Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018 στις 15.00
Πορεία Πολυτεχνείου
ΚΕΕΡΦΑ-ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ
Απαξίωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Καλογήρου να συζητήσει για την επιτάχυνση της δίκης της Χρυσή Αυγής!
Αντιφασιστική διαδήλωση,Τρίτη 13 Νοέμβρη, 10πμ στο Εφετείο, Λ.Αλεξάνδρας και Λουκάρεως και μαζική παρουσία στη δίκη της ΧΑ
Παρά την ενημέρωση ότι η αντιπροσωπεία της ΚΕΕΡΦΑ θα συναντούσε τον υπουργό Δικαιοσύνης Μιχάλη Καλογήρου προκειμένου να δοθούν απαντήσεις στα αιτήματα για την επιτάχυνση της δίκης της Χρυσής Αυγής, ενημερωθήκαμε έκπληκτοι από την Αστυνομία στην είσοδο του υπουργείου, ότι ο υπουργός δεν θα βρίσκεται στο κτίριο! Επί της υποδοχής μάλιστα έφτασε και μία κλούβα των ΜΑΤ! Φαίνεται ότι αυτό το υπουργείο δεν ανέχεται την παρουσία αντιφασιστικής δράσης στις πύλες του.
Στην πράξη, η δίκη της Χρυσής Αυγής κινδυνεύει να εκφυλιστεί από την κωλυσιεργία των συνηγόρων υπεράσπισης της Χρυσής Αυγής και το Υπουργείο Δικαιοσύνης σφυρίζει αδιάφορα.
Την ώρα που εκατομμύρια σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο ανησυχούν για την φασιστική απειλή, την ώρα που στην Ελλάδα τα τριάμισι χρόνια της διεξαγωγής της δίκης δεν φτάσανε για να ολοκληρωθεί η δίκη και να πάνε φυλακή οι δολοφόνοι νεοναζί, ο Υπουργός Δικαιοσύνης γυρνάει την πλάτη στις δίκαιες απαιτήσεις για την επιτάχυνση της δίκης των νεοναζί.
Αυτή η αντιμετώπιση αποθρασύνει τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Είναι πρόκληση για το δημοκρατικό κόσμο η ανοχή στη διαδικασία εκφυλισμού της δίκης.
Η αντιπροσωπεία συναντήθηκε τελικά με τους τους εκπροσώπους του Υπουργείου Δικαιοσύνης Γεώργιο Σάρλη, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Μαρία Γιαννακάκη, Γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεν υπήρξε η παραμικρή δέσμευση για λύση.
Υπενθυμίζουμε τα τέσσερα ζητήματα τα οποία θέσαμε:
1 Αποκλειστική απασχόληση των δικαστών και όχι μονάχα προέδρου και εισαγγελέα, για τη συγκεκριμένη δίκη.
2.Διεξαγωγή των συνεδριάσεων του δικαστηρίου στο Εφετείο και όχι στον Κορυδαλλό σύμφωνα με την υπουργική απόφαση Παρασκευόπουλου.
3. Εντατικοποίηση των δικασίμων με καθημερινές συνεδριάσεις με στόχο να γίνονται 15 το μήνα.
4. Με διάθεση όλων των απαιτούμενων τεχνικών μέσων για να διεκπεραιώσει το έργο του το δικαστήριο.
Στην αντιπροσωπεία συμμετείχαν οι Κώστας Παπαδάκης και Θανάσης Καμπαγιάννης, συνήγοροι πολικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής των Αιγύπτιων αλιεργατών, Δημήτρης Ζώτος, δικηγόρος Σαχζάτ Λουκμάν, Κώστας Μανταίος, πρόεδρος ΣΦΕΑ, Μαρία Κασκαρίκα, Βασίλης Συλαϊδής, εκπρόσωπος ΕΚΑ, Κατερίνα Θωίδου, δημοτική σύμβουλος Νίκαιας-Ρέντη, Γιώργος Μακρυνός, εκπρόσωπος Δήμου Κορυδαλλού, Νίκος Στραβελάκης, πανεπιστημιακός και Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ.
Η αντιπροσωπεία ζήτησε να υπάρξει άμεσα η συνάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης με την πολιτική αγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής ώστε να δοθούν απαντήσεις στο υπόμνημα που έχει απευθύνει.
Θα μας βρούνε μπροστά τους!
Απέναντι στο Υπουργείο Δικαιοσύνης που κωφεύει κλιμακώνουμε τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις.
Καλούμε σε αντιφασιστική διαδήλωση στο Εφετείο στις 13 Νοέμβρη στις 10πμ με αίτημα την επιτάχυνση της δίκης της Χρυσής Αυγής, την άμεση μεταφορά στο Εφετείο.
Καλούμε σε μαζική συμμετοχή στη πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη,Πλατεία Κλαυθμώνος 3μμ
Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και στη Φασιστική Απειλή (Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α.)
Στις 14 Μαΐου 2019 θα γίνει η δίκη της φασιστικής ενέδρας του Περάματος
Αναβλήθηκε για την Τρίτη 19 Μαΐου 2019 η δίκη των ναζί του λακέδικου «σωματείου Αγ. Νικόλαος» λόγω παρέλευσης ωραρίου.
Από νωρίς το πρωί δεκάδες αντιφασίστες είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού και δεκάδων εργατικών σωματείων - φοιτητικών συλλόγων για αντιφασιστική συγκέντρωση στα Δικαστήρια Πειραιά. Με πανό και συνεχή ενημέρωση από μεγάφωνα ο Μαχητικός Αντιφασισμός είχε διαμορφώσει το κλίμα καθιστώντας αφιλόξενη ζώνη τα Δικαστήρια Πειραιά για τους φασίστες.
Αν, όμως, η μία πλευρά της δίκης αφορά την καταδίκη των φασιστών, το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα δεν υποβαθμίζει την σκευωρία που προσπαθεί να στήσει η Χρυσή Αυγή με την Αστυνομία. Οι έξι κατηγορούμενοι αντιφασιστές πρέπει να αθωωθούν πλήρως και να συντριβεί η προσπάθεια ενοχοποίησης του ταξικού κινήματος παρουσιάζοντας τους υπόδικους φασίστες - μέλη της υπόδικης εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης ως «θύματα».
Η ακροδεξιά και το κράτος θα πάρουν, όμως, την απάντηση τους μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες. Το μαζικό κίνημα και οι οργανώσεις του, μαζικά, ενωτικά, αποφασιστικά και μαχητικά θα δώσει τις απαντήσεις τους. Η μάχη ενάντια στον εθνικισμό και στον ρατσισμό, ενάντια στην ανασυγκρότηση των Ταγμάτων Εφόδου και τη δημιουργία μαζικού ακροδεξιού πόλου θα συνεχιστεί σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σχολή ή σχολείο.
Το Σάββατο 17 Νοέμβρη στις 3μμ στην πλατεία Κλαυθμώνος, 45 χρόνια μετά την ταξική εξέγερση του Πολυτεχνείου θα διαδηλώσουμε ενάντια στη συνθηκολόγηση με επιταγές του κεφαλαίου, ενάντια στο εφιαλτικό μέλλον που σχεδιάζουν για μας το αστικό μπλοκ για ένα Μαχητικό Αντιφασιστικό Κίνημα που θα παλεύει για την Κομμουνιστική Εξέγερση.
ΟΡ.Μ.Α. (ΟΡγάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού)
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν πολλά περισσότερα από μια φοιτητική αναταραχή και άγγιξε πολλά περισσότερα ζητήματα από την αντίθεση στο δικτατορικό καθεστώς. Ήταν ένα εξεγερσιακό γεγονός που ξεπέρασε τα όρια του αιτηματικού αγώνα, θέτοντας ζητήματα που θα είναι πάντοτε επίκαιρα όπως αυτό της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Τα επόμενα χρόνια η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τον κόσμο του αγώνα, καθώς οι διαδηλώσεις που πραγματοποιούνταν την ημέρα της επετείου χαρακτηρίστηκαν από έντονο μαχητικό, συγκρουσιακό και ανατρεπτικό χαρακτήρα. Φυσικά απέναντι τους βρέθηκε η βίαιη κρατική καταστολή, με αποκορύφωμα τις δολοφονίες της Ιωάννας Κανελλοπούλου και του Ιάκωβου Κουμή το '80 και μετέπειτα του Μιχάλη Καλτεζά το '85. Μέσα στα 45 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε, το κράτος αντιλαμβανόμενο την ιστορική σημαντικότητα της εξέγερσης εκείνης και την δυναμική που αντλούν ακόμα από αυτή τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα δεν περιορίζεται στην άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων που τιμούν την μνήμη της, αλλά επιπλέον επιχειρεί διαχρονικά την αφομοίωση της στην κρατική κανονικότητα. Η κρατική αφήγηση που αναπαράγεται από το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλει το Πολυτεχνείο σαν μια νίκη της δημοκρατίας, τους εξεγερμένους εκείνων των ημερών σαν ειρηνικούς διαδηλωτές, και την 17η Νοεμβρίου ως μια εθνική εορτή, θέλοντας να απονευρώσει την ημέρα αυτή από τα ιστορικά ανατρεπτικά προτάγματα της.
Γεγονός που αποκρύπτει η κυρίαρχη αφήγηση είναι πως η κατάληψη του Πολυτεχνείου ξεκίνησε από μια ομολογουμένως μικρή ομάδα, η οποία απαρτιζόταν από αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες των οποίων η πάλη ενάντια στην δικτατορία έφερε συνολικότερα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, αρκετές φορές ακόμη και αντικρατικά-αντικαπιταλιστικά. Μην μπορώντας να δεχτούν την ύπαρξη μιας κίνησης την οποία δεν καθόριζαν οι ίδιοι, οι επίδοξοι καθοδηγητές των κινημάτων έσπευσαν να περιορίσουν την προοπτική της μέσα στα αυστηρά πλαίσια της δικιάς τους πολιτικής αντίληψης για το πώς πρέπει να διεξάγονται οι αγώνες ενάντια στην δικτατορία. Έτσι εν προκειμένω, οι δυνάμεις του ΚΚΕ βρέθηκαν από μιας αρχής απέναντι από την κατάληψη και επιχείρησαν να την ελέγξουν δια της βίας καταστέλλοντας τις διαθέσεις του αρχικού σώματος της κατάληψης, το οποίο απαρτιζόταν κυρίως από νεαρούς αριστερούς και αναρχικούς. Μάλιστα οι ίδιες ήταν που είχαν χαρακτηρίσει αργότερα τους καταληψίες ως προβοκάτορες και αποπροσανατολιστικούς για το φοιτητικό κίνημα. Αντίστοιχα, κάποιες υποτιθέμενες ηγετικές φυσιογνωμίες της εξέγερσης χρησιμοποίησαν το φοιτητικό κίνημα σαν μέσο για να προωθήσουν την πολιτική ατζέντα τους και να αναρριχηθούν μέσα στα μετέπειτα χρόνια σε θέσεις εξουσίας με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Στο διάστημα που ακολούθησε τα αριστερά δεκανίκια της εξουσίας θέλοντας να φέρουν την κληρονομιά της εξέγερσης στα μέτρα τους και να μπορέσουν να την εκμεταλλευτούν για ίδιον πολιτικό όφελος, υιοθέτησαν και αυτά το κρατικό αφήγημα που παρουσιάζει το Πολυτεχνείο σαν έναν δημοκρατικό φοιτητικό ξεσηκωμό, που κατεστάλη από τη δικτατορία.
Μέσα σε εκείνο τον χρόνο είχε σημειωθεί μια σειρά μαχητικών και μαζικών καταλήψεων πανεπιστημιακών κτηρίων από φοιτητές/τριες, η οποία κορυφώθηκε τις ημέρες της εξέγερσης. Ακόμα και μετά τη πτώση της χούντας και την εγκαθίδρυση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, οι φοιτητικοί (και όχι μόνο) αγώνες συνέχισαν να συσπειρώνονται γύρω από μαζικές καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, που συνάντησαν την άγρια καταστολή με συνεχείς καταπατήσεις του ασύλου. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώνεται νομικά και αναγνωρίζονται θεσμικά οι φοιτητικοί σύλλογοι, σύμφωνα με την πάγια τακτική της ρεφορμιστικής αριστεράς να ικανοποιεί μερικά από τα αιτήματα των κινημάτων με απώτερο σκοπό την αφομοίωση τους. Παρ' όλα αυτά ακόμα και επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ το νομικά κατοχυρωμένο πλέον άσυλο καταπατήθηκε επανειλημμένως με σκοπό την καταστολή των φοιτητικών αγώνων. Έτσι ο κόσμος του αγώνα έμαθε πολύ γρήγορα ότι, άσχετα με την όποια νομική ή εθιμική κατοχύρωση του, το άσυλο δεν έχει κάποια πραγματική υπόσταση όταν τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα δεν έχουν την δυναμική να το απαιτήσουν, όταν δεν μπορούν να σταματήσουν την κρατική καταστολή κάθε φορά που αυτή επιχειρεί να το καταπατήσει.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών ως δικτατορικό καθεστώς επιχείρησε να επιβάλλει τον ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, να εδραιώσει στις συνειδήσεις τον φόβο και την υποταγή, να καταστείλει και να εξαφανίσει κάθε υπάρχουσα μορφή αντίστασης. Η αντεπίθεση των καταπιεσμένων απέναντι σε αυτό το κλίμα δολοφονικής καταστολής, που κορυφώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έδωσε μια τρανή απόδειξη ότι ο αγώνας παρέμενε ζωντανός και ασυμβίβαστος. Οι εξεγερμένοι στεκόμενοι απέναντι στην θανατοπολιτική της χούντας στάθηκαν επίσης εκ των πραγμάτων απέναντι στις βασικές αξίες του κόσμου της κυριαρχίας, δηλαδή την καταπίεση, την επιβολή και την ανελευθερία. Έτσι, αμέσως τα περιεχόμενα της εξέγερσης ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια των αιτημάτων που μπορεί να ικανοποιήσει το κράτος στην όποια του μορφή, αμφισβητώντας τα θεμέλια του κόσμου της εξουσίας και της εκμετάλλευσης.
Για τον κόσμο του αγώνα η 17η Νοεμβρίου δεν αποτελεί απλά μια επέτειο μνήμης και τιμής. Δεν κατεβαίνουμε στο δρόμο την ημέρα της επετείου «νοσταλγώντας» κάποια περασμένα μεγαλεία. Ο αγώνας των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου παραμένει ουσιαστικά επίκαιρος αφού τα απελευθερωτικά περιεχόμενα του παραμένουν αδικαίωτα. Ακόμα βρίσκουμε απέναντι μας την κρατική βία και καταστολή, ακόμα καταπατώνται δικαιώματα και ελευθερίες, ακόμα το καθεστώς κινείται προς τον απολυταρχικό έλεγχο και τον ολοκληρωτισμό. Για όλους αυτούς τους λόγους η μνήμη της εξέγερσης συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς και έμπνευσης για όλα τα κινήματα των από τα κάτω. Ειδικά για το φοιτητικό κίνημα, το όποιο έχει τόσο βαθιά επηρεαστεί και διαμορφωθεί από την πολιτική της κληρονομία. Η φοιτητική κοινότητα πρέπει να δίνει μαζικά το παρών στις κινητοποιήσεις του Νοέμβρη, να συνδέει τους αγώνες που δίνει για τις βασικές της ανάγκες με τα υπόλοιπα κοινωνικά και ταξικά κινήματα, με το συνολικότερο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Να οργανωθούμε στη βάση, μέσα στα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές μας, κρατώντας ζωντανό το όραμα των εξεγέρσεων του χθες, οργανώνοντας τις εξεγέρσεις του αύριο. Να χτίσουμε εκείνες τις δομές, εκείνες τις σχέσεις με τους ανθρώπους της τάξης μας που θα μας επιτρέψουν να στήσουμε αναχώματα στην επίθεση που εξαπολύουν κράτος και κεφαλαίο στις ζωές μας. Η ιστορία των καταπιεσμένων που εξεγέρθηκαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους επίδοξους καθοδηγητές του αγώνα, τους θεσμούς και τα κοινοβούλια. Ότι έχουν να κερδίσουν θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων τους. Μόνο η συνολική ανατροπή της κυριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού και η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση για ένα νέο κόσμο κοινοκτημοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις ανάγκες των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων.
17/11 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 15:00
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΑΡΣΙΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
αναρχική φοιτητική συνέλευση Αροδαμός
Τριήμερος Εορτασμός Μνήμης και Αγώνα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου
ΕΕΚ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ
45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε να διατηρήσουμε την μνήμη ζωντανή και να αποτίσουμε φόρο τιμής σε εκείνους που αντιστάθηκαν στον φασισμό. Να μελετήσουμε και να διδαχθούμε από τους αγώνες τους, να εμπνευστούμε από το μαχητικό τους πνεύμα. Κοιτώντας το Πολυτεχνείο του 1973, βλέπουμε την αστείρευτη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, βλέπουμε την αντίσταση και την εξέγερση ως μοναδικά όπλα απέναντι στην τυραννία και τον αυταρχισμό, απέναντι στην αστική νομιμότητα και τον ρεφορμισμό.
Αυτές οι αδιαπραγμάτευτες διδαχές του παρελθόντος, αποτελούν και το εφόδιο για την ερμηνεία του παρόντος. Αποτελούν σύμμαχο και οδηγό για να ορθώσουμε τις αντιστάσεις του σήμερα, για να οργανώσουμε τα δικά μας Πολυτεχνεία.
45 χρόνια μετά, και αφού ο μεταπολιτευτικός κύκλος έκλεισε με τον πάταγο της κοινοβουλευτικής και οικονομικής χρεοκοπίας που επέφερε η κρίση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια άλλη εκδοχή τυραννίας από αυτήν που επέβαλε ο στρατοκρατούμενος σκοταδισμός της χούντας. Βρισκόμαστε μπροστά στην τυραννία της αποσταθεροποιημένης νεοφιλελεύθερης οικονομίας, της κρίσης της και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που αυτή παράγει. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση των εργαζομένων, στην μετατροπή τους σε πληβειακή μάζα και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση της κερδοφορίας του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, στην ''προσέλκυση επενδύσεων'' και στην ''ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας''. Βρισκόμαστε μπροστά στην στρατιωτικοποίηση και την υποδαύλιση εθνικιστικών αντανακλαστικών, στην επιχειρούμενη μετατροπή των προλετάριων σε αναλώσιμο στρατιωτικό δυναμικό, ως προϋπόθεση για την ''αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου του ελληνικού κράτους'' και την μετατροπή της χώρας σε αχανή ΝΑΤΟική βάση και πολεμικό πεδίο εφόρμησης. Η ανεργία, η επισφαλής εργασία, η στέρηση βασικών κοινωνικών αναγκών, ταυτόχρονα με την εμβάθυνση του Αμερικανοκίνητου συμπλέγματος για την εκμετάλλευση και την επιτήρηση της Μεσογείου, του Αιγαίου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, αποκρυσταλλώνουν τον αντεργατικούς και πολεμοχαρείς σχεδιασμούς του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.
Αποκρυσταλλώνουν όμως, και την άμεση αναγκαιότητα συγκρότησης ενός εργατικού-αντιπολεμικού-επαναστατικού κινήματος, ως μοναδική απάντηση στο εργασιακό και πολεμικό σφαγείο που ετοιμάζουν να μας οδηγήσουν. Τα αιτήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, αν και μακρινά, είναι επίκαιρα και ζωντανά. Τα συνθήματα Κάτω ο Φασισμός και Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία δεν μπορούν παρά να αποτυπώνουν την διαχρονική και αδιάλειπτη ανάγκη για υπεράσπιση των κατακτήσεων μας, δεν μπορούν παρά να αποτελούν τη θρυαλλίδα για τις εξεγέρσεις που έρχονται.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Η ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Από τη στιγμή που αναθέσαμε στο Κράτος σε αυτόν τον μεγάλο Λεβιάθαν να διαχειριστεί την ασφάλεια μας και τους κανόνες επιβίωσης, ήταν βέβαιο ότι θα φτάναμε στο Άουσβιτς. Και φτάσαμε. Σήμερα στην Ευρώπη με ταχύτατους ρυθμούς επανέρχεται η Άκρα Δεξιά στο προσκήνιο -και μάλιστα με νέους όρους- προκειμένου να διαχειριστεί και να επιβάλλει τα παλιά δοκιμασμένα προτάγματά της. Την επιβολή μιας αυταρχικής εξουσίας, τη σιγή νεκροταφείου για την κοινωνία και την εξάλειψη οποιασδήποτε απειλής, είτε θεωρητικής είτε πρακτικής απέναντι στο καθεστώς. Είναι η οργάνωση της Αντίδρασης που καιροφυλακτεί σε περιόδους κρίσης, ρευστότητας και στοχασμού προκειμένου να επιβάλλει ως μοντέλο διακυβέρνησης την ανώτερη μορφή του κρατισμού. Η συμμορία αυτή του ξίφους απαιτεί να κόψει τον γόρδιο δεσμό, εκτοπίζοντας κάθε προβληματισμό στο σκοτάδι του κλειστοφοβικού εθνοκρατισμού, ενισχυμένη από τους παραδοσιακούς τροφοδότες της: την αποτυχία των καιροσκοπικών πολιτικών επιλογών, τη στρατηγική των μισών επαναστάσεων, καθώς και τη διάλυση του κοινωνικού δεσμού. Στην Ευρώπη με την καθαίρεση της ιδεολογικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού, την πλήρη συντριβή των ισχυρών Κομμουνιστικών Κομμάτων και με την εξάντληση του Σοσιαλδημοκρατικού παραδείγματος, η κυρίαρχη πολιτική μετατράπηκε σε απλή κυβερνησιμότητα και διαχειρισιμότητα. Καμία έκπληξη που εν τέλει οδήγησε στην αυταρχικοποίηση του Κράτους, μετατρέποντάς το σε πιο προσφιλή δομή για την Άκρα Δεξιά και τα μεταϊδεολογικά επιχειρήματά της. Η Άκρα Δεξιά δεν είναι «δύο φορές» Δεξιά φιλελεύθερη η λαϊκή, είναι κάτι διαφορετικό. Κινείται σε ένα πλαίσιο θεωρητικής αυθαιρεσίας και κατασκευασμένων στερεοτύπων. Με το δισάκι του ζητιάνου μαζεύει ιδεολογίες από παντού, τις κατακερματίζει γεμίζοντας το οπλοστάσιο της, για να το πλασάρει στον κατάλληλο χρόνο ως καινοφανώς γοητευτικό. Δεν αρνείται την πετυχημένη συνταγή της δεκαετίας του 1920, της στρατηγικής του κοκκινοκαφέ, αφού δανείζεται από εκεί όχι μόνο τα θεωρητικά αλλά και τα οργανωτικά όπλα για την κατάληψη της εξουσίας. Πέραν πάσης αμφιβολίας η μέθοδος αυτή του ακροδεξιού στρατοπέδου σήμερα, ακόμη και υπό το μανδύα του πιο σύγχρονου και έξυπνου μεταϊδελογικού λόγου, ρίχνει γέφυρες για το φασισμό και το ναζισμό. Με αιχμή του δόρατος τη διαφοροποίηση στη βάση του έθνους και τον λαϊκισμό, για αποτελεσματικότερη διείσδυση στις κοινωνίες, συγκροτεί και ενσωματώνει από την πιο βαριά μέχρι την πιο ελαφρά θεωρία αλλαγής της πραγματικότητας, μια καμουφλαρισμένη μεταμφίεση που ευκολότερα υιοθετείται παρά αναγνωρίζεται ως λόγος και πρακτική απενοχοποίησης του «μαλακού φασισμού». Σήμερα η Άκρα Δεξιά έχει πάρει την ηγεμονία μέσα από εννοιολογικές παγίδες που παραδοσιακά παράγονταν μέσα από την άκρα αριστερά και παγιδεύει από αντιαποικιακούς , αντιιμπεριαλιστές μέχρι φεμινίστριες και lgbtqi υποκείμενα. Η κριτική στην ΕΕ από την άποψη του εθνικισμού και εθνοκρατισμού, οι αντιιμπεριαλιστικές μεταμορφώσεις, οι αντικαπιταλιστικές ρητορικές καθώς και οι αντικοινοβουλευτικές κριτικές δημιουργούν την αρχιτεκτονική του ακροδεξιού λόγου και φέρνουν σε αμηχανία όλους όσους σκοπεύουν να διαχειριστούν την κοινωνία με κράτος, συμπεριλαμβανομένων όλων σχεδόν των τάσεων της Αριστεράς. Το καταφύγιο της Άκρας Δεξιάς είναι η κλειστοφοβική σπηλιά του Εθνοκράτους και εκεί είναι που παράγει τη θανατοπολιτική, που έπειτα το ίδιο το Κράτος θα πραγματοποιήσει. Η Άκρα Δεξιά ένα δρόμο έχει να διανύσει, αφού πρώτα με πρόσχημα τον εθνικισμό καταλάβει την εξουσία. Τον ακρωτηριασμό της κοινωνίας, τον πόλεμο και την καταστροφή, γιατί ο δρόμος αυτός δεν έχει επιστροφή. Κι αν σήμερα ο καπιταλισμός με την κυρίαρχη ιδεολογία του την ανασύρει για μια ακόμα φορά, αύριο είναι σίγουρο ότι τόσο ο ίδιος όσο και το κράτος και η εξουσία θα μπουν πιο βαθιά σε αυτόν τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.Η Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα Η Χρυσή Αυγή ενσωματώνει και ένα ακροδεξιό υποκείμενο στο κλασικό ναζιστικό πλαίσιο του ρατσισμού του οποίου ο ορίζοντας είναι συγκεκριμένος αλλά και η αντιμετώπιση του πιο σαφής και συγκεκριμένη. Αν ο λόγος της Χρυσής Αυγής είναι ευκολοδιάκριτος και αντιμετωπίσιμος, ο λόγος της Άκρας Δεξιάς διαπερνά όλα τα κοινωνικά και πολιτικά στρώματα ανεξαιρέτως. Όμως για την ελληνική περίπτωση της Άκρας Δεξιάς το εμπόδιο της Χρυσής Αυγής δεν είναι αμελητέο, διότι ήδη αποκάλυψε αυτό που ήταν κρυμμένο. Δεν μπορεί πλέον να καμουφλαριστεί πίσω από την εθνοδιαφοροποίηση, τον εθνικισμό, την επίκληση της τάξης και της ασφάλειας. Μια δυσκολία που δεν μπορεί να ξεπεράσει, διότι ένα μεγάλο ακροατήριό πήρε θέση μέσα στις σημασίες του ναζισμού. Πρόκειται για φασίστες που παρήχθησαν από τον δοσιλογισμό του μετεμφυλιακού κράτους, από τη μιλιταριστική στρατιωτική εξουσία, πριν, κατά τη διάρκεια της χούντας αλλά και μετά, και φυσικά μέσα από τα κατηχητικά των φονταμενταλιστών της Εκκλησίας. Ο γρίφος αν η Άκρα Δεξιά μπορεί να λειτουργήσει αγνοώντας την Χρυσή Αυγή δεν είναι δυνατόν να λυθεί χωρίς τη συγκατάθεση των φασιστών. Από τη στιγμή που αυτό το υποκείμενο «ριζοσπαστικοποιήθηκε» μέσω του ναζισμού, είναι δύσκολο έως αδύνατο να επιτρέψει την ύπαρξη μιας Άκρας Δεξιάς χωρίς τη συμμετοχή του. Και αυτός ο γρίφος για μια ευρύτερη ελληνική Άκρα Δεξιά είναι άλυτος. Η Ελληνική Άκρα Δεξιά αναδύθηκε και σφράγισε όλον σχεδόν τον περασμένο αιώνα, αρκετές φορές μάλιστα ως κυρίαρχη ιδεολογία και ως πολτική εξουσία. Η παραγωγή ακροδεξιών υποκειμένων είχε συγκεκριμένους φορείς με ονοματεπώνυμο. Τα ανάκτορα με τους αυλικούς τους, η Εκκλησία ως βασικός φορέας εκκοινωνισμού της ακροδεξιάς, ο Στρατός ως ιδεολογικός γεννήτορας και εφαρμοστής του ακροδεξιού φαντασιακού. Βασικοί άξονες του λόγου της Άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα ήταν ο εθνικισμός η μεγάλη ιδέα, ο μιλιταρισμός, η αυταρχικοποίσηση του κράτους, η λατρεία της μοναρχίας, ο αντικομμουνισμός. Αφού η Μεγάλη Ιδέα συνετρίβη στα «τείχη» των Αθηνών το 1897, επανήλθε προκειμένου να πραγματωθεί εκ νέου, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1909. Η δεκαετία του πολέμου 1910-1920 ήταν το ιδανικό κλίμα για την θεμελίωση της Άκρας Δεξιάς. Τα κόμματα, τόσο το φιλελεύθερο βενιζελικό όσο και το Λαϊκό κόμμα, πήραν στην πλάτη τους τον μεγαλοϊδεατισμό και τον εθνικισμό και τον μετέτρεψαν σε καθολικό φαινόμενο. Ο Διχασμός για την νομή της εξουσίας συγκρότησε και οργανωτικά την Άκρα Δεξιά καλλιεργώντας τα πρώτα σπορόφυτα του φασισμού. Ο Μεταξάς, η Εκκλησία, η Μοναρχία από τη μια πλευρά αλλά και ο Κονδύλης, ο Πάγκαλος και Γονατάς από την άλλη, υπήρξαν οι ηγέτες της Άκρας Δεξιάς την οποία υπηρέτησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα σαν φασίστες ή και σαν ναζιστές. Στους κόλπους των δύο αυτών κομμάτων παράχθηκε η «νεωτερική» ακροδεξιά συμπεριλαμβανομένου και του αντικομουνισμού, όπου ο πρώτος θεσμικός διώκτης του υπήρξε ο Βενιζέλος με το Φιλελεύθερο κόμμα. Στην εξέλιξη της ακροδεξιάς πολικής εφαρμογής, έρχεται η προαναγγελθείσα δικτατορία του Μεταξά αλλά και η πλήρης συνεργασία του φιλελεύθερου Πάγκαλου, του Γονατά (που ακόμη και σαν βενιζελικός υπουργός είχε σχέσεις με την ομάδα ΕΕΕ τη δεκαετία του 1920) και ενός πλήθους στρατιωτικών μαζί με τα Τάγματα ασφαλείας. Η εγκαθίδρυση του μετεμφυλιακού καθεστώτος γίνεται με την απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία της Άκρας Δεξιάς, αν τη διαχείρισή της ανέλαβαν Κεντρώοι ή Δεξιοί πολιτικοί διότι η ίδια υπήρξε τόσο δοσιλογική που οι ίδιοι Αγγλοαμερικάνοι επικυρίαρχοι δίσταζαν να τη χρησιμοποιήσουν. Αφού γέμισαν τα προσφιλή τους στρατόπεδα συγκέντρωσης με ανθρώπους και επέβαλλαν κατάσταση εξαίρεσης, καιροφυλακτούσαν. Επανέλαβαν το έγκλημά τους την 21η Απριλίου επαναφέροντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον Στρατό στην πρωτοκαθεδρία της εξουσίας. Η κοινωνία υπέστη για μια ακόμα φορά το σκοτάδι της Άκρας Δεξιάς. Εξορίες, Πολυτεχνείο, Κύπρος είναι τα εκκωφαντικά συμπτώματα του ακροδεξιού λόγου. Η Άκρα δεξιά παρά τον εθνικισμό που επικαλείται έχει ταυτιστεί και εδώ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο με τεράστιες καταστροφές και ακρωτηριασμούς ακόμα και των κυρίαρχων θεσμών των οποίων υπήρξε θεματοφύλακας . Άκρα δεξιά 1915 Διχασμός, Άκρα Δεξιά 1922 Μικρασιατική καταστροφή, Άκρα Δεξιά το 1936 Φασιστική δικτατορία, Άκρα Δεξιά το 1943 δημιουργός των Ταγμάτων Ασφαλείας, Άκρα Δεξιά το 1963 δολοφονία Λαμπράκη, Άκρα Δεξιά το 1967 με Χούντα και σφαγή του Πολυτεχνείου αλλά και ακρωτηριασμό της Κυπριακής κοινωνίας. Την αμηχανία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αλλά και πολλών της Άκρας Αριστεράς απέναντι στην ακροδεξιά την είδαμε και στην Ελλάδα μπροστά στα μάτια μας στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό όπου συνευρίσκονταν με την Άκρα Δεξιά η οποία είχε ηγεμονικό ρόλο, όπως επίσης τους είδαμε να βαδίζουν μαζί στην αντιμνημονιακή συμμαχία. Εδώ ο Σύριζα έδωσε το σύνθημα της αδελφοσύνης με την Άκρα Δεξιά τοποθετώντας ένα κομμάτι της στην κοινή κυβέρνηση και νομιμοποιώντας την στα Αριστερά ακροατήρια. Η Άκρα Δεξιά δεν δουλεύει μόνη της. Δίπλα, αρωγός της είναι η Αριστερά που είτε με τον κατευνασμό είτε με τα ψεύτικα λόγια είναι ένας μεγάλος τροφοδότης της Άκρας Δεξιά. Όπως και στο παρελθόν δεν μπόρεσε να ανακόψει την πορεία του ναζισμού και του φασισμού, έτσι και τώρα είναι ανίκανη να αποδιοργανώσει τη νέα Άκρα Δεξιά και τον υφέρποντα, ευρωπαϊκό «μαλακό φασισμό».Ο φενακισμένος αντιιμπεριαλισμός τροφοδοτεί την Άκρα Δεξιά.Η μισαλλόδοξη κρατική πολιτική των λαϊκίστικων στερεοτύπων, όχι μόνο τροφοδοτεί αλλά αναγορεύει σε ηγεμονική δύναμη την ακροδεξιά και τις ιδέες της στην Ευρώπη.Ο εθνικισμός και η εθνοδιαφοροποίηση είναι ο σημερινός πυλώνας της Άκρας Δεξιάς.Να αποδιοργανώσουμε τα κατασκευασμένα και καμουφλαρισμένα επιχειρήματα της ζητιανιάς και της μίμησης στα οποία καταφεύγει η Άκρα Δεξιά.Να αποκαλύψουμε το καταστροφικό εθνικιστικό της πρόσχημα και όχι να ανταγωνιζόμαστε για το πρόσημου του εθνικισμού.Να ριζοσπαστικοποιήσουμε τη δημοκρατία με την αυτοοργάνωση, την ανοιχτότητα, τη δημιουργία της άμεσης δημοκρατίας και της αντιεξουσίας.Να καταγγείλουμε όλα τα ιστορικά εγκλήματά που στην περίπτωση αυτής της χώρας είναι πολλά και ειδεχθή.Να αρνηθούμε την κατάσταση εξαίρεσης για μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν αντικαταστήσει τον παραδοσιακό αντισημιτισμό καθώς και να στιγματίζουμε τους νέους αντισημίτες.Τέλος να μην αφήσουμε σπιθαμή δημόσιου χώρου στην Άκρα Δεξιά και στους φασίστες συμμάχους της.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
Αναρχική Ομοσπονδία: Τα πολυτεχνεία είναι ό,τι τα κάνουμε να είναι. Καλέσματα για 17 Νοέμβρη
Το πολυτεχνείο του 73' ως ιδεολογική παρακαταθήκη έχει πεθάνει. Και δεν είναι η χούντα που το κατέστειλε με τα τεθωρακισμένα. Είναι η αστική δημοκρατία που το σκότωσε και μάλιστα αργά και επώδυνα. Χρόνο με τον χρόνο από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια η σοβαρότερη μετεμφυλιακή εξέγερση στην Ελλάδα μετατρεπόταν από ζωντανή μνήμη ξεσηκωμού και ελευθερίας, σε λάδι στα γρανάζια της καθεστωτικής αριστεράς. Το πλήγμα στο πολιτικό κύρος ήταν θανάσιμο όταν "ταμείο" μετά την ιδεολογική ηγεμονία έκανε ένα ΠΑΣΟΚ ή ένας Σύριζα, όταν τράφηκαν από αυτό καθεστωτικοί όπως η Δαμανάκη ή ο Ανδρουλάκης.
Η πραγματική δύναμη του πολυτεχνείου όμως ήταν η γονιμότητα του. Η ικανότητά του να αναπαράγεται. Αν κάποιοι το έκαναν όχημα ανέλιξης στην εξουσία, κάποιοι άλλοι πήραν το μήνυμα της πράξης και το αναμετέδωσαν με τους δικούς τους όρους στη δική τους συγκυρία. Το στοιχείο της μαχητικότητας, το στοιχείο της σύνδεσης με επίκαιρα διακυβεύματα, η αμφισβήτηση των ισορροπιών είτε στο πολιτικό πεδίο είτε στη σύγκρουση. Γεννήθηκαν έτσι πολλά πολυτεχνεία.
Στις 17 Νοέμβρη αναφερόμαστε σε όλα. Και στο 73'και στο λαϊκό ποτάμι του 1975, στον Κουμή και την Κανελλοπούλου το 80', τον Καλτεζά το 85', στο πολυτεχνείο των μαθητικών καταλήψεων το 90-91', στα πολυτεχνεία των μεγάλων συγκρούσεων. Αναφερόμαστε ακόμα και σε αυτά που πέρασαν ως τελετουργικές παρελάσεις ισχύος πολιτικών δυνάμεων στο πεζοδρόμιο. Γιατί κι αυτές μέρος της ίδιας ιστορίας είναι.
Κι αντανακλούν συχνά το πάγωμα των κοινωνικών αγώνων στην συγκυρία. Τέτοια είναι η συγκυρία των τελευταίων λίγων χρόνων και θα ήταν παράλογο να ελπίσουμε ότι μνήμες ξεσηκωμού και ελευθερίας σε μεμονωμένες πορείες μπορούν να γίνουν εφαλτήριο για την ανατροπή της συλλογικής αμηχανίας της κοινωνικής βάσης. Δεν παύουν όμως και να βροντοφωνάζουν τη θέληση για αγώνα και να αναζητούν την έκφραση των δυνάμεων εκείνων που συνεχίζουν να βλέπουν ότι υπάρχουν διαρκώς και περισσότεροι λόγοι για επίθεση ενάντια στην κορυφή. Δύο είναι τα δεδομένα: από τη μία, κανενός το μερίδιο στην πολιτική κληρονομιά του συνόλου των πολυτεχνείων δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Τα πολυτεχνεία "ανήκουν" σε ένα τεράστιο πολιτικό εύρος από τον καθεστωτισμό ως την άμεση εξέγερση. Από την άλλη, αυτές οι κληρονομιές είναι σε διάφορους βαθμούς ανταγωνιστικές μεταξύ τους και σχηματοποιούν εχθρικά μεταξύ τους πολιτικά σχέδια. Από άποψη πολιτικού λόγου και προταγμάτων τα πολυτεχνεία ποτέ δεν ήταν ειρηνικές πορείες.
Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποια πολυτεχνεία έγιναν εμβληματικά και άφησαν ιστορία, μόνο όταν δυνάμεις κατάφεραν να τα εντάξουν αποτελεσματικά σε μια εξωστρεφή παραγωγή γεγονότων και όχι δίνοντας μάχες για μονοκρατορία στην κληρονομιά. Συμμετέχουμε, λοιπόν, και φέτος στην επετειακή πορεία ως μια έκφραση της θέλησης μας για αγώνα, ως έκφραση τιμής στην εξέγερση εκείνη, οι πράξεις της οποίας προσπέρασαν κατά πολύ τα λόγια της. Συμμετέχουμε για να συντηρήσουμε μια ζώσα μνήμη ξεσηκωμού και ελευθερίας που αναπαράγεται επί δεκαετίες, άλλα και για να κρατήσουμε ανοιχτό αυτόν τον δίαυλο ξεσηκωμού για την κοινωνική βάση. Και δεν είναι τυχαία η πρεμούρα της εξουσίας να τον σφραγίσει. Κάθε φορά που οι καθεστωτικοί κληρονόμοι του πολυτεχνείου του 73' "εκφράζουν την τιμή τους ", κάτι από τις 17 Νοέμβρη πεθαίνει. Οι δε, από πάντα εχθροί του, συνεχίζουν ακούραστα την υπονόμευση και την αμφισβήτηση αυτής της ιστορίας. Αν όσοι το υπερασπίζονται δεν ξαναβρούν το νήμα προσθέτοντας στα παλιά πολυτεχνεία τα νέα, πρωτότυπα δικά τους, τότε σε λίγα χρόνια ο δίαυλος αυτός θα κλείσει. Τα πολυτεχνεία θα πεθάνουν όπως πέθανε και το πολυτεχνείο του 73'. Κι αυτό θα είναι μια ήττα.
Οι λόγοι του ξεσηκωμού είναι εδώ και κάθε μέρα αυξάνονται. Κράτος και κεφάλαιο αλωνίζουν. Καταστολή, φτώχεια ακόμα και η απειλή πολεμικής ανάφλεξης είναι δίπλα μας. Η κοινωνική βάση θα αποφασίσει για πόσο ακόμα θα επιλέγει να είναι με την μπότα της εξουσίας στον λαιμό. Αυτή στο τέλος θα αποφασίσει και τι θα κάνει με τα πολυτεχνεία. Και οι πολιτικές δυνάμεις της αντίστασης και της επίθεσης στο εσωτερικό της είτε θα καταφέρουν να μετουσιώσουν αυτήν τη θέληση σε πράξη είτε θα είναι ανάξιες του ρόλου τους.
Τα πολυτεχνεία είναι ό,τι τα κάνουμε να είναι.
Καλέσματα
Αθήνα Πλατεία Κλαυθμώνος 15:00 Μπλοκ Αναρχικής ομοσπονδίας
ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 18:00, Πολυτεχνείο Κοινό αναρχικό μπλοκ
Ηράκλειο Κρήτης Λιοντάρια 19:00 Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό κάλεσμα
Αναρχική Ομοσπονδία
πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1593062/
Αναρχικό κάλεσμα για την πορεία της 17ης Νοέμβρη
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ… Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Συγκέντρωση 15.00 Πλατεία Κλαυθμώνος, διαδηλώνουμε με το μπλοκ της ΑΦΣ ΑΡΟΔΑΜΟΣ
https://athens.indymedia.org/event/77299/
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
Πολυτεχνείο 2018: 45 χρόνια μετά - Με τη σημαία του Νοέμβρη - Για εργατική διέξοδο από Κρίση, Πόλεμο, Αντιδημοκρατική αναδίπλωση
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2018
45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ - ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Να διώξουμε την Κυβέρνηση και όλους τους Μνημονιακούς
Για εργατική διέξοδο από Κρίση, Πόλεμο, Αντιδημοκρατική Αναδίπλωση
Σάββατο 17 Νοέμβρη όλοι/ες στις διαδηλώσεις
Αθήνα: 15;00, πλατεία Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη: 17:00 Πολυτεχνείο
Γιάννενα: 18:00 Δόμπολη
-
8 χρόνια έχουν περάσει από το πρώτο Μνημόνιο. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία τσακίζονται από απανωτά βάρβαρα μέτρα. Ο Τσίπρας και η παρέα του εξαπάτησαν τους εργαζόμενους υποσχόμενοι ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και έγιναν οι καλύτεροι μνημονιακοί, το 62% του ΟΧΙ του ελληνικού λαού μέσα σε ένα βράδυ το έκαναν ΝΑΙ, φώναζαν κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη και έχουν ξεπουλήσει τα πάντα στις τράπεζες, φώναζαν «κάτω οι βάσεις του θανάτου» και έχουν γίνει πρωτοπαλίκαρα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Τώρα υπόσχονται «έξοδο στις αγορές», ανάπτυξη, καλύτερες μέρες, όταν είναι γνωστό ότι η διαφθορά τους δεν έχει προηγούμενο.
Ο αντεργατικός-αντιλαϊκός κατάλογος είναι μακρύς: τεράστια ανεργία και τρομακτική υποαπασχόληση (μερική και ελαστική εργασία), «μαύρη» και απλήρωτη εργασία, μισθοί πείνας, εξαφάνιση συλλογικών συμβάσεων και εργατικών δικαιωμάτων, συνεχή εργατικά δυστυχήματα -δολοφονίες. πλειστηριασμοί ακόμα και της πρώτης κατοικίας, κατασχέσεις σε λογαριασμούς των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, εξοντωτικοί φόροι και εισφορές, απεργοκτόνα και αντισυνδικαλιστικά μέτρα, εξοντωτικές ποινές φυλάκισης σε εργαζόμενους και αγωνιστές. Παρά όμως τα Μνημόνια, το Κράτος Έκτατης Ανάγκης και την επιβολή του Νέου Συστήματος Εκμετάλλευσης, η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού συνεχίζεται αμείωτη (κατάρρευση βιομηχανίας, απουσία επενδύσεων, συρρίκνωση παραγωγικού ιστού, έκρηξη χρεών κοκ), χωρίς ορατή διέξοδο, φέρνοντας νέα σοκ φτώχειας και εξαθλίωσης. Ειδικά όσο μεγαλώνει η παγκόσμια αστάθεια, πυκνώνουν τα σημάδια μιας νέας όξυνσης της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η πιο φιλοαμερικανική, φιλοϊμπεριαλιστική εδώ και δεκαετίες. Μαζί με τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και τον Ζάεφ, προχώρησαν στην επιβολή ενός πραξικοπήματος, μετά τη ξεκάθαρη απόρριψη του λαού της Μακεδονίας στην επαίσχυντη «συμφωνία των Πρεσπών» και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, στη Μ Ανατολή. Συμπράττουν και συνεργάζονται με τους Ισραηλινούς σφαγείς και τους χουντικούς της Αιγύπτου, μετατρέπουν την χώρα σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ, με έναν σάπιο εθνικισμό και με τρύπια σημαία την «σταθερότητα» στην περιοχή. Σκορπάει δις ευρώ σε νέους εξοπλισμούς (μόνο μέσα στην περίοδο των μνημονίων, της χρεοκοπίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της φτώχειας και των περικοπών σε υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση, έχουν δαπανηθεί πάνω από 40 δισ. ευρώ για οπλικά συστήματα που σχετίζονται με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ). Την περίοδο αυτή που ο ελληνικός λαός λιμοκτονεί, που κατάσχονται τα σπίτια των φτωχών λαϊκών μαζών, που κόβονται οι συντάξεις, που η μαύρη εργασία διογκώνεται, που ο δεσποτισμός του εργοδότη κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις, σχεδιάζουν να αγοράσουν νέα πολεμικά αεροσκάφη, φρεγάτες ελικόπτερα, δημιουργούν νέες βάσεις κ.α. για να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Αυτή η πολιτική μας φέρνει στο επίκεντρο μιας τεράστιας σύγκρουσης, φοβερά επικίνδυνης για τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς στην περιοχή. Επείγει ο κοινός αγώνα των λαών ενάντια στους στρατοκράτες και τους εξοπλισμούς, στους πολέμους των ιμπεριαλιστών, στις αντιδραστικές αστικές τάξεις.
Ενότητα & Αγώνας Παντού - Να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας
Το εργατικό κίνημα βρίσκεται εγκλωβισμένο στον κατακερματισμό, την πολυδιάσπαση και την παράλυση. Κύρια ευθύνη έχουν οι ξεπουλημένες ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-παρατάξεις ΣΥΡΙΖΑ) των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία συντάσσεται συνειδητά με τα Μνημόνια. Προκηρύσσουν απεργίες από αγγαρεία, βάζοντας θύτες και θύματα, εργαζόμενους και εργοδότες σε «κοινωνικές συμμαχίες», για να μπορούν να λειτουργούν ως το μακρύ χέρι των κυβερνήσεων και των δανειστών μέσα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Και μάλιστα ούτε καν την ίδια μέρα, αφού η ΑΔΕΔΥ εξήγγειλε απεργία για τις 14/11 και η ΓΣΕΕ για τις 28/11. Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ προωθεί επίσης αυτή την κατάσταση, αφήνει εργατικά κέντρα σε διάλυση, χτυπάει με τραμπουκισμούς ότι δεν ελέγχει, για να εμφανίζεται ως «ταξικός πόλος» μέσα σε συντρίμμια. Και τα δύο αυτά κομμάτια της γραφειοκρατίας φέρνουν όλο και πιο πολύ τους μηχανισμούς του αστικού κράτους (δικαστήρια, αστυνομία) μέσα στα συνδικάτα, για να προασπίσει ο καθένας τις καρέκλες του. Η οργάνωση και η συμμετοχή των εργαζομένων στην ζωή των συνδικαλιστικών ενώσεων είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει την εργατική δημοκρατία. Είναι η μόνη λύση που μπορεί να ξηλώσει τους γραφειοκράτες από τις θέσεις τους, να αποκρούσει τις σταλινικές επιθέσεις του ΠΑΜΕ, να περιφρουρήσει πραγματικά τα Σωματεία. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να παλέψουμε για την ενότητα του εργατικού κινήματος. Δεν πρέπει να βοηθάμε την διάσπαση που επιβάλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είτε η αστικοποιημένη των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είτε του ΠΑΜΕ.
Πρέπει να ενισχύσουμε, να δυναμώσουμε, να ενώσουμε τους σημερινούς αγώνες. Ενάντια σε κάθε τεχνητή διαίρεση. Να ξεριζώσουμε κάθε εκφυλιστικό φαινόμενο από τις γραμμές του κινήματος. Με επιτροπές και συνελεύσεις, προετοιμάζοντας έναν νέο κύκλο μαζικών και μαχητικών αγώνων. Με στόχο μια Γενική Πολιτική Απεργία, για την ανατροπή κυβέρνησης και Μνημονίων.
Με μια νέα επαναστατική δύναμη - Για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων
Μόνο η Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός μπορούν να δώσουν διέξοδο στην κρίση και βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, στην απειλή της τεράστιας αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης, του πολέμου και των πυρηνικών όπλων, της οικολογικής καταστροφής.
Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, αναπτύσσονται σημαντικοί και μεγάλοι αγώνες: στις ΗΠΑ και τη Λ. Αμερική, στην Ευρώπη και ακόμα σε περιοχές όπου τεράστιες προλεταριακές και λαϊκές μάζες έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας με νέες δυνάμεις (Αφρική, Ασία). Όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος (και ο ίδιος ο «παγκόσμιος χωροφύλακας», οι ΗΠΑ) βρίσκονται σε μεγάλη κρίση. Η αστάθεια και οι ανταγωνισμοί φουντώνουν, η ΕΕ βρίσκεται σε διαλυτική κρίση, δημιουργώντας τεράστιους κινδύνους (οικονομική κρίση, πόλεμος, αντιδημοκρατική αναδίπλωση, άνοδος ακροδεξιών) - αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για το εργατικό κίνημα.
Για να τις αξιοποιήσουμε, πρέπει να ξεκόψουμε με όλες τις ρεφορμιστικές, αναποτελεσματικές ή και σκέτα απατεωνίστικες δυνάμεις και πολιτικές, που μόνο ήττες φέρνουν στο στρατόπεδό μας. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυταπάτες και «λύσεις» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειαζόμαστε εκλογικίστικες λύσεις και «μέτωπα» για να ακουμπήσουμε για μια ακόμα μια φορά τις ελπίδες και την ψήφο μας, για να «προετοιμάσουμε» μόνο νέες διαψεύσεις και ήττες που αποθρασύνουν κάθε αντιδραστική δύναμη. Αυτά είναι τα μαθήματα από την άνοδο δυνάμεων ακροδεξιών και αντιδραστικών σε όλο τον κόσμο. Χρειαζόμαστε μια ανασυγκρότηση-ανασύνθεση σε στέρεες βάσεις, μια δύναμη που θα παλεύει σταθερά στην πρώτη γραμμή χωρίς ταλαντεύσεις - μια δύναμη κομμουνιστική, που να πατάει στον Επαναστατικό Μαρξισμό.
Η ΟΚΔΕ καλεί τους εργαζόμενους, νέους, αγωνιστές σ' αυτή την πορεία, που είναι δύσκολη αλλά η μόνη που αξίζει να στρατευθούμε. 45 χρόνια μετά, για να δικαιωθεί οριστικά η εξέγερση του Νοέμβρη του '73. Για να επιβάλλουμε τις δικές μας λύσεις. Ένα ριζοσπαστικό, ταξικό Πρόγραμμα Σωτηρίας, με τη μόνη έμπρακτη εγγύηση, μια επαναστατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων, βγαλμένη μέσα από τους αγώνες και την αυτοοργάνωσή μας. Για να ανοίξει ο δρόμος για μια ριζικά άλλη οικονομία και κοινωνία, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
-
- Κατάργηση των μνημονίων - Διαγραφή του χρέους - Έξω από ΕΕ/Ευρώ - Καθιέρωση εθνικού νομίσματος
- 751 ευρώ βασικό μισθό. Επιβολή της πληρωμής μισθών και δώρων - της πραγματικής επαναφοράς των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων - των Κλαδικών ΣΣΕ, υποχρεωτικών για όλους.
- Κανένας εργαζόμενος χωρίς ασφάλιση! Πλήρης ασφάλιση για όλους. Κάτω οι αντιασφαλιστικοί νόμοι.
- Εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από Εργατικό Έλεγχο/
- Υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών/δημοκρατικών δικαιωμάτων/ελευθεριών.
- Κοινοί αγώνες, για μια Ευρώπη των Εργαζομένων, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική.
- Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ. Όχι στους εξοπλισμούς. Σύνορα ανοιχτά, με οργανωμένη/ασφαλή διέλευση για τους πρόσφυγες. Ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριαλισμό, κοινοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών. Όχι στο δηλητήριο του εθνικισμού.
- Για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων που θα επιβάλει όλα τα παραπάνω στην πράξη.
-
OΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
πηγή : http://www.okde.gr/archives/8383
17 Νοέμβρη: Μέρα ιστορικής μνήμης και ταξικού αγώνα - Συμμετέχουμε στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία
Υπενθυμίζουμε ότι η 17η Νοέμβρη αποτελεί υποχρεωτική αργία για τις/τους εργαζόμενες/ους εκπαιδευτικούς στην ιδιωτική εκπαίδευση σύμφωνα με την υπουργική απόφαση του Υπουργείου Παιδείας ΦΕΚ, τ. Β΄, 4212/27 ΔΕΚ 2016, σελ. 2. Επίσης, σύμφωνα με τον νόμο 4445/2016 (άρθρο 80, σελ. 80), οι εκπαιδευτικοί σε ΚΞΓ και ΦΜΕ δεν εργάζονται και δικαιούνται να πληρωθούν σύμφωνα με το εβδομαδιαίο πρόγραμμα εργασίας τους. Καμία εργοδοσία δεν μπορεί να μας εξαναγκάσει να εργαστούμε κατά τη 17η Νοέμβρη. Καλούμε κάθε συνάδελφο και κάθε συναδέλφισσα να μην υποκύψουν σε τυχόν εργοδοτικούς εκβιασμούς και να επικοινωνήσουν μαζί μας σε περίπτωση παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας.
Ταυτόχρονα, παλεύουμε η 17η Νοέμβρη να κατοχυρωθεί ως υποχρεωτική ημέρα αργίας -με καταβαλλόμενη την αντίστοιχη αμοιβή- για τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες που δουλεύουν είτε ως εκπαιδευτικοί είτε ως γραμματείς σε όλες τις δομές της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Πρωτοβουλία Εργαζομένων και Ανέργων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση
Για μια εξέγερση που θα ξανασυμβεί όσο υπάρχουν οι αιτίες οι παλιές..
… 45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το διαχρονικό του νόημα είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Η ανάγκη να επαναδιαπραγματευθούμε τις διεκδικήσεις μας και να δώσουμε νέα νοήματα στις λέξεις Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. 7 χρόνια μνημονίων παλιοί και νέοι μνημονιακοί έχουν μετατρέψει τους εργαζόμενους σε σύγχρονους δουλοπάροικους. Με την ανεργία στα ύψη και τ' απανωτά λουκέτα σ' επιχειρήσεις, με μισθούς πείνας, με την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας έχουν επιφέρει έναν εργασιακό μεσαίωνα.
Οι εργαζόμενοι της Σ.Ε. ΒΙΟ.ΜΕ μπροστά σ' όλη αυτή την κατάσταση απαντούν με αυτοδιαχείριση του εργοστασίου με μαχητικούς εργατικούς αγώνες ως τη μοναδική πραγματική λύση απέναντι στην κρίση του συστήματός τους. Μαζί με τους εργαζόμενους εμείς ως Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Αθήνας συνεχίζουμε ν' αγωνιζόμαστε ενάντια στην παραχώρηση του οικοπέδου που βρίσκεται το εργοστάσιο. Θα μας βρουν απέναντί τους κάνοντας αυτό που ξέρουμε καλά να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια. Με εργατικούς ταξικούς αγώνες αντιφασιστικούς και αντιεθνικιστικούς, απέναντι στη καταστολή και την αυταρχική θωράκιση του κράτους, ενάντια στις φασιστικές συμμορίες, ενάντια στην όξυνση των εθνικισμών και του ρατσισμού.
Θα μας βρουν μαζί με κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί τα δεδουλευμένα του, σε κάθε απόπειρα κατάληψης και αυτοδιαχείρισης εργασιακού χώρου, σε κάθε γειτονιά για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας.
Θ' αντισταθούμε και θα διεκδικήσουμε τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων της Σ.Ε. ΒΙΟΜΕ.
Ραντεβού στους δρόμους!
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Αθήνας στη Σ.Ε ΒΙΟΜΕ καλεί σε συγκέντρωση για την πορεία της 17 Νοέμβρη στις 17.00 στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Αθήνας στη Σ.Ε ΒΙΟΜΕ
πηγή : https://el-gr.facebook.com/vio.me.Athens/
ΑΘΗΝΑ: 45 χρόνια μετά να φωνάξουμε και πάλι «Έξω οι ΗΠΑ» και «Έξω το ΝΑΤΟ»!
45 χρόνια μετά να διαδηλώσουμε και να φωνάξουμε και πάλι:
«Έξω οι ΗΠΑ» και «Έξω το ΝΑΤΟ»!
Η Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
καλεί το Σάββατο 17 Νοέμβρη,
Σταδίου και Κολοκοτρώνη, στις 3:00 μ.μ.
και συμμετοχή στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
Όλοι στην πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία
Προσυγκέντρωση 3μμ πλ.Κλαυθμώνος
Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση
Ανακοίνωση ΚΕΔ: Πολυτεχνείο 1973 - 45 χρόνια μετά
πηγή : https://komepd.wordpress.com/
πηγή : email που λάβαμε στις 16 Νοέμβριος 20h
Παλιότερα το «Πολυτεχνείο ζει» ήταν ένα σύνθημα. Σήμερα είναι μια διαπίστωση. Γιατί το Πολυτεχνείο δεν είναι επέτειος, δεν είναι εθνική εορτή και μουσειακό έκθεμα. Αποτελεί ζώσα μνήμη όχι μόνο για όσες-οι ήταν τότε, αλλά και για όσες-οι είναι τώρα και θα είναι αύριο. Ζώσα μνήμη κάθε ξεσηκωμού ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Γι' αυτό, το Σάββατο δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους μόνο για να τιμήσουμε το «τότε», αλλά, κυρίως, για το αλλάξουμε το «τώρα». Διαδηλώνουμε λοιπόν ενάντια στο καθεστώς του εφαρμοσμένου μνημονίου που υπηρετούν κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, τη μαζική φτώχεια και την ανεργία, τον εκφασισμό της κοινωνίας, τον εντεινόμενο αποκλεισμό της νεολαίας, τη μετατροπή της χώρας σε εμπροσθοφυλακή της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ στην Αν. Μεσόγειο.. Διαδηλώνουμε για τον Ζακ, τους έγκλειστους πρόσφυγες των νησιών, για όλες τις ζωές που δεν κρίνονται άξιες δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας Διαδηλώνουμε για μια Αριστερά που δεν υποτάσσεται στους συσχετισμούς και την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Διαδηλώνουμε και φέτος στο Πολυτεχνείο γιατί οι εξεγέρσεις του χτες φωτίζουν τους δρόμους που θα βαδίσει το αύριο.
Ραντεβού το Σάββατο 17 Νοέμβρη στις 3:00μμ στην Κλαυθμώνος
Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ
Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά
Να υψώσούμε στον ουρανό το αγέρωχο συναίσθημα της ελευθερίας - Φόρος τιμής στις εξεγέρσεις του χθες, οι αντιστάσεις του σήμερα
Η εξέγερση του Νοέμβρη είναι ένα από τα αμέτρητα παραδείγματα ανυπακοής και αντίστασης των κατατρεγμένων, των αδύναμων και καταπιεσμένων, που συναντιούνται, μετατρέπονται μέσα από την δύναμη της αλληλεγγύης σε ένα σώμα και σαν αγρίμια μπαίνουν εμπόδιο στους ταγούς του μίσους και σφράγιζουν στην ιστορία της ανθρωπότητας για άλλη μία φορά το αγέρωχο συναίσθημα της ελευθερίας. Είναι από εκείνα τα παραδείγματα της συλλογικής δύναμης και του ελευθεριακού πνεύματος που ανατρέπουν εξουσίες και ανανοηματοδοτούν την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.
Την εποχή της κυριαρχίας των ακδροδεξιών και φασιστικών κυβερνήσεων σε ολοένα και περισσότερες χώρες, της εθνικιστικής έξαρσης και της εξύμνησης της βίας και του ανταγωνισμού, της εποχής που ο κόσμος της Εργασίας έχει ήδη χάσει το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών και των κοινωνικών του δικαιωμάτων με τον κίνδυνο της περαιτέρω απώλειας τους από το παραμάζωμα του Κεφαλαίου προκειμένου να ανταπεξέλθει την σήψη του, η εξέγερση του Νοέμβρη μας θυμίζει τις δυνατότητες χειραφέτησης των κοινωνικών κινημάτων αλλά και την ανάγκη οργάνωσης τους. Μακριά από σωτήρες και πατρίδες, μακριά από κάθε είδους πολιτικό διαμελισμό των μαζών, στη βάση των κοινών οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων των καταπιεσμένων προς την κατεύθυνση της συνύπαρξης, της αλληλεγγύης και της ζωής.
Η ελληνική κοινωνία, μετά την βαθιά οικονομική κρίση, την βάρβαρη επίθεση του Κεφαλαίου, τις φαιδρές και σαθρές πολιτικές της αριστεράς για την προστασία των εργαζομένων, που έχουν φέρει το 30% στην ανεργία, τους μισθούς στα όρια της επιβίωσης και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στα όρια του αφανισμού, με τις απεργίες να κηρύσσονται σε «συμμαχία» με τα αφεντικά, έχει να αντιμετωπίσει άλλη μία θανατηφόρα απειλή: Αυτή του εθνικισμού και των φασιστικών στάσεων. Το ελληνικό κράτος είναι αυτό που άφησε 57.000 πρόσφυγες να πνιγούν στο Αιγαίο, που επέβαλε τραμπούκικα σε μία γειτονική χώρα, τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, να αλλάξει όνομα. Είναι αυτό που αφήνει ανεξέλεγκτες εγκληματικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή να ξυλοκοπούν και να σκωτώνουν μετανάστες, που άφησε χώρο να αναπτυχθεί ο εκφασισμός της κοινωνίας και η βαρβαρότητα με συνέπεια την δολοφονία φτωχών και κοινωνικά ευάλωτων ανθρώπων.
Μέσα σε αυτή τη δυστοπία, η ανθρωπότητα δεν σταματά να βρίσκει τον δρόμο προς την ζωή. Μέσα στα ερείπια, ένας ολόκληρος κόσμος απεργάζεται την αναγέννηση. Είναι οι πρόσφυγες, οι γυναίκες, οι μαύροι, οι ΛΟΑΤ+, οι μετανάστες, οι εργάτες/ριες που συλλογικοποιούνται και αντιστέκονται καθημερινά στην επιβολή του Κεφαλαίου, στις σχέσεις εξουσίας, στις πολιτικές της διάκρισης, του ανταγωνισμού, του μίσους, του θανάτου. Είναι εκείνες οι κοινωνικές ταυτότητες που βάζουν πρώτα την αλληλεγγύη, πρώτα τα κοινά τους συμφέροντα και κάνουν πάντα τις φασιστικές αντιλήψεις να χώνονται τελικά πίσω στις τρύπες τους.
Η οργάνωση αυτών των αντιστάσεων αποτελεί την πρώτιστη και καθημερινή προτεραιότητα των κοινωνικών κινημάτων και του ελευθεριακού πνέυματος. Η συνομοσπονδία όλων των καταπιεσμένων, μακριά από αυτοπροσδιοριζόμενες πεφωτισμένες πρωτοπορίες, με διεθνιστικά χαρακτηριστικά και επιθετικούς όρους ας αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη. Στον ελευθεριακό δρόμο του Νοέμβρη.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί στη διαδήλωση μνήμης και αγώνα για την επέτειο του Πολυτεχνείου, το Σάββατο 17 Νοεμβρίου, στις 3μμ στην πλατεία Κλαυθμώνος.
-Βαδίζουμε στον ανοιχτό δρόμο των εξεγέρσεων, για ελευθερία, για ισότητα και δικαιοσύνη
-Οργανώνουμε τις αντιστάσεις απέναντι στο σκοτάδι του εθνικισμού, του φασισμού και της φτώχειας
-Εργάτες/ριες, πρόσφυγες, μετανάστες/ριες, γυναίκες, ΛΟΑΤ+, καταπιεσμένοι, χτίζουμε συλλογικά τη συνομοσπονδία των αναγκών μας
-Τιμή για πάντα στους εξεγερμένους του Νοέμβρη του '73
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Πάντα αδικαίωτα τα αιτήματα
ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2018
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 4μμ
Σήμερα συμπληρώνονται 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας και την παράδοση της εξουσίας από τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
«Ο αγώνας συνεχίζεται» είναι ένα από τα συνθήματα που επικρατούν τέτοια μέρα κάθε χρόνο, από την πτώση της χούντας μέχρι σήμερα. Το «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», που προσπάθησε να περάσει το ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε έγινε κυρίαρχο και κάποια στιγμή έγινε θρύψαλα, μαζί με το άλλοτε κραταιό κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, που προσπάθησε να ενσωματώσει την αγωνιστική ιστορική μνήμη στην κυρίαρχη ιδεολογία.
Μια νέα σοσιαλδημοκρατία, φορώντας τη μάσκα της «αριστεράς» και των «κινημάτων», ήρθε ν' αντικαταστήσει την παλιά, κάνοντας ακόμα πιο επίκαιρα τα αδικαίωτα αιτήματα του Νοέμβρη του 2017. Ιδιαίτερα την αντιιμπεριαλιστική-αντιαμερικάνικη διάσταση εκείνης της εξέγερσης.
Mε την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, η εγγενής αμερικανοδουλεία της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού πέταξε τη μάσκα που φορούσαν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις και εμφανίστηκε με το πρόσωπο που εμφανιζόταν την εποχή του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Το «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας», έγινε «στρατηγέ ιδού η επικράτειά σας, διαλέξτε πού θα τοποθετήσετε τις στρατιωτικές σας δυνάμεις». Η περιδεής εμφάνιση του Τσίπρα μπροστά στον «διαβολικά καλό» Τραμπ και οι όρκοι πίστης στις «κοινές αξίες» με τον ματοβαμμένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μας έδωσε ένα μέτρο της αμερικανοδουλείας.
Η «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ και η «στρατηγική συμμαχία» με το σιωνιστικό μόρφωμα του Ισραήλ αποτελούν την κορωνίδα της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού αστικού κράτους, για την οποία επαίρονται ο Τσίπρας και ο ακροδεξιός κυβερνητικός του εταίρος. Δε χρειάζεται να πούμε τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό λαό, σε τι κινδύνους βάζει τη χώρα μας, σε τι βαθμό στρέφεται ενάντια στον αδελφό παλαιστινιακό λαό, αυτό το διαχρονικό σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία.
«Εξω αι ΗΠΑ», «Εξω του ΝΑΤΟ» έγραψαν οι εξεγερμένοι του 1973 στις κολόνες που στηρίζουν την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Αυτής που έριξε το τανκ της χούντας. Σχεδόν μισό αιώνα από τότε, αυτά τα συνθήματα παραμένουν το ίδιο επίκαιρα και πρέπει να τα φωνάζουμε, σε πείσμα των αμερικανόδουλων αστών πολιτικών και των οπαδών του σύγχρονου ραγιαδισμού.
Δε θ' ανοίξουμε συζήτηση μ' εκείνους που παρελαύνουν από τα ραδιοτηλεοπτικά μικρόφωνα τούτες τις μέρες, κουνώντας τα τενεκεδένια παράσημα μιας νιότης που 'δειχνε πως θα γινόταν άλλοι. Αλίμονο αν η αστική προπαγάνδα, η αυστηρά ελεγχόμενη από πανίσχυρα μιντιακά κέντρα, ενδιαφερόταν να αναδείξει το πραγματικό πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και να το συνδέσει με το «διά ταύτα» της εποχής μας. Αυτή είναι δουλειά των εκμεταλλευόμενων, όχι των εκμεταλλευτών, των καταπιεζόμενων, όχι των καταπιεστών.
Στο κομβικό ερώτημα για το χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, η δική μας απάντηση έχει εκτεθεί: Από την άποψη των κινητήριων δυνάμεών της σίγουρα δεν ήταν ταξική εξέγερση, αφού στηρίχτηκε κυρίως από φοιτητές, όμως ένα κομμάτι της εργατικής πρωτοπορίας την αγκάλιασε, συμμετείχε σ' αυτή και αυτό προσέδωσε στην εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά. Από την άποψη των προταγμάτων της τα πράγματα υπήρξαν ακόμη πιο θολά, καθώς όλα τα αντιδικτατορικά πολιτικά ρεύματα συμμετείχαν και προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα, χωρίς κανένα να είναι σε θέση να βάλει τη σφραγίδα του, όπως για παράδειγμα έβαλαν τη σφραγίδα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση οι Μπολσεβίκοι. Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν από οπαδοί της αστικής δημοκρατίας μέχρι οπαδοί του κομμουνισμού. Οι δεύτεροι ήταν ασφαλώς πιο συγκροτημένοι, πιο οργανωμένοι, πιο αποφασισμένοι και επομένως βρίσκονταν πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που έσπασαν τα δεσμά του φόβου και βγήκαν στον αγώνα. Αντίθετα, για τους οπαδούς της αστικής δημοκρατίας τέτοιες μορφές αγώνα είναι από «άγνωστη γη» έως εχθρικές. Και βέβαια, σε μια αυθόρμητη εξέγερση δεν μπορούμε ν' αναζητούμε καθαρά ιδεολογικοπολιτικά προτάγματα. Το αντιδικτατορικό ήταν το κυρίαρχο πρόταγμα, όμως αλλιώς το εννοούσαν οι κομμουνιστές και αλλιώς οι σοσιαλδημοκράτες.
Αποτιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπό το φως των σημερινών αναγκών, στεκόμαστε σε δυο βασικά χαρακτηριστικά της.
Πρώτο, στο εξεγερτικό πνεύμα, το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Υπήρχε χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι' αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό.
Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι' αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Εφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία, καπηλευόμενοι αγώνες προγενέστερων εποχών. Oι εξεγέρσεις ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Ολ' αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του '73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα. Η αναθεωρητική ηγεσία είχε ξεπουλήσει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και έψαχνε μια θεσούλα κάτω από τον αστικό ήλιο. Δεν υπήρχε φυσική ηγεσία σ' αυτό το ηρωικό εξεγερτικό γεγονός, γιατί οι ομάδες της λεγόμενης άκρας Αριστεράς αδυνατούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο.
Χαρακτηρίζονταν από επαναστατικό πνεύμα, αλλά και από αυθορμητίστικες απόψεις.
Σήμερα, 45 χρόνια από τότε, έχουμε ανάγκη και το εξεγερτικό πνεύμα και την επαναστατική πολιτική ηγεσία. Αν το 1973 το εξεγερτικό πνεύμα περίσσευε και η επαναστατική πολιτική ηγεσία έλειπε, σήμερα λείπουν και τα δύο. Καιρός να καταπιαστούμε με το καθήκον της συγκρότησης μιας επαναστατικής πολιτικής ηγεσίας, ικανής να «συγχωνεύεται» με το αυθόρμητο κίνημα των εργατικών και νεολαιίστικων μαζών οδηγώντας το στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Κόντρα