Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018 στις 20.00
Προβολή της ταινίας “Chico & Rita”
Chico & Rita
Animation 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 94 'Ισπανική ταινία,
Σκηνοθεσία Φερνάντο Τρουέμπα, Ξαβιέρ Μαρισκάλ
Ο Τσίκο είναι ένας νεαρός πιανίστας με μεγάλα όνειρα. Η Ρίτα είναι μια όμορφη τραγουδίστρια, που διαθέτει εκπληκτική φωνή. Η μουσική και ο ρομαντισμός τους φέρνουν κοντά τον έναν στον άλλο, όμως η κοινή τους πορεία θα θυμίζει άλλοτε μπολερό και άλλο θλιμμένη λάτιν μπαλάντα.Περισσότερο από μια μεγάλη ερωτική ιστορία, το «Τσίκο & Ρίτα» είναι ένα ερωτικό γράμμα σε μια ολόκληρη εποχή που μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Και είναι γεγονός πως οι δημιουργοί του (ο βραβευμένος με Οσκαρ το 1993 για το «Belle Epoque» Φερνάντο Τρουέμπα και ο διάσημος ισπανός σχεδιαστής Χαβιέ Μαρισκάλ) δεν κάνουν καμία προσπάθεια για να το κρύψουν. Αντίθετα, υπερθεματίζουν το μελόδραμα σε μια ιστορία αγάπης που εύκολα θα μπορούσε να βασίζεται σε ένα λαικό ρομάντζο του '50 (κάτι σαν το «Πιο Λαμπρό Αστέρι» με καλύτερα φωνητικά) και τραβάνε τόσο στα όρια τους τις γραμμές του χειροποίητου animation αγγίζοντας σχεδόν τον ιμπρεσιονισμό.
Η αναπαράσταση της Αβάνας της δεκαετίας του '40 και ένας γύρος των μητροπόλεων της Νέας Υόρκης και του Παρισιού, ακριβώς την εποχή που τα νυχτερινά φώτα έκαναν τους δρόμους να θυμίζουν τον καμβά ενός παθιασμένου με το χρώμα ζωγράφου, είναι ωστόσο μόνο μια από τις χορδές που κάνουν το «Tσίκο & Ρίτα» να πάλλεται στους ρυθμούς μιας κινηματογραφικής εμπειρίας. Η άλλη, η κυριολεκτική χορδή που στέλνει το ενήλικο αυτό animation σχεδόν στη σφαίρα του vintage κλασικού είναι η μουσική. Η μουσική που χάρισε ο Μπέμπο Βαλντέζ (στην φιγούρα και τις κινήσεις του οποίου βασίστηκε ο σχεδιασμός του Τσίκο) σαν soundtrack σε έναν μεγάλο κινηματογραφικό έρωτα, αλλά και η μουσική των Θελόνιους Μονκ, Τσάρλι Πάρκερ, Ντίζι Γκιλέσπι και Τίτο Πουέντε που διασχίζουν την ιστορία της τζαζ μουσικής από τις ρίζες της μέχρι το bepop και από εκεί πάλι στην αρχή. Λικνιζόμενο αέρινα στους ήχους τους, το «Τσίκο & Ρίτα» μαγεύει, παθιάζει και ολοκληρώνει ένα πολιτικό σχόλιο για την απενοχοποίηση της νοσταλγίας που σε στιγμές μοιάζει σημαντικότερο και από την ίδια την τεχνική αρτιότητα του.
Πηγή: flix.gr