kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Εβδομαδιαία συνέλευση Συλλογικής Δομής Δημόσιου Λουτρού και Πλυντηρίου

Επανασύνδεση παροχής νερού / Reconnection of water resource

Τη Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη, εργάτες από ιδιωτική εταιρεία, που δουλεύει εργολαβικά για την ΕΥΔΑΠ, ήρθε στην κατάληψη GARE. Όταν μέλη της κατάληψης τους ρώτησαν τι ήρθαν να κάνουν, είπαν ότι ήρθαν να επισκευάσουν κάποια βλάβη. Ωστόσο, το επόμενο πρωί ξαναήρθαν και εν απουσία συντρόφων από το κτίριο, κόψαν το νερό της κατάληψης. Το αποτέλεσμα ήταν να κοπεί η παροχή νερού όχι μόνο για τους διαμένοντες της κατάληψης, αλλά και για όλο τον κόσμο που χρησιμοποιεί τη Δομή Δημοσίου Λουτρού, που βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου, κόσμος ο οποίος στερείται πρόσβαση στα μέσα υγιεινής. Η διακοπή του νερού είναι ξεκάθαρα μια επίθεση, όχι απλά στο νερό ως απαραίτητο πόρο για τη ζωή, αλλά και μια ενέργεια καταστολής της κοινωνικής αυτοοργάνωσης.

Το νερό είναι το θεμέλιο της ζωής σε τούτο τον πλανήτη. Όλα τα πλάσματα της γης ευδοκιμούν από αυτή την ουσία, που έρρεε ελεύθερα πριν ακόμη υπάρξουν κράτη και σύνορα. Για την οργάνωτική δομή η οποία αποσκοπεί στον έλεγχο της ανθρώπινης δραστηριότητας, ο έλεγχος του νερού ήταν πάντα υψίστης σημασίας για την κυριαρχία και την υποταγή. Στην πιο πρόσφατη ιστορική περίοδο, αυτά τα όπλα του ελέγχου τα χρησιμοποιεί ο καπιταλισμός και τα κράτη-έθνη. Για να δουλεύουν οι άνθρωποι, πρέπει να υφίσταται η απειλή της αφαίρεσης των αναγκαίων πόρων για την επιβίωση, και γι'αυτό οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να "κερδίσουν" αυτά που είναι απαραίτητα για τη ζωή. Το κράτος και το κεφάλαιο λειτουργούν εκβιάζοντας τους ανθρώπους να δουλεύουν για να προμηθεύονται τα απαραίτητα για τη ζωή, το νερό, την τροφή και τη στέγη. Η παραγωγικότητα της εργασίας ανταλλάσεται με πόρους που διαφορετικά θα ήταν ελεύθεροι, κι έτσι το σύστημα αυτο-νομιμοποιείται διότι και κάποιος άλλος αναγκάστηκε να κάνει το ίδιο..."κάποιος έχει δουλέψει γι'αυτό", (πχ τη παροχή νερού). Δεν είναι το χρήμα που δημιουργεί το οτιδήποτε, είναι η κυριαρχία πάνω στην εργασία και τους πόρους που φέρνουν τα κέρδη. Ο έλεγχος και η εμπορευματοποίηση του νερού για κερδοσκοπία, φέρνει και την τεχνητή σπάνη, τον αποκλεισμό από αυτόν τον πόρο του ευρύτερου πληθυσμού και όσων δεν μπορούν να πληρώσουν: των κατώτερων τάξεων.

Σε αυτή τη διαδικασία οι πόροι στραγγίζονται για τα λεφτά, την περίσσια παραγωγή και τα απόβλητα, και για τις πολυτέλειες της αστικής τάξης. Οι κρατικές και ιδιωτικές εταιρείες που ελέγχουν το νερό, διοχετεύουν αλόγιστα τεράστειες ποσότητες στην καταστροφική βιομηχανία (πχ εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, πολυτελή τουριστικά συγκροτήματα, γήπεδα γκολφ), ενώ κόβουν την παροχή στους φτωχούς που δεν μπορούν να πληρώσουν τους ανατοκιζόμενους λογαριασμούς για τις βασικές ανάγκες τους. Εκείνοι, που οι οικονομικές δυνατότητές τους πέφτουν κάτω από τον πήχη του εκβιαστικού χαρατσώματος της επιβίωσής τους, καταδικάζονται σ' έναν αφανή θάνατο μέσα στα τείχη της ταξικής αιχμαλωσίας. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρήσεις κι οι κρατικοί μηχανισμοί, που εξαντλούν τους υδάτινους πόρους μετατρέποντάς τους σε «ρευστό», διαπραγματεύονται τα αναμεταξύ τους χρέη προς κοινό ώφελος τους.

Η στέρηση του νερού δεν χρησιμοποιείται μόνο ως μέσο ελέγχου υποτελών πληθυσμών, αλλά και μέσο τιμωρίας όσων αντιστέκονται ενάντια στα συστήματα της κυριαρχίας. Στην Παλαιστίνη, η ισραηλινή αποικιοκρατία χρησιμοποιεί τον έλεγχο των κλεμμένων από τα παλιαστινιακά εδάφη υδάτινων πόρων της περιοχής, ως εργαλείο ελέγχου του πληθυσμού και ως συλλογική τιμωρία ενάντια σε όσους συμμετέχουν στην αντίσταση. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συμφωνίας του Όσλο του 1993, η οποία λέει ότι όλοι οι υδάτινοι πόροι πρέπει να προέρχονται από το ισραηλινό αποικιοκρατικό καθεστώς.

Εκεί όπου κράτος και κεφάλαιο αρπάζουν τους πόρους επιβίωσης, συναντούν αντίσταση. Στην Β. Ντακότα, ΗΠΑ, έγινε ένας αγώνας ενάντια στον πετρελαιαγωγό DAPL, ένα έργο κρατικών και ιδωτικών συμφερόντων που ήταν σίγουρο ότι θα προκαλούσε τη μόλυνση του νερού, πηγή ζωής για χιλιάδες κατοίκους, όπως και έγινε. Ο αγώνας ενάντια στην εμπορευματοποίηση του νερού είναι αγώνας για την αυτοδιεύθυνση. Η μόλυνση αυτού του ζωτικού πόρου σημαίνει την εξάρτηση του πληθυσμού από εξωτερικές πηγές νερού και τροφής με χρηματικό αντάλλαγμα. Η μόλυνση σημαίνει επίσης τη καταστροφή οποιασδήποτε ζωής στην περιοχή, εξού και το σύνθημα του NO DALP κινήματος "Το Νερό είναι Ζωή". Ο αγώνας για το νερό είναι παγκόσμιος.

Στον ελλαδικό χώρο ο αγώνας για την απελευθέρωση του νερού, ενάντια στην εκμετάλλευση, την μόλυνση και την εξάντλησή του, είναι μακρύς, ζωντανός και συγκρουσιακός. Μερικά σημεία σταθμοί: Αραβησσός, πριν τρεις δεκαετίες, όπου οι αντιστεκόμενοι σαμπόταραν τις κατασκευές αποξύρανσης του υδροβιότοπου-οικότοπου και οι αγρότες της περιοχής συγκεντρώθηκαν με τρακτέρ έξω από τις φυλακές Διαβατών για να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες αναρχικούς. Πουρί, πριν δυόμιση δεκαετίες, όπου υπερασπιστές των πηγών του Πηλίου ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από την εταιρεία ύδρευσης του Βόλου (ΔΕΥΑΜΒ), έριξαν δυναμίτες σε κλούβα της αστυνομίας. Φράγμα Μεσοχώρας κι εκτροπή Αχελώου, όπου γίνεται μια συνεχής κινητοποίηση την τελευταία δεκαετία, ενάντια στην ολοκληρωτική καταστροφή του ποταμού για την επέκταση της βιομηχανίας ηλεκτρικής ενέργειας ή και την παράταση της βιομηχανικής μονοκαλλιέργειας βαμβακιού που έχει εξαντλήσει το υδροφόρο υπέδαφος κι έχει μολύνει τα νερά της πεδινής Θεσσαλίας. Πήλιο, σήμερα, όπου κάτοικοι της περιοχής αγωνίζονται για την κοινοτική αυτοδιαχείριση των πηγών, ενάντια στον έλεγχο και την εκμετάλλευσή τους από την ιδιωτικοποιούμενη ΔΕΥΑΜΒ. Οι γειτονιές των πόλεων, όπου οι λαϊκές συνελέυσεις και οι καταλήψεις απωθούν τα συνεργεία των εταιρειών που κόβουν το νερό και το ηλεκτρικό, επανασυνδέουν τις παροχές σε συλλογικούς χώρους και φτωχόσπιτα και δημιουργούν τις βάσεις της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.

Την Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη, η GARE επανασύνδεσε τη παροχή νερού, για τη συνέχιση των κοινωνικών και πολιτικών δραστηριοτήτων της κατάληψης, για τους διαμένοντες και για όλους όσους χρειάζονται τη δομή του δημοσίου λουτρού.

Για να είμαστε ελεύθεροι από τον εκβιασμό της στέρησης της τροφής, του νερού και της στέγης.

Συλλογική Δομή Δημόσιου Λουτρού και Πλυντηρίου

& Κατάληψη GARE

Καλλιδρομίου 74, Εξάρχεια

Λειτουργία ελεύθερου λουτρού, καθημερινά Δευτέρα με Παρασκευή 6 - 8μμ

Εβδομαδιαία συνέλευση Κυριακή 8μμ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

On Monday the 10th of September water workers from a private company employed by the state came to Gare squat. When members of the squat came to them and asked what they were doing they said they came to fix the pipes. However the next morning workers came again, this time without supervision of comrades, and cut off the water for the building. This meant that not only water was cut off for the inhabitants, but also for all of those without access to hygeine resources who use the Collective Public Bath Structure ,which is located on the ground floor of the building. This is a clear attack, not only on water as a means of life, but also an act of repression against social self-organization.

Water is the foundation of all life on this planet. All of the creatures of the world thrived and came from this substance, which flowed freely before there ever were nations and borders. For organizations which sought to control peoples' activity, controlling water was of the utmost importance in subjugation. In the most recent era of human existence, capitalism and the nation-state have picked up these weapons of control. For people to work there needs to be the threat of removing what is necessary and thus being forced to "earn" what is necessary to keep oneself alive. State and capital function through people being blackmailed into working so they can receive things like water, food, and shelter. This productivity is exchanged for what was free, and the system is justified because someone else was forced to do the same; "Someone worked for this." Its not money which creates anything, its the domination of labor and resources which brings profit. The control and commodification of water for profits brings with it the imposed scarcity and exclusion of this resource from the broader population and those who can't afford it: the lower classes.

In this process the resources are exhausted for money, overproduction and waste, and for the diversions of the bourgeois class. The state and private companies which control water wastefully channel huge quantities of water to detrimental industries (eg. gold extraction in Chalkidiki, luxury tourist resorts, golf courses), while they cut the supply to the poor who cannot afford to pay bills burdened by compound interest. Those whose economic capacity falls below the level of the extortionate taxation of their survival are condemned to a slow and invisible death within the walls of class captivity. At the same time, businesses and state mechanisms which exhaust the water resources while converting them to money, negotiate the debts between them for their mutual benefit.

The deprivation of water is not just used as a means of controlling subject populations, but also a means of punishing those who would fight against the systems of domination. In Palestine, Israeli colonization uses their control of stolen Palestinan water resourses, that resulted from the Oslo-agreement of 1993 which stipulated that all water resources must come from the Israeli colonial state, as a means of population control and as a means of collective punishment for those who participate in the fight against repression.

Where capital and the state make their seizure of the sources of life they face resistance. In North Dakota on occupied territory, USA, there was a struggle against the Dakota Access Pipeline and the attempt of state and private interests to build an oil pipe which could and did contaminate the water for hundreds of thousands of people. The struggle fought against the commodification of water is a struggle for self-determination. The contamination of this vital resource would mean the dependence of the population on foreign sources of water and food in exchange for money. This contamination would also eliminate any chance of life in the area as the entire ecosystem depended on this river, thus the slogan "Water is Life". The struggle for water is global.

In the greek territory the struggle for the liberation of water from exploitation, contamination and exhaustion is a long, living and confrontational struggle. Some of its pivotal points are: Aravissos, three decades ago, where the resisting people sabotaged the dehydration constructions of the wetland and the farmers of the area gathered outside the Diavata prisons to liberate the anarchists imprisoned for this action. Pouri, two and a half decades ago, where defenders of the water sources of Pelio against their exploitation by the Volos water company (DEYAMV), threw dynamite at a police van. The Mesochora dam and the diversion of Acheloos river, where an ongoing mobilization is taking place this past decade against the total destruction of the river for the benefit of the electricity industry and the expansion of the cotton mono-culture which has exhausted and contaminated the water resources of the Thessaly valley. Pelion, today, where residents of the area are fighting for the communal self-management of the water sources, against their control and exploitation by the DEYAMV, which is to be privatized. The neighborhoods of the cities, where local assemblies and squats push back the contractors of the water company who come to cut off the water and electricity supply, they reconnect the supply to collective spaces and poor homes and create the bases for social self-direction.

On Wednesday the 12th of September Gare reconnected the water, so as to provide resources for the social and political activities of the squat, its inhabitants, and all of those who need the resources of the public bath.

To be free from the threat of starvation, homelessness, dehydration.

Collective Structure of Public Bath and & Laundrette

& Squat GARE

74 Kallidromiou st., Exarcheia

Opening hours, everyday from Monday to Friday 6 - 8pm

Weekly assembly Sunday 8pm

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1592738/