Τρίτη 30 Απριλίου 2024 στις 18.00
Συζήτηση πάνω στο τρανς βιωμα
Ελάτε να διαδράσουμε και να ξεκινήσουμε συζητήσεις πάνω στο trans και το non-binary βίωμα.
*Λόγω της βιωματικής φύσης της συζήτησης παρακαλούμε να ρθείτε αυστηρά στην ώρα σας.
**To ασανσερ δεν λειτουργει
Ακολουθεί το κείμενο κλεισίματος του χώρου:
Το κοντροσόλ είναι ένα αυτοοργανωμένο και αυτοδιαχειριζόμενο κουήρ στέκι που λειτουργεί από το 2015. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να υπάρχει ένας χώρος κοινωνικοποίησης, ζύμωσης και αλληλοϋποστήριξης μιας κουήρ κοινότητας της πόλης της Θεσσαλονίκης. Μέσα σε μία ανδροκρατούμενη κανονικότητα, για εμάς είναι σημαντικό ο χώρος να συνεχίσει να υπάρχει, για εμάς που φέρουμε ανώμαλες ταυτότητες, συστημικά καταπιεσμένες ταυτότητες και για εμάς που αρνούμαστε να φέρουμε οποιαδήποτε ταυτότητα. Το στέκι μας αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τόσο σοβαρά και άμεσα εκδίωξη.
Τι συμβαίνει στα Άνω Λαδάδικα;
Όπως η Βαλαωρίτου, έτσι και τα Άνω Λαδάδικα, από μία βιομηχανική περιοχή, από ένα χρέπι γεμάτο βιοτεχνίες, έμπορες και στούντιο μουσικής, ξεκίνησαν να μετατρέπονται εξόφθαλμα σε ένα κερδοσκοπικό τουριστικό κέντρο. Αναμεσά στους θαμώνες τους, συχνά βρίσκονταν σεξεργάτριες, χρήστες και άστεγα. Η κακοφημία της περιοχής κρατούσε τα νοίκια χαμηλά. Κάποιοι μυρίστηκαν λεφτά τις τελευταίες δεκαετίες και τα κυριλέ χιπστερoμάγαζα άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Κάπως έτσι πάει η ιστορία του εξευγενισμού που συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει στις γειτονιές μας. Ανά τα χρόνια, σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης, γινόμαστε μάρτυρα εκτοπισμών "περιθωριακών στοιχείων" και αιφνίδιας ανάπλασης γειτονιών (Ροτόντα, Ικτίνου, Ναβαρίνου). Αυτό το μαζικό κύμα του εξευγενισμού, στο χρονικό του, πλήττει και τους χώρους μας, από τα στέκια μέχρι τις καταλήψεις μας που εκκενώνονται ο ένας μετά τον άλλο. Δεν θεωρούμε πως το φαινόμενο του τζεντριφικέισιον ακολουθεί απαραίτητα κάποια χρονική γραμμικότητα. Στην περίπτωσή μας, πρώτα εμφανίστηκαν μαγαζιά στη γειτονιά μας και έπειτα ακολούθησαν τα airbnb / boutique hotel. Μάλιστα κάποια μαγαζιά (ακόμα κι αν δεν αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοια), που άνοιξαν σε απόσταση αναπνοής, εκμεταλλεύτηκαν μια παρηκμασμένη συνθήκη με μόνο σκοπό το κέρδος, φέρνοντας μας αντιμέτωπα με ποικίλους κινδύνους. Δηλαδή, αντιμετώπισαν την ανάγκη μας να υπάρξουμε και την «υποχρέωση» μας να κρυφτούμε, ως εμπόρευμα, το ποιο ήρθαν να πουλήσουν σε εμάς τα ίδια. Η εχθρικότητα της γειτονίας ξεκίνησε πιο εμφανώς με τις πρώτες διαμαρτυρίες για φασαρία, απειλές για μηνήσεις και συχνά-πυκνά καλέσματα μπάτσων.
Η έννοια της φασαρίας είναι και πάλι ορισμένη από τα συμφέροντα των εξευγενιστών μας. Η γελοιότητα των παρατηρήσεων, συχνά ακόμα και ψευδών, τις οποίες δεχόμασταν μέχρι και σε ώρες μη-κοινής ησυχίας, ή απουσίας μας από τον χώρο, ενώ παράλληλα έχει τύχει ολόκληρη η οδός μας να είναι κλειστή από μαγαζιά με σάουντ σύστεμ και μεγάλους ΝτιΤζεη για τη διασκέδαση τουριστών και γιάπηδων, μας οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Δεν είναι η φασαρία που τους πειράζει; είναι συγκεκριμένα η δική μας φασαρία που τους πειράζει. Μια φασαρία από εμάς για εμάς που δεν αποσκοπεί στο κέρδος και άρα δεν χωράει στην κυρίλα της νέας, τρέντυ γειτονίας, προερχόμενη από Γκέι φρικιά, από τις περιθωριακές ταυτότητες που έχει φιλοξενήσει το στέκι όλα αυτά τα χρόνια. Γίνονται ανεκτές αν είναι αφομοιώσιμες ή αφανείς, διαφορετικά τους χαλάνε τη μόστρα. Μαζί με τον εξευγενισμό με σκοπό το κέρδος, πάει πακέτο και ο αισθητικός/κοινωνικός εξευγενισμός. Όσο μεγαλώνουν οι προοπτικές "ανάπτυξης" στη γειτονιά, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη για ένα ολοκληρωτικό μέηκ-όβερ. Για να φαίνεται όμορφη, ασφαλής, λαμπερή και ελκυστική στους τουρίστες και τους επενδυτές, πρέπει να καθαριστεί και το κοινωνικό τοπίο από τα περιθωριακά στοιχεία. Έτσι, η αναμενόμενη απόφαση των ιδιοκτήτων της οικοδομής μας να την μετατρέψουν σε οικιστική, απαραιτήτως συνοδεύτηκε από το να "καθαρίσουν τη βρωμιά της"- να μας διώξουν. Όμως αυτά που τώρα καίγονται να καθαρίσουν δεν ήταν ποτέ βρώμικα, ήταν γεμάτα ζωή, αλληλεγγύη, συντροφικότητα… Βρώμικες είναι οι πελατειακές σχέσεις των μαγαζιών τους, η καπιταλιστική πραγματικότητα στην οποία δεν χωράμε και δεν θέλουμε να χωρέσουμε. Αυτό που ονομάζουν περιθώριο για εμάς είναι μια ανάσα ζωής μέσα στις πόλεις όπου αργοπεθαίνουμε. Βλέποντας τι υπάρχει στον πυρήνα αυτής της κοινωνίας, το περιθώριο θα είναι πάντα αυτό που επιλέγουμε.
Η λύση είναι να κρυφτούμε καλυτέρα ή να παίξουμε πόλεμο με τους εξευγενιστές;
Η προσπάθεια δημιουργίας ενός σέηφ σπέης μέσα στην κανονικότητα που βιώνουμε είναι εκ των πράγματων πράξη ανταγωνιστική. Η ανάγκη να εμπίπτει ο χώρος αυτός στην νομιμότητα είναι αποτέλεσμα της όλο και αυξανόμενης κρατικής καταστολής, αλλά επειδή δεν εμπίπτει στην κανονικότητα, αντιμετωπίζει συνεχώς τον κίνδυνο της ιδίας καταστολής. Έτσι αναδεικνύεται η προσωπίδα της νομιμότητας. Σαν έννοια δεν υφίσταται δεν έχει πραγματικό αντίκρισμα, χρησιμοποιείται μόνο σαν εργαλείο, όσο συμφέρει τον κρατικό μηχανισμό. Ο κίνδυνος του εξευγενισμού, που διώχνει εμάς τώρα, ελλοχεύει και αργά ή γρήγορα θα πλήξει και τον κάθε μικροαστό που έχει φάει παραμύθι αντίστοιχο του αμέρικαν ντριμ. Θεωρεί ότι με το να φτιάξει την επιχειρησούλα του, όπως τα ερμπιενμπι, θα γίνει αστός και θα διατηρήσει την βολή του στο ταξικό σύστημα, ρουφιανεύοντας, τρομοκρατώντας και χειραγωγώντας. Στηριζόμενος στα προνόμια του και τροφοδοτώντας συστήματα όπως την ομοφοβία, την τοξικοφοβία και τον ρατσισμό, πιστεύει πως θα μείνει ανέγγιχτος από μια κατάσταση που κλιμακώνεται εδώ και καιρό.
Ενάντια σε μια πόλη ελέγχου, εμείς θα συνεχίζουμε να φανταζόμαστε διαφορετικούς χώρους και τρόπους ύπαρξης. Θα σπέρνουμε το χάος, την διαφορετικότητα, την αυτοοργάνωση- τη ζωή ενάντια σε μια κοινωνία επιτήρησης και ελέγχου.
Όσο θα αρπάζουν και θα κλείνουν τους χώρους μας, τόσο κάποιοι άλλοι θα μένουν παραμελημένοι, και τότε τα αγριόχορτα θα διαπερνούν τις τσιμεντένιες ρωγμές τους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ.
ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΗΔΗ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΣΑΝ ΕΧΟΥΝ 12 ΕΚΑΤΟΣΤΑ ΚΛΙΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ (ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΣΑΣ).