Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011 στις 21.00
Προβολή: Biutiful
Ισπανία/Μεξικό, 2010. Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονσάλες Ιναρίτου. Σενάριο: Ιναρίτου, Αρμάντο Μπο, Νικολάς Τζιακομπόνε. Ηθοποιοί: Χαβιέ Μπαρντέμ, Μαρικέλ Αλβαρές, Χάνα Μπουσάιπ, Γκιγιέρμο Εστρέλα. 147'
Ενας ετοιμοθάνατος (ένας εξαιρετικός Μπαρντέμ), με δυο μικρά παιδιά και μπλεγμένος με τον υπόκοσμο, άντρας προσπαθεί να εξιλεωθεί, σε μια βουτηγμένη σε μαύρη ατμόσφαιρα ταινία.
Ενας άντρας που, ενώ πεθαίνει από καρκίνο, προσπαθεί να βάλει σε τάξη την μπερδεμένη ζωή του, είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας του Αλεχάντρο Γκονσάλες Ιναρίτου. Στην ταινία (ο τίτλος Biutiful αναφέρεται στο ανορθόγραφο γράψιμο της λέξης από ένα από τα παιδιά του ήρωα), ο Χαβιέ Μπαρντέμ ερμηνεύει τον Ουξμπάλ, έναν αντιφατικό χαρακτήρα του υποκόσμου που ζει σ' ένα φτωχό προάστιο της Βαρκελώνης - περιοχή παράνομων μεταναστών, Κινέζων και Αφρικανών, που οι ντόπιοι τους εκμεταλλεύονται με τον πιο φριχτό τρόπο. Από την αρχή της ταινίας ο Ουξμπάλ, που εκτός από τις διάφορες βρομοδουλειές του μπορεί και μιλάει με τους νεκρούς, μαθαίνει πως έχει καρκίνο και πως δεν θα ζήσει περισσότερο από μερικούς μήνες. Γι' αυτό και προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη μίζερη ζωή του: να εξασφαλίσει το μέλλον των δυο μικρών παιδιών του, που έχει πάρει την κηδεμονία τους από μια ναρκομανή, ψυχολογικά ανισόρροπη μητέρα, και να βοηθήσει τους παράνομους Κινέζους και Αφρικανούς μετανάστες που ταυτόχρονα ο ίδιος εκμεταλλεύεται - σε μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές της ταινίας οι Κινέζοι, άντρες και γυναικόπαιδα, που κοιμούνται σε μια αποθήκη, πεθαίνουν από ασφυξία, από κακές σόμπες θέρμανσης που τους παρέχουν ο Ουξμπάλ και ο Κινέζος «ιδιοκτήτης» τους.
Χωρίς, τη φορά αυτή, τον τακτικό σεναριογράφο του, Γκιγιέρμο Αριάγκα (συνεργάτη του στις ταινίες «Amores perros», «21 γραμμάρια», «Βαβέλ»), ο Ιναρίτου στρέφεται σε μια καθαρά γραμμική αφήγηση για να καταγράψει, με ωμό ρεαλισμό, τον καθημερινό αγώνα -το ατέλειωτο, εξαντλητικό τρέξιμο- του ήρωά του να προλάβει τις διάφορες δουλειές του και να μπορέσει να εξιλεωθεί, ενώ παράλληλα μας δίνει και μια εικόνα του κοινωνικού χώρου όπου αυτός ζει και κινείται. Τελικά όμως, η καθαρά ανθρωπιστική, κάπως ρομαντική, στάση του αποδυναμώνει την ταινία από το ρεαλισμό της -ρεαλισμό που σε πολλές σκηνές αγγίζει τα όρια του νατουραλισμού- με αποτέλεσμα η ταινία να μη φτάνει στο ύψος που θα περίμενε κανείς. Συνολικά όμως πρόκειται για μια αρκετά σκοτεινή ταινία που σε καθηλώνει τόσο με το θέμα της όσο και με την άξια για Οσκαρ ερμηνεία του Μπαρντέμ, που δίνει με εκφραστικότητα και εκπληκτική ευαισθησία τόσο τη σκληρότητα όσο και το πάθος και τον εσωτερικό αγώνα του ήρωά του.
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ