kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντιεκλογική συγκέντρωση

Ὄχι· δὲν ψηφίζομεν· ἡ βουλὴ δὲν εἶναι δι' ἡμᾶς, οὔτε οἱ νόμοι, οὔτε τὰ συντάγματα, οὔτε οἱ στρατοί, οὔτε αἱ ἀστυνομίαι, οὔτε ἡ χωροφυλακή, οὔτε τὰ δικαστήρια, οὔτε τίποτε ἐξ ὅσων ἀποτελεῖται τὸ παρὸν τυραννικὸν καθεστώς, ἀλλὰ δι' ἐκείνους ποῦ μᾶς κλέπτουν, ἀλλὰ δι' ἐκείνους ποῦ μᾶς τυραννοῦν, ἀλλὰ δι' ἐκείνους ποῦ μᾶς ποτίζουν καθημέραν δηλητήριον.

Ὄχι· δὲν ψηφίζομεν διότι δὲν θέλομεν τὴν παράτασιν τῆς τοιαύτης δυσαρμονίας καὶ βαρβαρότητος, διότι δὲν θέλομεν νόμους, διότι δὲν θέλομεν νὰ προσθέσωμεν νέους στύλους εἰς τὸ καταρρέον οἰκοδόμημα τῆς ἀνισότητος καὶ τῆς τυραννίας.

ΝΕΟΝ ΦΩΣ (Αναρχική εφημερίδα του Πύργου), 31/1/1899

120 χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ουσία του κοινοβουλευτικού συστήματος, παρά μόνο τα ονόματα των πολιτικών διαχειριστών και αντιπροσώπων του. Η αστική δημοκρατία, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάδυση και λειτουργία του κράτους και του καπιταλισμού αποτελεί θεμέλιο λίθο της διαιώνισης των συνθηκών οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης των από τα κάτω.

Είναι καιρός πλέον να καταλάβουμε όλοι εμείς οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι, ότι οι επίδοξοι μεσσίες δεν μπαίνουν στον στίβο της πολιτικής για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά μας, αλλά τα δικά τους, τόσο τα ατομικά όσο και της τάξης και του συστήματος που υπηρετούν. Ότι όλοι οι πολιτικοί και όλα τα κόμματα πέρα από τις επιφανειακές επίπλαστες διαφοροποιήσεις τους επιδιώκουν την κατάληψη της εξουσίας και την διαχείριση της εκμετάλλευσής μας. Ότι κανένας άλλος δεν γνωρίζει τα προβλήματά μας και τις λύσεις τους καλύτερα από εμάς τους ίδιους. Ότι τελικά η μοιρολατρία, η ανάθεση και η αίσθηση αδυναμίας που δημιουργούν στους ανθρώπους οι κυρίαρχοι είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να συνεχίσουν να χειραγωγούν και να εξουσιάζουν ώστε να καρπώνονται από την εξαθλίωσή μας.

Όσο υπάρχει κράτος, καπιταλισμός και κάθε μορφή εξουσίας, το αναρχικό πρόταγμα θα παραμένει διαχρονικά επίκαιρο αποτελώντας τη μόνη ρεαλιστική προοπτική για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Να εμπιστευτούμε τις ατομικές και συλλογικές δημιουργικές μας δυνάμεις για μια ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή χωρίς αφέντες και υποτελείς, χωρίς καθοδηγητές και υποτακτικούς, χωρίς αντιπροσώπευση,

Χωρίς εξουσία…

αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

• anwthrwskw.espivblogs.net
• anwtexhrwskw@eexspiv.net

• Σε όλα τα μήκη και πλάτη του ελλαδικού χώρου μαίνονται μέτωπα αγώνα ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την υποβάθμιση των ζωών μας, από την κρατική και καπιταλιστική ανάπτυξη. Παράλληλα αναδύονται μέσα από την τέφρα της ανάθεσης, μικροί και μεγάλοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες στην εργασία, την εκπαίδευση αλλά και ενάντια στους διαχωρισμούς και τις καταπιέσεις, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Σε όλα τα μέτωπα, οι μικρές και μεγάλες δυνάμεις του κοινοβουλευτισμού (δήμαρχοι και περιφερειάρχες, βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί) συστρατεύθηκαν μαζί με το κεφάλαιο και τα τσιράκια του ενάντια στα συμφέροντα και τις επιθυμίες της αγωνιζόμενης κοινωνίας.
• Είτε δεξιά-είτε αριστερά, τα δοκίμασες όλα και είδες πως τα αφεντικά παραμένουν ίδια!
• Τα δοκίμασες όλα, εκτός από τις δικές σου δυνάμεις.
• Γιατί άν δεν πιστέψουμε οι ίδιοι στις δικές μας δυνάμεις, δε θα το κάνει άλλος για μας. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του ελλαδικού χώρου αγωνίστριες και αγωνιστές μας δείχνουν το δρόμο. Παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους και αγωνίζονται ενάντια στην διαρκή υποτίμηση που βιώνουμε. Στήνουνε μέτωπα αγώνα, μέσα από οριζόντιες και ακηδεμόνευτες διαδικασίες. Δημιουργούνε συνελεύσεις βάσης και επιτροπές αγώνα, αποφασίζουνε όλοι μαζί-πράττουν όλοι μαζι. Σε αυτόν και κάθε άλλο τόπο, τίποτα δε μας χαρίστηκε. Όλα κερδήθηκαν μέσα από αγώνες, μέσα από συγκρούσεις. Με κόστος, με πόνο, με απώλειες αλλά με αξιοπρέπεια. Γι' αυτο και όταν ξαναέρθει εκείνη η στιγμή, όλοι μαζί να βρωντοφωνάξουμε: φωτιά στις κάλπες και πόλεμο σε κάθε εξουσία.
• Αντιεκλογική συγκέντρωση Πέμπτη 27 Ιούνη, 19:00 Καμάρα

Ένα βήμα πίσω, δύο βήματα πιο πίσω

(και πάει λέγοντας…)

"Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί που απέτυχαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά εμείς πετύχαμε"

Αλέξης Τσίπρας (13/12/2017)

Τι πρόκειται να αλλάξει άραγε στις 7 του Ιούλη; Θα μας πείτε, προφανώς, «η κυβέρνηση της χώρας θα αλλάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγει και η ΝΔ θα έρθει». Σωστό. Αλλά, αλλού το πάμε. Εννοούμε, τι πραγματικά συνεπάγεται αυτό άραγε; Δηλαδή, τι όντως αλλάζει και τι παραμένει ίδιο από αυτά τα σκαμπανεβάσματα; «Το κράτος έχει συνέχεια» όπως είχε πει πολύ μεστά και ειλικρινά ο «ελπιδοκράτορας» Τσίπρας, κάνοντας μια σαφή δήλωση υποταγής στα πραγματικά του αφεντικά. Και γι' αυτό, άλλωστε, ακολούθησε την πολιτική που ακολούθησε, κάνοντας, δηλαδή, τα ακριβώς αντίθετα από ό,τι είχε τάξει προεκλογικά, «πετυχαίνοντας εκεί όπου οι προηγούμενοι είχαν αποτύχει»: μειώσεις μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές σε όλες τις δημόσιες παροχές, σταδιακή κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, αύξηση της φορολογίας, αύξηση τιμών σε βασικά αγαθά, αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, πετσόκομμα της κοινωνικής ασφάλισης, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, προσπάθεια κατάργησης του δικαιώματος της απεργίας αμφισβητώντας τα συλλογικά όργανα των εργατών, διατήρηση της ίδιας (αντι)μεταναστευτικής πολιτικής, απόλυτη εφαρμογή των επιταγών της νατοϊκής πολεμικής μηχανής, αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα «φωτογραφίζοντας» δυναμικές πρακτικές πολιτικής παρέμβασης κ.α. Σαν να λέμε, δηλαδή, πως ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο -τουλάχιστον για πολλούς/ες από εμάς, ήταν!-, στην πραγματικότητα που επιβάλει ο καπιταλισμός. Τώρα, σε ποιο βαθμό είχε από πριν επίγνωση αυτής της πραγματικότητας και της αυτονόητης επικείμενης συμμόρφωσής του με αυτήν, είναι μια άλλη κουβέντα και εμάς -τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης- στην πραγματικότητα δε μας αφορά κιόλας. Καμία έκπληξη μέχρι εδώ, μιας και το κεφάλαιο (στις υπηρεσίες του οποίου είναι το κράτος) πασιφανώς και δεν επρόκειτο να παραχωρήσει οικειοθελώς έστω και το παραμικρό κομμάτι της κυριαρχίας του. Όποτε και όπου έγινε αυτό, να θυμίσουμε πως ήταν αποτέλεσμα αιματηρών αγώνων της εργατικής τάξης. Συμπεραίνει, λοιπόν, κάποιος, ακόμα και αν είναι ελάχιστα παρατηρητικός, ότι το κράτος δε μοιάζει τόσο με πλοίο που αρμενίζει στα ανοιχτά, με τον καραβοκύρη του να στριφογυρνάει κατ' όπως του 'ρθει το τιμόνι, αλλά φέρνει ίσως περισσότερο π.χ. σε ένα συρμό του μετρό, με αυτόν που κάθεται στη θέση του οδηγού να έχει περισσότερο ρόλο διαχείρισης και επίβλεψης: να μη γίνονται λάθη, να διασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία, άμα «στραβώσει» κάτι να επέμβει άμεσα και αποφασιστικά κλπ. Ούτε λόγος φυσικά για τα υπόλοιπα. Οι ράγες είναι σαφείς και δεδομένες και το πρόγραμμα πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα.

Θα μπορούσε ίσως να ρωτήσει εύλογα κάποιος: "δηλαδή δε θα αλλάξει τίποτα με την αλλαγή της κυβέρνησης; Εδώ θα πέσει η «αριστερά» και θα ανέβει η «δεξιά» ! Δεν μπορεί αυτό να μη σημαίνει τίποτα!…." Θα αλλάξει, θα απαντούσαμε εμείς (όταν σταματούσαμε να γελάμε για τη συμπερίληψη του ΣΥΡΙΖΑ στην αριστερά), αλλά όχι η ουσία, όχι ο σκληρός πυρήνας της πολιτικής που εφαρμόστηκε και θα συνεχίζει να εφαρμόζεται ανεξάρτητα του αρκτικόλεξου που κάθε φορά κυβερνά. Η ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης και η περαιτέρω συμπίεση και φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης, καθώς και τα κατασταλτικά μέτρα που εγγυώνται την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, στην πραγματικότητα δε σταμάτησαν ποτέ, για να ξανά-ξεκινήσουν τώρα.

«Υπεραπλούστευση» θα μας πείτε. «Ίσως λίγο, άλλα όχι και τόσο», θα απαντήσουμε. Ναι, θα «αγριέψουν» οι τρόποι εφαρμογής των νέων και των παλιών μέτρων και θα επιταχυνθεί η διαδικασία ψήφισης και εφαρμογής τους -αυτό είναι βέβαιο. Επίσης, ο κόσμος του αγώνα, όσοι και όσες, λίγοι και λίγες, δηλαδή, παρέμειναν να αγωνίζονται και μετά την έλευση της συριζαϊκής «ελπίδας», θα γίνουν σίγουρα ο πρώτος κι ευκολότερος στόχος ενός χαιρέκακα εκδικητικού κύματος καταστολής, που, μάλιστα, θα τους παρουσιάζει σαν «ευνοούμενους» της πρώην κυβέρνησης (και άντε μετά μέσα σε όλον αυτόν τον ωκεανό ηλιθιότητας που ξεχειλίζει από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τα social media να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, ότι είσαι, δηλαδή, ο μόνος που αποδεδειγμένα, όπως προκύπτει από τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις κλπ, που δεχόταν και δέχεται καταστολή από κάθε κυβέρνηση, σταθερά και διαχρονικά, από πάντα και μάλλον… για πάντα). Όπως βλέπετε, πρόκειται για τη μέθη της νίκης και της εξουσίας, καθώς η ΝΔ θέλει κόπτεται να υπενθυμίσει προς πάσα κατεύθυνση ότι εκείνη είναι η νεοφιλελεύθερη δεξιά αυτού του τόπου. Και με το δίκιο της άλλωστε, γιατί, δεν είναι και λίγο να βλέπεις επί μια τετραετία να εφαρμόζουν το πολιτικό σου πρόγραμμα οι αντίπαλοί σου, καλύτερα από σένα, χωρίς εσένα! Έτσι, οι πολιτικές του ντόπιου και διεθνούς Κεφαλαίου θα παρουσιάζονται ακομπλεξάριστα, πλέον, και όχι φτιασιδωμένες με χίλια δυο φτηνά στολίδια. Όταν θα μας πατάνε, δε θα μας λένε ότι το κάνουν δήθεν «για το καλό μας», όπως οι προηγούμενοι, αλλά θα μας λένε να το βουλώσουμε «για να μην έχουμε κι άλλα». Αλλά αυτό δεν είναι δα και καμιά… κοσμοϊστορική αλλαγή, ε; Αν είναι να διαλέξουμε, δηλαδή, μεταξύ αυτού που θα μας λέει και κανένα γλυκόλογο για να χρυσώσει το χάπι, όταν περνάει σαν οδοστρωτήρας από πάνω μας (και μας θυμίζει ότι θα πρέπει να λέμε και ευχαριστώ, γιατί οι άλλοι υποψήφιοι μνηστήρες είναι πιο άγριοι), και αυτού που, ενώ μας πατάει, θα μας «πουλάει» και τσαμπουκά του τύπου «ναι ρε, γιατί έχεις κανένα πρόβλημα;!», -ε, επιτρέψτε μας να πιστεύουμε ότι αυτό… δεν είναι δα και κάποιο δίλημμα για το οποίο θα πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι που συμμετέχουμε στην απόφαση.

Και για να λύσουμε και μια απορία -σε όσους/ες φτάσατε μέχρι εδώ- που πιθανόν έχει δημιουργηθεί από τον τίτλο: την «όπισθεν» δεν την έχει βάλει η ελληνική κοινωνία συνολικά. Όχι. Τα αφεντικά ξέρουν ότι δεν υπάρχει κάποιος ιδανικότερος να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους από μια νεοφιλελεύθερη δεξιά, που γίνεται σταθερά όλο και πιο ακροδεξιά, μαζεύοντας κάθε πεταμένο φασιστόμουτρο που κυκλοφορεί εκεί έξω και υπουργοποιώντας το (και πιθανώς συγκυβερνώντας και με ένα ακόμα πιο πεταμένο φασιστόμουτρο) και, μάλιστα, σε ένα ιδανικό περιβάλλον, με τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις σε πρωτοφανή ύφεση εξαιτίας της ενσωμάτωσης και της απονέκρωσης αυτών από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί να το κρύβουν άλλωστε; Ψηφίζουν με γνώμονα το ταξικό τους συμφέρον οι άνθρωποι. Αυτοί που οπισθοδρομούν σταθερά, είναι όσοι και όσες, με τις όποιες αντιφάσεις και διαφορές τους σε επίπεδο αφετηριών, μεθόδων και στοχεύσεων, πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες πριν κάποια χρόνια, σε πορείες και απεργίες, αρνούμενοι/ες να δεχτούν αμαχητί την υποτίμηση και εξαθλίωση τους. Και ίσως τόλμησαν κάποια στιγμή να ελπίσουν και σε κάτι πολύ περισσότερο από την επαναφορά των «πρώην κεκτημένων» τους. Οπισθοχωρούν, λοιπόν, σαστισμένοι, αυτοί και αυτές που άφησαν τον δρόμο και τον πραγματικό αγώνα στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές κλπ, για να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην κοινοβουλευτική οδό και τον ΣΥΡΙΖΑ -ώσπου έσκασαν τελικά με τα μούρα στο αδιέξοδο στο οποίο τους οδήγησε αυτή η επιλογή. Και αντί να αντιδράσουν εκ νέου, να βγούνε και πάλι στους δρόμους, πιο οργισμένοι και πιο αποφασισμένοι αυτή τη φορά εξαιτίας της κοροϊδίας που υπέστησαν, έμειναν στην πλειοψηφία τους καθηλωμένοι και αδιάφοροι, παροπλισμένοι και σιωπηλοί, αρκούμενοι στο «μικρότερο κακό».

Βήμα πίσω, λοιπόν, η ανάθεση σε κάποιον άλλον, για να ενσαρκώσει αντί για εμάς την ελπίδα.

Βήμα πιο πίσω, η ανικανότητα ανασυγκρότησης του κινήματος, όταν πλέον το αδιέξοδο της κοινοβουλευτικής οδού έγινε προφανές.

Βήμα ακόμα πιο πίσω, που μέχρι και σήμερα δε φανήκαμε ικανοί και ικανές να νικήσουμε αυτό το μούδιασμα και αυτήν την αδυναμία, ενώ αντιθέτως το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο οργανώνεται και αναβαθμίζεται σταθερά και μεθοδικά, επιστρατεύοντας μέχρι και τις συμμορίες των νεοναζί.

Και πάει λέγοντας…

Αν υπάρχει κάτι που κατά τη γνώμη μας έχει όντως νόημα, που μπορεί όντως να σημάνει την εκτροπή από την προδιαγεγραμμένα καταστροφική για τους ανθρώπους και τη φύση ιλιγγιώδη πορεία την οποία μας έχει επιβάλει ο καπιταλισμός σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι κάτι άλλο από την μαχητική αυτό-οργάνωση της κοινωνικής βάσης, των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, με γνώμονα τα δικά τους ταξικά συμφέροντα και με προοπτική μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας, χωρίς τάξεις και κράτη.

Τουλάχιστον, αυτή η ελπίδα, σε πείσμα των καιρών, συνεχίζει απαρέγκλιτα και αδιάλειπτα να ανθίσταται.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης - μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας

lib_exthess@hoextmail.coexm

libertasalonica.wordpress.com