Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019 στις 11.00
Προσυγκέντρωση για την πορεία ενάντια στην πατριαρχία & τους έμφυλους διαχωρισμούς
8 Μάρτη- πορεία ενάντια στην πατριαρχία και τους έμφυλους διαχωρισμούς
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΟΥΣ ΕΜΦΥΛΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ,
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η 8 Μάρτη γιορτάζεται κάθε χρόνο ως η μέρα της γυναίκας που καθιερώθηκε ως μέρα μνήμης για τους γυναικείους αγώνες για χειραφέτηση, ισότητα, ελευθερία. Το νόημα της επιχειρείται να αλλοιωθεί, μετατρέποντας την σε ένα εμπορικό πανηγύρι που αφομοιώνει τα νοήματα τις ημέρας και που στις περισσότερες περιπτώσεις αναπαράγει τις έμφυλες αφηγήσεις για τη θυληκότητα. Ζούμε όμως σε ένα κόσμο που η πατριαρχική βία και οι έμφυλοι διαχωρισμοί είναι η κανονικότητα.
Στις 28 Νοεμβρίου γίνεται γνωστή από τον μιντιακό αέρα μία ακόμη γυναικοκτονία. Εκείνη της Ελένης Τοπαλούδη. Η νεαρή κοπέλα βιάζεται, ξυλοκοπείται άγρια και τελικά δολοφονείται από τους Μανώλη Κούκουρα και Αλέξανδρο Λουτσάι, γιατί δεν δέχθηκε να συνευρεθεί μαζί τους. Ένα ακόμη περιστατικό που προστίθεται στον μακρύ κατάλογο της πατριαρχικής βίας. Η κοινή γνώμη παρακολουθεί το βίαιο αυτό γεγονός ενώ για ακόμη μια φορά ξεδιπλώνεται το κουβάρι του κανιβαλισμού. Τα ΜΜΕ δεν χάνουν ευκαιρία σπεύδοντας να εκμεταλλευτούν την αποτρόπαια πράξη προβάλλοντας τη ζωή της κοπέλας σαν ένα ακόμα προϊόν προς κατανάλωση. Η ιστορία παρουσιάζεται σαν κομμάτι μιας καλοστημένης τηλεοπτικής σειράς και ο ανθρώπινος πόνος γίνεται βορά στα χέρια του δημοσιογραφικού συρφετού. Πρόκειται για εικόνες που αποδεικνύουν ξανά και ξανά πως το εξουσιαστικό οικοδόμημα έχει παρεισφρήσει σε όλες τις πτυχές του ανθρώπινου βίου μετατρέποντας τις ανθρώπινες σχέσεις σε σχέσεις στις οποίες τον τελευταίο λόγο τον έχει εκείνος που κατορθώνει να είναι ισχυρός. Και ισχυροί στην περίπτωση αυτή είναι δύο άντρες. Δύο άτομα με καλά ριζωμένες μέσα τους τις αξίες του κόσμου που μας περιβάλλει. Δύο άντρες που την αντρική τους ταυτότητα την έκαναν σημαία αποφασίζοντας πως εκείνη που αρνείται την ερωτική συνεύρεση δεν μπορεί να βρίσκεται στη ζωή.
Εντέχνως βέβαια παραλείπεται η οποιαδήποτε αναφορά στη συνολικότερη συνθήκη που εντάσσεται η συγκεκριμένη γυναικοκτονία. Στο κόσμο δηλαδή της εκμετάλλευσης, της επιβολής και της εξουσίας. Στον κόσμο που ξερνάει μισαλλοδοξία, ρατσισμό, και σεξισμό. Τα παραπάνω καταδεικνύονται από πολλά ακόμη περιστατικά όπως η δολοφονία της Αγγελικής Πέτρου στην Κέρκυρα από τον πατέρα της γιατί είχε δεσμό με έναν Αφγανό (κάτι που ο ίδιος δεν ενέκρινε). Η πατριαρχία αλληλοσυμπληρώνεται με το ρατσισμό που διαπερνά τις συμπεριφορές, που επιβάλλει μοντέλα ζωής, που τιμωρεί όσες/ους αποκλίνουν. Καταδεικνύεται στις χιλιάδες ακόμη γυναικοκτονίες όπως η πρόσφατος στραγγαλισμός μιας μητέρας από τον άντρα της μπροστά στα παιδιά τους, από τους βιασμούς αφεντικών σε πελάτισσες όπως συνέβη πρόσφατα στο Ηράκλειο της Κρήτης στο μαγαζί Γκουέρνικα, από τις σεξουαλικές επιθέσεις από καθηγητές σε φοιτήτριες για να περάσουν ένα μάθημα, από πατεράδες σε κόρες, για να κάνουν αυτό που έχουν οι ίδιοι στο μυαλό τους ως σωστό για τη ζωή τους.
Γιατί είναι το alpha male αυτό που θα προσδώσει αξία στα κορμιά και τις ζωές των υπολοίπων, σύμφωνα με το κατά πόσο αυτά επιτελούν το σκοπό τους: την τέρψη, τη φροντίδα και την ικανοποίηση των ορέξεων του κυρίαρχου αρσενικού. Τα κορμιά μας υπάρχουν μόνο αντανακλώμενα στα αντρικά μάτια, τα οποία θα κρίνουν πως ντυνόμαστε, πως διασκεδάζουμε, πως μιλάμε, πού πάμε, πως ζούμε. Θα δικαιοδοτούνται επαγωγικά να δικάσουν αν είμαστε αρκετά «γυναίκες» για να αποτελέσουμε τρόπαιο, ή λιγότερο «άντρες» για να μας τιμωρήσουν. Αν τελικά οι ζωές μας αξίζει να βιωθούν, αν τελικά μας αξίζει να ξυλοκοπηθούμε, να βιαστούμε και να δολοφονηθούμε αφού δε συμμορφωθήκαμε στα πρότυπα της πατριαρχίας.
Κι εδώ όμως έχουμε ένα τεράστιο κενό. Τί είναι το φύλο; Μπορεί η διαφορά μεταξύ των γεννητικών οργάνων δύο ατόμων να καθορίζει την ύπαρξή τους; Το άτομο από τη στιγμή της γέννησης του μέχρι το τέλος του γαλουχείται και αναπαράγεται σε ένα περιβάλλον περιορισμών, στερεοτύπων και συμβάσεων. Το κοινωνικό τοπίο είναι και το απόλυτα υπεύθυνο για τη διαμόρφωση της γυναικείας ή ανδρικής αντίστοιχα ταυτότητας φύλου. Οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται στο δίπολο αυτό, αντιμετωπίζεται ως παρέκκλιση-ως μη φυσιολογικό-ως αρρώστια-ως κάτι που χρειάζεται φτιάξιμο.. Έτσι άνθρωποι με <<διαφορετική>> σεξουαλικότητα, που δεν συμβαδίζουν με το φύλο που τους προσδόθηκε κατά τη γέννησή τους και επιλέγουν να αυτοπροσδιορίζονται διαφορετικά (λες και ο άνθρωπος είναι μόνο ένα σώμα, και οι σκέψεις, τα συναισθήματά του κτλ πρέπει να συμβαδίζουν με αυτό), θεωρούνται διαταραγμένα και δέχονται σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους επιθέσεις για αυτό που είναι, μέχρι που θα δολοφονηθούν, γιατί διαταράσσουν την κανονικότητα.
Κανένα βέβαια επιχείρημα δε μπορεί να στηρίξει την αφήγηση στην οποία η γυναίκα πρέπει να είναι κατ' ανάγκη ροζ, ευαίσθητη, εύθραυστη, μητέρα, δεκτική και έτοιμη για όλα, καλή νοικοκυρά, αρκούντως ήσυχη και ντροπαλή, με καθόλου ή ελάχιστους ερωτικούς συντρόφους και εξαρτώμενη από τον άνδρα πολυεπίπεδα, ενώ ο δεύτερος κυρίαρχος, ορθολογιστής, βαρύς και ασήκωτος προστάτης, χωρίς συναισθήματα και την ελευθερία να τα εκφράζει δημόσια (γιατί θα θεωρηθεί λιγότερος άνδρας) και δυνατός με αρρενωπά χαρακτηριστικά και αντίστοιχη σωματοδομή. Κανένα! Τόσο λοιπόν το αφήγημα περί ανθρώπινης φύσης όσο και η ισχυρή κοινωνική προσαρμοστικότητα δε μπορούν να ορίσουν τις διαθέσεις, την έκφραση και τις επιλογές σου, αλλά χρησιμοποιούνται για να καλλιεργήσουν και να δυναμώσουν το αγκάθι της πατριαρχίας και των επίπλαστων ρόλων/διαχωρισμών. Το φύλο πρόκειται με λίγα λόγια για μια κοινωνική κατασκευή βαθιά θεμελιωμένη στις ανά τον κόσμο κοινωνίες και ευλογημένη από τους διάφορους θεσμούς και φορείς εξουσίας όπως η εκκλησία και το κράτος.
Στο σήμερα ο καπιταλισμός μέσω των έμφυλων διαχωρισμών έχει βρει ακόμα ένα πεδίο για να αναπαράγεται. Οι άνδρες είναι επιφορτισμένοι με το να αμείβονται καλά για να συντηρήσουν την οικογένεια, ενώ οι γυναίκες θα μείνουν σπίτι, αναπαράγοντας την εργασιακή δύναμη του άντρα, να μεγαλώσουν τα παιδιά ή όποτε χρειαστεί επιπλέον χέρια το κεφάλαιο, και αυτές θα ενταχθούν στη μισθωτή σκλαβιά. Ακόμα και τότε, όμως, μια γυναίκα, θα κληθεί να αναπροσαρμόσει τη συμπεριφορά της υιοθετώντας «χαρακτηριστικά γνωρίσματα» του ενός ή του άλλου φύλου προκειμένου να ανταπεξέλθει είτε στις απαιτήσεις της δουλειάς της «κομμένης και ραμμένης» για γυναίκες (π.χ ωραία εμφάνιση, επικοινωνιακή) είτε σε άλλες, που απαιτούν πιο αντρικά στοιχεία (αποφασιστικός, ορθολογιστής, ηγέτης δεν είναι άλλωστε και τυχαίο που αυτές είναι και οι πιο ψηλά ιστάμενες θέσεις). Ο σεξισμός υπάρχει σε όλες τις βαθμίδες της ταξικής πυραμίδας, ωστόσο, αυτός υπερκαλύπτεται από τις ευκαιρίες στη ζωή, την ποιότητα διαβίωσης και την εξουσία που προσδίδεται όσο ψηλότερη θέση ταξικά κατέχει κάποια. Γυναίκες έγχρωμες, τρανς, από τα κάτω, στον υπάρχων κόσμο δεν θα έχουν ποτέ την ίδια πρόσβαση στην εργασία αλλά σε πολλές περιπτώσεις αυτή θα είναι παρανομοποιημένη και επισφαλής , όπως και στη <<δικαιοσύνη>> σε σχέση με τις από τα πάνω.
Η πατριαρχία είναι εδώ, στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο που κομπάζει για την πολιτιστική του ανωτερότητα, και ευαγγελίζεται την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι στην οικογένεια, το σχολείο, τις φιλικές και συντροφικές σχέσεις, το εργασιακό περιβάλλον, στο δρόμο, στη βιομηχανία θεάματος, στην ίδια την γλώσσα που χρησιμοποιούμε. Ξεδίνει στα κορμιά των σκλάβων του σεξ, χτίζει ιδεολογήματα και σεξουαλικές συμπεριφορές εν πολλοίς βίαιες και τιμωρητικές που θεωρούνται -μέσω και της βιομηχανίας πορνό- κοινωνικά αποδεκτές, ακρωτηριάζει τα γεννητικά όργανα νέων κοριτσιών, παρανομοποιεί την έκτρωση οδηγώντας στο πετσόκομμα και τον θάνατο χιλιάδων γυναικών κάθε χρόνο σε παράνομα ιατρεία, φυλακίζει όσες αντιστέκονται στον βιασμό τους, κανονικοποιεί την έμφυλη βία μιλώντας για εγκλήματα πάθους(sic), ξεπλένει τον βιασμό απλώνει χέρι πάνω μας, σχολιάζει την εμφάνισή μας στο δρόμο. Εμπορευματοποιεί και αντικειμενοποιεί τα κορμιά μας, ορίζει την κυρίαρχη αισθητική για το πώς αυτά πρέπει να είναι, μας υπαγορεύει τις ανάγκες αλλά και τις ικανότητές μας.
Το φύλο ως ανθρώπινο κατασκεύασμα εξυπηρετεί την αναπαραγωγή των εξουσιαστικών σχέσεων, καθιερώνει και προωθεί υποταγή, επιβολή και μίσος, χωρίζει τους ανθρώπους με βάση κυριαρχικά πρότυπα, γαλουχεί τα ανθρώπινα μυαλά σε σκέψεις αιώνιας ριζωμένης προκατάληψης και στερεοτύπων και κατευθύνει την ανθρώπινη έκφραση σε πράξεις βιαιότητας και κανιβαλισμού. Οι έννοιες της ισότητας και ελευθερίας συνεχώς θρυμματίζονται, τα αισθήματα αγάπης και έρωτα καθημερινά διαστρεβλώνονται, η αυτοδιάθεση του σώματος και η ελεύθερη επιλογή του ατόμου καταστρατηγείται. Για κάποιους τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα στην καθημερινή τους βιοπάλη, για μας είναι η αρχή και το τέλος, είναι το τώρα και το πάντα, είναι αυτά που μας κρατάνε μαζί και μας οδηγούν να κάνουμε πράξη στο τώρα και στο αύριο την επαναστατική προοπτική του κόσμου που εμείς θέλουμε, του κόσμου που εμείς δημιουργούμε συλλογικά, του κόσμου που αγωνίζεται και λυσσά να αποτινάξει από πάνω του την σαπίλα του συμβιβασμού με τον τρόπο ζωής που μας επιβάλλουν.
Να μην επιτρέψουμε την αφομοίωση, να μην αναπαράγουμε τα πατριαρχικά σχήματα.
Να οπλιστούμε με αλληλεγγύη απέναντι στον φόβο, να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα.
Να αποτινάξουμε τις κατασκευασμένες ταυτότητες, να συντρίψουμε ότι μας καταπιέζει.
Να ορίσουμε εμείς τα σώματά μας και τις επιθυμίες μας.
Να μην αφήσουμε κανένα μόνο στο βούρκο της κυριαρχίας.
Να αντισταθούμε στην πατριαρχία και τους έμφυλους διαχωρισμούς.
Να καταστρέψουμε αυτό τον κόσμο που βρωμάει θάνατο και εξαθλίωση.
ΠΟΡΕΙΑ:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/3, 12:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ:
11:00, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ (κορίνθου και αράτου)
φυλοβόλο
συνέλευση αναρχικών ενάντια στην πατριαρχία και τους έμφυλους διαχωρισμούς