kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία ενάντια στην πατριαρχία

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Η 25η Νοέμβρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ ως ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Καθιερώθηκε το 1991, ύστερα από αιτήματα γυναικείων οργανώσεων, σχεδόν 30 χρόνια αργότερα από όταν οι τρεις αγωνίστριες αδερφές Μιραμπάλ βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ' εντολή του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία.

Η καθεστωτική καθιέρωση τέτοιων ημερών δεν μπορεί να κρύψει τα αναρίθμητα παραδείγματα καθημερινής, ωμής, θεσμικής ή μη βίας εις βάρος των γυναικών, αλλά και όλων όσων ανήκουν στον πάτο της κοινωνικής και ταξικής ιεραρχίας. Δεν είναι μακρινά άλλωστε τα παραδείγματα της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών το 2012, σε μια περίοδο μηδενικής ανοχής για το κράτος, της καταδίκης της 22χρονης γυναίκας στη διπλανή Κόρινθο, που υπερασπίστηκε τον εαυτό της απέναντι στο βιαστή της, της αθώωσης των βιαστών της φοιτήτριας στην Ξάνθη το 2016 -καθώς και τις αθωώσεις βιαστών σε όλον τον κόσμο-, της δολοφονίας της Ελένη Τ. σε παραλία της Ρόδου, έπειτα από το βιασμό και την κακοποίησή της, των 3 μεταναστριών που βρέθηκαν νεκρές στην περιοχή του Έβρου και πιθανότατα δολοφονήθηκαν από διακινητές, του εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χιλιάδων στοιβαγμένων μεταναστριών και μεταναστών. Δεν ξεχνάμε το παράδειγμα της άγριας δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και οροθετικό, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, στο πρόσωπο του οποίου εξαπολύθηκαν μανιωδώς όλα εκείνα τα αντικοινωνικά, κανιβαλικά αντανακλαστικά που είναι αναγκαία για τους ισχυρούς, γι' αυτό και τα διαχέουν στους από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας. Έτσι, επιβάλουν και διατηρούν την περίοπτη θέση τους στον κόσμο του κράτους, της εξουσίας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Δεν είναι μακρινά, ούτε τα εκατοντάδες παραδείγματα καθημερινής βίας απέναντι στις εργαζόμενες γυναί-κες. Καθαρίστριες κινδύνευσαν να χάσουν τη δουλειά τους, καταδικάστηκαν, ακόμη και φυλακίστηκαν, γιατί κατέθεσαν πλαστό απολυτήριο δημοτικού(!), στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν ένα πενιχρό μεροκάματο. Παράλληλα, η επιχειρούμενη από την κυριαρχία επίθεση ειδικά στη θηλυκότητά των γυναικών, μας υπενθυμίζει διαρκώς τη γυναικεία μας φύση ως κάτι το οποίο μπορεί να μας καταπιέσει περαιτέρω και θέτει φραγμό στην ανάγκη για αυτοδιάθεση του σώματος. Έτσι, σε συνδυασμό με τη συνολική ανηλεή επίθεση των κυρίαρχων στους από τα κάτω και την εγκαθίδρυση του εργασιακού μεσαίωνα στους χώρους δουλειάς, βρισκόμαστε αντιμέτωπες με καταχρηστικές και εκδικητικές απολύσεις, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις απολύσεων εγκύων -πράγμα που δείχνει πως μια μικρή κάστα εξουσιαστών μπορεί να ορίζει πότε και εάν μια γυναίκα των πληβειακών στρωμάτων θα μείνει έγκυος, καθώς και ποιο θα είναι το μέλλον της στη συνέχεια-, την ανεργία, ακόμη και το θάνατο στα κάτεργα της μισθωτή σκλαβιάς.

Δεν είναι μακρινά ούτε τα παραδείγματα καθημερινής βίας απέναντι στις γυναίκες μετανάστριες, που για τον εξουσιαστικό, πατριαρχικό και καπιταλιστικό κόσμο έχουν διαπράξει ένα τριπλό έγκλημα, αυτό του να είναι γυναίκες, φτωχές και μετανάστριες. Η μοίρα που τους επιφυλάσσεται είναι αυτή της καταναγκαστικής πορνείας και του διεθνούς δουλεμπορίου (trafficking), όπως αυτού από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Ασίας, των Βαλκανίων κ.ά. στις χώρες της "πολιτισμένης Δύσης", σαν ένα άλλο διεθνές σκλαβοπάζαρο που εμφανίστηκε και στην Ελλάδα, ήδη από το '90, γνωρίζοντας τρομερή άνθιση μέχρι και σήμερα. Μάλιστα, σε περσινή απόφασή του, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων στην Αθήνα, κατέληξε ομόφωνα στην αθώωση των φούρνων «Χωριάτικο» και «Αττικοί Φούρνοι», που αποτελούν αλυσίδα, πάνω από 20 καταστημάτων, των αδελφών Γιαννακόπουλου και διευθύνουν κύκλωμα εξαναγκαστικής πορνείας, εμπορίας γυναικών και trafficking, που ελέγχει το 80% των εκδιδόμενων γυναικών στην Ελλάδα. Μια απόφαση, που ενισχύει την έμφυλη καταπίεση και για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει την ευθυγράμμιση της δικαστικής εξουσίας με τις ανάγκες του καπιταλιστικού και κρατικού κόσμου, η οποία από την πλευρά της, συντελεί στην κοινωνική νομιμοποίηση της καταναγκαστικής πορνείας, των λογικών και των πρακτικών της στην καθημερινή ζωή, εις βάρος των γυναικών.

Επιπλέον, τα ελληνικά δικαστήρια αποφασίζουν την έκδοση στο Ιράν, της Sharareh Khademi και της 6χρονης κόρης της -πρόσφυγες από το Ιράν- οι οποίες ήρθαν στην Ελλάδα, προσπαθώντας εκτός των άλλων, να διαφύγουν της συστηματικής κακοποίησής τους από το σύζυγο/πατέρας τους. Ύστερα από κατηγορία του ίδιου για αρπαγή ανηλίκου στις Ιρανικές αρχές, η υπόθεση παραμένει ανοιχτή και θα εκδικαστεί σε δεύτερο βαθμό από τον Άρειο Πάγο. Δεν ξεχνάμε τη Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, μετανάστρια από την Αρμενία, που έχασε τη ζωή της, καθώς κατά τη διάρκεια της βάρδιας της ως αποκλειστική νοσοκόμα στο Νοσοκομείο της Νίκαιας, πήδηξε από το παράθυρο του νοσοκομείου, προσπαθώντας να διαφύγει τη σύλληψη για παράνομη εργασία και άρα την απέλαση που θα την περίμενε σε μια τέτοια περίπτωση. Δεν ξεχνάμε, την τραγική φιγούρα της Farid Tajik, που μερικά λεπτά αφού γέν-νησε το παιδί της κάηκε ζωντανή μέσα σε ένα κοντέινερ, μετά τα επεισόδια που ξέσπασαν λόγω των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Μόρια. Μα πάνω απ' όλα ας μην ξεχνάμε, την απάντηση στο βάρβαρο θάνατο της Farid από 200 γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες, όπου επιχείρησαν να διαδηλώσουν στο κέντρο της Μυτιλήνης πραγματοποιώντας καθιστική διαμαρτυρία λίγα μέτρα εκτός του στρατοπέδου, αφού δέχτηκαν την καταστολή του κράτους μέσω των ΜΑΤ.

Κοντινά είναι και τα παραδείγματα θεσμικής, κρατικής βίας και βασανιστηρίων εις βάρος αγωνιζόμενων γυναικών και αντρών, που αρνούνται να υποταχθούν στη μοίρα που τους επιφυλάσσει η κυριαρχία και αντιστέ-ονται, στήνοντας καθημερινά αναχώματα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και στον επιχειρούμενο κοινωνικό εκφασισμό, αγωνιζόμενοι ώστε να ανατρέψουν τον κόσμο της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιτα-λισμού. Ειδικά στην περίπτωση των αγωνιζόμενων γυναικών, η εκδικητική μανία του κράτους και των μηχανισμών του, χτυπά διπλά. Τις χτυπά, τόσο με βάση την έμφυλη καταπίεση ως γυναίκες, όσο και με βάση την αγωνιστικότη-τά τους κόντρα σε ό, τι η κυριαρχία επιτάσσει. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές, που έχουμε γίνει μάρτυρες περαι-τέρω επιθέσεων σεξιστικής βίας σε γυναίκες αγωνίστριες κατά τη διάρκεια κατασταλτικών επιθέσεων. Για παρά-δειγμα, το καλοκαίρι του '17, κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής κινητοποίησης στη Θεσσαλονίκη, που χτυπήθηκε από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, η αστυνομία επιφύλασσε "ειδική" μεταχείριση για μία εκ των διαδηλωτριών. Αντίσ-τοιχα, ο βασανισμός των συλληφθεισών και συλληφθέντων, τόσο στο δρόμο, όσο και κατά την κράτησή τους στην ασφάλεια από τις αστυνομικές αρχές, ύστερα από επίθεση που δέχτηκε αντιφασιστική μοτοπορεία στον Αγ. Παντε-λεήμονα, περίπου 6 χρόνια πριν. Η υπόθεση αυτή, ακόμη, εκκρεμεί να δικαστεί, ύστερα από τη μήνυση που κατέθεσαν συλληφθέντες της μοτοπορείας κατά των μπάτσων-βασανιστών, σε μία προσπάθειά τους να δώσουν ακόμη μία μάχη απέναντι στην ανοχή, τη σιωπή και τη λήθη. Τo κρατικό σχέδιο κατάκτησης εκδηλώνεται- μεταξύ άλλων- και με ομοφοβικές και σεξιστικές επιθέσεις, παρενοχλήσεις και απειλές σε γυναίκες, μαθήτριες, εργαζόμενες, και σε όσους και όσες ζουν και αγωνίζονται στην περιοχή των Εξαρχείων. Παράλληλα, οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται με ιδιαίτερη σφοδρότητα απέναντι σε αγωνιζόμενες γυναίκες, με χλευασμούς, ξυλοδαρμούς και σωματική βία. Ειδικότερα, στις 14 Σεπτέμβρη, μετά την πραγματοποίηση της μαζικής διαδήλωσης ενάντια στην κατασταλτική εκστρατεία, στο πλαίσιο της επίθεσης που εξαπολύθηκε με ξυλοδαρμούς και χημικά σε όσους κινούνταν στην περιοχή, άνδρες των ΜΑΤ χτύπησαν συντρόφισσες ασκώντας τους σεξιστική βία και απευθύνοντάς τους απειλές και προσβολές.

Είναι ξεκάθαρο για εμάς, πως η καθεστωτική καθιέρωση 1 ή 2 ημερών το χρόνο, που σχετίζονται με τις γυναίκες, στοχεύει στην απονοηματοδότηση και αποσιώπηση αιματηρών ημερών αγώνα και αντίστασης εκατομμύριων γυναικών ανά τον κόσμο, διαστρεβλώνοντας την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης, μετατρέποντάς την σε ανέλιξη στις δομές εξουσίας. Έτσι, η ανάγκη για γυναικεία απελευθέρωση προβάλλεται ως αίτημα ισότιμης διαχείρισης της εξουσίας, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις γυναικών της αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας, της δικαστικής εξουσίας, της κυβέρνησης και των θεσμών, καθώς και των πολλών ακόμη θέσεων εξουσίας που καταλαμβάνονται πια και από γυναίκες και που ουδεμία σχέση έχουν με τα συμφέροντα των καταπιεσμένων γυναικών και ανδρών, αλλά αντίθετα συνδράμουν στην εξόντωση και την περαιτέρω καταπίεσή τους. Παράδειγμα πρώτο, η Όλγα Γεροβασίλη, πρώην υπουργός "προστασίας του πολίτη" με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ως υπεύθυνη για τη διατήρηση της κοινωνικής και ταξικής ειρήνης, δεν δίσταζε να συνδράμει στην επιβολή ολοένα και απεχθέστερων όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης κατά του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, να καταστέλλει χώρους αγώνα και πολιτικής ζύμωσης, όπως καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι σε όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, επιφυλάσσοντάς τους ξύλο, χημικά, βασανισμούς, συλλήψεις και διώξεις. Επιπλέον, υπό την αιγίδα της, λειτουργούσαν και επιχειρούσαν αστυνομικά τμήματα όπως αυτό της Ομόνοιας, ένα από τα πλέον φημισμένα κολαστήρια της Αθήνας, με πλήθος καταγγελιών εις βάρος του, συνυπεύθυνο για την εν ψυχρώ δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ή το τμήμα αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη όπου μετανάστες βασανίζονται καθημερινά. Ως δεύτερο παράδειγμα, έρχεται η Νίκη Κεραμέως, η νυν υπουργός Παιδείας με την κυβέρνηση ΝΔ, που εκτός των άλλων, επιχειρεί να καταργήσει ολοσχερώς το άσυλο στα Πανεπιστήμια, επιτρέποντας την εισβολή των κατασταλτικών δυνάμεων μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με στόχο την καταστολή και την εξαφάνιση των ριζοσπαστικών φωνών των φοιτητών και των φοιτητριών.

Η 25η Νοέμβρη αποτελεί για εμάς άλλη μία προσπάθεια να διαστρεβλωθεί η υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης. Η απονοηματοδότησή της και η επανανοηματοδότησή της από την κυριαρχία και το υπάρχον σύστημα είναι κάτι που δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση. Είμαστε εδώ, και ως γυναίκες και ως αναρχικές, για να τοποθετούμε εκ νέου τα ζητήματα κόντρα στη πατριαρχία και το σύστημα που την θρέφει. Η ένταση της επίθεσης και της βίας που δεχόμαστε σε όλα τα επίπεδα, απ' άκρη σ' άκρη σε όλη τη γη, δε θα μπορούσε να είναι διαφορε-τική από αυτή που δεχόμαστε και στο πεδίο των διακρίσεων εξαιτίας του φύλου ή και της σεξουαλικότητάς μας. Οι δεκάδες βιασμοί, ο εξευτελισμός και η περαιτέρω επίθεση σε γυναίκες αγωνίστριες σε κατασταλτικές επιχειρήσεις, οι ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας των γυναικών, το δουλεμπόριο και η καταναγκαστική πορνεία, είναι μόνο κάποια από τα παραδείγματα, όπως αυτά αποκρυσταλλώνονται στον σύγχρονο κόσμο.

Αναγνωρίζοντας, πως η ελευθερία ούτε χαρίζεται, ούτε παραχωρείται, αλλά κατακτιέται μέσα από τους ίδιους τους αγώνες, μαθαίνουμε και αντλούμε έμπνευση από τους αγώνες των γυναικών σε όλο τον κόσμο. Από τις γυναίκες στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού και τις εξεγερμένες Ζαπατιστικές κοινότητες, έως τις Κούρδες αντάρτισσες και την επαναστατημένη Rojava, που αυτή τη στιγμή μάχεται ενάντια στην εισβολή του τουρκικού στρατού στα εδάφη της, δεν έχουμε παρά να οργανωθούμε, να συλλογικοποιηθούμε και ως γυναίκες και να αντισταθούμε όλες μαζί, με τους εργάτες, τους ανέργους, τους φοιτητές, τους μαθητές, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, να ενώσουμε τις φωνές και τη δράση μας απέναντι στους καθημερινούς μας δυνάστες, με όραμα μια κοινωνία ισότητας, αξιοπρέπειας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Γιατί, η ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, θα είναι η ημέρα που θα γκρεμίσουμε συθέμελα το σάπιο κόσμο της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου και θα οικοδομήσουμε αυτόν της γυναικείας χειραφέτησης, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της αναρχίας.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΉΤΗΣΗ ΤΡΙΤΗ 19/11, 8Μ.Μ. ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΌΜΕΝΟ ΧΩΡΟ ΕΠΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩ (ΠΑΤΡΕΩΣ 87) σχετικά με το trafficking βασισμένη στην μπροσούρα: «H KATANAΓΚΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ-ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ ως πτυχή του εξουσιαστικού, καπιταλιστικού και πατριαρχικού κόσμου», η οποία εκδόθηκε από συντρόφισσες στην Αθήνα το 2006.

ΠΟΡΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 25/11, 18:00 Μ.Μ., ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΤΙΣ ΣΕΞΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΤRAFFICKING

ENANTIA ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΘΕΣΜΙΚΗ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗ ΒΙΑ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΣΤΙΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΩΣ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία,Πάτρα, Νοέμβρης 2019

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/80862/

25η Νοέμβρη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και τον καπιταλισμό

25η Νοέμβρη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και τον καπιταλισμό

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

H 25η Νοέμβρη, η οποία έχει οριστεί από τον ΟΗΕ, ως η παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών είναι στην πραγματικότητα μια ακόμα εκδήλωση της κτηνωδίας του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος απέναντι σε αντιστεκόμενες γυναίκες: στις 25 Νοέμβρη του 1960 δολοφονήθηκαν μετά από άγρια βασανιστήρια τρεις αντιδικτατορικές αγωνίστριες, οι αδερφές Μινέρβα, Πάτρια και Μαρία-Τερέζα Μιραμπάλ, από τους άντρες της ασφάλειας του δικτάτορα Τρουχίγιο στον Άγιο Δομίνικο. Σήμερα, μέσα σε συνθήκες απόλυτης χρεοκοπίας του συστήματος που συνεπάγεται κλιμακούμενους αποκλεισμούς και αμέτρητη βία σε βάρος των φτωχών, των καταπιεσμένων, των αγωνιζόμενων, το περιεχόμενο της 25ης Νοέμβρη παραμένει πάντα επίκαιρο. Καθώς μας υπενθυμίζει πως, ανεξάρτητα από το προσωπείο της εξουσίας, η πατριαρχική βία συνιστά διαχρονικά συστατικό στοιχείο των κρατικών σχεδιασμών για την τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων και την καθυπόταξη της κοινωνίας καθώς και την εξάλειψη κάθε οράματος για τη δημιουργία ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Σε αυτούς τους σχεδιασμούς, οι δυνάμεις και οι μηχανισμοί καταστολής επιστρατεύονται για να πειθαρχήσουν και να συμμορφώσουν μεταξύ άλλων όσες γυναίκες επέλεξαν και ως τέτοιες να αντισταθούν στην βαρβαρότητα της εξουσίας ή εκ των υστέρων για να τη νομιμοποιήσουν και διασφαλίσουν την ατιμωρία των υπεύθυνων. Επιπλέον, η σεξιστική βία ως μέθοδος των σωμάτων ασφαλείας αποτελεί δομικό στοιχείο της κρατικής καταστολής σε βάρος των αγωνιζόμενων, ως εργαλείο που αποσκοπεί στην τρομοκράτηση και την ταπείνωση.

Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες σεξιστικές επιθέσεις, παρενοχλήσεις και απειλές σε γυναίκες, μαθήτριες, εργαζόμενες, μετανάστριες στη γειτονιά των Εξαρχείων από το στρατό κατοχής των ΜΑΤ που έχει εγκατασταθεί στην περιοχή, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και διαδηλωτριών, φοιτητών και φοιτητριών, η πρακτική του ξεγυμνώματος προσαχθέντων και συλληφθέντων ακόμα και στη μέση του δρόμου, ο βασανισμός αναρχικών αγωνιστών, όπως στην περίπτωση του συντρόφου Λάμπρου Γούλα, οι απειλές βιασμού, η απαλλαγή και επιβράβευση μπάτσων-βασανιστών, όπως πρόσφατα συνέβη με τους μπάτσους που διώκονταν για τα βασανιστήρια σε βάρος των συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας του 2012.

Η πατριαρχική βία είναι παρούσα ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας: Στα δικαστήρια που φυλακίζουν γυναίκες που αντιστέκονται στον βιαστή τους και από την άλλη αθωώνουν τους βιαστές. Στον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστριών σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης οδηγώντας τες στον θάνατο, όπως πρόσφατα συνέβη με τη Farid Tajik, που μερικά λεπτά αφού γέννησε το παιδί της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια, κάηκε ζωντανή μέσα σε ένα κοντέινερ. Στην εγκαθίδρυση ειδικού καθεστώτος εκμετάλλευσης των γυναικών στους χώρους δουλειάς, που εξώθησαν στον θάνατο τη Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, μετανάστρια από την Αρμενία, όταν πήδηξε από το παράθυρο του νοσοκομείου, κατά τη διάρκεια της βάρδιας της ως αποκλειστική νοσοκόμα στο Νοσοκομείο της Νίκαιας, προσπαθώντας να διαφύγει τη σύλληψη για παράνομη εργασία και άρα την απέλασή της. Στην προώθηση και τη διάχυση του κοινωνικού εκφασισμού και κανιβαλισμού, που στρέφεται ενάντια σε όσους ορίζονται από τα πάνω ως «αδύναμοι» στην κοινωνική, ταξική και έμφυλη ιεραρχία, με αποτέλεσμα την αύξηση των ποσοστών βίας και κακοποίησης απέναντι σε γυναίκες και παιδιά, καθώς και τη στοχοποίηση των φτωχών, των «ξένων», των αποκλεισμένων. Δεν ξεχνάμε τον ρόλο των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο λιντσάρισμα και τη δολοφονία του οροθετικού ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh και το ρόλο των δικαστικών στην απελευθέρωση των δολοφόνων του.

Ως αγωνιζόμενες, ως αναρχικές και ως γυναίκες, δεν έχουμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυες η μία στην άλλη και όλες μαζί να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε απ' άκρη σ' άκρη σε όλη τη γη, μαζί με όλους τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, απέναντι στους καθημερινούς μας δυνάστες. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες στιγμές αντίστασης - από την υπεράσπιση των καταλήψεων και την μεγάλη διαδήλωση της 14ης Σεπτέμβρη απέναντι στην κατασταλτική εκστρατεία του κράτους, από την απεργία πείνας των μεταναστριών στην Πέτρου Ράλλη και την συγκέντρωση γυναικών στα Εξάρχεια ενάντια στον αστυνομικό στρατό κατοχής, έως την αντίσταση των αντάρτισσων στην επαναστατημένη Rojava, και από τις γυναίκες

αγωνίστριες στην Τουρκία ως τις εξεγερμένες Ζαπατίστας και τους μαζικούς μαχητικούς αγώνες στη Χιλή. Να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε το σάπιο κόσμο της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού και να οικοδομήσουμε στα συντρίμμια του αυτόν της κοινωνικής ισότητας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, αυτόν της γυναικείας χειραφέτησης, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓYΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΤΙΣ ΕΜΦΥΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ

Πάτρα: 25/11 Παράρτημα 18:00

Θεσσαλονίκη: 25/11 Καμάρα 18:00

Αθήνα: 23/11 Καπνικαρέα 13:00

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία - Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

πηγή : https://apo.squathost.com/25η-νοέμβρη-ημέρα-α…