kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πρωτομαγιάτικη πορεία 2019

Στην αυγή της υποτιθέμενης μεταμνημονιακής περιόδου η ταξική λεηλασία της κοινωνικής πλειοψηφίας συντελείται με αμείωτο ρυθμό. Συντεταγμένα το κράτος και το κεφάλαιο επιτίθενται στην κοινωνική βάση μέσω των αντι-εργατικών και αντικοινωνικών μέτρων που σχηματοποιούν τη σημερινή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Η διεθνής οικονομική επιτροπεία πρόκειται να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2060 απαιτώντας την εξασφάλιση αιματηρών πλεονασμάτων, τα οποία η αστική τάξη μετακυλίει στις πλάτες των από τα κάτω. Τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας και οικονομικής-κοινωνικής εξαθλίωσης δεν έχουν τελειώσει, καθώς συνεχίζουν να βρίσκονται σε ισχύ όλα τα υπογεγραμμένα μνημονιακά μέτρα.

Σήμερα το εργασιακό περιβάλλον έχει απορρυθμιστεί πλήρως, καθώς η ελαστική, εντατικοποιημένη και ανασφάλιστη εργασία αποτελεί πλέον καθεστώς, ενώ σε πολλές επιχειρήσεις έχει καταργηθεί ως και η ανάγκη και το μέχρι πρότινος κτήμα πολυετών αγώνων των εργαζομένων στη σχόλη τις Κυριακές. Ταυτόχρονα, οι υποτιμητικοί για την εργατική τάξη όροι εργασίας αποτελούν μια εκβιαστική συνθήκη για την άνευ όρων αποδοχή τους, καθώς επιτάσσεται συστηματικά από τα αφεντικά το φόβητρο της ανεργίας, τη στιγμή μάλιστα που η εργατική βάρδια αποτελεί το 1/5 του πληθυσμού της χώρας, μαστίζοντας ιδιαίτερα τους νέους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το αστικό στρατόπεδο έχει βαλθεί να αποστερήσει μέσω σχετικής τροπολογίας τη δυνατότητα των εργαζομένων να απεργούν, μιας και πλέον απαιτείται η συγκατάθεση του 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων για να κηρυχθεί απεργία.

Δεν έχουμε αυταπάτες για πολιτικές ανθρώπινης διαχείρισης του καπιταλισμού, ούτε για εργαλειακή χρήση του κρατικού μηχανισμού προς όφελος της κοινωνίας. Να εμπιστευτούμε τις δικές μας συλλογικές δυνάμεις, στηριζόμενοι στην αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς ισχύος στη συνεχώς μαινόμενη κοινωνική και ταξική σύγκρουση, οφείλουμε να δώσουμε τους καθημερινούς μας αγώνες ενάντια στη βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου, οργανώνοντας τις ακηδεμόνευτες αντιστάσεις μας, πυκνώνοντας τις γραμμές των εργατικών σωματείων βάσης, των συνελεύσεων γειτονιάς και των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών πολιτικών ομάδων.

Οι κυρίαρχοι θέλουν να εμπεδώσουμε πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, πως ο καπιταλισμός αποτελεί τον εγγυημένο μονόδρομο για τη συνεκτική συγκρότηση του κοινωνικού σχηματισμού. Εμείς όμως επιζητούμε έναν κόσμο για όλους και όχι για λίγους. Γι' αυτό καλούμε τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους να αγωνιστούμε από κοινού και από τα κάτω για την ελευθερία του καθενός και την ισότητα όλων, για μια χειραφετημένη κοινωνία γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, καταπίεση και σχέσεις διαχωρισμένης εξουσίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ - ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:

ΤΕΤΑΡΤΗ 1/5

11:00, ΚΑΜΑΡΑ

Αναρχική Συλλογικότητα Pueblo

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

Εργατική Πρωτομαγιά: απεργιακό κάλεσμα

ΕΣΕ

πηγή : https://eserethymnou.espivblogs.net/ergatiki-…

Να ανασυγκροτήσουμε τις ταξικές αντιστάσεις στον δρόμο για την οικοδόμηση ενός μαχητικού και επαναστατικού εργατικού κινήματος

"Η Πρωτομαγιά είναι το σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τον αγώνα των εργατών, μια ημερομηνία που ανοίγει νέες, όλο και περισσότερο σκληρές και αποφασιστικές μάχες ενάντια στην αστική τάξη, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία που τους στερεί, για το κοινωνικό ιδανικό τους."
Νέστωρ Μάχνο

Η ταξική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια με το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης και ειδικότερα η υλική αποτύπωσή αυτής στην ελλαδική πραγματικότητα μέσα από τις εφαρμογές των μνημονιακών μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, έχει δημιουργήσει ιδιαίτερα δυσχερείς όρους εργασίας και διαβίωσης για το σύνολο της εργατικής τάξης, είτε μιλάμε για το ενεργό τμήμα της στην παραγωγική διαδικασία, είτε για τις εφεδρείες των ανέργων, είτε αυτοί είναι ντόπιοι είτε μετανάστες. Το κεφάλαιο έχει θέσει σε κίνηση στην παρούσα συγκυρία έναν βίαιο κύκλο νεοφιλελεύθερης επέλασης σε βάρος της χειμαζόμενης κοινωνικής βάσης, προωθώντας την επιζητούμενη ανασυγκρότηση του αστικού στρατοπέδου μέσα από τη συνεχή ταξική αφαίμαξη των υποτελών στρωμάτων. Σε αυτήν την πορεία, έχουν χρησιμοποιηθεί διάφοροι συνδυασμοί και επιλογές πολιτικής διαχείρισης των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, άλλοτε μέσα από παραδοσιακά δεξιά κυβερνητικά σχήματα και πλέον διαμέσου μιας κατά τα φαινόμενα ρεφορμιστικής "αριστερής" κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ψηφίζοντας (μαζί με άλλα αστικά κόμματα) και εφαρμόζοντας σωρεία αντεργατικών-αντικοινωνικών μέτρων κατά την τρέχουσα τετραετία, διαμόρφωσε το κατάλληλο έδαφος για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μέσα από την απονέκρωση και την ενσωμάτωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, την εξαγορά της ελπίδας δια της εκλογικής ανάθεσης στηριζόμενη σε έναν φτηνό λαϊκισμό, αλλά και την καταστολή. Σε αυτά τα 4 χρόνια διακυβέρνησης η ταξική αφαίμαξη των από τα κάτω συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου είναι ολομέτωπη (ελαστική, εντατικοποιημένη, επισφαλής και ανασφάλιστη ως επί το πλείστον εργασία, δουλειά την Κυριακή για τους εμποροϋπαλλήλους, μειώσεις μισθών και συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών μέσω της καταλήστευσης των αποθεματικών των δημόσιων ταμείων, περικοπές σε δημόσιες παροχές και διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης). Την ίδια στιγμή οι δείκτες της ανεργίας παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ η αποθράσυνση των αφεντικών εκφράζεται με απειλές και ξυλοδαρμούς εργαζομένων από έμμισθους μπράβους, μέχρι και με δολοφονίες εργαζομένων εν ώρα εργασίας, τις οποίες τα αφεντικά βαφτίζουν «εργατικά ατυχήματα», ώστε να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για την υπερεντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας των εργατών και τις λειψές ή ανύπαρκτες παροχές για την ασφάλεια των εργαζομένων.

Ήδη από το καλοκαίρι του 2018 ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει καταφύγει στο επικοινωνιακό μύθευμα της υποτιθέμενης εξόδου από τα μνημόνια, ευελπιστώντας με αυτόν τον τρόπο να ανανεώσει την κυβερνητική του θητεία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να επαναφέρει το προκυβερνητικό σοσιαδημοκρατικό προφίλ του. Φυσικά, όλο αυτό το κατασκεύασμα, εκτός από κυνικό, είναι και εξαιρετικά εύθραυστο. Πολύ απλά, διότι αναιρείται από την ίδια την υλική πραγματικότητα της ταξικής υποτίμησης των από τα κάτω. Τα νέα μέτρα λιτότητας μπορεί να μην αποκαλούνται, από δω και μπρος, "μνημόνια", αλλά θα συνεχίζουν να εντείνουν τη ληστρική μεταβίβαση του πλούτου από τη βάση προς την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα εξαπλώνεται σαν το πυκνό σκοτάδι, καταδικάζοντας στην ανέχεια και την υποτέλεια, εις το διηνεκές μάλιστα, τους από τα κάτω. Η διεθνής δημοσιονομική εποπτεία πρόκειται να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2060. Η επιτήρηση δεν πρόκειται να λήξει προτού εξοφληθεί το 75% του δημόσιου χρέους, κάτι που συνεπάγεται αιματηρά πλεονάσματα που πρόκειται να επωμιστεί εξ' ολοκλήρου στις πλάτες της η ίδια η εργατική τάξη. Επιπλέον, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή πιο απλά οι ιδιωτικοποιήσεις θα κρατήσουν μέσω του Υπερταμείου ως το 2114. Ας μην ξεχνάμε πως ούτε ένας από τους 700 μνημονιακούς νόμους που έχουν ψηφιστεί δεν έχει ανακληθεί και καταργηθεί, ούτε μία από τις 60.000 μνημονιακές διατάξεις, ούτε μία από τις 300.000 υπουργικές και εφαρμοστικές μνημονιακές αποφάσεις.

Οι ασυμφιλίωτες εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού, που συντέλεσαν για άλλη μια φορά στην έκρηξη μιας δομικής κρίσης, ανασύρουν στο προσκήνιο ένα από τα ισχυρά χαρτιά που καλείται να ρίξει σε τέτοιες περιπτώσεις η άρχουσα τάξη. Αυτό το χαρτί είναι ο πόλεμος, καθώς αποτελεί μια διέξοδο για το κεφάλαιο από την καπιταλιστική κρίση, αλλά και μια χρυσή ευκαιρία για τον πλουτισμό των οπλοβιομηχανιών. Το τίμημα, βέβαια, πρόκειται να το πληρώσουν, τόσο από την τσέπη τους όσο και -κυρίως- με το αίμα τους, οι όπου γης καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι. Ο πόλεμος είναι μια συμφέρουσα λύση για το κεφάλαιο όταν βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα. Μπορεί να ανοίξει νέες αγορές, νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες μέσα από την ακόρεστη εκμετάλλευση των πρώτων υλών και των εργατικών χεριών των περιοχών που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα του πολέμου. Επίσης, μετά από την περίοδο της γενικευμένης καταστροφής, η οποία πρόκειται να καταστρέψει τόσο τμήματα του σταθερού (μέσα παραγωγής) όσο και του μεταβλητού (εργάτες/εργάτριες) κεφαλαίου, έπεται πάντα μια περίοδος αναπτυξιακής ανασυγκρότησης του κεφαλαίου, έστω και αν αυτή υλοποιείται πάνω σε συντρίμμια και πτώματα. Σήμερα, είναι απαραίτητη η συγκρότηση ενός αντιπολεμικού-αντιμιλιταριστικού κινήματος στη βάση της προλεταριακής ενότητας και της διεθνιστικής ταξικής αλληλεγγύης. Μέρος αυτού του πλαισίου είναι και το σαμποτάζ του στρατού, καθώς και η άρνηση των προλετάριων να υπηρετήσουν στις τάξεις των εθνικών-αστικών ενόπλων δυνάμεων. Στηριζόμενοι στην ελλαδική πραγματικότητα, το κίνημα αυτό οφείλει να έχει σαφή αντι-ΝΑΤΟϊκό χαρακτήρα, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα της υποστήριξης ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που κρίνονται «λιγότερο επιζήμιες» με το σκεπτικό πως αποτελούν αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α..

Η Πρωτομαγιά αποτελεί διαχρονικά έναν σημαντικό σταθμό ιστορικής σημασίας για την ίδια την ταξική πάλη. Πέρα από τη διατήρηση της ταξικής μνήμης των μαχητικών αγώνων του συνδικαλιστικού και αναρχικού κινήματος, καθώς και της ίδιας της εργατικής εξέγερσης στην Πλατεία Χεϊμάρκετ στο Σικάγο το 1886 και των εκτελεσθέντων αναρχικών, αποτελεί και μία διαρκή υπενθύμιση πολιτικής σημασίας. Στον καπιταλισμό οι αποσπασματικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο μπορεί να είναι πρόσκαιρες και να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή. Σε κάθε ιστορική συγκυρία η πλάστιγγα της ταξικής πάλης γέρνει αναλόγως, αντανακλώντας ποιο από τα δύο αντιμαχόμενα ταξικά στρατόπεδα υπερισχύει σε αυτήν την ασυμφιλίωτη διαμάχη των αντικρουόμενων συμφερόντων. Η ικανοποίηση των άμεσων υλικών αναγκών της κοινωνικής βάσης είναι επίδικο ζωτικής σημασίας, γι' αυτό και ο συνδικαλιστικός αγώνας στο σήμερα είναι αναγκαίος. Για να διαρρήξουμε, όμως, το πλέγμα της αστικής κυριαρχίας που απλώνεται και καθορίζει τις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις, που μας αποστερεί τον ελεύθερο χρόνο και αλλοτριώνει τον εργάσιμο, που αποσπά από τους εργαζόμενους το προϊόν που οι ίδιοι παράγουν εξαιτίας της καπιταλιστικής σύμβασης της ατομικής ιδιοκτησίας, που μας καταδικάζει στη φτώχεια και την ανέχεια, είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε ευθεία και γενικευμένη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, σε διεθνή μάλιστα κλίμακα, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, ώστε να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις συλλογικές ανθρώπινες ανάγκες μέσα από τη δημιουργία μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας ελευθερίας, οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης και αυτοδιαχείρισης.

Επειδή όμως, στο σήμερα, η επιδιωκόμενη κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και η αναδιοργάνωση των κοινωνικών υποθέσεων, της παραγωγής και της διανομής πάνω σε μια πανανθρώπινη ελευθεριακή βάση, απέχει, δυστυχώς, πολύ, πρέπει να αφοσιωθούμε στη «δουλειά του μυρμηγκιού», δίνοντας στην παρούσα φάση αμυντικούς κυρίως αγώνες για να διασφαλίσουμε όσα κερδήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και πλέον τίθενται στη λαιμητόμο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Σε αυτή τη φάση, λοιπόν, είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του ταξικού μας στρατοπέδου και η πύκνωση των συλλογικών γραμμών της ταξικής αντίστασης.

Οι αντιστάσεις της εργατικής τάξης βρίσκονται, όμως, ενώπιον μίας τεράστιας απειλής καθώς με σχετική τροπολογία, ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία τίθεται πλέον η έγκριση από το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών, αντί της ισχύουσας εξασφάλισης της πλειοψηφίας των μελών που παρίστανται στη γενική συνέλευση του σωματείου. Ουσιαστικά αυτή η ρύθμιση καθιστά τυπικά αδύνατη την κήρυξη απεργιών, προσφέροντας απλόχερα στα αφεντικά το «δώρο» της ανεμπόδιστης -από τις κινητοποιήσεις των εργατών- άντλησης υπεραξίας. Αυτό σημαίνει πως μπροστά στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στις εντατικοποιημένες και ελαστικές σχέσεις εργασίας, αλλά και μπροστά στην όξυνση της οικονομικής εκμετάλλευσης, η μαχητική συνδικαλιστική απάντηση θα έχει χάσει ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία της: την απεργία.

Όσο, όμως, εμείς αποφεύγουμε τον αγώνα, τόσο θα βιώνουμε την ήττα. Τα κεκτημένα που κερδήθηκαν με μακρόχρονους αγώνες, που δε μας χαρίστηκαν επ' ουδενί, «γίνονται καπνός» σε κάθε επόμενο γύρο της μνημονιακής αξιολόγησης. Η θηλιά στενεύει ακόμα περισσότερο στο λαιμό μας. Για να μη ζήσουμε σαν δούλοι και να μη γεράσουμε επαίτες, οφείλουμε να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεσή μας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, τη στιγμή που ο γραφειοκρατικός και αστικοποιημένος συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποτελεί τροχοπέδη για τους εργατικούς αγώνες, διότι αποτελεί έναν πόλο διαταξικής ειρήνης και συναίνεσης στις πολιτικές κοινωνικής και εργατικής εξόντωσης, ενώ την ίδια στιγμή συντηρούνται παρασιτικά «επαγγελματίες συνδικαλιστές» και χτίζονται πολιτικές καριέρες από επίδοξους αριβιστές πάνω στις πλάτες των εργατών. Να κάνουμε, λοιπόν, τον συνδικαλισμό ακηδεμόνευτο, αδιάλλακτο και μαχητικό, επικίνδυνο για τα αφεντικά, να κάνουμε τις γενικές απεργίες, διαρκείας και όχι θεαματικές τουφεκιές στον αέρα για να ολοκληρωθεί η συνδικαλιστική υποχρέωση.

Και ας έχουμε καλά στο μυαλό μας πως ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται και η βαρβαρότητά του δεν μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο. Γι' αυτό και κάθε επίδοξος μεσσίας που ευαγγελίζεται έναν ανθρωπιστικό εξορθολογισμό των όρων της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης από άνθρωπο είναι εξ αρχής -το λιγότερο- άχρηστος για την κοινωνική βάση και τις πραγματικές συλλογικές ανάγκες της. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες τις συλλογικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Γι' αυτό και δεν μπορούμε να δεχτούμε κανέναν εξωτερικό διεκπεραιωτή της βούλησής μας. Καλούμαστε, λοιπόν, να υπερασπιστούμε ταξικά μας συμφέροντα με τις δικές μας συλλογικές δυνάμεις, συμμετέχοντας στους καθημερινούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, απέχοντας συνεπώς από τις εκλογές, αρνούμενοι και αρνούμενες να νομιμοποιήσουμε και να αποδεχτούμε την επιβολή και τη διαιώνιση της αστικής κυριαρχίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:

| ΑΘΗΝΑ:

ΠΟΡΕΙΑ

11:00, ΜΟΥΣΕΙΟ

| ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:

ΠΟΡΕΙΑ

11:00, ΚΑΜΑΡΑ

Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλοκ

| ΛΑΜΙΑ:

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

19:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

| ΑΡΓΟΣ:

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ

11:00, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Αναρχική Ομοσπονδία
anarchist-federation.gr
anarexchist-feexderation@riseup.exnet
twitter:twitter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015/
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία

ΤΕΤΑΡΤΗ 1η ΜΑΗ 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

1Η ΜΑΗ:
δεν είναι αργία, είναι απεργία!

Τον Μάη του 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το δικαίωμα της 8ωρης εργασίας, το οποίο κερδήθηκε ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Έκτοτε η μέρα αυτή αποτελεί ορόσημο για το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο γιατί μας θυμίζει τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά γιατί είναι μια ακόμη αφορμή για να βγούμε στον δρόμο και να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας ως εργάτες.

Μετά από τόσα χρόνια δουλεύουμε ακόμη περισσότερες από 8 ώρες, συνεχίζουμε να ζούμε σε συνθήκες επισφάλειας, με τα αφεντικά να κερδίζουν περισσότερα πλασάροντας μας υποκατώτατους μισθούς, σπαστά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες, ανασφάλιστη εργασία και αιφνιδιαστικές απολύσεις.

Τι κι αν ψηφίζουν νέους νόμους όπως ο εργασιακός νόμος που μέσα στα άλλα, ακυρώνει το δικαίωμα της απεργίας και της νομικής υπόστασης των συλλογικών οργάνων των εργατών. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως η απεργία αποτελεί ένα βασικό μέσο διεκδίκησης απέναντι στα αφεντικά. Τη μέρα αυτή δε δουλεύουμε, δεν αφήνουμε τα αφεντικά να εκμεταλλευτούν την εργασιακή μας δύναμη, δείχνουμε το ποιοι είναι αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο. Σπάμε το φόβο, στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και δεν ανεχόμαστε απειλές απόλυσης για αυτόν τον λόγο.

Μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε στους χώρους δουλειάς μας, διεκδικούμε ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες, σταθερό ωράριο εργασίας, αύξηση μισθού, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Να οργανωθούμε στους χώρους της δουλειάς μας
Να βάλουμε φραγμό στους εκβιασμούς των αφεντικών
Να οργανώσουμε την ταξική αντεπίθεση

Σωματείο ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας
svepsykoi.espivblogs.net

πηγή : email που λάβαμε στις 25 Απρίλιος 22h

1η Μάη 2019

Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκταώρου υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση σ' αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών να πάρει τα όπλα για να προβάλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό: ΒΙΑ. Η πολεμική μας κραυγή είναι: «Θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!»

Εισήγηση του Ώγκαστ Σπάις, που έγινε δεκτή από το

Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο τον Οκτώβρη του 1885

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ…

Σικάγο, Μάης 1886, ένα τεράστιο κύμα απεργιών παραλύει ολόκληρη την πόλη η οποία αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ αλλά επεκτάθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Πάνω από 60.000 ήταν οι απεργοί στο Σικάγο ενώ συνολικά ξεπέρασαν τους 400.000 με κύριο αίτημα το 8ωρο και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Τέσσερις αναρχικοί, πρωτεργάτες της απεργίας οδηγούνται στην αγχόνη από το αμερικανικό κράτος προκειμένου να ανακοπεί η απεργιακή παλίρροια και να εξορκιστεί η απειλή της κοινωνικής επανάστασης.

Η 1η Μαΐου αποτελεί ημέρα μνήμης και αγώνα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Ημέρα μνήμης του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγο που πνίγηκε στο αίμα των εργατών, των δολοφονημένων από το αμερικανικό κράτος αναρχικών, και όλων όσων -σε κάθε τόπο και εποχή- πάλεψαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων. Αλλά αποτελεί και μια ημέρα αγώνα, γιατί η πρωταρχική αιτία που γέννησε και καθιέρωσε την Πρωτομαγιά ως ορόσημο στους αγώνες της εργατικής τάξης δεν είναι άλλη από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και τα δεινά που αυτή προκαλεί. 133 χρόνια μετά, η ίδια αιτία εξακολουθεί να αποτελεί την επονείδιστη βάση και της σημερινής κοινωνίας προκαλώντας καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα παγκοσμίως στο βωμό της οικονομίας της αγοράς και του κέρδους.

Ωστόσο, ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια μόνο μέρα αλλά οφείλει να είναι καθημερινός. Κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν κυριολεκτικά με αίμα έναν αιώνα πριν όπως το 8ωρο ή η Κυριακάτικη αργία είναι κάθε άλλο παρά κατοχυρωμένα στη σύγχρονη πραγματικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η εντατικοποίηση της εργασίας σε συνδυασμό με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ευθύνονται κάθε χρόνο για χιλιάδες ατυχήματα και ασθένειες που οφείλονται στην εργασία ενώ δεκάδες από αυτά τα περιστατικά καταλήγουν θανατηφόρα. Η ανεργία που μαστίζει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας ή η μόνιμη απειλή της που αναγκάζει όσους εργάζονται να υπομείνουν ακόμα και τις πιο άθλιες συνθήκες, η αμειβόμενη με ψίχουλα και ανασφάλιστη εργασία, η μηδαμινή λήψη μέτρων ασφαλείας από πλευράς των αφεντικών σε αντιστοιχία με τους υποτυπώδεις ελέγχους των ελεγκτικών μηχανισμών σηματοδοτούν τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που βιώνει καθημερινά η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο γραφειοκρατικός κομματικός συνδικαλισμός υπήρξε η σημαντικότερη τροχοπέδη στον αγώνα των εργατών ενάντια στην εκμετάλλευσή τους αφού αποτελεί μέσο χειραγώγησης, εκτόνωσης και αποδυνάμωσης των εργατικών αγώνων με τελικούς κερδισμένους τα ίδια τα αφεντικά. Η κυριαρχία αυτού του είδους συνδικαλισμού στους εργασιακούς χώρους είχε ως αποτέλεσμα την απαξίωση εν γένει του συνδικαλισμού στα μάτια των εργαζομένων. Άμεσο επακόλουθο αυτής της συνθήκης είναι αφενός η επικράτηση της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας στις τάξεις των εργαζομένων και αφετέρου η αποθράσυνση των αφεντικών ελλείψει ενός ισχυρού αντίπαλου δέους εκ μέρους των εργατών. Αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε μονόδρομος. Μπορεί και πρέπει να αλλάξει αρκεί να το θελήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ενάντια στην απάθεια και την ανάθεση, όλοι οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να ξαναπάρουμε στα δικά μας χέρια τους αγώνες μας κάνοντας τον συνδικαλισμό ξανά απειλή για τα αφεντικά. Μέσα από σωματεία βάσης, με γνώμονα την ταξική αλληλεγγύη, την αντιιεραρχική οργάνωση και την αδιαμεσολάβητη άμεση δράση όλων των εργατών, μακριά από αρχηγούς και αυθεντίες, πρέπει να αγωνιστούμε για να βάλουμε φρένο στην ασυδοσία των αφεντικών αρχικά, και για να πετύχουμε μικρές αλλά αναγκαίες νίκες στη συνέχεια.

Οι άμεσες βελτιώσεις -όσο μικρές κι αν φαίνονται- και οι οποίες αφορούν τις συνθήκες δουλειάς, την ασφάλιση, το ωράριο, τον μισθό ή την ανάκληση απολύσεων είναι ζωτικής σημασίας για τον κόσμο της εργασίας και γι' αυτό οφείλουμε να παλεύουμε για την επίτευξή τους με όλες μας τις δυνάμεις. Παρόλα αυτά, ο απαραίτητος αγώνας για αυτές τις βελτιώσεις δεν θα πρέπει να μας κάνει ποτέ να χάσουμε από το βλέμμα μας την μεγάλη εικόνα. Αφενός την οργανική σχέση που συνδέει τις επιμέρους εκμεταλλευτικές εκφάνσεις με την πρωταρχική πηγή της εκμετάλλευσης, δηλαδή την ταξική και κρατική διάρθρωση της κοινωνίας. Αφετέρου τον μοναδικό τρόπο οριστικής εξάλειψης αυτών των εκφάνσεων που προκύπτει λογικά από την παραπάνω συνειδητοποίηση· δηλαδή την ολική ανατροπή του καπιταλισμού και του ιστορικού υπηρέτη, προστάτη και συμμάχου του, του κράτους.

Όπως και οι σύντροφοί μας στο Σικάγο 133 χρόνια πριν, δεν ξεχνάμε πως σκοπός του αγώνα μας ως αναρχικοί/ές δεν είναι το να αποκτήσουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη σκλαβιά ούτε να κάνουμε τις αλυσίδες μας λίγο πιο ελαφριές αλλά το να αποκαταστήσουμε πλήρως την ανθρώπινη υπόστασή μας, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο σε συνθήκες ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

…ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ

ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΠΟΡΕΙΑ 1 ΜΑΪΟΥ

ΚΑΜΑΡΑ 11:00

Συμμετέχουμε στο κοινό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλόκ.

κάλεσμα : αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

επικοινωνία :

anwthrwskw.espivblogs.net

anwtexhrwskw@eexspiv.net

1η ΜΑΗ ΦΑΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Τη φετινή Πρωτομαγιά, παρότι τοποθετείται λίγο πριν τον γύρο εκλογών του Μαΐου, οφείλουμε να την καταστήσουμε επίκαιρη στο σήμερα, επανοηματοδοτώντας τους αιματηρούς αγώνες των εργατών στο Σικάγο το 1886 για τη διασφάλιση του 8ώρου και των ανθρώπινων συνθηκών εργασίας. Πρόκειται για έναν αγώνα που λειτουργεί ως παράδειγμα για τη μάχη που χρειάζεται να δώσουν σήμερα οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία, κόντρα στην υποβάθμιση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων από το αντιδραστικό μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Η μακρά περίοδος των μνημονίων που χαρακτηρίστηκε από μια άνευ όρων επίθεση στα εργατολαϊκά στρώματα σε μισθούς, παιδεία, υγεία και δικαιώματα, παρά τα όσα διατείνεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζεται. Παράλληλα με την αξιοποίηση των μνημονίων και των επιταγών Κεφαλαίου-ΕΕ για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στο βωμό της ανόρθωσης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι τα πράγματα βαίνουν προς το καλύτερο. Για αυτό επικαλείται την έξοδο από τα μνημόνια, την αύξηση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αλλά δεν λέει κουβέντα για τους εφαρμοστικούς νόμους και τις δεσμεύσεις μέχρι το 2060, για τη μείωση του ορίου του αφορολόγητου και άρα την μηδαμινή ουσιαστική αύξηση του μισθού, για την ανυπαρξία της υποχρεωτικότητας και άρα την μη υποχρέωση εφαρμογής των παρεχόμενων συλλογικών συμβάσεων.

Η παραπάνω πολιτική που έχει ματώσει τους εργαζόμενους εξυπηρετείται από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά και την υποβοηθά ώστε να τίθεται ξεκάθαρα ενάντια στους εργατικούς αγώνες και διεκδικήσεις. Δεν υπάρχει πιο έμπρακτη απόδειξη από τα πρόσφατα συνέδρια ΓΣΕΕ και ΟΙΥΕ που χαρακτηρίστηκαν από την απροκάλυπτη παρέμβαση των εργοδοτών στα συνδικάτα και τη νοθεία, και που αποκάλυψαν με τον πιο ωμό τρόπο την εκφυλιστική πορεία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, η οποία βρίσκεται σε άμεση σύμπλευση με την κυβερνητική πολιτική, τους βιομήχανους και τα αφεντικά (πράγμα που έγινε ξεκάθαρο στο πρόσφατο παρελθόν στο πλαίσιο της διοργάνωσης αντιδραστικής φιέστας της «Πανεθνικής ημέρας δράσης») δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και αποτελεί ξεκάθαρο εχθρό του.

Γι' αυτό το λόγο, την απάντηση μπορεί να δώσει μόνο ένα ανασυγκροτημένο ταξικό εργατικό κίνημα, το οποίο θα θέτει στο κέντρο του τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων, θα τους οργανώνει στους χώρους δουλειάς μέσα στα μαζικά και ταξικά σωματεία των επιμέρους κλάδων, θα αντιμάχεται τη λογική της συνδιαλλαγής και του ξεπουλήματος των εργατικών αγώνων, θα επανοηματοδοτεί νικηφόρες μορφές πάλης, θα ορίζει και θα παλεύει τις μάχες που είναι κρίσιμες ανά συγκυρία για τους εργαζόμενους. Μια τέτοια μάχη είναι η υπογραφή κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και η υποχρεωτική εφαρμογή τους στους χώρους δουλειάς. Τα σωματεία καλούνται να δώσουν τον αγώνα για τη συλλογική κατοχύρωση των εργαζομένων χωρίς να επαναπαυτούν στις αυταπάτες που καλλιεργεί η κυβέρνηση.

Είναι τέτοιο το βάρος της περιόδου που δεν χωράνε μισόλογα! Κόντρα στη λογική της ΓΣΕΕ, αλλά και σε ημιτελείς λογικές απάντησης στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό νοηματοδοτούμε την πρωτομαγιά μέσα από την ανεξάρτητη συγκέντρωση της Καμάρας! Καλούμε σωματεία, εργατικά σχήματα, φοιτητικούς συλλόγους και συλλογικότητες να μαζικοποιήσουν την ταξική πορεία της Καμάρας!

1η Μάη τιμούμε με αγώνες ενάντια σε κεφάλαιο-κυβερνήσεις-ξεπουλημένο συνδικαλισμό την αιματοβαμμένη εργατική Πρωτομαγιά του Σικάγο το 1886, την Πρωτομαγιά της Θεσσαλονίκης και των καπνεργατών το 1936, την εκτέλεση 200 Κομμουνιστών στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944. Αγώνες δεκαετιών, απεργίες, διαδηλώσεις και νεκροί εργάτες για τα δίκαια της εργατικής τάξης που δεν λύγισαν και τσάκισαν τον φασισμό, αναζητούν ακόμα την δικαίωση τους στο Σήμερα.

Οι Παρεμβάσεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα καλούν όλους τους εργαζόμενους, όλες τις ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, να συμμετέχουν στην ταξική εργατική συγκέντρωση στην Καμάρα, την 1η Μαίου στις 10:30!

κάλεσμα : ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ - ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

πηγή : https://embargostoemporio.wordpress.com/2019/…

Η φετινή Πρωτομαγιά με αφορμή και όσα συμβαίνουν σε σχέση με τα "συνέδρια" της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας) αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Τα πρόσφατα "συνέδρια" τους, που διαλύθηκαν λόγω των κρουσμάτων νοθείας είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Όλα τα συνέδρια των μεγάλων ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια είναι «συνδικαλιστικά νεκροταφεία», εντελώς μακριά από κάθε αγωνία, ανάγκη και συζήτηση των εργαζομένων. Όμως αυτή την φορά ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν μπόρεσε να κρατήσει ούτε τους τύπους.

Η "βία, η νοθεία και η εργοδοτική τρομοκρατία" στα συνδικάτα, τις βασικές ομοσπονδίες και την ίδια τη ΓΣΕΕ είναι επακόλουθο της γραμμής συνθηκολόγησης της με το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις. Της γραμμής του κοινωνικού εταιρισμού και της ταξικής συνεργασίας που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Της γραμμής της "κοινωνικής συμμαχίας", όπου η ηγεσία της ΓΣΕΕ καλεί την εργατική τάξη να συμπαραταχτεί ενεργητικά με τις «αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις» του κεφαλαίου. Της μετατροπής της ΓΣΕΕ σε εταιρεία διαμεσολάβησης κρατικής, εργοδοτικής και ευρωπαϊκής χρηματοδότησης και οργάνωσης προγραμμάτων κατάρτισης για φτηνό δυναμικό στις επιχειρήσεις.

Σήμερα υποταγμένος συνδικαλισμός δεν είναι απλώς μια γραφειοκρατική ελίτ. Είναι ένας καλολαδωμένος μηχανισμός που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργοδοτών μέσα στην εργατική τάξη και καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν για την σωτηρία των καπιταλιστικών κερδών. Η κατάσταση αυτή είναι μη αναστρέψιμη και δεν αλλάζει με μάχες μηχανισμών.

Τα εργατικά συμφέροντα βρίσκονται επίσης στο σκοτάδι της προεκλογικής περιόδου όπου κυριαρχεί η συζήτηση περί της "μάχης προόδου-συντήρησης". Όμως, τόσο οι δυνάμεις του "προοδευτικού" μετώπου, όσο και οι συντηρητικές/ακροδεξιές έχουν καταδικάσει την εργατική τάξη στην απόλυτη φτώχεια με όσα δικαιώματα είχαν κατακτηθεί σε όλο τον προηγούμενο αιώνα να έχουν χαθεί.
Σε αυτό το σκηνικό η ταξική ανασυγκρότητηση του εργατικού κινήματος είναι αναγκαίο να επιταχύνει τα βηματά της. Οι ταξικές δυνάμεις εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες έχουν επιλέξει σε κάθε Πρωτομαγία να καταθέτουν την πρόταση τους για ένα άλλο εργατικό κίνημα που θα βάζει ξανά μπροστά τα εργατικά συμφέροντα μακριά και χωρίς την σαπίλα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Διέξοδο μπορεί να δώσει η πάλη για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις συνελεύσεις των εργαζόμενων, μέσα στην ίδια την εργατική βάση. Με την δημιουργία ενός κέντρου αγώνα, ώστε σε επίπεδο συνδικάτων, σωματείων και συνολικά στο εργατικό κίνημα, να μπορεί να οργανώνει τους αγώνες, να συντονίζει τις μάχες. Με αιτήματα που θα καλύπτουν τις εργατικές ανάγκες κόντρα στις προτεραιότητες των μνημονίων, του χρέους και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Με νέες μορφές συσπείρωσης και αγώνα της εργατικής τάξης, μακριά από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, ελεύθερα και ακηδεμόνευτα από κράτος-εργοδοσία.

Με πρωτοβουλίες συγκρότησης της εργατικής πολιτικής και της ταξικής δράσης ενώνουμε τον κόσμο της δουλειάς για να κερδήσουμε ξανά όσα χάθηκαν την τελευταία δεκαετία, αλλά και να διεκδικήσουμε όλο τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Η φετινή Πρωτομαγιά να γίνει μέρα πραγματικού αγώνα και μάχης για να έρθει η εργατική τάξη και τα συμφέροντα της στο προσκήνιο:

Συλλογικές συμβάσει σε κάθε κλάδο με επαναφορά μισθών και δικαιώματων στο επίπεδο του 2009
Κατάργηση της ελαστικής εργασίας και όλων των διακρίσεων με βάση τις μορφές αυτής
Καμιά ανοχή στον εργοδοτικό, κυβερνητικό συνδικαλισμό!Με ταξική ενότητα απαντάμε στην ταξική συνεργασία!

κάλεσμα : ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

πηγή : http://bibliopontikas.blogspot.com/2019/04/10…

Μαυροκόκκινη Πρωτομαγιά 2019: Καλέσματα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα

1ΜΑΗ: ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΝΑΡΧΙΑ

"Είναι προτιμότερο να γεμίζεις τις μέρες με ζωή παρά να φορτώνεις τη ζωή με μέρες"

Lorenzo Orsetti

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά ο νέος ξεσηκωμός, η ανασυγκρότηση των δυνάμεων των πληβειακών στρωμάτων, η αναζωπύρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, το γύρισμα της πλάτης στις εκλογές τους, στην ανάθεση στην επιλογή του δημίου μας. Καμιά μοιρολατρία δεν θα βοηθήσει, τίποτε δεν έχει να κερδηθεί από μια ανοιχτή χούφτα που ζητιανεύει.

Ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, τη λήθη και την αντιπροσώπευση, το ριζοσπαστικό μήνυμα της εξέγερσης της 1ης Μάη, μέσα από την σύνδεση του αγώνα για το 8ωρο με το συνολικό, κοινωνικό αίτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, συνεχίζει να παραμένει ζωντανό και να αποτελεί σημείο έμπνευσης για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση όλων των καταπιεσμένων του κόσμου.

AΘΗΝΑ: ΜΟΥΣΕΙΟ 11.00

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΚΑΜΑΡΑ 11.00

ΠΑΤΡΑ: ΠΛ. ΟΛΓΑΣ 10.30

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

apo.squathost.com

πηγή : http://apo.squathost.com/%CE%BC%CE%B1%CF%85%C…

Ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την Εργατική Πρωτομαγιά

Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά! Όλοι & όλες στην απεργία!

Απεργιακή Συγκέντρωση στις 10.30πμ: Αθήνα στο Πολυτεχνείο, Θεσσαλονίκη στην Καμάρα

Συνεχίζουμε τους αγώνες μας, δυναμώνουμε την Αντικαπιταλιστική Αριστερά.

· Για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, ενάντια στην κυβέρνηση των ευρωμνημονίων και τη δεξιά αντιπολίτευση, για τη διαγραφή του χρέους και τον εργατικό έλεγχο

· Ενάντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, του ρατσισμού και του πολέμου, για διεθνιστική ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ

· Αγώνας για την ειρήνη και τη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών, ενάντια στο ΝΑΤΟ, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό

· Ενάντια στην ακροδεξιά, τον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή, ανοιχτά σύνορα για πρόσφυγες και μετανάστες

· Για μια πλατιά συσπείρωση αντικαπιταλιστικών/αντιιμπεριαλιστικών/αντιΕΕ δυνάμεων

133 χρόνια από την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά του Σικάγο η βαθιά δομική καπιταλιστική κρίση είναι παρούσα και η εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο βρίσκεται αντιμέτωπη με την νέα φάση αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου. Η φτώχεια, ο ολοκληρωτισμός, οι πόλεμοι, ο φασισμός, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός αποτελούν απειλή για τους λαούς.

Στη χώρα μας, η "μεταμνημονιακή" σταθερότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει για την εργατική τάξη και τη νεολαία μόνιμο ευρωμνημόνιο ως το 2060, με πλεονάσματα σύνθλιψης της εργατικής τάξης και σωτηρίας του ευρώ και της ΕΕ, με μισθούς φτώχειας και άγρια περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων. Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων αποδεικνύεται "αδειανό πουκάμισο", αφού ελάχιστες συλλογικές συμβάσεις έχουν υπογραφεί, καθώς παρέμεινε άθικτο το μνημονιακό αντεργατικό πλαίσιο. Η μείωση των μισθών, η ραγδαία επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, και η χειροτέρευση των ορών εργασίας, οδήγησαν σε ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση χαρίζει στο κεφάλαιο τα πάντα: φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, κρατικές επιδοτήσεις, αναπτυξιακά-επενδυτικά κίνητρα, ενώ ξεπουλάει όλο τον δημόσιο πλούτο με την ένταξή του στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσδένει όλο και περισσότερο την χώρα στο πολεμικό άρμα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ενισχύει την αντιδραστική συμμαχία με Ισραήλ και Αίγυπτο, ενώ έχει αποφασίσει νέο πρόγραμμα γιγάντιων εξοπλισμών και στρατιωτικών εμπλοκών στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Με τη Συμφωνία των Πρεσπών προχωρά στην ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων και την προσπάθεια αναβάθμισης του οικονομικού και γεωπολιτικού ρόλου της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ευθυγραμμίζεται πλήρως με την πολιτική του ρατσισμού της Ευρώπης-Φρούριο ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ενισχύοντας την προσπάθεια της άρχουσας τάξης να πυροδοτήσει τον κοινωνικό εμφύλιο αποπροσανατολίζοντας την οργή των "από κάτω".

Την ίδια στιγμή η ΝΔ μνημονιακή και ευρωνατοϊκή επίσης, επιδιώκει να ηγηθεί του ευρύτερου, νεοφιλελεύθερου, εθνικιστικού, δεξιού και ακροδεξιού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Πλειοδοτεί για μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για τα κέρδη, πιο γρήγορη εισβολή των ιδιωτικών κεφαλαίων στην Υγεία, στην Παιδεία και στο Ασφαλιστικό σύστημα, κατάργηση κάθε μονιμότητας και σταθερότητας στην απασχόληση.

Κυβέρνηση και μνημονιακή αντιπολίτευση έχουν συμφωνήσει στην προώθηση όλων των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, κεφαλαίου σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Διαγκωνίζονται για το ποιος θα πάρει το χρίσμα από τα αφεντικά για τη διαχείριση αυτής της μαύρης πολιτικής.

Η πολιτική αυτή δεν περνά απρόσκοπτα. Οι ρωγμές που δημιουργεί η δράση των «κάτω» σε αυτή την πορεία είναι υπαρκτές. Οι αντιστάσεις και οι αγώνες των εργαζόμενων δεν σταματούν όπως δείχνουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, η πολύμορφη δράση για τη διεκδίκηση των συλλογικών συμβάσεων, την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, των προσλήψεων σε υγεία, παιδεία,. που δημιουργούν προϋποθέσεις εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης.

133 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά, η εργατική τάξη έρχεται αντιμέτωπη και με την απροκάλυπτη παρέμβαση των εργοδοτών στα συνδικάτα, τη νοθεία, το διορισμό διοικήσεων από τα αστικά δικαστήρια και την πρωτοφανή εκφυλιστική πορεία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που ήρθε στην επιφάνεια με αφορμή τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ.

Απέναντι στις δικαστικές και εργοδοτικές παρεμβάσεις στα συνδικάτα και στα ενδεχόμενα «παζάρια» της συνδικαλιστικής ηγεσίας, οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι και οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να παλέψουν για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος μέσα στα σωματεία, στις συνελεύσεις, στην ίδια την εργατική βάση. Για συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων, με πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία από το κράτος, την εργοδοσία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αγώνες των εργαζόμενων πρέπει να ενισχυθούν και να πολλαπλασιαστούν και με νέες μορφές συντονισμού και συσπείρωσης από τα κάτω. Η κοινή δράση όσων δυνάμεων και αγωνιστών θέλουν να βαδίσουν σε διαφορετική κατεύθυνση, με αυτοτέλεια από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, μπορεί να δώσει σημαντική ώθηση στην εργατική πάλη. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη μαζικοποίηση και τη νίκη των αγώνων για την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και για την υπέρβαση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει το διορισμό διοικήσεων από τα δικαστήρια στη ΓΣΕΕ και την ΟΙΥΕ. Κανένα ταξικό συνδικαλιστικό ρεύμα δεν πρέπει να συμμετέχει στις διορισμένες διοικήσεις.

Καλεί τα σωματεία, τους ταξικούς συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους να οργανώσουν τους επόμενους αγώνες από τα κάτω, αποφασιστικά, μαζικά, ταξικά! Καλεί όλους τους εργαζόμενους να κάνουν επόμενο σταθμό αγώνα την Εργατική Πρωτομαγιά σε όλη τη χώρα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα βρεθεί μαζί με τα πρωτοβάθμια σωματεία που διοργανώνουν την πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση:

• Στην Αθήνα στις 10:30 πμ στο Πολυτεχνείο.
• Στη Θεσσαλονίκη, στις 10:30 πμ στην Καμάρα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

πηγή : http://antarsya.gr/node/5245