kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση/Μικροφωνική για τις ελεύθερες μετακινήσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ

Στις 12/07/18 ο σύντροφος Δημήτρης Α. συνελήφθη στην προσπάθειά του να επιβιβαστεί σε σταθμό του τρένου παρέα με την τετράποδη φίλη του. Αφού τα σεκιούριτι και οι μπάτσοι του σταθμού δεν κατάφεραν να τ_ απομακρύνουν από το σταθμό, επενέβησαν μπάτσοι της ομάδας Ζήτα, οι οποίοι τ_ μετέφεραν με τη χρήση βίας στο ΑΤ Ομονοίας. Δυο μέρες νωρίτερα το περιστατικό είχε επαναληφθεί, αλλά λόγω της υποστήριξης που έλαβαν από το υπόλοιπο επιβατικό κοινό, δεν είχε την ίδια κατάληξη. Ο Δημήτρης πέρασε αυτόφωρο και για τη σκύλα δόθηκε εισαγγελική εντολή για κατάσχεση και μεταφορά της στο ΔΙΚΕΠΑΖ -η οποία αποτράπηκε μετά από παρέμβαση συντροφισσών- ενώ οι κατηγορίες που αποδόθηκαν ήταν παρακώλυση συγκοινωνιών, απείθεια και άρνηση δακτυλοσκόπησης. Δυστυχώς, η ζωή κάποιες φορές γίνεται δυσάρεστα και τραγικά απρόβλεπτη κι έτσι ο σύντροφός μας δε βρίσκεται πλέον στη ζωή. Προσπαθώντας να κρεμάσει πανό ως ένδειξη αλληλεγγύης σε φυλακισμένο πολιτικό κρατούμενο, τραυματίστηκε θανάσιμα και στις 19/11/2018 η ζωή του έλαβε οριστικά τέλος. Σαν αποτέλεσμα, το δικαστήριο δεν πραγματοποιήθηκε και νομικά η υπόθεση έκλεισε.

Το παραπάνω περιστατικό σίγουρα δεν είναι το πρώτο αλλά ούτε και το τελευταίο δείγμα κρατικής βίας που βιώνουν όσα άτομα επιλέγουν να διαπράττουν μικρές καθημερινές αντιστάσεις μέσα στην καπιταλιστική πραγματικότητα, αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελούν τα ΜΜΜ.

Βασικός στόχος και λόγος ύπαρξης των μητροπολιτικών μέσων μαζικής μεταφοράς είναι η επιτάχυνση της μετακίνησης των ανθρώπων από το χώρο διαμονής στο χώρο εργασίας. Με την εντατικοποίηση της αστικοποίησης, όλο και περισσότερος πληθυσμός συσσωρεύεται στα αστικά κέντρα αναζητώντας εργασία για την εξασφάλιση της επιβίωσής του. Παράλληλα, οι πόλεις για να διαχειριστούν αποτελεσματικότερα τους πληθυσμούς διαχωρίζονται σε ζώνες παραγωγής και κατανάλωσης επιβάλλοντας τη συνθήκη της απόστασης από το σπίτι στη δουλειά. Ο χρόνος που σπαταλιέται κατά τη μεταφορά, οι "αόρατες" υπερωρίες, αποτελεί από μόνος του κομμάτι της όλης παραγωγικής διαδικασίας, μένει όμως απλήρωτος και δεν αναγνωρίζεται καν ως εργασία. Αυτό συνεπάγεται τη μετατόπιση του κόστους μετακίνησης στις τσέπες των εργατ(ρι)ών, των φοιτητ(ρι)ών, των ανέργων και εν τέλει όλων αυτών που αναγκάζονται να κινούνται στα χαώδη μητροπολικά κέντρα. Και φυσικά, οποιοδήποτε "ατύχημα" συμβεί κατά τη διάρκεια αυτού του "κενού χρόνου", είτε αυτό είναι ένα γλίστρημα είτε ένας ελεγκτής που πήρε πολύ σοβαρά το λειτουργημά του (βλ. Καναούτης), δεν αποδίδεται ως ευθύνη σε καμιά αρχή, αφού τα ΜΜΜ παρουσιάζονται ως μια ουδέτερη υπηρεσία εκτός κοινωνικοπολιτικού πλαισίου.

Προφανώς τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το σύμπλεγμα των ΜΜΜ αποτελεί κρατικό μηχανισμό και άρα διέπεται από τις πολιτικές που ορίζει και εφαρμόζει η εκάστοτε πολιτική εξουσία, πάντα σε άμεση συνεργασία με το κεφάλαιο. Το καθεστώς ελέγχου δίνει και εδώ το παρόν, όλοι οι σταθμοί του μετρό και του ηλεκτρικού καθώς και συρμοί, λεωφορεία και τρόλλεϋ είναι εξοπλισμένα με κάμερες ασφαλείας, μπάρες, σεκιουριτάδες και μπάτσους. Όσο περνάει ο καιρός, τα μέσα γίνονται όλο και λιγότερο προσβάσιμα σε όσα άτομα δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν το εισιτήριο, καθώς, εκτός από την πρόσφατη εγκατάσταση μπαρών, την αναγκαστική επιβίβαση από την μπροστινή πόρτα των λεωφορείων/τρόλλεϋ -ώστε να γίνεται έλεγχος από τον οδηγό- έχει εντατικοποιηθεί και η παρουσία και δράση ελεγκτών σε όλο το συγκοινωνιακό σύμπλεγμα. Τα παραπάνω είναι μόνο κάποια από τα σημεία των καιρών της όλο και πιο δυστοπικής κατάστασης, όπου η στρατηγική επιβολής βιοπολιτικού ελέγχου εντείνεται όλο και πιο εξώφθαλμα. Οι προσωποποιημένες κάρτες που ήρθαν να αντικαταστήσουν το συμβατικό εισιτήριο συμβάλλουν στην κατάργηση της κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς περιορίζουν την δυνατότητα να δώσει κανένα το εισιτήριο του στο επόμενο, οι διαδρομές καταγράφονται, οι ηχητικά εξοπλισμένες μπάρες παίρνουν τον ρόλο του καταδότη των "λαθρεπιβατ(ρι)ών" και πλέον το ίδιο το επιβατικό κοινό καλείται να "αυτοπεριφρουρηθεί" από τους/τις παράνομους/ες υιοθετώντας τον ρόλο της εσωτερικής καταστολής του "δεν θα περάσεις μαζί μου, τι είμαι εγώ και πληρώνω;". Και προφανώς για την επίτευξη όλων αυτών, έχουν σπαταληθεί τεράστια οικονομικά ποσά, τόσο για την εγκατάσταση των συστημάτων ελέγχου αυτών, όσο και για την παραγωγή πλαστικοποιημένων εισιτηρίων/καρτών που περιέχουν τσιπ και άρα συνεπαγωγικά περισσότερων αστικών λυμάτων. Η παρούσα συνθήκη δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους αλλά επηρεάζει και όσα άλλα βιώνουν την αστική πραγματικότητα.

Το αστικό περιβάλλον έχει διαμορφώσει μια συνθήκη ζωής κατά την οποία η επιβίωση των λεγόμενων "ζώων συντροφιάς" καθίσταται δύσκολη. Σ'αυτό έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό η χρόνια εξημέρωσή τους, καθώς ακόμη κι αν μπορούσαν να πάνε σε άλλο περιβάλλον εκτός πόλης, αυτό δε θα ήταν μια βιώσιμη γι'αυτά λύση. Για όσα είναι "αδέσποτα", έχουν διαμορφωθεί κρατικές υπηρεσίες που τα στειρώνουν, τσιπάρουν και φυλακίζουν σε "καταφύγια", όπου αφήνονται να πεθάνουν, σε μια συνεχή προσπάθεια διατήρησης του δημόσιου πεδίου "καθαρού" και "αποστειρωμένου". Όσα, από την άλλη, έχουν την "τύχη" να συμβιώνουν με ανθρώπους, έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες και την καθημερινότητα των τελευταίων, αποκομμένα από τους φυσικούς τρόπους ζωής και το περιβάλλον, εγκλωβισμένα σε διαμερίσματα, κλουβιά, μπαλκόνια και αυλές. Μέσα στη συνθήκη αυτή, τα ΜΜΜ καταλήγουν να είναι κομμάτι και της δικής τους ζωής, αφού μετακινούνται μέσω αυτών μαζί με τους ανθρώπους τους. Εδώ και χρόνια, γίνονται νομικές κινήσεις με σκοπό ακόμα και μικρές, έστω, ανάσες ελευθερίας να ελαττωθούν ακόμη περισσότερο. Ήδη τα μακρινά ταξίδια, για όποιο μη-ανθρώπινο ζώο δεν έχει μέγεθος μαξιλαριού -και άρα αντιμετωπίζεται ως "αποσκευή"- γίνονται απαγορευτικά, καθώς τους επιβάλλεται να ταξιδεύουν στον αποθηκευτικό χώρο του εκάστοτε μέσου και μέσα σε κλουβί, περιβάλλον άκρως τραυματικό. Για τις μετακινήσεις εντός πόλης, η νομοθεσία είτε απαγορεύει εντελώς την πρόσβαση τους στα ΜΜΜ, είτε επιβάλλει τη χρήση φιμώτρου και την αναγκαστική παραμονή μόνο στο τελευταίο βαγόνι του συρμού. Και προφανώς αυτονόητη είναι η καταχώριση κάθε μη-ανθρώπινου ζώου με την τοποθέτηση τσιπ και την ύπαρξη βιβλιαρίου στη λίστα με τα "περιουσιακά στοιχεία" του εκάστοτε ανθρώπου που τα συντροφεύει, ο οποίος αναγνωρίζεται ως ιδιοκτήτης.

Άρα, τα μη-ανθρώπινα ζώα, είναι σε μεγάλο βαθμό καταδικασμένα να παραμένουν στις πόλεις χειμώνα-καλοκαίρι, να βολτάρουν στις τσιμεντένιες γειτονιές εάν δεν έχουν την τύχη να υπάρχει κάπου κοντά τους έστω και ένα μικρό παρκάκι, να μπουκώνουν τα πνευμόνια τους με καυσαέριο και τα αυτιά τους με την βοή της αστικής λαίλαπας. Γι' αυτό, η ελεύθερη μετακίνηση για μας αποτελεί ανοιχτό στοίχημα για όλα τα ζώα, ανθρώπινα και μη. Μέχρι αυτή και κάθε πόλη να πνιγεί στα ίδια της τα απόνερα.

δαμάλα fera

ΠΑΡΑΣΙΤΑ

συντρόφισσες/οι από την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου

πηγή : https://athens.indymedia.org/event/79412/
πηγή : email που λάβαμε στις 26 Μάιος 12h