kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία 17 Νοέμβρη

κάλεσμα : Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

πηγή : email που λάβαμε στις 13 Νοέμβριος 10h

κάλεσμα : Αναρχική Συνέλευση φοιτητών/τριών Quieta Movere

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΕΙΤΕ ΜΕ ΧΟΥΝΤΕΣ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΚΑΛΠΕΣ

ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ:

17/11, 18:00, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

κάλεσμα : Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Αναρχικό κάλεσμα στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη

«Κάθε εικόνα του παρελθόντος που δεν αναγνωρίζεται από το παρόν απειλεί να εξαφανιστεί αμετάκλητα»

Walter Benjamin, Θέσεις για τη φιλοσοφία της Ιστορίας

Η μνήμη είναι άλλος ένας τρόπος να αγωνίζεσαι

Ποιος είναι ο ρόλος της μνήμης; Ποιός είναι ο ρόλος του παρελθόντος στο παρόν; Στο βωμό της «προόδου» και της «ανάπτυξης», με το χιλιοειπωμένο ψευδοαφήγημα «αλλάζουμε σελίδα» στα χείλη, υπάρχουν αυτοί που θέλουν να μετατρέψουν τη μνήμη σε μια παρακαταθήκη στοιβαγμένη στο πατάρι της συλλογικής συνείδησης. Πασχίζουν είτε να ξεχαστούν, είτε να παραποιηθούν γεγονότα και ιστορίες, που αποτέλεσαν ορόσημα στην διαμόρφωση κοινωνικών δυναμικών και συντεταγμένων, καθοριστικών στη χάραξη της πορείας εξέλιξης του κοινωνικού βίου. Πασχίζουν να καταχωθεί στην λησμονιά το νήμα που ενώνει τον Σπάρτακο με τους εξεγερμένους της Παρισινής Κομμούνας. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που πάλεψαν απέναντι στην θανατομηχανή του εθνικισμού και του φασισμού το '40 με τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου. Επιχειρούν με άλλα λόγια στα πλαίσια μιας στρατηγικής της ύπνωσης της κοινωνίας, να γκρεμίσουν τον δίαυλο επικοινωνίας του παρελθόντος με το παρόν. Χτίζουν αφηγήματα, που συγκαλύπτουν τη βασική διδαχή που έχει να αποκομίσει ο καθένας και η καθεμία από την θέαση του περασμένου.

Ενάντια σε Κράτος και κάθε εξουσία

Η Ιστορία του Ανθρώπου είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Ας κατονομάσουμε, ξεκάθαρα χωρίς υπεκφυγές, αυτούς που ενορχηστρώνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση: Κράτος και καπιταλισμός. Αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας, που η θεμελίωση του και η λειτουργία του έχει αιματοκυλίσει την ανθρωπότητα, ρουφώντας τη σε μια κανονικότητα καθημερινού πολέμου. «Πόλεμος όλων εναντίον όλων» είναι το σύνθημα που ξεκινάει τη μέρα στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Μια βάρβαρη κανονικότητα που συντίθεται και σχηματίζει το γενικότερο καθεστώς κοινωνικής ζωής. Τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Καμία ανάθεση - καμία αυταπάτη για τους διαχειριστές της εξουσίας

Η σημερινή κυβέρνηση, έχοντας κατορθώσει σε μια εποχή κοινωνικής αποσάθρωσης και συνεπαγόμενης πολιτικής αστάθειας να παραμείνει στο θρόνο της κρατικής διαχείρισης για 4 χρόνια, έχοντας πετύχει να συνεχίσει ακάθεκτα την ήδη δρομολογημένη στρατηγική κοινωνικής φτωχοποιήσης προς όφελος των συμφερόντων των λίγων και να επανανομιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα ως διαχειριστή του κοινωνικού βίου. Τη στιγμή που αγώνες ενάντια στην υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής ξεσπούσαν απειλώντας με ανατροπή τις συνθήκες γαλέρας, ήρθε η «εναλλακτική» λύση της κυβέρνησης της άνω πλατείας. Η άνω πλατεία Συντάγματος στο κίνημα ΄10-΄12 συντέθηκε απ' τα κομμάτια της ρεφορμιστικής «αριστεράς», που επένδυσαν στο «επιχείρημα» ότι ένα σύστημα αλλάζει εκ των έσω, αλλά και απ' τα κομμάτια εκείνα της εθνικιστικής ακροδεξιάς, που αναμασούσαν τα χουντικής προέλευσης συνθήματα περί χαμένης εθνικής αξιοπρέπειας, συγκαλύπτοντας εμφατικά τον ξεκάθαρο ταξικό χαρακτήρα της εντεινόμενης επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Και να που εκείνος ο αχταρμάς της άνω πλατείας βρίσκεται εδώ και 4 χρόνια στην πολιτική διαχείριση, επιβεβαιώνοντας την πάγια παραδοχή των αναρχικών, ότι δηλαδή ο μόνος τρόπος να αναπνεύσει μια κοινωνία που πνίγεται μες στο βούρκο μιας καταπιεστικής πραγματικότητας είναι να επαναστατήσει απέναντι της, γιατρεύοντας την αρρώστια με το να χτυπήσει στις ρίζες της θανατηφόρου ασθένειας.

Όσο εναποθέτουν οι καταπιεσμένοι την τύχη τους στους ειδικούς το αποτέλεσμα θα παραμένει το ίδιο, άσχετα με το αν η επίφαση που χρησιμοποιεί ο διαχειριστής για να ανέλθει σε θέση εξουσίας μιλά στο όνομα της «υπεράσπισης των αδύναμων» ή της «ανάπτυξης», του «εξορθολογισμού» ή των «εθνικών ζητημάτων» και της «διαφύλαξης του έθνους» από εσωτερικές και εξωτερικές απειλές. Όλες οι πολιτικές διαχείρισης των ζωών των πληβείων αποτελούν συναγωνιστικές αντιλήψεις.

Να απαντήσουμε στη διαρκή επίθεση των κυρίαρχων

Το πολιτικό σύστημα δουλεύει νυχθημερόν πάνω στην εγκαθίδρυση μιας νέας κανονικότητας. Θέλει να αφηγηθεί ότι η κρίση σιγά-σιγά περνάει και ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση σταθερότητας. Η μόνη σταθερά που υπάρχει στην κοινωνική βάση είναι η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση. Με αυτά τα υλικά το μόνο που παράγεται είναι διόγκωση του κοινωνικού κανιβαλισμού, όξυνση της καταστολής και εκφασισμός της κοινωνίας. Οι φασίστες που σήμερα επενδύουν στο «Μακεδονικό» για να διαμορφώσουν την ατζέντα να προσηλυτίσουν νέο κόσμο στον νεοναζισμό και να επιτεθούν στους εχθρούς του συστήματος που τους κάνει πλάτες είναι οι πολιτικοί απόγονοι της επταετίας. Ονειρεύονται στρατιωτικά πραξικοπήματα και νέες μαζικές διώξεις αγωνιστών. Μαζί με το πολιτικό προσωπικό που τους υποθάλπτει, μαζί με το σύστημα που τους γεννά οφείλουν να λάβουν την ίδια απάντηση. ΤΟΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ

ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΟ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Καλούμε για μαζική συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου.

Διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Ανοιχτής Αναρχικής Συνέλευσης Φοιτητών/τριων «Quita Movere»

ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17.00

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μάυρο & Κόκκινο»

μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης - ομοσπονδίας συλλογικοτήτων

κάλεσμα : Μαύρο & Κόκκινο | Libertatia

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

45 χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου, την αποκορύφωση της αντίστασης της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στο καθεστώς της χούντας, η ευρωπαϊκή πραγματικότητα είναι αυτή της ανόδου του εθνικισμού και του φασισμού. Κάθε λογής φασίστες με κύρια πρόφαση τις αυξημένες ροές μεταναστών, απότοκο των πολέμων στην προσπάθεια του καπιταλισμού να ξεπεράσει τις αντιφάσεις του, βρήκαν την ευκαιρία να σπείρουν το δηλητήριο τους. Στην ελληνική επικράτεια ο εφιάλτης του εθνικισμού, βρήκε πάτημα στην αναζωπύρωση του μακεδονικού ζητήματος, η οποία προκύπτει από την γεωστρατηγική πολιτική των ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Αυτή η αύξηση αποτυπώνεται τόσο στις κινητοποιήσεις των διαφόρων φασιστοειδών όσο και στις φωνές που λένε «Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται». Όμως τι σήμαινε πραγματικά χούντα;

Το καθεστώς της χούντας
Τα χαράματα της 21ης Απριλίου 1967, με τις πλάτες των Αμερικάνων, τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο « Ιέραξ 2». Το σχέδιο « Ιέραξ 2» αναφερόταν στην κατάληψη της εξουσίας από τον στρατό σε περίπτωση πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα. Έτσι, για τα επόμενα 7 χρόνια η ελληνική κοινωνία ζει έναν καθημερινό βιασμό της ελευθερίας και των ονείρων της, με φυλακίσεις, βασανιστήρια και λογοκρισία. Πέρα από την προσπάθεια ιδεολογικής ηγεμονίας δια του φόβου, η χούντα επιδίωξε την κοινωνική νομιμοποίηση πλασάροντας τον «μύθο της ανάπτυξης». Πάγια τακτική της χούντας ήταν οι περίτρανες δημόσιες δηλώσεις περί οικονομικής ανάπτυξης, τη στιγμή που οι ιθύνοντες επιδίδονταν σε φαγοπότια εις βάρος του ελληνικού λαού. Χαρακτηριστικά οι ανακοινώσεις δημοσίων έργων, που έμεναν στα χαρτιά αλλά τα έξοδα για αυτά κατέληγαν στις τσέπες συγγενικών και φίλα προσκείμενων στο καθεστώς προσώπων, οργιάζουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής. Ο μύθος της οικονομικής ανάπτυξης στην επταετία αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα αφήγημα των απογόνων του Γκέμπελς. Αντίθετα από την εν λόγω αφήγηση, η παρακαταθήκη της οικονομικής διαχείρισης της χούντας είναι: υπερδιπλασιασμός του δημοσίου χρέους, πενταπλασιασμός του εμπορικού ελλείμματος, εικονική μείωση της ανεργίας λόγω της μετανάστευσης των ανέργων, άνοδος του πληθωρισμού, μείωση του πραγματικού μισθού και φορολογική επιβάρυνση των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Εδώ, οφείλουμε να επισημάνουμε και την εξωτερική πολιτική της χούντας που οδήγησε στην τραγική κατάληξη του κυπριακού.
Μετά από 6 χρόνια διαιωνισμού αυτών των συνθηκών οι φοιτητές με αφορμή την αναβολή στρατολόγησης των δημοκρατικών φοιτητών σύμφωνα με τον νόμο ν δ 1347 καταλαμβάνουν πανεπιστημιακούς χώρους και απαιτούν την κατάργηση του. Οι χουντικές αρχές σπάνε τις καταλήψεις και οι εντάσεις διογκώνονται με αποτέλεσμα στις 17 Νοεμβρίου του 67 οι φοιτητές του Μετσόβιου πολυτεχνείου με την βοήθεια μαθητών και εργατών καταλαμβάνουν τον χώρο του πολυτεχνείου διεκδικώντας «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και την πτώση της χούντας. Και το σύστημα απάντησε όπως απαντάει κάθε φορά που κάτι πραγματικά το απειλεί, με σφαγές.
«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»

Όλα αυτά τα μαθαίνουμε σαν ιστορία. Ότι η χούντα και τα κολαστήριά της ήταν τραγωδίες του παρελθόντος και ότι πλέον οι απαιτήσεις των φοιτητών έχουν δικαιωθεί. Και είναι αλήθεια, δεν έχουμε στρατιωτική δικτατορία, αλλά η ουσία είναι η ίδια, και το όνομα της καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός ήταν, είναι και θα είναι ένα σύστημα που δεν διστάζει, κάθε φορά που τα βρίσκει σκούρα, να καταργεί χρόνια διεκδικήσεων που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα προκειμένου να πλουτίσουν τα αφεντικά. Ένα σύστημα που, με την ενεργή συνεργασία του κράτους, αποκλείει όσους και όσες δεν έχουν να πληρώσουν από τους καρπούς της αέναης τεχνολογικής προόδου της ανθρωπότητας όπως το νερό και το ρεύμα, ιδιωτικοποιώντας την ΔΕΗ και την ΕΥΑΘ. Ένα σύστημα που θα σε κάνει άστεγο γιατί τόλμησες να γεννηθείς φτωχός στέλνοντας εκατοντάδες σπίτια στο σφυρί. Ένα σύστημα που θα σε στείλει μέσα σε ορδές και καραβάνια σε χώρες ξένες που δεν ήθελες να πας αλλά δεν μπορούσες αλλιώς, να μείνεις σε μια χωρά κατεστραμμένη από πολέμους. Ένα σύστημα που θέλει την παιδεία βιομηχανία, να βγαίνουμε από τα σχολεία και τις σχολές μας πειθήνιοι στις εντολές των από τα πάνω, γρανάζια έτοιμα να μπουν στις θέσεις που τους προδιαγράφονται μέσα στην αγορά εργασίας. Κι όταν η εκπαίδευση αποδεικνύεται «πολύ» δαπανηρή βλέπουμε να κόβεται η χρηματοδότηση και να συγχωνεύονται και να κλείνουν σχολές και τα προγράμματα σπουδών αλλάζουν για να είναι πιο οικονομικά. Και η εκπαίδευση σταματάει να είναι παιδεία κι οι φοιτητές μένουν αβοήθητοι σ'ένα σύστημα που τους θέλει να αποτύχουν. Ένα σύστημα που βλέπει την ελευθερία ως ατομικό δικαίωμα που πηγάζει από την ελεύθερη αγορά. Μια ελευθερία βιωμένη μόνο από τους πλούσιους. Και για να γίνεις πλούσιος πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων. Για να εισαι'συ ελεύθερος πρέπει να είναι άλλοι σκλαβωμένοι. Ένα σύστημα που φέρνει τον φασισμό.
Για αυτούς τους λόγους δεν μπορούμε παρά ταχθούμε ενάντια στον καπιταλισμό αλλά και στο κράτος, αφού το δεύτερο πάντοτε θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πρώτου, να ταχθούμε ενάντια στον φασισμό αλλά και στην αστική δημοκρατία. Μια δημοκρατία που θέλει η μόνη πολιτική σου πράξη να είναι μια ψήφος κάθε τέσσερα χρόνια που να αναθέτει σε ειδικούς και αρμόδιους επιλογές για την ζωή σου. Για να χειραφετηθούμε από αυτό το σύμπλεγμα κράτους-καπιταλισμού, πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε ότι ναι μεν αποτελεί μια πραγματικότητα, αλλά όχι μια κανονικότητα.. Να σταματήσουμε να ετεροκαθορίζουμε τις ζωές μας, να συνδυάσουμε πράξεις και λόγια για να χτίσουμε την κουλτούρα και τις δομές εκείνες που θα καρποφορήσουν ένα διαφορετικό μέλλον, όχι ανάθεσης αλλά αυτοοργάνωσης, αυτοθέσμισης και αξιοπρέπειας.

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας.
Η ελευθερία κερδίζεται στους δρόμους.
Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη.
ΟΛΟΙ -ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 17/11 18:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
κάλεσμα : Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος «Σχολείο»
Ανοιχτή πολιτική συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 20:00

Ενάντια στον αστικό μύθο της δημοκρατίας, η εξέγερση παραμένει ζωντανή και επίκαιρη.

« [οι νεκροί συναγωνιστές] μας λείπουν γιατί τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη απ' την αγελαία. Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρχει για όλους ή για κανέναν. Μας λείπουν γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι - έντονο ή χλωμό, δεν έχει σημασία»
Λουίς Σεπούλβεδα, Η τρέλα του Πινοσέτ

Η 17η Νοέμβρη δεν αποτελεί για εμάς μια γιορτινή επέτειο, πόσο μάλλον όταν η κυρίαρχη ανάγνωσή της γίνεται εκτός του ιστορικού πλαισίου όπου συνέβη, αλλά και εκτός των διαμορφωμένων συνθηκών υπό τις οποίες διεξάγεται σήμερα η κοινωνική και ταξική σύγκρουση. Είναι αλήθεια πως οι προσεγγίσεις της 17ης Νοέμβρη διαφέρουν ανάλογα με το ποια πολιτική δύναμη γνωμοδοτεί επ' αυτής. Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο δημόσιο λόγο πολλές και μεταξύ τους αντίθετες αναγνώσεις. Από τη μεριά μας, δεν έχουμε καμία πρόθεση να ιδιοποιηθούμε πολιτικά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, επειδή επρόκειτο για ένα χειμαρρώδες εξεγερτικό ρεύμα, το οποίο όσο δυναμικό ήταν, άλλο τόσο πολιτικά ετερόκλητη ήταν η σύστασή του. Αυτό που κρατάμε εμείς, είναι πως η 17η Νοέμβρη αποτέλεσε σημείο κορύφωσης, για την εποχή, των ταξικών αγώνων των φοιτητών, των νεολαίων και της εργατικής τάξης ενάντια στην τυραννία και την ανελευθερία της χούντας, ενάντια στην ντόπια αστική τάξη και τους διεθνείς πάτρωνές της. Απέναντι στη λήθη και τον αστικό αναθεωρητισμό, θεωρούμε πως κάθε 17η Νοέμβρη αποτελεί ένα ακόμη σημείο τομής στο ιστορικό συνεχές των προλεταριακών αγώνων, ένα ακόμα σημείο συνάντησης και μια ευκαιρία ανασυγκρότησης, οργάνωσης και προετοιμασίας της αντεπίθεσης του μαχητικού ταξικού κινήματος, εργατικού και φοιτητικού/νεολαιίστικου.

Αν θέλουμε, τελικά, να μιλήσουμε για το Πολυτεχνείο του 73', μάλλον δε χρειάζεται να κοιτάξουμε πολύ μακριά ή πίσω στο παρελθόν: ό,τι πολεμήσαμε τότε είναι ακόμα εδώ, στη θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου. Στο σήμερα έχει φανεί ότι οι πρυτάνεις κλειδώνουν ολόκληρες σχολές εν όψει δράσεων ενίσχυσης των ελευθεριακών προταγμάτων και των αυτοδιαχειριζόμενων κατειλημμένων στεκιών, όπως συνέβη με το στέκι Ρουβίκωνα στη Φιλοσοφική EKΠΑ, που χτυπιέται από καθηγητές, δεξιούς φοιτητές και φασίστες, επιβεβαιώνοντας τη συμπληρωματική σχέση κράτους-παρακράτους. Στην πόλη μας, τα lock outs σε ΣΘΕ και Πολυτεχνείο με πρόσχημα τη φύλαξη «πολύτιμου υλικού» συνιστούν μια πράξη άμεσης εκδίωξης των πολιτιστικών και πολιτικών ομάδων που δραστηριοποιούνται στα πανεπιστήμια και δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των πρυτάνεων. Παράδειγμα αποτελεί η χορηγούμενη από εταιρείες «επίσημη» θεατρική ομάδα της Φιλολογίας, στην οποία παραχωρείται χώρος και υλικό με τις ευλογίες του Μήτκα, ώστε να διαφημίζει το «άσυλο ιδεών» (στο βαθμό που οι ιδέες δεν εναντιώνονται στο καθεστώς). Την ίδια στιγμή, όμως, η αυτοοργανωμένη θεατρική ομάδα Καλών Τεχνών, προβάλλοντας τα αδιαμεσολάβητα και οριζόντια χαρακτηριστικά της και μη φοβούμενη πίσω απ' τον μανδύα της «ακαδημαϊκής άνοιξης» να αρθρώσει άμεσα λόγο για την κατάσταση όπως έχει, εκδιώκεται και βρίσκει κλειδωμένες τις σχολές όπου κανονικά θα δραστηριοποιούταν.

Καμία έκπληξη δεν αποτελεί το γεγονός πως οι ίδιοι οι πρυτάνεις τρέχουν να ξεκλειδώσουν για το «ΑΠΘ την Κυριακή», ανοίγοντας την κερκόπορτα στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μέρα με τη μέρα, οι σχολές μετατρέπονται σε στείρα ιδρύματα μονολιθικού ακαδημαϊσμού, αυστηρά επιταγμένα στις παραγωγικές απαιτήσεις του κεφαλαίου, χωρίς να έχουν σύνδεση με την κοινωνία, κλειδώνονται και ξεκλειδώνονται ανάλογα με το πώς βολεύει την πρυτανεία, η οποία τρώει με χρυσά κουτάλια, αλλά βάζει έλεγχο και αντίτιμο στη λέσχη, για να αυξήσει τα κέρδη της ακόμα περισσότερο η ιδιωτική, μα κρατικά επιχορηγούμενη, εργολαβία σίτισης. Είναι η ίδια ακριβώς διαχείριση, με τη συνακόλουθη συνενοχή του κράτους και των πρυτανικών αρχών, που συντηρεί τις ναρκοπιάτσες κλείνοντας το μάτι στην αστυνομία, ώστε να επέμβει κατασταλτικά, για να χτυπήσει τα μαχόμενα κομμάτια του αγώνα, τους φοιτητές και τους κατειλημμένους χώρους, για να υπονομεύσει τον κοινωνικό χαρακτήρα του ασύλου τον οποίο προσπαθούμε να διαφυλάξουμε με τις δυνάμεις που διαθέτουμε ως αγωνιζόμενη φοιτητική κοινότητα. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται άμεσα, εξάλλου, και το πόρισμα Παρασκευόπουλου, το οποίο οι ιθύνοντες της πιο δεξιάς ατζέντας (ΔΑΠ) χαρακτήρισαν «μαλθακό». Όλα αυτά φυσικά η πρυτανεία δεν τα κάνει από καπρίτσιο, αλλά γιατί έχει λυσσάξει να υλοποιήσει την ατζέντα που της παρέχεται από το κράτος. Με τη μείωση μερίδων στη λέσχη, ο εργολάβος μεγιστοποιεί τα κέρδη του, τη στιγμή που τα 14 τ.μ. και η εξαθλιωμένη κατάσταση στις εστίες δε φαίνεται να προβληματίζουν ιδιαίτερα τους Συγκλητικούς.

Ο αντιφασιστικός-αντιεθνικιστικός αγώνας όπως και το '73 (με κεντρικό σύνθημα «θάνατος στον φασισμό»), έτσι και τώρα παρουσιάζει διάρκεια στον χρόνο, ακριβώς επειδή οι μετέπειτα κυβερνήσεις -εμφανιζόμενες ως τοποτηρητές της κοινωνικής ειρήνης- προσέφεραν ειρήνη στους φασίστες. Σε επίπεδο πόλης, η ανάδυση του «μακεδονικού» έδρασε ως βούτυρο στο ψωμί των φασιστών, με αποτέλεσμα να διαχύσουν τον ρατσιστικό λόγο τους και τη δράση τους με πογκρόμ κατά μεταναστών, επιθέσεις σε καταλήψεις και πορείες, που ωστόσο πάντα περιορίζονταν από το μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα. Δίχως να βρίσκουν χώρο στις σχολές, οι φασίστες περιορίζονται στην ζωγραφική κέλτικων σταυρών και εθνικιστικών παραληρημάτων στις τουαλέτες της Φιλοσοφικής. Για εμάς η μάχη ενάντια στον φασισμό και τη συμπληρωματική σε αυτόν δύναμη -τον εθνικισμό- αφορά όχι μια «αντιπαράθεση συμμοριών», αλλά αποτελεί αναπόσπαστο και οργανικό κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Παλεύουμε ενάντια σε φασίστες και εθνικιστές, ενάντια σε όσους προπαγανδίζουν τον εθνικό φυλετισμό και τον σοβινισμό υπεράνω όλων και ονειρεύονται ολόκληρους λαούς να σφαγιαστούν μεταξύ τους. Κρίνουμε ότι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι, από οποιαδήποτε πλευρά των συνόρων, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας, προτάσσοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την από κοινού μάχη ενάντια στους δυνάστες μας. Έτσι πάλεψαν και νίκησαν, μεταξύ άλλων λαϊκών στρωμάτων, και οι φοιτητές τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, αφού ο αντιδικτατορικός αγώνας ήταν ταυτισμένος από σημαντική μερίδα των εξεγερμένων με ένα συνολικότερο πρόταγμα ριζικού επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού, που δεν του αρκούσε απλά η επαναφορά της αστικής κοινοβουλετικής δημοκρατίας, διότι τοιουτοτρόπως θα άλλαζε μονάχα το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου και όχι ο πυρήνας των σχέσεων εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας. Οι λίγοι θα εξακολουθούσαν να ζουν και να πλουτίζουν από τον μόχθο των πολλών. Έτσι κι έγινε τότε, έτσι συνεχίζει ακόμη να γίνεται, μέχρι να καταλυθεί εντελώς αυτή η ταξική κοινωνία. Στις 14 Νοέμβρη 1973, με την κατάληψη Νομικής, ο αγώνας κορυφώνεται και εδαφικοποιείται, στήνει έναν απελευθερωμένο χώρο, ένα οχυρό. Είναι το ίδιο άσυλο, το κεκτημένο των μαχόμενων κοινωνικών κομματιών, που ακόμα και τώρα λυσσάνε να χτυπήσουν οι πρυτανείες και οι κοσμητείες, το κράτος μέσα από την κυβέρνηση, η δεξιά αντιδραστική ατζέντα. Η όξυνση της καταστολής από πλευράς του κράτους επιβεβαιώνει το δίκαιο και την μαχητικότητα του κινήματος.

Ως συνέχεια των προηγούμενων γεγονότων, είναι καλά γνωστό πως η εξουσία στήνει αγάλματα στις εξεγέρσεις που πέρασαν, τις οποίες προσπαθεί να αφομοιώσει στους κόλπους της ή να ξαναγράψει την ιστορία όπως τη βολεύει, ενώ παράλληλα ακονίζει τα μαχαίρια της για τις εξεγέρσεις που έρχονται. Η 17η Νοέμβρη σε καμία περίπτωση δεν είναι για εμάς μια αστική ή εθνική «γιορτή της δημοκρατίας» ούτε όμως μια αποπολιτικοποιημένη προσπάθεια «φοιτητών», χωρίς στόχο, ενάντια στη χούντα, γενικά και αφηρημένα. Είναι η έκφραση μιας κορυφαίας στιγμής του αντιδικτατορικού, απελευθερωτικού ταξικού αγώνα, όπως αυτός δόθηκε από τα μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Η μνήμη της δε συντηρείται με στεφάνια και γιορτές πένθους. Αντίθετα, ανασαίνει μόνο όσο διατηρούμε ζωντανό το ίδιο διαχρονικό αίτημα για ζωή, ψωμί, αξιοπρέπεια, για τον έλεγχο των ζωών μας από εμάς τους ίδιους, για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας και οικονομικής ισότητας χωρίς να υφίστανται εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Όσα γέννησαν την κοινωνική εξέγερση του 73' είναι ακόμα εδώ, μεταμφιεσμένα αλλά εξίσου δολοφονικά. Οι φασίστες δε χρειάζεται να εισβάλλουν με τανκ: είναι ήδη στη βουλή και προσπαθούν με κάθε μέσο να εδραιώσουν την παρουσία τους ανάμεσα στους χώρους μας.

Γνωρίζουμε καλά ότι η επαναστατική έκρηξη δεν περιορίζεται σε κινηματικές καλένδες. Δίνουμε καθημερινή μάχη μέσα και έξω από τις σχολές, μέχρι την κοινωνική χειραφέτηση, μέχρι το γκρέμισμα και του τελευταίου τανκ, μέχρι την υλοποίηση του διαχρονικού συνθήματος που αναγραφόταν σε μια μικρή γωνίτσα τον Νοέμβρη του 73' και στεκόταν σαν υπόσχεση για τους αγώνες του αύριο. Κάτω η εξουσία!

• Η υπεράσπιση της ιστορικής προλεταριακής μνήμης ενάντια στη λήθη και τον αναθεωρητισμό του αστικού στρατοπέδου είναι το καύσιμο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στο σήμερα. Η 17η Νοέμβρη ανήκει στους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας!
• Να αγωνιστούμε συλλογικά και ακηδεμόνευτα για την υπεράσπιση των κοινών μας ταξικών συμφερόντων. Να αναχαιτίσουμε συλλογικά και από τα κάτω τη συντελούμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Να εντείνουμε τις συλλογικές μας πιέσεις και κινητοποιήσεις για την κατάργηση του νόμου Γαβρόγλου.
• Υπερασπιζόμαστε το άσυλο, αγωνιζόμαστε για την προάσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα του, ενάντια στην αστυνομική καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Όπλα μας η συλλογικοποίηση, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ-ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ:

ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 18:00, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Α.Π.Θ.

*Συμμετέχουμε και στηρίζουμε το ελευθεριακό φοιτητικό μπλοκ.

κάλεσμα : Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

mail επικοινωνίας: eleuextheriakoexsxhmafilexolosofikexhs@espivex.net

fb: facebook.com/eleutheriakosximafilosofikisauth

πηγή : email που λάβαμε στις 15 Νοέμβριος 16h

Αναρχική Ομοσπονδία: Τα πολυτεχνεία είναι ό,τι τα κάνουμε να είναι. Καλέσματα για 17 Νοέμβρη

Το πολυτεχνείο του 73' ως ιδεολογική παρακαταθήκη έχει πεθάνει. Και δεν είναι η χούντα που το κατέστειλε με τα τεθωρακισμένα. Είναι η αστική δημοκρατία που το σκότωσε και μάλιστα αργά και επώδυνα. Χρόνο με τον χρόνο από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια η σοβαρότερη μετεμφυλιακή εξέγερση στην Ελλάδα μετατρεπόταν από ζωντανή μνήμη ξεσηκωμού και ελευθερίας, σε λάδι στα γρανάζια της καθεστωτικής αριστεράς. Το πλήγμα στο πολιτικό κύρος ήταν θανάσιμο όταν "ταμείο" μετά την ιδεολογική ηγεμονία έκανε ένα ΠΑΣΟΚ ή ένας Σύριζα, όταν τράφηκαν από αυτό καθεστωτικοί όπως η Δαμανάκη ή ο Ανδρουλάκης.

Η πραγματική δύναμη του πολυτεχνείου όμως ήταν η γονιμότητα του. Η ικανότητά του να αναπαράγεται. Αν κάποιοι το έκαναν όχημα ανέλιξης στην εξουσία, κάποιοι άλλοι πήραν το μήνυμα της πράξης και το αναμετέδωσαν με τους δικούς τους όρους στη δική τους συγκυρία. Το στοιχείο της μαχητικότητας, το στοιχείο της σύνδεσης με επίκαιρα διακυβεύματα, η αμφισβήτηση των ισορροπιών είτε στο πολιτικό πεδίο είτε στη σύγκρουση. Γεννήθηκαν έτσι πολλά πολυτεχνεία.

Στις 17 Νοέμβρη αναφερόμαστε σε όλα. Και στο 73'και στο λαϊκό ποτάμι του 1975, στον Κουμή και την Κανελλοπούλου το 80', τον Καλτεζά το 85', στο πολυτεχνείο των μαθητικών καταλήψεων το 90-91', στα πολυτεχνεία των μεγάλων συγκρούσεων. Αναφερόμαστε ακόμα και σε αυτά που πέρασαν ως τελετουργικές παρελάσεις ισχύος πολιτικών δυνάμεων στο πεζοδρόμιο. Γιατί κι αυτές μέρος της ίδιας ιστορίας είναι.

Κι αντανακλούν συχνά το πάγωμα των κοινωνικών αγώνων στην συγκυρία. Τέτοια είναι η συγκυρία των τελευταίων λίγων χρόνων και θα ήταν παράλογο να ελπίσουμε ότι μνήμες ξεσηκωμού και ελευθερίας σε μεμονωμένες πορείες μπορούν να γίνουν εφαλτήριο για την ανατροπή της συλλογικής αμηχανίας της κοινωνικής βάσης. Δεν παύουν όμως και να βροντοφωνάζουν τη θέληση για αγώνα και να αναζητούν την έκφραση των δυνάμεων εκείνων που συνεχίζουν να βλέπουν ότι υπάρχουν διαρκώς και περισσότεροι λόγοι για επίθεση ενάντια στην κορυφή. Δύο είναι τα δεδομένα: από τη μία, κανενός το μερίδιο στην πολιτική κληρονομιά του συνόλου των πολυτεχνείων δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Τα πολυτεχνεία "ανήκουν" σε ένα τεράστιο πολιτικό εύρος από τον καθεστωτισμό ως την άμεση εξέγερση. Από την άλλη, αυτές οι κληρονομιές είναι σε διάφορους βαθμούς ανταγωνιστικές μεταξύ τους και σχηματοποιούν εχθρικά μεταξύ τους πολιτικά σχέδια. Από άποψη πολιτικού λόγου και προταγμάτων τα πολυτεχνεία ποτέ δεν ήταν ειρηνικές πορείες.

Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποια πολυτεχνεία έγιναν εμβληματικά και άφησαν ιστορία, μόνο όταν δυνάμεις κατάφεραν να τα εντάξουν αποτελεσματικά σε μια εξωστρεφή παραγωγή γεγονότων και όχι δίνοντας μάχες για μονοκρατορία στην κληρονομιά. Συμμετέχουμε, λοιπόν, και φέτος στην επετειακή πορεία ως μια έκφραση της θέλησης μας για αγώνα, ως έκφραση τιμής στην εξέγερση εκείνη, οι πράξεις της οποίας προσπέρασαν κατά πολύ τα λόγια της. Συμμετέχουμε για να συντηρήσουμε μια ζώσα μνήμη ξεσηκωμού και ελευθερίας που αναπαράγεται επί δεκαετίες, άλλα και για να κρατήσουμε ανοιχτό αυτόν τον δίαυλο ξεσηκωμού για την κοινωνική βάση. Και δεν είναι τυχαία η πρεμούρα της εξουσίας να τον σφραγίσει. Κάθε φορά που οι καθεστωτικοί κληρονόμοι του πολυτεχνείου του 73' "εκφράζουν την τιμή τους ", κάτι από τις 17 Νοέμβρη πεθαίνει. Οι δε, από πάντα εχθροί του, συνεχίζουν ακούραστα την υπονόμευση και την αμφισβήτηση αυτής της ιστορίας. Αν όσοι το υπερασπίζονται δεν ξαναβρούν το νήμα προσθέτοντας στα παλιά πολυτεχνεία τα νέα, πρωτότυπα δικά τους, τότε σε λίγα χρόνια ο δίαυλος αυτός θα κλείσει. Τα πολυτεχνεία θα πεθάνουν όπως πέθανε και το πολυτεχνείο του 73'. Κι αυτό θα είναι μια ήττα.

Οι λόγοι του ξεσηκωμού είναι εδώ και κάθε μέρα αυξάνονται. Κράτος και κεφάλαιο αλωνίζουν. Καταστολή, φτώχεια ακόμα και η απειλή πολεμικής ανάφλεξης είναι δίπλα μας. Η κοινωνική βάση θα αποφασίσει για πόσο ακόμα θα επιλέγει να είναι με την μπότα της εξουσίας στον λαιμό. Αυτή στο τέλος θα αποφασίσει και τι θα κάνει με τα πολυτεχνεία. Και οι πολιτικές δυνάμεις της αντίστασης και της επίθεσης στο εσωτερικό της είτε θα καταφέρουν να μετουσιώσουν αυτήν τη θέληση σε πράξη είτε θα είναι ανάξιες του ρόλου τους.

Τα πολυτεχνεία είναι ό,τι τα κάνουμε να είναι.

Καλέσματα

Αθήνα Πλατεία Κλαυθμώνος 15:00 Μπλοκ Αναρχικής ομοσπονδίας

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 18:00, Πολυτεχνείο Κοινό αναρχικό μπλοκ

Ηράκλειο Κρήτης Λιοντάρια 19:00 Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό κάλεσμα

Αναρχική Ομοσπονδία

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1593062/

Πολυτεχνείο 2018: 45 χρόνια μετά - Με τη σημαία του Νοέμβρη - Για εργατική διέξοδο από Κρίση, Πόλεμο, Αντιδημοκρατική αναδίπλωση

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2018

45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ - ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Να διώξουμε την Κυβέρνηση και όλους τους Μνημονιακούς

Για εργατική διέξοδο από Κρίση, Πόλεμο, Αντιδημοκρατική Αναδίπλωση

Σάββατο 17 Νοέμβρη όλοι/ες στις διαδηλώσεις

Αθήνα: 15;00, πλατεία Κλαυθμώνος

Θεσσαλονίκη: 17:00 Πολυτεχνείο

Γιάννενα: 18:00 Δόμπολη

-

8 χρόνια έχουν περάσει από το πρώτο Μνημόνιο. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία τσακίζονται από απανωτά βάρβαρα μέτρα. Ο Τσίπρας και η παρέα του εξαπάτησαν τους εργαζόμενους υποσχόμενοι ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και έγιναν οι καλύτεροι μνημονιακοί, το 62% του ΟΧΙ του ελληνικού λαού μέσα σε ένα βράδυ το έκαναν ΝΑΙ, φώναζαν κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη και έχουν ξεπουλήσει τα πάντα στις τράπεζες, φώναζαν «κάτω οι βάσεις του θανάτου» και έχουν γίνει πρωτοπαλίκαρα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Τώρα υπόσχονται «έξοδο στις αγορές», ανάπτυξη, καλύτερες μέρες, όταν είναι γνωστό ότι η διαφθορά τους δεν έχει προηγούμενο.

Ο αντεργατικός-αντιλαϊκός κατάλογος είναι μακρύς: τεράστια ανεργία και τρομακτική υποαπασχόληση (μερική και ελαστική εργασία), «μαύρη» και απλήρωτη εργασία, μισθοί πείνας, εξαφάνιση συλλογικών συμβάσεων και εργατικών δικαιωμάτων, συνεχή εργατικά δυστυχήματα -δολοφονίες. πλειστηριασμοί ακόμα και της πρώτης κατοικίας, κατασχέσεις σε λογαριασμούς των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, εξοντωτικοί φόροι και εισφορές, απεργοκτόνα και αντισυνδικαλιστικά μέτρα, εξοντωτικές ποινές φυλάκισης σε εργαζόμενους και αγωνιστές. Παρά όμως τα Μνημόνια, το Κράτος Έκτατης Ανάγκης και την επιβολή του Νέου Συστήματος Εκμετάλλευσης, η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού συνεχίζεται αμείωτη (κατάρρευση βιομηχανίας, απουσία επενδύσεων, συρρίκνωση παραγωγικού ιστού, έκρηξη χρεών κοκ), χωρίς ορατή διέξοδο, φέρνοντας νέα σοκ φτώχειας και εξαθλίωσης. Ειδικά όσο μεγαλώνει η παγκόσμια αστάθεια, πυκνώνουν τα σημάδια μιας νέας όξυνσης της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η πιο φιλοαμερικανική, φιλοϊμπεριαλιστική εδώ και δεκαετίες. Μαζί με τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και τον Ζάεφ, προχώρησαν στην επιβολή ενός πραξικοπήματος, μετά τη ξεκάθαρη απόρριψη του λαού της Μακεδονίας στην επαίσχυντη «συμφωνία των Πρεσπών» και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, στη Μ Ανατολή. Συμπράττουν και συνεργάζονται με τους Ισραηλινούς σφαγείς και τους χουντικούς της Αιγύπτου, μετατρέπουν την χώρα σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ, με έναν σάπιο εθνικισμό και με τρύπια σημαία την «σταθερότητα» στην περιοχή. Σκορπάει δις ευρώ σε νέους εξοπλισμούς (μόνο μέσα στην περίοδο των μνημονίων, της χρεοκοπίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της φτώχειας και των περικοπών σε υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση, έχουν δαπανηθεί πάνω από 40 δισ. ευρώ για οπλικά συστήματα που σχετίζονται με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ). Την περίοδο αυτή που ο ελληνικός λαός λιμοκτονεί, που κατάσχονται τα σπίτια των φτωχών λαϊκών μαζών, που κόβονται οι συντάξεις, που η μαύρη εργασία διογκώνεται, που ο δεσποτισμός του εργοδότη κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις, σχεδιάζουν να αγοράσουν νέα πολεμικά αεροσκάφη, φρεγάτες ελικόπτερα, δημιουργούν νέες βάσεις κ.α. για να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Αυτή η πολιτική μας φέρνει στο επίκεντρο μιας τεράστιας σύγκρουσης, φοβερά επικίνδυνης για τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς στην περιοχή. Επείγει ο κοινός αγώνα των λαών ενάντια στους στρατοκράτες και τους εξοπλισμούς, στους πολέμους των ιμπεριαλιστών, στις αντιδραστικές αστικές τάξεις.

Ενότητα & Αγώνας Παντού - Να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας

Το εργατικό κίνημα βρίσκεται εγκλωβισμένο στον κατακερματισμό, την πολυδιάσπαση και την παράλυση. Κύρια ευθύνη έχουν οι ξεπουλημένες ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-παρατάξεις ΣΥΡΙΖΑ) των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία συντάσσεται συνειδητά με τα Μνημόνια. Προκηρύσσουν απεργίες από αγγαρεία, βάζοντας θύτες και θύματα, εργαζόμενους και εργοδότες σε «κοινωνικές συμμαχίες», για να μπορούν να λειτουργούν ως το μακρύ χέρι των κυβερνήσεων και των δανειστών μέσα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Και μάλιστα ούτε καν την ίδια μέρα, αφού η ΑΔΕΔΥ εξήγγειλε απεργία για τις 14/11 και η ΓΣΕΕ για τις 28/11. Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ προωθεί επίσης αυτή την κατάσταση, αφήνει εργατικά κέντρα σε διάλυση, χτυπάει με τραμπουκισμούς ότι δεν ελέγχει, για να εμφανίζεται ως «ταξικός πόλος» μέσα σε συντρίμμια. Και τα δύο αυτά κομμάτια της γραφειοκρατίας φέρνουν όλο και πιο πολύ τους μηχανισμούς του αστικού κράτους (δικαστήρια, αστυνομία) μέσα στα συνδικάτα, για να προασπίσει ο καθένας τις καρέκλες του. Η οργάνωση και η συμμετοχή των εργαζομένων στην ζωή των συνδικαλιστικών ενώσεων είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει την εργατική δημοκρατία. Είναι η μόνη λύση που μπορεί να ξηλώσει τους γραφειοκράτες από τις θέσεις τους, να αποκρούσει τις σταλινικές επιθέσεις του ΠΑΜΕ, να περιφρουρήσει πραγματικά τα Σωματεία. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να παλέψουμε για την ενότητα του εργατικού κινήματος. Δεν πρέπει να βοηθάμε την διάσπαση που επιβάλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είτε η αστικοποιημένη των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είτε του ΠΑΜΕ.

Πρέπει να ενισχύσουμε, να δυναμώσουμε, να ενώσουμε τους σημερινούς αγώνες. Ενάντια σε κάθε τεχνητή διαίρεση. Να ξεριζώσουμε κάθε εκφυλιστικό φαινόμενο από τις γραμμές του κινήματος. Με επιτροπές και συνελεύσεις, προετοιμάζοντας έναν νέο κύκλο μαζικών και μαχητικών αγώνων. Με στόχο μια Γενική Πολιτική Απεργία, για την ανατροπή κυβέρνησης και Μνημονίων.

Με μια νέα επαναστατική δύναμη - Για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων

Μόνο η Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός μπορούν να δώσουν διέξοδο στην κρίση και βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, στην απειλή της τεράστιας αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης, του πολέμου και των πυρηνικών όπλων, της οικολογικής καταστροφής.

Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, αναπτύσσονται σημαντικοί και μεγάλοι αγώνες: στις ΗΠΑ και τη Λ. Αμερική, στην Ευρώπη και ακόμα σε περιοχές όπου τεράστιες προλεταριακές και λαϊκές μάζες έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας με νέες δυνάμεις (Αφρική, Ασία). Όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος (και ο ίδιος ο «παγκόσμιος χωροφύλακας», οι ΗΠΑ) βρίσκονται σε μεγάλη κρίση. Η αστάθεια και οι ανταγωνισμοί φουντώνουν, η ΕΕ βρίσκεται σε διαλυτική κρίση, δημιουργώντας τεράστιους κινδύνους (οικονομική κρίση, πόλεμος, αντιδημοκρατική αναδίπλωση, άνοδος ακροδεξιών) - αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για το εργατικό κίνημα.

Για να τις αξιοποιήσουμε, πρέπει να ξεκόψουμε με όλες τις ρεφορμιστικές, αναποτελεσματικές ή και σκέτα απατεωνίστικες δυνάμεις και πολιτικές, που μόνο ήττες φέρνουν στο στρατόπεδό μας. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυταπάτες και «λύσεις» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειαζόμαστε εκλογικίστικες λύσεις και «μέτωπα» για να ακουμπήσουμε για μια ακόμα μια φορά τις ελπίδες και την ψήφο μας, για να «προετοιμάσουμε» μόνο νέες διαψεύσεις και ήττες που αποθρασύνουν κάθε αντιδραστική δύναμη. Αυτά είναι τα μαθήματα από την άνοδο δυνάμεων ακροδεξιών και αντιδραστικών σε όλο τον κόσμο. Χρειαζόμαστε μια ανασυγκρότηση-ανασύνθεση σε στέρεες βάσεις, μια δύναμη που θα παλεύει σταθερά στην πρώτη γραμμή χωρίς ταλαντεύσεις - μια δύναμη κομμουνιστική, που να πατάει στον Επαναστατικό Μαρξισμό.

Η ΟΚΔΕ καλεί τους εργαζόμενους, νέους, αγωνιστές σ' αυτή την πορεία, που είναι δύσκολη αλλά η μόνη που αξίζει να στρατευθούμε. 45 χρόνια μετά, για να δικαιωθεί οριστικά η εξέγερση του Νοέμβρη του '73. Για να επιβάλλουμε τις δικές μας λύσεις. Ένα ριζοσπαστικό, ταξικό Πρόγραμμα Σωτηρίας, με τη μόνη έμπρακτη εγγύηση, μια επαναστατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων, βγαλμένη μέσα από τους αγώνες και την αυτοοργάνωσή μας. Για να ανοίξει ο δρόμος για μια ριζικά άλλη οικονομία και κοινωνία, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

-

• Κατάργηση των μνημονίων - Διαγραφή του χρέους - Έξω από ΕΕ/Ευρώ - Καθιέρωση εθνικού νομίσματος
• 751 ευρώ βασικό μισθό. Επιβολή της πληρωμής μισθών και δώρων - της πραγματικής επαναφοράς των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων - των Κλαδικών ΣΣΕ, υποχρεωτικών για όλους.
• Κανένας εργαζόμενος χωρίς ασφάλιση! Πλήρης ασφάλιση για όλους. Κάτω οι αντιασφαλιστικοί νόμοι.
• Εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από Εργατικό Έλεγχο/
• Υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών/δημοκρατικών δικαιωμάτων/ελευθεριών.
• Κοινοί αγώνες, για μια Ευρώπη των Εργαζομένων, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική.
• Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ. Όχι στους εξοπλισμούς. Σύνορα ανοιχτά, με οργανωμένη/ασφαλή διέλευση για τους πρόσφυγες. Ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριαλισμό, κοινοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών. Όχι στο δηλητήριο του εθνικισμού.
• Για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων που θα επιβάλει όλα τα παραπάνω στην πράξη.

-

OΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

πηγή : http://www.okde.gr/archives/8383

Κατάληψη Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης από τους φοιτητικούς συλλόγους. Φοιτητές και λαός το μαζικοποιούν, παραμονές της επετείου της παλλαϊκής εξέγερσης του Νοέμβρη, κατοχυρώνοντας ταυτόχρονα τον χώρο του Ασύλου που για άλλη μια φορά βάλλεται. Φερουμε το βάρος της ιστορικής ευθύνης και έχουμε τα μάτια στραμμένα στους αναγκαίους, ανατρεπτικούς αγώνες του σήμερα.

πηγή : https://www.facebook.com/asynexeiastorouthsis…