kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πρωτομαγιάτικη απεργιακή διαδήλωση

Τετάρτη 1η Μάη 2019

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τους αγώνες μας για τα εργατικά συμφέροντα και δικαιώματα, για τις ανάγκες, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Με ταξική-συναδελφική αλληλεγγύη, με οργάνωση από τα κάτω και συλλογική αντίσταση στους χώρους δουλειάς, με την κοινή και οριζόντια συντονισμένη δράση των σωματείων μας.

Ενάντια στους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια από όποιους κι αν σχεδιάζονται, ψηφίζονται και εφαρμόζονται.

Ενάντια στη συνολική επίθεση που ο κόσμος της εργασίας δεχόμαστε από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ, το ΔΝΤ κι όλους τους εκάστοτε διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.

Να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στρατιωτικές και οικονομικές.

Να μπλοκάρουμε την εργοδοτική τρομοκρατία και ασυδοσία.

Να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο, που εμείς οι εργαζόμενοι παράγουμε και μας τον κλέβουν τα αφεντικά.

Αγωνιζόμαστε για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σύμφωνες με τις ανάγκες μας. Αυξήσεις στους μισθούς! Λιγότερη δουλειά!

Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά. Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά! Άμεση νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.

ακριβής τοποθεσία : Πολυτεχνείο (Πατησίων)

κάλεσμα : Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου - Ψηφιακών Μέσων Αττικής

επικοινωνία :

Λόντου 6, Εξάρχεια - Αθήνα | τηλ: 210-3820537, 6980182255
sylyexp_vivlioexu@yahoo.exgr | bookworker.wordpress.com

πηγή : https://bookworker.wordpress.com/2019/04/21/p…

H Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία και πολύ περισσότερο φέτος

Η 1η Μάη είναι μέρα απεργίας , είναι μια κατάκτηση του εργατικού κινήματος που χρόνο με το χρόνο η αστική τάξη και τα στηρίγματα της στο εργατικό κίνημα επιδιώκουν να την μετατρέψουν σε μια συνηθισμένη αργία ή μια ευκαιρία για εκδρομή . Όσο και αν επιχειρούν να σβήσουν το ιστορικό της βάρος από την συνείδηση των εργατών ,κρύβοντας την ιστορία των αγώνων που ξεκίνησαν με αφορμή αυτή την ημέρα , αφαιρώντας την σημασία τους για το μέλλον και την σημαντική αγωνιστική παρακαταθήκη που άφησαν με το παράδειγμα τους , πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα συνεχίζουν την μάχη ενάντια στη λήθη και θα κρατούν ζωντανή την φλόγα του αγώνα κάθε χρόνο , ειδικά την συγκεκριμένη ημέρα .

Η καθιέρωση της 1ης Μαΐου ως ημέρας των εργατών έχει τις ρίζες της στο συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς στις Βρυξέλλες το 1891. Η ημέρα επιλέχθηκε με αφορμή τα συλλαλητήρια της μεγάλης απεργίας στο Σικάγο των ΗΠΑ την 1η Μαΐου 1886 , με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας, αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που ήταν ως τότε. Η Απεργία βάφτηκε στο αίμα των εργατών από το χτύπημα αστυνομίας με εντολή των καπιταλιστών, ενώ οι ηγέτες, πρωτεργάτες των τότε εργατικών κινητοποιήσεων για το 8ωρο καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.

Σχεδόν 133 χρόνια μετά από την μεγαλειώδη εξέγερση των εργατών στις ΗΠΑ το σύνθημα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο» δονεί μέχρι σήμερα τις καρδιές όλων των καταπιεσμένων εργατών . Οι θυσίες του παρελθόντος αποτελούν εφαλτήριο αγώνων του σήμερα , για να διατηρηθούν οι κατακτήσεις , για να συνεχιστεί ο ανειρήνευτος πόλεμος ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο , για να κερδίσουμε την ζωή που μας ανήκει ενάντια στην φτώχια και την εξαθλίωση που επιβάλει το κεφάλαιο και οι αστικές κυβερνήσεις , για να αντισταθούμε στον πόλεμο και την δυστυχία που επιδιώκουν οι ιμπεριαλιστές .

Τίποτα δεν είναι δεδομένο πλέον , το μαύρο μέτωπο Κυβερνήσεων - Ευρωπαϊκής Ένωσης- Κεφαλαίου χτυπάει ακόμα και τις κατακτήσεις δεκαετιών .Στη σημερινή συγκυρία που επιβάλει στους εργαζόμενους την ακραία εντατικοποίηση η μείωση των ωρών εργασίας , χωρίς να σημαίνει και μείωση στο μισθό , πρέπει να αποτελεί κυρίαρχο αίτημα της τάξης . Αντιθέτως η πραγματικότητα της ισοπέδωσης των κατακτήσεων μας έχει φτάσει στο σημείο το οκτάωρο να αποτελεί πολυτέλεια , η ανάπαυση να βαφτίζεται τεμπελιά ενώ ο ύπνος περιττός . Ο κλάδος μας έχει υπάρξει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα ο δοκιμαστικός σωλήνας των σκληρότερων αντεργατικών μέτρων στηρίζοντας σε αυτές την μεγάλη κερδοφορία του . Σύμμαχοι των εκμεταλλευτών μας οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΠΟΕΕΤ ,που ανήκουν στην ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ , οι οποίοι μας γύρισαν 100 χρόνια πίσω διαγράφοντας μονοκοντυλιά στην τελευταία κλαδική σύμβαση ξενοδοχοϋπαλλήλων την 8ώρη πενθήμερη εργασία ενώ ετοιμάζονται να φέρουν και τον υποκατώτατο μισθό νεοεισερχόμενων με την νέα σύμβαση ,εκπληρώνοντας έναν διακαεί πόθο των ξενοδόχων , ενώ σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στην εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί στο κλάδο του επισιτισμού και στην εργοδοτική τρομοκρατία και ασυδοσία που ενισχύεται διαρκώς και με την ανοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ . Οι δυνάμεις αυτές λειτουργούν παρασιτικά στο εργατικό κίνημα , τρέφονται από το ξεπούλημα των δικαιωμάτων ενώ ελέγχουν το δευτεροβάθμιο όργανο του κλάδου μέσα από ένα δίκτυο σωματείων «σφραγίδων» και ένα μηχανισμό νόθων αντιπροσώπων . Στο πρόσφατο συνέδριο πήγαν ένα βήμα παραπέρα αφήνοντας να πέσει και το τελευταίο «φύλλο συκής» αφού νομιμοποίησαν ως αντιπροσώπους τους ίδιους τους εργοδότες εκλέγοντας τους μέχρι και στο νέο Δ.Σ .

Στο ίδιο κλίμα και η παραφυάδες τους εντός της ΓΣΕΕ ,με τις παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν τον υπονομευτικό τους ρόλο αφού χωρίς κανένα πρόσχημα στηρίζουν το πάγωμα μισθών , τα αντεργατικά μέτρα , τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία, την μετατροπή των απεργιών σε φιέστες «κοινωνικής συμμαχίας» προάγοντας τον κοινωνικό εταιρισμό και το δίκαιο του αφεντικού για να μείνει ένα ξεροκόμματο στον εργάτη . Οι πρόσφατες αθλιότητες της ομάδας Παναγόπουλου και λοιπόν συνοδοιπόρων της συνδικαλιστικής συμμορίας σε Καλαμάτα και Ρόδο αλλά και στο συνέδριο της ΟΙΥΕ , αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά ότι η συνομοσπονδία εργατών , πιο πολύ σήμερα παρά ποτέ , έχει μετατραπεί σε Ανώνυμη Εταιρία που διαχειρίζεται μεγάλα κεφάλαια ανακύκλωσης της ανεργίας ενώ επιδοτείται από το αστικό κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση για να εφαρμόζει προγράμματα προώθησης φτηνής εργασίας , χωρίς δικαιώματα και με ημερομηνία λήξης . Παράλληλα με τις πλάτες της αστυνομίας και των μπράβων της νύχτας ,επιδιώκουν να μετατρέψουν τα συνέδρια των εργατών σε γκαλά για εργοδότες και συμβούλους επιχειρήσεων που δεν αναγκάζονται πια να βρίσκουν «εργάτες» να τους εκπροσωπούν όπως έκαναν μέχρι σήμερα αλλά στηρίζουν την εκλογή των ίδιων των εργοδοτών για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους με μεγαλύτερη ταχύτητα και αμεσότητα .

Είναι επιτακτική ανάγκη πλέον η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος , η ανάγκη να μαζικοποιηθούν τα ταξικά σωματεία , η ανάγκη να πειστούν όλοι πως μόνο με το συλλογικό αγώνα , την αλληλεγγύη και την ταξική ενότητα μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα σοβαρό εμπόδιο στα σχέδια όσων θέλουν να μας ισοπεδώσουν την ζωή . Ο σημερινός κατακερματισμός της εργατικής τάξης , οι μάχες για συσχετισμούς και καρέκλες αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου , αυτόνομου , ταξικού εργατικού κινήματος , που δεν θα κουβαλάει τα βαρίδια των κομματικών μηχανισμών και δεν θα καθορίζει την στάση του ή το αγωνιστικό ημερολόγιο σύμφωνα με τις ορέξεις του ΣΕΒ και των συνδικαλιστικών στηριγμάτων του αλλά θα αποφασίζει μέσα από συνελεύσεις εργατών και συντονισμούς ταξικών σωματείων το περιεχόμενο και την μορφή πάλης που είναι αναγκαία για να επιβάλει την ρήξη και ανατροπή της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας , για να χάσουν το κεφάλαιο τα κέρδη του , για να πάρει ο εργάτης στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και να καρπωθεί το πλούτο που ο ίδιος παράγει .

Στην Φετινή Πρωτομαγιάτικη Απεργία ας δώσουμε απάντηση σε όλους αυτούς που θέλουν το εργατικό κίνημα με την πλάτη στο τοίχο , που θέλουν να το χωρίσουν σε κουτάκια , που θέλουν να μας επιβάλουν την υποχώρηση ως την μόνη εναλλακτική .

ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

• ΣΣΕ εργασίας σε όλο τον κλάδο με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες μας .
• Αυξήσεις στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές
• Μόνιμη σταθερή εργασία για όλους, με Συλλογική Σύμβαση, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, κοινωνική ασφάλιση, προστασία στη δουλειά, ενάντια στην ανεργία,
• Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου ν.4387/2016 , όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων.
• Κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας.
• Αυστηρά μέτρα για την ασφάλεια και υγιεινή των εργαζομένων σε όλους τους χώρους εργασίας
• Καμιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
• Έξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ

ακριβής τοποθεσία : Απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο 10.30 π.μ

κάλεσμα : Λάντζα

πηγή : https://www.lantza.org.gr/h-πρωτομαγιά-δεν-εί…

Εργατική Πρωτομαγιά: απεργιακό κάλεσμα

ΕΣΕ

πηγή : https://eserethymnou.espivblogs.net/ergatiki-…

Πρωτομαγιάτικη απεργιακή διαδήλωση - Τετάρτη 1/5/19, 11 π.μ., Πολυτεχνείο (Πατησίων)

Υπερασπιζόμαστε τη μετακίνηση ως βασική κοινωνική ανάγκη, ενάντια στην κοστολόγησή της ανάλογα με τις προθέσεις κράτους και αφεντικών, ενάντια στη λειτουργία της με όρους κέρδους και ζημιών, με όρους αποκλεισμού για όσους δεν έχουν ή επιλέγουν να μην πληρώνουν εισιτήριο.

Προτάσσουμε την ελεύθερη μετακίνηση, επαναπροσδιορίζοντας με τον ρεαλιστικότερο τρόπο τον δημόσιο χαρακτήρα των συγκοινωνιών, ως σημείο σύμπλευσης όλων όσοι αγωνίζονται για ΜΜΜ που θα καλύπτουν τις δικές μας ανάγκες, εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών. Όλων αυτών που ανήκουμε στο ίδιο στρατόπεδο, των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων.

Αντιστεκόμαστε στην εργαλειακή χρήση των συγκοινωνιών στο πεδίο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Ειδικότερα μάλιστα στην περίπτωση της συμμετοχής της ΣΤΑ.ΣΥ. στην κατασκευή και λειτουργία τραμ στην Ιερουσαλήμ, στο ευρύτερο πλαίσιο συνεργασίας Ελληνικού και Ισραηλινού κράτους, ξεπλένοντας δολοφονικές πολιτικές απέναντι σε έναν ολόκληρο λαό (που αντιστέκεται με
αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση και τεράστιο κόστος), οι οποίες έχουν ως ξεκάθαρο στόχο τον πλήρη αφανισμό του. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των Παλαιστινίων για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι το όπλο των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο.

Εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και επιβάτες αντιστεκόμαστε από κοινού στην εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και του κλεισίματος των μπαρών. Απέναντι στην επιδίωξη διαμόρφωσης όρων "ζούγκλας" στην κοινωνία, συνεχίζουμε την κοινή πορεία ενάντια στον έλεγχο που θέλουν να επιβάλουν σε κάθε μας βήμα, ενάντια στους αποκλεισμούς, στους διαχωρισμούς και στον κοινωνικό κανιβαλισμό, ενάντια στην αναδιάρθρωση και στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση των ΜΜΜ. Σπάμε τον φόβο, την αδράνεια, την εξατομίκευση, την υποταγή και δυναμώνουμε τις εκδηλώσεις κοινωνικής ανυπακοής. Αντιστεκόμαστε συλλογικά και αλληλέγγυα στον οποιοδήποτε περιορισμό της ελεύθερης μετακίνησης μας!

ΓΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΥΣΙΕΣ,
ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΟΙ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ,
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΕΠΙΒΑΤΩΝ
ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Καλούμε στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση, στο Πολυτεχνείο (Πατησίων), στις 11 π.μ.,

και στην απεργιακή διαδήλωση που θα ακολουθήσει συμμετέχουμε στο μπλοκ της πρωτοβουλίας εργαζομένων στις συγκοινωνίες Ταξικό Μέτωπο.

Επόμενη συνέλευση την Παρασκευή 10 Μαΐου, 9:30 μ.μ.,στα γραφεία των σωματείων, Λόντου 6 (Εξάρχεια)

Συντονισμός Εργαζομένων στις Συγκοινωνίες και Επιβατών για Ελεύθερη Μετακίνηση

πηγή : https://seseem.espivblogs.net/2019/04/23/prot…

Η 1η Μάη δεν είναι αργία είναι απεργία.

Σε μια προσπάθεια απαξίωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων και γενικά της συνδικαλιστικής δράσης, οι καπιταλιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι η 1 Μάη είναι μια ημέρα αργίας και μας καλούν να ξεχυθούμε στους αγρούς να μαζέψουμε λουλούδια και να «πιάσουμε» τον Μάη.

Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάμε τι σηματοδοτεί η 1η Μάη για τα δικαιώματα των εργατών και γιατί αυτή η μέρα αποτελεί μια ημέρα μνήμης των νικηφόρων αγώνων του εργατικού κινήματος.

Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886, έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.

Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μάη του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο».

Την 1η Μαΐου του 1886, 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα και περίστροφα.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια χειροβομβίδα εκτοξεύτηκε από την πλευρά των διαδηλωτών εναντίον των ένστολων και επί τόπου σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, οι οποίοι στην συνέχεια άρχισαν να πυροβολούν και να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση. Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες, επίσημα οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.

Το γνωστό σκίτσο ενός αναρχικού που πετάει μία βόμβα εμφανίστηκε κατόπιν αυτού του συμβάντος.

Οκτώ συλληφθέντες διαδηλωτές δικάστηκαν, τέσσερις εξ αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος του τη ζωή του στην φυλακή. Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως Εργατικής Γιορτής.

Η Εργατική Λέσχη Καλλιθέας καλεί όλους τους εργαζόμενους, άνεργους, νέους και νέες στις απεργιακές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας την 1η Μαΐου.

κάλεσμα : Εργατική Λέσχη Καλλιθέας

πηγή : https://ergatikilesxikallitheas.wordpress.com…

Κάλεσμα για την πορεία της 1ης Μάη - Κατειλημμένο Γκίνη

MIGRANTS & PROLETARIANS SQUAT THE RICH

THE COMMON STRUGGLE OF THE OPPRESSED IS A THREAT TO AUTHORITY

ON MAY 1ST WE WILL BE IN THE STREETS

POLYTECHNIO (Patission Street) - 11.00

Squatted Gini

Μετανάστες και προλετάριοι, να καταλάβουμε τον πλούτο

Ο κοινός αγώνας των καταπιεσμένων είναι απειλή για την εξουσία

Την 1η ΜΑΗ θα είμαστε στους δρόμους

ακριβής τοποθεσία : Πολυτεχνείο (Πατησίων) 11 πμ

κάλεσμα : Κατειλημμένο Γκίνη

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/79127/

Πρωτομαγιά

Την Τετάρτη μαζευόμαστε στις 10:00 στο σωματείο να φτιάξουμε τους καφέδες μας και στις 11:00 βρισκόμαστε στο Μουσείο για να κατέβουμε στην πορεία.

-ούτε εργάτριες ούτε πελάτες τη μέρα της απεργίας-

κάλεσμα : Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού

πηγή : http://somateioserbitoronmageiron.blogspot.co…

ΑΠΕΡΓΙΑ 1 ΜΑΗ

Από το Σικάγο μέχρι την Αθήνα, ο δικός μας πόλεμος ειναι κοινωνικός -ταξικός

Στην απεργία του Σικάγο το 1886 συμμετείχαν εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, διεκδικώντας 8ωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες. Άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν να αγωνιστούν για αυτά. Αν και η απεργία κατεστάλει και το κράτος, με συνοπτικές διαδικασίες, δίκασε, καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες, το 8ωρο κατακτήθηκε σταδιακά για το σύνολο της τάξης μας. Έναν αιώνα μετά, η επίθεση στην τάξη μας μαίνεται ενώ η ίδια εμφανίζεται πολυδιασπασμένη, επηρεασμένη από εθνικιστικά, ρατσιστικά, πατριαρχικά ιδεολογήματα. Αναγνωρίζοντας τον εχθρό στο εσωτερικό της ή κάπου έξω από τα κρατικά σύνορα, αποδυναμώνεται η αντίσταση της στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου.

Έχει πλέον περάσει πάνω από μια δεκαετία από το ξεκίνημα της παγκόσμιας κρίσης. Μιας κρίσης που αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και του παγκοσμιοποιημένου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Παρά τις διακηρύξεις περί του "τέλους της κρίσης" και την επανέναρξη της ανάπτυξης, η κρατική-καπιταλιστική αναδιάρθρωση συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και η τάξη μας, η τάξη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, συνεχίζει να εξαθλιώνεται οικονομικά, ηθικά και κοινωνικά

Κράτος και κεφάλαιο, διευρύνουν και βαθαίνουν τα πεδία εκμετάλλευσης και κυριαρχίας στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της σωτηρίας της αγοράς, στα πλαίσια του παγκόσμιου διακρατικού ανταγωνισμού. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, το ελληνικό κράτος, ακολουθεί τη δική του στρατηγική ισχυροποίησης. Νομοθετεί μειώσεις μισθών και συντάξεων, απομυζεί ό,τι απέμεινε μέσω της φορολόγησης, ελαχιστοποιεί τα έξοδα για την δημόσια υγεία, εκπαίδευση και τη στήριξη αυτών που το κράτος και το κεφάλαιο οδηγούν στην εξαθλίωση. Επιχειρεί τη συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο, συνάπτει, επικερδέστατη για το ίδιο, συμφωνία με τη Β. μακεδονία και ισχυροποιεί τη θέση του μέσα στο ΝΑΤΟ (παραχώρηση βάσεων και λιμανιών, αποθήκευση πυρηνικών).
Τα αναπτυξιακά σχέδια του ελληνικού κράτους και του εγχώριου κεφαλαίου ωφελούν μόνο τα αφεντικά, ενώ οι επιπτώσεις τους για την τάξη μας είναι καταστροφικές. Συμβάλλουν στην απρόσκοπτη διαιώνιση της ιεραρχίας, της επιβολής, των προνομίων και της αύξησης του πλούτου των κυρίαρχων, ενώ επιτείνουν την εξαθλίωση και υποτίμηση της ζωής των από τα κάτω. Παράλληλα, το τίμημα αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η λεηλασία των φυσικών πόρων και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος (κατά τη διεξαγωγή ερευνών για πετρέλαιο αλλά και εξαιτίας της τοποθέτησης ανεμογεννητριών, της εξόρυξης φυσικού αερίου, της κατασκευής αγωγών μεταφοράς). Η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής απαιτεί την κοινωνική συναίνεση, απαιτεί τη διαταξική κοινωνική συνοχή, απαιτεί την εθνική ενότητα. Ο εθνικισμός αποτελεί θεμελιώδη κρατική ιδεολογία και επιλογή προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο εθνικισμός/πατριωτισμός είναι η επίσημη κρατική ιδεολογία και αφορά σε όλο το κοινοβουλευτικό πολιτικό φάσμα, αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του εξωκοινοβουλευτικού. Η εθνική ιδεολογία συσκοτίζει τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης και παράγει την απαραίτητη για το κράτος και τον καπιταλισμό κοινωνική συνοχή, ώστε να εξασφαλιστεί η θεσμική σταθερότητα και οι μεγαλύτερες δυνατές προοπτικές ανάπτυξης για το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, παράγει εθνικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς στο εσωτερικό των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων.

Ο εθνικισμός γεννήθηκε από τον κρατισμό, συμπορεύτηκε με αυτόν, αλληλοϋποστηρίχτηκαν σε τέτοιο βαθμό που να είναι αξεδιάλυτοι. Δεν αποτελεί προνομιακό πεδίο της δεξιάς. Η αριστερά, όπως και κάθε κρατικιστική ιδεολογία δεν μπορεί παρά να προωθεί τον πατριωτισμό/εθνικισμό. Κάθε ιδεολογικό σύστημα το οποίο αποδέχεται το κράτος είτε ως το ιδανικό και εφικτό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης, είτε ως εργαλείο για την κοινωνική εξέλιξη και απελευθέρωση, δεδομένα αποδέχεται και την ιδέα του έθνους. Αυτό ισχύει τόσο για τη δεξιά και την ακροδεξιά όσο και για τη σοσιαλδημοκρατία και το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς. Το μοναδικό πολιτικό ρεύμα που αντιτάχθηκε από τη γέννησή του τόσο στο κράτος όσο και στο έθνος ήταν και παραμένει η αναρχία.

Όταν η κοινωνική συνοχή ενός κράτους διακυβεύεται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε περιόδους κρίσης, επιστρατεύεται η ενίσχυση του εθνικισμού-πατριωτισμού ως ισχυρότατο ιδεολογικό κρατικό εργαλείο για τη διασφάλιση της συναίνεσης των υπηκόων του. Όταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων πολιτικά και οικονομικά προκαλεί ή πρόκειται να προκαλέσει έντονες αναταραχές στο εσωτερικό ενός κράτους, προβάλλονται στο πολιτικό προσκήνιο "εξωτερικοί" και "εσωτερικοί" εχθροί που απειλούν το έθνος, την πατρίδα, τη ζωή των υπηκόων. Η παραγωγή και ο υπερτονισμός πατριωτικών λόγων για εθνική ανάπτυξη, η προβολή εξωτερικών εχθρών και η απειλή ενός πολέμου, χρησιμοποιούνται ως μέθοδοι για την επαναπρόσδεση της κοινωνίας στο κράτος και την κυβέρνηση, στοχεύοντας πάντα στην "εσωτερική συνοχή".

Έτσι, δίπλα στο καρότο της εθνικής ανάπτυξης, συμπορεύεται το μαστίγιο της εξωτερικής απειλής. Μετά την τρομοκρατία της πτώχευσης, της κατάρρευσης κλπ, επιστρατεύεται και ο φόβος του πολέμου για την πειθάρχηση του πληθυσμού. Η κρατική-καπιταλιστική αναδιάρθρωση, εμφανίζεται ως εθνικό συμφέρον, ως η αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του έθνους-κράτους προκειμένου να γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που λήφθηκαν και θα ληφθούν. Ταυτόχρονα, για να γίνει πειστικότερο το κρατικό αφήγημα, εμφανίζονται οι απειλές από τους εξωτερικούς εχθρούς. Μετά τις αγορές, το ΔΝΤ, τη Μέρκελ και τους "κακούς γερμανούς" εμφανίζεται η Τουρκία, η Αλβανία, η Β. μακεδονία (ενώ, προς μεγάλη μας έκπληξη, ο κλασσικός "ιμπεριαλιστής εχθρός", οι αμερικάνοι, απουσιάζει…).

Από τη μεριά μας απαντάμε ότι απέναντι στη διαρκή προσπάθεια του κράτους και των ΜΜΕ να μας τρομοκρατήσουν με την διαρκή προβολή εξωτερικών εχθρών και την απειλή ενός πολέμου απαντάμε ότι δεν πρόκειται να συνταχθούμε με τον εθνικό κορμό είτε σε καιρό "ειρήνης" είτε σε καιρό πολέμου. Δεν πρόκειται να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών. Είμαστε απέναντί τους τόσο στην "ειρήνη" τους όσο και στον πόλεμό τους.

Αντίθεση στον εθνικισμό σημαίνει την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης (της συνείδησης της κοινότητας συμφερόντων του σύνολου των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων από τους εξουσιαστικούς θεσμούς και μηχανισμούς), σημαίνει την παγκόσμια αλληλεγγύη της τάξης μας, τη διασύνδεση των αγώνων που εξελίσσονται τοπικά ή παγκόσμια. Σημαίνει γνώση της ιστορίας των κοινωνιών, σημαίνει τη μνήμη των αγώνων της τάξης μας, την ανάγνωση των λαθών και των παραλείψεων. Σημαίνει την αντίθεση μας στον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και αλληλεγγύης, την αμφισβήτηση της ρητορικής και των αφηγήσεων του κράτους περί διαταξικής εθνικής ενότητας (όλοι έλληνες είμαστε, πάνω από όλα το καλό της πατρίδας κ.λπ.). Σημαίνει την εναντίωσή μας στην αυταπάτη του να νιώθει κανείς περήφανος για το ότι έτυχε να γεννηθεί 'Ελληνας, Τούρκος, Άγγλος, Γερμανός κ.λπ., σαν να έχει καταφέρει το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο. Σημαίνει την άρνησή μας να ενταχθούμε στον εθνικό κορμό, την απόρριψη των μιλιταριστικών αξιών σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Σημαίνει την κατανόηση του ότι τίποτα δε μας χωρίζει από όσους/ες βρίσκονται στην ίδια ταξική θέση με εμάς ανεξάρτητα από το όνομα των συνόρων που μας κρατούν φυλακισμένους/ες. Σημαίνει τον πόλεμο ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους κυρίαρχους ανεξαρτήτως εθνικότητας, σε όποιο μέρος του κόσμου τυχαίνει να βρισκόμαστε, την εναντίωσή μας σε ρατσιστικές, ξενοφοβικές, πατριαρχικές, μισαλλόδοξες, φονταμενταλιστικές λογικές και αντιλήψεις. Σημαίνει το σπάσιμο των παραμορφωτικών εθνικών γυαλιών μέσα από τα οποία μας έμαθαν να αντικρίζουμε τον κόσμο, τη στροφή στην άμεση εμπειρία μας, αυτή της καθημερινής μας εκμετάλλευσης και καταπίεσης από το κράτος και τα αφεντικά, του καθημερινού μας αγώνα για επιβίωση αλλά και για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Σημαίνει να κατανοήσουμε τους πραγματικούς μας εχθρούς, το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσιαστική κοινωνική σχέση και να στραφούμε εναντίον τους.

Δε συμμετείχαμε ποτέ σε κοινοβουλευτικά, εκλογικά πανηγύρια, δε συναγελαζόμαστε με αριστερούς και δεξιούς εξουσιαστές. Δε δεχόμαστε ειδικούς και επαγγελματίες να αποφασίζουν για ό,τι μας αφορά. Δεν αναθέτουμε τις ζωές μας σε κανέναν υποψήφιο σωτήρα. Στηρίζουμε τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, προωθώντας τη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης.

Το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν εξανθρωπίζεται. Καταστρέφεται. Απέναντι στις υποσχέσεις και τους εκβιασμούς της κυριαρχίας συνεχίζουμε να στηρίζουμε ότι το μοναδικό δίλημμα που έχει νόημα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου είναι: κράτος και καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση.

Κοινωνικός/Ταξικός αγώνας και αλληλεγγύη, πέρα από και ενάντια στα έθνη-κράτη.
Για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας, και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Για την κοινωνική επανάσταση και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Για την Αναρχία.

ΑΠΕΡΓΙΑ 1η ΜΑΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ
ΜΟΥΣΕΙΟ 11:00

Αναρχική συλλογικότητα Καθ' οδόν

πηγή : https://kathodon.espivblogs.net/?p=1233

Μαυροκόκκινη Πρωτομαγιά 2019: Καλέσματα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα

1ΜΑΗ: ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΝΑΡΧΙΑ

"Είναι προτιμότερο να γεμίζεις τις μέρες με ζωή παρά να φορτώνεις τη ζωή με μέρες"

Lorenzo Orsetti

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά ο νέος ξεσηκωμός, η ανασυγκρότηση των δυνάμεων των πληβειακών στρωμάτων, η αναζωπύρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, το γύρισμα της πλάτης στις εκλογές τους, στην ανάθεση στην επιλογή του δημίου μας. Καμιά μοιρολατρία δεν θα βοηθήσει, τίποτε δεν έχει να κερδηθεί από μια ανοιχτή χούφτα που ζητιανεύει.

Ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, τη λήθη και την αντιπροσώπευση, το ριζοσπαστικό μήνυμα της εξέγερσης της 1ης Μάη, μέσα από την σύνδεση του αγώνα για το 8ωρο με το συνολικό, κοινωνικό αίτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, συνεχίζει να παραμένει ζωντανό και να αποτελεί σημείο έμπνευσης για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση όλων των καταπιεσμένων του κόσμου.

AΘΗΝΑ: ΜΟΥΣΕΙΟ 11.00

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΚΑΜΑΡΑ 11.00

ΠΑΤΡΑ: ΠΛ. ΟΛΓΑΣ 10.30

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

apo.squathost.com

πηγή : http://apo.squathost.com/%CE%BC%CE%B1%CF%85%C…

Να ανασυγκροτήσουμε τις ταξικές αντιστάσεις στον δρόμο για την οικοδόμηση ενός μαχητικού και επαναστατικού εργατικού κινήματος

"Η Πρωτομαγιά είναι το σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τον αγώνα των εργατών, μια ημερομηνία που ανοίγει νέες, όλο και περισσότερο σκληρές και αποφασιστικές μάχες ενάντια στην αστική τάξη, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία που τους στερεί, για το κοινωνικό ιδανικό τους."
Νέστωρ Μάχνο

Η ταξική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια με το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης και ειδικότερα η υλική αποτύπωσή αυτής στην ελλαδική πραγματικότητα μέσα από τις εφαρμογές των μνημονιακών μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, έχει δημιουργήσει ιδιαίτερα δυσχερείς όρους εργασίας και διαβίωσης για το σύνολο της εργατικής τάξης, είτε μιλάμε για το ενεργό τμήμα της στην παραγωγική διαδικασία, είτε για τις εφεδρείες των ανέργων, είτε αυτοί είναι ντόπιοι είτε μετανάστες. Το κεφάλαιο έχει θέσει σε κίνηση στην παρούσα συγκυρία έναν βίαιο κύκλο νεοφιλελεύθερης επέλασης σε βάρος της χειμαζόμενης κοινωνικής βάσης, προωθώντας την επιζητούμενη ανασυγκρότηση του αστικού στρατοπέδου μέσα από τη συνεχή ταξική αφαίμαξη των υποτελών στρωμάτων. Σε αυτήν την πορεία, έχουν χρησιμοποιηθεί διάφοροι συνδυασμοί και επιλογές πολιτικής διαχείρισης των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, άλλοτε μέσα από παραδοσιακά δεξιά κυβερνητικά σχήματα και πλέον διαμέσου μιας κατά τα φαινόμενα ρεφορμιστικής "αριστερής" κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ψηφίζοντας (μαζί με άλλα αστικά κόμματα) και εφαρμόζοντας σωρεία αντεργατικών-αντικοινωνικών μέτρων κατά την τρέχουσα τετραετία, διαμόρφωσε το κατάλληλο έδαφος για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μέσα από την απονέκρωση και την ενσωμάτωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, την εξαγορά της ελπίδας δια της εκλογικής ανάθεσης στηριζόμενη σε έναν φτηνό λαϊκισμό, αλλά και την καταστολή. Σε αυτά τα 4 χρόνια διακυβέρνησης η ταξική αφαίμαξη των από τα κάτω συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου είναι ολομέτωπη (ελαστική, εντατικοποιημένη, επισφαλής και ανασφάλιστη ως επί το πλείστον εργασία, δουλειά την Κυριακή για τους εμποροϋπαλλήλους, μειώσεις μισθών και συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών μέσω της καταλήστευσης των αποθεματικών των δημόσιων ταμείων, περικοπές σε δημόσιες παροχές και διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης). Την ίδια στιγμή οι δείκτες της ανεργίας παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ η αποθράσυνση των αφεντικών εκφράζεται με απειλές και ξυλοδαρμούς εργαζομένων από έμμισθους μπράβους, μέχρι και με δολοφονίες εργαζομένων εν ώρα εργασίας, τις οποίες τα αφεντικά βαφτίζουν «εργατικά ατυχήματα», ώστε να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για την υπερεντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας των εργατών και τις λειψές ή ανύπαρκτες παροχές για την ασφάλεια των εργαζομένων.

Ήδη από το καλοκαίρι του 2018 ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει καταφύγει στο επικοινωνιακό μύθευμα της υποτιθέμενης εξόδου από τα μνημόνια, ευελπιστώντας με αυτόν τον τρόπο να ανανεώσει την κυβερνητική του θητεία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να επαναφέρει το προκυβερνητικό σοσιαδημοκρατικό προφίλ του. Φυσικά, όλο αυτό το κατασκεύασμα, εκτός από κυνικό, είναι και εξαιρετικά εύθραυστο. Πολύ απλά, διότι αναιρείται από την ίδια την υλική πραγματικότητα της ταξικής υποτίμησης των από τα κάτω. Τα νέα μέτρα λιτότητας μπορεί να μην αποκαλούνται, από δω και μπρος, "μνημόνια", αλλά θα συνεχίζουν να εντείνουν τη ληστρική μεταβίβαση του πλούτου από τη βάση προς την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα εξαπλώνεται σαν το πυκνό σκοτάδι, καταδικάζοντας στην ανέχεια και την υποτέλεια, εις το διηνεκές μάλιστα, τους από τα κάτω. Η διεθνής δημοσιονομική εποπτεία πρόκειται να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2060. Η επιτήρηση δεν πρόκειται να λήξει προτού εξοφληθεί το 75% του δημόσιου χρέους, κάτι που συνεπάγεται αιματηρά πλεονάσματα που πρόκειται να επωμιστεί εξ' ολοκλήρου στις πλάτες της η ίδια η εργατική τάξη. Επιπλέον, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή πιο απλά οι ιδιωτικοποιήσεις θα κρατήσουν μέσω του Υπερταμείου ως το 2114. Ας μην ξεχνάμε πως ούτε ένας από τους 700 μνημονιακούς νόμους που έχουν ψηφιστεί δεν έχει ανακληθεί και καταργηθεί, ούτε μία από τις 60.000 μνημονιακές διατάξεις, ούτε μία από τις 300.000 υπουργικές και εφαρμοστικές μνημονιακές αποφάσεις.

Οι ασυμφιλίωτες εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού, που συντέλεσαν για άλλη μια φορά στην έκρηξη μιας δομικής κρίσης, ανασύρουν στο προσκήνιο ένα από τα ισχυρά χαρτιά που καλείται να ρίξει σε τέτοιες περιπτώσεις η άρχουσα τάξη. Αυτό το χαρτί είναι ο πόλεμος, καθώς αποτελεί μια διέξοδο για το κεφάλαιο από την καπιταλιστική κρίση, αλλά και μια χρυσή ευκαιρία για τον πλουτισμό των οπλοβιομηχανιών. Το τίμημα, βέβαια, πρόκειται να το πληρώσουν, τόσο από την τσέπη τους όσο και -κυρίως- με το αίμα τους, οι όπου γης καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι. Ο πόλεμος είναι μια συμφέρουσα λύση για το κεφάλαιο όταν βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα. Μπορεί να ανοίξει νέες αγορές, νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες μέσα από την ακόρεστη εκμετάλλευση των πρώτων υλών και των εργατικών χεριών των περιοχών που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα του πολέμου. Επίσης, μετά από την περίοδο της γενικευμένης καταστροφής, η οποία πρόκειται να καταστρέψει τόσο τμήματα του σταθερού (μέσα παραγωγής) όσο και του μεταβλητού (εργάτες/εργάτριες) κεφαλαίου, έπεται πάντα μια περίοδος αναπτυξιακής ανασυγκρότησης του κεφαλαίου, έστω και αν αυτή υλοποιείται πάνω σε συντρίμμια και πτώματα. Σήμερα, είναι απαραίτητη η συγκρότηση ενός αντιπολεμικού-αντιμιλιταριστικού κινήματος στη βάση της προλεταριακής ενότητας και της διεθνιστικής ταξικής αλληλεγγύης. Μέρος αυτού του πλαισίου είναι και το σαμποτάζ του στρατού, καθώς και η άρνηση των προλετάριων να υπηρετήσουν στις τάξεις των εθνικών-αστικών ενόπλων δυνάμεων. Στηριζόμενοι στην ελλαδική πραγματικότητα, το κίνημα αυτό οφείλει να έχει σαφή αντι-ΝΑΤΟϊκό χαρακτήρα, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα της υποστήριξης ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που κρίνονται «λιγότερο επιζήμιες» με το σκεπτικό πως αποτελούν αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α..

Η Πρωτομαγιά αποτελεί διαχρονικά έναν σημαντικό σταθμό ιστορικής σημασίας για την ίδια την ταξική πάλη. Πέρα από τη διατήρηση της ταξικής μνήμης των μαχητικών αγώνων του συνδικαλιστικού και αναρχικού κινήματος, καθώς και της ίδιας της εργατικής εξέγερσης στην Πλατεία Χεϊμάρκετ στο Σικάγο το 1886 και των εκτελεσθέντων αναρχικών, αποτελεί και μία διαρκή υπενθύμιση πολιτικής σημασίας. Στον καπιταλισμό οι αποσπασματικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο μπορεί να είναι πρόσκαιρες και να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή. Σε κάθε ιστορική συγκυρία η πλάστιγγα της ταξικής πάλης γέρνει αναλόγως, αντανακλώντας ποιο από τα δύο αντιμαχόμενα ταξικά στρατόπεδα υπερισχύει σε αυτήν την ασυμφιλίωτη διαμάχη των αντικρουόμενων συμφερόντων. Η ικανοποίηση των άμεσων υλικών αναγκών της κοινωνικής βάσης είναι επίδικο ζωτικής σημασίας, γι' αυτό και ο συνδικαλιστικός αγώνας στο σήμερα είναι αναγκαίος. Για να διαρρήξουμε, όμως, το πλέγμα της αστικής κυριαρχίας που απλώνεται και καθορίζει τις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις, που μας αποστερεί τον ελεύθερο χρόνο και αλλοτριώνει τον εργάσιμο, που αποσπά από τους εργαζόμενους το προϊόν που οι ίδιοι παράγουν εξαιτίας της καπιταλιστικής σύμβασης της ατομικής ιδιοκτησίας, που μας καταδικάζει στη φτώχεια και την ανέχεια, είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε ευθεία και γενικευμένη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, σε διεθνή μάλιστα κλίμακα, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, ώστε να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις συλλογικές ανθρώπινες ανάγκες μέσα από τη δημιουργία μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας ελευθερίας, οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης και αυτοδιαχείρισης.

Επειδή όμως, στο σήμερα, η επιδιωκόμενη κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και η αναδιοργάνωση των κοινωνικών υποθέσεων, της παραγωγής και της διανομής πάνω σε μια πανανθρώπινη ελευθεριακή βάση, απέχει, δυστυχώς, πολύ, πρέπει να αφοσιωθούμε στη «δουλειά του μυρμηγκιού», δίνοντας στην παρούσα φάση αμυντικούς κυρίως αγώνες για να διασφαλίσουμε όσα κερδήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και πλέον τίθενται στη λαιμητόμο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Σε αυτή τη φάση, λοιπόν, είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του ταξικού μας στρατοπέδου και η πύκνωση των συλλογικών γραμμών της ταξικής αντίστασης.

Οι αντιστάσεις της εργατικής τάξης βρίσκονται, όμως, ενώπιον μίας τεράστιας απειλής καθώς με σχετική τροπολογία, ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία τίθεται πλέον η έγκριση από το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών, αντί της ισχύουσας εξασφάλισης της πλειοψηφίας των μελών που παρίστανται στη γενική συνέλευση του σωματείου. Ουσιαστικά αυτή η ρύθμιση καθιστά τυπικά αδύνατη την κήρυξη απεργιών, προσφέροντας απλόχερα στα αφεντικά το «δώρο» της ανεμπόδιστης -από τις κινητοποιήσεις των εργατών- άντλησης υπεραξίας. Αυτό σημαίνει πως μπροστά στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στις εντατικοποιημένες και ελαστικές σχέσεις εργασίας, αλλά και μπροστά στην όξυνση της οικονομικής εκμετάλλευσης, η μαχητική συνδικαλιστική απάντηση θα έχει χάσει ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία της: την απεργία.

Όσο, όμως, εμείς αποφεύγουμε τον αγώνα, τόσο θα βιώνουμε την ήττα. Τα κεκτημένα που κερδήθηκαν με μακρόχρονους αγώνες, που δε μας χαρίστηκαν επ' ουδενί, «γίνονται καπνός» σε κάθε επόμενο γύρο της μνημονιακής αξιολόγησης. Η θηλιά στενεύει ακόμα περισσότερο στο λαιμό μας. Για να μη ζήσουμε σαν δούλοι και να μη γεράσουμε επαίτες, οφείλουμε να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεσή μας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, τη στιγμή που ο γραφειοκρατικός και αστικοποιημένος συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποτελεί τροχοπέδη για τους εργατικούς αγώνες, διότι αποτελεί έναν πόλο διαταξικής ειρήνης και συναίνεσης στις πολιτικές κοινωνικής και εργατικής εξόντωσης, ενώ την ίδια στιγμή συντηρούνται παρασιτικά «επαγγελματίες συνδικαλιστές» και χτίζονται πολιτικές καριέρες από επίδοξους αριβιστές πάνω στις πλάτες των εργατών. Να κάνουμε, λοιπόν, τον συνδικαλισμό ακηδεμόνευτο, αδιάλλακτο και μαχητικό, επικίνδυνο για τα αφεντικά, να κάνουμε τις γενικές απεργίες, διαρκείας και όχι θεαματικές τουφεκιές στον αέρα για να ολοκληρωθεί η συνδικαλιστική υποχρέωση.

Και ας έχουμε καλά στο μυαλό μας πως ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται και η βαρβαρότητά του δεν μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο. Γι' αυτό και κάθε επίδοξος μεσσίας που ευαγγελίζεται έναν ανθρωπιστικό εξορθολογισμό των όρων της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης από άνθρωπο είναι εξ αρχής -το λιγότερο- άχρηστος για την κοινωνική βάση και τις πραγματικές συλλογικές ανάγκες της. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες τις συλλογικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Γι' αυτό και δεν μπορούμε να δεχτούμε κανέναν εξωτερικό διεκπεραιωτή της βούλησής μας. Καλούμαστε, λοιπόν, να υπερασπιστούμε ταξικά μας συμφέροντα με τις δικές μας συλλογικές δυνάμεις, συμμετέχοντας στους καθημερινούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, απέχοντας συνεπώς από τις εκλογές, αρνούμενοι και αρνούμενες να νομιμοποιήσουμε και να αποδεχτούμε την επιβολή και τη διαιώνιση της αστικής κυριαρχίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:

| ΑΘΗΝΑ:

ΠΟΡΕΙΑ

11:00, ΜΟΥΣΕΙΟ

| ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:

ΠΟΡΕΙΑ

11:00, ΚΑΜΑΡΑ

Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλοκ

| ΛΑΜΙΑ:

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

19:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

| ΑΡΓΟΣ:

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ

11:00, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Αναρχική Ομοσπονδία
anarchist-federation.gr
anarexchist-feexderation@riseup.exnet
twitter:twitter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015/
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία

1η Μάη: Συγκέντρωση και πορεία 11πμ Μουσείο- συλλογική κουζίνα στη λέσχη μετά τη 1.30μμ

Η σύγχρονη ισοπέδωση των εργασιακών κατακτήσεων είναι εμφανής σε όλους μας. Η ισοπέδωση αυτή αγγίζει διάφορα πεδία πέρα από τα καθαρά μισθολογικά, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις αλλαγές στις γειτονιές τόσο σε επίπεδο χρήσης των ελευθέρων χώρων προς το επιχειρηματικό συμφέρον όσο και με την λειτουργία των καταστημάτων της Κυριακές. Φυσικά τα παραπάνω φαινόμενα και αντιλήψεις δεν είναι τα μόνα. Με την επιχειρηματικότητα συνδέονται άμεσα σε πολλές περιπτώσεις και οι μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Ως εργατική λέσχη προτάσσουμε ένα διαφορετικό πρότυπο και στάση ζωής, βασιζόμενο στον αγώνα, την αλληλεγγύη αλλά και την ψυχαγωγία βάσει των αναγκών μας αρνούμενοι να μείνουμε αποκλεισμένοι στα διαμερίσματά μας και εγκλωβισμένοι στις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες. Σε αυτό το πλαίσιο και με αφορμή την Εργατική Πρωτομαγιά καλούμε:

Στην απεργιακή συγκέντρωση στο μουσείο την 1η Μάη στις 11.00 στη συγκέντρωση μαζί με πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές λέσχες και συλλογικότητες στο Μουσείο!

Μετά την πορεία, συνεχίζουμε με συλλογική κουζίνα στην λέσχη (Ελ Βενιζέλου 84)!

Εργατική Λέσχη Ν.Ιωνίας (Υδραγωγείο)

πηγή : http://ydragogeio.gr/1rst-may-lesxisyll-kouzi…

Οι εργαζόμενοι έχουν δύναμη. Να μη ζήσουμε σα σκλάβοι- 1η Μάη 10.30, Μουσείο

Αναδημοσιεύουμε κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων για την εργατική διαδήλωση της 1ης Μάη

133 χρόνια από την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά του Σικάγο και η εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο βρίσκεται αντιμέτωπη με την νέα φάση αντιδραστικής εκστρατείας του κεφαλαίου. Η φτώχεια, ο ολοκληρωτισμός, οι πόλεμοι και ο φασισμός αυξάνονται απειλητικά για τους λαούς.Στην χώρα μας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει ότι τα μνημόνια «τέλειωσαν», ενώ δεν έχει καταργήσει κανένα από αυτά. Αντίθετα, έχει συμφωνήσει σε μόνιμο ευρωμνημόνιο, με πλεονάσματα σύνθλιψης της εργατικής τάξηςκαι σωτηρίας του ευρώ και της ΕΕ, με μισθούς φτώχειας και άγρια περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων. Παρά τις τυμπανοκρουσίες για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ελάχιστες συλλογικές συμβάσεις έχουν υπογραφεί, καθώς παρέμεινε άθικτο το μνημονιακό αντεργατικό πλαίσιο. Η μείωση των μισθών και η χειροτέρευση των ορών εργασίας, οδήγησαν σε ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση χαρίζει στο κεφάλαιο τα πάντα: φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, κρατικές επιδοτήσεις, αναπτυξιακά-επενδυτικά κίνητρα, ενώ ξεπουλάει όλο τον δημόσιο πλούτο με την ένταξή του στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσδένει όλο και περισσότερο την χώρα στο πολεμικό άρμα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ενισχύει την αντιδραστική συμμαχία με Ισραήλ και Αίγυπτο, ενώ έχει αποφασίσει νέο πρόγραμμα γιγάντιων εξοπλισμών και στρατιωτικών εμπλοκών στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο.Τα αστικά κόμματα, τα ΜΜΕ και το κεφάλαιο θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και το μόνο που έχουμε να διαλέξουμε είναι τον διαχειριστή της αντιλαϊκής πολιτικής. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ κλπ στήνουν ένα νέο διπολισμό με ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές. Όλοι τους, μαζί με τους νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, αποτελούν τους πιο πιστούς υπηρέτες του κεφαλαίου, των μνημονίων, της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού.Κάτω ο υποταγμένος συνδικαλισμόςΈξω από τα συνδικάτα οι εργοδότες, οι νόθοι και οι δοτοίΗ απροκάλυπτη παρέμβαση των εργοδοτών στα συνδικάτα, η νοθεία και η πρωτοφανής σαπίλα που ήρθαν στην επιφάνεια με αφορμή τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ αποκαλύπτουν την εκφυλιστική πορεία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά λογικό επακόλουθο της πλήρους συνθηκολόγησης του υποταγμένου συνδικαλισμού με το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις. Είναι αποτέλεσμα της γραμμής του κοινωνικού εταιρισμού και της «κοινωνικής συμμαχίας» όπου η ΓΣΕΕ μας καλούσε να απεργήσουμε για την επιχειρηματικότητα, την ανταγωνιστικότητα και τις φοροελαφρύνσεις των βιομηχάνων.Μετά από τους εργοδότες και τους μάνατζερ που έγιναν μέλη σωματείων, σειρά πήραν οι δοτές διοικήσεις. Είναι η πρώτη φορά από το 1985, με το διορισμό του Ραυτόπουλου, που η ΓΣΕΕ έχει διορισμένη διοίκηση. Καταγγέλλουμε τον διορισμό διοίκησης στην ΓΣΕΕ καιστην ΟΙΥΕ από τα αστικά δικαστήρια στα οποία προσέφυγαν τόσο ο υποταγμένος συνδικαλισμός όσο και το ΠΑΜΕ. Καλούμε τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους να μην συναινέσουν σε τέτοιες πρακτικές και να μην αναγνωρίσουν καμία εγκάθετη διοίκηση. Καταγγέλλουμε κάθε είδους παρέμβαση της αστικής δικαιοσύνης στα εργατικά συνδικάτα. Μόνο οι εργάτες και οι συνελεύσεις τους μπορούν να αποφασίζουν για το μέλλον τους και όχι το κράτος και οι δικαστές.Απάντηση στην κρίση και στον εκφυλισμό μπορεί να δώσει μόνο η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και η δημιουργία ενός κέντρου αγώνα, που να οργανώνει πραγματικούς αγώνες, απεργίες και μάχες. Για να ηττηθεί ο «συνδικαλισμός» της ταξικής συνδιαλλαγής, για να μπει τέλος στην ανάμειξη του κράτους και των αφεντικών στα συνδικάτα.

Καλούμε κάθε εργαζόμενο, σωματείο, συλλογικότητα, που θέλει να παλέψει για να ανατραπεί η βάρβαρη επίθεση να μετατρέψει την Πρωτομαγιά σε σταθμό για την ταξική ανασυγκρότηση εργατικού του κινήματος.

Να διοργανώσουμε από κοινού την πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο στις 10:30 π.μ. και την διαδήλωση στη Βουλή.

• Διεκδικούμε τον πλούτο που παράγουμε, τον κόσμο που μας ανήκει!
• Συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων.
• Πόλεμο στον πόλεμο του κεφαλαίου, με διεθνιστική πάλη για την ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου-ιμπεριαλισμού-ΕΕ-κυβερνήσεων.

Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων

πηγή : http://ydragogeio.gr/1rst-may-19/

Αναρχική Πρωτομαγιά ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα | Σ.Α.Κ.Τ.Χ.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Την 1η Μάη 1886 κηρύσσεται γενική απεργία στο Σικάγο των ΗΠΑ με κεντρική διεκδίκηση την καθιέρωση του οχταώρου, καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής, όπου συμμετείχαν 40.000 εργάτες, οι οποίοι μέσα στις επόμενες μέρες αυξήθηκαν σε 65.000. Την 3η Μάη 200 εργάτες αποσπώνται από την ομιλία του αναρχικού Σπάιζ, κατευθύνονται σε ένα εργοστάσιο ξυλείας και επιτίθενται στους απεργοσπάστες. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία η οποία πυροβολεί τους απεργούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 εργάτες και να τραυματιστούν δεκάδες. Την επόμενη μέρα χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην πλατεία Haymarket. Όταν οι μπάτσοι επιχειρούν να διαλύσουν την συγκέντρωση, μια βόμβα εκτοξεύεται από το πλήθος εναντίον τους, σκοτώνοντας 7 και τραυματίζοντας 66. Η αστυνομία ανοίγει για άλλη μια φορά πυρ σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες απεργούς. Τις επόμενες μέρες συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Σπάιζ, Φίλντεν, Σουόμπ, Φίσερ, Ένγκελς, Λινγκ, Νιμπ και Πάρσονς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως οι «8 του Σικάγο». Οι 3 φυλακίζονται για χρόνια, ενώ οι υπόλοιποι 5 απαιτώντας Ελευθερία ή Θάνατο εκτελούνται στην αγχόνη.

Για τους εργαζόμενους και τους άνεργους, για όλους εμάς τους καταπιεσμένους η εξέγερση των εργατών του Σικάγο και η άγρια απεργία τους τον Μάη του 1886 δεν είναι απλά σελίδες στα βιβλία ιστορίας, ούτε αφορμή για επετειακές εκδηλώσεις, αλλά αποτελούν πηγή έμπνευσης για τις καθημερινές μάχες που δίνουμε απέναντι στο καθεστώς εκμετάλλευσης και υποταγής. Η ιστορική μνήμη της Πρωτομαγιάς παραμένει ζωντανή και παρούσα στις συλλογικές μας αντιστάσεις, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τις εξεγέρσεις της εποχής μας. Άλλωστε οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι εργάτες του Σικάγο συνέδεσαν τον αγώνα για το οχτάωρο με την συνολικότερη κριτική απέναντι στον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού, με τα συνδικάτα τους να διακηρύσσουν πως «όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα της εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφαλαίο, κάθε εργάτης οφείλει να αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και να αφοσιωθεί στο συνδικάτο». Έτσι και οι αγωνιζόμενοι του σήμερα οφείλουμε να συνδέουμε, τους αγώνες που δίνουμε για ζωή και αξιοπρέπεια, με το συνολικό όραμα για την ανατροπή της μισθωτής σκλαβιάς, του κράτους και του καπιταλισμού.

Από την εποχή της εξέγερσης του Σικάγο έως σήμερα, οι δομικές αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης παραμένουν αθεράπευτες. Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου αδυνατούν να παράξουν οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, την οποιαδήποτε προοπτική και ελπίδα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους. Από την εκστρατεία για την εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού και την επιβολή ενός μόνιμου Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης στις δυτικές μητροπόλεις ως τις πολεμικές επιχειρήσεις, τις στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές επεμβάσεις στην καπιταλιστική περιφέρεια η παγκόσμια δικτατορία του κράτους και του καπιταλισμού για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα άλλο, πέρα από βαρβαρότητα, πολέμους, προσφυγιά, καταστροφή και λεηλασία των κοινωνιών και της φύσης.

Στον ελλαδικό χώρο, οι διαχειριστικές αυταπάτες που έσπειρε η αριστερή πολιτική διαχείριση επιτέλεσαν τον ρόλο τους στο ακέραιο. Η κρατική και καπιταλιστική επίθεση συνεχίζεται επιβάλλοντας τον μονόδρομο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, επιχειρώντας παράλληλα να δώσει παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο σύστημα, μέσω της διαμόρφωσης συνθηκών αποσύνθεσης των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, εθνικής συμφιλίωσης και διαταξικής συνεργασίας. Ταυτόχρονα, μέσα από μια ανανεωμένη ρητορική που συνδέεται με το πέρασμα στην περίοδο της ανάπτυξης,την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την επιστροφή στην «κανονικότητα» επιχειρείται, εν όψει εκλογών, η εκ νέου η άντληση νομιμοποίησης για τους επόμενους γύρους λεηλασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που ετοιμάζονται, καλλιεργώντας για μια ακόμα φορά αυταπάτες εξωραϊσμού του συστήματος.

Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για ένα κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις κυβερνησεις, τους θεσμούς, τα κοινοβούλια και τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους εμπόρους ελπίδας και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Από την επαναστατημένη Ροτζάβα και τη μαχόμενη Παλαιστίνη μέχρι τη αντίσταση ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν στη γειτονική Τουρκία και τη νέα μάχη που ετοιμάζονται να δώσουν οι εξεγερμενες ζαπατιστικές κοινότητες στην Τσίαπας να συνθέσουμε απέναντι στο ζοφερό κόσμο της εξουσίας , το μωσαϊκό της επαναστατικής προοπτικής για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΠΟΡΕΙΑ 11 Π.Μ , ΜΟΥΣΕΙΟ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1597481/

Πρωτομαγιάτικη Διακήρυξη του ΕΕΚ - 2019

H EPΓATIKH TAΞH EINAI ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΤΕΙΧΗ - EINAI ΔIEΘNIΣTIKH KAI EΠANAΣTATIKH

Eργάτες / εργάτριες, άνεργοι και άνεργες, εργαζόμενοι της μαύρης ελαστικής εργασίας, αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι
1. Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, με την κατάρρευση της εμβληματικής Λήμαν Mπράδερς, το 2008, και την χρεοκοπία της καπιταλιστικής Eλλάδας και μιας σειράς άλλων περιφερειακών καπιταλιστικών χωρών, βρισκόμαστε για δεύτερη φορά στα πρόθυρα μιας νέας οικονομικής καταστροφής.
Aνεξάρτητα από τα ψέματα που αραδιάζει ο αστικός πολιτικός κόσμος, ιδίως καθώς βαδίζουμε σε πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις, και τους κυβερνητικούς κομπασμούς για «έξοδο» από τα Mνημόνια, τα βουητά της κρίσης ακούγονται ηχηρά από την Aργεντινή και την Tουρκία που βυθίζονται στη νέα φάση της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.
Tο καπιταλιστικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, έχει ιστορικά εξαντλήσει τα όριά του ήδη στον 20ο αιώνα, οδηγώντας σε δύο παγκόσμιους πολέμους και στη φασιστική βαρβαρότητα. H μεταπολεμική καπιταλιστική άνθιση χτισμένη πάνω στα ερείπια της τρομακτικής καταστροφής του B' Παγκόσμιου πολέμου και της Συμφωνίας της Γιάλτας της Μόσχας με τους ιμπεριαλιστές, οδήγησε σε ολοένα αυξανόμενες και πιο καταστροφικές κρίσεις, με κορύφωση την τρέχουσα, άλυτη μέχρι τώρα και επιδεινούμενη παγκόσμια κρίση.
Παρά την γιγάντια πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας το καπιταλιστικό σύστημα έχει μπλοκαριστεί εξ αιτίας των εσωτερικών του αντιφάσεων. H κρίση, όπως δείχνει και η 11χρονη πορεία μετά το 2008 δεν μπορεί να λυθεί μέσα στα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και του εθνικού κράτους. Mια νέα τρομακτική καταστροφή απειλεί τον άνθρωπο και τη φύση, αν δεν ξεπεραστεί με την πάλη της εργατικής τάξης και των λαών το παρηκμασμένο καπιταλιστικό σύστημα που βασίζεται στο κέρδος και όχι στις κοινωνικές ανάγκες.
Για άλλη μία φορά το δίλημμα της Pόζας Λούξεμπουργκ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» τίθεται επί τάπητος.

2. Tο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο έχοντας συνείδηση των ταξικών του συμφερόντων επιχειρεί να φορτώσει την κρίση πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαών με την μαζική ανεργία, την υπερεκμετάλλευση, την καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, τη μετατροπή του εργάτη σε εξαθλιωμένο αντικείμενο εκμετάλλευσης. Παράλληλα με τον κοινωνικό πόλεμο στο εσωτερικό κάθε καπιταλιστικής χώρας, εξαπολύουν μια ανελέητη επίθεση στο εξωτερικό με αιματηρούς καταστροφικούς πολέμους και εξανδραποδισμό ολόκληρων λαών. Tα κύματα των απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών είναι το αποτέλεσμα της ιμπερια-ληστρικής πολιτικής.
O εθνικιστικός αγριανθρωπισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι τα συνακόλουθα δηλητηριώδη όπλα ενός συστήματος παρακμής. Oι Tραμπ, Σαλβίνι, Όρμπαν, οι φασίστες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα και στην Eλλάδα, είναι ο σάπιος καρπός ενός σάπιου συστήματος που αδυνατεί να βρει λύση και επιχειρεί να στρέψει την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και το φόβο για το εργασιακό αύριο σε πόλεμο των φτωχών με τους φτωχότερους και καταστρεπτικό πόλεμο μεταξύ των εθνών, σε μια αδιέξοδη πορεία προς την κόλαση ενός Tρίτου Παγκόσμιου Πολέμου, αυτή την φορά και με πυρηνικά...
Oι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί στη Mέση Aνατολή, την Aνατολική Mεσόγειο και τα Bαλκάνια για την ενέργεια και τους ενεργειακούς δρόμους (όπου και η ελληνική μπουρζουαζία με την κυβέρνηση των ψευτοαριστερών του ΣYPIZA συμμετέχει στο πλευρό του ιμπεριαλιστικού NATO και των HΠA), η στρατηγική περικύκλωση της Pωσίας, είναι μέρη μιας ενιαίας επιθετικής στρατηγικής που οδηγεί στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως (αδιέξοδο) μέσο για να αντιμετωπιστεί η κρίση μέσω μιας γιγάντιας καταστροφής κεφαλαίων και ανθρώπων.

3. Tην ίδια όμως στιγμή, η κρίση του καπιταλισμού αναδεικνύεται ως ο πιο επαναστατικός παράγοντας, καθώς πυροδοτεί την επαναστατική αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαών. Tα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία ή η αντίσταση των εργατών της Oυγγαρίας στο «νόμο της σκλαβιάς» είναι το προμήνυμα μιας νέας φάσης προλεταριακών αγώνων και επαναστάσεων στην Eυρώπη, την ίδια στιγμή που στη Bόρεια Aφρική, στο Σουδάν και την Aλγερία, έχει αρχίσει ένας δεύτερος γύρος κοινωνικής επανάστασης μετά την υποχώρηση του πρώτου επαναστατικού κύματος το 2011-13 στην Tυνησία, Aίγυπτο, Συρία και Yεμένη.

4. Στην Eλλάδα τα μεγάλα εργατικά και λαϊκά κινήματα του 2010-12 οδηγήθηκαν στα κοινοβουλευτικά κανάλια του ρεφορμιστικού ΣYPIZA και των συνιστωσών του για να ακολουθήσει η τραγική απογοήτευση το 2015 με την «κωλοτούμπα» του Tσίπρα και τη μεταμόρφωσή του από αντιμνημονιακό προπαγανδιστή σε πειθήνιο όργανο της πολιτικής της Mέρκελ και των Bρυξελών στην επιβολή των Mνημονίων.
Tώρα, εν όψει των εκλογικών αναμετρήσεων η κυβέρνηση Tσίπρα επιχειρεί να σερβίρει την ξαναζεσταμένη σούπα του αντιμνημονιακού «αγωνιστή», όταν με το δικό του τρίτο Mνημόνιο έχει επιβάλλει τρισχειρότερα μέτρα από τους προκατόχους του, του εκφυλισμένου ΠAΣOK και της δεξιάς NΔ. Όποιος και αν βγει πρώτος στις προσεχείς ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές είτε ο υιός του Δρακουμέλ Mητσοτάκη με τους φασίστες στυλοβάτες του, τον Bορίδη και τον Άδωνη -οπαδούς της «εθνοσωτηρίου» χούντας, θητεύσαντες στη σχολή των σάπιων κρεάτων του Mπαλόπουλου- είτε ο «κωλοτούμπας» Tσίπρας θα είναι κυβερνήσεις κρίσης: κρίσης πολιτικής, οικονομικής, ηθικής που συμπυκνώνεται σε κρίση εξουσίας.

5. H εργατική τάξη πρέπει να διεκδικήσει το δικό της ρόλο ως ανεξάρτητης κοινωνικής τάξης. Oι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, αυτοί χωρίς τους οποίους «γρανάζι δεν γυρνά» πρέπει να διεκδικήσουν την δική τους κυριαρχία πάνω στα προϊόντα της εργασίας τους, στα μέσα παραγωγής, ενάντια στην πολιτική και κρατική εξουσία και τα ταξικά συμφέροντα που τους καταδυναστεύουν. H εργατική τάξη από αντικείμενο εκμετάλλευσης πρέπει να υψωθεί σε υποκείμενο της ιστορίας, όπως σε κάποιες φωτεινές στιγμές επαναστατικής ανάτασης έχει διεκδικήσει στην Eλλάδα και σε άλλες χώρες.
Aυτό απαιτεί να απαλλαγεί από τη μέγγενη των γραφειοκρατικών μηχανισμών ελέγχου στα συνδικάτα και στην πολιτική ζωή. Πρώτα πρώτα πρέπει να απαλλαγούμε από τη γραφειοκρατία της ΓΣEE, των κρατικοδίαιτων και εργοδοτικών συνδικαλιστών. Έμπνευσή μας δεν αποτελεί ο ελεγχόμενος μαχητικός συνδικαλισμός του ΠAME/KKE που μετά την παρέμβασή του στην Kαλαμάτα και Pόδο έδειξε τα όριά του, αρκούμενος στο διορισμό από τα αστικά δικαστήρια ηγεσίας στην γενική συνομοσπονδία. Xρειαζόμαστε συνδικάτα αντιγραφειοκρατικά, χωρίς κρατικό έλεγχο, λειτουργούντα μέσα από γενικές συνελεύσεις και δημοκρατικές διαδικασίες βάσης. Ήδη, όπως έχει φανεί και με την πρόσφατη απεργία ενός από τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα τμήματα του προλεταριάτου, τους ντελίβερι και τη μαχητική τους απεργία στις 11 Aπρίλη, αλλά και με την απεργία 6 σωματείων βάσης την 1η Nοέμβρη 2018, ένας άλλος αέρας πνέει μέσα στο εργατικό κίνημα. H διεκδίκηση της ανεξαρτησίας του συνδικαλιστικού κινήματος από τον έλεγχο του κράτους, της εργοδοσίας και της αστικής πολιτικής πρέπει να είναι το πρώτο βήμα.
Tο δεύτερο βήμα πρέπει να είναι η ανάπτυξη μιας νέας πολιτικής οργάνωσης του προλεταριάτου, 100 χρόνια μετά την ίδρυση του πρώτου εργατικού κόμματος στην Eλλάδα, του ΣEKE/μετέπειτα KKE. Tο KKE, εκφυλίστηκε από τον σταλινισμό και από επαναστατικό κόμμα εξελίχθηκε στο κόμμα της Bάρκιζας και της παράδοσης των όπλων τον καιρό της επανάστασης. Mεταπολιτευτικά, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την προδοσία στην Kύπρο, το KKE εξελίχθηκε σε κόμμα ταξικής συνεργασίας και σταθεροποίησης του συστήματος. Στην αρχή με το ΠAΣOK και την ψευδεπίγραφη «αλλαγή», ιδίως στα συνδικάτα και στη ΓΣEE. Στη συνέχεια με τη δεξιά NΔ στην Tζανετακειάδα το 1989 και τη συνεργασία στην «οικουμενική» κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με ΠAΣOK και NΔ. Στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 η θέση του Περισσού ήταν όχι με τους εξεγερμένους αλλά με την άλλη πλευρά. Kαι τώρα, με την πρόσφατη αναζωπύρωση του εθνικισμού με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών τα ρηχά αντιιμπεριαλιστικά λόγια δεν μπορούσαν να κρύψουν τη βαθιά πρόσδεσή του στην εθνικιστική μπουρζουαζία της χώρας αρνούμενο το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού στην εθνότητα, εθνική ταυτότητα και γλώσσα των βόρειων γειτόνων μας.

Δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα από τον αποστειρωμένο πολιτικό λόγο της αριστερής γραφειοκρατίας των υμνητών του Στάλιν και του σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα. Ένα νέο επαναστατικό εργατικό κόμμα πρέπει να χτιστεί στο έδαφος της ιστορίας και των μαθημάτων από τους θριάμβους και από τις τραγικές προδοσίες και ήττες.

6. H παγκόσμια καπιταλιστική κρίση επιβάλλει την αναζήτηση μιας διεθνιστικής εξόδου από το τέλμα του καπιταλισμού και της προϊούσας βαρβαρότητας. Nα ξαναγυρίσουμε στις επαναστατικές παραδόσεις των μπολσεβίκων, της Oκτωβριανής επανάστασης των πρώτων χρόνων, της εποχής του Λένιν και του Tρότσκι και της Kομιντέρν, του κόμματος της παγκόσμιας επανάστασης. Tο προλεταριάτο δεν είναι εθνική τάξη, είναι διεθνιστική και επαναστατική.

Nα χτίσουμε ξανά την επαναστατική Διεθνή των εργατών, που υπό το φως της εμπειρίας της διάλυσης της Tρίτης Διεθνούς από τον σταλινισμό δεν μπορεί παρά να είναι η Tέταρτη Διεθνής, επανιδρυμένη στη βάση των μαθημάτων της ιστορικής περιόδου μέχρι σήμερα.
Mαζί με τους συντρόφους μας στην Συντονιστική Eπιτροπή για την Eπανίδρυση της Tέταρτης Διεθνούς απευθύνουμε συντροφικό αγωνιστικό χαιρετισμό σε όλους τους εργάτες και εργάτριες του κόσμου, σε όλους τους μαχόμενους προλετάριους, στους διεθνιστές και αντιφασίστες.

Πόλεμο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Διαλύστε το NATO, τις πολεμικές του βάσεις και τα πυρηνικά όπλα. Συντρίψτε το καπιταλιστικό κράτος. Tσακίστε τους ρατσιστές, τους φασίστες και ναζιστές.
Kάτω η ιμπεριαλιστική «συμμαχία» Eλλάδας / Iσραήλ / Kύπρου, υπό την ηγεσία των HΠA - Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Kάτω η κυβέρνηση Tσίπρα και κάθε επίδοξη διάδοχος καπιταλιστική κυβέρνηση. Kάτω οι πολιτικές των μνημονίων, της λιτότητας και της ανεργίας - Διαγραφή του χρέους.

Σοσιαλιστική διέξοδος από την κρίση του καπιταλισμού με εθνικοποίηση όλων των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο. Σχεδιασμένη οικονομία για την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας.

Διεθνιστική ενότητα με τους γειτονικούς λαούς. Στη γραμμή του Pήγα Φεραίου και της Bαλκανικής Σοσιαλιστικής και Kομμουνιστικής Oμοσπονδίας για την ενότητα στην περιοχή των Bαλκανίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις κυρίαρχες εθνικιστικές μπουρζουαζίες και μαφιόζικες κλίκες.

Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες στην Eυρώπη από τη Λισαβόνα μέχρι το Bλαδιβοστόκ και σε όλο τον κόσμο.

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε κάτω από τη σημαία της αναγεννημένης εργατικής Διεθνούς! Παγκόσμια επανάσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική καπιταλιστική βαρβαρότητα!

Όλοι κι όλες την Tετάρτη 1η του Μάη, στην πρωτομαγιάτικη προσυγκέντρωση στο Μουσείο, στις 10:30 π.μ.

Όλοι κι όλες στην Έκτακτη Συνάντηση για την Ευρώπη που οργανώνει το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο "Κριστιάν Ρακόφσκυ" και το ΕΕΚ στην ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας και Βουκουρεστίου, το Σάββατο 4 Mάη, από 10:30 π.μ.-18:00 μ.μ.

Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα
23-4-2019

πηγή : http://eek.gr/index.php/announcements/6238-pr…

Η φετινή επέτειος της Εργατικής Πρωτομαγιάς γίνεται μέσα σε ένα πολιτικό κλίμα ακροδεξιάς επίθεσης του κεφαλαίου, αλλά και σημαντικών διεθνιστικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης απέναντι στον εθνικισμό.

Η παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση έχει ωθήσει την αστική τάξη στην στρατηγική επιλογή ανασυγκρότησης της ακροδεξιάς. Τα αδιέξοδα των αστών να υπερβούν την κρίση αποζητούν το εργαλείο εκείνο που για ένα νέο γύρο επίθεσης στους ταξικούς αγώνες και τις οργανώσεις της εργατικής τάξεις. Ο εθνικισμός αποτελεί το όπλο της ακροδεξιάς επίθεσης για την εφαρμογή αντιλαικών μέτρων και υπονόμευση των δικαιωμάτων των εργατών και της νεολαίας.

Παρολά αυτά, η επίθεση αυτή προέρχεται ακριβώς από την εξασθένωση του αστικού μπλοκ κι όχι από κάποια σαρωτική νίκη του τελευταίου διαστήματος πάνω στην εργατική τάξη. Γι' αυτό και προετοιμάζεται ώστε να μην αντιμετωπίσει μια νέα ταξική αντίσταση.

Το προηγούμενο διάστημα το ταξικό κίνημα κατόρθωσε να ορθώσει ανάχωμα απέναντι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και να δώσει την δική του Διεθνιστική απάντηση με δύο μεγάλες διαδηλώσεις, κατοχυρώνοντας την Διεθνιστική Ημέρα των Ιμίων και τελειώνοντας τις όποιες προσπάθειες εθνικιστικών εκδηλώσεων στην Αθήνα.

Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις ταξικές μας νίκες και να οικοδομήσουμε την Διεθνιστική Κομμουνιστική στρατηγική ως μια θετική πρόταση του ταξικού στρατοπέδου μας στον αγώνα της αντικαπιταλιστικής αντεπίθεσης.

Η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού καλεί και συμμετέχει με οργανωμένο μπλοκ στην απεργία της εργατικής πρωτομαγιάς την Τετάρτη 1η Μάη στις 10:30 στο Μουσείο (Πατησίων & Τοσίτσα).

Αθήνα, 23/04/2019

https://ormantifa.org/diethnistiki-ergatiki-p…

Ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την Εργατική Πρωτομαγιά

Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά! Όλοι & όλες στην απεργία!

Απεργιακή Συγκέντρωση στις 10.30πμ: Αθήνα στο Πολυτεχνείο, Θεσσαλονίκη στην Καμάρα

Συνεχίζουμε τους αγώνες μας, δυναμώνουμε την Αντικαπιταλιστική Αριστερά.

· Για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, ενάντια στην κυβέρνηση των ευρωμνημονίων και τη δεξιά αντιπολίτευση, για τη διαγραφή του χρέους και τον εργατικό έλεγχο

· Ενάντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, του ρατσισμού και του πολέμου, για διεθνιστική ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ

· Αγώνας για την ειρήνη και τη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών, ενάντια στο ΝΑΤΟ, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό

· Ενάντια στην ακροδεξιά, τον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή, ανοιχτά σύνορα για πρόσφυγες και μετανάστες

· Για μια πλατιά συσπείρωση αντικαπιταλιστικών/αντιιμπεριαλιστικών/αντιΕΕ δυνάμεων

133 χρόνια από την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά του Σικάγο η βαθιά δομική καπιταλιστική κρίση είναι παρούσα και η εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο βρίσκεται αντιμέτωπη με την νέα φάση αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου. Η φτώχεια, ο ολοκληρωτισμός, οι πόλεμοι, ο φασισμός, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός αποτελούν απειλή για τους λαούς.

Στη χώρα μας, η "μεταμνημονιακή" σταθερότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει για την εργατική τάξη και τη νεολαία μόνιμο ευρωμνημόνιο ως το 2060, με πλεονάσματα σύνθλιψης της εργατικής τάξης και σωτηρίας του ευρώ και της ΕΕ, με μισθούς φτώχειας και άγρια περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων. Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων αποδεικνύεται "αδειανό πουκάμισο", αφού ελάχιστες συλλογικές συμβάσεις έχουν υπογραφεί, καθώς παρέμεινε άθικτο το μνημονιακό αντεργατικό πλαίσιο. Η μείωση των μισθών, η ραγδαία επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, και η χειροτέρευση των ορών εργασίας, οδήγησαν σε ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση χαρίζει στο κεφάλαιο τα πάντα: φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, κρατικές επιδοτήσεις, αναπτυξιακά-επενδυτικά κίνητρα, ενώ ξεπουλάει όλο τον δημόσιο πλούτο με την ένταξή του στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσδένει όλο και περισσότερο την χώρα στο πολεμικό άρμα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ενισχύει την αντιδραστική συμμαχία με Ισραήλ και Αίγυπτο, ενώ έχει αποφασίσει νέο πρόγραμμα γιγάντιων εξοπλισμών και στρατιωτικών εμπλοκών στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Με τη Συμφωνία των Πρεσπών προχωρά στην ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων και την προσπάθεια αναβάθμισης του οικονομικού και γεωπολιτικού ρόλου της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ευθυγραμμίζεται πλήρως με την πολιτική του ρατσισμού της Ευρώπης-Φρούριο ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ενισχύοντας την προσπάθεια της άρχουσας τάξης να πυροδοτήσει τον κοινωνικό εμφύλιο αποπροσανατολίζοντας την οργή των "από κάτω".

Την ίδια στιγμή η ΝΔ μνημονιακή και ευρωνατοϊκή επίσης, επιδιώκει να ηγηθεί του ευρύτερου, νεοφιλελεύθερου, εθνικιστικού, δεξιού και ακροδεξιού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Πλειοδοτεί για μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για τα κέρδη, πιο γρήγορη εισβολή των ιδιωτικών κεφαλαίων στην Υγεία, στην Παιδεία και στο Ασφαλιστικό σύστημα, κατάργηση κάθε μονιμότητας και σταθερότητας στην απασχόληση.

Κυβέρνηση και μνημονιακή αντιπολίτευση έχουν συμφωνήσει στην προώθηση όλων των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, κεφαλαίου σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Διαγκωνίζονται για το ποιος θα πάρει το χρίσμα από τα αφεντικά για τη διαχείριση αυτής της μαύρης πολιτικής.

Η πολιτική αυτή δεν περνά απρόσκοπτα. Οι ρωγμές που δημιουργεί η δράση των «κάτω» σε αυτή την πορεία είναι υπαρκτές. Οι αντιστάσεις και οι αγώνες των εργαζόμενων δεν σταματούν όπως δείχνουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, η πολύμορφη δράση για τη διεκδίκηση των συλλογικών συμβάσεων, την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, των προσλήψεων σε υγεία, παιδεία,. που δημιουργούν προϋποθέσεις εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης.

133 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά, η εργατική τάξη έρχεται αντιμέτωπη και με την απροκάλυπτη παρέμβαση των εργοδοτών στα συνδικάτα, τη νοθεία, το διορισμό διοικήσεων από τα αστικά δικαστήρια και την πρωτοφανή εκφυλιστική πορεία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που ήρθε στην επιφάνεια με αφορμή τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ.

Απέναντι στις δικαστικές και εργοδοτικές παρεμβάσεις στα συνδικάτα και στα ενδεχόμενα «παζάρια» της συνδικαλιστικής ηγεσίας, οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι και οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να παλέψουν για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος μέσα στα σωματεία, στις συνελεύσεις, στην ίδια την εργατική βάση. Για συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων, με πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία από το κράτος, την εργοδοσία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αγώνες των εργαζόμενων πρέπει να ενισχυθούν και να πολλαπλασιαστούν και με νέες μορφές συντονισμού και συσπείρωσης από τα κάτω. Η κοινή δράση όσων δυνάμεων και αγωνιστών θέλουν να βαδίσουν σε διαφορετική κατεύθυνση, με αυτοτέλεια από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, μπορεί να δώσει σημαντική ώθηση στην εργατική πάλη. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη μαζικοποίηση και τη νίκη των αγώνων για την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και για την υπέρβαση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει το διορισμό διοικήσεων από τα δικαστήρια στη ΓΣΕΕ και την ΟΙΥΕ. Κανένα ταξικό συνδικαλιστικό ρεύμα δεν πρέπει να συμμετέχει στις διορισμένες διοικήσεις.

Καλεί τα σωματεία, τους ταξικούς συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους να οργανώσουν τους επόμενους αγώνες από τα κάτω, αποφασιστικά, μαζικά, ταξικά! Καλεί όλους τους εργαζόμενους να κάνουν επόμενο σταθμό αγώνα την Εργατική Πρωτομαγιά σε όλη τη χώρα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα βρεθεί μαζί με τα πρωτοβάθμια σωματεία που διοργανώνουν την πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση:

• Στην Αθήνα στις 10:30 πμ στο Πολυτεχνείο.
• Στη Θεσσαλονίκη, στις 10:30 πμ στην Καμάρα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

πηγή : http://antarsya.gr/node/5245

Πετάξτε τα εργαλεία, αυτή είναι η δική μας μέρα! - Όλες/οι στην Πρωτομαγιάτικη Απεργία (10:30 πμ Μουσείο)

Περισσότερα από 9 χρόνια από τότε που η κρίση του Κεφαλαίου γέννησε τις πιο βάρβαρες επιθετικές πολιτικές από την πλευρά του, πολιτικές που διέλυσαν κατακτήσεις αιώνων όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και συνολικά του ανθρώπινου πολιτισμού, οι εργαζόμενοι/ες καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τη φτώχεια, την παθητικότητα, την εξάρτηση ως τη νέα κανονικότητα.

Να αναγνωρίσουμε ότι η αξίωση για μια πλήρη και σταθερή απασχόληση που θα μας επιτρέπει να ζούμε από αυτήν, με μισθούς στο ύψος των αναγκών μας και με ελεύθερο χρόνο, ανήκει σε ένα μακρινό και ξεπερασμένο παρελθόν και πρέπει να θαφτεί, μαζί με την παλιά αξίωση μιας άλλης κοινωνίας χωρίς τάξεις και αφεντικά, μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι θα διαχειρίζονται την εργασία και τη ζωή τους ελεύθερα, μετατρεπόμενοι από παραγωγοί σε δημιουργοί. Να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι η νέα κανονικοποίηση είναι η πλήρης εξάρτηση από το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Η πολυπόθητη ανάπτυξη που καρτερικά περιμένουν και υπόσχονται, είναι η ζοφερή πραγματικότητα του 28 % άνεργων εργαζομένων, του 48% της κοινωνίας το οποίο ζει σε συνθήκες φτώχειας, της πλειονότητας που εργάζεται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, αυτών που δε βγάζουν πάνω από 300 ευρώ το μήνα, των εκατοντάδων χιλιάδων που πληρώνονται με δόσεις, των ανασφάλιστων, των «αόρατων» μεταναστών και μεταναστριών, των θυμάτων της καθημερινής εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλείας.

Η σύγχρονη καπιταλιστική Ελλάδα, δεν είναι άλλη από αυτή των 74 νεκρών εργατών (επίσημα στοιχεία του 2017) και των χιλιάδων θυμάτων των «εργατικών ατυχημάτων», του σμπαραλιασμένου και λεηλατημένου ασφαλιστικού συστήματος και της απαξιωμένης δημόσιας υγείας, της αμφισβήτησης του δικαιώματος στη στέγη, του ρατσισμού και του φασισμού.

Σε αυτή του την προσπάθεια το Κεφάλαιο έχει αρωγό την θλιβερή γραφειοκρατία που ηγείται της ΓΣΕΕ, η οποία αφού οργάνωσε την υποταγή και την άτακτη υποχώρηση του εργατικού κινήματος την περίοδο της κινηματικής αναγέννησης 2008-2013, σήμερα εξαντλεί την προσπάθειά της στο να διατηρεί τα οφίτσιά της, μέσω στημένων συνεδρίων και ανύπαρκτων σωματείων, έχοντας ως ισχύ την αγάπη των εργοδοτών. Όχι χωρίς επιτυχία μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς ότι από το ξεκίνημα της κρίσης, ο αγλαός Γιάννης Παναγόπουλος είναι ο μόνος θεσμικός υπάλληλος του Κεφαλαίου που δεν έχασε το πόστο του.

Όμως, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός της τριτοβάθμιας οργάνωσης, απλώνει τα πλοκάμια του σε όλο το μήκος και το πλάτος του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Μια σειρά από ομοσπονδίες, αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία, συντηρούν και τροφοδοτούν εδώ και δεκαετίες την πέμπτη φάλαγγα της ΓΣΕΕ. Αυτή η κατάσταση δεν ανατρέπεται με επικλήσεις και καταγγελίες, ούτε με συμμετοχή στις διορισμένες διοικήσεις. Τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τον τσακίζεις, δεν περιμένεις να αλλάξουν οι συσχετισμοί, καλλιεργώντας αυταπάτες στον κόσμο της εργασίας.

Μακριά όμως από οδυρμούς και νοσταλγικούς θρήνους για αυτά που πέρασαν και χάθηκαν για πάντα, οι εργαζόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες, τα υποκείμενα της επισφάλειας, έχουμε μπροστά μας ανοιχτό έναν άλλο δρόμο. Τον δρόμο της άμεσης οργάνωσης και δράσης, για την διεκδίκηση των αναγκών μας, έξω από τις πεθαμένες γραφειοκρατίες, πέρα από τις πολιτικές αυταπάτες και χωρίς την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει η παραμικρή παραχώρηση από το Κεφάλαιο χωρίς να την κερδίσουμε εμείς με την πάλη μας.

Τον δρόμο αυτόν τον χαράσουμε δημιουργώντας εργασιακές και απεργιακές επιτροπές μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, συνδικαλιστικά σχήματα σε αντίθεση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με δράση μέσα στα υπάρχοντα σωματεία, αλλά σε αγωνιστική απειθαρχία και οργανωτική αποδρομή από αυτά, στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός άλλου, αντικαπιταλιστικού συνδικαλισμού και των ομοσπονδιακών οργάνων του.

Ενός συνδικαλισμού που θα προετοιμάζει μια διαφορετική κοινωνία, μέσα από την πάλη για τις κατακτήσεις μας στη σημερινή, συνενώνοντας άνδρες και γυναίκες, «ντόπιους» και μετανάστες σε μια ελευθεριακή συνομοσπονδία των αναγκών μας.

Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία καλεί και συμμετέχει στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση, στο Μουσείο, στις 10:30 π.μ

-Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά! Ζήτω οι αγώνες του παγκόσμιου προλεταριάτου!

-Να πάρουμε στα χέρια μας, τον πλούτο που παράγουμε

-Συμβάσεις εργασίας στο ύψος των αναγκών μας. Σταθερή δουλειά για όλους/ες - Αυξήσεις στους μισθούς - Μείωση των ωρών εργασίας

-Έξω οι εργοδότες και το κράτος από τα σωματεία

-Οργανωτική διάσπαση από τη ΓΣΕΕ και το σύνολο του εργοδοτικού συνδικαλισμού

Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε

πηγή : http://rocinante.gr/petaxte-ta-ergalia-afti-i…