτελεί το νομοσχέδιο για το άσυλο, που πέρασε -μετά από μια απροσχημάτιστα ανύπαρκτη «δημόσια διαβούλευση» - και το οποίο ούτε λίγο, ούτε πολύ ουσιαστικά καταργεί και τυπικά πλέον τα υποτιθέμενα «ανθρώπινα δικαιώματα» που υποτίθεται ότι μέχρι τώρα ορίζονταν από τις διεθνής συνθήκες και την εθνική νομοθεσία (στην πράξη φυσικά, όλα αυτά ήταν πάντα για αυτούς που έχουν στα χέρια τους και ττο καρπούζι και το μαχαίρι, ζητήματα… «ερμηνείας»). Με λίγα λόγια, το νομοσχέδιο αυτό στοχεύει στο να μειώσει περεταίρω την ήδη υποβαθμισμένη πρόσβαση των μεταναστών/προσφύγων σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να «επιταχύνει» και να αυστηροποιήσει τις διαδικασίες υποδοχής και αίτησης ασύλου με αποτέλεσμα να μην λαμβάνονται υπόψη τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης (ιατρικά, ψυχολογικά ή άλλα), αλλά να τσουβαλιάζονται σε φαστ τρακ διαδικασίες, αυξάνοντας κατά πολύ τα διαστήματα της επιτρεπόμενης κράτησης, ενώ εισάγεται και η αρχή της «μη συνεργασίας», μια εξόφθαλμα νεφελώδης και αυθαίρετη κατηγορία που θα νομιμοποιεί (χωρίς εισαγωγικά πλέον) κάθε αυθαιρεσία από την πλευρά του ελληνικού κράτους. Προσφάτως, δε, άνοιξε και η συζήτηση για «πλωτά φράγματα» που υποτίθεται ότι θα μπλοκάρουν τις από θαλάσσης μεταναστευτικές ροές (για την αστειότητα αυτού του σχεδίου δε χρειάζεται, νομίζουμε, να σχολιάσουμε τίποτα).

Το σίγουρο πάντως είναι ότι όπως και πριν, έτσι και τώρα, η Ελλάδα -μέλος τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, και άρα συμμέτοχη και συνυπεύθυνη, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτής της πολιτικής- θα συνεχίζει να εξαργυρώνει την γεωγραφική της θέση (ως ένα από τα βασικά σημεία εισόδου των προσφύγων/μεταναστών προς την Δύση), αποσπώντας τεράστια ποσά μέσω των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για να εξακολουθήσει να αποτελεί τον χωροφύλακα της Ευρώπης. Για να συνεχίσει να αποτελεί μια αποθήκη ψυχών και ένα φίλτρο που θα κρατάει τους «χρήσιμους» για τα αφεντικά και θα «πετάει» (βλέπε: απελαύνει) τους υπόλοιπους. Και θα εξακολουθήσει φυσικά πρόθυμα να το κάνει με την γνωστή εθνική υπερηφάνεια που τη διακρίνει όταν καταβροχθίζει ευρωπαϊκό χρήμα.

Για εμάς, όμως, τους εργάτες και τις εργάτριες ανεξαρτήτως εθνικότητας, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, τα θύματα του πολέμου και της φτώχειας δεν είναι αντικείμενο διαχείρισης κρατικών μηχανισμών και οικονομικών ελίτ. Δεν ανεχόμαστε η ανθρώπινη ζωή να εξαρτάται από αποφάσεις των διακρατικών οργανισμών όπως η ΕΕ και η Frontex, των εθνικών κρατών και των αναγκών της οικονομίας. Από τους δήμιους της εξουσίας, από τους υμνητές του θανάτου, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Αυτό που προτάσσουμε είναι ο μαζικός αγώνας για την ανατροπή τους και την ανατροπή όλου του πολιτικοοικονομικού συστήματος που γεννά ιεραρχίες, που εντείνει την εκμετάλλευση και που σε καιρούς κρίσης επιστρατεύει την κατάσταση εξαίρεσης και τον φασισμό ως πολιτική πρακτική.

Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι ταλαιπωρημένοι, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας. Είναι ταξικά αδέρφια μας, το πιο υποτιμημένο, κακοπληρωμένο και επισφαλές μέρος της τάξης μας, βορά στα δόντια κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των εργατών, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους, αλλά όχι για τα εμπορεύματα των αφεντικών και απαιτώντας άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών.

Στο πλευρό πάντα των αδύναμων, των καταπιεσμένων, των ξεριζωμένων αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας, ντόπιοι και «ξένοι», μετανάστες του χτες, μετανάστες του σήμερα και του αύριο ενώνουμε τα χέρια, υψώνουμε τις γροθιές μας.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΥΣΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ / ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΦΡΟΥΡΙΟ

ΑΠΕΛΑΣΗ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
(μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας)

lib_exthess@hoextmail.coexm
libertasalonica.wordpress.com

πηγή : https://libertasalonica.wordpress.com/2020/02…
πηγή : email που λάβαμε στις 5 Φεβρουάριος 13h

ΜΟΡΙΑ: ΠΡΟΣΤΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ - Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΑΣ ΖΩΗΣ Ή ΑΠΛΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Την Τρίτη 4/2 πάνω από 2000 πρόσφυγες και μετανάστες ξεκινούν πορεία διαμαρτυρίας από το κολαστήριο της Μόρια, προς την χώρα του νησιού, ενάντια στην νέα νομοθεσία για την έκδοση ασύλου και σχετικά με τις συνθήκες εξαθλίωσης που βιώνουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αφού πλήθος κόσμου κατέκλεισε τους δρόμους πέριξ του κλειστού κέντρου κράτησης, πάνοπλες διμοιρίες των ΜΑΤ έφραξαν την δίοδο στους διαμαρτυρόμενους, οι οποίες για άλλη μια φορά δεν δίστασαν να πνίξουν στα χημικά τον κόσμο.

Μετά τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, βουλευτής της Ν.Δ. Μουτζούρης, ο οποίος ήταν παρών σε όλη τη διάρκεια των γεγονότων, βγήκε να ζητήσει «βοήθεια» από τον υπουργό Προ.Πο. Χρυσοχοΐδη επικαλούμενος τους φόβους του για γενικευμένες συρράξεις μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Οι δηλώσεις του κάθε άλλο παρά «αγανακτισμένες» δεν είναι μιας και το μερίδιο ευθύνης που επιρρίπτει στους εξεγερμένους δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τους πραγματικούς ηθικούς αυτουργούς του όλου ζητήματος. Αντιθέτως το κλίμα τρομοκρατίας που αναπαράγεται αυτές της μέρες μέσα από τις δηλώσεις του δημιουργούν το πιο πρόσφορο έδαφος στον μοριακό φασισμό. Ο εκφασισμός της ντόπιας κοινωνίας της Μυτιλήνης έρχεται να πάρει σάρκα και οστά με την άμεση συγκέντρωση και την έναρξη πογκρόμ μίσους, κυρίως στο κέντρο της χώρας, που ντόπιοι φασίστες σε αγαστή συνεργασία με τον κρατικό μηχανισμό προβαίνουν σε ένα κρεσέντο βίας απέναντι στους καταπιεσμένους. Το ίδιο βράδυ σύντροφοι μαζεύονται και πραγματοποιούν αυθόρμητη πορεία εκατό ατόμων, η οποία συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής.

Η κυβέρνηση σε μια όλο κι αυξανόμενη επίθεση προς τους μετανάστες, εξαγγέλλει νέες μεταρρυθμίσεις που δυσχεραίνουν ακόμη παραπάνω την ζωή των μεταναστών, από την τοποθέτηση πλωτού φράγματος που θα εγκλωβίζονται και θα πνίγονται πρόσφυγες, μέχρι την αλλαγή στο τρόπο χορήγησης του ασύλου και την δημιουργία κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης, τόπους αναβαθμισμένης επιτήρησης που προετοιμάζουν τις απελάσεις.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Σε μέρη σαν τη Μόρια, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.

Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι η πλέον θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές να προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και να πεθαίνουν προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.

Οι εκλογές της 7ης Ιούλη σηματοδότησαν τη συνέχιση της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στους καταπιεσμένους. Η ΝΔ έρχεται να βαδίσει πάνω στο κόκκινο χαλί που έστρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση, τόσο μέσα από την απονεύρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων όσο και με τα δεκάδες κατασταλτικά χτυπήματα που δέχτηκαν οι καταλήψεις και οι δομές του κινήματος κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιδιώκοντας την εγκαθίδρυση ένα καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, όπου όσοι περισσεύουν θα πετιούνται στο περιθώριο. Επί ΣΥΡΙΖΑ η Μόρια είχε (μόλις) 8.500 κρατούμενους, υπερδιπλάσιους δηλαδή της χωρητικότητας.

Η διάδοχη πολιτική διαχείριση έχει ήδη βάλει στο στόχαστρο τους βασικούς αντιπάλους της: αναρχικούς, μετανάστες, αγωνιστές και εργάτες, καταστρώνοντας νέους σχεδιασμούς για την καταστολή και την καθυπόταξη τους. Αυτούς τους σχεδιασμούς εξυπηρετεί και το κατασταλτικό σχέδιο που έχει προαναγγελθεί πριν από τις εκλογές και λαμβάνει χώρα αυτό το διάστημα. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις με τις εκκενώσεις καταλήψεων, τις συλλήψεις καταληψιών, το ξεσπίτωμα προσφύγων και τη μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Πρώτα θύματά της αποτελούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Αφού διέκοψε την παροχή ΑΜΚΑ και τους απέκλεισε από την εργασία και την περίθαλψη, η πολιτική απαρτχάιντ εκτείνεται στην απευθείας επίθεση εναντίον τους με τις εκκενώσεις στις καταλήψεις στέγης που τους φιλοξενούσαν στα Εξάρχεια.

Η μεταφορά των μεταναστών και των προσφύγων από τις καταλήψεις (σε μια οργουελιανή εξουσιαστική αντιστροφή) γίνονται στο όνομα της ασφάλειας των ίδιων. Στην πραγματικότητα το κράτος διαλύει τις αλληλέγγυες κοινότητες της ανθρωπιάς μέσα στις γειτονιές που λειτουργούν σε αλληλεπίδραση με τον υπόλοιπο πληθυσμό για να απομονώσει τους ανθρώπους που περισσεύουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία μέρα με τη μέρα μετατρέπονται σε στρατόπεδα εξόντωσης. Γιατί όταν το καθεστώς με νόμιμα μέσα επιβάλλει συνθήκες που προϋποθέτουν τον θάνατο και η κοινωνία κωφεύει, τότε ήδη έχουν μπει οι βάσεις για τα επόμενα Άουσβιτς, Τρέμπλινκα, Μπέλζεκ. Κι αν ακόμη θεωρήσουμε το Ολοκαύτωμα ως μοναδικό έγκλημα στην Ιστορία, η γενεαλογία της εξόντωσης σε καιρούς ειρήνης πληθυσμών που περισσεύουν είναι πολύ μεγάλη για να την αγνοήσουμε.

Μετανάστες, πρόσφυγες, φυλακισμένοι και τομείς του Υπουργείου Παιδείας περνούν στην υψηλή εποπτεία της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης. Τι κοινό έχουν οι κολασμένοι της γης, οι έγκλειστοι και η νεολαία, τα Εξάρχεια και οι κοινωνικοί αγωνιστές; Το αυταρχικό κράτος του σύγχρονου ολοκληρωτισμού βλέπει σε αυτές τις πληθυσμιακές ομάδες το κοινωνικό σώμα του εσωτερικού εχθρού αποτελούν για αυτούς τις επικίνδυνες τάξεις, από κοινού ασφαλώς με άλλα προλεταριακά στρώματα, τα οποία επίσης εντάσσονται στο πλαίσιο της συνολικής κρατικής κατασταλτικής πολιτικής.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες - μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους μετανάστες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ - ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΘΕΙ ΤΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑ

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΑΞΙΚΑ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό "Μαύρο & Κόκκινο

μέλος Α.Π.Ο.-Ο.Σ.