Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019 στις 18.00
Συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ 8 ΜΑΡΤΗ! ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!
Η 8 Μάρτη, παγκόσμια ημέρα των γυναικών, έχει αποτυπωθεί πλέον στο μυαλό των ανθρώπων σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ως μια ημέρα που οι άντρες πρέπει να χαρίσουν στις μητέρες και συζύγους τους δώρα, ενώ η αγορά γεμίζει από ταμπέλες προσφορών αποκλειστικά για γυναίκες. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η μέρα δεν ξεκίνησε σαν μια γιορτή της γυναίκας και του καταναλωτισμού αλλά αντίθετα, σημείο εκκίνησής της αποτέλεσαν αιματηρές κινητοποιήσεις εργατριών, όταν το 1857 εργάτριες σε εργοστάσιο κλωστουφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, κατέβηκαν μαζικά σε διαδήλωση απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και μισθούς ίσους με αυτούς των αντρών συναδέλφων τους. Αναμφίβολα, το πλαίσιο στο οποίο ωρίμασαν οι προϋποθέσεις για την ανάδυση του γυναικείου κινήματος, ήταν οι άθλιες συνθήκες εργασίας και επιβίωσης Μετά απο δύο χρόνια οι ίδιες γυναίκες δημιούργησαν το πρώτο σωματείο γυναικών, ενώ το 1908, 15.000 γυναίκες κατέβηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους..
Τόσα χρόνια αργότερα, οι διεκδικησεις και οι συνθήκες στους χώρους εργασίας δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Τα αφεντικά προσπαθούν καθημερινά να αρπάξουν και να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούν με το μικρότερο δυνατό κόστος, μέσα στο οποίο συγκαταλλέγονται και οι μισθοί μας, η συνεχής μείωση των οποιών συνδυάζεται με εξαντλητικά ωράρια, επισφάλεια και διαφόρων τύπων απειλές, με κυριότερη αυτή της απόλυσης. Την ίδια στιγμή, σε έναν κόσμο που κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν επίμονα να μας πείσουν πως έχει επιτευχθεί η ισότητα μεταξύ των φύλων, για το επονομαζόμενο "ασθενές φύλο"(μια ακόμη καταφανής υποτίμηση) τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Όλα τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να πρέπει παράλληλα να αντιμετώπισουν σε μεγαλύτερο βαθμό την ανεργία, τους χαμηλότερους μισθούς σε σχέση με αυτούς των άντρών συναδέλφων τους αλλά και τις σεξιστικές συμπεριφορές από αφεντικά και πελάτες, οι οποίες πολλές φορές δεν περιορίονται στη λεκτική έκφραση τους.
Σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, δεν είναι περίεργο ότι το 1977 ο ΟΗΕ αποφάσισε να κυρήξει τη συγκεκριμένη μέρα, παγκόσμια ημέρα των γυναικών και ο καπιταλισμός να σπεύσει να της αφαιρέσει κάθε αγωνιστικό χαρακτηριστικό που τη συνόδευε. Με λίγα λόγια πλέον η μέρα αυτή έχει ντυθεί προσεκτικά με ευγενικές χειρονομίες προς τις γυναίκες, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της "ισότητας των δύο φύλων" και της ύπαρξης αλληλοσεβασμού. Όπως πάντα, έτσι και εδώ, το σύστημα βρίσκει διάφορους τρόπους να καταστείλει αγώνες και κινήματα που εναντιώνονται σε αυτό και ποιος καλύτερο τρόπος από να τα αφομοιώσει. Πολλές φορές μάλιστα όπως και σε αυτή την περίπτωση, βγάζει και άμεσο υλικό κέρδος, μια και τα καταστήματα γεμίζουν από άντρες και γυναίκες που αγοράζουν δώρα και πίνουν ποτά στο όνομα της υπόθαλψης της έμφυλης καταπίεσης. Σίγουρα αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό από όσες από εμάς, αυτή τη μέρα, για μια ακόμη φορά εργαζόμαστε εξαντλητικά πολλές ώρες, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε όσους και όσες πέφτουν στην καλοστημένη παγίδα εορτασμού της ημέρας.
Όλα τα παραπάνω, είναι απλά δείγματα της πατριαρχίας που επικρατεί στη σύγχρονη κοινωνία και η οποία δημιουργείται και τρέφεται συνεχώς από τον καπιταλισμό, αποτελώντας πλέον ένα από τα ισχυρότερα όπλα του -αν όχι το ισχυρότερο- ενάντια στην εργατική τάξη και όσες/όσους αντιστέκονται στην εξουσία του. Η εικόνα της γυναίκας, όπως έχει δομηθεί με βάση τα πρότυπα που δημιουργούνται από το σύστημα δίνει τεράστια κέρδη στο κεφάλαιο και κάνει ακόμη ισχυρότερη την κάθε εξουσία. Ο διαχωρισμός αυτός με βάση τα κοινωνικά φύλα, μεταξύ όσων αποτελούμε την εργατική τάξη, μπορεί να ξεκινάει από όσους μας εξουσιάζουν αλλά δε μένει εκεί. Όπως είναι λογικό, διυσδίει ανάμεσα μας δημιουργώντας τριγμούς στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα να συγκρουόμαστε και να αναπτύσσονται σχέσεις εξουσίας μεταξύ μας, αφήνοντας στην ησυχία τους κράτος και αφεντικά, ενώ παράλληλα με αυτές τις συνθήκες καθίσταται αδύνατο να δημιουργηθεί ένα ενωμένο εργατικό κίνημα που θα μπορέσει να διεκδικήσει όσα του κλέβουν και να σπάσει την καθημερινή καταπίεση που υφίσταται. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ίσως κέρδος που αποκομεί ο καπιταλισμός από αυτόν τον τόσο έντονο και βαθιά ριζομένο κοινωνικό διαχωρισμό.
Για να μπορέσουμε λοιπόν να αντισταθούμε στην εκεμτάλλευση που μας επιβάλλεται, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε όλες και όλοι πως όσο εμείς οι ίδιες/-οι συνεχίζουμε να αναπαράγουμε τους διαχωρισμούς (φυλετικούς, έμφυλους) που ο καπιταλισμός μας επιβάλλει για να μας καταστείλει, το μόνο που θα καταφέρνουμε στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι μικρές προσωρινές νίκες, οι οποίες δε θα είναι κτήμα όλων μας. Πρέπει να αντιληφθούμε πως μόνο συλλογικοποιώντας τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις μας θα μπορέσουμε να αποτελέσουμε έναν υπολογίσιμο εχθρό των από πάνω, μόνο αν οργανωθούμε ενωμένοι στους χώρους εργασίας, τα σωματεία, τις σχολές και τα σχολεία μπορούμε να ελπίζουμε στην καλυτέρευση των ζωών μας.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΜΑΡΤΗ 2019
Στην ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ στις 18:00
ΕΣΕ Ιωαννίνων,ICL International Confederation of Labour Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση
Διεθνης Συνομοσπονδία Εργασίας
Στο πλαίσιο διεθνούς συντονισμού αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων
Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, μπουκέτα σε κάθε σεξιστή
Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, μπουκέτα σε κάθε σεξιστή
Σήμερα είναι 8 Μάρτη… Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας λένε…-Ο σύντροφος μου, μου έφερε σοκολατάκια και λουλούδια! Λες να πλύνει και τα πιάτα;;;; -Και μένα ο άντρας μου θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο και ίσως να μη ξεσπάσει σε μένα αν έχει νεύρα…
-Μήπως το αφεντικό μου θυμηθεί σήμερα να μου δώσει εκείνες τις υπερωρίες που μου χρωστάει τόσο καιρό;;;
-Επιτέλους το βράδυ θα γυρίσω σπίτι χωρίς να φοβάμαι!
-Και στα κανάλια δε θα πουν για κάποια νέα γυναικοκτονία. Από αύριο πάλι αυτά…
Αυτά και άλλα πολλά ίσως μπορούσαν να συμβούν σήμερα…
Η ουσία, όμως, είναι μια: η πατριαρχία και ο σεξισμός είναι παρούσες σε κάθε πτυχή της ζωής μας, 365 μέρες το χρόνο. Μια μέρα δεν αρκεί για να ξεπλύνει τον μισογυνισμό αυτής της κοινωνίας, που αδιαφορεί για τις γυναίκες, όλες τις υπόλοιπες. Μια κοινωνία που στηρίζει και αναπαράγει την κουλτούρα του βιασμού, συγκαλύπτει τον βιαστή και λοιδορεί την αμυνόμενη, δικαιολογεί την ενδοοικογενειακή βία, δεν αντιδρά σε απολύσεις εγκύων, θεωρεί φυσιολογικό η γυναίκα να πληρώνεται λιγότερο από τον άντρα ή να αποκλείεται από την αγορά εργασίας μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα, κάνει τα στραβά μάτια στην αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος και εν γένει στην υποτίμηση των ζωών μας.
Τα στερεότυπα, πάνω στα οποία δομούνται οι έμφυλοι διαχωρισμοί, δίνουν και παίρνουν. Παντού προβάλλονται χαμογελαστές γυναίκες που ποζάρουν για τις ειδικές προσφορές λόγω της ημέρας (καλλυντικά, αρώματα, απορρυπαντικά κ.α.) και γυναικοπαρέες να διασκεδάζουν σε μαγαζιά που προσφέρουν δωρεάν ποτά, για να κάνουν τις γλάστρες. Γυναίκες που τα κάνουν όλα και συμφέρουν, αλλά προφανώς δεν είναι αυθύπαρκτες, γι' αυτό πάντα αναφέρονται σε σχέση με κάποιον άντρα: μάνα, αδερφή, κόρη, σύζυγος. Η κοινωνική πίεση πάνω στα σώματά μας είναι αφόρητη. Πρέπει να είμαστε υπάκουες κόρες, καλές μαθήτριες, καλές νοικοκυρές, καλές μανάδες, να σπουδάσουμε, να βρούμε δουλειά, να παντρευτούμε, να φροντίζουμε για τα πάντα. Από την άλλη οι άντρες, σύμφωνα με τα πρότυπα, ως σωστοί ιππότες, πρέπει να κάνουν το χρέος τους και να δείξουν το σεβασμό τους για «τις γυναίκες της ζωής τους», που τους αγαπούν και τους φροντίζουν, πώς αλλιώς, ξοδεύοντας χρήματα. Και μαντέψτε ποιος βγαίνει κερδισμένος από όλα αυτά.
Ας θυμηθούμε, όμως, πώς ξεκίνησε αυτή η μέρα…
Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, η οποία γνώρισε άγρια καταστολή. Το 1910 η «Διεθνής Διάσκεψη Γυναικών», πρότεινε να οριστεί η 8 Μάρτη, ως ημέρα που θα τιμούνται οι γυναικείοι αγώνες. Την ίδια χρονιά πραγματοποιείται μια από τις μαζικότερες απεργίες γυναικών στις βιομηχανίες ένδυσης της Ν.Υ. Οι γυναίκες, έλαβαν δυναμικά μέρος και ήρθαν σε ανοιχτή σύγκρουση με τα αφεντικά, το κράτος αλλά και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Η μέρα αυτή αναγνωρίστηκε επίσημα από τον ΟΗΕ το 1975, ως «παγκόσμια ημέρα της γυναίκας». Έκτοτε, με τη δημιουργία και την αξιοποίηση των μύθων περί δήθεν ισότητας των δύο φύλων, ο χαρακτήρας της συγκεκριμένες μέρας έχει αποπολιτικοποιηθεί, με στόχο τη διαστρέβλωση των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση, όπως συμβαίνει άλλωστε με οτιδήποτε αναγνωρίζεται θεσμικά.
Ως γυναίκες της εργατικής τάξης, πέρα από την εκμετάλλευση και την καταπίεση που επιβάλλεται συνολικά στους από κάτω, βιώνουμε την καταπίεση και στο πεδίο των έµφυλων διαχωρισμών, ως µια ακόμη μορφή καταπίεσης που απορρέει από τη δομή του κυρίαρχου συστήματος. Οι γυναικείοι αγώνες για μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Χαράσσουν μια διαδρομή αντίστασης στην καταπίεση και τους διαχωρισμούς που απορρέουν από τις εξουσιαστικές και πατριαρχικές σχέσεις και που αναπτύσσονται εντός του καπιταλιστικού συστήματος, με στόχο κυρίως τη διαίρεση και τον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης.
Γνωρίζουμε καλά, πως την ελευθερία δε μας τη χαρίζει κάνεις, αλλά την κατακτάμε μέσα από αγώνες. Δε θα αρκεστούμε σε μια παγκόσμια ημέρα μνήμης των γυναικών. Οι αγώνες, από τις μετανάστριες ράφτρες μέχρι και σήμερα, μας διδάσκουν ότι η απελευθέρωσή μας από τα δεσμά της πατριαρχίας συνδέεται με τον αγώνα για το γκρέμισμα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής. Προτάσσουμε, λοιπόν, τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και διεκδικούμε ως εργάτριες, μετανάστριες, άνεργες και μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας, όπου δε θα χρειάζεται οι γυναίκες να έχουν ξεχωριστή μέρα. Ως τότε, μπορούμε να θυμόμαστε πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε η 8η Μάρτη.
ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΜΑΡΑΘΗΚΑΝ, ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΝΘΙΖΟΥΝ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΜΑΡΤΗ 2019 στην ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ στις 18:00
Corpus Rebellis
πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1596180/