Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019 στις 21.00
Ανοιχτές εισηγήσεις από “Το Κεφάλαιο” του Μαρξ|Εισήγηση 9η
Στην προηγούμενη εισήγηση είδαμε πως η παραγωγή της απόλυτης υπεραξίας επιβάλλει έναν διαχωρισμό της εργάσιμης ημέρας ανάμεσα σε χρόνο αναγκαίας εργασίας και σε χρόνο υπερεργασίας.
Ο αναγκαίος χρόνος είναι εκείνος όπου ο εργάτης παράγει για τον εαυτό του, για την αναπαραγωγή των μέσων διαβίωσής του (δηλαδή για την αναπαραγωγή του μισθού του) ενώ ο χρόνος υπερεργασίας είναι εκείνος όπου ο εργάτης παράγει την υπεραξία, και συνεπώς το κέρδος του καπιταλιστή.
Είναι επομένως μια αναγκαία τάση της κεφαλαικής σχέσης η συνεχής προσπάθεια, από μέρος του καπιταλιστή, να παρατείνει όσο το δυνατόν περισσότερο την εργάσιμη ημέρα έτσι ώστε να αποσπάσει μεγαλύτερη υπεραξία από τους εργάτες του.
Στην παρούσα εισήγηση "Eργάσιμη ημέρα: τάση και όρια στην επέκτασή της" θα δούμε πως ο παράγοντας χρόνος, η διαχείρισή του, κι ακόμη σημαντικότερα η πειθάρχηση μέσω του χρόνου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Ακόμη, πως ο ίδιος αυτός παράγοντας του χρόνου αποτέλεσε, και συνεχίζει να αποτελεί, ένα από τα βασικά πεδία πάνω στα οποία διεξάγεται καθημερινά η ταξική πάλη μεταξύ εργατών και καπιταλιστών.