Τετάρτη 1 Μαίου 2024 στις 11.30
Απεργιακή συγκέντρωση
Την πρωτομαγιά απεργούμε και κατεβαίνουμε στον δρόμo για να διεκδικήσουμε
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
ΕΝΣΗΜΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΔΩΡΩΝ-ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ-ΑΔΕΙΩΝ
ΚΛΑΔΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ συμφωνα με τις ανάγκες μας
Η απεργία και η συμμετοχή σε αυτή είναι σημαντική. Είναι η ευκαιρία μας να κάνουμε με τον πλέον εμφανή τρόπο ορατά τα προβλήματα μας και τις διεκδικήσεις μας τόσο στον δημόσιο λόγο όσο κυρίως μέσα στον χώρο εργασίας μας. Μια μαζικη απεργία υπενθυμίζει στα αφεντικά ότι είναι στο χέρι μας να παραλύσει η επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Να σπάσουμε την υποθετική σύμπνοια με τους εργοδότες μας που ειδικά στην εστίαση τείνουν συχνά να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν πατρικές φιγούρες μίας οικογένειας που ποτέ δεν ζητήσαμε. Στο τέλος της ημέρας η όποια βελτίωση της ζωής μας περνάει από τις αυξήσεις μισθών και το ασφαλές εργασιακό περιβάλλον, το οποίο δεν είναι δεδομένο μετρώντας τα πολλαπλά εργατικά ατυχήματα. Όσοι νόμοι και να ψηφιστούν, ακόμα και οι πιο φιλεργατικοί να είναι, θα πρέπει να περάσουν από το εμπόδιο της υλοποίησης και εκεί πλέον είμαστε εμείς απέναντι στο αφεντικό. Είμαστε εμείς, τα εργαζόμενα, τα σωματεία μας απέναντι στα αφεντικά. Για αυτό η απεργία μετράει. Κάνει εμφανή τα προβλήματα και βάζει πίεση και στους εργοδότες μας ότι είναι μέρος του προβλήματος μας.
Την 1 Απριλίου η Κυβέρνηση ανακοίνωσε την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830(μεικτά) €. Στην ουσία για ακόμη μια φορά το κράτος επιβεβαίωσε πόσο υποτιμά τις ζωές μας καθώς μια τέτοια αύξηση δεν ανταποκρίνεται ούτε στο απειροελάχιστο στις όλο και αυξανόμενες καθημερινές ανάγκες επιβίωσης. Όλα αυτά μιλώντας για άτομο που ζεί μόνο του σε ενοίκιο. Για άτομο που έχει οικογένεια, που πρέπει να στηρίξει οικονομικά κάποιο συγγενή ή φίλο, για άτομο που έχει κάποιο ζήτημα υγείας, για άτομο που έχει το οποιοδήποτε άλλο πρέπει, τι γίνεται? Για αυτό τονίζουμε «αυξήσεις ανάλογα με τις ανάγκες μας», οι ανάγκες μας δεν σταματούν στην σίτιση και στέγαση ,η ανάγκη μας είναι για ζωή και όχι για επιβίωση.
Δύο χρόνια που η ακρίβεια έχει σαρώσει τα πάντα. Από τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, τους λογαριασμούς ρεύματος, τα καύσιμα, τα ενοίκια οι τιμές έχουν υπερδιπλασιαστεί και η καθημερινότητα μας γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη. Οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ και τα καρτέλ ενέργειας με πρόσχημα την ενεργειακή κρίση (και όχι μόνο) κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Τα πάντα γύρω μας έχουν μετατραπεί σε εμπορεύματα: το νερό, η τροφή, η στέγαση, η θέρμανση, η υγεία, η ενέργεια είναι προνόμια για όποιον μπορεί να τα αγοράσει. Το κράτος δεν προτίθεται να λάβει μέτρα (πχ. πλαφόν στις τιμές, κατάργηση φπα), σιγοντάροντας την αισχροκέρδεια και συντηρώντας την φτωχοποίηση. Περιορίζεται σε market pass και γελοίες αυξήσεις μισθών για να κατευνάσει την κοινωνική δυσφορία την ίδια στιγμή που πετάει δισεκατομμύρια για πολεμικό εξοπλισμό και στρατιωτικές αποστολές.
Βιώνουμε έμμεση υποτίμηση των μισθών μας, καθώς τα πάντα έχουν γίνει πιο ακριβά ενώ οι μισθοί μας παραμένουν στάσιμοι. Έτσι, αναγκαζόμαστε να μειώσουμε τα ήδη μειωμένα έξοδά μας, να βάλουμε χέρι σε ο,τι πιθανόν έχουμε στην άκρη, να δουλέψουμε περισσότερες ώρες με αποτέλεσμα να ελαττώσουμε τις προσωπικές μας δραστηριότητες και επιθυμίες.
Για εμάς που δουλεύουμε στον κλάδο του επισιτισμού η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη καθώς δουλεύουμε με ήδη χαμηλούς μισθούς, σε κακές συνθήκες εργασίας όπου ούτε τα νόμιμα συνήθως δεν τηρούνται. Ανασφάλιστα ή μερικώς ασφαλισμένοι, χωρίς προσαυξήσεις (βραδινά, Κυριακές, αργίες), χωρίς να παίρνουμε τα δώρα (Χριστουγέννων, Πάσχα, επίδομα καλοκαιριού) ή τα παίρνουμε μισά, και άδειες που όταν μπορέσουμε να τις πάρουμε δεν τις πληρωνόμαστε.
Το ερώτημα που μας απασχολεί όλες, μπροστά σε αυτές τις συνειδητοποιήσεις, είναι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση μας. Παρόλα αυτά, όσο δύσκολο και αν αυτό μοιάζει ορισμένες φορές, ο μόνος τρόπος για να βελτιωθεί η δουλειά μας είναι να μιλάμε για αυτά που θέλουμε και να τα διεκδικούμε. Διεκδίκηση που όσο πιο μαζική είναι μέσα στο μαγαζί τόσο πιο αποτελεσματική είναι. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να έρθει αν δεν ξεκινήσουμε από τα βασικά. Να μιλάμε με τους συναδέλφους μας και να τους στηρίζουμε όταν στοχοποιούνται από το αφεντικό. Η αλληλεγγύη μεταξύ μας μέσα στα μαγαζιά είναι αναγκαία αλλά όχι αρκετή συνθήκη. Χρειαζόμαστε μαζική οργάνωση για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που συνδέονται όχι μονάχα με το εκάστοτε μαγαζί αλλά συνολικά με τις συνθήκες του κλάδου και τις κυβερνητικές πολιτικές που στρέφονται ενάντια στην εργατική τάξη (ανεξαρτήτως κλάδου) ή σύνθετα προβλήματα όπως η ακρίβεια, τα υψηλά νοίκια κ.α.
Χρειαζόμαστε μαζικά σωματεία από εμάς τις εργαζόμενες που να αποτελούν τόπο συνάντησης και συζήτησης, τόπο δημιουργίας αγώνων και αμφισβήτησης της σιγουριάς ότι τίποτα δεν αλλάζει, μακριά από σκοπιμότητες που δεν εκκινούν από τις πραγματικές μας ανάγκες. Η οργάνωση στο σωματείο μας είναι κομβική για να μπορέσουμε να έχουμε νίκες που θα βελτιώσουν πραγματικά την καθημερινότητα μας. Όλες και όλοι μαζί αποκτάμε εμπειρία, μαθαίνουμε να διεκδικούμε αποτελεσματικά αυτά που δικαιούμαστε, κάνουμε την διεκδίκηση συλλογική υπόθεση, αποκτάμε την δυνατότητα να παρεμβαίνουμε σε πολλούς χώρους εργασίας, να διεκδικούμε συνολικές αλλαγές για τον κλάδο π.χ αύξηση κατώτερου μισθού, συλλογικές συμβάσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, εφαρμογή των ευνοϊκών ρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας κ.α.
Για να απεργήσουμε ενημερώνουμε το αφεντικό μας μέχρι και 24 ώρες πριν από την απεργία. Είναι δικαίωμά μας να απεργήσουμε και είναι παράνομο να μας απολύσουν για αυτό. Σε κάθε περίπτωση επικοινωνούμε με το σωματείο για ό,τι χρειαστεί.
Κάνουμε συνελεύσεις κάθε Τετάρτη στις 16:00 και άνοιγμα την ίδια μέρα στις 15:00 - 16:00. Σας καλούμε να συμμετέχετε στη συνέλευση και τις δράσεις του σωματείου.
Συμμετέχουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις:
ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΜΑΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11:30 Π.Μ.
ΑΙΟΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟΥ (ΧΑΥΤΕΙΑ)
Καλούμε στην τελευταία οργανωτική ανοιχτή συνέλευση για την συγκρότηση απεργιακού μπλοκ την ημέρα της Πρωτομαγιάς, την Τρίτη 30/4 στις 18:30 στον Λόφο Στρέφη (θεατράκι).
Το κείμενο καλέσματος για την απεργία της 1η Μάη:
ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΤΑΙ, ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΒΙΑ
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΥΤΟΠΙΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΠΕΡΓΙΑ 1Η ΜΑΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11:30 ΧΑΥΤΕΙΑ
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης,ως τάξη των καταπιεσμένων είμαστε η αιχμή του δόρατος για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Αγωνιζόμαστε για ελεύθερες και όχι εξαρτημένες και καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις και σχέσεις εργασίας. Οι απαντήσεις θα δοθούν με τους δικούς μας όρους. 138 χρόνια μετά την Πρωτομαγιά του Σικάγο, ως καταπιεσμένη κοινωνική βάση βιώνουμε ακόμα μια συνολική οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική και περιβαλλοντική κρίση. Η πραγματικότητα ορίζεται υπό το πρίσμα του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, την καταστροφική επέλαση των ιμπεριαλιστικών και αποικιοκρατικών δυνάμεων που αναδιαμορφώνουν ραγδαία και απρόβλεπτα τον κόσμο μας. Οι δυνάμεις της καπιταλιστικής νεωτερικότητας κλιμακώνουν την επίθεσή τους στο φυσικό περιβάλλον, τις κοινωνίες, τους λαούς και τα κινήματα, βάσει των αναγκών αναδιάρθρωσης και αναπροσαρμογής του παγκόσμιου συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης για να εξυπηρετούνται ακόμα καλύτερα τα συμφέροντα των ελίτ.
Ο κόσμος φλέγεται, τα σύνορα, οι επαρχίες και οι μητροπόλεις στρατιωτικοποιούνται, ο ταξικός πόλεμος της καθημερινής ζωή ενάντια στους καταπιεσμένους εντείνεται. Τα πιο φτωχά κομμάτια της κοινωνίας αποκλείονται από βασικές ανθρώπινες ανάγκες και πετάγονται στον δρόμο. Οι κοινωνικές δομές παιδείας και υγείας διαλύονται και ιδιωτικοποιούνται κλιμακωτά. Τα εργασιακά μας δικαιώματα σταδιακά εκμηδενίζονται, η οργάνωση, η αντίσταση, ο συνδικαλισμός σε οποιοδήποτε κοινωνικό πεδίο ποινικοποιούνται. Οι νεκροί της τάξης μας, είτε δολοφονημένοι σε εργασιακά κάτεργα ή ως αποτέλεσμα των ληστρικών πολιτικών κρατών και εταιριών -όπως είδαμε στο έγκλημα στα Τέμπη- τείνουν να γίνουν μια κανονική συνθήκη. Οποιοδήποτε ελεύθερο ή απελευθερωμένο έδαφος, γειτονιά, περιοχή, πάρκο, λόφος ή βουνό γίνεται βορρά των επιχειρηματικών συμφερόντων. Η ζωή μας υφίσταται την πλήρη επίθεση και απαξίωση, ως κομμάτι της ίδιας ακριβώς της παγκόσμιας συνθήκης. Η κρίση που βιώνουμε ως εγχώρια κοινωνία βαθαίνει όλο και παραπάνω. Το σκληρό πολιτειακό καθεστώς στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές ακόμα χώρες ανά τον κόσμο, επιβάλλει ως κανονικότητα τον απόλυτο έλεγχο της δημόσιας ζωής, τις σκληρές και επιλεκτικές τιμωρίες, την περαιτέρω εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σχεδιασμούς.
Ο πλούτος των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και αντιστάσεων των τελευταίων δύο αιώνων, οι εξεγέρσεις και επαναστάσεις του παρελθόντος και του παρόντος, φωτίζουν το ιστορικό, ηθικό και πολιτικό χρέος και καθήκον μας στο τώρα. Αναδεικνύουν την σημασία για οργανωμένη πολιτική μας παρουσία στους επίκαιρους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, την ανάγκη οικοδόμησης μια συλλογικής προοπτικής πρότασης, μακροχρόνια και διεθνιστικά. Κουβαλάμε εκείνα τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που μπορούν να συντελέσουν στην συνολική επαναστατική κοινωνική και πολιτική αλλαγή: την συλλογική ηθική και ευθύνη, την έμπρακτη αλληλεγγύη, την μαχητικότητα, την μνήμη και την συλλογική εμπειρία των κινημάτων και των κοινωνιών. Εμπνεόμαστε, αξιοποιούμε και διατηρούμε ζωντανή την παράδοση και παρακαταθήκη που μας άφησαν μέσα και από την Πρωτομαγιά οι σύντροφοι και συντρόφισσες των επαναστατικών σωματείων, των οργανώσεων, οι άνθρωποι του μόχθου,εργάτες και εργάτριες της εξέγερσης και της επανάστασης που χάραξαν την δίκη τους πορεία, έβαλαν την δική της προοπτική και πρόταση μέσα στην ζοφερή περίοδο που βίωναν.
Ως καταπιεσμένα κοινωνικά υποκείμενα, ως οργανωμένες ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις, είμαστε εδώ και πρέπει να πάρουμε θέσεις μάχης, συγκροτώντας τις δικές μας απαντήσεις, προτάσεις και προοπτικές για τον αγώνα και για την ζωή βάσει των δικών μας αναγκών. Η πρωτομαγιά θα συμβολίζει πάντα μια από της ύψιστες στιγμές της ταξικής πάλης της σύγχρονης ιστορίας των καταπιεσμένων. Αποτελεί ηθικό και πολιτικό χρέος μας ως κοινωνικές δυνάμεις του ριζοσπαστικού προοδευτικού χώρου να αναλάβουμε θέση ευθύνης και να συνοργανωθούμε με τρόπο ευρύ και συμπεριληπτικό για να απαντήσουμε στον δρόμο αλλά και σε κάθε πεδίο αγώνα για όλη την βία που δεχόμαστε.
Στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος και όχι μόνο, γίνονται εμφανείς οι αδυναμίες μας να συγκροτήσουμε προτάσεις αντίστασης και συμπόρευσης στον δρόμο, ως δυνάμεις του ευρύτερου τόξου του ριζοσπαστικού και ανταγωνιστικού κινήματος. Ελλείμματα στην οργάνωσή μας, την συμμετοχή και μαζικοποίησης, τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητας μας είναι αναντίστοιχα σε σχέση με την βία, την ταξική εκμετάλλευση - υποτίμηση και τις δολοφονίες που βιώνουμε από τις κυρίαρχες ελίτ ως καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες σε όλο τον κόσμο. Οι μαζικές και δυναμικές απαντήσεις που έδωσε η κοινωνία και οι κινηματικές δυνάμεις σε ένα από τα πιο πρόσφατα και χαρακτηριστικά παράδειγμα όπως αυτό των Τεμπών, μέσα από συνεχείς κινητοποιήσεις, απεργίες και συγκρουσιακά γεγονότα μας θυμίζουν για άλλη μια φορά: καμία δολοφονία της τάξης μας αναπάντητη, η θανατοπολιτική των οικονομικών ελίτ θα τους κοστίσει ακριβά.
Μέσα από τον δρόμο, τις απεργίες και τις συγκρούσεις ανέκαθεν εκφράζαμε και θα εκφράζουμε την αντίσταση και την ανταπόδοση της βίας από την πλευρά μας, από τα κοινωνικά και λαϊκά κινήματα των καταπιεσμένων, απέναντι σε όσους μας δολοφονούν και ληστεύουν τους καρπούς των μόχθων και το βιος μας. Η οργανωμένη, περιφρουρημένη, συνεπής και μαχητική παρουσία και κινητοποίησή την Πρωτομαγιά είναι μια δήλωση δέσμευσης και αλληλεγγύης στην τάξη μας, σε όσους και όσες βρίσκονται και θα βρεθούν στο πλάι μας και από το δικό τους μετερίζι, αλλά και γενικότερα στις εκατοντάδες χιλιάδες που θα βρεθούν στον δρόμο την ίδια μέρα ανά τον κόσμο, στα εκατομμύρια που καταπιέζονται κάτω από την μπότα των εθνών - κρατών και του κεφαλαίου.
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Αθήνα 2024
Ανοιχτή Συνέλευση για την 1η Μάη
Η Πρωτομαγιά δεν είναι ανοιξιάτικη γιορτή, είναι απεργία ταξική
από ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΑΝΕΡΓΩΝ στην ιδιωτική εκπαίδευση
Την ώρα που στις κάλπες των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης της συμμετοχής ρίχνονται όνειρα και προσδοκίες, αγώνες και αδιέξοδα διλήμματα…Την ώρα που το θέαμα και το εμπόρευμα επιχειρεί να υποκαταστήσει την πολιτική δράση…Την ώρα που η ακροδεξιά κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας επιχειρεί να ακυρώσει την εργατική πρωτομαγιά με τη διολίσθησή της σε μία επιπλέον ημέρα αργίας για το Πάσχα…
Η Πρωτομαγιά δεν είναι ανοιξιάτικη γιορτή, είναι απεργία ταξική
Απεργούμε* (* δεν αναπληρώνουμε) - διαδηλώνουμε - δεν καταναλώνουμε!
Η 1η του Μάη: Δεν είναι αργία, είναι απεργία.Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς της τάξης μας.
Ο φόβος μάς χωρίζει, η απεργία μας ενώνει!
Την ώρα που στις κάλπες των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης της συμμετοχής ρίχνονται όνειρα και προσδοκίες, αγώνες και αδιέξοδα διλήμματα…Την ώρα που το θέαμα και το εμπόρευμα επιχειρεί να υποκαταστήσει την πολιτική δράση…Την ώρα που η ακροδεξιά κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας επιχειρεί να ακυρώσει την εργατική πρωτομαγιά με τη διολίσθησή της σε μία επιπλέον ημέρα αργίας για το Πάσχα…
Εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες τιμάμε τους νεκρούς του Σικάγου και της Θεσσαλονίκης, με διεθνιστική αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση.
Αντιστεκόμαστε
- στον πόλεμο και στον ιμπεριαλισμό, στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το ισραηλιτικό κράτος
- στην αντεργατική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης της νέας δημοκρατίας, τη λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων, την εγκληματοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, τη μεθόδευση να επιβληθεί πλήρης έλεγχος των σωματείων από το κράτος με το ηλεκτρονικό φακέλωμα των σωματείων, τον κανιβαλισμό από τις συμμορίες των μηχανισμών καταστολής σε όσες/ους αντιστέκονται στους δρόμους ή και περιφρουρούν τις απεργίες
- στις μαζικές δολοφονίες μεταναστών και στον εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη συγκάλυψη της δολοφονίας των 600 στην Πύλο, στις δολοφονίες νέων ρομά από τις συμμορίες του ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού, στις φυλακές κολαστήρια
- στη συγκάλυψη της δολοφονίας των 58 στα Τέμπη με την αρχηγό του εισαγγελικού κατασταλτικού μηχανισμού να… συμβουλεύει τους συγγενείς των νεκρών να πηγαίνουν στην εκκλησία και να ανάβουν κανένα κερί, παρέχοντας ασυλία στην ακροδεξιά κυβέρνηση και στον κρατικό μηχανισμό της περιφέρειας που μπάζωσαν τον χώρο για να σβήσουν τα ίχνη του εγκλήματος, αλλά και στην Hellenic Train, θυγατρική της κρατικής Ferrovie Dello Stato Italiane, καθώς και στις κυβερνήσεις που την επιδοτούν με 50 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο και την απαλλάσσουν από οποιαδήποτε ευθύνη (κυβέρνηση νδ) είτε υπέγραψαν την πώληση για 45 εκατομμύρια ευρώ (κυβέρνηση σύριζα).
- στις γυναικοκτονίες και την κακοποίηση γυναικών με την πλήρη κάλυψη του ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού. Η δολοφονία της Κυριακής στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων απέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς αντιμετωπίζει το κράτος τις γυναίκες. Πώς τις οδηγεί στον θάνατο. Η εισαγγελέας και οι δικαστές που αθώωσαν τον παιδοβιαστή και νταβατζή Μίχο -εκλεκτό της ακροδεξιάς κυβέρνησης και της εκκλησίας στα Σεπόλια- απέδειξαν ότι ο ποινικός κατασταλτικός μηχανισμός επιβάλλει την ιδεολογία της πατριαρχίας: μίσος και αίμα για τη γυναίκα, την ιδιοκτησία του άνδρα…
- στην ιδιωτικοποίηση της υγείας με χειρουργεία επί πληρωμή για τους έχοντες τη… δυνατότητα, για τους υπόλοιπους… αναμονή στη λίστα. Επανέρχεται το δουλεμπόριο των καθαριστριών από εργολαβικές εταιρείες, κι ας έχει το διπλάσιο κόστος για τα νοσοκομεία. Συντελείται η πλήρης διάλυση του ΕΣΥ, παρά τους χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία, άλλες νόσους και τα εμβόλια που επέφεραν τον θάνατο ή την αναπηρία.
- στους εμπρησμούς των δασών για τα καταστροφικά «αιολικά πάρκα» και τη λεηλασία των δημόσιων χώρων, με την καταστροφή εκατοντάδων δέντρων και πλατειών, για να επιβληθεί το ξερίζωμα των κατοίκων και των συλλογικών αντιστάσεων από τις γειτονιές, να γίνει αλλαγή της χρήσης γης, για να παραδοθούν όλα στην πλήρη εμπορευματοποίηση.
- στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση, στην εμπορευματοποίηση των κρατικών ΑΕΙ η οποία συνίσταται στις μπίζνες με τις ήδη υπάρχουσες «Μονάδες Μεταφοράς Τεχνολογίας και Καινοτομίας» και τις «Εταιρείες Αξιοποίησης και Διαχείρισης Περιουσίας», για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Τα ΑΕΙ μπορούν να ιδρύουν ή να συμμετέχουν σε εταιρείες τεχνοβλαστών [spin off] ή άλλες εταιρείες και γίνονται μέτοχοι εταιρειών και θα κάνουν μπίζνες με τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια»…
- στην ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων» που σκοπός τους είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους του κεφαλαίου διά των μέσων που χρησιμοποιούν οι ΜΚΟ: ξέπλυμα, κρατικές επιχορηγήσεις, διαπλοκή συμφερόντων.
- στο σχολείο-φυλακή, στον αυταρχισμό των διευθυντών του, που επιχειρούν με εντολή του υπουργείου να επιβάλουν φόβο και τρόμο στην εκπαιδευτική κοινότητα: διώξεις και αποβολές για τον έλεγχο, την πειθάρχηση και το σκύψιμο το κεφάλι στην «αξιολόγηση».
- στον ταξικό φραγμό με την ελάχιστη βάση εισαγωγής αλλά και την τράπεζα θεμάτων (τα οποία κινούνται στο φάσμα της περίτεχνα φαινομενικά ακατάληπτης εκφώνησης, της εννοιολογικής σύγχυσης και της απαντητικής φαιδρότητας).
Την Τετάρτη 1η του Μάη βγαίνουμε ξανά στον δρόμο του αγώνα
Στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα, δεν καταβάλλονται δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, επιδόματα και αποζημίωση αδείας. Οι εργαζόμενες/οι δεν μπορούν να ασθενήσουν. Επιβάλλεται υπασφάλιση με αδήλωτες ώρες εργασίας, ακόμη και μη καταβολή του υποχρεωτικού κατώτατου ωρομισθίου των 9,49 ευρώ.
Ταυτόχρονα, το fund BC Partners μετά τον έλεγχο των Nova-Wind, του 50% των σταθμώνAlpha και Star, καθώς και του Petcity, εξαγόρασε με 250.000.000 ευρώ το Μητροπολιτικό κολλέγιο και το ΙΕΚ Ακμή, ενώ το fund CVC Capital partners των ιδιωτικών νοσοκομείων Υγεία, Metropolitan, Mητέρα, Λητώ και Creta Interclinic, καθώς και του δικτύου «πρωτοβάθμιων υπηρεσιών φροντίδας υγείας» Healthspot και Alpha Lab, μετά την εκποίηση του 10% της ΔΕΗ και της Εθνικής Ασφαλιστικής από την ακροδεξιά κυβέρνηση της νδ αλλά και την εξαγορά της Vivartia (Everest, Goodyʼs, Δέλτα, Μπάρμπα Στάθης, Χρυσή Ζύμη), καθώς και του 26% της skroutz, ανακοινώνει το πρώτο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ιατρική σχολή με τη Lamda του Λάτση στο Ελληνικό -η 25χρονη κόρη του πρωθυπουργού: υπεύθυνη επενδύσεων του fund μέχρι την ανακοίνωση αυτή…
Στον χώρο των ιδιωτικών σχολείων δεν υπάρχει καμία κινητοποίηση για εκατοντάδες απολύσεις, ακόμη και για φρονηματικές διώξεις… Στα φροντιστήρια και στα κέντρα ξένων γλωσσών, στα κέντρα μελέτης η παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων γίνεται ο κανόνας, καθώς οι ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, και ο φόβος για τις μαύρες λίστες φέρνουν την αποδοχή της εξατομίκευσης και τον εγκλωβισμό στην… επιστημοσύνη.
Εδώ και χρόνια φτιάχνεται μια νέα «νομιμότητα»: απαγορεύεται η δράση από τα κάτω, η κινητοποίηση στον δημόσιο χώρο. Χρόνια τώρα η απάντηση δίνεται και θα δίνεται στον δρόμο του αγώνα. Τα δικαιώματα υπάρχουν στα χαρτιά, ως ευχολόγιο, ως διακήρυξη, ως άλλοθι για ένα «δημοκρατικό πολίτευμα». Το κράτος και το κεφάλαιο έχουν το μονοπώλιο της βίας: όταν οι εργάτες σακατεύονται ή δολοφονούνται στα εργασιακά κάτεργα -ένας κάθε δύο μέρες, το κράτος μεριμνά για να μην ασκηθεί δίωξη στα αφεντικά. Για να συνεχιστεί ακωλύτως η παραγωγική διαδικασία, διαθέτει όλο τον κατασταλτικό μηχανισμό του στην προστασία των αφεντικών. Όταν τα αφεντικά προσβάλλουν, παρενοχλούν, κακοποιούν, βιάζουν, το κράτος είναι εκεί, για να συνεχιστεί η κανονικότητα της λεηλασίας της ζωής μας.
Γιʼ αυτό την 1η του Μάη απεργούμε συλλογικά και αλληλέγγυα. Δεν απεμπολούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα -δεν μας δόθηκαν, δεν μας παραχωρήθηκαν. Κατακτήθηκαν με τίμημα τη ζωή, τις φυλακίσεις, τις μαύρες λίστες, την ανεργία.
Στον κλάδο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, στον οποίο η απουσία αντίπαλου δέους εντείνει την εργοδοτική τρομοκρατία, η άρνηση εργασίας την 1η του Μάη αποτελεί πράξη αντίστασης -όπως και σε κάθε χώρο μισθωτής σκλαβιάς. Η πανεργατική απεργία αποτελεί για όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους, για όλες τις άνεργες και τους ανέργους μια κρίσιμη ημερομηνία για να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα. Η απεργία αποτελεί αφόρμηση για να συζητήσουμε τα προβλήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, για να γνωρίσουμε τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης και να απεργήσουμε, για να ανατρέψουμε την αντικοινωνική αντεργατική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης που εγκληματοποιεί τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες.
Η απεργία νοηματοδοτείται από τους ίδιους τους εργαζομένους και θα πάρει υπόσταση με τη συμμετοχή, τη μαζική διαδήλωση και τις απεργιακές παρεμβάσεις με πρόταγμα την ταξική αλληλεγγύη. Σε αυτήν τη βαρβαρότητα τίποτε δεν μπορεί να έρθει από πάνω. Ούτε από τις κάλπες των ψευδαισθήσεων ούτε από κομματικούς μηχανισμούς που γεννούν αφεντικά ούτε από περσόνες, καρικατούρες σωματεία, παρέες κομματικών ερειπίων με φενακισμένες κοινότοπες διακηρύξεις, ξύλινες καταγγελίες και ιδεολογική αποδοχή της «νομιμότητας»: το φαίνεσθαι, η εικόνα, το θέαμα συγκροτεί το φαντασιακό του «νόμιμου», «αντιπολιτευτικού αγώνα» ενός καραγκιοζ μπερντέ…
Σήμερα, χρειάζεται εργαζόμενες/οι, άνεργες/οι να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας με σωματεία βάσης και ακηδεμόνευτες συλλογικότητες. Γιʼ αυτό η συμμετοχή στην απεργία αλλά και στις απεργιακές κινητοποιήσεις έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνέχιση του αγώνα. Γιʾ αυτό η αναζήτηση του δρόμου του ακηδεμόνευτου αγώνα αποτελεί την προοπτική για τη δημιουργία ενός σωματείου βάσης κλαδικού πανελλαδικού για τις/τους εργαζόμενες/ους και τις/τους άνεργες/ους στην ιδιωτική εκπαίδευση χωρίς διαχωρισμούς στη μορφή εργασίας, σε ντόπιους και ξένους, χωρίς έμφυλα στερεότυπα…
Συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε τις δράσεις -χωρίς παράγοντες και μηχανισμούς, επιβάλλουμε στα αφεντικά τη δική μας νομιμότητα: το δίκιο του αγώνα!
Στην πράξη ανοίγουμε το μονοπάτι της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής αντίστασης με πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο δουλειάς ενάντια στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, στη φτώχεια και τον πόλεμο.
Aπεργία σημαίνει πως είμαστε πάντα εκεί όπου οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι κάθε κλάδου αποφασίζουν να έρθουν σε ρήξη με τα αφεντικά και την κυβερνητική πολιτική που εγκληματοποιεί τους ταξικούς και εργατικούς αγώνες.
Με ένα μπλοκ σωματείων βάσης και ακηδεμόνευτων εργατικών συλλογικοτήτων συμμετέχουμε στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία την Τετάρτη 1η Μάη στις 11.30 στα Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου).
Για τον ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό των σωματείων βάσης!
Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης με αυτοοργάνωση και ταξική αλληλεγγύη!
Επόμενη συνέλευση: Κυριακή 19 του Μάη στις 19.00
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΑΝΕΡΓΩΝ στην ιδιωτική εκπαίδευση
Κάλεσμα στήριξης του μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης για την 1η Μάη
https://athens.indymedia.org/event/94252/
1 ΜΑΗ
Χαυτεία
11:30
ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών
πηγή : https://athens.indymedia.org/event/94270/
πηγή : email που λάβαμε στις 30 Απριλίου 20h
1η Μάη 1886- 1η Μάη 2024: Όλες και Όλοι στους δρόμους
1η Μάη 1886- 1η Μάη 2024, 8 ώρες δουλειά 8 ώρες ανάπαυση 8 ώρες αναψυχή
Όλες και Όλοι στους δρόμους
"Το κεφάλαιο αδιαφορεί για την υγεία ή τη διάρκεια της ζωής του εργάτη,εκτός αν είναι υπό τον εξαναγκασμό της κοινωνίας ." (Κ. Μαρξ)
Tην 1η Μάη του 1886 κηρύσσεται στο Σικάγο γενική απεργία με χιλιάδες εργάτριες και εργάτες στους δρόμους, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, μέσα σε αυτές και το αίτημα για την καθιέρωση του 8ώρου. Από την αιματοβαμμένη εκείνη απεργία μέχρι σήμερα τα αιτήματα για την οκτάωρη εργασία, την 8ωρη ανάπαυση και την 8ωρη αναψυχή των εργαζομένων παραμένουν κεντρικά και επίκαιρα μέσα σε συνθήκες διαρκούς αλλοίωσης και κατάργησης βασικών εργασιακών κεκτημένων.
Βασικές ιστορικές εργατικές διεκδικήσεις έχουν χαθεί μέσω μιας σειράς νόμων που τα τελευταία έτη έχουν μετατρέψει την εργασιακή πραγματικότητασε μία αρένα αναλώσιμων και επισφαλών εργαζομένων. Με την καθιέρωση της παράτασης του εργάσιμου χρόνου από τις διαδοχικές πιέσεις του κεφαλαίου για περαιτέρω αφαίμαξη της εργατικής μας δύναμης βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία προσπάθεια ολοκληρωτικής εξουθένωσης της τάξης μας, σωματικής και πνευματικής, που θα την καθιστά ικανή μόνο να αναπαράγει την εντατικοποιημένη αυτή μορφή εργασιακής σχέσης σε μία αέναη διαδικασία αύξησης λειτουργίας της παραγωγικής μηχανής. Η εντατικοποίηση της εργασίας ως αποτέλεσμα της διαρκούς υποτίμησης της αξίας που αυτή παράγει οδηγεί τελικά και στο μαρασμό της.
Στο σήμερα και με βάση τα παραπάνω η μετάφραση αυτής της εκμετάλλευσης έρχεται μέσα από τα ολοένα αυξανόμενα εργατικά ΄΄ατυχήματα΄΄ και την υποτίμηση της υγείας των εργαζομένων στερώντας τους τη δυνατότητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι εργοδοτικέςδολοφονίες πληθαίνουν μέρα με τη μέρα, τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων σε επικίνδυνους για την υγεία και την σωματική ακεραιότητα κλάδους είναι ανύπαρκτα, ενώ τις περισσότερες φορές ένας τραυματισμός εν ώρα εργασίας μεταφράζεται και σε πλήρη οικονομική απενεργοποίησή του, φέρνοντας τον αντιμέτωπο είτε με τα έξοδα της υγειονομικής του περίθαλψης είτε με την εξουθενωτική γραφειοκρατία και την εγκληματική υποστελέχωση και λειτουργία των δημόσιων δομών υγείας. Η συνάρτηση ζημίας κέρδους σχετικά με την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς μπαίνει εμφατικά στον εργοδοτικό τρόπο σκέψης, προτιμώντας τις περισσότερες φορές να ρισκάρουν τον τραυματισμό ή και το θάνατο εργατών προς αποφυγή κάποιας ζημιογόνας ενέργειας όπως αυτή της διάθεσης έστω και ενός μικρού ποσοστού κεφαλαίου για την εξασφάλιση της ασφαλούς οργάνωσης και διεκπεραίωσης της εργασίας τους.
Παράλληλα, βιώνοντας μια βαθιά και δομική καπιταλιστική κρίση η οποία εκφράζεται και μέσω του πληθωρισμού και της κοινωνικής εξαθλίωσης πλέον μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, βλέπουμε βασικά δικαιώματα όπως αυτά της υγείας, της παιδείας , της στέγασης να καταργούνται και ναπροσφέρονται ως θυσία στο βωμό της ιδιωτικοποίησης και των μη παραγωγικών επενδύσεων. Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης ναπαρουσιάσει μια εικόνα ανάπτυξης και εξόδου από την μακροχρόνια πλέονύφεση που βιώνουμε η πραγματικότητα την διαψεύδει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Η πενιχρή αύξηση του κατώτατου μισθού με επικοινωνιακούς όρους δεν είναι ικανή να καλύψει το χάσμα που δημιουργείο πληθωρισμός και τα απότοκά του. Η αγοραστική δύναμη του μισθού εξαϋλώνεται προσπαθώντας να καλύψει καθημερινές ανάγκες και διοχετεύεται άνισα σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως ενοίκια και ιατρικά ή εκπαιδευτικά έξοδα. Το κυνήγι αύξησης των απολαβών μέσα από την προώθηση ενός μοντέλου απαξίωσης του ελεύθερου χρόνου και ανάπαυσης των εργαζομένων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική εξουθένωση αλλά και εξατομίκευση της εργατικής τάξης.
Οι πολιτικές ελαστικοποίησης που ακολουθούνται μέσω της καθιέρωσης της 6ήμερης εργασίας και της παράτασης του χρόνου εργασίας έως και τις 13 ώρες ημερησίως μέσω της αύξησης των υπερωριών, οι προσπάθειες για ποινικοποίηση της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης των σωματείων και των εργαζομένων που τα απαρτίζουν μας φέρνουν αντιμέτωπους με καθήκοντα που επανανοηματοδοτούν στο σήμερα την ΄΄ιδέα του Σικάγο΄΄ που αναγνώριζε τα συνδικάτα ως μονάδες μάχης στην σύγκρουση απέναντι στον καπιταλισμό.
Οι εργαζόμενοι/ες άνεργοι/ες και η τάξη μας εν γένει βρίσκεται σε καθεστώς διαρκούς υποτίμησης. Η οργάνωσή μας και η ταξική αντεπίθεση απέναντι στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να αποτελέσουν σημείο αναφοράς στους μελλοντικούς αγώνες. Μέσα από απεργίες, εργατικούς αγώνες και αναβαθμισμένες δράσεις προλεταριακής αντίστασης και αντιβίας να σταθούμε ανάχωμα στην επιβεβλημένη δυστοπία που μας επιφυλάσσει το κεφάλαιο, στην απαξίωση των ζωών μας.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ - ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Στηρίζουμε τη συγκέντρωση του ΣΒΕΟΔ στο Υπουργείο Εργασίας (11:30) και το μπλοκ της Ανοιχτή συνέλευσης για την 1η Μάη (11:30, Χαυτεία)
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΝΑ ΑΠΕΙΛΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ
138 χρόνια συμπληρώνονται από την εξέγερση της εργατικής τάξης του Σικάγο. Την 1η Μαΐου 1886, τα εργατικά συνδικάτα και οι ομοσπονδίες στις ΗΠΑ ξεσηκώθηκαν με βασικό αίτημα την θέσπιση του 8ωρου και την βελτίωση των συνθηκών εργασίας, όπως μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς. Η εξέγερση παρά τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες από την αστυνομική καταστολή, κατάφερε να κερδίσει κάποια βασικά εργασιακά δικαιώματα για την τάξη μας και ταυτόχρονα έδειξε πως ο μόνος τρόπος για τη βελτίωση των ζωών μας περνάει μέσα από επιθετικούς αγώνες διαρκείας. Από τις μαζικές συγκρούσεις του Σικάγο μέχρι τις άγριες διαδηλώσεις και απεργίες το Μάιο του 1936 στη Θεσσαλονίκη με τους τουλάχιστον 12 νεκρούς, τόσο τα επίδικα όσο και τα μέσα διεκδίκησης παραμένουν τα ίδια.
Για εμάς οι απεργίες δεν είναι ούτε συμβολικές ούτε ημέρες μνήμης, αλλά ένα από τα βασικά όπλα της τάξης μας για το μπλοκάρισμα της παραγωγής εμπορευμάτων και της πραγματοποίησης του κέρδους για τα αφεντικά. Είναι μία υπενθύμιση πως εμείς παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου τον οποίο καπηλεύονται. Σήμερα είναι εμφανές πως η ταξική συνείδηση του προλεταριάτου έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, γεγονός που εκφράζεται μέσω της διάχυτης αποπολιτικοποίησης και παραίτησης, τις άνευρες απεργίες και τον αφομοιωμένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Τα παραπάνω έχουν κάνει την τάξη μας ακίνδυνη, με το κράτος και τα αφεντικά να μην νιώθουν κάποια απειλή πως αυτός ο κόσμος θα πάψει ποτέ να τους «ανήκει» και κατ' επέκταση να μην υπολογίζουν τις αρνήσεις και τις ανάγκες μας, με τα κεκτημένα των προηγούμενων κύκλων αγώνων να χάνονται το ένα μετά το άλλο.
Μία έκφραση των παραπάνω αποτελεί ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός εργατικών δολοφονιών των τελευταίων ετών. Το 2023 δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 181 εργάτριες και εργάτες στο βωμό του κέρδους, ενώ είχαμε το διπλάσιο αριθμό σοβαρών τραυματισμών. Ήδη το 2024 έχουν καταγραφεί περισσότερες από 30 δολοφονίες. Πρόσφατα στο Πασαλιμάνι κατά τη διάρκεια εργασιών σε διώροφο κτήριο, μέρος του κατέρρευσε έχοντας σαν αποτέλεσμα να τραυματιστούν τρεις και να χάσει τη ζωή του ένας εργαζόμενος. Το γεγονός πως ο νεκρός ήταν παράλληλα και μπάτσος, δηλαδή προστάτης του κόσμου των αφεντικών, της ατομικής ιδιοκτησίας και εχθρός της τάξης μας, δεν θα πρέπει να επηρεάζει την κριτική μας απέναντι στις συνθήκες εργασίας που χαρακτηρίζονται από την εντατικοποίησή της και τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση που η άδεια ήταν για μικρότερης κλίμακας εργασίες. Η οπτική μας συνεπώς εστιάζει στην ολότητα της συνθήκης που οδηγεί στο θάνατο και όχι στα απομονωμένα επιμέρους στοιχεία, των οποίων η τυχαιότητα δυνητικά αποπροσανατολίζει τις όποιες αντιδράσεις μας.
Η «εθνική ανάπτυξη» και η «ανταγωνιστικότητα στις αγορές» σημαίνουν ελαστικά ωράρια και υπερεργασία, κόντρα βάρδιες, αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία και έλλειψη των μέτρων ασφαλείας. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μωσαϊκό που οδηγεί στην αύξηση των κερδών για τα αφεντικά πάνω στα τσακισμένα κορμιά των ανθρώπων της τάξης μας. Μία «ανάπτυξη» που το κράτος φαίνεται πως θέλει να περιφρουρήσει με νύχια και με δόντια, γεγονός που εκφράστηκε και μέσα από την ψήφιση των νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη, με τον δεύτερο να αποτελεί το συμπλήρωμα του πρώτου. Με αυτόν τον τρόπο όποια και όποιος επιλέγει να αγωνίζεται ενάντια στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας, έρχεται αντιμέτωπη/ος με το κρατικό «οπλοστάσιο» που χτυπά τα σωματεία, δυσκολεύει την απεργία και ποινικοποιεί την περιφρούρησή της με βαριά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η «βιομηχανία» πειθαρχικών και ποινικών διώξεων που έχει στηθεί σε βάρος των εκπαιδευτικών στον Πειραιά που αγωνίζονται ενάντια στις αξιολογήσεις και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Εκτός όμως από την καθημερινή βία που δέχεται η τάξη μας κατά τη διαδικασία της παραγωγής, η επίθεση έχει πλέον επεκταθεί και στη σφαίρα της αγοράς εμπορευμάτων με την ακρίβεια να κάνει ολοένα και δυσκολότερη την απόκτηση όλων όσων παρήχθησαν από τη δική μας εργασία. Εμείς κάθε κρίση την αντιλαμβανόμαστε σαν αυτό που πραγματικά είναι· η βίαιη ταξική μας υποτίμηση, η ιεράρχηση του νόμου του κέρδους από την μεριά των αφεντικών και το τσάκισμα των δικών μας υλικών (και όχι μόνο) αναγκών. Τα media προσπαθούν συνεχώς να παρουσιάσουν την κατάσταση σαν «φυσικό φαινόμενο», σαν κάτι που έρχεται «από τα έξω», υποκρύπτοντας έτσι πως οι κερδισμένοι της υπόθεσης είναι τα ντόπια και τα ξένα αφεντικά. Η ακρίβεια συνεπώς δεν είναι κάτι παραπάνω από μια προσπάθεια να αυξήσουν την κερδοφορία τους, σε μια περίοδο που οι εγγενείς καπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνουν τον ανελέητο ανταγωνισμό της αγοράς. Πιο συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ρεκόρ κερδοφορίας στα super markets, μεγάλες αυξήσεις στα κέρδη των παρόχων ενέργειας μέσω του «ανοίγματος της αγοράς» και του χρηματιστηρίου ενέργειας, όπως και αύξηση των κερδών του μικρότερου ή μεγαλύτερου ιδιοκτησιακού κεφαλαίου που εκφράζεται μέσω της ραγδαίας αύξησης των ενοικίων. Η κυρίαρχη ρητορική μας καλεί για ακόμη μια φορά να βάλουμε πλάτη για την «εθνική οικονομία», να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας σε «βασικές» και «περιττές» και να κάνουμε υπομονή μέχρι να «περάσει και αυτή η περιπέτεια».
Όσο η τάξη μας παραμένει αποπροσανατολισμένη, προβλέψιμη και ακίνδυνη, τόσο περισσότερο θα εδραιώνεται η κυριαρχία του κεφαλαίου στις ζωές μας. Μια κυριαρχία που δεν είναι μόνο υλική, αλλά και ιδεολογική. Η διάχυτη κοινωνική ιδιώτευση και η μικροανέλιξη που προωθούνται καθημερινά από το νεοφιλελεύθερο δόγμα, ωθούν το υποκείμενο σε ένα αέναο κυνήγι ατομικής «επιτυχίας», απομονώνοντας το από τον έξω κόσμο και παγιδεύοντάς το έτσι σε έναν επίπλαστο μικρόκοσμο. Η αποξένωση που παράγεται από το εμπόρευμα και το θέαμα σε συνδυασμό με την υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή μέσω κάποιας υποτιθέμενης «λαμπρής καριέρας», όχι μόνο αποθαρρύνουν τη σύμπραξή μας με σκοπό την επίλυση των κοινών μας προβλημάτων, αλλά δημιουργούν και μια αντίληψη πως η ενεργή πολιτική ενασχόληση με συλλογικό και από τα κάτω τρόπο είναι κάτι παρωχημένο, ένα απομεινάρι κάποιας άλλης εποχής και πλέον γραφικό. Έτσι τα καθημερινά μας προβλήματα μυθοποιούνται και μοιάζουν άλυτα, με τη δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους της τάξης μας απλά να εκφράζεται σε «πηγαδάκια», χωρίς οι αρνήσεις μας να αποκτούν κάποια υλική υπόσταση.
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ, ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Το κράτος και τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την πτώση της ανταγωνιστικότητας της τάξης μας ενισχύοντας την καταστολή επειδή κάτι φοβούνται. Προσπαθούν να διασφαλίσουν πως ποτέ ξανά δε θα απειλήσουμε τον κόσμο τους, γιατί φοβούνται ένα μέλλον όξυνσης του ταξικού πολέμου από μεριάς μας. Ο καπιταλισμός αυτοπαρουσιάζεται σαν αιώνιος και άτρωτος, αλλά τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Το υπάρχον σύστημα βασίζεται στη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και την απόσπασης της συναίνεσης από μεριάς μας. Ο δρόμος για την ανατίμηση και εν τέλει τη χειραφέτηση της τάξης μας, περνάει αναγκαστικά μέσα από την υπέρβαση της κυρίαρχης ιδεολογίας που προωθεί την πολιτική ακινησία και την αέναη εκμετάλλευσή μας. Μόνο όταν η μοιρολατρία και η ηττοπάθεια δώσουν τη θέση τους στο συλλογικό αγώνα για τη διεκδίκηση των ζωών μας θα δούμε πως είναι χιλιάδες όσες και όσοι αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με το αγωνιζόμενο προλεταριάτο στους χώρους εργασίας που διεκδικεί καλύτερες συνθήκες, μέτρα ασφαλείας και συλλογικές συμβάσεις. Με τα υποκείμενα που καθημερινά βάλλονται από την πατριαρχική ασφυξία και αγωνίζονται ενάντια σε αυτή, με τις αντιφασίστριες και τους αντιφασίστες που συνεχίζουν και στέκονται ανάχωμα στα σχέδια των φασιστών, με το αγωνιζόμενο υποτιμημένο πολυεθνικό προλεταριάτο, με όσες και όσους αρνούνται το υπάρχον, ονειρεύονται την υπέρβαση και παλεύουν για αυτή.
Η έκβαση των αγώνων του παρόντος και του μέλλοντος θα κριθεί από το αν θα καταφέρουμε να συναντηθούμε μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας. Από το αν θα καταφέρουμε να διαλύσουμε τους διαχωρισμούς των αντίπαλων ταυτοτήτων (ντόπιοι - ξένοι, straight - gay, άντρες - γυναίκες, λευκοί - έγχρωμοι κλπ) που προωθούνται από τα πάνω και εξασφαλίζουν πως θα συνεχίσουμε να ζούμε σε διακριτές, απομονωμένες σφαίρες παραγωγής και κατανάλωσης. Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, σε πολιτικές ομάδες και ομάδες γειτονιάς, να γίνουμε ο εφιάλτης όλων όσων παρασιτούν στις πλάτες μας. Είναι αναγκαίο από τη μία να παλέψουμε για τις μικρές νίκες του παρόντος που θα βοηθήσουν στην άμεση επιβίωσή μας, πρέπει ταυτόχρονα όμως να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στο μέλλον. Ένα μέλλον χωρίς εκμετάλλευση και αποξένωση, ένα μέλλον που περνάει μέσα από το γκρέμισμα του κόσμου των αφεντικών και της ατομικής ιδιοκτησίας, τον κόσμο που προπαγανδίζεται από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία ως τον «καλύτερο δυνατό», ως τον κόσμο του «τέλους της ιστορίας» που δεν υπάρχει κάποια δυνατότητα ιστορικής αλλαγής προς άλλη κατεύθυνση. Το τέλος θα το δώσουμε εμείς με την επαναστατική ανασυγκρότηση της τάξης μας, ως την πρώτη πράξη του τέλους της προϊστορίας της ανθρωπότητας και την αρχή της ιστορίας της ανθρώπινης ελευθερίας.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ - ΧΑΥΤΕΙΑ (ΑΙΟΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟΥ) 11:30
Σημείο ★ Μηδέν
για την όξυνση του ταξικού πολέμου