Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2019 στις 19.00
Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Σπύρο Χριστοδούλου
Συνέχεια της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον Σπύρο Χριστοδούλου
Παρασκευή 22/2/2019, 19:00, Παράρτημα
Το κείμενο της συνέλευσης:
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 14/1
Στις 14/01 ο Σπύρος Χριστοδούλου, κρατούμενος στις φυλακές της Λάρισας, ξεκίνησε απεργία πείνας με κύριο αίτημά του τη συγχώνευση των ποινών του. Καταταδικάστηκε πρώτη φορά το 1999 για ληστεία τράπεζας, έχει κατηγορηθεί για την υπόθεση των «ληστών του Διστόμου», καθώς και για συμμετοχή στην οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» ενώ παρά την καταστολή και τον εγκλεισμό που έχει υποστεί, συνεχίζει να αμφισβητεί και να πολεμά το σύστημα που τον διώκει, με παραβιάσεις αδειών, εξαντλητικές απεργίες πείνας και κείμενά του. Το 2001, έχοντας παραβιάσει την άδειά του από τις φυλακές Κορυδαλλού, συνελλήφθη μετά από καταιγισμό πυρών που δέχτηκε, βιώνοντας στο πετσί του τη βία των κρατικών δολοφόνων.
Για το κράτος όμως η φυσική εξόντωση όσων αντιστέκονται δεν είναι η μόνη επιλογή. Προσπαθεί να απονοηματοδοτήσει και να αποκρύψει την πολιτική διάσταση, τα κίνητρα και την αγωνιστική στάση πολλών από τους αιχμαλώτους του, ιδιαίτερα όσων εκφέρουν ξεκάθαρα έναν επιθετικό προς αυτό λόγο. Τα τρομολαγνικά και κινηματογραφικά σενάρια με όρους σκοτεινών κύκλων και σεναρίων, βγαλμένων από τα πιο κακοφτιαγμένα νουάρ μυθιστορήματα για «κρυφά επαναστατικά ταμεία», για την όσμωση «ποινικών» και «πολιτικών» κρατούμενων δεν είναι κάτι καινούριο. Αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα της συνολικής προσπάθειας να εμφανιστούν αγωνιστικές πρακτικές, φιλικές και συντροφικές σχέσεις, επαναστατικές οργανώσεις σαν απειλή όχι για το οικοδόμημα της εξουσίας μα για τον κάθε έναν/μία.
Κάτι τέτοιο επαληθεύεται και στην περίπτωση του Χριστοδούλου,αφού, πέρα απ'όλα τα άλλα, κατηγορήθηκε το 2002 για δολοφονία, σε μια απόπειρα να αιχμαλωτιστεί ισόβια και να αλλοιωθέι η στάση του. Για τον ίδιο λόγο ο εισαγγελέας εφετών Δράκος κι ο συνάδελφός του Τζώνης επιμένουν να απορρίπτουν την αίτησή του για συγχώνευση των ποινών του, χωρίς κάποια επίσημη αιτιολόγηση, χρησιμοποιώντας διάφορα νομικά τερτίπια. Ο Σπύρος Χριστοδούλου είναι αναρχικός, είναι ληστής τραπεζών, είναι δραπέτης και απεργός πείνας. Είναι εχθρός του κράτους και του καπιταλισμού και γι'αυτό το κράτος τον εκδικείται.
Ο τρόπος που το δικαστικό σύστημα τον αντιμετωπίζει δε μας εκπλήσσει. Είναι ένα κομμάτι της συνολικής λειτουργίας του δικαστικού/ποινικού συστήματος, που περιλαμβάνει, πέρα από την οικονομική εκμετάλλευση του/της κάθε κατηγορούμενου/ης, μια δικαστική βιομηχανία που πλουτίζει μέσω της ανακύκλωσης της δικαστικής διαδικασίας με εφέσεις, αναιρέσεις αποφάσεων κλπ, γεμίζοντας αφ'ενός τα σωφρονιστικά καταστήματα - συνθήκη ιδιαίτερα κερδοφόρα σε ένα μελλοντικό χρόνο που θα υπάρχουν ιδιωτικές φυλακές- και αδειάζοντας αφ ετέρου την κοινωνία από όσους/ες δε συμμετέχουν «έννομα» στην παραγωγική διαδικασία και στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, δηλαδή από όσους περισσεύουν από τη σκοπιά της κυριαρχίας.
Η φυλακή αποτελεί ένα βασικό πυλώνα εφαρμογής, επιβολής και πειραματισμού της εξουσίας. Τα τείχη της οριοθετούν το «σωστό από το λάθος», το νόμιμο από το παράνομο. Αποτελούν ένα τόπο εμπέδωσης της καπιταλιστικής ηθικής περί παραγωγικότητας, υποταγής, αποδοχής της έννομης κρατικής βίας. Ο νόμος στον κόσμο που ζούμε έχει φτιαχτεί για να προστατεύει τα συμφέροντα των ισχυρών, την ιδιοκτησία, το κεφάλαιο, την κατοχή των μέσων παραγωγής, να τους δίνει τη δυνατότητα να λεηλατούν και να εκμεταλλέυονται το φυσικό κόσμο. Ο νόμος θωρακίζει την κρατική και καπιταλιστική βία απέναντι σε όσους δεν υπακούν, σε όσους αντιστέκονται, σε όσους/ες περισσεύουν έχοντας σα μοναδικό μέλλον το πέταγμα στο περιθώριο της ζωής, τον άμεσο η έμμεσο θάνατο.
Η φυλακή είναι το μέρος που στοιβάζονται παραδειγματικά όσοι παρανομούν, προς συμμόρφωση όλων των υπόλοιπων. Το δίκαιο των ισχυρών, του εξουσιαστικού οικοδομήματος, μέσω της ύπαρξης της φυλακής, εδραιώνεται ως το φυσικό και μόνο δίκαιο το οποίο απαγορεύεται να αμφισβητηθεί. Η ληστεία εν προκειμένω μιας τράπεζας, αποτελεί για τους κυρίαρχους μια από τις πιο επικίνδυνες πράξεις, καθώς στρέφεται απέναντι σε ένα από τους πυλώνες της υφαρπαγής και συσσώρευσης πλούτου, που είναι μια τράπεζα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι η ραχοκοκαλιά του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, κάτι που αποδεικνύεται και από τα τόσα χρήματα που δίνονται παγκοσμίως για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες, χρήματα που προέρχονται από τη δική μας εργασία, την εκμετάλλευση της δικής μας ύπαρξης. Η ληστρική λειτουργία των τραπεζών, είναι που δυναμιτίζει και προωθεί σε μεγάλο βαθμό το ξέσπασμα πολλών από τις συστημικές κρίσεις που καταλήγουν σε νέους κύκλους μέτρων ισοπέδωσης εκατομμυρίων ανθρώπων και εκ νέου συσσώρευσης πλούτου στα χέρια των καπιταλιστών. Έτσι λοιπόν, η ληστεία μιας τράπεζας, είναι η υφαρπαγή του συσσωρευμένου στα χέρια λίγων πλούτου, είναι μια μορφή απαλλοτρίωσης της καπιταλιστικής περιουσίας και ένας τρόπος να αρνηθεί κανείς τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας, να αρνηθεί τον βασικό εκβιασμό του καπιταλιστικού κόσμου.
Ωστόσο, δε σημαίνει αυτό πως όλοι όσοι προβαίνουν σε μια ληστεία τράπεζας έχουν τα ίδια κίνητρα ή νοηματοδοτούν με τον ίδιο τρόπο την πράξη τους. Στη βάση της όμως, ενέχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, όμως είναι πραγματικά ουσιαστικό ζήτημα η αφετηρία της εκάστοτε ενέργειας και ο σκοπός της. Η ληστείες τραπεζών είναι ζήτημα τόσο ατομικών αρνήσεων όσο και επαναστατικής πρακτικής για τη χρηματοδότηση των κινηματικών δομών. Είναι μια επιθετική ενέργεια απέναντι σε όσα πρεσβεύει και μας επιφυλάσσει η εξουσία. Τα ζητήματα λοιπόν αξιοπρέπειας και συνείδησης δεν θα μπορούσαν παρά να αποτελούν κομβικά σημεία στην ερμηνεία της κάθε πράξης και ζητούμενο συνολικά για μια στάση αγώνα.
Συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, βλέπουμε τον εαυτό μας δίπλα σε πολλούς ανθρώπους που στέκονται με αξιοπρέπεια σε αυτόν τον κόσμο, που την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα του τη βιώνουν οι περισσότεροι/ες και να οξύνουμε εκείνες τις καταστάσεις και τη δράση που θα οδηγήσουν στη συνειδητοποίηση και το πέρασμα στην επίθεση, λόγω και έργω, απέναντι στην αδικία, την εκμετάλλευση, τη λεηλασία. Και αυτό μπορεί αν γίνει μόνο διαμέσου του αγώνα, του αγώνα για ατομική και συλλογική απελευθέρωση, του αγώνα ως μοναδική προοπτική και παρακαταθήκη που μπορεί πραγματικά να αποκαλύψει τις αιτίες όλων όσων βιώνουμε, να τις ερμηνεύσει και να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες για την οικοδόμηση κοινοτήτων επικοινωνίας, αλληλοβοήθειας, και ανατροπής. Η αλληλεγγύης αποτελεί τη μαγιά των παραπάνω, τόσο ως πραγματικά εν δυνάμει απελευθερωτική διάσταση των κοινωνικών σχέσεων, όσο και ως επιθετική αιχμή, όταν ξεπερνά ένα στείρο ανθρωπισμό και φιλανθρωπία και ξεδιπλώνεται ως μια επιθετική στάση συνολικά απέναντι στον κόσμο της εξουσίας. Ιδιαίτερα όταν ξεσπούν αγώνες, που εντός τους μπορούμε να μεγαλώσουμε και να συνολικοποιήσουμε τα ρήγματα στο κυρίαρχο οικοδόμημα, που μπορούμε να ανάψουμε όλες εκείνες τις μικρές φωτιές που θα βάλουν πυρκαγιά στον κόσμο της εξουσίας.
ΟΥΤΕ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙΣ/ΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/Η
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
πηγή : email που λάβαμε στις 20 Φεβρουάριος 15h